ΑΥΤΗ ΕΙΝΑΙ Η ΤΟΥΡΚΙΑ!!!
(THIS IS TURKEY!!!)
ΕΝΑ ΝΕΟΣΥΣΤΑΤΟ ΚΡΑΤΟΣ, ΕΝΟΣ
ΑΝΥΠΑΡΚΤΟΥ ΙΣΤΟΡΙΚΩΣ ΕΘΝΟΥΣ, ΙΔΡΥΘΕΝ ΑΠΟ ΕΝΑΝ ΚΡΥΠΤΟΤΑΛΜΟΥΔΙΣΤΗ ΙΟΥΔΑΙΟ/ ΝΤΟΝΜΕ
(ΜΟΥΣΤΑΦΑ ΚΕΜΑΛ) [1923] ΚΑΙ ΔΙΟΙΚΟΥΜΕΝΟΝ ΣΗΜΕΡΟΝ, ΑΠΟ ΕΝΑ ΓΕΝΙΤΣΑΡΟΝ (ΤΑΓΙΠ
ΕΡΝΤΟΓΑΝ)1
Τεχνητόν Ιουδαιογενές κράτος.
Ολεσηνόρων ντονμέδων καταφύγιον.
Υπέρκομπων ισλαμοφασιστών άντρον.
Ρωμηοσύνης αρχαιόθεν ιδιοκτησία.
Κατασφακτήριον αλλοεθνών πολιτών.
Ιστορίας Ελλήνων κλωπεύς.
Αυτοκρατορίας Οσμανλήδων σφετεριστής.
ΧΑΡΤΗΣ ΜΕ ΤΑ
ΠΑΝΑΡΧΑΙΑ ΕΛΛΗΝΙΚΑ ΕΔΑΦΗ (ΑΝΑΤΟΛΙΚΗ ΘΡΑΚΗ, ΙΩΝΙΑ, ΠΟΝΤΟΣ) ΤΑ ΟΠΟΙΑ ΚΑΤΑΠΑΤΟΥΝ
ΕΔΩ ΚΑΙ ΑΙΩΝΕΣ, ΟΙ ΑΙΜΟΣΤΑΓΕΙΣ ΑΥΤΟΑΠΟΚΑΛΟΥΜΕΝΟΙ ΤΟΥΡΚΟΙ!!!
ΤΟΥΣ ΠΡΟΕΙΔΟΠΟΙΟΥΜΕ:
ΕΡΧΟΝΤΑΙ ΟΙ ΕΛΛΗΝΕΣ ΣΤΡΑΤΙΩΤΕΣ ΜΑΣ!!!
Yunan
askerlerimiz Türkiye’ ye geliyorlar!2
ΜΕΡΟΣ 32ον
15. ΓΕΡΜΑΝΑ-ΤΟΥΡΚΙΑ:ΔΙΑΧΡΟΝΙΚΗ
ΑΝΘΕΛΛΗΝΙΚΗ ΣΥΜΜΑΧΙΑ (Συνέχεια 31ου
μέρους)3
ιθ. Οι σχέσεις του Κεμάλ και των Κεμαλιστών
με τον Χίτλερ και τους Ναζί-Β΄παγκόσμιος Πόλεμος 4
1/.
Μουσταφά Κεμάλ (Ατατούρκ), Χίτλερ και Ναζί
«Ο ρόλος τον οποίον διαδραμάτισε ο Κεμάλ Ατατούρκ ως
ιδεολογικό πρότυπο και παράδειγμα για τους Ναζί, έχει παραμείνει άγνωστος. Όλοι
πιστεύουν ότι ο Χίτλερ εμπνεύστηκε την ολοκληρωτική ιδεολογία και στρατηγική
του από τον Μουσολίνι, όμως ο αρχηγός των Ναζί παρακολουθούσε με μεγάλο
ενδιαφέρον τις εξελίξεις στην Τουρκία ήδη από το 1919. Και ο λόγος ήταν, ο
μεγάλος θαυμασμός που ένιωθε για τις προσπάθειες του Ατατούρκ να δημιουργήσει
ένα νέο τουρκικό κράτος μέσα από τις στάχτες του Α' Παγκοσμίου Πολέμου. Τόσο, που βάσισε το δικό του (αποτυχημένο)
πραξικόπημα του Μονάχου το 1923, στην επανάσταση του Ατατούρκ στην Άγκυρα.
Αργότερα
ο Χίτλερ έλεγε ότι ο Ατατούρκ, ήταν ο δάσκαλος και ο ίδιος και ο Μουσολίνι οι
μαθητές.
Και ο ενθουσιασμός του για το δάσκαλο επρόκειτο να διαρκέσει: Ο Ατατούρκ
αποτέλεσε την έμπνευση του Χίτλερ προκειμένου αυτός να διαμορφώσει το ναζιστικό
κράτος του με βάση τα εθνικιστικά, αντιθρησκευτικά, ολοκληρωτικά και
μισαλλόδοξα σχέδια του «Τούρκου Φύρερ» -
με κύρια σημεία αναφοράς τις γενοκτονίες των Αρμενίων και των Ελλήνων, τους
οποίους επιφανείς Ναζί συνέκριναν άμεσα με τους Γερμανούς Εβραίους..» [Από
την παρουσίαση στο οπισθόφυλλο του βιβλίου του Stefan Ihrig,5 «Ατατούρκ
και Ναζί», Μεταφραστής: Νίκος Ρούσσος, Εκδόσεις Παπαδόπουλος, Ημερομηνία
έκδοσης: 11/4/2016].
Η
εικόνα που είχε ο Χίτλερ για τον Μουσταφά Κεμάλ είναι γνωστή από παλιά – και,
κυρίως, μέσα από το έργο του κεμαλιστή δημοσιογράφου και συγγραφέα Falih Rıfkı Atay.
Στο βιβλίο του Cankaya, γράφει ότι, ως μέλος μιας τουρκικής αντιπροσωπείας,
επισκέφθηκε τον Χίτλερ για τα 50στά του γενέθλια. Απευθυνόμενος προς αυτούς, ο
Χίτλερ ανέφερε τον Μουσταφά Κεμάλ ως δάσκαλό του:
«…ο Mουσολίνι ήταν ο πρώτος του μαθητής κι εγώ [δηλαδή ο
Χίτλερ] είμαι ο δεύτερος μαθητής του». (Στο ίδιο
βιβλίο, αλλά μόνο στην Α΄ έκδοση, ο Atay παραδέχεται ότι την Σμύρνη την έκαψαν
συνειδητά οι νικητές, τον Σεπτέμβριο του 1922, ως μέσο και ολοκλήρωση της εθνικής
εκκαθαρίσεως).
Αυτή
την παλιά αλήθεια, ο Ihrig την τεκμηριώνει μέσα από την μελέτη του. Σημειώνει
ότι η εθνικιστική Τουρκία του Ατατούρκ, ήταν το πρότυπο που έψαχναν να βρουν οι
Ναζί, ήταν το δικό τους είδωλο:
«Η Τουρκία είχε μεγάλη σημασία για τους Ναζί,
κυρίως σε ό,τι αφορούσε τον νέο πολιτικό κόσμο που οι Ναζί αρέσκονταν να πιστεύουν
ότι αντιπροσώπευε το Κεμαλιστικό καθεστώς. Οι παλιές εποχές όταν η Τουρκία
αντιμετωπιζόταν μέσα από το πρίσμα του οριενταλισμού, είχαν παρέλθει προ
πολλού· είχαν φροντίσει γι’ αυτό, η άνοδος των Νεότουρκων πριν από τον πόλεμο
και τα γεγονότα του 1919. Για τους Ναζί,
η Τουρκία δεν ήταν η παλιά Ανατολή, αλλά ο μπροστάρης της σύγχρονης
εθνικιστικής και ολοκληρωτικής πολιτικής που ήθελαν να εισαγάγουν στην Γερμανία».
