Τρίτη 6 Νοεμβρίου 2018

     
ΑΥΤΗ ΕΙΝΑΙ Η ΑΛΗΘΕΙΑ ΓΙΑ ΤΗΝ ΑΛΒΑΝΙΑ (ΣΚΙΠΕΡΙΑ) ΚΑΙ ΤΟΥΣ «ΑΛΒΑΝΟΥΣ»/ΣΚΙΠΕΤΑΡΟΥΣ

                    Α λαστόρων προτεκτοράτον των ΗΠΑ.1
                    Λ ευκή Χώρα2
                    Β ατικανού και Αυστρο-Ουγγαρίας έκτρωμα.
                    Α ρπακτή γη, Ελληνικής κυριότητος.3
                    Ν εοελληνικής Ιστορίας πλαστογραφία.
                                             Ι  λλυρικής ιστορίας σφετεριστής.
                    Α ντρον Ανήμερων Σκιπετάρων.4

Καρικατούρα αναπαριστώντας την «Αλβανία» με το επίσημο όνομά της ΣΚΙΠΕΡΙΑ (SHQIPERIA), σε κατάσταση… άμυνας απέναντι στους γείτονές της. Το Μαυροβούνιο παρουσιάζεται υπό την μορφή πιθήκου, η Ελλάδα ως λεοπάρδαλη και η Σερβία ως φίδι. Το Σκιπετάρικο  κείμενο γράφει: «Φύγετε μακριά μου! Αιμοβόρα πλάσματα!»

ΕΠΙΛΟΓΟΣ

«Αναγνωρίζομεν τον ελληνικό χαρακτήρα της Νότιας Αλβανίας, όπου το υπεραιωνόβιο πολιτισμικό έργο των σχολών της, κυριαρχεί ηθικά και εθνικά».
[Basri-bey, μεγαλοτιτλούχος, ακραιφνέστατος Σκιπετάρος/«Αλβανός» εθνικιστής και αγωνιστής για την πατρίδα του Σκιπερία/«Αλβανία» (Basri-bey, Ancien Député au Parlementottoman. Président du second Gouvernement national albanais et Chef du Pouvoir Exécutif ad interim (1915-1916). Interné dans les garnisons austrohongroises (1916-1918), L’ Orient débalkanisé et l’ Albanie. Origine des dernières Guerres et Paix future, 5.].
1. Αυτή είναι η αλήθεια για την Αλβανία (Σκιπερία) και τους «Αλβανούς»/Σκιπετάρους.
Μία Αλήθεια που απεικονίζεται στην σημαία της προμετωπίδος του κειμένου, και όχι σ’ αυτήν που έχει αναγνωρισθεί διεθνώς, φέρουσα μάλιστα τον δικέφαλον αετόν, κλαπέν σύμβολον της Ρωμαίϊκης/Ελληνικής (Βυζαντινής) Αυτοκρατορίας μας. Συγκεκριμένα, το κράτος της «Αλβανίας»:
-Είναι ένα συστημικόν κατασκεύασμα, με πρωτεργάτες κατασκευαστές, τους επίμονους και διαχρονικούς υποστηρικτές, ήτοι την Παπική Ιταλία (Ιουδαιοκρατούμενο Βατικανό) και την Ιλλουμινοκρατούμενη τότε, ηγεσία της Αυστρο-ουγγαρίας [Συμβολίζεται από τις σημαίες του Βατικανού και της τότε Αυστρο-ουγγαρίας].
-Κατασκευάστηκε με στρατηγικόν στόχον, όχι μόνον  να αποτελέσει το εμπόδιον ανακτήσεως/απελευθερώσεως των ελληνικών εδαφών (Βόρειος Ήπειρος) που προσεφέρθησαν ως «δώρον» στο νεοσύστατον Αλβανικόν κράτος (1913), αλλά και μελλοντικής νέας βιαίας αφαιρέσεως Ελληνικών Ηπειρωτικών εδαφών (Δημιουργία Μεγάλης Αλβανίας) [Συμβολίζεται από την καιομένην Ελληνικήν σημαίαν].
-Μεταπολεμικώς μετετράπη σε ένα υποτελές προτεκτοράτο των ΗΠΑ, γεγονός που αποδεικνύεται εκτός των άλλων και από την φανατική και εμετικώς δουλική «Αμερικανολατρεία»  των Σκιπετάρων και Νεοσκιπετάρων, εκδηλουμένη σε κάθε κατάλληλη ευκαιρία, εσωτερικώς ή διεθνώς, [Συμβολίζεται από το εθνόσημο των ΗΠΑ].
-Διοικείται σήμερα από το παρακράτος της Σκιπετάρικης/ «Αλβανικής» Μαφίας [Συμβολίζεται με το καλάσνικωφ], η οποία καθοδηγουμένη από το βαθύ κράτος (μυστικές υπηρεσίες) των ΗΠΑ, ελέγχει, οργανώνει και κατευθύνει τις παραστρατιωτικές οργανώσεις UCK (Απελευθερωτικός στρατός του Κοσόβου/Παρακρατικός στρατός του σημερινού υβριδίου-κράτους του Κοσσόβου) και UCC (Απελευθερωτικός Στρατός Τσαμουριάς), τις εμπροσθοφυλακές για την υλοποίηση του στρατηγικού στόχου της «Μεγάλης Αλβανίας».
2. Οι ισχυρισμοί των σημερινών Αλβανών ότι είναι απόγονοι των αρχαίων Ιλλυριών, είναι παντελώς αβάσιμοι και εντελώς ανιστόρητοι. Οι νεότερες ηγεσίες των «Αλβανών»/ Σκιπετάρων (Α-Σ) εκμεταλλευόμενες εκτός των άλλων και την ιστορική αχλύν για τους Ιλλυριούς, προέβησαν σε ανίερο σφετερισμό της ιστορίας τους. Με παρόμοιον τρόπον, εκμεταλλευόμενοι κυρίως την πνευματική ερήμωση των λαών της μεταπολεμικής περιόδου, και έχοντες την αμέριστη συμπαράσταση και χρηματική υποστήριξη του Συστήματος, οικειοποιήθησαν όνομα, ιστορίαν και πολιτισμόν των αρχαίων Ελλήνων Ηπειρωτών, όπως έπραξαν και οι Σκοπιανοί, με το όνομα και την ιστορία της Ελληνικής Μακεδονίας και των Ελλήνων Μακεδόνων.
Σύμφωνα με τους πιο διάσημους Βαλκανιολόγους οι πρόγονοι των (Α-Σ) είναι επήλυδες και όχι γηγενείς. Οι (Α-Σ) είναι επήλυδες, αγνώστου αρχικής κοιτίδος και ποικίλων αγνώστου ταυτότητος φυλετικών ομάδων.  Η Παπική προπαγάνδα για τους δικούς της λόγους, συγκεκριμένα προκειμένου να αποκτήσει, κατά την νοσηρή φαντασία των εμπνευστών της, ιστορικά, γεωπολιτικά και γεωστρατηγικά δικαιώματα στην περιοχήν, τους χαρακτήρισε Αλβανούς, και τους εταύτισεν με τους  μετανάστες (πραγματικούς ή υποτιθέμενους), από την πόλη Alba Longa (τους Albani)5.
Οι Ιλλυριοί:
.ΔΕΝ αποτελούσαν ενιαίο εθνικό σώμα, αλλά ένα συνονθύλευμα τοπικών φύλων, πράγμα που επιρρωνύεται από το ότι, μετά την καταστροφή τους από τους Ρωμαίους εξ-αφανίστηκαν (αφομοιώθηκαν…), χωρίς να αφήσουν πίσω τους ίχνη.
.ΟΥΔΕΜΙΑΝ εθνοφυλετική σχέση είχαν τόσον με τους (Α-Σ),  με τους οποίους ΟΥΔΕΠΟΤΕ συναντήθηκαν ιστορικώς, όσον και με τους Έλληνες. Και όχι μόνο αυτό, αλλά οι Ιλλυριοί υπήρξαν ιστορικώς εχθρικοί απέναντι των Ελλήνων, αν και από τον 6ο π.Χ. αιώνα δέχθηκαν την ευεργετική πολιτιστική επίδρασή τους.
.Χρησιμοποιούσαν βέβαια έναν γλωσσικό κώδικα (δεν ήσαν άλαλοι), αλλά ΟΛΕΣ οι σωζόμενες επιγραφές τους, πιστοποιούν ότι στον γραπτό λόγο μετεχειρίζοντο αποκλειστικώς την ελληνική γλώσσα. Τα ελάχιστα σπαράγματα που πιθανολογούνται εκ της ιλλυρικής γλώσσας, δεν μπορούν να ετυμολογηθούν, οδηγώντας έτσι σε γλωσσολογικό αδιέξοδο και σκότος.
.Όπως αποδεικνύεται από τα στοιχεία της αρχαίας γραμματείας και επιβεβαιώνουν αρχαιολογικές και επιγραφικές ενδείξεις, εξαφανίστηκαν ΟΡΙΣΤΙΚΩΣ και ΑΜΕΤΑΚΛΗΤΩΣ, ως εθνική οντότητα, από τον 1ον π.Χ. αιώνα και κατ’ άλλους, στο διάστημα μεταξύ 1ου π.Χ. και  2ου-3ου αιώνος μ.Χ.
Η περιοχή (Ιλλυρία) που παρέμεινε ως γεωγραφικός όρος και αργότερα ως διοικητική περιοχή, έδωσε το όνομά της στους μετέπειτα κατοίκους της και ΟΧΙ το αντίθετο. Άλλωστε, το όνομα Ιλλυρία, είναι ελληνικώτατον.6
Έτσι, από μια εδραία διασταύρωση προσεγγίσεων και αναλύσεων, καταρρίπτεται κάθε απόπειρα οικειοποιήσεως του Ιλλυριού/ Ιλλυρίας, από τα νόθα εθνικώς, Σκιπετάρικα ψευδο-αλβανικά υβρίδια.7
3. Οι Σκιπετάροι ή «Αλβανοί» (Α-Σ) ΟΥΔΕΜΙΑΝ σχέση έχουν:
-Με τα Ελληνικά πανάρχαια Ηπειρωτικά Έθνη της Ενιαίας Ηπείρου, των οποίων την ιστορίαν, το όνομα και τον πολιτισμόν σφετερίζονται ασυστόλως.
Η τρισχιλιετής παρουσία των Ελλήνων στον χώρον της σημερινής Αλβανίας, καθιστά ακατανόητη την επιμονή των Αλβανολάγνων ή Ιλλυριοπλήκτων, για Ιλλυρική καταγωγή και ανόητη την προσπάθειάν τους, να ταυτίσουν τους εαυτούς τους με τους Έλληνες Αρβανίτες ή να  χαρακτηρίζουν τους Αρβανίτες εξελληνισμένους Αλβανούς. Η ιστορία, η Εθνολογία και η αρχαιολογία, δίδουν αποστομωτικές απαντήσεις, τις οποίες δυστυχώς αποσιωπούν σκοπίμως ή αγνοούν.
Η εθνολογική ταυτότητα των (Α-Σ) είναι άγνωστη και μέχρι σήμερα ιστορικώς ανεξιχνίαστος. Δύναται όμως, μετά βεβαιότητος να λεχθεί ότι οι πρωτοεμφανισθέντες στην περιοχήν, αυτοαποκαλούμενοι Σκιπετάροι, αποτελούσαν συνονθύλευμα φατριών ορεσίβειων ληστάρχων.
-Με τους Ορθόδοξους Έλληνες Αρβανίτες, των οποίων το όνομα, τον βίον και τις παραδόσεις οικειοποιήθηκαν, την δε ιστορίαν τους ιδιοποιηθέντες, βεβήλωσαν, ισχυριζόμενοι θρασυστόμως ότι οι Αρβανίτες είναι εξελληνισμένοι …Αλβανοί..
Δυστυχώς, δεν είναι λίγοι, ελλαδίτες και ξένοι ιστορικοί, μελετητές και ερευνητές, που ταυτίζουν τους σημερινούς Αλβανούς (Α-Σ) με τους Έλληνες Αρβανίτες. Πολλοί το πράττουν αφελώς και επιπολαίως, αποδεικνύοντες την ρηχότητα των γνώσεών τους και την επιδερμική επιστημονική τους κατάρτιση.
Άλλοι, οιηματίες, συγχέουν τους (Α-Σ) με τους Αρβανίτες βασιζόμενοι σε κείμενα συγγραφέων οι οποίοι σκοπίμως έχουν διαστρεβλώσει/πλαστογραφήσει τα ιστορικά στοιχεία ή έχουν υποπέσει στην παγίδα της πλάνης, χωρίς να ακολουθήσουν τους βασικούς κανόνες της επιστημονικής κριτικής και αξιολογήσεως (αρχαιότης χειρογράφων / κωδίκων, σύγκριση / ποσοτική –γλωσσική –ετυμολογική –ιστορική, αξιοπιστία συγγραφέων –εκδοτικών οίκων κ.α.). Μερικοί, όμως, εκτελούν διατεταγμένην υπηρεσίαν από «καθοδηγητές» και διαστρεβλώνουν την ιστορική αλήθεια, ομιλούντες για ελληνοποιημένους Αλβανούς ή για ταυτοπροσωπεία Αρβανιτών και Αλβανών (Α-Σ) !!!
Αυτό λέγεται παραχάραξις της ιστορικής αλήθειας και χαρακτηρίζεται ως επιστημονικόν και στην προκειμένη περίπτωση, εθνικόν έγκλημα!
Άλλο «Αλβανοί»/ Σκιπετάροι (Α-Σ) και άλλο Έλληνες Αρβανίτες.8
4. Η πανάρχαιη κοιτίδα των προγόνων των σημερινών (Α-Σ) ΔΕΝ έχει προσδιορισθεί μέχρι σήμερον. Η ιστορική παρουσία τους, καταγράφεται για πρώτη φορά, στα τέλη του 13ου αιώνος. Η ακριβής περιοχή της αρχικής παρουσίας τους είναι άγνωστη.
Με βάση όμως τα όρια του Σερβικού βασιλείου και των Ελλήνων Ηπειρωτών (Δεσποτάτον της Ηπείρου), και λοιπά ιστορικά στοιχεία της περιόδου εκείνης (12ος-13ος αι.), ο πιθανώτερος άξονας εισόδου των προγόνων των Σκιπετάρων (Α-Σ), σε περιοχή της σημερινής Αλβανίας, έχει κατεύθυνση από Βορρά ή Βορειοανατολάς της Χερσονήσου του Αίμου (Βαλκανικής), προς τις ορεινές περιοχές της σημερινής ΒΑ Αλβανίας (Βόρειες Αλβανικές Άλπεις, ΒΑ της σημ. Σκόδρας).
5. Οι σημερινοί κυβερνώντες την Σκιπερίαν και όσοι θεωρούν εαυτούς ως απογόνους των Σκιπετάρων (Α-Σ):
.Ορθώτερον πρέπει να καλούνται Νεοσκιπετάροι (κατά το Νεότουρκοι)9
.Ας γνωρίζουν ότι αυτοί τους οποίους θεωρούν ως βιολογικούς ή πνευματικούς/ ιδεολογικούς προγόνους τους (όσοι τους θεωρούν), δεν ήσαν τίποτε άλλο παρά:
Σ υνονθύλευμα φατριών αγνώστου Ταυτότητος.
Κ λεπταποδόχοι Ελληνικής γης.
 Ι λλυριών, κατά φαντασίαν, απόγονοι.
Π λαστογράφοι Ιστορίας αλλοτρίων.
Ε σμός μαφιόζων, ιθυφάλλων και αντιχρίστων.
Τ ουρκικού δόρατος αιχμή.
Α ρβανιτών ιστορίας σφετεριστές.
Ρ αδιουργοί ωρκισμένοι Μισέλληνες.
Ο ρειγενών ληστών γνήσιοι απόγονοι.
 Ι  στουργοί «Αλβανικών» μυθευμάτων.
6. Ο Γεώργιος Καστριώτης ή Σκεντέρμπεης:
α/. Είχε Ελληνικό όνομα και Ελληνική συνείδηση, τα οποία χρησιμοποίησε και απέδειξε, αντιστοίχως, σε όλη την διαδρομή του, μέχρι τον θάνατό του. Έγραφε Ελληνικά, ωμιλούσε τέσσαρες (4) γλώσσες, αλλά αγνοούσε παντελώς την ανύπαρκτη γραπτώς και ομιλουμένη αποκλειστικώς από φατρίες ορεσίβειων οπλοφόρων, άγνωστη και αδιάφορη στην τότε διεθνή γραμματεία, Σκιπετάρικη βαρβαρική/«κορακίστικη» γλώσσα, των αγνώστου ταυτότητος ορεσίβειων ληστοσυμμοριτών.
β/. Γεννήθηκε σε μια περιοχή που, εκείνη την εποχή τουλάχιστον, αποτελούσε τμήμα της Ενιαίας Ρωμαίϊκης/Ελληνικής (Βυζαντινής) Ηπείρου και κατοικείτο από Ρωμηούς/Έλληνες.
γ/. Ήταν γόνος Ορθόδοξης Χριστιανικής οικογενείας, επανήλθε στην πίστη της οικογενείας και των προγόνων του, όταν διεπίστωσε ότι είχε εξισλαμισθεί παρά την θέληση των γονέων και την ιδικήν του, αποσκιρτήσας από τις τάξεις του Οθωμανικού στρατού, με την πρώτην ευκαιρίαν. Η Ορθόδοξη πίστη του, απεδείχθη εκτός των άλλων και από την ουδέτερη ή χλιαρή ανταπόκριση της επίσημης παπικής εκκλησίας, στις επανειλημμένες εκκλήσεις του για οικονομική βοήθειαν στους αγώνες του κατά των Οθωμανών.
δ/. Επεκαλείτο συχνάκις την ένδοξη καταγωγήν του από τους αρχαίους Έλληνες, και έννοιωθε υπερήφανος που ήταν απόγονος του Έλληνος Ηπειρώτου βασιλέως, Πύρρου. Χρησιμοποιούσε σαν σημαία του, την πολεμική Σημαία της Ορθόδοξης Ελληνικής Αυτοκρατορίας (Ρωμανίας/Βυζαντίου), που πολλούς αιώνες πριν την γέννησή του, είχε υιοθετήσει την Ελληνική παιδεία, την Ελληνικήν γλώσσα και τον Ελληνικόν πολιτισμόν και βεβαίως εκατοικείτο από Ρωμηούς/ Έλληνες.
Παρά την αναμφισβήτητη Ελληνικήν καταγωγήν του Σκεντέρμεη-Καστριώτη, οι Σκιπετάροι /«Αλβανοί» συνεχίζουν να πιστεύουν και ορισμένοι Έλληνες να διαδίδουν εν αγνοία τους ή εκτελούντες εντολές έξωθεν, ότι ο Σκεντέρμπεης ήταν Αλβανός, επειδή έδρασε στην περιοχή της σημερινής Αλβανίας.
Βέβαια εκτός του ότι λησμονούν την ελληνικότητα των σημερινών «αλβανικών» εδαφών (από τα πανάρχαια χρόνια), διαπράττουν το ιστορικόν έγκλημα του ετεροχρονισμού, στην προσπάθειά τους να βρουν έναν μεγάλο ήρωα, αφού η ολιγόχρονη «αλβανική» ιστορία, ΔΕΝ έχει να επιδείξει κάποιον ήρωα, δεδομένου ότι πάντοτε οι φύλαρχοι-λήσταρχοι Σκιπετάροι, υπέκυπταν σε δωροδοκίες και πολιτικές πιέσεις των μεγαλύτερων δυνάμεων (Βατικανόν, Οθωμανοί, Φασισμός, Ναζισμός, Βαθύ κράτος ΗΠΑ, Ευρωπαϊκή Ένωση).
Η αλήθεια για τον Γεώργιον Καστριώτη είναι υπαρκτή και κρυστάλλινη, τα δε ψέματα για την φυλετική καταγωγή, την εθνική συνείδηση, την παιδεία  και θρησκευτική πίστη του, κατά την εκδοχή των Νεοσκιπετάρων, αποτελούν επινόηση και αποκυήματα φαντασίας, όλων όσοι έχουν συμφέρον να τα χρησιμοποιούν.
7. Το θέμα των δοσιλόγων και συνεργατών των εγκληματιών πολέμου «Τσάμηδων», είναι ΑΝΥΠΑΡΚΤΟΝ, καθ’ όσον αποτελεί άλλην μίαν ανιστόρητη εφεύρεση των αρχιερέων του Συστήματος. Για τους Έλληνες, έκλεισε ΟΡΙΣΤΙΚΩΣ και ΑΜΕΤΑΚΛΗΤΩΣ, μετά τον 2ον π.π., αφ’ ενός διότι οι λεγόμενοι «Τσάμηδες», διέπραξαν ή υπήρξαν συνεργοί σε εγκλήματα κατά της ανθρωπότητος, κατά την διάρκειαν του 2ου π.π. και αφ’ ετέρου για τους άλλους λόγους που αναφέραμε και επαρκώς αιτιολογήσαμε στο οικείον κεφάλαιον!
Δυστυχώς το θέμα των «Τσάμηδων», καθώς και της λεγομένης μεγάλης Αλβανίας, σήμερα συντηρείται με την ανοχήν αν όχι τις ευλογίες των φίλων και «συμμάχων» μας ΗΠΑ, συνεπικουρούσης της Ε.Ε.


