Ο  ΜΥΘΟΣ  ΤΗΣ  ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑΣ

ΜΕΡΟΣ 14ο

ΚΟΙΝΟΒΟΥΛΕΥΤΙΚΗ  Ή ΑΝΤΙΠΡΟΣΩΠΕΥΤΙΚΗ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ

2. ΟΙ  ΜΥΘΟΙ  ΚΑΙ  Η ΑΛΗΘΕΙΑ ΓΙΑ ΤΗΝ ΓΑΛΛΙΚΗ ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗ (Συνέχεια 13ου μέρους)

2ος Μύθος (Συνέχεια 13ου μέρους)

Η Γαλλική επανάσταση ήταν ένας αυθόρμητος λαϊκός ξεσηκωμός/μία αυθόρμητη λαϊκή κοινωνική εξέγερση, ενάντια στην μοναρχική τυραννία.

Απαντήσεις

4η/ Οι εκτεταμένες αγροτικές εξεγέρσεις στην ύπαιθρο το καλοκαίρι του 1789.

-H επιδημία των αγροτικών αναταραχών και αναστατώσεων, εκτός Παρισίων, δεν ξεκίνησε αυθόρμητα ως συνέχεια της δήθεν αυθόρμητης Γαλλικής επαναστάσεως στους Παρισίους, αλλά ήταν αποτέλεσμα ενός καταχθόνιου σχεδίου τρομοκρατήσεως των χωρικών, που οργάνωσε και κατηύθυνε η Ανώτατη και αόρατη αρχή της Γ.Ε. με την επωνυμία, ο «Μεγάλος Φόβος» (Grande Peur»), στο τέλος Ιουλίου με αρχές Αυγούστου 1789.

Tο σχέδιο για την διασπορά του μεγάλου φόβου και της τρομοκρατίας στις αγροτικές περιοχές και την ύπαιθρον, συνέταξε και επόπτευσε στην εκτέλεσή του, ο μασόνος και υπνωτιστής (Μερσεμεριστής) Adrien Duport.1      

 «Ήταν ο Αντριέν Ντυπόρ, συγγραφεύς του «Μεγάλου Φόβου», που εξεπελύθη στην Γαλλία, στις 22 Ιουλίου 1789…Ο Ντυπόρ ο βαθύς μύστης των μυστικών εταιρειών, «κρατών εις τα χέρια του όλα τα νήματα της Μασσωνικής Συνωμοσίας», ο οποίος έθεσε στις 25 Μαΐου 1790, προ της επιτροπής προπαγάνδας το πελώριο σχέδιο της καταστροφής…».2  

Στις 22 Ιουλίου 1789, ένοπλοι έκαναν μία από τις τελειότερες επαναστατικές ασκήσεις που έγιναν ποτέ. «..Καβαλλάρηδες πήγαιναν από πόλη σε πόλη λέγοντας στους κατοίκους ότι πλησιάζουν «ληστές» και έπρεπε όλοι τους να οπλιστούν για να τους αντιμετωπίσουν. Έλεγαν στους πολίτες, ότι οι συνωμότες κατέφευγαν στα μεγαλύτερα κτήματα, στους πύργους και ότι έπρεπε, σύμφωνα με ένα διάταγμα του Βασιληά, όλοι να αντιδράσουν. Ο λαός πιστός στον μονάρχη του, πείστηκε. Σύντομα οι καταστροφικές φλόγες τέθηκαν εκτός ελέγχου. Η αναρχία συνέχισε να αυξάνεται…».3

-Έτσι, τις οργανωμένες ομάδες που είχαν προεπιλεγεί, διασπαρεί στην ύπαιθρον, και ασκούσαν συστηματικήν βίαν, ακολούθησαν αγρότες και χωρικοί, παρασυρμένοι, αγανακτησμένοι, φοβισμένοι και αβέβαιοι για την έκβαση της επαναστάσεως. Όλοι αυτοί δρούσαν κατά ομάδες εφόδου, υπό καθεστώς πειθαναγκασμού (ψυχολογικής βίας) και όχι αυθορμήτως και ενσυνειδήτως. Οι αναρχικοί καθοδηγητές των αγροτών και χωρικών, μαζί με άλλους παρασυρμένους και τρομοκρατημένους/απειλουμένους αγρότες, τον Ιούλιο και τον Αύγουστο του 1789, πυρπόλησαν αρχοντικά, κατέστρεψαν μοναστήρια και κατοικίες επισκόπων και δολοφόνησαν όσους ευγενείς  τόλμησαν να αντισταθούν.

-Μέσα σε μερικές εβδομάδες από τις 14 Ιουλίου, η κοινωνική δομή του γαλλικού αγροτικού φεουδαλισμού και ο κρατικός μηχανισμός της βασιλικής Γαλλίας, είχαν υποστεί πλήγματα. Παρά ταύτα, οι «επαναστάτες» ΔΕΝ κατήργησαν τα φεουδαρχικά προνόμια. Φαίνεται απίστευτο, όμως και αυτό είναι αληθινό, αφού ο φεουδαλισμός καταργήθηκε αργότερα, το 1793.

