ΑΥΤΗ ΕΙΝΑΙ Η ΤΟΥΡΚΙΑ!!!

(THIS IS TURKEY!!!)

ΕΝΑ ΝΕΟΣΥΣΤΑΤΟ ΚΡΑΤΟΣ, ΕΝΟΣ ΑΝΥΠΑΡΚΤΟΥ ΙΣΤΟΡΙΚΩΣ ΕΘΝΟΥΣ, ΙΔΡΥΘΕΝ ΑΠΟ ΕΝΑΝ ΚΡΥΠΤΟΤΑΛΜΟΥΔΙΣΤΗ ΙΟΥΔΑΙΟ / ΝΤΟΝΜΕ (ΜΟΥΣΤΑΦΑ ΚΕΜΑΛ) [1923] ΚΑΙ ΔΙΟΙΚΟΥΜΕΝΟΝ ΣΗΜΕΡΟΝ, ΑΠΟ ΕΝΑ ΓΕΝΝΙΤΣΑΡΟΝ (ΤΑΓΙΠ ΕΡΝΤΟΓΑΝ)1

ΧΑΡΤΗΣ ΜΕ TA ΠΑΝΑΡΧΑΙΑ ΕΛΛΗΝΙΚΑ ΕΔΑΦΗ (ΑΝΑΤΟΛΙΚΗ ΘΡΑΚΗ, ΙΩΝΙΑ, ΠΟΝΤΟΣ), ΤΑ ΟΠΟΙΑ ΚΑΤΑΠΑΤΟΥΝ ΕΔΩ ΚΑΙ ΑΙΩΝΕΣ, ΟΙ ΑΙΜΟΣΤΑΓΕΙΣ ΑΥΤΟΑΠΟΚΑΛΟΥΜΕΝΟΙ ΤΟΥΡΚΟΙ !!!

ΤΟΥΣ ΠΡΟΕΙΔΟΠΟΙΟΥΜΕ: ΕΡΧΟΝΤΑΙ ΟΙ ΕΛΛΗΝΕΣ ΣΤΡΑΤΙΩΤΕΣ ΜΑΣ!!!

Yunan askerlerimiz  Türkiye’ ye geliyorlar!2

ΜΕΡΟΣ 1ον

1. ΠΡΟΛΟΓΟΣ

Το σύγχρονο τουρκικό κράτος κατασκευάστηκε από το Ιουδαιοταλμουδικό Σύστημα (1923), με την ενεργό σύμπραξη ΟΛΩΝ των καλουμένων τότε Μεγάλων Δυνάμεων (Γερμανία, Γαλλία, Ιταλία, Αγγλία, Μπολσεβικική Ρωσία), ενώ είχε καταρρεύσει η Οθωμανική  Αυτοκρατορία και επίκειτο η διάλυσή της.

Το Σύστημα:

.Έστησε παγίδα στην Ελληνική κυβέρνηση το 1919, εν γνώσει του πρωθυπουργού Ελευθερίου Βενιζέλου, που απώλεσε τις στημένες εκλογές του 1920 και δεν εξελέγη ούτε βουλευτής, στις οποίες σκοπίμως ΔΕΝ έθεσε υποψηφιότητα στην Κρήτη, όπου θα εξελέγετο παμψηφεί, αλλά σε ένα από τα προπύργια των Βασιλικών, τον Πειραιά, προκειμένου να χάσει τις εκλογές και να επικρατήσουν οι αντιβενιζελικοί.3

.Παρεκίνησε τον Βενιζέλο να αποβιβασθούν Ελληνικά στρατεύματα στην Μικρά Ασία (Σμύρνη, 19 Μαϊου 1919), υποσχόμενο βοήθεια προς απελευθέρωση των Ελληνικών εδαφών, αλλά και προστασία των Ελλήνων που εσφάζοντο από τους Νεοτούρκους και Τσέτες ληστοσυμμορίτες, στις Οθωμανοκρατούμενες περιοχές, από το 1914.

.Διόρισε ως αρμοστήν στην Σμύρνη, τον μισέλληνα τουρκόφιλο Αριστ. Στεργιάδη, προσωπικό φίλον και «αδελφόν» εν τεκτονισμώ, του Ελευθερίου Βενιζέλου.

.Προέτρεψε τον Βενιζέλο να μεταβεί στο εξωτερικό και να κατηγορεί την εκλεγείσα στις εκλογές του 1920 κυβέρνηση, ενώ ο ίδιος είχε κηρύξει τον πόλεμο κατά της Τουρκίας και το Έθνος εμάχετο υπέρ βωμών και εστιών, προκειμένου μετά την σχεδιασθείσα υπό των σκοτεινών δυνάμεων του Συστήματος, Μικρασιατική καταστροφή, να επιστρέψει στην Ελλάδα, ως «εθνοσωτήρας».

.Ενίσχυσε παντοιοτρόπως, οικονομικώς, στρατιωτικώς, πολιτικώς και ηθικώς τον Μουσταφά Κεμάλ που ηγείτο των νεοτουρκικών στιφών.

.Εγκατέλειψε την Ελληνική κυβέρνηση και τους μαχομένους Έλληνες, από της εγκαταστάσεως των στρατευμάτων μας στην Σμύρνη, μέχρι της ολεθρίας για το έθνος εκβάσεως της Μικρασιατικής εκστρατείας. 

.Νεκρανέστησε την Οθωμανική Αυτοκρατορία, με την μορφήν ενός δυτικού τύπου νέου κράτους, μικροτέρας εδαφικής εκτάσεως, επί εδαφών ανηκόντων στο μεγαλύτερο ποσοστόν, στους Έλληνες, και στο υπόλοιπον, στους Κούρδους, Αρμενίους, Σύριους, το οποίον ονόμασε Τουρκία ή Τουρκική Δημοκρατία!!!

