ΟΡΘΟΔΟΞΟΣ ΕΘΝΙΚΙΣΜΟΣ

ΜΕΡΟΣ 2ο

Β. ΕΘΝΟΣ

Έθνος είναι η πνευματική αλυσσίδα των γενεών (παρελθουσών – παρουσών – μελλουσών) που έζησαν, δραστηριοποιήθηκαν και εδημιούργησαν ή συνεχίζουν να δημιουργούν πολιτισμόν (πνευματικόν-ηθικόν-υλικόν) εντός και εκτός των γεωγραφικών ορίων της πατρίδος τους, από της βιολογικής τους υπάρξεως μέχρι σήμερον. Συνυπολογίζονται και οι γενεές που θα ακολουθήσουν την παρούσα.

Έθνος ονομάζεται ένα ιστορικώς διαμορφωμένο σύνολο ανθρώπων που μοιράζονται κοινά γνωρίσματα διακρίνοντα το σύνολο αυτό, σε παγκόσμια κλίμακα. Τα κυριώτερα από τα πρωτογενή (αρχικά) κοινά γνωρίσματα ενός έθνους είναι η φυλή, η γλώσσα, το θρήσκευμα, η κοινή ιστορία και παράδοση, ο πολιτισμός και η γεωγραφική καταγωγή.

Τα βασικώτερο στοιχείο για την ιστορική επιβίωση ενός έθνους, είναι η ανάπτυξη και διατήρηση της εθνικής συνειδήσεως του λαού που αντιπροσωπεύει χρονικώς το Έθνος, σε όλες τις περιόδους της ιστορικής του διαδρομής.

Η κοινή εθνική συνείδηση είναι βασικός παράγων συντηρήσεως της ιστορικής συνέχειας ενός έθνους!

Για να διατηρηθεί όμως, ενεργοποιημένη διαχρονικώς η εθνική συνείδηση ενός λαού, κάποια ή κάποιες συνιστώσες και στοιχεία, ατομικά, κοινωνικά, πολιτικά, και βιολογικά, τα οποία αφομοιώθηκαν, μετεξελίχθησαν ή μετεβλήθησαν με το πέρασμα των αιώνων (φατριασμός, ειδωλολατρεία / παγανισμός, αποκρυφισμός, τοπικισμός / κράτος-πόλις, φυλετισμός, κλπ.), απώλεσαν την αρχική ισχύν τους, περιέπεσαν σε λανθάνουσα κατάσταση ή απεβλήθησαν ως γνωρίσματα / χαρακτηριστικά του Έθνους. Έτσι παρέμειναν ενεργές, ΜΟΝΟΝ οι αμετάβλητες συνιστώσες του.

Το Σύστημα για λόγους που θα εξηγήσουμε, εφηύρε καινοφανείς δευτερογενείς συνιστώσες, τις οποίες εχρησιμοποίησε για να κατασκευάσει τα σύγχρονα κράτη στα οποία προσέδωσε και τον χαρακτηρισμό του Έθνους.  Το ιστορικόν Έθνος όμως, δεν είναι έννοια / φαινόμενο που μεταβάλλεται ή μεταλλάσσεται.

Για τους παραπάνω λόγους, η έννοια του Έθνους είναι σταθερή, πνευματική και διαχρονική.

Ο όρος Έθνος απαντάται για πρώτη φορά,  σε αρκετά χωρία, στο αρχαιότερο βιβλίο της Παγκόσμιας γραμματείας, την Πεντάτευχο της Παλαιάς Διαθήκης. Στην Π.Δ. καταγράφονται τα ιστορικώς υπαρκτά Έθνη και οι φυλές που αντιπροσωπεύουν, όπως δημιουργήθηκαν από τον Θεό-Δημιουργό, με την έννοιαν, κυρίως, ενός ευρυτέρου συνόλου ανθρώπων που ανήκουν στην ιδίαν φυλή ή συγγενείς φυλετικές ομάδες.

«Εκ τούτων (υιών Ιάφεθ / Ιαπετού) αφωρίσθησαν νήσοι των εθνών εν τη γη αυτών, έκαστος κατά γλώσσαν εν ταις φυλαίς αυτών και εν τοις έθνεσιν αυτών…»1.