Συμπερασματικώς, ΟΥΔΕΜΙΑ αυθόρμητη αγροτική εξέγερση συνέβη στην γαλλική ύπαιθρο, ως επέκταση των γεγονότων εις Παρισίους….Οι εγκληματικές συμμορίες της Γαλλικής υπαίθρου (κυρίως έφιππες ομάδες εγκαθέτων μισθάρνων μισανθρώπων) που είχαν οργανωθεί και χρηματοδοτηθεί από τους τέκτονες πρωτεργάτες της γαλλικής επαναστάσεως, ενήργησαν βάσει σχεδίου με την κωδική ονομασία «Μέγας φόβος».

Αφού παρέσυραν δολίως και εκβιαστικώς άλλες ομάδες απελπισμένων, αφελών και τρομοκρατημένων/εκβιασθέντων χωρικών, προέβησαν σε απερίγραπτης φρίκης εγκλήματα ανάλογα εκείνων εις Παρισίους, μεταδίδοντας την φρίκη και τον τρόμο παντού, όπου έδρασαν, βιάζοντας, λεηλατώντας, καταστρέφοντας και σφάζοντας χιλιάδες αθώους πολίτες, από τον πληθυσμόν της Γαλλικής υπαίθρου…

5η/ Οι μαζικές διαδηλώσεις γυναικών από τις λαϊκές παρισινές γειτονιές στις Βερσαλλίες, τον Οκτώβριο του 1789 4

-Οι γυναίκες που έλαβαν μέρος στην εξέγερση του 1789, όχι μόνον ήταν μία ασήμαντη μειοψηφία σε σχέση με τον γυναικείο πληθυσμό των Παρισίων, αλλά ΟΛΕΣ σχεδόν απ’ αυτήν την ασήμαντη μειοψηφία, ήσαν στρατολογημένες από την Ιλλουμινοποιημένη Μασονία και ανήκαν στα κατώτατα ανήθικα κοινωνικά στρώματα. Ήσαν πόρνες, μεθυσμένες, μανιακές, ασπρορουχούδες (πλύστρες), ζητιάνες, αγοραίες ξυπόλητες γυναίκες, «στρατολογημένες από ημέρες επί χρήμασι», «εκτραχηλισμένες», «ρακένδυτες».

Ο Mirabeau, επιθυμώντας να προσφέρει τον θρόνο στον δούκα της Ορλεάνης, υπέθαλπτε ταραχές και πλήρωνε με τα χρήματα του δούκα τους ταραχοποιούς που επιστράτευε στο Palais-Royal, ο μυστηριώδης Ιλλουμινάτος Choderlos de Laclos, μυστικοσύμβουλος του δούκα. 5

Ο Laclos μετά από αίτημά του εμυήθη το 1776 στην Μασονική στοά των Παρισίων « Ερρίκος ο 4ος» και κατόπιν άρχισε να βοηθεί τον Φίλιππο ΙΙ, δούκα της Ορλεάνης, που ηγείτο της στοάς της Μεγάλης Ανατολής στην Γαλλία.

In 1776 Laclos requested and received affiliation with the "Henri IV" lodge in Paris. There he helped Louis Philippe II, Duke of Orleans leading the leading the Grand Orient of France.6

In 1777, in front of the Grand Orient's dignitaries, he delivered what is considered as the first feminist speech by a man, supporting the initiation of women.7

 «Με είκοσι πέντε λουδοβίκεια, έλεγε ο Mirabeau, έχουμε μια ωραιότατη στάση (ΣΣ: Επανάσταση, εξέγερση)...»

Υποβάλλοντας  στην γαλλική εθνοφρουρά την ιδέα να πάνε να πάρουν τον βασιλέα από τις Βερσαλλίες και να τον φέρουν στο Παρίσι, σκέφτηκαν να παραλύσουν επί διήμερο τον ανεφοδιασμό των Παρισίων, πριν οδηγήσουν τις γυναίκες στην έφοδο εναντίον των Βερσαλλιών, με  το σκεπτικόν ότι οι άνδρες της βασιλικής φρουράς, δεν θα πυροβολούσαν γυναίκες.

O ίδιος ο Λουδοβίκος ο ΙΣΤ΄ στις επίμονες παροτρύνσεις του Monsieur de Narbonne και του δούκα της Guiché που ζητούσαν να δοθεί διαταγή στην φρουρά να πυροβολήσει κατά των γυναικών, θα απαντήσει:

«Μα τι είναι αυτά που λέτε; Πολεμικές εντολές κατά γυναικών; Αστειεύεστε;»

-Την Δευτέρα, 5 Οκτωβρίου 1789, 5.000 γυναίκες κατά τους συστημικούς απολογητές και συγγραφείς της Γ.Ε., βάδισαν κατά των Βερσαλλιών, με «τις γυναίκες της αγοράς επικεφαλής». Ο αριθμός των γυναικών ήταν πολύ μικρότερος, λαμβανομένου υπ’ όψιν ότι τον γυναικείον συρφετόν,  ακολουθούσαν νέοι άνδρες που είχαν μεταμφιεστεί σε γυναίκες.