8. Το Κόσσοβο είναι ένα κράτος-Μαφία γεωστρατηγικό και γεωπολιτικό «παρέκταμα» της Σκιπερίας, που κατασκευάστηκε από το Σύστημα και συντηρείται από την διεθνή Κοινότητα, το Βατικανό, τις άλλες αιρετικές «εκκλησίες», την UNMIK, την KFOR κλπ., αν και γνωρίζουν με κάθε λεπτομέρεια τα πάσης φύσεως εγκλήματα του UCK και της Αλβανικής μαφίας.
Το τεράστιο δίκτυο της Ιουδαιο-αλβανοκοσσοβαρικής μαφίας στην Ευρώπη είναι αδύνατον να διαλυθεί από τις αρχές ασφαλείας της Ευρώπης, διότι υπάρχει η «άνωθεν υψηλή προστασία» του Ιουδαιοταλμουδικού Συστήματος.
9. Η διεθνής κοινότητα απαθής ή αφανώς εργαζομένη, συναινεί στην παραχάραξη των συνόρων και την καταπάτηση των κανόνων του διεθνούς δικαίου, για την δημιουργία, ενός κράτους μαφίας-διαπλοκής-διαφθοράς στην καρδιά της Ευρώπης. Το φάντασμα της Μεγάλης Ιουδαιο-Αλβανίας ήδη πλανάται απειλητικά πάνω στην Χερσόνησο του Αίμου (Βαλκάνια), με την αποκλειστική συνδρομή της Σκιπετάρικης/Αλβανικής και Κοσσοβάρικης μαφίας.
Το μέλλον της Ευρώπης είναι δυσοίωνο πλέον, καθώς το Κοσσοβάρικο τέρας της μαφίας, με τα πλοκάμια του στην Τουρκία και Αφρική, ήδη κλονίζει συνθέμελα την κοινωνική και πολιτισμική της υπόσταση.
10. Στις πατρογονικές εστίες της Βορείου Ηπείρου, υπάρχει η ελληνική εθνική μειονότητα, ο βορειοηπειρωτικός ελληνισμός, που ακόμα περιμένει να δει να εφαρμόζονται όσα απορρέουν από τις διεθνείς και ευρωπαϊκές συνθήκες περί ανθρωπίνων και μειονοτικών δικαιωμάτων.
Εδώ και δεκαετίες το ζήτημα της αυτόνομης Βορείου Ηπείρου, όχι μόνον  δεν υλοποιήθηκε, αλλά για 105 χρόνια παραβιάζονται συστηματικά τα διεθνώς αναγνωρισμένα και κατοχυρωμένα ανθρώπινα και μειονοτικά  δικαιώματα των Βορειοηπειρωτών,  και  άλλα τόσα χρόνια, λειτουργεί άψογα η «βιομηχανία» για την αμαύρωση του προβλήματος, ώστε να εξευτελιστεί και για να ξεχαστεί.
Από τότε μέχρι σήμερα, η κατάσταση στην κατεχόμενη επί 105 χρόνια μαρτυρική Ελληνική Βόρειο Ήπειρο, παραμένει αμετάβλητη από πλευράς ανθρωπίνων δικαιωμάτων του σκλαβωμένου Ελληνισμού, που αναμένει καρτερικώς την ημέρα της απελευθερώσεώς του από την τυραννία των Σκιπετάρων ληστάρχων-Αλβανών, αγνώστου εθνικής ταυτότητος και ιστορικής αρχικής προελεύσεως/εισβολής στην περιοχήν, της σήμερον καλουμένης Αλβανίας.
Η κομμουνιστική δικτατορία και αργότερα το μισελληνικό ψευτοδημοκρατικό καθεστώς των Νεοσκιπετάρων, τσάκισε αμείλικτα κάθε διαμαρτυρία των Ελλήνων Βορειοηπειρωτών, με φυλακίσεις, εξορίες, δολοφονίες και πολύμορφη τρομοκρατία. Προσφάτως, με την άνανδρη δολοφονία του Εθνομάρτυρος ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΥ ΚΑΤΣΙΦΑ. Αποκλειστικός σκοπός των Νεοσκιπετάρων ήταν και είναι, να συρρικνώσει, να αφομοιώσει και να αφανίσει την Εθνική Ελληνική Μειονότητα.
Ο εποικισμός στις πόλεις και τα χωριά της Β/Η από αλλοεθνείς και αλλοδόξους, η υφαρπαγή των περιουσιών των Β/Ηπειρωτών, οι αμέτρητες κλοπές και διαρρήξεις στα σπίτια τους που παραμένουν ατιμώρητες, η καταστροφή των εκκλησιών, ο σφετερισμός της πολιτιστικής μας κληρονομιάς, ο περιορισμός της μητρικής μας γλώσσας στην δημόσια εκπαίδευση και τον δημόσιο βίο, η μη αναγνώριση της ελληνικής εθνικότητας σε Έλληνες που είναι εκτός της μειονοτικής ζώνης, όπως την καθιέρωσε το κομουνιστικό καθεστώς και η τρομοκράτηση όσων διαμαρτύρονται για όλα αυτά που συμβαίνουν, αποτελούν ουσιαστικά μία γενοκτονία «ήπιας μορφής».
Όλοι όσοι ευρίσκονται εντός και εκτός Β/Η, καθίστανται αψευδείς  μάρτυρες της δημογραφικής αλλοιώσεως που έχει υποστεί η πόλη των Αγίων Σαράντα, ενώ το ίδιο φαινόμενο εξελίσσεται στην ΕΛΛΗΝΙΚΩΤΑΤΗ Χιμάρα, που επιταχύνεται μετά την ένωση της, με την αλβανική μουσουλμανική επαρχία Βρανίστι.
Η αυτονομία είναι ένα αίτημα δίκαιο, ρεαλιστικό και επίκαιρο για την σωτηρία του Βορειοηπειρωτικού Ελληνισμού. Και αυτό το αίτημα, ακολουθούμενο από το δικαίωμα του αυτοπροσδιορισμού, έχει μεν προβληθεί διεθνώς, από Βορειοηπειρωτικές οργανώσεις, τόσον στην Συνδιάσκεψη του ΟΑΣΕ στην Βαρσοβία, όσο και στο Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο στις Βρυξέλλες, δυστυχώς όμως, ΔΕΝ έχει υποστηριχθεί από ΟΥΔΕΜΙΑΝ μεταπολιτευτικήν Ελλαδική κυβέρνηση..
Όσον η Ελλάς, δεν διεκδικεί την εφαρμογήν καθεστώτος αυτοδιαθέσεως και αυτονομίας, όπως συμβαίνει σε πολλές άλλες εθνικές μειονότητες σε διάφορα κράτη – μέλη της Ευρωπαϊκής Ενώσεως, τόσον οι Έλληνες θα αφανίζονται από τον τόπο τους, και θα μαραζώνει ο Ελληνισμός, έως ότου οι Β/Η καταντήσουν σαν τους Έλληνες της Ανατολικής Θράκης, του Πόντου και της Μικράς Ασίας και θα αναφέρουν την Βόρειο Ήπειρο ως άλλη μία «χαμένη πατρίδα».  
Η ελληνική εθνική μειονότητα, αναγνωρισμένη και από την Αλβανία και από την διεθνή κοινότητα, είναι και δίκαιο αλλά και χρήσιμο να αναβαθμιστεί, το ταχύτερον δυνατόν, στους σχεδιασμούς της ελληνικής εξωτερικής πολιτικής.
11. Οι εγκάθετοι του Συστήματος (Σκιπετάροι και Νεοσκιπετάροι) που διαχειρίζονται την δοτή εξουσία στο τεχνητόν κράτος της Σκιπερίας:
.Σφετερίστηκαν, εδήωσαν, λεηλάτησαν και εδούλωσαν παν το Ελληνικόν που αφορά στην Βόρειο Ήπειρο (έδαφος, ιστορία, παράδοση, ονόματα/τοπωνύμια, έλληνες ήρωες, κλπ) ακόμη και το Ελληνικόν λόγιον όνομα Αλβανοί, διαστρέψαντες την σημασίαν του.
.Χρησιμοποιήθηκαν και χρησιμοποιούνται ως υποτακτικοί, μάλλον ως οι πλέον δουλοπρεπείς, της συντηρήσεως και λειτουργίας του (υπ)ανθρώπινου μηχανισμού του Συστήματος, για την επικυριαρχία του στην Χερσόνησο του Αίμου (Βαλκάνια).
.Επιμένουν να αποκαλούν το κράτος τους «Δημοκρατία της Σκιπερίας» (Republika e Shqiperise),  και όχι «Δημοκρατία της Αλβανίας», όπως το εβάπτισαν οι Νονοί τους. Επίσης συνεχίζουν να αποκαλούνται με το αόριστο, γενικό και γεωγραφικής ή ληστοσυμμορίτικης σημασίας όνομα «Σκιπετάροι»10 και όχι Αλβανοί.11  
Έτσι επιβεβαιώνουν την άγνωστη και αλλογενή προέλευσή τους, την λαθροεισβολή των προγόνων τους  στην παλαιόθεν Ελληνική περιοχή, περί τον 12ον-13ον αι. μ.Χ. και την αρπαγήν εδαφών, στην μεγαλύτερη έκτασή τους, αποκλειστικής ΚΥΡΙΟΤΗΤΟΣ του πανάρχαιου Γένους των ΕΛΛΗΝΩΝ.
.Ηγεμονεύουν υπό  την μορφήν μιας εγχώριας και διεθνούς ΜΑΦΙΑΣ, με τις ευλογίες και την προστασίαν του Ιουδαιοταλμουδικού Συστήματος12 και ιδιαιτέρως του Ιουδαιοκρατούμενου Βατικανού.
12. Αλβανοί και Αλβανία, όπως μας την παρουσιάζει το Σύστημα από τις αρχές του 20ου αιώνος μέχρι σήμερα, ΔΕΝ υπήρξαν ποτέ. Αμφότερα, ήσαν εφευρήματα του Βατικανού, για να πατήσει πόδι στην Χερσόννησο του Αίμου (Βαλκάνια), γεγονός που έχει καταφέρει πολύ καλά τους τελευταίους αιώνες…
Τα εφευρήματα αυτά, μετασχηματίσθηκαν από το ΣΥΣΤΗΜΑ, σε τεχνητόν κράτος, αρχικώς με πρωτοστάτην, όπως προείπαμεν, το Βατικανόν και την βοήθειαν της Αυστρο-ουγγαρίας, μεταπολεμικώς δε με την εισαγωγή-βιαίαν επιβολήν της πλαστής «εθνότητος» του «Αλβανού» και του ανιστόρητου «Αλβανισμού», με αφανή πρωτεργάτην (τα τελευταία χρόνια εμφανώς), το βαθύ κράτος των ΗΠΑ, συνεργούσης της Ε.Ε.. προκειμένου:
.Να αφαιρεθούν πανάρχαιες περιοχές ανήκουσες σε Ορθόδοξες χώρες, στην Ελλάδα (κατά το μεγαλύτερον μέρος), στο Μαυροβούνιον και την Σερβία, ώστε να παραμείνουν «κολοβωμένες» και μικρές εδαφικώς ..
.Να ενσωματωθούν στο νεοσύστατον τεχνητόν και υποτελές κρατίδιον, είτε νέα υβριδικά κρατίδια (Κόσσοβον, Σκόπια), είτε εδάφη ανήκοντα στις ορθόδοξες χώρες (Ελλάς, Σερβία, Μαυροβούνιον), και να μετασχηματισθεί το κρατίδιον σε ισχυρόν και υπολογίσιμον κράτος-προτεκτοράτον στην Χερσόννησον του Αίμου, προς πάσα ωφέλιμη για τις ΗΠΑ και Ε.Ε. στρατηγική χρήση, στην Χερσόννησον του Αίμου.
.Να μεταλλαχθούν ΟΛΟΙ οι κατοικούντες σ’ αυτό, αλλοεθνείς και αλλόδοξοι σε «Αλβανούς» και ταυτοχρόνως να πλαστογραφηθούν και σφετερισθούν από το νέο υποτελές κράτος (Αλβανία), η ιστορία, τα ονόματα, ο πολιτισμός που αναφέρονται σε Αλβανούς, προ της ιστορικής καταγραφής των Σκιπετάρων, ακόμη και τα αρχαιολογικά ευρήματα, ώστε:
-Να επέλθει σύγχυση μεταξύ των μεταγενεστέρων ιστορικών και ερευνητών ως προς την σχέση Σκιπετάρων και «Αλβανών».
-Να μην θυμίζουν πλέον στις νέες γενεές, ότι η γη αυτή (Αλβανία) ανήκε κατά πλήρη και αποκλειστική κυριότητα από τα πανάρχαια χρόνια στους Έλληνες (το μείζον μέρος), τους Σέρβους και τους Μαυροβούνιους (Αυτός ήταν και ο κύριος λόγος που το ΣΥΣΤΗΜΑ εκυκλοφόρησε την καρικατούρα που παρουσιάζουμε στην προμετωπίδα κάθε καταγραφομένου κειμένου).
13. Πέραν των παρουσιασθέντων για το μεθοδευμένο σχέδιο, από τις σημερινές μισελληνικές Σκιπετάρικες αρχές, πλαστογραφήσεως της Ιστορίας, διώξεων των αδελφών βορειοηπειρωτών, καταπατήσεως και βιαίας-δολίας αφαιρέσεως περιουσιών Ελλήνων Βορειοηπειρωτών και αφελληνισμού της Βορείου Ηπείρου μας, σημειώνουμε με θλίψη, οδύνη και ασίγαστη οργή:
-Την ορατή και διαχρονική αδιαφορία ΟΛΩΝ των μεταπολιτευτικών ελλαδικών κυβερνήσεων, εξικνουμένη μέχρι των ορίων της Εθνικής προδοσίας, στα όσα διέπραξαν και εξακολουθούν να διαπράττουν μέχρι σήμερα, οι Σκιπετάρικες συστημικές κυβερνήσεις της Νεοσκιπετάρικης εγχώριας και διεθνούς Αλβανικής μαφίας, σε βάρος των Ελλήνων της Βορείου Ηπείρου και του Ελληνισμού γενικώτερον.   
Κάποιοι ίσως δεν το γνωρίζουν, κάποιοι άλλοι το έχουν ίσως, ξεχάσει ότι υπάρχει ένα ζήτημα «παγωμένο» από το 1946 για την τύχη της Βόρειας Ηπείρου στην Διάσκεψη των Παρισίων. Οι Ελληνικές ηγεσίες πέρα από κατά καιρούς, φθηνές ρητορικές κορώνες κάποιων, άφησαν στην τύχη του τον Βορειοηπειρωτικό Ελληνισμό. ΟΥΔΕΜΙΑ ευκαιρία εκμεταλλεύτηκαν που θα οδηγούσε στην διασφάλιση της ελευθερίας όλης της Ενιαίας και Ελληνικής Ηπείρου.
Ποτέ δεν είχαμε άξια και εθνική διπλωματία και καταντήσαμε να πρέπει να εξηγούμε γιατί οι απόγονοι των συνεργατών των ναζί, θα πρέπει να αισθάνονται τυχεροί, αφού οι πρόγονοι τους δεν τιμωρήθηκαν όπως τους άξιζε [ένας από τους γιούς των 49 προκρίτων της Παραμυθιάς που εκτελέστηκαν από τους Γερμανούς αφηγήθηκε στο Αθηναϊκό-Μακεδονικό Πρακτορείο Ειδήσεων (ΑΠΕ-ΜΠΕ), πως οι Τσάμηδες έδωσαν στους Γερμανούς ναζί, που ήθελαν άτομα για να εκτελέσουν, τα ονόματα 49 προκρίτων που ήταν εμπόδιο στην μισελληνική προπαγάνδα τους].
Ποτέ όμως δεν είναι αργά, για την αντιστροφή του ανύπαρκτου «Τσάμικου θέματος» και την ανακίνηση του υπαρκτού θέματος των «Εγκλημάτων κατά της ανθρωπότητος» και διεκδίκηση νομικής και ηθικής αποζημιώσεως από τα θύματα των εγκληματιών Τσάμηδων, συνεργατών των φασιστών και ναζί.
-Την ιχθυώδη αφωνίαν και την ένοχον σιωπήν, τόσον της πνευματικής ηγεσίας όσον και της συντριπτικής πλειονότητος των έντυπων και ηλεκτρονικών ΜΜΕ της Ελλάδος, περί του «Βορειοηπειρωτικού» και των Τσάμηδων, για τα οποία (ΜΜΕ), ελάχιστα ή ΟΥΔΕΝ γνωρίζομεν περί της δράσεως (προγενεστέρας και νυν) και αληθινής ταυτότητος (εθνικής και θρησκευτικής) των μεγαλοϊδιοκτητών και των κρυπτομένων όπισθεν αυτών.  
-Την πλαδαρή, γραφική ή ψυχοπαθητική, ενίοτε και ύποπτη στάση και χαλαρή αντίδραση [στα όσα συμβαίνουν τις τελευταίες δεκαετίες, (εσωτερικώς και διεθνώς), σε βάρος ΟΛΩΝ των υπό κατοχήν ευρικομένων αδελφών μας, της Βορείου Ηπείρου, της Βόρειας (κατεχομένης) Μακεδονίας, της Ανατολικής Ρωμυλίας, της Ανατολικής Θράκης, του Πόντου, της Ιωνίας/Μ. Ασίας, της Βόρειας (κατεχομένης) Κύπρου μας], από τους αυτοαποκαλούμενους Έλληνες εθνικιστές ή αυτόκλητους πατριώτες, είτε δρουν αυτόνομα, είτε εκφράζονται από κοινοβουλευτικά πατριωτικά, υποτίθεται, κόμματα, τα οποία όμως στην πράξη αποδεικνύουν καθημερινώς, ότι ελαχίστη ή ΟΥΔΕΜΙΑ σχέση έχουν με τον αληθινό εθνικισμό, τον αγνό πατριωτισμό, τον ΟΡΘΟΔΟΞΟΝ ΕΘΝΙΚΙΣΜΟΝ!!!
14. Το επίπεδο των σημερινών και αναβαθμισμένων σχέσεων Αλβανίας- Τουρκίας, είναι ζήτημα που πρέπει να ανησυχεί τις Αθήνες, αφού η κατάσταση φαίνεται να είναι εκτός ελέγχου, από Ελληνικής πλευράς.                
Ο στρατηγικός άξονας Τιράνων- Άγκυρας, έχει ήδη δημιουργηθεί στην βόρεια «αυλή» της ελληνικής επικράτειας, και αποτελεί ορατή απειλή για την πατρίδα μας. Η προσπάθεια προσεταιρισμού του αλβανικού μουσουλμανικού κόσμου σε συνδυασμό με την απόκτηση βάσεων στην Αδριατική θάλασσα, αποτελεί το προοίμιον ενός σχεδίου μίας «στρατηγικής» περικυκλώσεως της Ελλάδας.
Είναι προφανές, ότι η τουρκική εξωτερική πολιτική, ενισχύει τις ανιστόρητες αλβανικές διεκδικήσεις, («Τσάμηδες», Μεγάλη Αλβανία), προκαλώντας μεγαλύτερα προβλήματα στις ελληνο-αλβανικές σχέσεις.     
Με άλλα, λόγια η ύπαρξη ενός μουσουλμανικού «μετώπου» στα βόρεια σύνορα της Ελλάδας, μπορεί να λειτουργήσει ως μοχλός πιέσεως αν συνυπολογιστεί και η καταστροφή της πολιτιστικής κληρονομιάς των Ελλήνων στην Βόρειο Ήπειρο. 
15. Σήμερα, με τις κατά διαστήματα εντάσεις μεταξύ Αθηνών και Τιράνων, είναι επιτακτικός από ποτέ, ο επαναπροσδιορισμός της ελληνικής εξωτερικής πολιτικής. Είναι αδήριτη ανάγκη η ελληνική ηγεσία:
. Να επανεξετάσει τις κινήσεις της, να αναθεωρήσει ριζικώς την εξωτερική πολιτικήν της ιδιαιτέρως στο ζήτημα της Εθνικής μειονότητος των Βορειοηπειρωτών και της καταπατήσεως των στοιχειωδών ανθρωπίνων δικαιωμάτων τους, καταφεύγουσα ακόμη και στην διακοπή των διπλωματικών σχέσεων, εφ’ όσον συνεχίζεται η γενοκτονία των Βορειοηπειρωτών και η καταστροφή-σφετερισμός της πολιτιστικής κληρονομιάς μας στην Βόρειο Ήπειρο..
. Να λάβει σοβαρά υπ’ όψιν το ζήτημα ασφάλειας που ανακύπτει, από την ολονέν και αυξανόμενη συνεργασία, ιδίως στον στρατιωτικόν τομέα, Αλβανίας-Τουρκίας, όπως συνοπτικώς το καταγράψαμε, με τα ερωτήματα που θέσαμε παραπάνω, πριν να είναι πολύ αργά.
*
Αυτή είναι η μοναδική ιστορική αλήθεια, για την Σκιπερία/«Αλβανία» και τους «Αλβανούς»/Σκιπετάρους.
Την σημερινήν ΑΛΒΑΝΙΑΝ διοικεί φανερώς μεν ένας ελληνόρριζος γενίτσαρος δολοφόνος (Έντι Ράμα) που έδωσε εντολή να δολοφονηθεί εν ψυχρώ, ο Εθνομάρτυρας ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΣ ΚΑΤΣΙΦΑΣ, ουσιαστικώς όμως, το παρακράτος της Αλβανικής Μαφίας (Λαθρέμποροι ναρκωτικών, πληρωμένοι δολοφόνοι, και έμποροι λευκής σαρκός), με δίκτυα σ’ όλη την Ευρώπη και πέραν του Ατλαντικού, που ελέγχει τόσον τον UCK (Απελευθερωτικός στρατός του Κοσσόβου), όσον και τον UCC (Απελευθερωτικός στρατός της κατ’ αυτούς, Τσαμουριάς).
Προαγωγός και χρηματοδότης του σημερινού «Αλβανικού Μεγαλοϊδεατισμού» είναι τα ιδρύματα του Soros, ενώ προστάτης και εγγυητής τόσον της ασφαλείας του κράτους της Αλβανίας όσον και της υλοποιήσεως μελλοντικώς, των Αλβανικών σχεδίων είναι οι ΗΠΑ…
*
Τα αποδεικτικά στοιχεία που παρουσιάστηκαν για την αληθινή Αλβανία και τους Σκιπετάρους/«Αλβανούς», ΔΕΝ επιδέχονται αμφισβητήσεως, καθ’ όσον μεταξύ των άλλων τα πλείστα προέρχονται από ξένες πηγές (κυρίως από χάρτες ξένων χαρτογράφων) και μάλιστα σε περιόδους που οι Έλληνες ήσαν σκλαβωμένοι στους Οθωμανούς.
Εάν μετά τα ντοκουμέντα  που καταθέσαμε για τους Σκιπετάρους-Ψευτοαλβανούς και την Σκιπερία/«Αλβανία», εξακολουθούν να υπάρχουν αντιρρησίες, της αποδώ και αποκεί πλευράς (Ελληνικής και Σκιπετάρικης ή φιλοσκιπετάρικης) που να διατυπώνουν διαφορετικές απόψεις ή να ταυτίζονται, εν μέρει ή στο σύνολόν τους, με τους Νεοσκιπετάρους, τους προτείνομεν:
.Να απευθυνθούν στους απογόνους των εκδοτικών οίκων, χαρτογράφων, συγγραφέων και επιστημόνων-προσωπικοτήτων που διετύπωσαν ξεκάθαρα με ιστορικά επιχειρήματα, τις απόψεις τους για το Συστημικό κατασκεύασμα που οι υπάνθρωποι του Συστήματος «εβάπτισαν» αυθαιρέτως, ανιστορήτως, και σκοπίμως ΑΛΒΑΝΙΑ, παρά την θέληση των αχυρανθρώπων τους, Σκιπετάρων-Νεοσκιπετάρων, οι οποίοι διατηρούν επισήμως στο εσωτερικόν τους και στα δημόσια έγγραφά τους, το όνομα ΣΚΙΠΕΡΙΑ !!!  
.Εάν παρά ταύτα, επιμένουν στις απόψεις τους, και με την προϋπόθεση ότι ΔΕΝ είναι έμμισθοι υπάλληλοι του Συστήματος, τότε να απευθυνθούν σε ειδικούς ψυχιάτρους-εγκληματολόγους, προκειμένου να τύχουν ειδικής ιατρικής εξετάσεως, ως βαρύτατα ασθενούντες, πνευματικώς και ψυχικώς και ως εκ τούτου λίαν επικινδύνοι για τους λαούς στους οποίους ανήκουν και τα κράτη στα οποία διαβιούν…
*
Ώ θλιβερά Νεοσκιπετάρικα κυνάρια, Βατικάνειας εμπνεύσεως και σφραγίδος, Ιταλο-Αυστροουγγρικής κατασκευής, Αγγλικανικής συντηρήσεως και  τελικής καταλήξεως στην ιδιοκτησία και προστασίαν των υπερατλαντικών αφεντικών σας, μην θριαμβολογείτε..
Μην στηρίζεσθε στην ανικανότητα, εθνική αναξιότητα, ενδοτικότητα ΟΛΩΝ των μεταπολιτευτικών Ελλαδικών ηγεσιών. Αυτοί είναι προσωρινοί Εφιάλτες που σύντομα θα παρέλθουν.
Ξυπνείστε από τα όνειρα θερινής νυκτός που βλέπετε καθημερινώς στον ύπνο σας και αναμείνατε…Η Αλήθεια θα λάμψει και η Θεία Δικαοσύνη θα αποδοθεί…
Το θέμα της σχεδιαζομένης «Μεγάλης ή Φυσικής Αλβανίας», και μαζί μ’ αυτό των Τσάμηδων, συνολικώς της Σκιπερίας/Ψευτοαλβανίας σας, θα επιλυθεί μια για πάντα, όπως προβλέπεται από τους Νόμους της Θείας Προνοίας και Δικαιοσύνης, του Δημιουργού και προστάτου των ιστορικώς υπαρκτών Εθνών, μαζί με την απελευθέρωση της Ελληνικής Βορείου Ηπείρου μας..
Η μόνη «Φυσική Αλβανία» που μπορεί να σας παραχωρηθεί, εφόσον σας δώσουν την έγκρισή τους, οι Σέρβοι, οι Μαυροβούνιοι και οι Ρωμηοί/Έλληνες, είναι εκείνη η περιοχή που αρχικώς κατοίκησαν οι υποτιθέμενοι Σκιπετάροι πρόγονοί σας (13ος αιών), δηλαδή η περιοχή των βραχωδών ορέων, της σημερινής Βορειοανατολικής Αλβανίας.
Πουθενά αλλού ΔΕΝ έχετε δικαίωμα να διαμένετε, διότι μολύνετε τα εδάφη που παρανόμως καταπατείτε, ως ανήκοντα αρχαιόθεν, στους αρχαίους Έλληνες, Σέρβους και Μαυροβούνιους !!!
Πότε θα συμβεί αυτό;
Όταν δείτε το «Τσουνάμι» που έχει αρχίσει ήδη να μας δίδει σημάδια  του σχηματισμού του (όσοι έχουν ανοικτά τα μάτια της ψυχής τους, τα βλέπουν και τα ώτα τους ανοικτά, ακούουν το «βουητό» του), να έρχεται, να κατακλύζει την Ελλάδα και να δημιουργεί «θερμές καταστάσεις», αναποφεύκτως με οδυνηρές συνέπειες για τους Έλληνες, στο Αιγαίον (από τον Τούρκον, τον προαιώνιον εχθρόν του Γένους των Ελλήνων) και το εσωτερικόν της πατρίδος μας (από την πολυπρόσωπη 5ην φάλαγγα των Νεοσκιπετάρων, Σκοπιανών, κλπ πρακτόρων, των οργανωμένων έξωθεν λαθροεισβολέων και των εγχώριων ελληνόφωνων διεθνιστών και εθνομηδενιστών),
Τότε θα διαπιστώσετε, έκπληκτοι το απρόσμενον και απίστευτον, αλλά θα είναι πολύ αργά για ΟΛΟΥΣ εσάς τους εχθρούς του Ελληνισμού. Δηλαδή, θα γίνετε μάρτυρες της «αναστάσεως» της Ρωμηοσύνης και της ασταμάτητης επελάσεως των Ρωμηών/Ελλήνων, που ΕΡΧΟΝΤΑΙ, με εντολήν του ΚΥΡΙΟΥ, προκειμένου:
.Να εκ-καθαρισθεί «η κόπρος του Αυγείου», τόσον στο εσωτερικόν της χώρας μας, όσον και στο Ελληνικόν Αρχιπέλαγος και τα νησιά μας, από κάθε εσωτερικόν και εξωτερικόν εχθρόν (αλλοεθνή και αλλόδοξον).
.Να αποκατασταθούν τα φυσικά και ιστορικά όρια του Ελληνικού Έθνους.
.Να αποδοθεί ΔΙΚΑΙΟΣΥΝΗΝ, χωρίς οίκτον και έλεος, σε ΟΛΟΥΣ τους εχθρούς του Γένους των Ελλήνων, αλλά και σε ΟΛΟΥΣ τους υπευθύνους, Ελλαδίτες/Ελληνόφωνους, που οδήγησαν την πατρίδα μας, και τον ευλογημένον ΠΡΩΤΟΤΟΚΟΝ του Νέου Ισραήλ της Χάριτος (λαόν των Ορθοδόξων Ελλήνων):
Στην εδαφική συρρίκνωση της πάλαι ποτέ Ελληνικής Αυτοκρατορίας μας (ΡΩΜΑΝΙΑΣ), δωρισθείσης στους Ρωμηούς/Έλληνες, από τον Τριαδικόν Θεόν,
Στην πτώχευση (πολιτική, οικονομική, πνευματική),
Σε αλλεπάλληλες Εθνικές ταπεινώσεις και μειοδοσίες,  
Στην αποστασίαν από την άπαξ παταδοθείσαν Ορθόδοξη πίστη των Πατέρων μας, και
Στην μετατροπήν της ισχυρής και υπερήφανης Ελλάδος, σε οιονεί ρακένδυτη Ευρωζητιάνα Ελλαδίτσα, ένα αδύναμο/ανίσχυρο, υποτελές «κλωτσοσκούφι», έρμαιον του οποιουδήποτε θρασύδειλου, επίβουλου αρπακτικού ορνέου…              
Ο καιρός γαρ ΕΓΓΥΣ…