H
Völkischer
Beobachter (σε ελεύθερη απόδοση "Λαϊκός Παρατηρητής"), το
επίσημο όργανο του εθνικοσοσιαλιστικού κόμματος NSDAP, παρουσίαζε με θαυμασμό
το κίνημα του Ατατούρκ. Τις μέρες της ολοκληρωτικής νίκης κατά των Ελλήνων στην
Μικρά Ασία, τον Σεπτέμβριο του 1922, η ναζιστική εφημερίδα έγραφε: «… το όνομα του
Μουσταφά Κεμάλ βρισκόταν στα χείλη όλων».
Ο
Ihrig αποδεικνύει μέσα από κείμενα των αρχών της δεκαετίας του ’20 ότι ο Χίτλερ
παραλλήλιζε τον εθνικοσοσιαλισμό που κήρυττε με την Τουρκία του Ατατούρκ. Το
τυπικό ναζιστικό όραμα για την Νέα Τουρκία, διατυπώθηκε το 1924 σε ένα βιβλίο
ενός στελέχους του ναζιστικού κινήματος, υπό τον τίτλο: « Άγκυρα και Κωνσταντινούπολη–
Δυνάμεις σε σύγκρουση.» Το βιβλίο αυτό θεωρήθηκε κατά την εποχή της
επικρατήσεως του ναζιστικού κινήματος, ότι εισήγαγε την ιδέα της αντιμετωπίσεως
του Κεμαλισμού ως του τουρκικού εθνικοσοσιαλισμού.
Το
1933, η εφημερίδα Kreuzzeitung, αναφέρει ότι
«ο γερμανικός εθνικοσοσιαλισμός
του Αδόλφου Χίτλερ και ο τουρκικός κεμαλισμός σχετίζονται στενά μεταξύ τους».
Στην
πραγματικότητα οι ακραίες απόψεις των αποκληθέντων από το Σύστημα Νεοτούρκων,
είχαν επηρεαστεί καθοριστικά από το πνεύμα του γερμανικού ρομαντισμού, οπότε η
επιρροή του Ατατούρκ επί του γερμανικού εθνικοσοσιαλισμού, μπορεί να θεωρηθεί
ως ένα αντιδάνειο.
Ορμώμενος από την
δήλωση του ίδιου του Αδόλφου Χίτλερ πως ο Κεμάλ Ατατούρκ ήταν ο δάσκαλος και
εκείνος με τον Μουσολίνι οι μαθητές, ο Stefan Ihrig κατόρθωσε να ενώσει τα
κομμάτια εκείνου του παζλ που συνδέει τις πολιτικές σκοπιμότητες των
γενοκτονιών, με τα θρησκευτικά ιδεώδη και με την δόμηση νέων κρατών, βάσει αυταρχικών και απολυταρχικών μοντέλων.
Για το εν λόγω βιβλίο
του Ihrig, ο Gerald Butt (The
Times Literary Supplement),6 σημειώνει εύστοχα στην κριτική του:
«Δεν είναι συνηθισμένο, οι ηγέτες των κρατών της
Μέσης Ανατολής να δημιουργούν υποδειγματικά μοντέλα ηγεσίας που φιλόδοξοι
ηγέτες άλλων κρατών επιδιώκουν να μιμηθούν. Ωστόσο, υπάρχει μία αξιοσημείωτη
εξαίρεση: ο Μουσταφά Κεμάλ Ατατούρκ. Στο βιβλίο «Ο Ατατούρκ και οι Ναζί», ο
Stefan Ihrig υποστηρίζει πως, ο
άνθρωπος που διαμόρφωσε την σύγχρονη Τουρκία, ενέπνευσε τον τύραννο που θέλησε
να κάνει την Γερμανία το κέντρο μιας νέας Εθνοσοσιαλιστικής Ευρώπης, τον Αδόλφο
Χίτλερ. Τα επιχειρήματά του που βασίζονται σε μία εκτενή έρευνα στον
γερμανικό τύπο των δεκαετιών του 1920 και 1930, είναι συναρπαστικά. Ο Ihrig,
ξετρύπωσε ένα σημαντικό ζήτημα στην μελέτη του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου που όλως
περιέργως, παρέβλεψαν πολλοί για πολλές δεκαετίες».
Αυτή η σχεδόν άγνωστη οπτική
γωνία της ιστορίας, δημιουργεί ενδιαφέροντες συσχετισμούς με ανοιχτές πληγές
της ιστορίας και με μείζονα ζητήματα του παρόντος. Ο ίδιος ο Stefan Ihrig
προσπαθεί μέσα από το συγγραφικό του έργο αλλά και την αρθρογραφία του να
τονίσει την σημασία της αναγνωρίσεως της γενοκτονίας των Αρμενίων, ενώ δεν
είναι λίγοι εκείνοι που βασιζόμενοι στην ανάλυση του Ihrig σχετικά με το
πρότυπο ηγεσίας που δημιούργησε ο Ατατούρκ και ενέπνευσε τον Χίτλερ, κατανοούν
γιατί η στρατηγική που βασίζεται σε ακραία θρησκευτικά ιδεώδη, μπορεί μόνο να
ανοίξει τον ασκό του Αιόλου και να γυρίσει μπούμερανγκ σε όποιον την θέτει σε
εφαρμογή.
Οι λεπτομέρειες που
προκύπτουν από την έρευνα του Ihrig είναι όντως συναρπαστικές. Λίγοι για
παράδειγμα, πιθανώς να γνωρίζουν πως ο
Χάϊνριχ Χίμλερ, αρχηγός των SS, είχε δηλώσει σε ομιλία του τον Ιανουάριο του
1944, ότι το Ισλάμ είναι μια πρακτική και γοητευτική
θρησκεία για τους στρατιώτες, γιατί υπόσχεται τον παράδεισο και όμορφες
γυναίκες στους μάρτυρες που θυσιάζουν τη ζωή τους, «και αυτό είναι
ένα είδος γλώσσας που καταλαβαίνουν οι στρατιώτες».
Όταν οι Έλληνες εθυσιάζοντο, όχι μόνο για την
δική τους ελευθερία, οι Τούρκοι απόλυτα ασφαλείς κερδοσκοπούσαν, στηρίζοντας
την Ναζιστική Γερμανική πολεμική μηχανή.
2/. Ύμνοι
του Χίτλερ και του Ναζιστικού τύπου στον Κεμάλ
Το ότι ο Χίτλερ θαύμαζε τον Κεμάλ, είναι
γνωστό. Από την δεκαετία του 1930, οι Τούρκοι είχαν επέμβει στην Ναζιστική
Γερμανία και κατάφεραν να απαγορευτεί η κυκλοφορία ενός βιβλίου που μιλούσε για
την Αρμενική αντίσταση στους Νεότουρκους. Ο ίδιος ο Χίτλερ είχε αποδεχθεί τον
συσχετισμό του Γερμανικού εθνικοσοσιαλισμού και του Τουρκικού Κεμλισμού. Ο προμνησθείς
Stefan Ihrig, γράφει:
«Ο Χίτλερ είχε πει ότι ο
επιτυχημένος αγώνας για την απελευθέρωση του οποίου είχε ηγηθεί ο Γαζή
[Ατατούρκ] προκειμένου να δημιουργήσει την Τουρκία, είχε εμπνεύσει [στον
Χίτλερ] την σιγουριά ότι το εθνικοσοσιαλιστικό κίνημα θα ήταν εξίσου
επιτυχημένο. Από αυτή την άποψη, το κίνημα της Τουρκίας ήταν γι’ αυτόν ένα φωτεινό άστρο».