«Ούτοι υιοί Χαμ, εν ταις φυλαίς αυτών, κατά γλώσσας αυτών, εν ταις χώραις αυτών και εν τοις έθνεσιν αυτών»2.

«Ούτοι υιοί Σήμ, εν ταις φυλαίς αυτών, κατά γλώσσας αυτών, εν ταις χώραις αυτών και εν τοις έθνεσιν αυτών»3.

«Αύται αι φυλαί υιών Νώε κατά γενέσεις αυτών, κατά έθνη αυτών…από τούτων διεσπάρησαν νήσοι των εθνών επί της γης μετά τον κατακλυσμόν»4.

«…και ου κληθήσεται επί το όνομά σου Άβραμ, αλλ’ έσται το όνομά σου Αβραάμ, ότι πατέρα πολλών εθνών τέθεικά σε…»5.

«…και τον υιόν δε της παιδίσκης ταύτης εις έθνος μέγα ποιήσω αυτόν, ότι σπέρμα σον εστίν…εις γάρ έθνος μέγα ποιήσω αυτό…»6. (ΣΣ: Το τέκνο της Άγαρ και του Αβραάμ, τον Ισμαήλ).

«ότε διεμέριζεν ο Ύψιστος έθνη ως διέσπειρε υιούς Αδάμ, έστησε όρια εθνών κατά αριθμόν αγγέλων Θεού…»7.

«Είπε δε αυτώ (Ιακώβ) ο Θεός. Εγώ ο θεός σου. Αυξάνου και πληθύνου. Έθνη και συναγωγαί εθνών έσονται εκ σού…»8.

1ο Αρχικό συμπέρασμα

Τα Έθνη  υπήρχαν προϊστορικώς αλλά με την στενήν γεωγραφική σημασία της πατρίδος και των μελών της ίδιας φυλής ή των συγγενών φυλετικών ομάδων που μιλούσαν την ίδια γλώσσα και κατοικούσαν σε κοινό γεωγραφικό χώρο (πατρίδα).

2ο Αρχικό συμπέρασμα

Ο Αληθινός, ο Ορθόδοξος Εθνικισμός:

Αφορά σε έθνη ιστορικώς υπαρκτά, δημιουργηθέντα από τον Δημιουργόν Θεόν ή σχηματισθέντα προχριστιανικώς από την διάσπαση των ιστορικώς υπαρκτών φυλών ή συγγενών φυλετικών ομάδων.

Με την πάροδο των αιώνων και την  εξέλιξη του πολιτισμού, η έννοια της Πατρίδος αναδιεμορφώνετο, μέχρις ότου, ανεδύθησαν/γεννήθηκαν τα ιστορικώς υπαρκτά Έθνη.

Μεταχριστιανικώς και πολλούς αιώνες αργότερα, το Σύστημα δια των αρχιερέων-ιερέων και πιστών του, άρχισε να σχεδιάζει την κατασκευήν νέων Εθνών, με μεθόδους παρόμοιες εκείνων της κατασκευής πλυντηρίων, ηλεκτρονικών μηχανημάτων και εκδόσεως εφημερίδων με διαφορετικούς τίτλους!!!.

Τα συστημικά αυτά κατασκευάσματα, αρχικώς ονομάστηκαν κράτη ή Πολιτείες και αργότερα ονομάστηκαν Έθνη, με  χαρακτηριστικά και προδιαγραφές που προσδιόρισε το Σύστημα και όχι με βάση τα πρωτογενή ιστορικά και λοιπά επιστημονικά δεδομένα περί Εθνών.

Μερικά παραδείγματα:

ΗΠΑ

Οι ΗΠΑ συνιστούν σήμερα ένα συστημικό κράτος. Η ηγεσία και οι πολίτες των ΗΠΑ  ομιλούν και για Αμερικανικό Έθνος. Προ του 18ου αιώνος ΔΕΝ υπήρχε αμερικανική εθνότης, ούτε Ιθαγενής Γενάρχης με το όνομα Αμερικανός ή κάπως έτσι. Το όνομα ελήφθη από τον πρώτο εξερευνητή-κατακτητή της παρθένου Ηπείρου Αμέρικο Βεσπούκιο και το προσεκόλλησαν στο νεοσύστατο κράτος των πρώτων εποίκων9.