ΤΕΛΟΣ ΚΑΙ ΤΩ ΘΕΩ ΔΟΞΑ







1 Αλάστωρ<άλαστος>-ορος (ο και σπν. η)=Ασεβής, κακούργος, φονεύς και μιαίνων όσους τον πλησιάσουν, αποτρόπαιος (Λεξ. Σκ. Βυζαντίου, σ. 43).
2 Η ετυμολογία της λέξεως Αλβανία προέρχεται από την ρίζα Αλβ-ή Αλπ-. Ονομάζεται  Λευκή Χώρα, με καθαρώς γεωγραφική σημασία, από το χρώμα της χιόνος που μονίμως σχεδόν σκεπάζει τις λίαν ορεινές περιοχές ή το χρώμα του ηλίου που συχνότατα βλέπουν οι κατοικούντες σε λίαν ορεινές περιοχές (Το λευκό είναι το συνηθέστατο ένδυμα και παραδοσιακή στολή των χωρικών της Αλβανίας). Περισσότερα στην ανάλυση του κεφ. Αλβανία και «Αλβανοί» /Σκιπετάροι.
3 Αρπακτός,ή,όν = Ο παρθείς (αποκτηθείς) με αρπαγήν, κλοπιμαίος.
4 Ανήμερος (ο,η)=  Άγριος, απάνθρωπος.
5 Η θεωρία της Ιταλοπαπικής προπαγάνδας, στηρίζεται στο φανταστικό ποίημα του Βιργιλίου «Αινειάς», (μίμηση –αντιγραφή –κακοποίηση της Ιλιάδας του Ομήρου), σύμφωνα με το οποίο ο Αινείας, κατά την διάρκεια των περιπλανήσεών του, πριν φθάσει στην Άλβα Λόγγα του Λατίου, είχε εγκαταστήσει αποικία στην Ήπειρο.
Οι Ρωμαίοι συνδυάζοντας όλα αυτά (Alba Longa, κάτοικοί της Albani, Αλβανόν όρος, Αλβανίς λίμνη κ.λπ.), άρχισαν να θεωρούν ότι έχουν ιστορικούς δεσμούς με την Ήπειρο. Αυτό διευκόλυνε τα επεκτατικά τους σχέδια σε βάρος της Ελλάδος.
6 Κατά την κύρια εκδοχή της Μυθολογίας, ο Ιλλυριός αναφέρεται ως γιος του Κάδμου και της Αρμονίας, οι οποίοι έφυγαν από την Θήβα, εγκαταστάθηκαν στην Ιλλυρία με την μορφή φιδιών και ενταφιάστηκαν εκεί. Πιστευόταν ότι και ο Ιλλυριός είχε την μορφή φιδιού, οριζόμενος ως ο επώνυμος ήρωας (γενάρχης) των Ιλλυριών. Κατ’ άλλη παράδοση, o Κάδμος και η Αρμονία ανήκαν αρχικά στους Ιλλυριούς, στρατεύματα των οποίων οδήγησε o Κάδμος εναντίον των ελληνικών πόλεων.
Οι τσαρλατάνοι της συστημικής προπαγάνδας (ξένοι και ντόπιοι), παραβλέποντας προκλητικά Μυθολογία και Αρχαιολογία, ισχυρίζονται ακριβώς το αντίθετο! Ότι οι Έλληνες δεν ταξίδεψαν στον κόσμο, αλλά ότι άξεστοι βάρβαροι κατοίκησαν τον ελληνικό χώρο μετατρεπόμενοι (πώς; με θαύμα;) σε … Έλληνες. Δηλαδή μιλάμε για παράνοια, ψυχοπαθητικές καταστάσεις και πνευματικό επίπεδο γελοιότητος…
Αν επιχειρήσουμε, μία ετυμολογική προσέγγιση του ονόματος Ιλλυριός, [χρησιμοποιείται εδώ το παρακάτω λήμμα από το λεξικό του Σταματάκου], παρατηρούμε την επιβεβαίωση της μυθολογικής εκδοχής.Ίλλω σημαίνει κυλίω και σφίγγω, δηλαδή το παράγωγο όνομα [=Ιλλυριός] δηλώνει τον κυλιόμενο δια σφίξεων, συσπειρώσεων κάτι που συνάδει απόλυτα με την φιδίσια μορφή του Ιλλυριού στην Ελληνική Μυθολογία μας.

7 Εξ ακρινής Ηπείρου: Αχιλλέας Λαζάρου, Ιλλυρία & Ιλλυρική γλώσσα.. https://arvanitika. blogspot.com/2017/03/blog-post.html,1Μαρτίου 2017, Γιάννης Βασ. Πέππας, Φιλόλογος

8 Ουδέποτε υπήρξε πρόβλημα αμφισβητήσεως της εθνικής συνειδήσεως των Αρβανιτών, αφού ουδέποτε μέσα στην ιστορία, τέθηκε τέτοιο θέμα από τους ίδιους τους Αρβανίτες. Υπάρχει, όμως, ένα ζήτημα που έχει να κάνει με την διατήρηση της Αρβανίτικης γλώσσας. Παρατηρείται απουσία κρατικής και συλλογικής απόπειρας που θα συνέβαλε στην διατήρηση αυτής της γλώσσας. Αυτή η παθητικότητα για αναβίωση της αρβανίτικης γλώσσας, από πλευράς Ελληνικής Πολιτείας, αλλά κυρίως από εκείνους που εκφράζονται σ’ αυτήν, έκανε τα αρβανίτικα να θεωρούνται από τις πιο τρωτές περιφερειακές γλώσσες, αν όχι αποθνήσκουσα, που ομιλούνται σήμερα στην Ελλάδα. Υπεύθυνοι γι’ αυτό το εθνικό ατόπημα, η Ελληνική Πολιτεία και πρωτίστως οι ίδιοι οι Έλληνες Αρβανίτες!
9 Καθ’ ημάς, όπως από την ηγεσίαν των λεγόμενων  «Νεοτούρκων» (1908), ουδείς ήταν τουρκικής καταγωγής (βλέπε στην σχετικήν ανάλυση του θέματος: ΑΥΤΗ ΕΙΝΑΙ Η ΤΟΥΡΚΙΑ), έτσι και από την πρώτην ηγετικήν ομάδα των «Αλβανών»/Σκιπετάρων (1913), ΟΥΔΕΙΣ υπήρξεν αποδεδειγμένως γνήσιος απόγονος των Σκιπετάρων του 13ου αιώνος, δοθέντος ότι ΟΛΟΙ οι εξισλαμισθέντες Σκιπετάροι (αρχής γενομένης από τα τέλη 14ου αιώνος-15ον αιώνα και μετέπειτα), εξωθωμανίστηκαν/ετούρκεψαν και για τον λόγον αυτόν, κατεγράφησαν στην ιστορίαν ως «Τουρκαλβανοί». Απλώς, η αγνώστου εθνικότητος ή  εξισλαμισμένου συνονθυλεύματος εθνικοτήτων, ηγεσία του πρωτοκατασκευασθέντος κράτους της «Αλβανίας», διετήρησε το όνομα Σκιπερία, σφετεριζομένη ακόμη και τους ιστορικώς καταγεγραμμένους, αλλά εξαφανισθέντες από τις δέλτους της ιστορίας, Σκιπετάρους του 13ου αιώνος!!!
10 Η παραδοσιακή ονομασία της χώρας «Σκιπερία», σχετίζεται άρρηκτα, με το χαρακτηριστικώς ορεινόν και απόκρημνον ανάγλυφον της χώρας. Για τον λόγο αυτό και επειδή οι πρόγονοι των σημερινών «Αλβανών», ήσαν συνονθύλευμα ληστρικών ορεσίβειων φύλων, αγνώστων εθνικοτήτων, ονόμαζαν την χώρα «Σκιπερία» που οι ίδιοι ερμηνεύουν ως την «χώρα των αετών» (Οι αετοί πετούν συνήθως πάνω από τις κορυφές των ορέων), ενώ  και οι ίδιοι αυτοαποκαλούνται «σκιπτάρε» (Σκιπετάροι), δηλαδή «γιοι των αετών». Τα παραπάνω ονόματα συνιστούν αποδεικτικά στοιχεία της άγνωστης εθνικότητος του ληστρικού εσμού των ορεσίβειων φύλων, των ληστάρχων των ορέων, Σκιπετάρων.
11 Το λεπτομερές και αιτιολογημένον ιστορικόν του ονόματος «Αλβανός/Αλβανοί», έχει αναλυθεί λεπτομερώς στην παρουσίαση των θεμάτων: «Έλληνες Αρβανίτες/Αλβανίτες/Αλβανοί (μέρος 13ον και 14ον) και «Αλβανία και «Αλβανοί»/ Σκιπετάροι» (μέρος 15ον, 16ον και 17ον).
12 Λεπτομέρειες για την Αλβανική Μαφία της κυρίως Αλβανίας, του Κοσόβου και την διεθνή Αλβανική Μαφία, παρουσιάστηκαν κατά την ανάλυση του θέματος: «Ορθόδοξος Εθνικισμός, Εξωτερικές απειλές, Αλβανία/Σκιπερία» (Μέρος 20ον, 2 Νοε. 2015).

33 σχόλια:

  1. Ο Κωνσταντίνος το έκανε, μέσα στη φόρτιση αυτή, παρά τις απειλές, τις κοροϊδίες και τις… «προειδοποιήσεις» που είχε δεχθεί από την αλβανική αστυνομία και ειδικά από έναν συγκεκριμένο αξιωματικό, τσάμικης καταγωγής, από το αστυνομικό τμήμα του διπλανού χωριού Γεωργουτσάτες.
    «Περιμένω εντολή για να κατεβάσω τις σημαίες», του έλεγε και γελούσε. Επί αρκετές ώρες τον ειρωνευόταν και του φώναζε «ξεκινάω σε λίγο», ενώ κάθε λίγο και λιγάκι πλησίαζε τις σημαίες στο μνημείο του Αγίου Κοσμά, έξω από το σχολείο κάνοντας χειρονομίες. Κάποια στιγμή ο 35χρονος έδειχνε να χάνει την ψυχραιμία του. «Άμα είσαι άντρας κατέβασέ τες», του απάντησε ο Κωνσταντίνος και σηκώθηκε εκνευρισμένος. Τότε ο Τσάμης έβγαλε προκλητικά το περίστροφο του και το εναπόθησε στο τραπέζι. «Άμα είσαι τόσο άντρας, έλα να μου τα πεις από κοντά», είπε δείχνοντας το όπλο του, απλώνοντας ένα τεράστιο χαμόγελο αυταρέσκειας και αλαζονείας στο πρόσωπό του. «Μόνο εσύ νομίζεις ότι έχεις όπλο» είπε ο Κωνσταντίνος και έφυγε ντροπιασμένος.

    «Μάνα, κράτα το σταυρουδάκι μου μην το χάσω»
    Έτρεξε στο σπίτι του. Μπήκε στο σαλόνι όπου καθόταν η μητέρα του, Λίκα (Βασιλική). «Μάνα, κράτα το σταυρουδάκι μου γιατί θα πάω κάπου, μην το χάσω», της είπε και της έβαλε στο χέρι ένα σταυρουδάκι από σχοινί που είχε φτιάξει μόνος του. Βγήκε, πήγε στο εργαστήριό του, πήρε το όπλο του και τρέχοντας κατέβηκε στην πλατεία. Αναζήτησε τον αστυνομικό, που μόλις τον είδε κρύφτηκε πλάι από το σχολείο. «Πού είσαι τώρα ρε λεβέντη με το περίστροφο;» του φώναξε ο Κωνσταντίνος και μόλις τον διέκρινε πυροβόλησε 2-3 φορές στον αέρα. Ο αστυνομικός τρομοκρατήθηκε, κρύφτηκε πίσω από τον τοίχο του σχολείου και πυροβόλησε εναντίον του Κωνσταντίνου 1-2 φορές. Ο 35χρονος κινήθηκε προς το μέρος του πυροβολώντας και πάλι, αλλά στον αέρα. Εκεί βασίζονται οι συντοπίτες του και λένε ότι εάν ήθελε να σκοτώσει, θα το έκανε πολύ εύκολα… Δεν σκότωσε επειδή δεν ήθελε και όχι επειδή δεν μπορούσε…
    Όταν βεβαιώθηκε ότι ο αστυνομικός έγινε καπνός, πήρε την ανηφόρα. Βλέποντας τους συντοπίτες του να κρύβονται τρομαγμένοι και να τον αποφεύγουν, τους φωνάζει:
    «τι φεύγετε ρε σεις, τι κρύβεστε; Ελάτε μαζί μου. Κατεβείτε. Εγώ θα πεθάνω σήμερα αλλά θα πεθάνω για σας. Δεν πειράζει. Θα πεθάνω αλλά χαλάλι»…

    NEOMAΡΤΥΡΑΣ ΗΡΩΑΣ ΑΘΑΝΑΤΟΣ

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Λοιπόν, επειδή η υπομονή έχει και τα όρια της και θα πέσουν και τα μαλλιά μας με αυτά που διαβάζουμε, ο Κατσίφας έβγαλε όπλο, απείλησε αστυνομικούς, πυροβόλησε με το όπλο (μου είναι ΑΔΙΑΦΟΡΟ αν πυροβόλησε στον αέρα ή όχι) και αρνήθηκε να παραδοθεί όταν του το ζήτησαν.

      Αυτός υπηρέτησε και στις ειδικές δυνάμεις της Ελλάδας; Λοιπάμαι αλλά η συμπεριφορά του ήταν ανάλογη ενός παιδιού 15 χρονών. Ένας ανώριμος που έγινε η αιτία να χαρακτηριστεί η ελληνική εθνική μειονότητα της Αλβανίας ως εξτρεμιστική. Στις Ειδικές Δυνάμεις δεν του έμαθαν να διατηρεί την ψυχραιμία του; Αν είναι έτσι, τότε δεν ήταν άξιος για τις Ειδικές Δυνάμεις. Τί δουλειά είχε να βγάλει όπλο και μάλιστα καλάσνικοφ; Κάνω αυτό το ερώτημα διότι στα κανάλια ισχυρίστηκαν ότι πριν το μοιραίο γεγονός τον είχαν προκαλέσει αστυνομικοί.