Έτσι ιδρύθηκε η Τουρκία από τους Εθνοκατασκευαστές του Συστήματος, όπως είχε κατασκευασθεί η Αλβανία των ορεσίβειων Σκιπετάρων ληστών (1913) και στις ημέρες μας, κατασκευάστηκε το Κόσσοβο των Σκιπετάρων λαθρεμπόρων ναρκωτικών και εμπόρων λευκής σαρκός (2008), δια κλοπής εδαφών ανηκόντων ιστορικώς, σε Ελλάδα και Σερβία.

Όπως θα αποδείξουμε κατά την εκτενή, σε σειρές, ανάλυση του θέματος, ιστορικώς ΔΕΝ υφίσταται τουρκικό Έθνος, ούτε είναι καταγεγραμμένη στην ιστορία τουρκική φυλή ή εθνότης,. 

Ο όρος Τουρκία  και Τούρκος ως έθνος απεδόθη από το Σύστημα στις αρχές του 20oυ αιώνος, μετά το λεγόμενο κίνημα των Νεοτούρκων.. Προγενέστερες ιστορικές καταγραφές για Τούρκους και Τουρκία, αφορούν σε γλωσσικό ιδίωμα ουραλοαλταϊκών ή Τουρανικών  φύλων και γεωγραφικές περιοχές απ’ όπου προήρχοντο ή όπου ωμιλούσαν το λεγόμενο «Τουρκικό» γλωσσικό ιδίωμα.

Η σημερινή Τουρκία, αυτoπροσδιορίζεται επίσημα σαν μια ισλαμική, σουνιτικού δόγματος τουρκική χώρα. Και όμως, η ταυτότητα αυτής της χώρας και ως προς το θρήσκευμα, αλλά και ως προς τον εθνικό προσδιορισμό των δεκάδων εθνικοτήτων λαών της,  φαίνεται πως είναι για άλλους μεν, ακόμη μια ανεξιχνίαστη υπόθεση, για άλλους δε, μία οφθαλμοφανής πολυεθνική-πολυθρησκευτική πραγματικότητα . Αυτό γίνεται αντιληπτό σε κάθε έμπειρο παρατηρητή, όταν επισκέπτεται και γυρίζει στις πόλεις και τα χωριά της Μικράς Ασίας, της Ανατολική Θράκης και του Πόντου.

Ένα αδιόρατο ελληνοχριστιανικό υπόβαθρο, ακόμα και σήμερα, μετά από πολλές δεκαετίες από την ανταλλαγή των πληθυσμών, εμφανίζεται με απροσδόκητο τρόπο σε  πολλές περιοχές  και σε πολλές περιπτώσεις, είναι φανερό και εκδηλώνεται με διάφορους τρόπους.  Αλλά και σε σφαιρικό επίπεδο, τα τελευταία χρόνια μια έκδηλη κρίση ταυτότητας έχει αρχίσει να εκδηλώνεται με πολλούς τρόπους, ανατρέποντας πολλά σταθερά δεδομένα από την ίδρυση της σύγχρονης (λεγομένης) τουρκικής δημοκρατίας, με άγνωστες προς το παρόν συνέπειες σε όλη την ευρύτερη περιοχή.

Χαρακτηριστικό είναι το τηλεοπτικό πεδίο όπου εκφράζεται με εμφανή τρόπο η εξέλιξη αυτή, καθώς και η αφύπνιση πολλών μειονοτικών ομάδων που ζητάνε όλο και πιο έντονα την πολιτιστική τους τουλάχιστον, διαφοροποίηση και επίσημη αναγνώριση. Έτσι τα τελευταία χρόνια έχουν ξεφυτρώσει περί τα πέντε δορυφορικά κανάλια από τον τουρκικό Πόντο, που δεν χάνουν την ευκαιρία να τονίζουν συνεχώς την ιδιαίτερη πολιτιστική ταυτότητα της περιοχής.

Τηλεοπτικοί δίαυλοι των Αλεβιτών4 που παρουσιάζουν την ιδιαιτερότητα της μεγάλης αυτής θρησκευτικής μειονότητας, φτάνουν μέχρι του σημείου να προβάλλουν θρησκευτικές τελετές των Αλεβιτών, που δεν έχουν καμία σχέση με το επίσημο Ισλάμ. Δίαυλοι της περιοχής του Αιγαίου, της νοτιοανατολικής Τουρκίας, που αναδεικνύουν τις ιδιαιτερότητες της περιοχής τους αλλά και  φιλοαραβικοί ισλαμικοί τοιαύτοι, διαγράφουν ένα πολύπλοκο τηλεοπτικό τοπίο.

Βεβαίως, θα μπορούσε κανείς να υποστηρίξει ότι όλο αυτό περίγραμμα είναι δείγμα πλουραλισμού, αλλά για όσους γνωρίζουν τα τουρκικά πράγματα, πολύ απέχει από την πραγματικότητα ένας τέτοιος ισχυρισμός, καθώς το σημερινό καθεστώς του επιλεγομένου Σουλτάνου Ερντογάν, που ελέγχει δικτατορικώς τα πάντα, δεν διστάζει να προχωρεί ακόμα και με κλείσιμο διαφόρων τηλεοπτικών σταθμών, για «αντιτουρκική προπαγάνδα» και προσβολή της «τουρκικότητας».

Αναζητώντας λοιπόν, την αλήθεια για την ταυτότητα της σύγχρονης Τουρκίας, του  ορατού εχθρού των Ελλήνων και πλέον επικίνδυνου από όλους τους γείτονες, με αίσθημα ευθύνης και καταγραφή αδιαμφισβήτητων στοιχείων της ελληνικής και ξένης βιβλιογραφίας, παρουσιάζουμε στην παρούσα ανάλυση και σε σειρές, την πραγματική ιστορία του σύγχρονου Τουρκικού κράτους.