Το
συμπέρασμα του συγγραφέα είναι ξεκάθαρο: «… οι Ναζί “μεγάλωσαν” με την Τουρκία και
ενθουσιάζονταν ακόμα περισσότερο απ’ ό,τι οι άλλοι Γερμανοί εθνικιστές με τις
εξελίξεις στην Τουρκία και τα “τουρκικά διδάγματα” που μπορούσε να αντλήσει η
Γερμανία».
Η τουρκική εναντίωση
στην Συνθήκη των Σεβρών, οι τουρκικές εθνοκαθάρσεις σε βάρος Ελλήνων και
Αρμενίων (που αποκαλούνται ως «παράσιτα», «αιμοβόροι», «βδέλλες» και
«γουρούνια» στον ναζιστικό Τύπο της εποχής), η μεταφορά της πρωτεύουσας από την
«κοσμοπολίτικη» Κωνσταντινούπολη στην «πιο αγνή» Άγκυρα, η απουσία ελεύθερων
εκλογών... λειτουργούσαν όλα ως πρότυπο στα μάτια των Ναζιστών και φασιστών.
Κορυφαία στελέχη των
ναζί είχαν άλλωστε στενούς δεσμούς με την Τουρκία. Ο διοικητής του Αουσβιτς Ρούντολφ Ες, είχε
πολεμήσει με τους Οθωμανούς στον Α' Παγκόσμιο Πόλεμο, και ο ιδεολόγος Χανς Τρεμπστ (Hans Tröbst), με τους Νεότουρκους την δεκαετία του 1920.
Από το 1923 και μετά, ο Χίτλερ δεν έπαψε να
εξυμνεί τον Κεμάλ σε όλες τις δημόσιες ομιλίες του. Να σημειωθεί ότι το Βερολίνο,
ήταν μια κοσμοπολίτικη πόλη, ακριβώς όπως και η Κωνσταντινούπολη. Το Μόναχο,
από την άλλη πλευρά, ήταν το στέκι του Χίτλερ, όπου έπινε τις μπύρες του και
για έναν Γερμανό, ένα κομμάτι της Άγκυρας.
Θα πρέπει να αναφερθεί ότι η φιλικά προσκείμενη
στους Ναζί εφημερίδα "Heimatland" κάθε εβδομάδα από την 1ην Σεπτεμβρίου
μέχρι την 15ην Οκτωβρίου 1923, είχε αφιέρωμα στον Κεμάλ. Όλος ο Τύπος στην
Τουρκία αναφερόταν στην Τουρκία του Κεμάλ ως «το πρότυπο της Γερμανίας».
«Αν επιθυμούμε να ζήσουμε ελεύθεροι, τότε, δεν
έχουμε άλλη επιλογή, παρά να ακολουθήσουμε το παράδειγμα της Τουρκίας με τον
έναν ή άλλο τρόπο», έγραφε ο δημοσιογράφος, Hans Tröbst.
«Αυτοί οι αιμοδιψείς και τα παράσιτα Έλληνες,
Ασσύριοι και Αρμένιοι, εξολοθρεύτηκαν από τους Τούρκους. Τα ήπια μέτρα -όπως
έχει δείξει αυτή η ίδια η ιστορία- δεν δουλεύουν σε τέτοιες περιπτώσεις».
«...οι Τούρκοι κατόρθωσαν να εξαγνίσουν το
έθνος τους, από τα ξένα στοιχεία σε μεγάλη κλίμακα», έγραφε ο ίδιος
δημοσιογράφος.
Δεν είναι ευρέως γνωστά
τα προπαγανδιστικά άρθρα του Hans Tröbst στην εφημερίδα Heimatland του 1923, τα
οποία αφ’ ενός εξυμνούσαν την στρατηγική των Τούρκων απέναντι στις μειονότητες
των Ελλήνων και των Αρμενίων, «τους αιμοβόρους και τα
παράσιτα», όπως
τους χαρακτήριζε ο Tröbst, αφ’ ετέρου είχαν ως αποτέλεσμα να ενισχύσουν τον
αντισημιτισμό στην Γερμανία.
Τέλος, σε ένα από τα
φιλοκεμαλικά άρθρα του, έγραφε τα εξής: «Οι Τούρκοι επέτυχαν την κάθαρση ενός
ολόκληρου έθνους από τα ξένα στοιχεία σ' έναν μεγάλο βαθμό. Όλοι οι ξένοι στο
πεδίο της μάχης έπρεπε να πεθάνουν. Σίγουρα ήταν πάνω από 500.000»...
Είναι χαρακτηριστικό, ότι μόλις δημοσιεύτηκε
αυτό το άρθρο, ο Χίτλερ κάλεσε τον δημοσιογράφο να μιλήσει για την Τουρκία στο
στρατιωτικό τμήμα των Ναζί.
In
the First World War (1914—1918), Turkey was the only major ally of the Germans,
and as a result had lost much of it's territory for having allied itself to
such a power. It in fact was only one of five European nations that was neutral
towards the Nazis, the others being Spain, Sweden, Portugal, and Switzerland.7
Even well before the Second World War began, the Germans were highly and
politically well informed on the events going on in Turkey. In fours years from left wing to far right
the Germans reported positively on Turkey with at least 2,200 publications over
a four year period just from one newspaper alone. This meant at least one
article a day was dedicated to Turkey, it's history and politics (or at least
three every 2 days). The Germans even used language and vocabularly they
usually reserved for White Germans, attempting to equate Germany with the
Turkish people as much as possible.8
Nazi
newspapers too talked about Turkey in a very respectful manner. Hans Trobst,
who was the only German mercenary in the employment of the Turkish secular
military wrote about the country in the far right "Heimatland" and "Volkischer Kurier".9
3/. Κεμαλική
Τουρκία: Το πρότυπον για την Ναζιστική Γερμανία.
Παρ’όλον που οι λάτρεις
της ιστορίας, πιθανώτατα θα κατορθώσουν να δουν την σύνδεση ανάμεσα στην
καταπάτηση της Συνθήκης των Σεβρών (1920), από το κίνημα των Νεοτούρκων ηγετικό
στέλεχος του οποίου ήταν ο Μουσταφά Κεμάλ, και στην αντίδραση στην Συνθήκη των
Βερσαλλιών (1919), που ενίσχυσε την άνοδο του Χίτλερ και την έκρηξη του Β΄
Παγκοσμίου Πολέμου, η σύνδεση ανάμεσα στους δύο ισχυρούς ηγέτες, σε τόσες
πολλές διαστάσεις, είναι πραγματικά πρωτότυπη και άκρως αποκαλυπτική.