      Και για να 'χουμε ερώτημα, τί δουλειά είχε να σηκώσει πανό που έλεγε: "η Βόρεια Ήπειρος είναι ελληνική" μέσα στην Αλβανία; Αυτό το λέω επειδή κάποιοι στα κανάλια υποστήριξαν ότι ο Κατσίφας είχε στοχοποιηθεί από την αλβανική αστυνομία. Τί περίμεναν δηλαδή να συμβεί μ' αυτή τη συμπεριφορά; Είναι δυνατόν να εξυμνεί δημόσια τη ΜΑΒΗ, τρομοκρατική οργάνωση που ευθύνεται για τη δολοφονία 2 Αλβανών στρατιωτών πριν μερικά χρόνια; Και κάτι ακόμα. Το χωριό του (Βουλιαράτες) ήταν ΓΕΜΑΤΟ ελληνικές σημαίες. Δεν πειράχτηκε ΚΑΜΙΑ σημαία. Μόνο το πανώ/σημαία του Κατσίφα κατέβηκε (γιατί έγραφε αυτό που έγραψα παραπάνω).

      Καθόλου ήρωας. Ένας χρήσιμος %^&Uος απλά, που έδωσε την ευκαιρία στους ακραίους και των δύο λαών να βγάλουν όλο τον σωβινισμό τους. Και για να μην πει κάποιος ότι σκυλεύω τη μνήμη ενός νεκρού, ΜΟΝΟΣ του προκάλεσε τον θάνατο του, για τους λόγους που ανέφερα. Όποιος σηκώνει όπλο και απειλεί, πρέπει να πυροβολείται άμεσα (χωρίς ΚΑΜΙΑ διαπραγμάτευση). Το ίδιο και όποιος απειλεί τα αστυνομικά όργανα πετώντας πέτρες ή όποιος καταστρέφει καίγοντας και σπάζοντας δημόσια και ιδιωτική περιουσία κ.α.

      Υ.Γ.
      Η δήλωση του Αλβανού πρωθυπουργού για τον Κατσίφα ήταν σωστή, και θα έλεγα πολύ μετριοπαθής: "Ευτυχώς που δεν σκοτώθηκε κάποιος αθώος από μία εξτρεμιστική τρέλα". Η ΑΠΟΛΥΤΗ αλήθεια.

      Διαγραφή
    2. Ο Κατσίφας δεν ήταν ακραίος, έ; Έτσι λέει η αδερφή του; Τότε γιατί στο facebook του έγραφε: «ΒΟΥΛΙΑΡΑΤΕΣ!!! Ελάτε να την κατεβάσετε (σ.σ. την ελληνική σημαία)... Θα σας Νεκροφιλησουν οι πουτανες Σας (sic)».

      Γιατί στο facebook είχε αναρτήσει αυτό;

      https://4.bp.blogspot.com/-yswY5XmgS3k/W9blVwNbp8I/AAAAAAABloM/t-UyX_ca8TUyXu-E9Ek4Lx2tCFwMJPsfQCLcBGAs/s1600/image003.jpg

      Γιατί στο facebook έγραφε για τη «σκληροπυρηνική νεολαία της Βορείου Ηπείρου» και την καλούσε να ακολουθήσει το παράδειγμά της ΜΑΒΗ (δηλαδή να κάνει δολοφονικές επιθέσεις κατά Αλβανών);

      Διαβάστε και αυτό:
      https://www.documentonews.gr/article/o-thanatos-toy-katsifa-to-mabh-h-xrysh-aygh-kai-to-kako-synapanthma

      Διαγραφή
  2. O Ελευθέριος Βενιζέλος στις 30/12/1918 διατύπωσε τις ελληνικές διεκδικήσεις. Αυτές αφορούσαν στα εδάφη νοτίως μιας νοητής γραμμής που ξεκινούσε από την Αδριατική, 25 περίπου χλμ. βορείως της Χιμάρας, περνούσε βορείως της Πρεμετής, αφήνοντας τα τμήματα των καζάδων Τεπελενίου και Πρεμετής βορείως του ποταμού Αωού (Vjosë) στην Αλβανία, και συνέχιζε προς βορρά στη Μοσχόπολη (Voskopojë) και τη Μεγάλη Πρέσπα, περιλαμβάνοντας και την Κορυτσά - μια περιοχή κατοικούμενη τότε από 128.000 Έλληνες και 95.000 Αλβανούς, σύμφωνα με την τελευταία απογραφή που είχε πραγματοποιηθεί από τις οθωμανικές αρχές στην περιοχή το 1908. Από τους Χριστιανούς όμως, μόνο 30.000 με 47.000 είχαν τα ελληνικά ως μητρική τους γλώσσα. (Wolfgang Stoppel, 'Minderheitenschutz im östlichen Europa', Universität Köln, 2001, σελ. 8)

    «Η (ελληνική) απαίτηση στη νότια Αλβανία (Ήπειρος) στηρίζεται απόλυτα στον ισχυρισμό ότι η πλειονότητα του πληθυσμού είναι Έλληνες. Οι Έλληνες αριθμούν 120.000 και οι Αλβανοί 80.000. Αλλά ποιοί είναι οι ‘Έλληνες’; Τουλάχιστον τα 5/6 από αυτούς [περίπου το 80%] - αν όχι περισσότεροι - είναι Αλβανοί Χριστιανοί του ορθόδοξου δόγματος, Αλβανοί στην καταγωγή και στη γλώσσα, οι οποίοι επειδή αναγνωρίζουν το Πατριαρχείο της Κωνσταντινούπολης, θεωρούνται Έλληνες υπό την έννοια ότι έχουν αφομοιωθεί από την ελληνική κουλτούρα.» (“The Nineteenth Century and After XIX-XX a Monthly Review”, founded by James Knowles, Vol. LXXXVI, July-December 1919, page 645.)

    Το ίδιο διατυπώνει και ο Βρετανός περιηγητής και συγγραφέας Edmund Spencer στο βιβλίο του ‘Travels in European Turkey, in 1850, through Bosnia, Servia, Bulgaria, Macedonia, Thrace, Albania, and Epirus, with a visit to Greece and the Ionian Isles’ (εκδόθηκε στο Λονδίνο το 1851) στο μέρος εκείνο του βιβλίου που ονομάζει ‘A journey from Ohrid to Janina’, όπου θεωρεί ότι μεγάλο μέρος των Ελλήνων και των ελληνόφωνων του νότου της Αλβανίας, ήταν στην πραγματικότητα Αλβανοί χριστιανοί ορθόδοξοι, οι οποίοι επηρεάστηκαν - γλωσσικά και πολιτισμικά - από την ελληνορθόδοξη εκκλησία και την ελληνική κουλτούρα.

    Το ίδιο αναφέρει η εγκυκλοπέδια Britannica το 1910, ότι δηλαδή υπήρχε ένας πληθυσμός Ελλήνων στην Ήπειρο, που όμως δεν ήταν γνήσιοι Έλληνες (υπονοώντας ότι ήταν πληθυσμός που είχε αφομοιωθεί από τους Έλληνες και ήταν πλέον ελληνόφωνοι): «Υπάρχει ένας αξιόλογος πληθυσμός ελληνόφωνων στην Ήπειρο, οι οποίοι ωστόσο, πρέπει να διαχωριστούν από τους γνήσιους Έλληνες των Ιωαννίνων, της Πρέβεζας και των πιο νότιων περιοχών. Αυτοί μπορούν να υπολογιστούν γύρω στις 100.000.» (Encyclopedia Britannica, section on Albania, 1910, p. 483)

    Ο Βαρώνος John Cam Hobhouse Broughton, αναφερόμενος όχι μόνο στην Ήπειρο, μας λέει για τους ‘Έλληνες’ που είναι Αλβανοί, Βλάχοι ή Βούλγαροι στην καταγωγή, που στην πραγματικότητα δεν είναι ελληνικής καταγωγής αλλά μέλη της Ελληνο-ορθόδοξης Εκκλησίας και γι’ αυτό αποκαλούνται συνήθως και αυτοί ως ‘Έλληνες’ ή ‘Ρωμαίοι’ (Ρωμιοί). (John Cam Hobhouse, A Journey Through Albania and Other Provinces of Turkey in Europe and Asia to Constantinople, during the years 1809 and 1810, (James Cawthorn, London 1813), Vol. II, p. 58)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Ας δούμε την καταγραφή πληθυσμού που πραγματοποιήθηκε από το II Γραφείο του Ελληνικού Επιτελείου το 1913 και δημοσιεύτηκε το 1919. Ενώ ο πληθυσμός της νότιας Αλβανίας (Βόρειας Ηπείρου) κατηγοριοποιείται σε Ελληνες και Αλβανούς, διαπιστώνεται ότι ως ελληνικά έχουν χαρακτηριστεί όλα τα χριστιανικά χωριά ανεξαρτήτως του εάν οι κάτοικοι τους είναι Έλληνες ή Αλβανοί, ανεξαρτήτως αν η μητρική τους γλώσσα είναι ελληνικά ή αλβανικά.

      Αξίζει εδώ να σημειωθεί ότι η διεθνής επιτροπή συνόρων που συστήθηκε το 1913 για να εξετάσει τη χάραξη των συνόρων της Αλβανίας με την Ελλάδα, είχε να αντιμετωπίσει αστεία τεχνάσματα που δημιουργούσαν οι Έλληνες (προσπαθώντας να δείξουν ότι διάφορες περιοχές της Αλβανίας κατοικούνταν από Έλληνες), όπως αυτό που διηγείται ο λοχαγός Leveson Gower: «Η επιτροπή φτάνει το βράδυ σε κάποιο χωριό. Τους πλησιάζει ένας άντρας που μιλάει ελληνικά και ακούν τον ήχο από το χτύπημα μιας καμπάνας. Δεν θα έπρεπε λοιπόν να βασιστούν σε ένα τόσο 'αδιάψευστο' στοιχείο;...όχι μόνο δεν υπάρχουν Έλληνες στο χωριό αλλά δεν υπάρχει ούτε καν εκκλησία εκεί. Οι Έλληνες έχουν στήσει αυτοσχέδιο καμπαναριό πάνω σ’ένα δέντρο και χτυπάνε την καμπάνα δυνατά για να ξεγελάσουν τους αντιπροσώπους της Ευρώπης.» (Richard Crampton, "The Hollow Detente, Anglo-German Relations in the Balkans 1911-14", London, 1979, p. 128)

      Διαγραφή
  3. Αρβανίτες

    Ο Κλαύδιος Πτολεμαίος (πέθανε το 160-168 μ.Χ.) αναφέρει τους κατοίκους μιας πόλης στην Ιλλυρία με το όνομα Άλβανες, που ζούσε στο χώρο μεταξύ Δυρραχίου και Δίβρης. Δεν πρόκαιται όμως για κάποια συγκεκριμένη φυλή. 'Αλβανες ονομάζονταν οι κάτοικοι της Αλβανόπολις, Ρωμαίοι στρατιώτες από την περιοχή Άλμπα της Ιταλίας, οι οποίοι μετά τη συνταξιοδότηση τους πήραν γη και έχτισαν μια στρατιωτική κολόνια/αποικία, την Αλβανόπολις. Αυτό μας μεταφέρει ο Αρβαντινός στη Χρονογραφία της Ηπείρου. Ιλλυρικές φυλές ήταν οι Εγχελοί, οι Ταυλάντιοι/Ταουλάντιοι, οι Βυλιόνοι (ή Μπουλιόνοι ή Μπουλιόνες), οι Δασσαρέτες, οι Αρδιαίοι, οι Παρθίνοι, οι Λαβεάτες, οι Γραβαίοι, οι Σκιρτάροι, οι Ατιντάνες κ.α..

    Ο Νίκος Καράμπελας στο βιβλίο του «Ο Άγγλος θεολόγος Thomas S. Hughes στην Πρέβεζα και στη Νικόπολη» λέει: «Οι βυζαντινοί συγγραφείς φαίνεται να έχουν πάρει το όνομα ‘Αλβανοί’ από τον Πτολεμαίο. Οι βυζαντινοί ιστορικοί αναφέρονται σε αυτούς με τα επίθετα ‘Αλβάνοι’, ‘Αρβάνοι’, ‘Αλβανίτες’, ‘Αρβανίτες’ κ.τ.λ.».

    Από τους Άλβανες λοιπόν προέχεται το όνομα της περιοχής, που αργότερα έγινε το όνομα της σημερινής Αλβανίας. Δηλαδή Άρβανο/Arbanë=>Αρβανιτιά=>Αρβανία/Αλβανία κ.α.

    Η Αλβανία λέγεται και «Αρμπερία» (Arbëria). Είναι μηδενικής σημασίας η διαφορά ανάμεσα στο «λ» και στο «ρ» (π.χ. Αλβανοί/Αρβανίτες). Ακόμα, και άλλες περιοχές της Αλβανίας (και όχι μόνο) αποκαλούνται συνήθως με ονόματα προερχόμενα από τις Αλβανικές φυλές/φάρες που τις κατοικούν, π.χ. Λιάπηδες~Λαμπερία (Labë~Labëria), Τσάμηδες~Τσαμερία (Çamë~Çamëria), Τόσκοι~Τοσκαρία (Toskë-Toskëria) κ.α.

    Από όλα αυτά γίνεται πρόδηλο ότι όλα αυτά τα ονόματα και τοπωνύμια (Αλβανοί, Άλβανα, Αρβανίτες, Άρβανον) έχουν κοινή ρίζα. Το ότι αυτοί οι Αρβανίτες/Αλβανίτες σχετίζονταν με τους Ιλλυριούς φαίνεται και από τους βυζαντινούς συγγραφείς. Ο Φραντζής γράφει: «Τω αυτώ δε φθινοπώρω του s&ηβ έτους (6962 ήτοι 1454 μ.Χ.) δηλονότι επανεστάτησαν οι της Πελοποννήσου Αλβανίται κατά των Δεσποτών και των Αυθεντών αυτών». Ο Κριτόβουλος γράφει: «Οι γαρ της Πελοποννήσου Δεσπόται, της Βυζαντίδος αλούσης, ευθύς νεωτερισάντων των εν Πελοποννήσω Ιλλυριών και επαναστάντων αυτοίς…» (Κριτοβούλου, Ιστορία των πράξεων του Μωάμεθ, Β’-Γ’, 1)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Η ελληνική προπαγάνδα επικεντρώνεται κυρίως στο ότι:

      • Οι Αρβανίτες δεν έχουν κοινή καταγωγή με τους Αλβανούς,
      • τα αρβανίτικα είναι μία ελληνική διάλεκτος και δέν σχετίζονται με τα αλβανικά,
      • υπήρχε παντοτινή διγλωσσία του αρβανίτικου πληθυσμού.
      • 'Αρβανίτες' ονομάζονταν οι μισθοφόροι πολεμιστές στα μεσαιωνικά ευρωπαϊκά βασίλεια και δεν ήταν κάποια εθνική/φυλετική ομάδα
      • κ.α.

      Ας δούμε κάποιες αλήθειες.

      Διαγραφή
    2. Από το «Λεξικό Εθνών-Εθνοτήτων-Λαών» του Γιόζεφ Βολφ, παραθέτουμε τα παρακάτω:

      «Αρβανίτες ή Αλβανοί: Λαός που διαμορφώθηκε στο χώρο της σημερινής Αλβανίας τους πρώτους μ.Χ. αιώνες. Ο Κλαύδιος Πτολεμαίος (πέθανε το 160-168 μ.Χ.) αναφέρει μια φυλή στην Ιλλυρία με το όνομα Άλβανες, που ζούσε στο χώρο μεταξύ Δυρραχίου και Δίβρης. Είναι φανερό ότι πρόκειται για ένωση πατριών που συγκροτήθηκε για αυτοάμυνα. Αυτή η ένωση ενισχύεται πολύ την εποχή των μεγάλων βαρβαρικών επιδρομών του 4ου-7ου μ.Χ. αιώνα. Τότε, στην περιοχή θα εισβάλουν σλαβικά φύλα που θα καταστρέψουν τις πόλεις. Μεγάλο μέρος των κατοίκων αυτών των πόλεων καταφεύγει στα βουνά και πυκνώνει τις γραμμές των Αλβανών, οι οποίοι φυσικά αντιστέκονται και αποκρούουν τους Σλάβους. Στις αρχικές ιλλυρικές πατριές, που συγκρότησαν τους Αλβανούς ή Αρβανίτες, προστέθηκαν τώρα και στοιχεία των παραλίων, ελληνικά, ρωμαϊκά κ.λπ. Οι Αλβανοί ή Αρβανίτες ενισχύονται ακόμα περισσότερο στην περίοδο της βουλγαρικής επέκτασης. Είναι καθαρά ποιμενικές πατριές, που κρατούν το όπλο στο χέρι. Οι Βυζαντινοί θα τους χρησιμοποιήσουν ως κλεισουράρηδες, φύλακες στα ορεινά μέρη. Θα ξεχωρίσουν τρεις διαφορετικές ομάδες: Οι Γκέγκηδες, οι Τσάμηδες και οι Τόσκηδες, με μια μικρότερη υποδιαίρεση, τους Λιάπηδες. Δε συγκρότησαν έθνος, παρόλο που είχαν βρεθεί από νωρίς μπροστά σε κοινό εχθρό. Στα χρόνια της Φραγκοκρατίας, οι αρβανίτικες πατριές χρησιμοποιούνται ως στρατός στα φεουδαρχικά κρατίδια που συγκροτήθηκαν στον ελλαδικό χώρο. Τον 14ο αιώνα οι ένοπλοι αυτοί Αρβανίτες που είχαν εγκατασταθεί σʼ όλη την οροσειρά της Πίνδου εξεγείρονται, ανατρέπουν την εξουσία στην Ήπειρο και δημιουργούν τρία κρατίδια: των Μπουαίων με κέντρο το Αγγελόκαστρο, των Λιοσαίων με κέντρο την Άρτα και του Κάρολου Τόπια, που καταλάμβανε τη Β. Ήπειρο και μέρος της Αλβανίας Με τη διάλυση αυτών των κρατιδίων οι πολεμικές πατριές των Αρβανιτών σκορπούν ως μισθοφόροι σε διάφορα μέρη της Ελλάδας: στην Αττική και Βοιωτία ως μισθοφόροι των Ατσαγιόλι και στην Πελοπόννησο ως μισθοφόροι των Παλαιολόγων. Οι Τούρκοι θα τους βρουν απλωμένους σʼ όλη την Ελλάδα.....