Αποκαλύπτουμε την αποκρυπτομένη Αλήθεια για την εθνολογική, γλωσσολογική ταυτότητα και ιστορικώς καταγεγραμμένη καταγωγή των σημερινών «Τούρκων», την σχέση της σύγχρονης Τουρκίας με τους Γερμανούς και τον Ναζισμό, καθώς και την ταυτότητα, τόσον του ιδρυτού του σύγχρονου Τουρκικού κράτους, όσον και των σημερινών πολιτειακών και πολιτικών ηγετών της Τουρκίας.

Ποια είναι η σύγχρονη εθνο-γλωσσική και θρησκευτική Βαβέλ που λέγεται «Τουρκία»; Υπάρχουν πραγματικά Τούρκοι ή απλά πρόκειται για ένα (ακόμη) κατασκευασμένο «έθνος»; Ποιο είναι το μέλλον αυτής της Τουρκίας;
Ιδού, η ιστορική Αλήθεια, για τους Τούρκους «πειρατές» του Αιγαίου Αρχιπελάγους μας, τους «επιτήδειους ουδέτερους», αλλά πάντοτε ευνοημένους και ευεργετημένους από το Σύστημα που κατασκεύασε το σύχρονο κράτος τους (την λεγόμενη Τουρκία), το πολυεθνικό-πολυθρησκευτικό κράτος, που φιλοδοξεί να παίξει πρωταγωνιστικό ρόλο στην Ανατολική Μεσόγειο, εξακολουθώντας να καταπατεί εδάφη, αρχαιόθεν ανήκοντα στους Ρωμηούς/Έλληνες/Ίωνες και όχι μόνον !!!

2. ΕΤΥΜΟΛΟΓΙΑ-ΠΡΟΕΛΕΥΣΗ ΟΝΟΜΑΤΩΝ ΤΟΥΡΚΟΣ/ ΤΟΥΡΚΙΑ5

α. Τουρκία

Το όνομα της Τουρκίας μπορεί να διαιρεθεί σε δύο συστατικά: Tο εθνώνυμο Τουρκ και την κατάληξη -ία, που σημαίνει «κάτοχος», «χώρα του» ή «σχετικό με». Η πρώτη καταγεγραμμένη χρήση του όρου Τουρκ ως ενδωνύμου περιλαμβάνεται στις παλαιοτουρκικές επιγραφές των Γκέκτουρκ (Γαλάζιοι Τούρκοι) της Κεντρικής Ασίας (8ος μ. Χ. αιώνας).

Το όνομα Τουρκία χρησιμοποιήθηκε για πρώτη φορά από τον αυτοκράτορα και λόγιο  Κωνσταντίνο Ζ΄ Πορφυρογέννητο, στο βιβλίο του «Προς τον ίδιον υιόν Ρωμανόν», όπου εκεί, ως Τούρκοι αναφέρονταν επίσης οι Μαγυάροι (Ούγγροι). Παρομοίως, η μεσαιωνική Αυτοκρατορία των Χαζάρων, Τουρκόφωνον κράτος στις βόρειες ακτές του Εύξεινου Πόντου και της Κασπίας θάλασσας, αναφερόταν σε Βυζαντινές πηγές, ως Τουρκία (Χώρα όπου ομιλούσαν την Τουρανική /Τουρκική γλώσσα). Όμως, οι Ρωμηοί (Βυζαντινοί), άρχισαν αργότερα να χρησιμοποιούν το όνομα αυτό για να ορίσουν τα ελεγχόμενα από τους τουρκόφωνους Σελτζούκους, τμήματα της Μικράς Ασίας, στους αιώνες που ακολούθησαν την μάχη του Μαντζικέρτ το 1071.

Το Αγγλικό όνομα Turkey πρωτοεμφανίστηκε στα τέλη του 14ου αιώνα και προέρχεται από το Μεσαιωνικό Λατινικό Turchia. Το Αραβικόν συγγενές, Τουρκίια (تركيا), με την μορφή Ντάουλα΄αλ Τουρκίια (Κράτος των ομιλούντων την Τουρανικήν/Τουρκικήν γλώσσα), χρησιμοποιείτο ιστορικά ως επίσημη ονομασία του μεσαιωνικού Σουλτανάτου των Μαμελούκων (1250 - 1517), που απλωνόταν στην Αίγυπτο, την Παλαιστίνη, την Συρία, την Χετζάζ και την Κυρηναϊκή.

β. Τούρκος-Τούρκοι

1/. Τουρκική ή τουρανική, ονομάζεται μια οικογένεια δεκάδων νομαδικών φύλων, με καταγωγή από την Μογγολία και τη ΝΑ Σιβηρία, τα οποία μετανάστευαν κατά κύματα καθ' όλη την διάρκεια του Μεσαίωνα, κυρίως μεταξύ 6ου και 11ου αιώνα. Μιλούσαν διάφορες διαλέκτους της αρχαίας τουρανικής γλώσσας των στεπών, οι οποίες στην συνέχεια διαφοροποιήθηκαν δημιουργώντας τις σύγχρονες «τουρκικές» (ή τουρανικές). Η θρησκεία τους ήταν σαμανιστική με ανώτατο θεό τον Τένγκρι, «άρχοντα του γαλάζιου ουρανού». Στην πορεία όμως η πλειοψηφία, ιδιαίτερα όσοι μετακινήθηκαν προς δυσμάς, ασπάσθηκε τον Ισλαμισμό από τους Άραβες και τους Πέρσες (που είχαν εξισλαμιστεί νωρίτερα).