Όπως σημειώνει ο Μάρκος
Καρασαρίνης σε άρθρο του στην εφημ. «Το Βήμα»: «Ευσύνοπτη, ρέουσα και συναρπαστική ως προς τις πιθανές
προεκτάσεις της, η μελέτη του Στέφαν Ιχριγκ (Stefan Ihrig) δεν αποτελεί απλώς
συμπλήρωμα της γενεαλογίας του ναζισμού. Θέτει παράλληλα και το ζήτημα της
επανεξέτασης της αλληλεπίδρασης των εικόνων που φασισμός, ναζισμός και
κεμαλισμός φιλοτεχνούσαν για τον εαυτό τους και τους άλλους. Τα είδωλα που ο
Αδόλφος Χίτλερ, ο Μπενίτο Μουσολίνι και ο Κεμάλ Ατατούρκ έβλεπαν κοιτώντας ο
ένας στον καθρέφτη του άλλου, μοιάζουν να έχουν περισσότερες αντανακλάσεις και
διαθλάσεις από όσες πιστεύαμε.».
Με αρχικό φορέα υλοποιήσεως τους «Νεότουρκους» και με
καθοδηγητές τους Γερμανούς στρατιωτικούς, οι Κεμαλικοί ολοκλήρωσαν την
δολοφονία των ιστορικών λαών της περιοχής, Ελλήνων, Αρμενίων και άλλων,
εδραιώνοντας ένα Φασιστικό, Ρατσιστικό και Ολοκληρωτικό Συστημικό καθεστώς, από
το οποίο εμπνεύστηκαν και παραδειγματίστηκαν οι Ναζί.
Έτσι, μπορούμε να πούμε ότι η
Κεμαλική Τουρκία ήταν το πρότυπο για τη Ναζιστική Γερμανία και ο Μουσταφά Κεμάλ,
ήταν ο δάσκαλος-υπόδειγμα για τον Αδόλφο Χίτλερ.
Prior to the Nazi takeover, the newspapers «Heimatland» and «Volkischer Kurier», were negative regarding Ataturk's struggle against the Greeks, French
and British. This all ceased on December 2nd,
1920, since they had been bought out by the Nazi party who were hugely
sympathetic towards Ataturks cause. Some of the earliest front page headlines
were "Heroic Turkey" and "Turkey—The Role Model".10
Τον Σεπτέμβριο του 1922, ο «Völkischer Beobachter/Λαϊκός
Παρατηρητής»,11 επίσημη εφημερίδα των Ναζί, έγραφε ότι: «σε αυτές τις μέρες της ατίμωσης και της ατιμίας, ένα όνομα αποδεικνύει
τι μπορεί να πετύχει ένας αληθινός άνδρας. [...] Η νίκη του Μουσταφά Κεμάλ Πασά
θα μας δώσει νέα δύναμη και θα δυναμώσει την πίστη μας στο ανίκητο του
πνεύματος του ηρωϊσμού».
Η Τουρκία του Κεμάλ προσφερόταν ως
υπόδειγμα κράτους που είχε εκκαθαρίσει τον πληθυσμό της από τα
"επικίνδυνα" στοιχεία. Οι Έλληνες και οι Αρμένιοι
παραλληλίζονταν με τους Εβραίους, ενώ λίγο αργότερα ο Χίτλερ σχεδιάζοντας την
δική του "Τελική Λύση",
έλεγε: «Ποιος θυμάται σήμερα τους Αρμένιους»!
Ο Δάσκαλος και ο μαθητής, ο Μουσταφά Κεμάλ και
ο Αδόλφος Χίτλερ, συνιστούν την έκφραση του ολοκληρωτισμού, ο Κεμαλισμός και ο
Ναζισμός, αποτελούν την ίδια έκφανση του Φασισμού, που διέπραξαν τις
Γενοκτονίες. Η ανάδειξη του ομοιοτήτων του Κεμαλισμού και του Ναζισμού, συνιστά
ανθρώπινο, πολιτικό, ερευνητικό και κυρίως ηθικό καθήκον και χρέος, για να
καταδικαστούν και να αποκαθηλωθούν αυτά τα καθεστώτα και ιδεολογίες
του ΣΥΣΤΗΜΑΤΟΣ, όχι μόνον ως δύο από τα πλέον ειδεχθή που γνώρισε ποτέ η Ελεύθερη
ανθρωπότητα, αλλά και για την κοινή προέλευσή τους, τουτέστιν από τις ιλλουμινατοποιημένες
στοές και αποκρυφιστικές οργανώσεις, ιδρυμένες και ελεγχόμενες από τους
ταλμουδιστές ή κρυπτοταλμουδιστές (ντονμέδες) Ιουδαίους .
Ο Κεμαλισμός αποτελεί συνώνυμο του Ναζισμού και
συνιστά μία Συστημική Εθνικιστική-Ρατσιστική (Εθνοφυλετική) ιδεολογία, η οποία
εκπεφρασμένη με ακραία διαστροφική βαρβαρότητα, στέρησε την ζωή σε εκατομμύρια
ανθρώπους.
Το δυστύχημα είναι ότι οι Ναζί
δολοφόνησαν δέκα χρόνια και μετά την συντριβή τους (1945), σταμάτησαν, οι
Κεμαλικοί συνεχίζουν να δολοφονούν, χωρίς καμία αντίδραση, εκατό χρόνια μετά τις πρώτες σφαγές και γενοκτονίες
των χριστιανών και αλλοεθνών-αλλοδόξων!
Υπό το
βλέμμα του «Τούρκου Φύρερ»: Ο Χίτλερ και ο Γκέμπελς στο εργαστήριο του επίσημου
γλύπτη του Γ΄ Ράϊχ, Γιόζεφ Τόρακ, στις 10 Φεβρουαρίου 1937. Eνα αντίγραφο της
προτομής του Κεμάλ (δεξιά) συγκαταλεγόταν μεταξύ των «πιο αγαπημένων
αντικειμένων» του Γερμανού Φύρερ!
Ο «επίσημος
γλύπτης» του κόμματος, Γιόζεφ Τόρακ (Αριστερά στην φωτογραφία), είχε επίσης,
ζήσει για μεγάλο διάστημα στην Τουρκία, ενώ ο διοικητής των SS Χάινριχ Χίμλερ
μάθαινε τουρκικά και αποθέωνε το Ισλάμ ως «ανδρική θρησκεία».
Η μοίρα των χριστιανικών πληθυσμών της Μικράς
Ασίας και του Πόντου γινόταν κατανοητή στην ναζιστική ιδεολογία. Ο Βρετανός
συγγραφέας Χιούστον Στιούαρτ Τσάμπερλεν, είχε τεράστια επιρροή στον Χίτλερ. Ο
Τσάμπερλεν, έγραφε:
«Η Τουρκία είναι η τελευταία μικρή γωνιά της
Ευρώπης στην οποία ένας ολόκληρος λαός ζει σε ανενόχλητη ευφορία και ευτυχία»
(…) αφού «κατέστρεψε αυτόν που ενόχλησε την ειρήνη» (Αρμένιους- Έλληνες).
Η αλήθεια είναι ότι τα εγκλήματα που
τέλεσαν οι Ναζί, συνιστούν αντιγραφή των αντίστοιχων Κεμαλικών
(π.χ στρατόπεδα συγκεντρώσεως, μαζικές σφαγές, εγκλεισμός γυναικοπαίδων σε
σχολεία και εκκλησίες και εμπρησμός, σύληση ιερών ναών, βιασμοί, περιύβριση
νεκρών, καταναγκαστικά έργα που οδηγούσαν στην δολοφονία ή στο θάνατο, οστά που πήγαιναν για «βιομηχανική»
χρήση, κ.ά).
Η είδηση για το
«φορτίο» με τους 400 τόνους οστών Ελλήνων από τα Μουδανιά, με προορισμό την
Μασσαλία για «βιομηχανοποίηση» το 1924….