Σε αρκετές πηγές, αναφέρεται ότι πολλοί άνδρες είχαν μεταμφιεστεί σε γυναίκες, ενώ η Louison και η Rosalie, πωλήτριες ψαριών στην αγορά Saint-Paul, ζητούσαν ουρλιάζοντας το κεφάλι της Μαρίας-Αντουανέττας. Ο Edmund Burke,8 για τα γεγονότα του Οκτωβρίου του 1789 στις Βερσαλλίες, επιρρίπτει το δημόσιο όνειδος, στις γυναίκες.

Τι είδους γυναίκες ήσαν οι στρατολογημένες «επαναστάτριες»;

Λασπωμένες, μουσκεμένες από την βροχή και τον ιδρώτα, καταπονημένες, μεθυσμένες, γυναίκες των κατωτέρων στρωμάτων οι περισσότερες, εξαπέλυαν απειλές κατά της Μαρίας-Αντουανέττας. Στην ουσία, 100-150 μανιασμένες γυναίκες «έγραφαν την ιστορία».

-Με την καθοδήγηση του σατανιστή Ιλλουμινάτου Stanislas-Marie Maillard,9 οι γυναίκες των κακόφημων οδών Pélican και Porcherons χλεύαζαν τις αστές, τις πιστές, όσες γυναίκες απέσπασαν από την αγκαλιά του συζύγου τους, ή τις νοικοκυρές που είχαν επιστρατευτεί βιαίως με την απειλή της λαιμητόμου, εάν δεν τις είχαν ήδη ξυλοκοπήσει ή απειλήσει ότι θα τις κουρέψουν.

Οι γυναίκες που συγκεντρώθηκαν στο Palais-Royal ακκίζονταν (έκαναν νάζια/ ερωτοτροπούσαν) με τους στρατιώτες του συντάγματος της Φλάνδρας. Μια άγνωστη μοίραζε σκούδα και χρυσά λουδοβίκεια (ΣΣ: Που τα βρήκε άραγε; Τα είχε κλέψει ή τα είχε προμηθευθεί, όπως κι’ άλλες «πρωταγωνίστριες», από τους στρατολόγους-χρηματοδότες τους;).

Ο  Stanislas-Marie Maillard,   oνομάστηκε αρχηγός της Εθνικής Φρουράς το 1790 και στις 17 Ιουλίου 1791 υπέγραψε την διακήρυξη του Πεδίου του Άρεως (Champs-de-Mars), η οποία κήρυξε τηn….Δημοκρατία. Το Σεπτέμβριο του 1792 του ανατέθηκε από την Koμμούνα των Παρισίων να θέσει ένα τέρμα στις μαζικές σφαγές κρατουμένων που είχαν συμβεί εκείνη την περίοδο.

Ο Μαγιάρ διαδραμάτισε σκοτεινό ρόλο, όπως όλοι σχεδόν οι πρωταγωνιστές της περιόδου εκείνης. Ειδικώτερα, φαίνεται ότι βοήθησε και συνετέλεσε στις σφαγές, προσδίδοντάς τους κάποια δόση «νομιμότητας» με την παρουσία του. Άλλοι συγγραφείς, Ιλλουμινάτοι ή οπαδοί του «Γαλλικού Διαφωτισμού», τον πιστώνουν με έναν «θεόσταλτο ρόλο»  στην υπόθεση της Γ.Ε.. Έτσι, μετά τα γεγονότα αναφέρεται ως «ο μέγας δικαστής του Αμπαγιέ» ή «Ο Αρχηγός των Δολοφόνων».

Stanislas-Marie Maillard named captain of the national guard in 1790. He signed, on the 17th of July 1791, the petition of the Champs-de-Mars, which proclaimed the creation of a Republic. Charged by the Commune of Paris in September 1792 to put an end to recent wholesale massacres of prisoners, he would play a controversial role. He seems to have aided and abetted the massacres, having loaned them an air of legality with his presence. Others credit him with having a “providential role" in the affair. Posterity knows him as “the grand judge of the Abbaye” or “Chief of the Murderers”.

While serving as president of the improvised tribunal at the Prison de l’Abbaye, he released the marquis Charles François de Virot de Sombreuil, who had been saved by his daughter Marie-Maurille, to whom legend confers the status of l'héroïne au verre de sang. This name refers to the legend that, in order to spare her father’s life, she was compelled to drink a glass of blood (ΣΣ: Η πόσις ανθρωπίνου αίματος αποτελεί μέρος τελετουργίας που ακολουθούν οι μυημένοι στον Σατανισμό). Jules Claretie, in the role of second-in-command, gave an eyewitness account of Maillard in the role of judge: “Maillard was a young man of thirty, large, dark, with matted hair. He wears stockings, and a grey habit with large pockets."

-Πολλές γυναίκες και άνδρες οπλισμένοι με 700 περίπου τυφέκια που είχαν κλέψει οι επικεφαλής από τα οπλουργεία της περιοχής του Δημαρχείου, λόγχες, πελέκεις, γάντζους, σιδερένιους λοστούς, κατέλαβαν την εθνοσυνέλευση που έδρευε τότε στο Hôtel des Menus Plaisirs.