2/. Στην κεντρική Ασία, οι Εφθαλίτες Ούννοι6 είχαν διωχθεί προς την Ινδία από τους ανερχόμενους «τούρκους». Στην αρχή του 6ου αι., αυτοί οι «τούρκοι» υπετάγησαν στους Αβάρους.7

Το όνομα Τούρκος κατά μίαν εκδοχή, προέρχεται από τα κράνη (το κράνος στα αλταϊκά=τουρκ), που φορούσαν οι νομάδες και ήταν ένδειξη δυνάμεως και τεχνικής στην μεταλλουργία και κατ’ ετέραν εκδοχήν, προήλθε εκ του ονόματος κάποιου ηγέτου των, αγνώστων λοιπών στοιχείων, ονόματι Τουργούτ ή Τουργκούτ.

3/.  Όταν ομιλούμε για Αλταϊκούς ή τουρκικούς λαούς, γνωρίζουμε ότι οι λαοί αυτοί ήταν προϊόντα πολλών, αβεβαίων και αγνώστων προσμείξεων, διαβρωμένα από πολλές εξωτερικές επιδράσεις και πολιτισμούς και χωρίς εθνική ενότητα. Δυστυχώς, δεν υπάρχουν άλλοι ικανοποιητικοί ορισμοί για να χρησιμοποιήσουμε για τους λαούς αυτούς ή για τις ομοσπονδίες που σχημάτισαν κατά καιρούς και ένας γλωσσολογικός ορισμός τέτοιος όπως "τουρκικός" πρέπει να γίνεται κατανοητό ότι χρησιμοποιείται σαν ένας γενικός ορισμός, προκειμένου να δηλωθεί η γλώσσα η οποία ωμιλείτο από τους ηγέτες του κάθε "τουρκικού" λαού ή της κάθε ομοσπονδίας.

4/. Οι νεώτεροι Ασιανολόγοι, βασιζόμενοι σε Κινεζικές πηγές, θεωρούν ότι αρχική κοιτίς των τούρκων έκειτο εις την Κίναν, και ακριβέστερον παρά την νεωτέραν πόλιν Σαν-Ταν της επαρχίας Καν- Σου(σημειωτέον ότι «κανσου» σημαίνει και εις την νεωτέραν τουρκικήν γλώσσα «αίμα-νερό», δηλαδή αιματόχρους ποταμός, κειμένης πλησίον του Ρωσικού Τουρκεστάν. Εκεί υπήρχε κάποιο ύψωμα, το οποίον ως εκ του σχήματός του, ωνομάζετο Τουρκιού ή Ντουρκιού ή Του-Κιού (ή Θου-Κιού),8 δηλαδή περικεφαλαία. Εξ αυτού του γεωγραφικού τοπωνυμίου, προήλθεν και η ονομασία Τούρκος/Τούρκοι (Εγκ. Λεξικόν ΗΛΙΟΥ, ΟΙ ΛΑΟΙ ΤΗΣ ΑΝΑΤΟΛΗΣ, λ.ΤΟΥΡΚΙΑ, σ. 132)

5/. Μεγάλο μέρος της αρχικής ιστορίας των τούρκων είναι σκοτεινό. Ένα μέρος από την αδιαφάνεια βολεύτηκε με μύθους ή με εξωπραγματικότητες που εξωράϊσαν τα γεγονότα. Αλλά, ακόμη και σχετικά πρόσφατες επιστημονικές θεωρίες, μπορεί να είναι ύποπτες.

Η λέξη "τούρκος" έχει υπάρξει αντικείμενον έρευνας των γλωσσολόγων, εθνολόγων, ιστορικών και αρχαιολόγων και των Παντουρκιστών πολιτικών για πολλά χρόνια. Δεν μπορεί κανείς να καταλήξει σε ασφαλές συμπέρασμα πλην του γεγονότος ότι, η λέξη δεν αναφέρεται σε συγκεκριμένη φυλή ή εθνότητα, εξ ού οι πολλές θεωρίες και μύθοι .

Οι μύθοι της λύκαινας και "...ενός τούρκου, υιού του Ιάφεθ, και μια λησμονημένη αυτοκρατορία στην Κεντρική Ασία, πριν πολλά χρόνια..." είναι ενδιαφέροντες για μειράκια, αλλά αβάσιμοι, αντι-επιστημονικοί και ουδένα λογικόν ερευνητήν πείθουν.

«Η λέξη "τούρκος", με την έννοια του "νομάδα", η οποία κάποτε αναφερόνταν με υπερηφάνεια ή φόβο, έγινε μια σχεδόν ΣΙΧΑΜΕΝΗ προσωνυμία, ένα συνώνυμο του πληβείου.» (Abu al-Ghazi).9

6/. Mέχρι την επικράτηση των Νεοτούρκων, η λέξη Τούρκος χρησιμοποιούνταν υποτιμητικά για να περιγράψει τους καθυστερημένους νομάδες της Ανατολίας. Στα τέλη του 19ου αιώνα, η ελίτ των Οθωμανών (Osmanli) αντιμετώπιζε περιφρονητικά την λέξη Τούρκος, που ήταν ταυτόσημη με την αγραμματοσύνη, την αμάθεια και την ασχήμια. Ωστόσο, λίγες δεκαετίες αργότερα, αυτή η «υποτιμητική» λέξη κατέληξε όχημα ενός νεοαφυπνισμένου υπερεθνικισμού, που στην προσπάθεια του να βρει χώρο για «πατρίδα», διέπραξε μια σειρά από γενοκτονίες κι’ εθνικές εκκαθαρίσεις σε βάρος αυτοχθόνων λαών της Μικρά Ασίας, με κυριώτερες τις γενοκτονίες των Χριστιανών Ελλήνων και Αρμενίων.