Ενώ ολόκληρος ο πλανήτης ήταν απασχολημένος με τον Β΄
Παγκόσμιο Πόλεμο, και η Ελλάδα βρισκόταν σε πόλεμο, η Τουρκία, κρυμμένη πίσω
από την επιτήδεια ουδετερότητα και το «σύμφωνο φιλίας» με τη ναζιστική Γερμανία
που ήταν ήδη έτοιμο από τις αρχές του 1941, είχε λυμένα τα χέρια της. Άρα,
υπήρχε η «κατάλληλη ευκαιρία» για εξόντωση ή δυνατόν εξαφάνιση των Ελλήνων,
όσων είχαν απομείνει στην Τουρκία, μετά την γενοκτονία τους από τους Κεμαλιστές,
την περίοδο 1914-1923.
Έτσι τον Μάϊο του 1941, λίγες μόλις βδομάδες μετά την
γερμανική εισβολή στην Ελλάδα, η οποία είχε ξεκινήσει από τις 6 Απριλίου 1941,
η Τουρκία κήρυξε γενική επιστράτευση των μη μουσουλμάνων νέων, ηλικίας
από 20 έως 45 ετών.
Όλος ο ανθός, η αφρόκρεμα της μη μουσουλμανικής
νεολαίας της Κωνσταντινουπόλεως οδηγήθηκε στα βάθη της Ανατολής με στόχο την
φυσική της εξόντωση. Η οξύτατη διαφωνία του δίδυμου Ινονού-Σαράτσογλου με τον
στρατάρχη Φεβζί Τσακμάκ, ο οποίος φοβόταν τις πιθανές συνέπειες μιας νέας
γενοκτονίας, δεν επέτρεψε την εν ψυχρώ εκτέλεση των επιστρατευμένων, έτσι η
επιστράτευση περιορίστηκε στην εκτέλεση καταναγκαστικών έργων.
Τουρκία και Γερμανία δεν άλλαξαν ποτέ, με
ελάχιστες εξαιρέσεις, όπως οι Γερμανοί
εθελοντές που ήρθαν για να πολεμήσουν με τον Ελληνικό στρατό το 1897, ανεξαρτήτως
μορφών διακυβερνήσεως.
Απόσπασμα του Χίτλερ
από το βιβλίον του «Ο Αγών μου»
( «Από σήμερα πιστεύω πως αγωνίζομαι σύμφωνα με την θέληση του
Παντοδύναμου Δημιουργού, υπερασπιζόμενος τον εαυτόν μου ενάντια στον
Ιουδαίο, πολεμώντας
για την πραγματοποίηση του έργου του Αλλάχ…»)
Η φράσεις του Χίτλερ, ότι «…αγωνίζεται σύμφωνα
με την θέληση του Παντοδύναμου Δημιουργού….και….για
την πραγματοποίηση του έργου του Αλλάχ…», είναι δηλωτικές της κοινής πηγής
προελεύσεως της Συστημικής Ιδεολογίας του Μουσουλμανικού Κεμαλισμού και του Παγανιστικού
Ναζισμού.
Με απλά λόγια, αυτό σημαίνει: Κοινός Θεός
αμφοτέρων (Κεμαλισμού Ναζισμού), αλλά με διαφορετικό όνομα, είναι ο Εωσφόρος!!!
Για την ιστορίαν που αποσιωπούν οι υπάνθρωποι
του Συστήματος, καταθέτομεν την πληροφορίαν ότι, ο θεωρητικός των Ναζί, Alfred
Rosenberg - θαυμαστής του Τσάμπερλεν- ο οποίος έλεγε πως οι Αρμένιοι ήταν για
την Τουρκία ότι οι Εβραίοι για την Γερμανία, συνέστησε στον Χίτλερ, τον Max Erwin von
Scheubner-Richter.
Ο Scheubner-Richter ήταν ο
Γερμανός υποπρόξενος στο Ερζερούμ και κατέγραψε τον σχεδιασμό, εκτοπισμό και
δολοφονία των Αρμενίων και Ελληνοποντίων, από τους Νεότουρκους του Κεμάλ.
Η σχέση του Scheubner-Richter’s με τον Χίτλερ
ήταν τόσο κοντινή που σκοτώθηκε, καθώς καθόταν δίπλα του σε απόπειρα δολοφονίας
του Χίτλερ, το 1923. Ο Χίτλερ αφιέρωσε το πρώτο μέρος του βιβλίου του, «Ο Αγών
μου», σε αυτόν.
*
Ώ ιχθυόφωνοι, αριστεροφασίστες, θεραπαινίδες
του Συστήματος, ψευτοδημοκράτες και ψευτοανθρωπιστές, λαλίστατοι, όμως, στα περί
δήθεν, ανθρωπίνων δικαιωμάτων, αυτοπροσδιορισμού ατόμων και λαών, ατομικών ελευθεριών,
«ανθρωπισμού», αντιφασισμού, αντισημιτισμού, κλπ, διδάσκαλοι, καθηγητές, πανεπιστημιακοί και αρμόδιοι υπουργοί της
«πνευματικής δεξαμενής» της πατρίδος μας:
ΔΕΝ τα γνωρίζετε όλα αυτά
περί Κεμάλ-Χίτλερ, σχέσεων Κεμαλισμού και Ναζισμού, και όσα έχουμε ήδη
προαναφέρει για τις διαχρονικές γενοκτονίες των Ελλήνων από τους «Νεοτούρκους»
και Κεμαλιστές;
Εάν ναι, γιατί δεν τα συμπεριελάβατε στα
εγχειρίδια που διδάσκονται οι Ελληνόπαιδες στα σχολεία, γυμνάσια, Λύκεια,
Πανεπιστήμια; Εάν όχι, είσθε ανάξιοι και ακατάλληλοι, να ονομάζεσθε πολιτικοί
και πνευματικοί ταγοί,
Εφ’όσον όμως, αποδειχθεί ότι τα γνωρίζατε αλλά
διαταχθήκατε από τα όργανα του Συστήματος (εχθροί της Ελλλάδος), να τα
αποσιωπήσετε, και εσείς υπακούσατε, τότε κρίνεσθε ως «Συνωμότες της Σιωπής», δι’ ό και ΕΠΙΚΙΝΔΥΝΟΙ για την πατρίδα μας.
4/. Μετακεμαλική
Τουρκία, Ιουδαίοι και Ναζιστική Γερμανία.
Turkey
was a «neutral» country throughout the war until the last months when declaring
war technically was a precondition for being an initial signatory for the newly
forming United Nations. Ataturk made it known before he died that the war was
coming because he believed Hitler and Mussolini not being career soldiers would
eventually trigger a losing war. There
were cordial relation between Turkey and Germany.
Then out of the blue Edward VIII came to visit Ataturk
for some reason before Ataturk died and the king abdicated. Before Ataturk
died he made sure Turkey’s borders were open to German Jewish dissidents
running away from persecution.
After the war started Turkey played a delicate game
during the war, with German forces were deployed at its western border. It was
getting ready for a potential invasion. Turkey was enough for Hitler to reach
strategic energy resources in the Middle East and the news of Operation Barbarossa
was more than a relief. Ankara appeased Berlin to stop it from easily invading
European Turkey and Constantinopole.
Appeasement meant letting critical raw materials and
resources pass from its territory, letting German spies operate in Ankara making
it a playing-field of espionage between the Axis and Allies, not crushing
pro-Nazi sympathisers among the ruling establishment and the army officers (the
Turanists) while gagging Stalinists and finally sending thousands of Jews (as
well as other minorities) to the forced labour camp of Aşkale to construct the
Erzurum-Erzincan highway, on grounds not paying war taxes, which costed the
death of tens of senior citizens who couldn’t take it. So Turkey played the
Nazi sympathiser unable to contribute when Hitler looked unstoppable.