      Διαγραφή
    3. .....Οι Τούρκοι θα εξισλαμίσουν το βασικό όγκο των αρβανίτικων φατριών, που κατοικούσαν πέρα από τα όρια της σημερινής Ελλάδας και θα τους χρησιμοποιήσουν ως στήριγμα της εξουσίας τους. Οι Αρβανίτες που βρέθηκαν σκορπισμένοι, ως μισθοφόροι θα μείνουν κατά το πλείστο χριστιανοί και γιʼ αυτό θα πολεμούν τους Τούρκους. Αυτοί οι Αρβανίτες θα συγχωνευτούν τελικά με το Νεοελληνικό έθνος. Αντίθετα, οι εξισλαμισμένοι θα συγκροτήσουν το έθνος των Αλβανών, που ζει στην Αλβανία. Οι Αλβανοί όμως ονομάζουν τον εαυτό τους Σκιπετάρ. Ως μισθοφόροι, οι Αρβανίτες βρίσκονται σκορπισμένοι στα πέρατα της Οθωμανικής αυτοκρατορίας. Οι χριστιανοί Αρβανίτες θα είναι οι βασικοί μισθοφόροι της Βενετίας και θα δράσουν σʼ όλη τη διάρκεια των τουρκοβενετικών πολέμων. Μεγάλος αριθμός Αρβανιτών μισθοφόρων θα εγκατασταθούν στο βασίλειο της Νεάπολης, όπου θα παραμείνουν Και μετά την κατάλυση. Απόγονοί τους ζουν σήμερα σκορπισμένοι στη Ν. Ιταλία. Μεγάλος όγκος Αρβανιτών θα κατέβει στον ελλαδικό χώρο και ιδιαίτερα στην Πελοπόννησο το 1770, την εποχή των Ορλωφικών. Για μια περίοδο θα κυριαρχήσουν στην Πελοπόννησο, ενώ θα εξαναγκάσουν σε φυγή το μεγαλύτερο μέρος του πληθυσμού της Πελοποννήσου. Έγιναν πραγματική συμφορά. Οι ίδιοι οι Τούρκοι θα τους καταδιώξουν. Σε συνεργασία με τις κλέφτικες ομάδες της Πελοποννήσου οι Τούρκοι θα τους εξοντώσουν. Μαζί με τις ένοπλες πατριές είχαν κατέβει στην Πελοπόννησο και πολλοί ποιμένες. Με το διωγμό, οι περισσότεροι θα φύγουν για να εγκατασταθούν στα νησιά (Κυκλάδες, Σάμο κ.λπ.), ενώ ένα μεγάλο μέρος θα επιστρέψει στην Αλβανία, μετά από περίπου 10 χρόνια παραμονής στην Πελοπόννησο. Αρβανίτες θα εγκατασταθούν σε όλα τα μέρη της Ελλάδας, τόσο ως μισθοφόροι των Βενετών, όσο και ως μισθοφόροι των Τούρκων. Οι χριστιανοί Αρβανίτες, που εγκαταστάθηκαν στον ελλαδικό χώρο πριν από την Τουρκοκρατία, θα πολεμήσουν τους Τούρκους και στη συνέχεια, μέσα από κοινούς με τον ελληνικό πληθυσμό αγώνες κατά των Τούρκων, θα συγχωνευτούν με τους Έλληνες. Οι Αρβανίτες θα αφομοιωθούν από το νεοελληνικό έθνος. Η γλώσσα των Αρβανιτών γενικά ήταν φτωχή και οι Αρβανίτες υποχρεώθηκαν να χρησιμοποιούν πολλές ελληνικές λέξεις. Σιγά σιγά η γλώσσα τους χάνεται. Η αρβανίτικη γλώσσα δε χάθηκε εντελώς μόνο στις περιοχές, όπου οι Αρβανίτες έμειναν ως αποκλειστική-κλειστή κοινωνία(Αττική και Βοιωτία και κατά κάποιο τρόπο η Κορινθία). Όταν η κλειστή κοινωνία τους θα σπάσει (από τα μέσα του 18ου αιώνα και έπειτα) η αρβανίτικη γλώσσα θα αρχίσει να υποχωρεί. Εξακολουθεί να αντιστέκεται όμως, στα ορεινά χωριά της Βοιωτίας-Αττικής.» (Γιοχάνες Βολφ, "ΛΕΞΙΚΟΝ ΕΘΝΩΝ, ΕΘΝΟΤΗΤΩΝ, ΛΑΩΝ," «ΕΠΙΚΑΙΡΟΤΗΤΑ», Αθήνα 1994)

      Διαγραφή
    4. Οι Αρβανίτες στην καταγωγή τους ήταν αλβανικά φύλα - είτε αυτό αρέσει σε μερικούς είτε ΌΧΙ - που ήρθαν σε επιμιξία με τους Έλληνες που συνάντησαν στις περιοχές όπου μετανάστευσαν και εγκαταστάθηκαν, και εξελληνίστηκαν. Πολιτισμικά, κοινωνικά και εθνικά αφομοιώθηκαν πλήρως, και σταδιακά απέκτησαν ελληνική εθνική συνείδηση. Γι' αυτό τον λόγο, αν και έχουν αλβανικές ρίζες, δεν μπορούμε να τους θεωρήσουμε ή να τους ονομάσουμε ως αλβανική εθνική μειονότητα, εφόσο και οι ίδιοι δεν αισθάνονται μειονότητα αλλά Έλληνες, και μάλιστα φανατικοί Έλληνες οι περισσότεροι. Είναι λοιπόν μια ιδιαίτερη εθνοπολιτισμική ομάδα και όχι εθνική μειονότητα. Η ιστορία όμως είναι ιστορία, και εγώ εδώ θα περιοριστώ σε μερικά ιστορικά στοιχεία σχετικά με την καταγωγή των Αρβανιτών, τουλάχιστον εκείνων που πρωτοήρθαν στα ελληνικά εδάφη τον 13ο-14ο αιώνα μ.Χ. προτού αναμειχθούν φυλετικά με τους υπόλοιπους Έλληνες. Και αυτό έχει τη σημασία του, επειδή υπήρξαν και πολλές περιπτώσεις Ελλήνων που εξαλβανίστηκαν και υιοθέτησαν την αρβανίτικη γλώσσα/διάλεκτο (π.χ. οι Αρβανίτες της Άνδρου), λόγω της γειτωνίας των χωριών και των περιοχών τους με γνήσια αρβανίτικα χωριά, αλλά και ηθελημένα σε πολλές περιπτώσεις έτσι ώστε να θεωρούνται και αυτοί ως Αρβανίτες επί Οθωμανικής Αυτοκρατορίας και να αποφεύγουν έτσι τις συγκρούσεις με τους μουσουλμάνους Αρβανίτες, την καταπίεση κ.α.

      Υπάρχουν αυτοκρατορικά διατάγματα, αναφορές και ιστορικά κείμενα, ακόμα και παλιά σχολικά βιβλία στα οποια οι Αρβανίτες χαρακτηρίζονται "Αλβανοί". Οι μεσαιωνικές ελληνικές - και όχι μόνο - πηγές περιγράφουν τους πληθυσμούς αυτούς ως Αλβανούς (συνήθως οι λόγιοι) και Αρβανίτες (ή Αλβανίτες), ενώ σε άλλες γλώσσες αποκαλούνταν ως Arbanenses (και Albanenses), Arbanaski, Αρμπερόρ, κ.α. Οι ονομασίες αυτές αφορούν ταυτόχρονα χριστιανικούς και μουσουλμανικούς αλβανόφωνους πληθυσμούς.

      Διαγραφή
    5. Η πρώτη γνωστή κάθοδος των Αλβανών άρχισε το 1354 μ.Χ. Ο Ιωάννης Καντακουζηνός γράφει ότι μετά από κάποια φυσική καταστροφή (ξηρασία) που συνέβη στις αλβανικές περιοχές, κατέβηκαν προς τα κάτω (προς τις νοτιότερες περιοχές, τα αβασίλευτα γένη των Αλβανών με τις οικογένειες τους: «Διατριβόντα δε εν Θετταλία βασιλέα, οι τα ορεινά της Θεσσαλίας Αλβανοί αβασίλευτοι Μαλακάσιοι, Μπούιοι και Μεσαρίται από των φυλάρχων προσαγορενόμενοι, περί δισχιλίους και μυρίους όντες, προσεκύνησαν ελθόντες και υπέσχοντο δουλεύσειν...»

      Ο Άγγελος Έμμος, Βενετός κυβερνήτης της Πελοποννήσου κατά τα έτη 1703-1706, χαρακτηρίζει τους Αρβανίτες: «γένος άθλιον, περιορισθέν μετά των οικογενειών αυτών εις τα κρησφύγετα των όρεων, εν πενιχραίς καλύβαις, αποζών εκ των προιόντων των ποιμνίων, ων αυτοί σχεδόν αποκλειστικώς εισίν οι επιμεληταί.» Ο δε διάδοχος του Φραγκίσκος Γριμάνης (1706-1709), επιεικέστερος, αυτά λέει για την Πελοπόννησο γενικά αλλά και για τους Αρβανίτες ειδικότερα προς τη Γερουσία του: «Η Πελοπόννησος κατοικείται υπό Ελλήνων και Αλβανών, τούτων οι Έλληνες, πολυπληθέστεροι, οικούσι τας πόλεις και καταγίνονται εις το εμπόριον και τη ναυτιλίαν, οι δε Αλβανοί οίτινες τοσούτον έχουσι συγχωνευθή μετά των Ελλήνων, ώστε δεν θεωρούνται αποτελούντες ίδιαν φυλήν αλλ’απλώς διάφοροι τάξιν, είσιν ολιγώτερον εύποροι και πεπολιτισμένοι, διάγοντες βίον πλάνητα και νομαδικόν και διαιτώμενοι το μεν θέρος εις τα όρη της Αρκαδίας, τον δε χειμώνα εις την Ηλίδα και την Αργολίδα και τα παράλια του Φαναρίου (Ερμιονίδα,Τροιζήνα και Επιδαυρίαν).»

      Ευφυώς λοιπόν, ο Κωνσταντίνος Παπαρρήγοπουλος, ο επονομάζομενος και εθνικός ιστορικός συγγραφέας, αντιπαρέρχεται τις αλληλοσυγκρουόμενες απόψεις γύρω από το θέμα των Αρβανιτών και της καταγωγής τους και λέει ξεκάθαρα τη γνώμη του. Αναφερόμενος λόγου χάρη στη καταγωγή των Σουλιωτών τονίζει: «Ήταν κράμα Ελλήνων και εξελληνισθέντων Αλβανών και εις των επιφανεστέρων γόνων του συνοικεσίου των δυο φυλών του από της 14ης εκατονταετηρίδος αρξαμένου μέχρι της σήμερον. Η Αλβανική εκράτυνε το μάχιμον της ελληνικής πνεύμα, η δε Ελληνική ενεφύσησεν εις την Αλβανικήν, τα ευγενέστερα αισθήματα της φιλομαθείας και της ευνομίας. Τα δύο κάλλιστα προϊόντα του συνδυασμού τούτου υπήρξαν οι Σουλιώται επί της Στερεάς, οι Υδραίοι και οι Σπετσιώται κατά θάλασσαν.» (Κωνστ. Παπαρρηγόπουλος, «Ιστορία του Ελληνικού Έθνους», έκδ. 7η μετά προσθηκών, σημειώσεων και βελτιώσεων υπό Νίκου Α. Βέη, εκδόσεις «Σεφερλής», Αθήναι 1955, Τόμος Ε΄ σελ. 441)

      Ο αυτοκράτορας Μανουήλ Παλαιολόγος, στον επιτάφιο προς τον αυτάδελφό του Θεόδωρο Παλαιολόγο, μας δίνει αξιοπρόσεκτες πληροφορίες για την μετοίκηση χιλιάδων Αλβανών στην Πελοπόννησο, τους οποίους αποκαλεί ‘Ιλλυριούς’, μαζί με τις γυναίκες και τα παιδιά τους και τα ζώα τους όπως χαρακτηρηστικά λέει: «Αλλά και Ιλλυριοί, περίπου μία μυριάδα, αθρόοι μετοίκησαν με τα παιδιά και τις γυναίκες και τα ζώα τους…» (Λάμπρου: «Παλαιολόγεια και Πελοποννησιακά», τ. Β, σ. 41–42)

      Στον σατυρικό διάλογο ‘Ταξίδι στον Άδη’ (Επιδημία Μάζαρι εν Άδου) του βυζαντινού Μάξιμου Μάζαρι, ο συγγραφέας περιγράφει τις επτά γλωσσικές–πολιτισμικές κοινότητες που κατοικούν από κοινού (οικεί αναμίξ γένη) το 1415 στην Πελοπόννησο: Λακεδαίμονες (Μανιάτες), Ιταλοί, Πελοποννήσιοι (Μοραΐτες), Σθλαβίνοι, (Σλάβοι) Ιλλυριοί (Αρβανίτες), Αιγύπτιοι (Τσιγγάνοι) και Ιουδαίοι (Εβραίοι). (D. Α. Zakythinos, Le Despotat grec de Morée, II Athènes 1953, σελ. 1.)

      Διαγραφή
    6. Ο Φραντζής γράφει: «Τω αυτώ δε φθινοπώρω του s&ηβ έτους (6962 ήτοι 1454 μ.Χ.) δηλονότι επανεστάτησαν οι της Πελοποννήσου Αλβανίται κατά των Δεσποτών και των Αυθεντών αυτών». Ο Κριτόβουλος γράφει: «Οι γαρ της Πελοποννήσου Δεσπόται, της Βυζαντίδος αλούσης, ευθύς νεωτερισάντων των εν Πελοποννήσω Ιλλυριών και επαναστάντων αυτοίς…» (Κριτοβούλου, Ιστορία των πράξεων του Μωάμεθ, Β’-Γ’, 1)

      O Σφραντζής, περιγράφοντας στο χρονικόν του τους Αρβανίτες - τους οποίους αποκαλεί 'Αλβανίτες' - λέει:

      [39.8] «Ἔτι δὲ καὶ τὸ κάκιστον καὶ ἀφελέστατον γένος τῶν Ἀλβανιτῶν, καιροῦ λαβόμενον τῆς ὑπολήψεως καὶ ἁρπακτικῆς αὐτῶν γνώμης ἁρμοδίου, τί οὐκ ἔπραξαν ᾒ τί οὐκ εἰργάσαντο κακόν; Ἀπιστοῦντες γὰρ δὶς τοῦ σαββάτου, ἀπὸ τὸν ἕνα τῶν αὐθεντῶν εἰς τὸν ἄλλον ἀπήρχοντο· καὶ κάστρα, ὡς ἡ ἐκείνων γλῶσσα, εἰς κεφαλατίκια ἀπῄτουν, εἰ δ’ οὖν, εἰς τὸν ἄλλον ἀπήρχοντο καὶ οἱ ἄλλοι πρὸς τὸν ἕτερον τῶν δεσποτῶν ὁμοίως. Διὰ μέσου οὖν, εἴ τι ἆρα καὶ εὕρισκον τῶν ἀθλίων τάχα Ῥωμαίων, ἀλλὰ δὴ καὶ τῶν Ἀλβανιτῶν καὶ συγγενῶν πολλάκις καὶ οἰκείων αὐτῶν, πάντα διηρπάζοντο καὶ ἠφάνιζον. Ἐγένοντο δὲ τοιαῦτα καὶ τοσαῦτα, ὅτι τὶς ἀξίως αὐτὰ θρηνήσειεν;»

      Ο ψευδοσφραντζής, Μακάριος Μελισσηνός/Μελισσουργός, στο Maius, αντικαθιστά τον προσδιορισμό “αφελέστατον” με το “ανωφελέστατον”, για τους Αλβανίτες.

      Τί σας θυμίζει η παραπάνω περιγραφή;

      Διαγραφή
    7. Η αύξηση της μεγάλης ιδιοκτησίας, οι ενδοβυζαντινές συγκρούσεις και οι καταστροφικές επιδρομές των Αλβανών και των Καταλανών κάνουν το Marino Sanudo Torcello (1325) να περιγράφει την κατάσταση ως αξιοθρήνητη σε μία Θεσσαλία ερημωμένη και κατεστραμμένη: “Deusmisit hanc pestem patriae Blachiae supradictae, quia ipsa miserat quodam genus, Albanensium gentisnomine, in tanta quantitate numerosa: quae gens omnia quae errant extra castra penitusdestruxerunt”

      Albanensium λοιπόν.

      Οι Καταλάνοι και οι Φράγκοι, που υποδέχτηκαν τότε στα εδάφη της κεντρικής Ελλάδος τους Αρβανίτες, δεν τους καταγράφουν ως «δίγλωσσους Έλληνες», αλλά ως «Αρβανίτες» (για την ακρίβεια ως «Αλβανούς»), στα «κατάστιχα» δε των απογραφών της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας, που συντάχτηκαν το 1460 μ.Χ., αλλά και μέχρι τον 16ο αιώνα, οι κάτοικοι π.χ. της ανατολικής Λοκρίδας, αναφέρονται ως «Αρναούτ». Ειδικά δε για το χωριό Μαρτίνο, ο συντάκτης του βιβλίου «Η στρατιωτική ζωή εν Ελλάδι», που πέρασε απ΄ την περιοχή το 1856, αναφέρει, ότι οι γυναίκες του χωριού, που συνάντησε στο «παλιο-πούσ», μαζί με τα άλλα μέλη του αποσπάσματος στο οποίο συμμετείχε, 400 χρόνια μετά την κάθοδο των υποτιθέμενων «δίγλωσσων-Ελλήνων», δεν ήξεραν τη λέξη «νερό» και ότι για να συνεννοηθούν τελικά μαζί τους, χρησιμοποίησαν...μεταφραστή. Ο ίδιος δε μας λέγει, ότι το Μαρτίνο έχασε την έδρα του Δήμου Λαρύμνης από τον Προσκυνά, γιατί οι κάτοικοί του δεν ήξεραν καθόλου ελληνικά! Μόλις δε πρόσφατα, στη δεκαετία του ‘70, στο Λούτσι, του οποίου οι κάτοικοι κατάγονται από το Μαρτίνο, πέθανε η τελευταία γυναίκα, που δεν ήξερε καθόλου ελληνικά. Επομένως;

      Διαγραφή
    8. Τί ήταν το Άρβανό ή Άρβανα; Άρβανα ονομαζόταν περιοχές που κατοικούνταν από Αλβανούς και αλβανόφωνους πληθυσμούς. Υπήρχαν τα Άρβανα στην κεντρική Αλβανία, υπήρχαν τα Άρβανα (στα αλβανικά 'Αρμπερία') στην περιοχή μετά την αριστερή όχθη του ποταμού Vjosë (Αωού) και νότια της Αυλώνας, μέχρι τα βόρεια και δυτικά του Δελβίνου, η σημερινή δηλαδή Labëria (άρα μάλλον σιγά-σιγά το Arbëria έγινε Labëria), 'Λιαπουριά' στα ελληνικά. Την Λιαπουριά ο Παναγιώτης Αραβαντινός την αναφέρει στο έργο του ‘Χρονογραφία της Ηπείρου’ ως ‘Άρβανον’ και ‘Άρμπρι’, ενώ ο Ψαλίδας την ονομάζει ‘Άρβανον’ και ‘Άρμπηρι’. Υπήρχε όμως και το Πριγκηπάτο των Άρμπερ (Principata e Arbërit) στα βόρεια της Αλβανίας, με πρωτεύουσα την Nderfandina (κατά πάσα πιθανότητα ήταν άλλο όνομα της πόλης Κρούγια/Krujë), υπήρχαν τα Άρβανα Μαζαρακαίων στην Τσαμουριά (Θεσπρωτία), εξ' ου και το τσάμικο χωριό Mazrrek (Μαζαράκι), κ.τλ.

      Η Γεωγραφία νεωτερική είναι έργο των Δανιήλ Φιλιππίδη και Γρηγόριου Κωνσταντά, γραμμένο στη δημοτική, που εκδόθηκε στη Βιέννη το 1791. Είναι περιηγητικό έργο που επικεντρώνεται σε κοινωνικά και ιστορικά θέματα των περιοχών που περιγράφονται, και κατακρίνει την κοινωνική ανισότητα. Θεωρείται από τα πιο σημαντικά έργα του Νεοελληνικού Διαφωτισμού. Στις σελίδες 246-248 διαβάζουμε… για μια ευρύτατη αρχαία Μακεδονία που περιελάμβανε στα εδάφη της και την «Αρβανιτιά» (Αλβανία) και συνόρευε στο βορρά με Δαλματία και Βοσνία (μάλλον υπονοούσαν την ρωμαϊκή Επαρχία Μακεδονίας) της οποίας οι πρώτοι (αρχαίοι) κάτοικοι «ήταν εκείνοι που ήταν και της Ελλάδος», των οποίων η θρησκεία «ήταν αυτή με τα λοιπά έθνη της Ελλάδος» και «είχε κάθε άδικο λοιπόν ο Δημοσθένης να λέγη τους Μακεδόνας βαρβάρους. Μάλιστα τότε αυτό το επώνυμο άρμοζε περισσότερο εις τους Αθηναίους παρά εις τους Μακεδόνας.»

      Αν και στη Γεωγραφία των Φιλιππίδη και Κωνσταντά διαπιστώνουμε κάποιες ανακρίβειες ή υπερβολές, βλέπουμε ότι η Αλβανία ονομάζεται "Αρβανιτιά".

      Διαγραφή
  4. Η καταγωγή του Καστριότι (Σκεντέρμπέη)

    Ο Καστριότι δεν είχε ποτέ θέση στην ελληνική εθνική συνείδηση και παράδοση. Οι δε απόγονοι του ζούνε στην Ιταλία εδώ και 500 χρόνια και είναι Αλβανοί. Ο δε δικέφαλος αετός είναι αρχαιότερο σύμβολο και βρίσκεται σε αρκετές κουλτούρες, όπως και των Ιλλυριών, χωρίς αυτό βέβαια να σημαίνει ότι οι Αλβανοί πήραν τον αετό απευθείας από αυτούς.

    Το Πριγκηπάτο των Καστριότι (Principata e Kastriotëve) δημιουργήθηκε από τον Γκιον Καστριότι (Gjon Kastrioti) και τον διαδέχτηκε ο γιος του, ο Γκιέργκι Καστριότι (Gjergj Kastrioti) που έγινε αργότερα γνωστός ως Σκεντερμπέης (Skanderbeg). Πατέρας του Γκιον Καστριότι ήταν ο Παλ Καστριότι, που αναφέρεται στις ιστορικές πηγές ως ο διοικητής - σε ορισμένες πηγές ο τίτλος αυτός αναφέρεται ως ‘κεφαλή’ ή ‘castellan’ - του φρουρίου της Κανίνα το 1368. (Heinrich Kretschmayr, Geschichte von Venedig, (1920) p. 375)

    Το επίθετο «Καστριότι» είναι παραφθορά της λατινικής λέξης ‘castrum’ (κάστρο στα ελληνικά). Ο Γκιον Καστριότι καταγόταν από την Ντίμπρα (Dibra ή Dibër) της βόρειας Αλβανίας, που τότε ως περιοχή είχε μεγαλύτερη έκταση και περιελάμβανε περισσότερες περιοχές και χωριά από τον σημερινό νομό της Ντίμπρα, και είχε παντρευτεί τη Βοϊσάβα (Vojsavë ή Voisava), αλβανοσερβικής καταγωγής (αλβανικής από την αλβανική οικογένεια Μουζάκα και σερβικής από την οικογένεια Μπράνκοβιτς) από το Πόλλογκ (κοντά στο σημερινό Τέτοβο της Π.Γ.Δ.Μ.).

    Αρχικά ο Γκιον - όπως και ο Παλ Καστριότι - ήταν άρχοντας σε 2 χωριά, τα Sinë (ή Sinja) και Gardhi i Poshtëm. Ο Γκιον Μουζάκα (Gjon Muzaka), συμπολεμιστής του Σκεντέρμπέη, έγραψε στα απομνημονεύματα του: «Να ξέρετε ότι το όνομα του παππού του Σκεντέρμπέη ήταν Παλ Καστριότι, ο οποίος στην κυριότητα του είχε μόνο δύο περιοχές, Σίνα και Γκαρδ, και από αυτόν γεννήθηκε ο Γκιον Καστριότι και από τον Γκιον γεννήθηκε ο Σκεντέρμπέη.».