Ο Hippolyte Taine, τις περιγράφει, όπως προείπαμε, σαν μιαν αγέλη «από ασπρορουχούδες, ζητιάνες, ξιπόλητες γυναίκες, αγοραίες στρατολογημένες από μέρες επί χρήμασι». Όσο για τους άνδρες, τους χαρακτηρίζει απατεώνες, υπόλογους στην δικαιοσύνη, τα αποβράσματα του προαστίου Saint-Antoine.  Και συνεχίζει ο Taine:

«Η πρωτεύουσα είχε κυριευτεί από τα κατακάθια του λαού και τους ληστές, τους απατεώνες, τους σχεδόν γυμνούς κουρελήδες».

Πρόμαχος σε αυτήν την εξέγερση, ήταν η πόρνη Τερουάν ντε Μερκούρ. Η ντε Μερκούρ συμμετείχε στην Συντακτική Συνέλευση δυναμικά, με ριζοσπαστικές απόψεις και συνεχείς παρεμβάσεις. Αργότερα κατηγορήθηκε για την οργάνωση του σχεδίου δολοφονίας της Αντουανέττας και καταδικάστηκε σε φυλάκιση 9 μηνών. Το 1792 συμμετείχε σε όλα τα γεγονότα ενώ την περίοδο του Σεπτεμβρίου, οπότε διαδραματίστηκαν αιματηρά επεισόδια, η ντε Μερκούρ λέγεται ότι εισέβαλε στα κελιά των κρατουμένων με το ξίφος στο χέρι. Την περίοδο των Ιακωβίνων βασανίστηκε σε σημείο που παραφρόνησε. Πέθανε πάμπτωχη το 1817.

Μία άλλη πόρνη, η Ολυμπία ντε Γκουζ, υπήρξε μία από τις μαχητικότερες αγωνίστριες της λεγομένης γαλλικής επαναστάσεως. Άσκησε αυστηρή κριτική στους συντάκτες της Διακηρύξεως των δικαιωμάτων του ανθρώπου, επειδή αγνόησαν τις γυναίκες. Εκτελέστηκε στην λαιμητόμο το 1793. Μεταξύ των άλλων εκραύγαζε:

"Γυναίκες ξυπνήστε! Το μήνυμα της λογικής ακούγεται σ' ολόκληρο τον κόσμο! Ανακαλύψτε τα δικαιώματά σας! …. Ο άνδρας, που ήταν μέχρι χθες υποδουλωμένος, έχει πολλαπλασιάσει την δύναμή του και χρειάζεται και την δική σας βοήθεια για να σπάσει τις αλυσίδες του. Με το να απελευθερωθεί μόνο αυτός, αδικεί κατάφωρα την σύντροφό του. Γυναίκες, γυναίκες! Πότε θα πάψετε να είστε τυφλές; Τι έχετε  κερδίσει μέχρι τώρα από την επανάσταση;  Τίποτε...Αγωνιστείτε , λοιπόν, για τα δικαιώματά σας.10

-Το πιο ριζοσπαστικό γυναικείο κίνημα που υπεστήριξε την Γ.Ε. (Society of Revolutionary Republican Women), στην ακμή της επαναστάσεως,  δεν αριθμούσε περισσότερα από 180 μέλη (ΣΣ: Σε εκτιμώμενο σύνολο γυναικείου πληθυσμού των Παρισίων 300.000 με 330.000)!!!!

The most radical militant feminist activism was practiced by the Society of Revolutionary Republican Women, which was founded by Léon and her colleague, Claire Lacombe on 10 May 1793.11

The goal of the club was "to deliberate on the means of frustrating the projects of the enemies of the Republic." Up to 180 women attended the meetings of the Society.12

Με αυτή την πενιχρή συμμετοχή (αλλά «αποτελεσματική» στις βιαιότητες, λεηλασίες και δολοφονίες αθώων), μερικών εκατοντάδων γυναικών διεστραμμένων και διεφθαρμένων μέχρι μυελού οστέων, επί συνόλου εκατοντάδων χιλιάδων Παριζιάνων, έχουν το θράσος οι σημερινοί φαρισαίοι, αρχιψεύτες, θιασώτες της Γ.Ε. να ομιλούν για μαζικό γυναικείο κίνημα κατά της Μοναρχίας;

Μεταξύ των αποστολών που είχαν ανατεθεί στα μέλη του κινήματος, του οποίου ηγούντο οι  Pauline Léon13 και η σύντροφός της, η επονομαζομένη «κόκκινη Ρόζα», ”Claire Lacombe,14 ήταν και η καταπολέμηση ενεργειών, όπως απόκρυψη αποθεμάτων σίτου και άλλων αγαθών καθώς και η δημιουργία πληθωριστικών καταστάσεων.

Of special interest to the Society was "combating hoarding [of grain and other staples] and inflation."15  

Lacombe and another female revolutionary, Pauline Léon, founded the Society of Revolutionary Republican Women. Composed chiefly of working-class women, the Society associated with the most militant sans-culottes and enrages (Λυσσασμένοι). They functioned partly as a fighting force among the market women of Paris, and employed violent tactics to root out anti-revolutionaries.