Οι τούρκοι ιππείς που ξεχύθηκαν από την Κεντρική Ασία για να καταλάβουν την Ινδία και μετά την Μικρά Ασία και τελικά τη Νοτιο-ανατολική Ευρώπη και την Βόρειο Αφρική, ήταν ένα πολυφυλετικό συνοθύλευμα, στρατιωτικώς και πολιτικώς. Πολιτιστικώς, συγκρινόμενοι με τους Άραβες ή τους Πέρσες, ήταν πρωτόγονοι και άξεστοι. Αργότερα οι ιστορικοί άρχισαν να χρησιμοποιούν δύο ονόματα για να χαρακτηρίσουν ως "τούρκους" ή "Ταρτάρους", τους Ασιάτες μουσουλμάνους

Το όνομα "τούρκος" χρησιμοποιήθηκε προκειμένου να γίνει αναφορά σε όλες τις φυλετικές ομάδες, που ομιλούσαν γλώσσες με κοινό χαρακτηριστικό την "τουρκική /τουρανική ομάδα γλωσσών".

Έτσι, ο όρος «τούρκος», στην έννοια που χρησιμοποιήθηκε από τους συγγραφείς του μεσαίωνα και συχνά, από νεότερους εθνολόγους, αναφέρεται βασικά στην γλώσσα και ΟΧΙ στην εθνότητα, η οποία ήταν άγνωστη και ιστορικώς ΑΝΥΠΑΡΚΤΗ.

Αυτό όμως δεν εμπόδισε την χρήση του ονόματος "τούρκος" όσον αφορά την γενική αναφορά σε κάθε νομαδική φυλή της στέππας, σαν ευφημισμός του "βαρβάρου" ή και σαν συνώνυμο του "Ούννου".

 Τούρκος μισθοφόρος από τις στέπες βόρεια της Μαύρης Θάλασσας (Μουσείον Λούβρου)

Από την παραπάνω προσωπογραφία τούρκου μισθοφόρου, μας δίδεται η δυνατότητα να εξάγουμε το συμπέρασμα, εάν ο ιστορικώς καταγεγραμμένος Τούρκος, έχει σχέση ή όχι με Ευρωπαίο και γενικώτερα με άνθρωπο της Ινδοευρωπαϊκής ομοεθνίας.

7/. Οι Ρωμηοί (Βυζαντινοί) ιστορικοί και χρονικογράφοι, επειδή δεν ανεγνώριζαν στους τούρκους (τουρκόφωνους), φυλετική προέλευση ή εθνότητα, τους αποκαλούσαν με τον όρον «Αγαρηνοί», όπως έπρατταν και με τους Άραβες, δηλαδή προερχομένους από τον Αβραάμ και την δούλη του Άγαρ..

8/. Στην Οθωμανική εποχή, η λέξη Τούρκος εκτός από αγράμματος, εσήμαινε γάϊδαρος και ήταν ένας άκρως υποτιμητικός χαρακτηρισμός (Λεπτομέρειες στο οικείον κεφάλαιον: Η εθνολογική υπόσταση των κατοίκων της σύγχρονης Τουρκίας). 

9/. Παρά ταύτα, ένας από τους πρώτους αν όχι ο πρώτος που επεχείρησε να συσχετίσει το όνομα Τούρκος με αρχαιότερα ονόματα καταγεγραμμένα στην διεθνή γραμματεία, είναι Αυστριακός ιστορικός, Ιωσήφ φον Χάμμερ.10

Ο Χάμμερ, από των πρώτων γραμμών της δεκαοκτατόμου «ιστορίας της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας» (φθανούσης μέχρι το 1774), έργον το οποίον έτυχε αρνητικής κριτικής από ειδικούς ιστορικούς ερευνητές όπως ο Heinrich Friedrich von Diez (1751–1817), εσφαλμένως, ανιστορήτως  και εν πολλοίς σκοπίμως, αναφέρει ότι ο «τούρκος», ο αρχικός γενάρχης τους, είναι ο υπό του Ηροδότου (IV/5) αναφερόμενος προπάτωρ των Συθών Ταγρίταος και ο εις την Παλαιάν Διαθήκην (ΓΕΝΕΣΗ:10/3) Τογκάρμα, ίσως διότι τα δύο αυτά ονόματα φαίνονται ομοιάζοντα προς το «Τούρκος».

Αλλά ο μεν Τογκάρμα αναφέρεται εις την πρωτότυπον μετάφραση των Ο΄, ως «Θοργαμά», το οποίον ΔΕΝ ομοιάζει καθόλου με το «Τούρκος». Τα δε περί Ταργιτάου, τα οποία αναφέρουν μιμητικώς και άλλοι συγγραφείς, μεταξύ των οποίων και ο Τουρκοσκιπετάρος (Τουρκαλβανός) κόλακας του Σουλτάνου, λεξικογράφος Σεμσεδδίν Σαμή βέης Φράσαρης (Βλέπε τόμον 3ον, σ.1640 του 6τομου εγκυκλοπαιδικού λεξικούτου, Κωνσταντινούπολις 1891), θα ήταν πιθανόν αληθές, εάν απεδεικνύετο ότι οι Σκύθες ήσαν Μογγολικής καταγωγής, κάτι το οποίον είναι ανιστόρητον και ψευδέστατον…11

γ. Αρχικά Συμπεράσματα

Από τα παραπάνω καθίσταται προφανές, ότι ο όρος Τούρκος/ Τούρκοι:

1/. ΔΕΝ αναφερόταν σε ξεχωριστή φυλή ή εθνότητα, αλλά σε λαόν ομιλούντα την Τουρκικήν γλώσσα, ανήκουσα σ’εκείνες της τουρανικής/ Ουραλοαλταϊκής ομογλωσσίας.