After
Stalingrad and it turned out Germany could lose the war after all, Turkey
yielded to demands of the Allies in closer relations and possible opening of a
new front. Inonu, Roosevelt and Churchill met in Cairo. Inonu
demanded large shipment of arms for entering the war and liberating the
Balkans. Resisting to arming the Turks, who ruled the Balkans for half a
millennium and the Middle East for a full, was a no-brainer for Churchill. Yet
he pushed for Turkey joining the allies without the arms (Kutluk Özgüven,July 2,
2017).
Cairo Conference between Roosevelt, Inönü and
Churchill
5/. Το
σύμφωνο φιλίας μεταξύ Τουρκίας και Ναζιστικής Γερμανίας (1941)
α/. 18 Ιουνίου 1941:
Υπογραφή συμφώνου φιλίας και μη επιθέσεως, Ναζιστικής Γερμανίας – Τουρκίας
Το Φθινόπωρο του 1939 η
Τουρκία δήλωνε ότι ήθελε να μείνει έξω απ’ την διαμάχη. Ύστερα ακολούθησε μια
πολιτική ουδετερότητας. Η πολιτική αυτή, απ’ τις αρχές του πολέμου, ευνόησε την
Γερμανία, γιατί η ουδετερότητα της Τουρκίας την προστάτευε κατά την διεξαγωγήν
επιχειρήσεων, στην περιοχή της Χερσονήσου του Αίμου (Βαλκάνια). Στην
πρώτη φάση του παγκόσμιου πολέμου, όταν ο Χίτλερ , αφού έγινε κύριος της
δυτικής Ευρώπης, δοκίμασε την περιπέτειά του στην Αφρική, η
ουδετερότητα της Τουρκίας ευνοούσε ως ένα ορισμένο σημείο, τους συμμάχους,
εμποδίζοντας τις χιτλερικές ορδές να προχωρήσουν γρήγορα προς την διώρυγα του
Σουέζ και την κοιλάδα του Νείλου.
Η Τουρκία όμως, αθετώντας τις υποχρεώσεις που είχε αναλάβει τόσον με το
Βαλκανικό Σύμφωνο και το πλέγμα των ελληνοτουρκικών συμφωνιών, όσον και από την
αγγλογαλλοτουρκική συνθήκη συμμαχίας του 1939, η δήθεν ουδέτερη Τουρκία
υπέγραψε σύμφωνο φιλίας με την Ναζιστική Γερμανία, το 1941, σε μια εποχή δηλαδή
που ολόκληρη η Ευρώπη αγωνιζόταν κατά των δυνάμεων του Άξονα, και ο Ελληνικός λαός, εσφαγιάζετο
στην Ελλάδα από τους Ναζί και στην Τουρκία από τους απόγονους του Κεμάλ!
Ενώ στις 6 Απριλίου του
1941, ημέρα επιθέσεως των Ναζί κατά της Ελλάδος, η Τουρκία όχι μόνον αρνήθηκε
να καταδικάσει την Γερμανία και να προχωρήσει σε διακοπή των διπλωματικών
σχέσεων, ως έκφραση αποδοκιμασίας, όπως της ζήτησαν οι Άγγλοι, αλλά υπέγραψε
και εμπορική συμφωνία με τους Ναζί, με την οποία ανελάμβανε να τους προμηθεύσει
χρώμιο και άλλες πρώτες ύλες, απαραίτητες για την ναζιστική πολεμική βιομηχανία.
Σύμφωνα με τα
υπάρχοντα στοιχεία, το διάστημα εκείνο, παρά τις περί «ουδετερότητας»
διακηρύξεις της, η Τουρκία διαπραγματευόταν την έξοδό της στον πόλεμο στο
πλευρό των ναζιστών, έναντι εδαφικών ανταλλαγμάτων.Τα ίδια ανταλλάγματα η Άγκυρα
ζητούσε κρυφά και από την Βρετανία, παίζοντας ταυτόχρονα διπλό παιγνίδι, «σε
δύο ταμπλό».
Στις διαπραγματεύσεις
οι Τούρκοι απαιτούσαν όχι μόνο εδάφη, όπως την Θράκη, την Κριμαία, την
Υπερκαυκασία, αλλά και δικαιώματα με το αναχρονιστικό σύστημα των «διομολογήσεων»
στην Συρία, στο Ιράκ, στην Αίγυπτο ακόμη και στην Αλβανία!!!
Επίσης, εξέφραζαν την επιθυμία να αποκτήσουν
ελληνοκατοικημένες περιοχές, όπως τα ανατολικά νησιά του Αιγαίου, τα
Δωδεκάνησα, την Κύπρο και επιπλέον το λιμάνι της Θεσσαλονίκης, την ώρα ακριβώς
που οι Έλληνες έδιναν ηρωϊκές μάχες, κατά των ναζιστικο-φασιστικών δυνάμεων.
Βλέποντας τις πρώτες
επιτυχίες των στρατιών της Βέρμαχτ, οι τούρκοι ιθύνοντες, αποφάσισαν να
αγνοήσουν συμφωνίες και συμμαχίες που είχαν συνάψει, προσδοκώντας καιροσκοπικώς,
οφέλη, ανάλογα με την έκβαση του πολέμου. Η βρετανική κυβέρνηση, δυσαρεστημένη
έντονα από την τουρκική στάση, στέλνει τον Φεβρουάριο του 1941 στην Αγκυρα, τον
υπουργό Εξωτερικών Αντονι Ήντεν.
«Φυσικά, οι πιο
ειλικρινείς συμπάθειές μας είναι με το μέρος της Αγγλίας, δυστυχώς όμως οι
πρακτικές βάσεις της αγγλογαλλοτουρκικής συμφωνίας, έχασαν την ισχύ τους. Η
Γαλλία είναι κατεστραμμένη, ενώ η Βρετανία δεν είναι ισχυρή στον βαθμό που
πρέπει για να μας προσφέρει βοήθεια, ακόμη και με την προμήθεια όπλων και άλλου
εξοπλισμού», δηλώνει υποκριτικώς, ο ραδιούργος τούρκος υπουργός Εξωτερικών Ρ. Σαράτσογλου.
Οι σύμμαχοι
διαπιστώνουν ότι δεν μπορούν να ελπίζουν σε βοήθεια της Τουρκίας, για αντίσταση
στην γερμανική εισβολή στην Χερσόνησο του Αίμου (Βαλκάνια), ενώ τέσσερις ημέρες
πριν από την επίθεση της Γερμανίας κατά της Σοβιετικής Ενώσεως, και
συγκεκριμένα στις 18 Ιουνίου 1941, υπογράφτηκε μετά από διαπραγματεύσεις,
ανάμεσα στον Φον Πάπεν12 και στην τουρκική κυβέρνηση, γερμανοτουρκική συμφωνία «μη επιθέσεως».
Με βάση την συμφωνία
που ακύρωνε την προγενέστερη αγγλοτουρκική συνθήκη του 1939, εξασφαλίζεται η
νοτιοανατολική πτέρυγα της Γερμανίας, ενώ με την εμπορική συμφωνία της 9
Οκτωβρίου 1941, η Τουρκία μετατρέπεται σε πηγή πρώτων υλών για την γερμανική
πολεμική βιομηχανία, καθώς αναλαμβάνει να εφοδιάσει την Γερμανία με δεκάδες
χιλιάδες τόνους χρωμίου και μερικές άλλες πρώτες ύλες την περίοδο 1943-44.