Pauline Léon was a founder of the Society of Revolutionary Republican Women (Société des Républicaines-Révolutionnaires) with Claire Lacombe and became its president on 9 July 1793. The Société only lasted for about a year before authorities shut it down. She was also a leader of the Femmes Sans-Culottes in 1793. She also was a frequenter of the Cordeliers Club. At age 29, she married Théophile Leclerc, the leader of the enrages (Λυσσασμένων), although they were arrested and held separately in the Luxembourg prison from April to August, 1794. Léon and Lacombe both held strong hatred towards Lafayette, mostly due to his wartime opinions and actions.

-Όταν οι στόχοι των επαναστατών απέτυχαν και ο λαός πεινούσε, παρά τις προεπαναστατικές υποσχέσεις των εξουσιαστών, οι γυναίκες του κινήματος άρχισαν να επιδίδονται σε λεηλασίες τροφίμων και άλλων αγαθών, ακόμη και σε απαγωγές επισήμων κυβερνητικών αξιωματούχων.

Οι γυναίκες του προμνησθέντος γυναικείου επαναστατικού κινήματος, ήσαν οι φανατικώτερες υποστηρικτές της Γ.Ε. που έφεραν και σχετική κονκάρδα (tricolore cockade), την οποίαν αργότερα απαίτησαν να καταργηθεί δια νόμου. Όμως με την πάροδον του χρόνου, κατά την άποψη των Ιακωβίνων, θεωρήθηκαν ως ταραχοποιά στοιχεία-εχθροί της επαναστάσεως και διελύθησαν.   Ένα από τα συνθήματά τους ήταν:

«Μόνον οι πόρνες και οι γυναίκες υποστηρικτές των Ιακωβίνων πρέπει να φορούν κονκάρδα αφοσιώσεως προς την επανάσταση».

Μία ακόμη ηχηρή απόδειξη για την ενεργόν συμμετοχή και τον καθοριστικόν ρόλον των ιερόδουλων στην…επιτυχία της γαλλικής επαναστάσεως!

On 20 May 1793, women were at the fore of a crowd that demanded "bread and the Constitution of 1793." When their cries went unnoticed, the women went on a rampage, «sacking shops, seizing grain and kidnapping officials.»16

The Society demanded a law in 1793 that would compel all women to wear the tricolore cockade insignia to demonstrate their loyalty to the Republic. They also repeated their demands for vigorous price controls to keep bread – the major food of the poor people – from becoming too expensive. After the Convention passed the cockade law in September 1793, the Revolutionary Republican Women demanded vigorous enforcement, but were countered by market women, former servants, and religious women who adamantly opposed price controls (which would drive them out of business) and resented attacks on the aristocracy and on religion. They said that "Only whores and female Jacobins wear cockades."17

Fist fights broke out in the streets between the two factions of women.18

Meanwhile, the men who controlled the Jacobins rejected the Revolutionary Republican Women as dangerous rabble-rousers. At this point the Jacobins controlled the government; they dissolved the Society of Revolutionary Republican Women, and decreed that all women's clubs and associations were illegal. They sternly reminded women to stay home and tend to their families by leaving public affairs to the men. Organized women were permanently shut out of the French Revolution after October 30, 1793.19

Most of these outwardly activist women were punished for their militancy. The kind of punishment received during the Revolution included public denouncement, arrest, execution, or exile. Théroigne de Méricourt was arrested, publicly flogged and then spent the rest of her life sentenced to an insane asylum. Pauline Léon and Claire Lacombe were arrested, later released, and continued to receive ridicule and abuse for their activism. Many of the women of the Revolution were even publicly executed for "conspiring against the unity and the indivisibility of the Republic".20

Ωστόσο, οι άθλιοι ψευτοδημοκράτες δημοκόποι, κατά τον εορτασμό της 10ης Αυγούστου 1793, ήγειραν μίαν αψίδα θριάμβου προς τιμή των "ηρωΐδων" πορνών, των ημερών του Οκτωβρίου 1789 και των επομένων ετών, πολλές από τις οποίες αργότερα εδίωξαν, φυλάκισαν, εξόρισαν ή εξετέλεσαν.21

Κατά την  περιγραφή του ιρλανδού πολιτικού Edmund Burke, συγχρόνου της Γ.Ε. η γυναικεία συμμετοχή στην Γ.Ε., ήταν : «όλη η άφατη βδελυγμία των ερινυών της κόλασης ενσαρκωμένη υπό την μορφή της καταπτώσεως στο πρόσωπο των πλέον ουτιδανών γυναικών».22

Το 1789 ο Έντμουντ Μπερκ, εξέφρασε απέχθεια για την Γαλλική Επανάσταση, τα εκρηκτικά πάθη των επαναστατών που τους αποκάλεσε «ιδεολογικούς ζηλωτές», οι οποίοι κινούνταν βάσει του ιδεαλισμού τους και των θεωρητικών αφαιρέσεών τους, θέλοντας να εξαλείψουν θεσμούς και πεποιθήσεις που υπήρχαν ως τότε.