    Η Αρτεμίντα Καμπάσι (Artemida Kabashi) λέει: «Οι Καστριότες αναφέρονται για πρώτη φορά στις πηγές το 1394 και το 1410, όταν ο Γκιον, πατέρας του Σκεντέρμπέη, ειδοποίησε τη Δημοκρατία της Βενετίας για την απόφαση του να στείλει τον γιο του στους Τούρκους ως όμηρο. Σύμφωνα με τις τουρκικές πηγές, η οικογένεια Καστριότι καταγόταν από το χωριό Kastrat στη βορειο-ανατολική Αλβανία. Σε αντίθεση με τους Θοπία και τους Κομνένι (Κομνηνούς), οι Καστριότι δεν είχαν κάποια μεγάλη ιστορία ως μέλη της αριστοκρατίας. Για την ακρίβεια, η άνοδος του κύρους τους ξεκίνησε με τον παππού του Σκεντέρμπέη, τον Παλ Καστριότι, ο οποίος αρχικά εξουσίαζε δύο χωριά με όνομα Sinja και Gardhi i Poshtëm.» (Artemida Kabashi, "The memory of George Castriota Scanderbeg among the Arberesh of Italy: a study on the role of diaspora in the creation of Albanian national identity", Texas Tech University, August 2005, p. 12.)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Σύντομα ο Γκιον Καστριότι κατάφερε να επεκτείνει την κυριαρχία του σε όλη την κεντρική Αλβανία και ήταν από αυτούς που δεν έβλεπαν με καλό μάτι την προέλαση των Οθωμανών υπό του Σουλτάνο Μπαγιεζίτ τον 1ο, χωρίς όμως να προβάλει αντίσταση για να τους αντιμετωπίσει έτσι ώστε να μη προελάσουν προς τα αλβανικά εδάφη. (James Emerson Tennent, The History of Modern Greece, from Its Conquest by the Romans B.C.146, to the Present Time, 1845)

      Ο Μπαγιεζίτ αποδέχτηκε την υποταγή του Γκιον Καστριότι, αναγκάζοντας τον να πληρώνει φόρο υποτέλειας και πήρε τον Γκιέργκι και τα άλλα τρία παιδιά του Γκιον ως αιχμαλώτους στην Κωνσταντινούπολη. Ο Γκιέργκι Καστριότι (που τον εξισλάμισαν και του έδωσαν το όνομα Ισκεντέρ) μεγαλώνοντας ξεχώρησε ως ένας απ’ τους καλύτερους αξιωματικούς σε διάφορες οθωμανικές εκστρατείες στη Μικρά Ασία και στην Ευρώπη, και ο Σουλτάνος τον έκανε αρχηστράτηγο.

      Στις 28 Νοεμβρίου 1443 ο Σκεντερμπέη βρήκε την ευκαιρία να αποστατήσει, κατά τη διάρκεια μιας μάχης εναντίον των Ούγγρων υπό τον Ουνιάδη στην Νις (κατά τη διάρκεια της 4ης Σταυροφορίας). Μαζί με 300 Αλβανούς στρατιώτες που υπηρετούσαν στον οθωμανικό στρατό, κατέφυγε στην Κρούγια (Krujë) την οποία κατάφερε να καταλάβει με ένα τέχνασμα. Παρουσίασε στον κυβερνήτη της Κρούγιας μία ψεύτική επιστολή (δήθεν γραμμένη απ’ τον Σουλτάνο προς τον κυβερνήτη) που έδινε στον Σκεντέρμπέη τον έλεγχο της περιοχής. (James Emerson Tennent, The History of Modern Greece, from Its Conquest by the Romans B.C.146, to the Present Time, 1845)

      Αφού λοιπόν κατέλαβε το κάστρο της Κρούγιας, ο Σκεντερμπέη αποκύρηξε το Ισλάμ και ανακύρηξε τον εαυτό του ως εκδικητή εκ μέρους της οικογένειας του και της χώρας του. Μετά την κατάληψη της Κρούγιας, κατάφερε να συγκεντρώσει όλους μαζί τους Αλβανούς κυβερνήτες στο Αλέσσιο (Lezhë) το 1444. Ο Gibbon αναφέρει ότι «Οι Αλβανοί, ένας σκληραγωγημένος λαός, ήταν όλοι σύμφωνοι να ζήσουν ή να πεθάνουν μαζί με τον κληρονομικό πρίγκηπα τους» και ότι «στη συγκέντρωση των κρατών της Ηπείρου [στο Αλέσσιο/Lezhë], ο Σκεντερμπέη εκλέχτηκε αρχηστράτηγος για τον πόλεμο εναντίον των Τούρκων και κάθε ένας από τους συμμάχους ανέλαβε να δώσει ένα ποσό από χρήματα και έναν αριθμό στρατιωτών, στο ποσοστό που αναλογούσε στον καθένα.» (Edward Gibbon, History of the Decline and Fall of the Roman Empire, Volume 6, Scanderbeg section, 1788)

      Υπάρχει μία φήμη ότι όταν Σκεντέρμπέη κατέλαβε την Κρούγια, τέλεσε στην εκκλησία της πόλης δοξολογία στα ελληνικά, αλλά γι’ αυτό δεν υπάρχει κάποια αξιόπιστη πηγή. Αξίζει να αναφερθεί ότι 5 χιλιόμετρα από την Κρούγια, επί του ανηφορικού δρόμου Krujë-Qafë Shtamë, υπάρχει το λεγόμενο μνημείο της Κρούγιας, όπου 90 γυναίκες θυσιάστηκαν για να μην πέσουν στα χέρια του Οθωμανικού στρατού. Η πράξη αυτών των γυναικών, έχει γίνει αντικείμενο πολλών ιστοριών και θρύλων. Σήμερα το μνημείο αυτό είναι κατεστραμένο και υπάρχουν μόνο τα ερείπια.

      Διαγραφή
    2. Ο Σκεντέρμπέη (ή Gjergji Kastrioti) καταγόταν όπως είπαμε από τη βόρεια Αλβανία. Ο πατέρας του (ο Gjon Kastrioti) ήταν Αλβανός και η μητέρα του ήταν Αλβανοσερβίδα. Το ότι ο Σκεντέρμπέη αποκαλούσε τον εαυτό του 'Ηπειρώτη' δεν αποδεικνύει ότι ήταν Έλληνας (όπως ισχυρίζονται ορισμένοι Έλληνες σοβινιστές). Οι Γερμανοί πριν 400 χρόνια αποκαλούσαν το κράτος τους ως 'Αγία Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία'. Ήταν οι Ρωμαίοι Γερμανοί ή ήταν ο Καρλομάγνος Ιταλός; Φυσικά και όχι. Οι Έλληνες της Ανατολής αποκαλούνται «Ρουμ» (στα ελληνικά Ρωμιοί) από το 'Ρωμαίοι'. Ήταν οι Έλληνες αυτοί Ιταλοί ή Λατίνοι; Φυσικά και όχι. Ένα από τα πρώτα τουρκικά κράτη στην Μικρά Ασία (με πρωτεύουσα το Ικόνιο) ονομαζόταν 'Σουλτανάτο των Ρουμ' (Diyar-i Rum). Ήταν οι Σελτζούκοι Ρωμαίοι ή Λατίνοι; Φυσικά και όχι. Απλά μεγαλύτερο μέρος των κατοίκων του σουλτανάτου αυτού ήταν Έλληνες (Ρωμιοί).

      Ο Σέρβος δεσπότης της ‘Ρωμανίας’ (με έδρα τα Τρίκαλα) Συμεών Ούρεσης (ή ‘Ούρος’ στα σέρβικα) ήταν γνωστός και ως 'βασιλέας Ρωμαίων, Σέρβων και παντός Αλβάνου'. Ήταν ο Συμεών Ούρεσης Αλβανός ή Έλληνας; Όχι. Ήταν Λατίνος; Όχι. Ήταν Ιταλός; Όχι. Ο Γκίν Μπούα Σπάτα θα επικρατήσει και θα στήσει το κράτος του σε Ναυπάκτο και Άρτα (1375-99), διεκδικώντας παράλληλα και τον τίτλο του "δεσπότη της Ρωμανίας", ανταγωνιζόμενος τον δεσπότη της Ρωμανίας (Ήπειρος) Θωμά Β' Πρελιουμποβιτς (1366-84). Ήταν ο Σπάτα Σέρβος ή Ρωμαίος/Λατίνος; Όχι. Ήταν ο Πρελιούμποβιτς Αλβανός; Όχι.

      Ορισμένοι λοιπόν θεωρούν ότι Σκεντέρμπέης ήταν Έλληνας όπως για παράδειγμα ο βιογράφος του Αλή Πασά ο Αχμέτ Μουφτίου, ο Ιταλός Salvi (του οποίου όμως το έργο ήταν μία θεατρική τραγωδία και όχι επιστημονικό ιστορικό βιβλίο), ο Άγγλος Randall και άλλοι, επειδή αποκαλούσε τον εαυτό του Ηπειρώτη ενώ κάποιοι άλλοι ισχυρίζονται ότι η καταγωγή του ήταν από την Καστοριά και από την Ημαθία (όπως ο καθηγητής Αχιλλέας Λαζάρου), επειδή στη βόρεια Αλβανία υπήρχε ποταμός και κοιλάδα με το όνομα «Ματι» ή «Μαθ» στις περιοχές Mirditë, Mat κ.α.!!! Ο ίδιος ο Καστριότι είχε γράψει - όχι στα ελληνικά - πάνω στο κράνος που φορούσε: «Ο Ιησούς να ευλογήσει τον πρίγκηπα της Ημαθίας, άρχοντα των Αλβανών…» όμως με το όνομα ‘Ημαθία’ (στα λατινικά Aemathia) εννοούσε την κοιλάδα από όπου διερχόταν ο ποταμός Ματ (ή Μάτι) και όχι τον σημερινό νομό Ημαθίας στη βόρεια Ελλάδα.

      Ο Γάλλος Paganel αποκαλεί τον Γεώργιο Καστριότι ως Ηπειρώτη (Camille Paganel, Histoire de Scanderbeg, ou, Turks et Chrétiens au XV siècle, Didier, 1855) ενώ ο σύγχρονος του Μαρίν Μπαρλέτι από τη Σκόδρα και πρώτος του Βιογράφος (αρχές 16ου μ.Χ. αιώνα) τον αποκαλεί 'Ηπειρώτη πρίγκηπα' και 'Ηγεμόνα των Ηπειρωτών' (Epirotarum Principis). Ο ίδιος ο Καστριότι αναφέρει σε επιστολή του προς τον Ιταλό Ursini το 1460 ότι είναι απόγονος των Ηπειρωτών ενώ προς τον Βασιλιά Αλφόνσο, μονάρχη της Αραγόνος, Νεαπόλεως και Σικελίας γράφει ότι είναι πρίγκηπας των Ηπειρωτών. Σε ένα γράμμα που έστειλε ο Καστριότι στον πρίγκιπα του Τάραντα στις 31 Δεκεμβρίου του 1460 είπε: «Αν τα χρονικά μας δεν ψεύδονται, αποκαλούμε τους εαυτούς μας Ηπειρώτες». Όμως στο μυαλό του Σκεντέρμπεη Ηπειρώτες=Αλβανοί.

      Ο Όλιβερ Σμιτ υποστήριξε ωστόσο ότι όταν ο Καστριότι αναφέρεται σε διάφορες πηγές ως Αλβανός, αυτό σημαίνει ότι ήταν Αλβανόφωνος ή κάτοικος της υπαίθρου της Αλβανίας, των ορεινών κ.α. και ότι η λέξη 'Αλβανός' εδώ δεν είχε εθνική έννοια. (Schmitt Jens Oliver (2009), Skanderbeg: Der neue Alexander auf dem Balkan, σελ. 353, 354)

      Διαγραφή
    3. Ας δούμε και κάτι άλλο. Υπάρχει μία σφραγίδα που αποδίδεται στον Σκεντέρμπέη, και η οποία προβάλλεται συχνά από τους Έλληνες εθνικιστές, ως δήθεν απόδειξη της ελληνικότητας του Σκεντέρμπέη. Η σφραγίδα αυτή βρίσκεται στο Μουσείο της Κοπεγχάγης. Ανακαλύφθηκε το 1604 μ.Χ. Το Εθνικό Μουσείο της Κοπενχάγης την αγόρασε το 1839. Φέρει τον δικέφαλο αετό και στον περίγυρο την ελληνική επιγραφή:

      «ΒΑΣΙΛΕΥΣ.ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΣ.ΕΛΕΩ.ΘΥ. ΑΥΤ.ΡΩΜ.ΟΜΕΓ. ΑΥΘ.ΤΟΥΡ.ΑΛΒ. ΣΕΡΒΙ.ΒΟΥΛΓΑΡΙ.»,

      δηλαδή «ΒΑΣΙΛΕΥΣ.ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΣ.ΕΛΕΩ.ΘΕΟΥ. ΑΥΤΟΚΡΑΤΩΡ.ΡΩΜΑΙΩΝ.Ο ΜΕΓΑΛΟΣ. ΑΥΘΕΝΤΗΣ .ΤΟΥΡΚΩΝ.ΑΛΒΑΝΩΝ. ΣΕΡΒΩΝ.ΒΟΥΛΓΑΡΩΝ.»

      Δηλαδή ο Καστριότι έγινε αυτοκράτορας των Ρωμαίων και βασιλιάς των Τούρκων, των Αλβανών, των Σέρβων και των Βούλγαρων; Ο Καστριότι πολέμησε εναντίον των Τούρκων με φανατισμό. Πώς λοιπόν θα μπορούσε να είναι βασιλιάς τους; Επιπλέον, από το 1453 που πέθανε ο Κωνσταντίνος Παλαιολόγος μέχρι το 1468 που πέθανε ο Καστριότι, περάσανε 15 χρόνια. Πότε λοιπόν, πού και από ποιόν Πατριάρχη στέφθηκε Αυτοκράτορας των Ρωμαίων; Σε ποιες περιοχές εκτείνοταν η αυτοκρατορία του και για πιο λόγο άλλαξε όνομα και από Γεώργιος το έκανε Αλέξανδρος; Στην πιο γνωστή βιογραφία του Σκεντέρμπέη που θεωρείται ως η πρώτη του βιογραφία (αν και δεν είναι η πρώτη), ο Σκεντέρμπέη αποκαλείται ως ‘Georgivs Castriotvs Epirotarvm Princeps.’. Η σφραγίδα αυτή λοιπόν, είναι πιθανότατα πλαστή και μεταγενέστερη του Σκεντέρμπεη, ωστόσο αυτό δεν μπορούμε να το πούμε με σιγουριά.

      Διαγραφή
    4. Ο Peter Pentz - ο οποίος είναι αρχαιολόγος στο Εθνικό Μουσείο της Βιέννης - έγραψε ένα άρθρο στο περιοδικό Sfinx (Μάρτιος 2003):

      «Η σφραγίδα είναι φτιαγμένη από μπρούτζο. Έχει 6 εκατοστά μήκος και ζυγίζει 280 γραμάρια. Η επιγραφή σε αυτήν είναι στα ελληνικά και λέει ότι ο 'Αλέξανδρος' (= Skender) είναι Αυτοκράτορας και Βασιλιάς. Αυτοκράτορας των Ρωμαίων και Βασιλιάς των Τούρκων, των Αλβανών, των Σέρβων και των Βουλγάρων. Η επιγραφή διαβάζεται κατά γράμμα αντίστροφα.

      Παρόλα αυτά, ο Σκεντέρμπέη ποτέ δεν είχε μία τέτοια θέση. Ήταν ένας ηγέτης των Αλβανών - και κατάφερε να οργανώσει μία επανάσταση εναντίον του Σουλτάνου, αλλά δεν ήταν βασιλιάς. Όταν ο Σκεντέρμπέη πέθανε το 1468, η επανάσταση κατέρρευσε - και πολλοί από τους συντρόφους του κατέφυγαν στην Ιταλία.

      Πιθανόν η σφραγίδα έγινε μετά την πτώση της Κωνσταντινούπολης το 1453, απ’ τη στιγμή που ο Σκεντέρμπέη αναφέρεται ως Αυτοκράτορας των Ρωμαίων. Σημειώστε τον δικέφαλο αετό στο κέντρο της σφραγίδας – ο οποίος ήταν ένα διάσημο βυζαντινό σύμβολο. Επιπλέον, ο Σκεντέρμπέη ποτέ δεν ήταν Βασιλιάς των Σέρβων ή των Βουλγάρων.

      Ίσως η σφραγίδα 'σχεδιάστηκε' όταν ο Σκεντέρμπέη οργάνωνε μία εκστρατεία εναντίον των Οθωμανών, ίσως κατασκευάστηκε όταν ο Σκεντέρμπέη υπηρετούσε ως υποτελής του Βασιλιά της Νάπολης. Πιθανόν η σφραγίδα παραγγέλθηκε από την οικογένεια του Σκεντέρμπέη κάποια στιγμή τον 16ο αιώνα. Δεν μπορείτε να ξέρετε σίγουρα. Ακόμα, δεν μπορούμε να πούμε εάν η σφραγίδα είναι ψεύτικη (από τον 15ο ή 16ο αιώνα).»

      Αυτά λοιπόν λέει ο Peter Pentz, δεν μπορούμε να πούμε με σιγουριά αν η σφραγίδα αυτή είναι γνήσια η πλαστή, αλλά πιθανόν είναι πλαστή. Ας δούμε όμως πώς υπέγραφε ο ίδιος ο Σκεντέρμπέη, στις επιστολές που ξέρουμε ότι έστειλε και οι οποίες υπάρχουν σήμερα σε διάφορα μουσεία και βιβλιοθήκες της Ευρώπης.

      Διαγραφή
    5. Ο ίδιος ο Σκεντέρμπέη υπέγραφε στις επιστολές που έστελνε ως Dominus Albaniae (Άρχων της Αλβανίας). Π.χ. σε επιστολή του απεσταλμένη από το Αλέσσιο (Lezhë) στις 8 Απριλίου 1456 στον Καρδινάλιο του Fermo, Capranica, υπέγραψε ως: GEORGIUS CASTRIOTI ATS SCANDERBEGH D(OMI)N(U)S IN ALBANIA TE CONFIDUIT (η αυθεντική επιστολή φυλάσσεται στην Εθνική Βιβλιοθήκη του Παρισιού, Fonds: ital.ms 1613, Επιστολή Νο: 465). Σε απόσπασμα από το σύμφωνο ειρήνης μεταξύ Αλβανίας και Δημοκρατίας της Βενετίας, συναφθείσα στο Αλέσσιο την 4η Οκτωβρίου του 1448 (και για την ακρίβεια στο τελευταίο άρθρο του συμφώνου) η επικεφαλίδα αναφέρει: PAX CUM MAGNIFICO SCANDERBEGO ET ALYS D(OMI)NIS ALBANE (το έγγραφο βρίσκεται στο ιστορικό αρχείο της Βιβλιοθήκης της Βενετίας (Commemoriali XIV.C.79)). Σε επιστολή του Σκεντέρμπεη απεσταλμένη από την Κρούγια (Krujë) στις 8 Αυγούστου 1451 στους άρχοντες της Σιένας, κάτω δεξιά υπάρχει η υπογραφή του όπου λέει: VESTRE IN OMNIBUS BENEPLACITI GEORGIUS CASTRIOTI DOMINUS ALBANIAE (φυλάσσεται στο Archivio di Stato di Siena: Conscistoro, vol.1659, No:16). Στην προσωπική μεγάλη σφραγίδα του Σκεντέρμπέη, αναγράφεται κυκλικά: GEORGIUS CASTRIOTIUS SCENDARBIC ενώ μέσα στον κύκλο υπάρχει ο δικέφαλος αετός και κάτω από τα δύο κεφάλια υπάρχουν τα αρχικά: D. AL. (δηλαδή και πάλι: Dominus Albaniae).

      Αξίζει να αναφερθεί το τί ήταν γραμμένο στην περικεφαλαία του Σκεντέρμπέη η οποία ήταν δώρο από το Δουκάτο του Μιλάνου, όταν ο ίδιος ο πάπας οργάνωσε ιερό αγώνα κατά των Οθωμανών και έχρισε στρατηγό (Inperatore) του ιερού στρατού του τον Σκεντέρμπέη. Στην περικεφαλαία του λοιπόν αναγραφεται IN * PE * RA * TO * RE * BT (INPERTORE), τα αρχικά για Jhezus Nazarenus * Principi Emathie * Regi Albaniae * Terrori Osmanorum * Regi Epirotarum * Benedictat Te ... δηλαδή "ο Ιησούς να ευλογεί τον Πρίγκιπα της Εμαθίας , Βασιλεύ της Αλβανίας, τρόμο των Οθωμανών, Βασιλεύ των Ηπειρωτών".

      Διαγραφή
    6. 4. Ο. Μ. Δημίτσας ο συγγραφέας των Μακεδονικών και καθηγητής της ιστορίας στο Αρσακείω, αντικρούοντας τον Κ. Παπαρρηγόπουλο και τον βυζαντινό λόγιο Θεόδωρο Σπανδουγίνο Κατακουζηνό αλλά και τον Γερμανό Χοπφ οι οποίοι είχαν υποστηρίξει ότι ο Καστριότι ήταν Σλάβος, απέδειξε με πειστικά επιχειρήματα ότι ο Καστριότι ήταν Αλβανικής καταγωγής και τους κατηγόρησε ότι έκαναν επιλεκτική αναφορά στις πηγές ενώ για τον Παπαρρηγόπουλο ιδιαίτερα χαρακτήρισε τη συμπεριφορά του παράδοξη και αντιεπιστημονική. Τον Χοπφ επίσης είχε αντικρούσει και ο γνωστός Αλβανολόγος Johan Georg Von Hahn.