Το φλερτ όμως Άγκυρας - Βερολίνου
δεν σταματάει εκεί. Κατά την επιδρομή των ναζιστικών ορδών στη Νοτιοανατολική
Ευρώπη, ο Αδόλφος Χίτλερ και ο τούρκος πρόεδρος Ισμέτ Ινονού, ανταλλάσσουν
εγκάρδια μηνύματα. Στην απάντησή του, με ημερομηνία 14 Νοεμβρίου 1941, ο Ινονού
μεταξύ άλλων, τονίζει ότι: «…δεν υπάρχουν αιτίες για οποιαδήποτε σύγκρουση ανάμεσα στον τουρκικό στρατό
και στα στρατεύματα του Ράϊχ».
β/. Το
Ανατολικό Μέτωπο
Ύστερα απ’ την επίθεση της
χιτλερικής Γερμανίας εναντίον της Σοβιετικής Ενώσεως το καλοκαίρι του 1941 και
την συγκέντρωση των περισσότερων δυνάμεών της στο ανατολικό μέτωπο, η Τουρκική
ουδετερότητα, ήταν για την Γερμανία ακόμα πιο πολύτιμη, γιατί προστάτευε τα
νοτιοανατολικά πλευρά της κι’ επέτρεπε στο Χίτλερ να μη διασπείρει τις εφεδρείες
του. Έτσι, το καλοκαίρι και το Φθινόπωρο του 1942, οι Γερμανοί μπορούσαν χωρίς
κανένα κίνδυνο, για το απογυμνωμένο νότιο μέτωπο τους, να ρίξουν
τεράστιες δυνάμεις προς την κατεύθυνση του Σταλινγκραντ και τ’ αντερείσματα του
Βόρειου Καύκασου. Τα Στενά ήταν ανοικτά μόνο στον στόλο του Άξονα.
Η Τουρκία εξασφάλιζε στα
Γερμανικά κι’ Ιταλικά πολεμικά πλοία,
την ελευθέρα διέλευση στην Μαύρη Θάλασσα, πράγμα που διευκόλυνε τους
εισβολείς ναζί, στις επιχειρήσεις τους, στην Νότια Ρωσία. Όσον χειροτέρευε η στρατιωτική
και πολιτική κατάσταση της χιτλερικής Γερμανίας από τις αποφασιστικές νίκες των
δυτικών και των μπολσεβίκων συμμάχων τους, τόσον μεγάλωνε για τους Γερμανούς η
σημασία της Τουρκικής ουδετερότητας. Είναι φανερό ότι ακόμα και στα τέλη του
1943 η είσοδος της Τουρκίας στον πόλεμο, μπορούσε να επισπεύσει την
στρατιωτική κατάρρευση της χιτλερικής Γερμανίας.
Η Τουρκία όμως ακόμη και
ύστερα από την διάσκεψη της Τεχεράνης, προσπαθούσε με διάφορα προσχήματα
ν’αναβάλλει την εγκατάλειψη της πολιτικής της ουδετερότητας, χωρίς να λαβαίνει
υπόψη της την συνθήκη της συμμαχίας με την Αγγλία. Ο ΟυινστωνΤσώρτσιλ δήλωνε ενωρίτερα
με πικρία στην αγγλκή Βουλή: «Ελπίζαμε τον Φεβρουάριο και τον Μάρτιο ότι
θα βλέπαμε την Τουρκία να μπαίνει τολμηρά στον πόλεμο ή τουλάχιστο να μας
διαθέτειστην διάθεσή μας τις αναγκαίες για τις εναέριες επιχειρήσεις μας,
βάσεις. Η ελπίδα αυτή διαψεύσθηκε».
Η Τουρκία, όχι μόνο
αρνιόταν να συμβάλει στη νίκη των συμμάχων, αλλά εξακολουθούσε να παρέχει αξιοσημείωτη
βοήθεια στους Γερμανούς Ναζιστές.
γ/. Τουρκία: Κύριος βοηθός
και διαρκής σύμμαχος της Ναζιστικής Γερμανίας
Όπως η Ισπανία, η Ελβετία
κι’ η Σουηδία, η Τουρκία ήταν για την γερμανική πολεμική βιομηχανία, ένας
απ’ τους κυριότερους προμηθευτές των πρώτων εκείνων υλών απ’ τις οποίες η
Γερμανία, είχε την μεγαλύτερη έλλειψη. Όπως έγραφε μια καλά
πληροφορημένη επιθεώρηση ο «Οικονομολόγος της Ανατολής» (10 Ιανουαρίου
του 1944), το 90% των τουρκικών εξαγωγών πήγαιναν στην Γερμανία. Η
κοινή γνώμη στις συμμαχικές χώρες ήταν φυσικό ν’ αγανακτεί βλέποντας την
Τουρκία να προμηθεύει στην Γερμανία χρώμιο. Οι αγγλικές κι’ οι
αμερικάνικες εφημερίδες επανειλημμένα παρατηρούσαν ότι χωρίς τις προμήθειες του
τουρκικού χρωμίου ένα μεγάλο μέρος των εργοστασίων που έβγαζαν λεπτά
ατσάλια, θα παρέλυαν στην Γερμανία. Η οικονομική βοήθεια της Τουρκίας και των
άλλων «ουδέτερων» χωρών, επέτρεψε στους χιτλερικούς να παρατείνουν την
αντίσταση τους στους συμμάχους.
Ο τουρκικός τύπος ως την
τελευταία στιγμή, συμφωνούσε με την βοήθεια που δινόταν στην Γερμανία και
με την φιλία με τους Γερμανούς: «Σ’όλον αυτόν τον πόλεμο, δείξαμε τη
φιλία μας στους Γερμανούς και το κάναμε τη στιγμή που είχαν τη μεγαλύτερη
ανάγκη», έγραψε η εφημ. «Ανατολή», στις 7 Μαΐου του 1944.
«Παραμένουμε φίλοι της
Γερμανίας ως το τέλος», έγραψε η «Σον Πόστα», στις 22 Απριλίου του 1944.
Ένας Άγγλος γυρίζοντας απ’ την Άγκυρα στο1943
διατύπωνε ως εξής στην «Ασιάτικ Ρηβιου» [Journal
of the East India Association, London Asiatic
quarterly review (Woking, England)], τις
εντυπώσεις του, σχετικά με την στάση της Τουρκίας, απέναντι στην Σοβιετική
Ένωση: «Αν οι Τούρκοι είναι δυσαρεστημένοι αυτό οφείλεται όχι στο ότι η Ρωσία
πολεμά, αλλά στο ότι παρ’ όλες τις απώλειες, αντιπροσωπεύει πάντα μια τεράστια
δύναμη».
Ακόμα και το
καλοκαίρι του 1944, η Τουρκία συμμορφωνόταν με τις κατευθύνσεις που έδινε
ο φον Πάπεν, με την ίδια ακρίβεια που το έκανε στα 1942, την στιγμή δηλαδή που
ο Χίτλερ ήταν κύριος της Ευρώπης.