Τα ήθη και ο πολιτισμός μας, έλεγε και έγραψε, εξαρτώνται από δύο επίσης θεμελιώδεις αρχές, οι οποίες είναι το πνεύμα της ευγένειας (αριστοκρατία) και της θρησκείας (κλήρος). Το 1789 κατάστρεψε και τις δύο, αλλά με αυτό τον τρόπο έθεσε τα θεμέλια και για την καταστροφή του εμπορίου, της βιοτεχνίας, της παραγωγής. (Reflections on the Revolution in France, by Edmund Burke, 1790).

-Την περίοδο της Γαλλικής επαναστάσεως είχε διαμορφωθεί και ένα ισχυρό αντεπαναστατικό κίνημα, πιστών στις πατρογονικές παραδόσεις, Γαλλίδων γυναικών, το οποίον ΟΥΔΕΙΣ από τους σημερινούς λαλίστατους κατά τα άλλα, θιασώτες της …δημοκρατίας τολμά να αναφέρει. 

Kανείς δεν μας έχει μιλήσει μέχρι σήμερα (Άλλωστε το Σύστημα δεν έχει λόγους να το κάνει), για το Γυναικείο αντεπαναστατικό κίνημα, μεγαλύτερο και ισχυρότερο από εκείνο της κατευθυνόμενης γυναικείας εξεγέρσεως του 1789. Αν και αριθμός από τις γυναίκες του αντεπαναστατικού εκείνου κινήματος, είχαν ασπασθεί κάποιες από τις κοινωνικές μεταρρυθμίσεις των επαναστατών, εν τούτοις:

.Ήσαν αντίθετες με την απαγόρευση ακόμη και της ηχήσεως των κωδώνων των εκκλησιών.

.Ουδέποτε απεδέχθησαν την κατάργηση της χριστιανικής θρησκείας που επέβαλλε η λεγομένη επανάσταση και την θέσπιση της υποχρεωτικής λατρείας του «Υπερτάτου Όντος», την οποίαν χαρακτήριζαν ως «αιρετική μεταβολή της πίστεώς τους».

.Αντέδρασαν στην ψήφιση του επαναστατικού νόμου (1790) περί μετασχηματισμού των ιερέων σε απλούς δημοσίους υπαλλήλους (Civil Constitution of the Clergy-Πολιτικό σύνταγμα Κλήρου).

.Δεν μετάβαιναν στις συγκεντρώσεις που οργάνωναν ιερείς που είχαν δώσει όρκο πίστεως στους αιμοσταγείς επαναστάτες, ούτε προσήρχοντο σε λειτουργίες, βαπτίσεις και εξομολογήσεις που γίνονταν απ’ αυτούς!!!

Οι γυναίκες που μετείχαν τοιούτων κινημάτων ονόμαζαν εαυτές «υπερασπιστές της παραδοσιακής πίστεως».

A major aspect of the French Revolution was the dechristianisation movement, a movement that many common people did not agree with. Especially for women living in rural areas of France, the demise of the Catholic Church meant a loss of normalcy. For instance, the ringing of Church bells resonating through the town called people to confession and was a symbol of unity for the community…With the onset of the dechristianisation campaign the Republic silenced these bells and sought simultaneously to silence the religious fervor of the majority Catholic population.23

When these revolutionary changes to the Church were implemented, it spawned a counter-revolutionary movement, particularly amongst women. Although some of these women embraced the political and social amendments of the Revolution, they opposed the dissolution of the Catholic Church and the formation of revolutionary cults like the Cult of the Supreme Being advocated by Robespierre.24

    As Olwen Hufton argues, these women began to see themselves as the "defenders of faith".25 They took it upon themselves to protect the Church from what they saw as a heretical change to their faith, enforced by revolutionaries.

Counter-revolutionary women resisted what they saw as the intrusion of the state into their lives.26

Economically, many peasant women refused to sell their goods for assignats because this form of currency was unstable and was backed by the sale of confiscated Church property.27

By far the most important issue to counter-revolutionary women was the passage and the enforcement of the Civil Constitution of the Clergy in 1790. In response to this measure, women in many areas began circulating anti-oath pamphlets and refused to attend masses held by priests who had sworn oaths of loyalty to the Republic. This diminished the social and political influence of the juring priests because they presided over smaller congregations and counter-revolutionary women did not seek them for baptisms, marriages or confession.

Instead, they secretly hid nonjuring priests and attended clandestine traditional masses.28

These women continued to adhere to traditional practices such as Christian burials and naming their children after saints in spite of revolutionary decrees to the contrary.29

 Μετά από τα παραπάνω, τα οποία, σχεδόν ΟΛΑ, οι σύγχρονοι υπερασπιστές της ισότητος, της ισηγορίας, της ελευθερίας, της δημοκρατίας και διαλαλητές της Γ.Ε. αποκρύπτουν, ποιος τολμά να ισχυρισθεί ότι κατά την διάρκεια της Γ.Ε. εκδηλώθηκε γυναικείο μαζικό κίνημα εναντίον της Μοναρχίας;