      Στο βιβλίο του «Κριτικαί Έρευναι περί της Καταγωγής και Εθνικότητος Γεωργίου Καστριώτου του Σκενδέρμπέη» στη σελίδα 25 (τυπογραφείο Βιλλαράς, Αθήνα, 1877) ο Δημίτσας γράφει σχετικά με την καταγωγή της οικογένειας Καστριότι και λέει ότι ο Μαρίν Μπαρλέτι (16ος αιώνας) αναφέρει στα βιβλία του ότι οι Καστριότι είχαν καταγωγή από την Ημαθία, όπου βρίσκονταν οι πόλεις Κρούγια (Krujë), Πετρέλλα (Petrelë), Πετράλμπα κ.α. Επομένως ο Μαρίν Μπαρλέτι θεωρεί ως τόπο καταγωγής του πατέρα του Γεωργίου Καστριότι την περιοχή Ματ ή Μάτι (στα λατινικά Aemathia) της κέντρικής Αλβανίας και ΟΧΙ ΤΗΝ ΗΜΑΘΙΑ ΤΗΣ ΒΟΡΕΙΑΣ ΕΛΛΑΔΑΣ (όπως ανέφερα και παραπάνω). Στην ίδια σελίδα ο Δημίτσας αναφέρει για το λάθος του Γάλλου Camille Paganel ο οποίος παραπλανήθηκε και έγραψε στο βιβλίο του ότι ο Καστριότι καταγόταν από την Ημαθία της Μακεδονίας. Την ίδια λανθασμένη άποψη είχε διατυπώσει και ο συγγραφέας Α.Μηλιαράκης στον οποίο ο Δήμιτσας απάντησε με ατράνταχτα επιχειρήματα (με αναφορά σε πηγές, σε χάρτες, σε ιστορικά συγγράματα κ.τλ.).

      Ας δούμε και κάτι άλλο. Είπαμε προηγουμένως ότι η πρώτη βιογραφία του Καστριότι ήταν αυτή του Μαρίν Μπαρλέτι από τη Σκόδρα (αρχές 16ου μ.Χ. αιώνα). Στην πραγματικότητα αυτή δεν είναι η πρώτη βιογραφία αλλά η πιο γνωστή. Ο Μπαρλέτι γνώρισε πολλούς από τους συναγωνιστές του Καστριότι, επισκέφτηκε τα πεδία των μαχών και αγωνίστηκε το 1478 στην πολιορκία της Σκόδρας από τους Οθωμανούς, μετά την πτώση της οποίας κατέφυγε στη Βενετία και κατ’ άλλους στη Νάπολη. Υπάρχουν και άλλες βιογραφίες του Καστριότι, που είχαν γραφτεί πιο πριν. Υπάρχει μία άλλη βιογραφία του (προγενέστερη αυτής που έγραψε ο Μπαρλέτι) που γράφτηκε μόλις 40 χρόνια μετά τον θάνατο του, από έναν Αλβανό από το Τίβαρ (πόλη που κατοικείται κυρίως από Αλβανούς αλλά σήμερα βρίσκεται στο Μαυροβούνιο), η οποία δεν είναι ευραίως γνωστή και την οποία αναφέρει ο Δημίτσας στις σελίδες 53 και 54 του βιβλίου του, αναιρόντας έτσι τον Γερμανό Χοπφ (στον οποίο στηρίχτηκε αρχικά ο Παπαρρηγόπουλος για να διατυπώσει τα περί σλαβικής καταγωγής του Καστριότι):

      «Όσον αφορά τις πηγές για τη ζωή του πραγματικού ήρωα της Αλβανίας και όχι του μυθικού, είναι πρώτα απ’ όλα σημαντικό να αναφερθεί ότι αν και όσοι έγραψαν από τον 18ο αιώνα για την ιστορία του ανδρός, αναφέρουν ως μόνη πηγή για την βιογραφία του τον Μπαρλέτι, είναι ωστόσο ιστορικά επιβεβαιωμένο ότι υπάρχουν και άλλες πηγές προγενέστερες αυτού, πρώτη απ’ τις οποίες είναι η ιστορία του Σκεντέρμπέη που γράφτηκε από κάποιον ανόνυμο Αλβανό από το Τίβαρ και τυπώθηκε το 1480, δηλαδή 43 χρόνια μετά τον θάνατο του ήρωα και έφερε την επιγραφή {Historia Scanderbegi edita per quondam Albanensem. Uenetiis impressam, anno Domini 1480 die mensis Aprilis.}. Επειδή αυτή αφενός ήταν ελλιπής και αφετέρου ήταν γραμμένη σε γλώσσα λατινική απλή και βαρβαρίζουσα, είχε εντελώς παραμεληθεί και καταφρονηθεί μέχρι τα μέσα του 18ου αιώνα, οπότε κατά το 1742 ο Ιταλός ιερέας Βιέμμης βρήκε ένα αντίτυπο και αφού εκτίμησε δεόντως τα πολλά και ποικίλα πλεονεκτήματα αυτού (το ομόφυλο του συγγραφέα, τη σύγχρονη με τα γεγονότα ηλικία του, την αναφορά των γεγονότων με ακρίβεια, την αντικειμενική κρίση, την σωστή χρονικά αναφορά των γεγονότων και τη συμφωνία με τα αξιόπιστα γεγονότα), συμπλήρωσε ό,τι έλειπε παίρνοντας ως πηγή τον Μπαρλέτι, και το ανατύπωσε έτσι συμπληρωμένο και επιδιορθωμένο…» (Μ.Δημίτσας, Κριτικαί Έρευναι περί της Καταγωγής και Εθνικότητος Γεωργίου Καστριώτου του Σκενδέρμπέη, σελ. 53-54, τυπογραφείο Βιλλαράς, Αθήνα, 1877)

      Διαγραφή
    7. Συνεχίζει ο Δημίτσας και λέει: «Ως δεύτερη πηγή σύγχρονη και σπουδαιότατη, θεωρείται η βιογραφία του Σκενδέρμπέη από άλλον Αλβανό ιερέα, τον Δημήτριο Φράγκο, ο οποίος βρέθηκε σε όλες τις μάχες,έγραψε στα λατινικά τη ζωή του ήρωα αλλά δεν την τύπωσε. Η βιογραφία αυτή…μεταφράστηκε από τα λατινικά στην ιταλική γλώσσα και τυπώθηκε πολλές φορές στη Βενετία» και αναφέρει στη συνέχεια το πότε και από ποιους τυπώθηκε (το 1541, 1545, 1577, 1591, 1610, 1629 και 1630, 1646, 1654 και το 1679) και λέει: «το 1654 επετμήθη από τον Ι.Μ.Μονάρδο και δημοσιεύτηκε υπό τον τίτλο {Τα λαμπρά και ένδοξα κατορθώματα και οι νικητήριες επιχειρήσεις κατά των Τούρκων από τον Γεώργιο Καστριώτη, του επονομαζόμενου Σκεντέρμπεη}» και «…η πολλαπλή αυτή ανατύπωση μαρτυρεί για την αξία και τη σπουδαιότητα αυτής της σύγχρονης πηγής.» (σελ. 56)

      Στη συνέχεια λέει: «Τρίτη αξιοπιστότατη και σπουδαιότατη πηγή περί της ιστορίας του Σκενδέρμπέη είναι η βιογραφία του αρχιεπισκόπου Δυρραχίου Παύλου Αγγέλου, Αλβανού από την Δρίβαστο, την οποία και ο Χοπφ αναφέρει ότι έχει περισωθεί μεν ως ελλιπής, ήταν όμως υπόψη δε του Ραγουσαίου Λουκάρεως (1602) ο οποίος έκανε χρήση αυτής στη συγγραφή των χρονικών της πατρίδας του Ραγούσας, επειδή ο Παύλος ως μυστικοσύμβουλος και γραμματέας του Σκενδέρμπέη, τον παρακολούθησε στις εκστρατείες του, διήυθηνε την εξωτερική του πολιτική, συνέταξε όλα τα διπλωματικά έγγραφα προς την Πύλη, προς τους Πάπες και προς τους Χριστιανούς ηγεμόνες της Ευρώπης και επομένως ως αυτόπτης μάρτυρας γνώριζε κάλλιστα τα του Σκενδέρμπέη.» (σελ. 56-57)

      Τα απομνημονεύματα αυτά του Pal Engjëlli (Παύλου Αγγέλου) μαζί με άλλα πρωτότυπα έγγραφα στα αλβανικά (και στα λατινικά), βρισκόντουσαν - όπως μνημονεύει και ο Δημίτσας στη σελίδα 58 του βιβλίου του - στα αρχεία του αρχιδούκα της Βουργουνδίας, στα αρχεία του βασιλιά της Νάπολης και στου της Ουγγαρίας, στα αρχεία των δημοκρατιών της Φλωρεντίας, της Ραγούσας και της Βενετίας, στο Βατικανό και στην Αγία Πετρούπολη.

      Διαγραφή
    8. Στη σελίδα 60 του βιβλίου του ο Δημίτσας αποκαλεί τον Σκεντέρμπέη σωτήρα και λυτρωτή της Αλβανίας, ενώ στη σελίδα 62 αναφέρει και μία άλλη βιογραφία του Καστριότι υπό του Φραγκίσκου Βλάγχου που τυπώθηκε το 1836 στη Βενετία και έφερε την επιγραφή: «Georgius Castriotus ete’ suis et patriae restitutus». Στη συνέχεια αναφέρει άλλες πηγές και έγγραφα της εποχής σχετικά με τη ζωή του ήρωα αλλά και μεταφράσεις αυτών στα ελληνικά, αγγλικά, ιταλικά, ισπανικά, πορτογαλικά, γαλλικά και γερμανικά (σελ. 63-66). Στη σελίδα 83 ο Δημίτσας αφού ανέφερε μία σειρά από πηγές σχετικές με τη ζωή του Καστριότι, είπε χαρακτηριστικά: «…οι Καστριώτες, επομένως και ο Σκενδέρμπέης, ήταν αλβανικής καταγωγής, γνήσιοι Αλβανοί γέννημα και θρέμα και όχι Σλαύοι». Στη σελίδα 88 γράφει: «Η δόξα των υπέρ πίστεως και πατρίδος πολύχρονων και αιματηρότατων αγώνων του Αλβανού ήρωα διατηρήθηκε ζώσα» και «…η αλήθεια περί της αλβανικής καταγωγής και εθνικότητας του Σκενδέρμπέη αναμφισβήτητη καθίσταται» ενώ στη σελίδα 90 αναφέρει ότι όχι μόνο στους Χριστιανούς Μιρδίτες της Αλβανίας αλλά και στους μουσουλμάνους Αλβανούς διατηρείται εντονότατο το αίσθημα το υπέρ της ελευθερίας τους και της εθνικότητας τους και χαρακτηρίζει τον Σκεντέρμπέη ως σάρκα εξ της σαρκός των Αλβανών και ομόφυλο αυτών, όπως και αυτοί οι ίδιοι πίστευαν.

      Στη συνέχεια στο κεφάλαιο ‘AUDIATUR ET ALTERA PARS’ του βιβλίου του (από τη σελίδα 131 και μετά) ο Δημίτσας με επιτυχία απαντάει σε ορισμένες ψευδής αναφορές όσον αφορά τον Καστριότι και την καταγωγή του και συγκεκριμένα αναφέρεται στο χειρόγραφο του Gjon Muzaka (τον ονομάζει Ιωάννη Μουσακή) και στην χρήση αυτού του χειρογράφου από τον Γερμανό Hopf και λέει: «Ο Ιωάννης Μουσακής μετά την κατάκτηση της Αλβανίας από τους Τούρκους, 35 ετών περίπου κατέφυγε στην Νάπολη της Ιταλίας το έτος 1476, όπου ύστερα από την παρέλευση 34 ετών αφού διαδόθηκε η φήμη ότι επρόκειτο να γίνει σταυροφορία κατά των Τούρκων, αναπτερώθηκαν οι ελπίδες των Αλβανών της Νάπολης περί επανόδου τους στην πατρίδα και τότε επιθυμόντας (ο Μουζάκας) να εξασφαλίσει τα ηγεμονικά δικαιώματα της οικογένειας στους γιους και στους απογόνους του, έγραψε το 1510 την λεγόμενη ιστορία (για τον Καστριώτη)…».

      Έτσι λοιπόν ο Μουζάκας (τον οποίο ο Δημίτσας θεωρεί αμαθή και αγράμματο) παρουσίασε τον Καστριότι ως Σλάβο, με σκοπιμότητα ώστε να μην επισκιασθούν τα δικαιώματα της οικογένειας Μουζάκα από αυτά της οικογένειας Καστριότι. Ο Δημίτσας λέει ότι το χειρόγραφο του Μουζάκα δεν είναι γραμμένο επιστημονικά, δεν είναι ιστορία και χρονογραφία αλλά είναι στηριγμένο σε μυθεύματα και διάφορες διαδόσεις και λέει ειρωνικά: «Πόσο μεγάλη αξία και ακρίβεια μπορούν να έχουν αυτά, εύκολα μπορεί να το αντιληφθεί κάποιος» (σελ. 131-132) ενώ στη συνέχεια μέμφεται και αντικρούει τον Παπαρρηγόπουλο ο οποίος είχε δόσει τόση σημασία στα χειρόγραφα του Μουζάκα (τον οποίο Μουζάκα κακώς θεωρούν κάποιοι ως ιστορικό όπως χαρακτηριστικά λέει).

      Διαγραφή
    9. Τέλος σε άλλη σελίδα ο Δημίτσας αποκαλεί τους Αλβανούς ως 'ομοφύλους' και 'συναγωνιστές' του Καστριότι και τον Καστριότι ως 'ομόφυλο' τους ήρωα: «Έτερος δε εμβριθέστατος ιστορικός ο Μ. Σαβελλίκος, του οποίου ο πατήρ ηγωνίσθη μετά του ήρωος της Αλβανίας, αφηγείται εν τη ιστορία αυτού, εκδοθείση το 1570 εν Βασιλεία, ότι η μεγάλη παρόρμησις και ο ισχυρός παροξυσμός, ον ο Σκενδέρμπεης, ως τις των αποθεωθέντων ηρώων της αρχαιότητος ενέπνευσε τις ομοφύλοις και συναγωνισταίς αυτού, πολύν έτι χρόνον μετά τον θάνατον αυτού επενήργησε και διήρκει διότι Αλβανίδων παρθένων χοροί εν καιρώ πολεμικών αγώνων και ταραχών συναθροιζόμενοι και υπό βαρβαρικού θορύβου συνοδευόμενοι τακτικώς κατά πάσαν ογδόην ημέραν επί των θέσεων των εις την ηγεμονίαν ανηκουσών πόλεων ήδον ύμνους προς τιμήν και μνήμην του αποθανόντος ομοφύλου ήρωος...» (Μ.Δημίτσας, Κριτικαί Έρευναι περί της Καταγωγής και Εθνικότητος Γεωργίου Καστριώτου του Σκενδέρμπέη, τυπογραφείο Βιλλαράς, Αθήνα, 1877)

      Ο Δημίτσας λοιπόν με στοιχεία και αναφορές σε πηγές (βιβλια, έγγραφα, βιογραφίες, αναφορές κ.τλ.) ΚΟΝΙΟΡΤΟΠΟΙΕΙ τις σημερινές σοβινιστικές κατηγορίες και τα ψέματα των Ελλήνων (αλλά και των Σέρβων) εθνικιστών ότι οι Αλβανοί δεν είχαν εθνική συνείδηση, ότι οι Αλβανοί δεν πολέμησαν για την ελευθερία τους, ότι ο Καστριότι δεν ήταν Αλβανός κ.α.

      Διαγραφή
    10. 5. Ο Ιάκωβος Φαλμεράυερ γράφει: «Η οικογένεια των Καστριοτών ήταν Αλβανική, και επομένως ο Ιωάννης Καστριότι ήταν καθαρός Αλβανός, και ο υιός αυτού Γεώργιος Καστριότι ο Σκεντέρμπεης ήταν καθαρότατος Αλβανός Γκέκας και ήρωας εθνικός.» (Albanesische Element in Griechenland)

      Τα λόγια αυτά του Φαλμεράυερ αναφέρει ο Δημίτσας στη σελίδα 109 του βιβλίου του και λέει ότι Φαλμεράυερ, αν και ήταν γνωστός πανσλαβιστής και υποστήριζε με πάθος τον εκσλαβισμό κάθετο ελληνικού, εντούτις δεν υποστήριξε ότι ο Καστριότι ήταν Σλάβος, αλλά ότι ήταν Αλβανός, και φυσικά δεν είπε ότι ήταν Έλληνας. Αξίζει εδώ να αναφερθεί ότι ο καθηγητής Μ. Δημίτσας μέμφεται στο βιβλίο του όσους ισχυρίζονται ότι ο Φαλμεράυερ έγραψε περί της σλαβικής καταγωγής του Καστριότι και λέει (ο Δήμιτσας) ότι ο Φαλμεράυερ αναφέρθηκε μόνο στη σλαβική καταγωγή της μητέρας του Καστριότι και όχι στην καταγωγή του πατέρα του, ενώ στη σελίδα 159 του βιβλίου του μεταφέρει ο Δημίτσας τα λόγια του Φαλμεράυερ ο οποίος είχε πει για την οικογένεια των Καστριοτών: «Είναι ματαιοπονία η επιμονή στον γενεαλογικό προσδιορισμό μιας καθαρά αλβανικής οικογένειας.».


      6. Ο Φραγκίσκος Βλάγχος, επίσκοπος Σαππών της Αλβανίας, ο οποίος έγραψε βιογραφία του Σκεντέρμπεη, που εκδόθηκε το 1636 στη Βενετία λέει ότι οι Καστριότι κατάγονται από ορεινό χωριό της περιοχής Χας της Αλβανίας, που ονομάζεται Καστράτι (ή Καστριότ). Στο χωριό αυτό κατοικούσε η αλβανική φυλή Καστράτι και εκείνη την εποχή υπήρχε εκεί ομώνυμη οικογένεια, η οποία διακρίθηκε στους πολέμους κατά των Τούρκων. Από αυτή την οικογένεια κατάγονταν οι Καστριότες (όπως λέει και ο Γάλλος πρόξενος στη Σκόδρα ο Hecquard). Αυτά λέει ο Φραγκίσκος Βλάγχος που έγραψε βιογραφία του Καστριότι.


      7. Στην εγκυκλοπαίδεια Δομή - 1975 - ο Γεώργιος Καστριότι αναγνωρίζεται ως τέκνο «του Γκέγκη Αλβανού Ιωάννου Καστριώτη και της Σερβίδας Βοϊσάβας ή Βοϊσαβής.».


      8. Ο σύγχρονος ιστορικός John V. A. Fine θεωρεί ότι ο Γκιον Καστριότι (ο πατέρας του Σκεντέρμπέη) ήταν «Αλβανός άρχοντας» όπως λέει χαρακτηριστικά (John V.A. Fine Jr., The Late Medieval Balkans, σελ. 422, 556, 1994). Ο επίσης σύγχρονος ιστορικός Anthony Bryer θεωρεί ότι η οικογένεια Καστριότι ήταν γκέγκικης καταγωγής. (Bryer, Anthony (1997). Edward Gibbon and Empire, Cambridge University Press, 2002, σελ. 113)


      9. Στη Μεγάλη Σοβιετική Εγκυκλοπαίδεια, τ.30, σ.472, διαβάζουμε:
      «Σκεντέρμπεης. Αρχηγός του απελευθερωτικού αγώνα των Αλβανών κατά των Οθωμανών κατακτητών, εθνικός ήρωας της Αλβανίας.».

      Διαγραφή
    11. Να πω εδώ ότι το γεγονός ότι ορισμένα από τα αδέρφια (αλλά και από τους προγόνους) του Σκεντέρμπέη είχαν σλαβικά ονόματα, δεν αποδεικνύει απαραίτητα ότι πατέρας τους ήταν σλαβικής καταγωγής (όπως ισχυρίζονται οι Σέρβοι), αν και η μητέρα του ήταν μεικτής - αλβανοσερβικής - καταγωγής. Γύρω στο 1300 μ.Χ. ο Σέρβος Στέφανος Ντουσάν κατέλαβε όλη σχεδόν την Αλβανία (και όχι μόνο) εκτός από το Δυρράχιο και επέβαλλε στυγερά την κυριαρχία του. Εξέδωσε μάλιστα και νόμους (τους λεγόμενους 'Ντουσάνοβα Ζακόνικ') όπου και δήλωνε ότι όλοι οι «αιρετικοί Χριστιανοί» (και εννοούσε όσους δεν είχαν ενταχθεί στη σερβική ορθόδοξη εκκλησία) θα έπρεπε να ενταχτούν στην Ορθόδοξη εκκλησία της Σερβίας, αλλιώς απειλούνταν με αυστηρή τιμωρία, ακόμα και με θάνατο. Ως αποτέλεσμα πολλοί υιοθέτησαν τότε σλάβικα ονόματα και επίθετα, χωρίς να είναι Σλάβοι στην πραγματικότητα.

      Ακόμα και σήμερα έχουν επιβιώσει σλαβογενής λέξεις και ονόματα ή επίθετα όπως ‘Μπογκντάνι’, ‘Βλάντι’ κ.α. Τον 15ο αιώνα, οι ρωμαιο-καθολικοί στις περιοχές της βόρειας Αλβανίας και του Κοσόβου, είχαν διατηρήσει τα αλβανικά ονόματα τους και είχαν και ονόματα λατινικής προέλευσης. Οι ορθόδοξοι Αλβανοί όμως - πριν ασπαστούν σχεδόν μαζικά το Ισλάμ - είχαν δανειστεί σλαβικά ονόματα και πολλά σερβικά πολιτισμικά στοιχεία. Για παράδειγμα στην περιοχή ανάμεσα στην Τροπόγια (βόρεια Αλβανία) και τη Γκιακόβα - γνωστή στα σερβικά και ως Ντακόβιτσα - (Κόσοβο), περιοχή τότε (1485 μ.Χ.) με 53 μικρά χωριά και 926 οικογένειες, υπήρχαν κάτοικοι τα ονόματα και τα επίθετα των οποίων ήταν μισά σλαβικά και μισά αλβανικά, όπως: Ραντοσάβι γιος του Γκιον, Μπόζινταρ γιος του Γκιον, Γκιον γιος του Βουλκάσιν, Λέκα γιος του Μιροσλάβ, Λιέσι γιος του Μίλος, Αρμπανάς γιος του Τεοντόρ, ή αλβανικά ονόματα στα οποία με τον καιρό είχαν προσθέσει σλαβικές καταλήξεις, όπως Λέκατς από το Λέκα, Ντέντατς από το Ντέντα κ.α.