Το συστημικό κράτος των ΗΠΑ, σχηματίστηκε αρχικώς από κατακτητές-αποίκους διαφορετικών φυλών της λευκής ομοεθνίας στους οποίους αργότερα προσετέθησαν, φυλετικές ομάδες λαών αλλοτρίων της Λευκής φυλής, ιθαγενείς Ερυθρόδερμοι, μαύροι, κίτρινοι, κ.α.

Ποιά φυλή και ποίον έθνος αντιπροσωπεύει σήμερον το κράτος των ΗΠΑ; Την Αγγλικήν, την Ισπανικήν, την Γαλλικήν, την ιθαγενή Ινδιάνικη, την Αφρικανικήν (Ποια απ’ όλες τις μαύρες φυλές;), την Κινεζικήν ή άλλην κιτρίνην, ποίαν;

Καμμία!!!

Συνεπώς ιστορικώς και επιστημονικώς ΔΕΝ υφίσταται Αμερικανικόν Έθνος, αλλά Αμερικανικός Κράτος, Αμερικανικός Λαός. Εάν εις το απώτατον μέλλον, επιτευχθεί η συγχώνευσή του σε ομοιογενή φυλετικό τύπον όλων των κατοίκων των ΗΠΑ, τότε και μόνον τότε είναι δυνατόν να αποτελέσει μία μορφή μεταχριστιανικού Έθνους με δευτερογενή κοινά χαρακτηριστικά.

Το «έθνος» που επικαλούνται σήμερα οι ίδιοι οι Αμερικανοί είναι απλώς μία απέραντη πολυφυλετική κοινότητα, ένα σύνολον ανθρώπων διαφορετικής φυλετικής καταγωγής και ποικίλων θρησκευτικών πεποιθήσεων, ένα πολυθρησκευτικό-πολυφυλετικό πλήθος που εκπροσωπείται από την κυβέρνηση του κράτους των ΗΠΑ. Σε ουδεμία περίπτωση όμως, οι ΗΠΑ είναι Έθνος!

Ρουμανία

Με παρόμοιο τρόπο δημιουργήθηκε η λεγόμενη Ρουμανία (Romania) και κατ’ επέκταση το αποκαλούμενο σήμερον Ρουμανικός κράτος. Προ του 19^ου αιώνος δεν υπήρχε καταγεγραμμένη στην ιστορία, ρουμανική φυλή, Ρουμανικό κράτος ή Ρουμανική εθνότης που να δικαιολογούσε την δημιουργία του όρου  «Ρουμανικόν Έθνος». Υπήρχαν δύο (2) πολυφυλετικές ηγεμονίες, της Βλαχίας και της Μολδαβίας. Μετά την συνθήκην των Παρισίων (1856) οι δύο ηγεμονίες απεσπάσθησαν της αποκλειστικής προστασίας  της Ρωσίας και της Τουρκίας και ετέθησαν υπό συλλογικήν εγγύηση, ενώ εξακολούθησαν να καταβάλλουν φόρον εις τον Σουλτάνον.

Τελικώς οι τότε λεγόμενες μεγάλες συστημικές δυνάμεις, συνεφώνησαν να εγκαταστήσουν μίαν υποτελή στο σύστημα κυβερνητική ηγεσία και να κατασκευάσουν ένα νέο κράτος.

Τον Σεπ. του 1857 τα συμβούλια της Μολδαβίας και Βλαχίας εψήφισαν υπέρ της ενώσεώς τους υπό κληρονομικόν ηγεμόνα. Το νέο κράτος ονόμασαν «Ρουμανία», το οποίον από του 1862 απέκτησε ενιαία εθνοσυνέλευση και κυβέρνηση, σφετεριζόμενοι την ονομασία «Ρωμανία», της Ελληνικής (Βυζαντινής) Αυτοκρατορίας. Η κυβέρνηση του ούτω αποκληθέντος Ρουμανικού κράτους συνέθεσε δικό του «εθνικόν ύμνον»!.