*

Η αλληλουχία των γεγονότων που έλαβαν χώραν κατά την Γαλλική Επανάσταση, γελοίων, θλιβερών, αισχρών και παραλόγων, απερίγραπτης ελαφρότητος και θηριωδίας, τραγικο-κωμικών, χαοτικών, φρικαλέων και τρομοκρατικών, ένας τραγέλαφος διώξεως αθώων, εκβιασμών, δημοσίων βιασμών, βασανισμών, λεηλασιών, αποκεφαλισμών, μυστηριακών τελετουργικών, δακρύων και αθλιοτήτων, καθιστούν την λεγομένη Γ.Ε. το πλέον εκπληκτικόν γεγονός που συνέβη μέχρι τώρα παγκοσμίως, φυσικά όχι με την θετικήν έννοιαν που παρουσιάζουν οι  σύγχρονοι Ιακωβίνοι!!!

«All circumstances taken together, the French revolution is the most astonishing that has hitherto happened in the world. The most wonderful things are brought about in many instances by means the most absurd and ridiculous; in the most ridiculous modes; and apparently, by the most contemptible instruments. Every thing seems out of nature in this strange chaos of levity and ferocity, and of all sorts of crimes jumbled together with all sorts of follies.

In viewing this tragi-comic scene, the most opposite passions necessarily succeed, and sometimes mix with each other in the mind; alternate contempt and indignation; alternate laughter and tears; alternate scorn and horror».

Εάν όπως αποδείξαμε, η λεγομένη γαλλική Επανάσταση δεν ήταν αυθόρμητη λαϊκή εξέγερση αλλά προσχεδιασμένη και κατευθυνομένη, τότε ποιοι την οργάνωσαν, ποιοι την εξετέλεσαν, τι επιδίωκαν με την ανατροπή του «Παλαιού Καθεστώτος» και γιατί;

Το ερώτημα θα απαντηθεί κατά την ανάλυση του ακολουθούντος κεφαλαίου:

ΣΧΕΔΙΑΣΜΟΣ – ΟΡΓΑΝΩΣΗ – ΔΙΕΞΑΓΩΓΗ ΤΗΣ ΕΠΙΧΕΙΡΗΣΕΩΣ: «ΓΑΛΛΙΚΗ ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗ».

Συνεχίζεται

---

1 Adrien Duport (6 February 1759 – 6 July 1798). From 1784, he was a follower of mesmerism, and saw this secret society a way to prepare for «major changes» in society and the state. He was friends with Nicolas Berger and Jacques Pierre Brissot. He was initiated at the lodge of the Friends meeting in Paris, and he participated in Freemasonry debates. He became one of the main leaders of the parliamentary group, the Marais.

Elected in 1789, to the states-general by the Paris nobility. As a jurist, he contributed during the Constituent Assembly to the organization of the judiciary of France. In his report of March 29, 1790, he advocated trial by jury; but failed to introduce the jury system in civil cases. [Πηγή:  Encyclopædia Britannica. 8 (11th ed.). Cambridge University Press. p. 689].

2 Συνωμοσία και Αγάπη, Ιωάννου Αντωνοπούλου, Αθήνα, 1979, σ.142. Πηγή: Lombard de Langres, HISTOIRE DE JACOBINS, 1920, p.31.

3 Nesta Webster, World Revolution, UK Britons Publishing Co, 1971 edition, originally published 1921), p.44. 

4 ΕΠΙΤΡΟΠΗ ΤΩΝ ΕΥΡΩΠΑΪΚΩΝ ΚΟΙΝΟΤΗΤΩΝ. Γενική Διεύθυνση Οπτικοακουστικός τομέας, Πληροφόρησης, Επικοινωνίας, Πολιτιστικών Θεμάτων - Υπηρεσία Ενημέρωσης Γυναικών. Αριθ. 33, 1991.Οι γυναίκες στη Γαλλική Επανάσταση.

5 Pierre Ambroise François Choderlos de Laclos (October 1741 – 5 September 1803) was a French novelist, official, freemason and army general, best known for writing the epistolary novel “Les Liaisons dangereuses” (Dangerous Liaisons) (1782). In 1788 Laclos left the army, entering the service of Louis Philippe, Duke of Orléans, for whom, after the outbreak of the French Revolution in 1789, he carried forward with intense diplomatic activity. Captured by Republican ideals, he left the Duke to obtain a place as commissar in the Ministry of War. His reorganization has been credited as having a role in the French Revolutionary Army's victory in the Battle of Valmy (20 September 1792). Later, after the desertion (April 1793) of general Charles François Dumouriez, he was however arrested as an Orleaniste, being freed after the Thermidorian Reaction of 27 July 1794.

His attempts to obtain a diplomatic position and to found a bank also proved unsuccessful. Eventually, Laclos met the young general and recently appointed (November 1799) First Consul, Napoleon Bonaparte, and joined his party. On 16 January 1800 he was reinstated in the Army as Brigadier General in the Army of the Rhine; he took part in the Battle of Biberach (9 May 1800).