2/. Προ της επικρατήσεως των «Νεοτούρκων» (1908), εσήμαινε: Αυτόν που ομιλούσε μια από τις τουρκικές διαλέκτους (αναφερόταν σε πληθυσμούς που ζούσαν στην Χερσόνησο του Αίμου μέχρι την Αν. Σιβηρία και την Δυτ. Κίνα).

3/. Μετά την βιαίαν επικράτηση των Νεοτούρκων (1911), εσήμαινε:

α/.Αυτόν που κατήγετο από το νεοσύστατον κράτος της Τουρκίας.

β/. Αυτόν που είχε τουρκική ιθαγένεια ή υπηκοότητα.

4/. Ως όρος ανταποκρινόμενος σε κράτος/έθνος και εθνότητα (Τουρκία/Τουρκικόν και Τουρκική, αντιστοίχως), απεδόθη από το Σύστημα στις αρχές του 20ου αιώνος, μετά το λεγόμενο κίνημα των Νεοτούρκων και τν κατασκευήν του κράτους της Τουρκίας..

Προγενέστερες ιστορικές καταγραφές για Τούρκους και Τουρκία, αφορούσαν σε γλωσσικό ιδίωμα ουραλοαλταϊκών φύλων και γεωγραφικό προσδιορισμό, ήτοι τοπωνύμιον απ’ όπου προήρχοντο (Του-Κιου ή Τουρκιού ή Ντουρκιού) ή σε περιοχές όπου ωμιλούσαν το «Τουρκικό» ιδίωμα.

Συνεχίζεται

---

1 Pronews, Έρευνα ΝΙΚΟΣ ΧΕΙΛΑΔΑΚΗΣ, Δημοσιογράφος - Συγγραφέας-Τουρκολόγος,  Δευτέρα, Δεκεμβρίου 02, 2013.

-http://www.defencenet.gr/defence/20151023/defencenet/τουρκια-πολιτικη/τούρκοι-διανοούμενοι-η-λέξη-τούρκος-σήμαινε-γάιδαρος-δεν#sthash.2bxAt6Ol.dpuf

-«Kimlik Meselesi».  Το  πρόβλημα ταυτότητας της Τουρκίας, του Νίκου Χειλαδάκη Δημοσιογράφου – Συγγραφέα – Τουρκολόγου

-Η τουρκική προπαγάνδα διαστρεβλώνει την ιστορική πραγματικότητα, www.elzoni.gr/html/ent/ 104/ent.36104.asp

-Οι "ρίζες" του σύγχρονου τουρκικού έθνους... - Η ΛΟΓΙΚΗ, www.elogiki.gr/oi-rizes-tou-sygxronou-tourkikou-ethnous/4 Αυγ 2015

-Το τερατούργημα που το αναφέρουν ως ιστορία του τουρκικού έθνους...www.logiosermis.net › Αποκαλύψεις › Αφιερώματα,12 Οκτ 2010

-Η ΕΘΝΟΛΟΓΙΚΗ ΥΠΟΣΤΑΣΗ ΤΩΝ ΤΟΥΡΚΩΝ ΚΑΙ Η ΒΥΖΑΝΤΙΝΗ ΣΥΜΒΟΛΗ, Περικλής Δεληγιάννης, 29/05/2014

-Το Βυζάντιο και οι Σελτζούκοι Τούρκοι τον ενδέκατο αιώνα, Αλέξη Γ.Κ. Σαββίδη, Σπανός-Βιβλιοφιλία, 1980

-Περί της καταγωγής των Τούρκων,crete-news.gr,www.crete-news.gr/περί-της-καταγωγής-των-τούρκων, 17 Ιουν 2017

-ΤΟΥΡΚΙΑ, ΤΟΥΡΚΙΚΑ, ΤΟΥΡΚΟΙ,  ΜΟΥΣΟΥΛΜΑΝΟΙ, ΙΣΛΑΜ,ΜΩΑΜΕΘΑΝΟΙ ΧΑΖΑΡΟΙ, ΤΟΥΡΚΟΜΑΝΟΙ, Μέρος Δεύτερο, Θεσσαλονίκη 2015, Επιμέλεια συγκέντρωσης και ταξινόμησης υλικού, Οδυσσέας Γκιλής.

2 geliyorlar: Third person plural present continuous of gelmek (gelmek=έρχομαι, πηγαίνω, καταλήγω στον προορισμό μου, (αργκό) εκσπερματώνω).

3 Λεπτομέρειες και αποδεικτικά στοιχεία, στο αναλυθέν θέμα: Το Εθνικόν έγκλημα της 15ης Νοεμβρίου 1922 (μέρη 1ο-10ο) Νοέμβριος-8 Δεκ. 2014).

4 Η λέξη Αλεβίτης αναφέρεται στον οπαδό του Σιϊτικού μουσουλμανικού δόγματος που διέμενε αρχικώς, εντός του Σελτζουκικού Σουνιτικού Σουλτανάτου του Ρουμ, στην συνέχεια εντός της Οσμανικής/Οθωμανικής επικρατείας (από τον 13ον αιώνα) και σήμερα στις περιοχές που ελέγχει το Τουρκικό κράτος. Σημαίνει κυριολεκτικά, όπως επεκράτησε τελικώς, «οπαδός του Αλή».

"Alevi" is generally explained as referring to Ali, the cousin and son-in-law of Muhammad. The name represents a Turkish form of the word ‘Alawi (Arabic: علوي‎‎) "of or pertaining to Ali".

Σύμφωνα με τους ισχυρισμούς των Ις(χ)ικιστών [Ishikists (Aλεβίτες Εσωτεριστές)],  ο όρος Αλεβίτης προέρχεται από την τουρκική λ. Αλεβ= Φλόγα, σχετιζομένη με τις φωτιές που ανάβουν οι μυημένοι κατά τις τελετουργίες τους, καλούμενοι εκ του λόγου τούτου και «Λαός του Φωτός» ["People of Light"].