Η διακοπή των σχέσεων με την
Γερμανία-πράξη εντελώς τυπική εκ μέρους της Τουρκίας, άργησε τόσο που προκάλεσε
σ’ όλο τον κόσμο ειρωνικά σχόλια. Χρειάστηκαν άλλοι έξη μήνες για ν’
αποφασίσουν οι Τούρκοι να κηρύξουν στην Γερμανία, έστω και συμβολικά, τον
πόλεμο (23
Φεβρουαρίου 1945). Το έκαναν μόνον όταν οι χιτλερικές ορδές, άρχισαν να καταρρέουν και η
συντριβή των Ναζιστικών στρατευμάτων ήταν προ των πυλών..
Συνεχίζεται
1 Όπως υποσ. 1,1ου μέρους.
2 geliyorlar: Third person plural present continuous of gelmek (gelmek==έρχομαι,
πηγαίνω, καταλήγω στον προορισμό μου, (αργκό)
εκσπερματώνω).
3 Όπως
υποσ. 3 ,30ου μέρους.
4 Για τη στάση της Τουρκίας στον Β' Παγκόσμιο Πόλεμο - ατεχνως, https://atexnos.gr
› Ιστορία, Αλέκος Χατζηκώστας, 15 Δεκ 2016.
-Ιστορικά Νέα - Ναζιστικά αεροπλάνα θαμμένα στην Τουρκία -
Σαν σήμερα, https:// www. sansimera.gr/hnews/402, 19
Οκτ 2016.
-Tι ζητά ο Κεμάλ Ατατατούρκ ανάμεσά μας; - Η απάντηση του ...
- e-Pontos,https://epontos.
blogspot. com/ 2015/05/Pontos-Kemal.html, 5 Μαΐ 2015.
-History of Turkey During World War II (1933—1952) - Materia
Islamica,materiaislamica.com/ index.php? title...of...
https://olympia.gr/2016/09/09/κεμαλισμός-και-ναζισμός-βιβλίο-για-τι/9Σεπ 2016.
5
Stefan
Ihrig: Ο
Dr. Stefan Ihrig σπούδασε νομικά και πολιτικές επιστήμες στο Πανεπιστήμιο Queen
Mary του Λονδίνου και στην συνέχεια έλαβε το διδακτορικό του από το
Πανεπιστήμιο του Cambridge. Το θέμα της διδακτορικής του διατριβής ήταν οι
αντιλήψεις των Ναζί για τη Νέα Τουρκία (1919-1945). Έχει διδάξει στο Ίδρυμα
Τουρκολογίας στο Βερολίνο (2005-2007) και στο Τμήμα Ιστορίας του Πανεπιστημίου
του Regensburg. Είναι μέλος του Van Leer Jerusalem Institute, με αντικείμενο
μελέτης την κοινωνική αποδοχή της δολοφονίας, ως πολιτικού όπλου στην Ευρώπη
πριν το 1945, εστιάζοντας ιδιαίτερα στις περιπτώσεις της Γερμανίας και της
Οθωμανικής Αυτοκρατορίας.
6 Gerald Butt, a former BBC Middle East Correspondent, is an analyst and writer on the
Middle East. He is a regional adviser to Oxford Analytica and Petroleum Policy
Intelligence and provides risk analysis for a number of firms with Mid East
interests. Butt was born and brought up in the Middle East and is an Arabic
speaker. He has reported on the area for four decades. He is the author of
seven books on the region and is a frequent contributor of analysis articles to
BBC News Online and reviews to the Times Literary Supplement. He is also the
Middle East Correspondent of the Church Times.
7 Christian Leitz (2000). Nazi Germany and Neutral Europe During the Second
World War. Manchester University Press. p. 88.
-Glen Yeadon (2008). The Nazi Hydra in America:
Suppressed History of a Century: Wall Street and the Rise of the Fourth Reich
. Lulu.com. p. 291.
8 Stefan Ihrig (20 November 2014). Atatürk in the Nazi Imagination. Harvard University Press. p. 27.
9 Stefan Ihrig (20 November 2014).Atatürk in the Nazi Imagination. Harvard University Press. p. 28.
10 Stefan Ihrig (20 November 2014).Atatürk in the Nazi Imagination. Harvard University Press. p. 71.
11 Η εφημερίδα Völkischer Beobachter ("Λαϊκός Παρατηρητής"), ήταν το
επίσημο όργανο του Εθνικοσοσιαλιστικού Κόμματος, από την ίδρυσή του μέχρι την
κατάρρευση της Ναζιστικής Γερμανίας το 1945. Η εφημερίδα, πριν περιέλθει στην
κατοχή των Εθνικοσοσιαλιστών, κυκλοφορούσε στο Μόναχο με τον τίτλο "Münchner
Beobachter" ("Ο Παρατηρητής του Μονάχου").
Το 1918, η
αποκρυφιστική οργάνωση «Εταιρεία της Θούλης» (Thule Gesellscaft), αποκτά την
εφημερίδα και της αλλάζει μερικώς τίτλο, ονομάζοντάς την "Münchener
Beobachter und Sportblatt" (Παρατηρητής του Μονάχου και Αθλητικές
ειδήσεις"), σε μια προσπάθεια να αυξήσει την μικρή κυκλοφορία της.
Αρχισυντάκτης ήταν ο Καρλ Χάρρερ (Karl Harrer).
Στις 5 Ιανουαρίου 1919,
ο Άντον Ντρέξλερ, ο οποίος είχε ισχυρές διασυνδέσεις τόσο με την Εταιρεία της
Θούλης όσο και με τοπικές εθνικιστικές οργανώσεις, ιδρύει το Γερμανικό Εργατικό
Κόμμα (Deutsche Arbeiterpartei, DAP) μαζί με τους Καρλ Χάρρερ, Γκότφριντ Φέντερ
(Gottfried Feder) και Ντίτριχ Έκαρτ (Dietrich Eckart). Ο συνιδρυτής του DAP
Χάρρερ πείθεται και αλλάζει το όνομα του εντύπου του σε "Völkischer
Beobachter" (Αύγουστος 1919).
Στις 24 Φεβρουαρίου
1920, το Κόμμα αλλάζει όνομα. Ο Χίτλερ προτείνει την ονομασία
"Σοσιαλιστικό Επαναστατικό Κόμμα", όμως οι συναγωνιστές του τον
πείθουν να συμφωνήσει στην ονομασία "Εθνικοσοσιαλιστικόν κόμμα των
Γερμανών Εργατών" (Nationalsozialistische Deutsche Arbeiterpartei, NSDAP).
Πρόεδρος του Κόμματος ορίζεται ο ιδρυτής του, Ντρέξλερ. Εν τω μεταξύ, ο Χάρρερ,
εκδιώκεται από το Κόμμα, επειδή ο Χίτλερ ήθελε να διακόψει κάθε σχέση με την
Εταιρεία της Θούλης. Το Κόμμα αποκτά την εφημερίδα στα τέλη του 1920 και
εκδότης γίνεται ο Ντίτριχ Έκαρτ. Έτσι, ο "Λαϊκός Παρατηρητής" γίνεται
το επίσημο όργανο του νέου (Ναζιστικού) Κόμματος.
12 Φραντς φον Πάπεν (Franz von Papen): Γερμανός διπλωμάτης και
στρατιωτικός (29 Οκτωβρίου 1879 - 2 Μαΐου 1969).
"..κοινής πηγής προελεύσεως της Συστημικής Ιδεολογίας του Μουσουλμανικού Κεμαλισμού και του Παγανιστικού Ναζισμού..."
ΑπάντησηΔιαγραφήΔεν υπάρχει μουσουλμανικός Κεμαλισμός. Κεμαλισμός σημαίνει αθεϊσμός. Ο Κεμαλισμός χτύπησε το Ισλάμ.