Made commander-in-chief of Reserve Artillery in Italy (1803), Laclos died shortly afterward in the former convent of St. Francis of Assisi at Taranto, probably of dysentery and malaria. He was buried in the fort still bearing his name (Forte de Laclos) in the Isola di San Paolo near the city, built under his direction. Following the restoration of the House of Bourbon in southern Italy in 1815, his burial tomb was destroyed; it is believed that his bones were tossed into the sea.

6 Ce que la France doit aux francs-maçons (Laurent KUPFERMAN and Emmanuel PIERRAT - Grund ed. 2012)

7 Dictionnaire Universelle de la Franc-Maçonnerie, page 181 (Marc de Jode, Monique Cara and Jean-Marc CARA - ed. Larousse 2011)

8 Ο Έντμουντ Μπερκ (Edmund Burke, 12 Ιανουαρίου 1729 – 9 Ιουλίου 1797), ήταν Ιρλανδός πολιτικός ηγέτης και εξέχων ρήτωρ, συγγραφέας, θεωρητικός της πολιτικής επιστήμης και φιλόσοφος, ο οποίος με τη μετακίνησή του στην Αγγλία, υπήρξε για πολλά χρόνια βουλευτής της Βουλής των Κοινοτήτων της Μεγάλης Βρετανίας με το κόμμα των Ουΐγων.

9 Stanislas-Marie Maillard (December 11, 1763 – April 11, 1794) was a captain of the Bastille «Volunteers». As a national guardsman, he participated in the attack on the Bastille and accompanied the women who marched to Versailles on October 5, 1789. Maillard testified in court to the events at Versailles.

He was also one of the leaders of the “October Days”, which took place on October 5 and 6 of 1789, but for which he was present only on October 5. The marchers themselves behaved violently on the 5th, insulting the Queen and the priests they met in the National Assembly, and clashing with the guards of the palace. (The 6th was a disaster for which he was not present: two royal bodyguards were murdered, and the palace itself was forcibly entered, and the queen’s chambers penetrated).

Detained two times under the terror due to his ties with the Hébertists, he died, in misery, of tuberculosis.

10 D. Levy, H. Applewhite, M. Johnson (επιμ.), " Olympe de Gouges, Declaration of the Rights of Woman and Female Citizen", Women in Revolutionary Paris, 1785-1795, University of Illinois Press, Urbana 1979).

11 Rebel Daughters by Sara E Melzer and Leslie W. Rabine pg. 92.

12 Deviant Women of the French Revolution and the Rise of Feminism by Lisa Beckstrand p. 17.

13 Pauline Léon (28 September 1768 – 5 October 1838), was a radical organizer and feminist during the French Revolution. On 6 March 1792 she addressed the Legislative Assembly on behalf of Parisian women, suggesting that a female militia be formed so that women could protect their homes from counter-revolutionary assaults. In July 1791 she signed the petition at the Champ de Mars.

14 Claire Lacombe (4 August 1765-?) nicknamed «Red Rosa», was an actress in her early life, but is best known for her contributions during the French Revolution. Though it was only for a few years, Lacombe was a female revolutionary and a founding member of the Society of Revolutionary Republican Women.  Lacombe was born in the provincial town of Pamiers in southwestern France. She became an actress at a young age and appeared in theatrical productions in the provinces before arriving in Paris in 1792. She was not an outstanding success in the theater, and she was not entirely happy with her life. The acting company that Lacombe worked for moved from town to town and sometimes went to castles and the country houses of aristocrats. This probably had an influence in her decision to quit the company to become a revolutionary.

15 Women and the Limits of Citizenship by Olwen W. Hufton pg. 25.

16 Gender, Society and Politics: France and Women 1789–1914 by James H. McMillan pg. 24.

17 Dominique Godineau (1998). The Women of Paris and Their French Revolution. University of California Press. pp. 160–61.

18 Darline Gay Levy, Harriet Branson Applewhite and Mary Durham Johnson, eds. Women in Revolutionary Paris, 1789-1795 (1981) pp 143-49

19 Levy et al. Women in Revolutionary Paris, 1789-1795 (1981) pp 143-49

20 Deviant Women by Beckstrand pg. 20

21 Source: Hippolyte Taine, The French Revolution, trans. John Durand, vol. 3 (New York: Peter Smith, 1931), 2–4.

22 Reflections on the Revolution in France. This is a political pamphlet written by the Irish statesman Edmund Burke and published in November 1790. One of the best-known intellectual attacks against the French Revolution.

23 Hufton, Olwen. Women and the Limits of Citizenship 1992 pg. 106–107.

24 Desan, Suzanne. "War Between Brothers and Sisters: Inheritance Law and Gender Politics in Revolutionary France." French Historical Studies (1997) 20#4 p. 452--- Desan, Suzanne. The Family on Trial in Revolutionary France (2004).

25 Hufton, Olwen. "In Search of Counter-Revolutionary Women." 1998 pg. 303.

26 Hufton, Women and the Limits of Citizenship 1992 pg. 104.

27 Hufton, "In Search of Counter-Revolutionary Women." pg. 303.

28 Hufton, Olwen. Women and the Limits of Citizenship 1992 pg. 104-5.

29 Hufton, "In Search of Counter-Revolutionary Women." 1998 pg. 304, 311.