Οι Ισ(χ)ικιστές συνιστούν τουρκογενή σέκτα του Αλεβιτισμού, την οποίαν ΔΕΝ αποδέχονται, στην συντριπτική πλειοψηφία τους, οι Αλεβίτες της Τουρκίας αλλά γενικώτερα και οι εκτός Τουρκίας Αλεβίτες, οι οποίοι ακολουθούν τις δοξασίες  του κατ’ αυτούς «αγίου» Αλεβίτη Haji Bektash Veli.

Η πιθανώτερη εκδοχή για τους Ισ(χ)ικιστές είναι ότι η σέκτα αυτή δημιουργήθηκε από τους Τουρκους, προκειμένου να διεισδύσουν στις ευρείες μάζες των Αλεβιτών και να Τουρκοποιήσουν, κατά κάποια έννοια τον Αλεβιτισμό. Ακόμη και τον όρον Alawī, που παρέλαβον από τους Άραβες τον διαφοροποίησαν σε "Alev", εξ ού και ο Αλεβιτισμός.

According to Ishikists' assertion, on the other hand, it was derived from "Alev" ("flame" in Turkish) in reference to fire which is extensively used in Alevi rituals. [Ishikism, [pron: 'Ishik-ism] (Turkish: Işıkçılık) or Ishik Alevism (Işık Aleviliği), also known as Chinarism (Çınarcılık), is a syncretic religious movement among Alevis who have developed an alternative understanding of Alevism and its history. These alternative interpretations and beliefs were inspired by Turkish writer Erdoğan Çınar with the publication of his book Aleviliğin Gizli Tarihi (The Secret History of Alevism) in 2004. Λοιπά περί Ις(χ)ικισμού όπως στην παρ. Α2 (Chinarism)].

However, traditional Islamic Alevi's claim that the name Alevi is linked to Ali, just like the word Musevi is linked to Musa (Moses), Isevi is linked to Isa (Jesus) and Mevlevi is linked to Mevlana (Rumi). 

Even though the term Alevi is thought to be simply the Turkish derived form of Arabic Alawī, the Arab form of the term, today refers to the distinct group of the Arabic-speaking Alawites of Syria.

Alevi used to be grouped as Kızılbaş ("redheads"), a generic term used by Sunni Muslims in the Ottoman Empire for the various Shia sects from the 15th century. Many other names exist (often for subgroupings), among them Tahtacı "Woodcutters", Abdal "Bards" and Çepni.

Γενικώς η λέξη Αλεβίτης σημαίνει «οπαδός του Αλή». Ο Άλη Ίμπν Άμπι Ταλίμπ, ήταν εξάδελφος και γαμβρός του Μωάμεθ, ένας εκ των πρώτων πιστοτέρων και γενναιοτέρων οπαδών του. 

5 "The silk road", by Irene M. frank and D.M Brownstone, New York 1986 ---"The Golden age of Persia", by Richard Frye, London, 1975--- "Turkey: A Short History", by Roderic H. Davison, Hundindgon, 1988--- "Tamerlane", by Harold Lamb, New York, 1928---"The Lords of human Kind", by V.G. kierman, Columbia University Press, New York, 1986 ---"The Thirtient tribe", by Arthur Koestler, London, 1976.

6 Η πρώτη  μνεία των Εφθαλιτών ή Λευκών Ούννων, στις  ευρωπαϊκές  πηγές  ανήκει  στον  χρονικογράφο  Προκόπιο τον Καισαρέα,  σύγχρονο  του  αυτοκράτορα  Ιουστινιανού. Ο Βυζαντινός ιστορικός, συσχέτιζε τους Εφθαλίτες με τους Ούννους της Ευρώπης, αναφέροντας σχετικά (στο έργο "Υπέρ των πολέμων λόγοι", Βιβλίο Α΄, κεφ. 3):

Οι Εφθαλίτες Ούννοι, που καλούνται Λευκοί Ούννοι [...] Οι Εφθαλίτες προέρχονται στην πραγματικότητα από την φυλή των Ούννων, όπως η ονομασία τους, παρ' όλα αυτά δεν αναμειγνύονται με κανέναν από τους γνωστούς σε εμάς Ούννους, διότι κατέχουν μια επικράτεια που δεν γειτονεύει ούτε καν βρίσκεται πολύ κοντά σε αυτούς, αλλά η επικράτειά τους βρίσκεται ακριβώς στα βόρεια της Περσίας [...] Δεν είναι νομάδες όπως οι υπόλοιποι ουννικοί λαοί, αλλά για μακρά περίοδο είναι εγκατεστημένοι σε μια αρκετά μεγάλη γη... Είναι οι μόνοι μεταξύ των Ούννων που έχουν λευκά σώματα και πρόσωπα που δεν είναι άσχημα. Eπίσης, ο τρόπος ζωής τους είναι διαφορετικός από εκείνον των συγγενών τους, ούτε ζουν μια άγρια ζωή όπως εκείνοι· αλλά κυβερνώνται από ένα βασιλιά, και καθώς κατέχουν ένα έννομο πολίτευμα, τηρούν το δίκαιο και τη νομιμότητα στις συναλλαγές τους, τόσο μεταξύ τους όσο και με τους γείτονές τους, σε καθόλου μικρότερο βαθμό από εκείνον των Ρωμαίων (ΣΣ: Ρωμηών/Ελλήνων) και των Περσών».