      Το φαινόμενο αυτό, μαρτυρείται από τα βιβλία χρεωστών του Mihail Lukarevic, ενός εμπόρου από το Dubrovnik, ο οποίος προς το τέλος του 15ου αιώνα είχε επισκεφτεί την Novobërdë του Κοσόβου (στα σερβικά Novo Brdo ή Ново Брдо), σήμερα Artanë. Σε λατινικά κείμενα αναφέρεται και ως Novaberd, Novus Mons ή Novamonte, αλλά και ως Nyeuberghe σε άλλα ευρωπαϊκά έγγραφα.

      Παπικές αποστολές που επισκέφτηκαν την περιοχή στις αρχές του 17ου αιώνα, επιβεβαιώνουν την ύπαρξη μεγάλου αλβανικού πληθυσμού, ασχέτως των ονομάτων που είχαν. Ο Pjetër Mazreku έγραψε (1623-1624) ότι το Πρίζρεν είχε 12.000 Τούρκους (μουσουλμάνους), σχεδόν όλοι Αλβανοί, περίπου 200 ρωμαιο-καθολικοί και 600 Σέρβοι. Ο αρχιεπίσκοπος του Tivar, Gjergj Bardhi, μετά από μία επίσκεψη στην πεδιάδα του Dukagjini το 1638, είπε ότι οι κάτοικοι σε αυτές τις περιοχές (Prizren-Gjakovë) είναι Αλβανοί και μιλάνε την αλβανική γλώσσα. Ο Οθωμανός γεωγράφος Χατζή Κάλφα, είπε ότι στο Πρίζρεν κατοικούσαν κυρίως Αλβανοί. Ο γνωστός Οθωμανός περιηγητής Εβλιγιά Τσελεμπί, έγραψε σχετικά με το Vucitern (Vushtrri) που είχε επισκεφτεί (16ος αιώνας), ότι οι κάτοικοι του μιλάνε κυρίως αλβανικά, ενώ η επίσημη γλώσσα ήταν η τουρκική. (Selami Pulaha, Shqiptaret dhe Trojet e tyre, 1982, p. 334-452)

      Διαγραφή
    12. Ο Ludwig Thallóczy είπε ότι οι απόψεις για μία σερβική καταγωγή του Σκεντέρμπέη (από τη μεριά του πατέρα του) είναι παραμύθια. (Fan Stilian Noli (1947), George Castrioti Scanderbeg (1405–1468), International Universities Press)

      Ο αδερφός του Σκεντέρμπέη, Reposh Kastrioti, ήταν μοναχός στο σερβικό μοναστήρι του Χιλανδαρίου (όπου και πέθανε στις 25 Ιουλίου του 1431). Σύμφωνα με σέρβικα και βουλγάρικα χρονικά της εποχής, ο πύργος του Αγίου Γεωργίου του μοναστηριού, αποκλήθηκε προς τιμήν του Ρέπος στα σερβικά ως 'Αρμπανάσκι Πίργκ' (δηλαδή 'αλβανικός πύργος'). Αν ο πατέρας της οικογένειας Καστριότι ήταν Σλάβος και όχι μόνο η μητέρα (η Βοϊσάβα), τότε γιατί αποκάλεσαν τον πύργο του μοναστηριού με αυτή την ονομασία;

      Ο Κωνσταντίνος Παπαρρηγόπουλος, αν και αρχικά υποστήριξε τη σλαβική καταγωγή του Καστριότι, στο τέλος δήλωσε: «… ο δε Σκεντέρμπεης, και αν μη παραδεχθώμεν την γνώμην του Καρλ Χοπφ (Hopf), του λέγοντος αυτόν εκ Σλαύων καταγόμενο, κοινώς λογίζεται Αλβανός ουχί Έλλην.» (Ιστορία του Ελληνικού Έθνους, τόμ. Ε, σ. 356, εκδόσεις Ανέστη Κωνσταντινίδη, 1887)

      Διαγραφή
    13. Πολλοί από τους Πρίγκηπες, τους στρατηγούς, τους στρατιώτες του Γεωργίου Καστριότι, εγκαταστάθηκαν στην Ιταλία, είτε κατά την Ιταλική εκστρατεία του Σκεντερμπεη, όταν ο ίδιος ηγούμενος αλβανικού εκστρατευτικού σώματος, αποβιβάστηκε στην Βαρλέτα για να συνδράμει τον σύμμαχό του Φερδινάνδο Α' της Νεαπόλεως στον αγώνα του εναντίον των Ανζουίνων (Ανδεγαβών), είτε μετανάστευσαν εκεί μετά τον θάνατο του Σκεντέρμπεη και την διάλυση της Ομοσπονδίας του Αλεσσίου (Lezhë), όπως έκανε και η ίδια η οικογένεια των Καστριοτών, η οποία έχει ακόμα απογόνους στη Νάπολι... O Juan Pedro Aladro Castriota, απόγονος του οίκου των Καστριωτών, το 1914 διεκδίκησε ύστερα από δική του απαίτηση τον θρόνο του νεοσύστατου τότε Αλβανικού κράτους. Η αλβανική γλώσσα είναι επίσημα αναγνωρισμένη από το Ιταλικό κράτος ως μειονοτική γλώσσα των Arbëresh της νότιας Ιταλίας, γι’ αυτό και σε όλα τα μειονοτικά αλβανικά χωριά οι πινακίδες είναι δίγλωσσες, γραμμένες στην ιταλική και στην αλβανική γλώσσα.

      Ο Λουκάς Μπέλλος, στο βιβλίο του «Αλβανικά ή αι τρεις ζώσαι διάλεκτοι της ελληνικής γλώσσης» το οποίο εκδόθηκε το 1903, με γλωσσολογικά δεδομένα αποδεικνύει την αρχαιότητα της αλβανικής και τη συγγένειά της ως ένα σημείο με την ελληνική, δεδομένα που απορρίπτουν την δακική θεωρία ή τη θεωρία ότι οι Αλβανοί προέρχονται από τον Καύκασο, θεωρίες που με τόσο φανατισμό υποστηρίζουν ορισμένοι, αφού μεταξύ άλλων στην αλβανική υπάρχουν λατινικά δάνεια που εισήχθησαν στην αλβανική μεταξύ 1ου αιώνα π.Χ. και 2ου αιώνα μ.Χ., πολλούς αιώνες δηλαδή πριν από την κατά τη φαντασία άφιξη των Αλβανών στη σημερινή Αλβανία από τη Δακία ή τον Καύκασο τον μεσαίωνα. Ας δούμε όμως αναλυτικά τι γράφει ο Μπέλλος στις σελίδες 5-6 (ο οποίος ωστόσο ταυτίζει φυλετικά Έλληνες και Αλβανούς) και λέει για τον Σκεντέρμπέη:

      «ο Γεώργιος Καστριώτης ή Σκεντέρμπεης Αλέξανδρος ο Αλβανός…απαντών εις τα ύβρεις του ιταλού πρίγκηπος του Τουρίνου, αποκαλέσαντος τους Αλβανούς πρόβατα, μετ’ εθνικής υπερηφανείας καυχάται ότι οι Αλβανοί είναι εκείνοι οίτινες μετά του Μεγάλου Αλεξάνδρου και των άλλων Ελλήνων καθυπέταξαν την Οικουμένην άπασαν. Γνωστόν δ’ ότι ο Σκεντέρμπεης και αυτός υπεγράφετο και υπό των άλλων προσηγορεύετο “ηγεμών των Αλβανών και των Ηπειρωτών”, αποδεικνύς ούτως τα δύο φύλα, τέκνα μιας και της αυτής μητρός.».

      «Δεν τους ξέρεις καλά τους ανθρώπους μου…Οι πρόγονοί μας ήταν Ηπειρώτες, από τους οποίους βγήκε εκείνος ο Πύρρος, στου οποίου την ορμή μόλις που μπόρεσαν να αντισταθούν οι Ρωμαίοι. Εκείνος που πολεμώντας κυρίευσε τον Τάραντα και άλλες χώρες της Ιταλίας…Αν λάβεις δε υπόψη σου ότι η Αλβανία αποτελεί μέρος της Μακεδονίας, θα ομολογήσεις ότι ακόμα πιο ευγενείς ήταν οι πρόγονοί μας, που με τον Μ. Αλέξανδρο επικεφαλής έφθασαν ώς τις Ινδίες. Από εκείνους κατάγονται αυτοί που εσύ ειρωνεύεσαι.» είπε ο Καστριότι στον Ιταλό πρίγκιπα. (Κ. Μπίρη, Αρβανίτες, οι Δωριείς του Νεώτερου Ελληνισμού, σελ. 24)

      Διαγραφή
    14. Συνεχίζει ο Μπέλλος και λέει:

      «Εξετάζοντες δε τους νυν Αλβανούς ανεξαρτήτως της χώρας, ην οικούσιν από πολλών βεβαίως χιλιετηρίδων, βλέπομεν, ότι έχουσι ταυτά προς τους άλλους Έλληνας ήθη και έθιμα, ων πλείστα ανέρχονται και μέχρι των ομηρικών έτι χρόνων, ως τα περί τους γάμους και τας κηδείας και τους έρωτας. Εν τη βορείω μάλιστα Αλβανία οι έρωτες υπενθυμίζουσι τους υπό του νομοθέτου των Θηβαίων επιβεβλημένους και εν Κρήτη και τη αρχαία Σπάρτη καθιερωμένους αγνούς και πλατωνικούς έρωτας…Ωσαύτως δε το βαθύτατον συναίσθημα της ατομικής υπερηφανείας, μάλιστα δε το της οικογενειακής τιμής, βαθυτάτην ορύσσουσι τάφρον διαχωρίζουσαν αυτούς των σλαβικών και των άλλων γειτόνων ευρωπαϊκών φυλών. Ως και το άγριον έθιμον της του αίματος οφειλής και της εκδικήσεως μόνον περί τον Ταΰγετον ευρίσκει ομοτρόπους παρά τοις αμειλίκτοις Μανιάταις.» (σελ. 6-7)

      Κοινά επομένως ήθη και έθιμα στους Αλβανούς με τα αρχαία και σύγχρονα ελληνικά έθιμα. Αυτό βεβαίως δεν αποδεικνύει ότι οι Αλβανοί είναι φυλετικά Έλληνες, όπως υποστηρίζει ο Μπέλλος αλλά ότι οι Αλβανοί είναι αυτόχθονες στην βαλκανική από την αρχαιότητα.

      Διαγραφή
    15. Γίνεται λοιπόν φανερό ότι ο λόγος που ο Καστριότι αποκαλούσε τον εαυτό του Ηπειρώτη και απόγονο του Πύρρου, ήταν για να προσδώσει αίγλη στον εαυτό του (ως δήθεν απόγονος του Πύρρου) και να μπορέσει έτσι να διεκδικήσει τον έλεγχο τότε των αλβανικών και των Ηπειρωτικών εδαφών και να πολεμήσει εναντίον των Οθωμανών. Τις δηλώσεις αυτές ότι είναι Ηπειρώτης και απόγονος του Πύρρου εκμεταλλεύονται οι Έλληνες και λένε ότι: «Να, ο ίδιος ο Καστριότι δηλώνει Ηπειρώτης και απόγονος του Πύρρου! Άρα δηλώνει Έλληνας!». Οι δε Αλβανοί λένε ότι: «Να, εφόσον ο Καστριότι είναι Αλβανός και δηλώνει απόγονος του Πύρρου και των Μολοσσών, ο Πύρρος ήταν Ιλλυριός, πρόγονος των Αλβανών. Οι Μολοσσοί ήταν Αλβανοί και οι αρχαίοι Ηπειρώτες ήταν Ιλλυριοί, δηλαδή Αλβανοί» κ.α.

      Διαπιστώνουμε επίσης την υπερηφάνεια του Καστριώτη όσον αφορά το ότι ήταν Αλβανός. Μάλιστα ο Φαν Νόλι που έγραψε το βιβλίο «Η Ιστορία του Σκεντέρμπέη», αν και ιερέας, είπε: «ο Σκεντέρμπεη ήταν ένας γνήσιος Αλβανός, αφού άλλαζε την θρησκευτική του πίστη ανάλογα με την πολιτική συγκυρία». Το βιβλίο του Φαν Νόλι εκδόθηκε και επανεκδόθηκε με τίτλους όπως: Historia e Skërdërbeut, (Βοστώνη, 1921), George Castrioti Scanderbeg, (Νέα Υόρκη, 1947), Historia e Gjergj Kastrioti Skëndërbeut, Kryezoti Arbëris, (Βοστώνη, 1950)

      κ.α.

      Διαγραφή
    16. Ας δούμε και κάποια ερωτήματα και διαπιστώσεις.

      Ο Γεώργιος Καστριώτης o Εθνικός Ήρωας της Αλβανίας δεν ήταν Έλληνας και ΠΟΤΕ δεν δήλωσε Έλληνας.

      1ον) Από πού προκύπτει ότι η οικογένεια των Καστριότι ήταν Ελληνοβυζαντινή;

      2ον) Από πού προκύπτει ότι ο Κωνσταντίνος Καστριότης ήταν ηγεμώνας της Βέροιας και της Καστοριάς; Από πουθενά. Η οικογένεια των Καστριότι καταγόταν από τη βόρεια Αλβανία και συγκεκριμένα από την περιοχή "Ματ" (στα λατινικά 'Aemathia') και πάντως ΟΧΙ από την Ημαθία της βόρειας Ελλάδας.

      3ον) Ο πατέρας του Καστριότι δεν ηγεμόνεψε ποτέ στην Ήπειρο.

      4ον) Η επονομασία του Καστριότι ως "Σκεντέρμπέη" σε καμία περίπτωση δεν μπορεί να θεωρηθεί ως απόδειξη της ελληνικότητας του αντρός.

      5ον) "Στη συνείδηση των Τούρκων ήταν Έλληνας"

      Από πού προκύπτει αυτό;

      6ον) "με μια μικρή έμπιστη σωματοφυλακή 300 Ηπειρωτών"

      Από πού προκύπτει ότι αυτοί οι 300 στρατιώτες ήταν Ηπειρώτες; Οι περισσότεροι πολεμιστές του Καστριότι δεν ήταν Έλληνες. Οι περισσότεροι δεν ήταν Έλληνες αλλά Αλβανοί και κάποιοι Σέρβοι πολέμαρχοι. Μάλιστα ο Καστριότι τότε ένωσε όλα τα αλβανικά κρατίδια που υπήρχαν εκείνη την περίοδο.

      7ον) Η Κρούγια πάντως δεν ήταν ορμητήριο των Ελλήνων.

      8ον) Το ότι ο Καστριότι έγινε ορθόδοξος ενώ οι περισσότεροι Αλβανοί ασπάστηκαν το Ισλάμ, ΔΕΝ είναι δηλωτικό καταγωγής.

      9ον) Η σφραφγίδα του Καστριότι που εκτίθεται στην Κοπεγχάγη είναι πλαστή.

      10ον) Ο Μαρίν Μπαρλέττι αποκαλεί τον Καστριότι "Ηπειρώτη" (που είναι δηλωτικό τοπικής/γεωγραφικής και ΟΧΙ εθνικής καταγωγής) και όχι Αλβανό. Όμως δεν τον αποκαλεί ΟΥΤΕ και Έλληνα.

      11ον) Ο Τούρκος βιογράφος του Αλή Πασά, ο Αχμέτ Μουφίτ, αποκαλεί τον Καστριότι Έλληνα ή Ρουμ (Ρωμιό); Αυτό έχει σημασία όπως καταλαβαίνετε.

      12ον) Οι μόνοι που είχαν ελληνική καταγωγή ήταν οι Αριανίτι και οι Σπάνι από τη βόρεια Αλβανία (ο Αλέσσιο Σπάνι διακήρυττε ότι ήταν απόγονος του αυτοκράτορα Θεοδόσιου).

      Διαγραφή
  5. "οι πρόγονοι των (Α-Σ) είναι επήλυδες και όχι γηγενείς. Οι (Α-Σ) είναι επήλυδες, αγνώστου αρχικής κοιτίδος και ποικίλων αγνώστου ταυτότητος φυλετικών ομάδων...."

    Οι Αλβανοί είναι απόγονοι των Ιλλυριών.

    Ο αυτοκράτορας Μανουήλ Παλαιολόγος, στον επιτάφιο προς τον αυτάδελφό του Θεόδωρο Παλαιολόγο, μας δίνει αξιοπρόσεκτες πληροφορίες για την μετοίκηση χιλιάδων Αλβανών στην Πελοπόννησο, τους οποίους αποκαλεί ‘Ιλλυριούς’, μαζί με τις γυναίκες και τα παιδιά τους και τα ζώα τους όπως χαρακτηρηστικά λέει: «Αλλά και Ιλλυριοί, περίπου μία μυριάδα, αθρόοι μετοίκησαν με τα παιδιά και τις γυναίκες και τα ζώα τους…» (Λάμπρου: «Παλαιολόγεια και Πελοποννησιακά», τ. Β, σ. 41–42)

    Στον σατυρικό διάλογο ‘Ταξίδι στον Άδη’ (Επιδημία Μάζαρι εν Άδου) του βυζαντινού Μάξιμου Μάζαρι, ο συγγραφέας περιγράφει τις επτά γλωσσικές–πολιτισμικές κοινότητες που κατοικούν από κοινού (οικεί αναμίξ γένη) το 1415 στην Πελοπόννησο: Λακεδαίμονες (Μανιάτες), Ιταλοί, Πελοποννήσιοι (Μοραΐτες), Σθλαβίνοι, (Σλάβοι) Ιλλυριοί (Αρβανίτες), Αιγύπτιοι (Τσιγγάνοι) και Ιουδαίοι (Εβραίοι). (D. Α. Zakythinos, Le Despotat grec de Morée, II Athènes 1953, σελ. 1.)

    Οι Αλβανοί είναι αυτόχθονες στα δυτικά Βαλκάνια, και είναι απόγονοι των Ιλλυριών, χωρίς φυσικά να παραβλέπουμε τις κατά καιρούς διάφορες επιμιξίες τους με Δάκες (Δάκες, Γέτες, Μοισούς), Βρύγες (Φρύγες, Παίονες, Τριβαλλούς), Θράκες (Βέσσους κ.α.), Κέλτες (Σκορδίσκους), Γότθους, Ρωμαίους (Λατίνους) κ.α., ο βασικός όμως κορμός/πυρήνας των προγόνων των Αλβανών ήταν αναμιφισβήτητα οι Ιλλυριοί.

    «Αλβανία. Πολλές φυλές έχουν εμφανιστεί και έχουν έρθει στην Ευρώπη. Αρκετές φορές ορδές από την ανατολή την έχουν σαρώσει σε διάφορες στιγμές και εξαφανίστηκαν στο διάβα της ιστορίας. Αλλά από τους λίγους αυθεντικούς κατοίκους της Ευρώπης, τους πραγματικούς Ευρωπαίους, ακόμα παραμένουν οι Αλβανοί, οι οποίοι κατοικούν σε ένα ορεινό τμήμα της βαλκανικής χερσονήσου. Οι Αλβανοί είναι οι απευθείας απόγονοι των Ιλλυριών οι οποίοι ζούσαν στα νότια της Ευρώπης από την απαρχή της ιστορίας.» (The Resurrected Nations: Short Histories of the Peoples Freed by The Great War and Statements of Their National Claims, By Isaac Don Levine States, Small –1919, page 66)

    «…η άποψη της πλειοψηφίας των επιστημόνων είναι ότι οι Αλβανοί - και η αλβανική γλώσσα – είναι οι πλησιέστεροι σήμερα απόγονοι των Ιλλυριών, των Πελασγών…Αυτό μας κάνει περισσότερο σαφές το γιατί αυτός ο αρχαίος λαός έχει προσκολληθεί τόσο επίμονα στην αρχαία του γλώσσα και κουλτούρα…παρόλο που η γη τους κατακτήθηκε επανηλειμμένα από τους Έλληνες και τους Ρωμαίους και τους Σλάβους και τους Τούρκους και παρόλο που επανηλειμμένα χρησιμοποίησαν αυτές τις επιβεβλημένες από τις καταστάσεις γλώσσες, οι άνθρωποι που είναι γνωστοί ως Αλβανοί, έχουν επίμονα και θριαμβευτικά διατηρήσει τη μητρική τους γλώσσα, τα έθιμα και τις παραδόσεις τους, και την αρχαία ιλλυρική και πελασγική τους ταυτότητα.» (The Albanians, an Ethnic History from Prehistoric Times to the Present – Edwin E. JACQUES, McFarland 2010)

    Ο Κωνσταντίνος Παπαρρηγόπουλος στο Εγχειρίδιον της Γενικής Ιστορίας του, στο οποίο λέει: «Τα Ιλλυρικά έθνη, προϊόντος του χρόνου, εν μέρει μεν ηφανίσθησαν μετά εθνών ετέρας καταγωγής, Μόνοι δε οι Αλβανοί θεωρούνται υπό των πλείστων νεωτέρων ερευνητών γνήσιον της φυλής εκείνης λείψανον, ως εκ της παραθέσεως της γλώσσης αυτών μετά των περισωθεισών από της αρχαίας Ιλλυρικής λέξεων.» (τομ. Α, σελ. 96)

    «Ο εθνικά αλβανικός πληθυσμός έλκει τις ρίζες του στις προελληνικές ιλλυρικές φυλές, των οποίων το παρόν έχει καταγραφεί στα Βαλκάνια τουλάχιστον από τη 2η χιλιετία π.Χ.» (Eastern Europe: an introduction to the people, lands, and culture, Richard C.Frucht, 2005, page 698)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  6. "μετά την καταστροφή τους από τους Ρωμαίους εξ-αφανίστηκαν (αφομοιώθηκαν…)....."

    Άλλο το 'εξαφανίστηκαν', δηλαδή άνοιξε η γη και τους κατάπιε, φυλετικά απόγονοι τους δεν υπάρχουν, και άλλο το 'αφομοιώθηκαν', δηλαδή ασπάστηκαν μία άλλη κουλτούρα.

    ΑπάντησηΔιαγραφή