Στα κινεζικά χρονικά, οι Εφθαλίτες αποκαλούνταν «Γε-τι-ι-λι-ντο» «Γέτα» ή  Γιάντα, ενώ παλαιότερες κινεζικές πηγές του 125 μ.Χ. περίπου τους ονομάζουν Χόα και τους περιγράφουν ως μια φυλή που ζει πέρα από το Σινικό Τείχος στην Τζουγκαρία. Αλλού ονομάζονται ως Λευκοί Ούννοι, γνωστοί στους Έλληνες ως Εφθαλίτες ή Αβδέλες, στους Ινδούς ως Σβέτα Χούνα (Λευκοί Ούννοι), στους Αρμένιους ως Χαϊτάλ, και στους Πέρσες και Άραβες ως Χαϊτάλ ή Χαγιατίλα, ενώ το βακτρικό τους όνομα ήταν Ηβόδαλο. Πιθανώς μιλούσαν μια ανατολική ιρανική γλώσσα. Κατόρθωσαν να ιδρύσουν δύο νομαδικές «αυτοκρατορίες», στην κεντρική Ασία, στο Ανατολικό Ιράν και στην Ινδία.

 

Νόμισμα  ενός  Εφθαλίτη  βασιλιά με  τα  ανθρωπολογικά / μογγολογενή  χαρακτηριστικά  του.

7 Οι Άβαροι ήταν ένας νομαδικός λαός της Ευρασίας, που ξεκίνησε από την ευρύτερη περιοχή της Κεντρικής Ασίας  και εμφανίστηκε στην Κεντρική και Ανατολική Ευρώπη κατά τον 6ο αιώνα. Είναι η πρώτη ιστορικά εξακριβωμένη Μογγολική φυλή. Ζούσαν ληστρικόν και πλάνητα βίον, ουδέποτε ιδρύοντες αστικά κέντρα (πόλεις) παρά μόνον οχυρωμένα στρατόπεδα. Εισήλθαν στην Ευρώπη, υποτάσσοντας καθ' οδόν διάφορα Ουνικά φύλα και τελικά λόγω του τρόπου ζωής τους εγκαταστάθηκαν στην πεδιάδα της Παννονίας. Ήθελαν να εγκατασταθούν στην Κωνσταντινούπολη και γι' αυτό προσεπάθησαν να την κατακτήσουν (πολιορκία 626 μ. Χ.). Περίφημος είναι η υπό των Αβάρων πολιορκία της Θεσσαλονίκης (597 μ. Χ.), κατά την οποίαν η πόλις εσώθη από τον πολιούχον και προστάτην της, Άγιον Δημήτριον.

Στην δεκαετία του 810, το Κράτος τους μοιράστηκε ανάμεσα στους Φράγκους και τους Βούλγαρους. Η παρουσία τους στην Παννονία παύει το 871 και το όνομά τους εξαφανίζεται από τα ιστορικά χρονικά. Πιθανώτατα αναμείχτηκαν με τους σλάβους και αφομοιώθηκαν.

8 Το τοπωνύμιον αναφέρεται κατά το πρώτον στις Κινεζικές πηγές, οι οποίες αφηγούνται τα γεγονότα του 545 μ.Χ. και των επομένων ετών.

9 Abu al-Ghazi Bahadur (Uzbek: Abulgʻozi Bahodirxon Abulgazi, Ebulgazi, Abu-l-Ghazi, August 24, 1603 – 1663) was a khan of the Khanate of Khiva from 1643 to 1663. He spent ten years in Persia before becoming khan, and was very well educated, writing two historical works in the Khiva dialect of the Chagatai language.

Abu al-Ghazi is known as the author of two historical works: "Genealogy of the Turkmen" Shajare-I Tarakime, finished in 1661 and "Genealogy of the Turks" Shajare-I Turk finished in 1665. These are important sources for modern knowledge of Central Asian history.^[2]

The Shajare-I Turk history of the Turkic people was Abu al-Ghazi opus magnum, its title was variously translated as "Genealogy of the Turks" and "Genealogy of the Tatars", the "Shajare" being Turkic for "genealogy". According to Abu al-Ghazi, in Shajare-i Türk he used the work of Rashid-ai-Din Hamadani, Sharaf ad-Dim Ali Yazdi, and other writers, totaling 18 historical sources, and corrected them in accordance with Turkic oral traditions which he was taught as a Prince.

10 Baron Joseph Freiherr von Hammer-Purgstall (9 June 1774 in Graz – 23 November 1856 in Vienna) was an Austrian orientalist and historian.

Entering the diplomatic service in 1796, he was appointed in 1799 to a position in the Austrian embassy in Constantinoupolis, and in this capacity he took part in the expedition under Admiral William Sidney and General John Hely-Hutchinson against France. In 1807 he returned home from the East, after which he was made a privy councillor.

For fifty years Hammer-Purgstall wrote prolifically on the most diverse subjects and published numerous texts and translations of Arabic, Persian, and Turkish authors. By traversing so large a field, he laid himself open to the criticism of specialists, and he was severely handled by Heinrich Friedrich von Diez (1751–1817), who, in his Unfug und Betrug in der morgenländischen Litteratur, nebst vielen hundert Proben von der groben Unwissenheit des H. v. Hammer zu Wien in Sprachen und Wissenschaften (1815), devoted to him nearly 600 pages of abuse.

Hammer-Purgstall's principal work is his Geschichte des osmanischen Reiches (10 vols., 1827–1835). Among his other works are *"Ancient Alphabets & Hieroglyphic Characters Explained," (1806).

Hammer married Caroline von Henikstein (1797 - 1844), the daughter of Austrian Jewish financier Joseph von Henikstein in 1816. In 1835, upon inheriting the estates of the Countess Purgstall (née Jane Anne Cranstoun), the widow of his late friend Gottfried Wenzel von Purgstall, he acquired the title Freiherr and changed his family name to Hammer-Purgstall.

11 Εγκ. Λεξικόν ΗΛΙΟΥ, τόμος. «ΛΑΟΙ ΤΗΣ ΑΝΑΤΟΛΗΣ», λ. ΤΟΥΡΚΙΑ, σ. 132.