Νότιος Αφρική

Το Ομοσπονδιακό κράτος της Νοτίου Αφρικής προέκυψε το 1910 από την συνένωση τεσσάρων κρατιδίων, πρώην βρετανικών αποικιών. Από το 1994 στην Νότια Αφρική ανήκουν και οι δημοκρατίες: Βέντα, Τρανσκέϊ, Σισκέϊ και Μποφοουτατσουάνα, οι οποίες πριν το 1994 αυτοδιοικούνταν και είχαν αυτοανακηρυχθεί ανεξάρτητες, αν και κανένας επίσημος οργανισμός ή κυβέρνηση ξένου κράτους δεν τους είχε αναγνωρίσει το δικαίωμα της αυτοδιαθέσεως. Το 1994 καταργήθηκαν και τα εδάφη τους αποτέλεσαν τμήμα της Νότιας Αφρικής!

Το 2002 ο πληθυσμός της Νότιας Αφρικής υπολογίστηκε σε 43.647.658 κατοίκους και την τοποθετούσε στην 4η θέση των πιο πολυάνθρωπων αφρικανικών κρατών μαζί με την Λαϊκή Δημοκρατία του Κονγκό (πρώην Ζαΐρ). Προηγούνται η Νιγηρία, η Αίγυπτος και η Αιθιοπία.

Το όνομά της Νοτίου Αφρικής δεν προέρχεται από κάποια φυλή ή εθνότητα αλλά είναι ενδεικτικό της γεωγραφικής της θέσεως10.  

Η Νότιος Αφρική ως πολυφυλετική-πολυεθνική οντότητα, βίωσε μία εντελώς διαφορετική εξελικτική πορεία από τα άλλα αφρικανικά κράτη, η οποία διαμορφώθηκε κυρίως στην βάση δύο βασικών παραγόντων:

·  Η μετανάστευση από την Ευρώπη σε επίπεδα που ποτέ δεν εμφανίστηκαν σε άλλες αφρικανικές περιοχές.

·  Ο μεγάλος ορυκτός πλούτος της, γεγονός που προσήλκυσε το ενδιαφέρον της Δύσεως, ιδιαίτερα κατά την περίοδο του ψυχρού πολέμου.

Το αποτέλεσμα των παραπάνω υπήρξε η διαμόρφωση ενός πολυφυλετικού κράτους με τον μεγαλύτερο πληθυσμό Εγχρώμων, Ευρωπαίων και Ασιατών σε όλη την Αφρική. Οι μαύροι «Νοτιοαφρικανοί» (προσδιοριζόμενοι μόνον γεωγραφικώς) διαμορφώνουν το 75% του συνολικού πληθυσμού.

Είναι δυνατόν, αυτός ο απειράριθμος συρφετός γνωστών και αγνώστων φυλών, γνωστών και αγνώστων  εθνοτήτων, ομιλούντων αμέτρητες διαλέκτους, πιστευόντων σε ποικίλες και διαφορετικές θρησκευτικές αντιλήψεις και διατηρούντων τα πολυποίκιλα-ιδιαίτερα πολιτιστικά ήθη και έθιμά τους σε τοπικό επίπεδο, να θεωρηθεί ότι συνιστά ενιαίον Έθνος και ότι αντιπροσωπεύεται από τον λεγόμενον εθνικόν ύμνο του κράτους;

Ασφαλώς όχι. Για τον λόγο αυτό, στην περίπτωση της Νότιας Αφρικής αναφέρεται συχνά ο όρος «Έθνος Ουράνιο Τόξο» που επινοήθηκε από τον αρχιεπίσκοπο Ντέσμοντ Τούτου και χρησιμοποιήθηκε από τον τέως πρόεδρο Νέλσον Μαντέλα, ως μεταφορά για την περιγραφή της πολυπολιτισμικής, πολυφυλετικής, πολυθρησκευτικής ταυτότητος της Νότιας Αφρικής.

Καναδάς

Ο λαός που διαβιοί στο σημερινό κράτος του Καναδά δεν συνιστά ενιαίον έθνος διότι είναι ένα άθροισμα διαφορετικών φυλών και εθνοτήτων μεταναστευσάντων, κατά διαστήματα, από τις αρχές του 17^ου αιώνος και εγκατασταθέντων μονίμως στην περιοχή που ήταν τεράστια, έρημος από ανθρώπινο δυναμικό και ανεκμετάλλευτη11.

Είναι δυνατόν να ισχυρίζονται κάποιοι ότι υφίσταται Καναδικόν έθνος; Όσοι ισχυρίζονται κάτι τέτοιο καλούνται να απαντήσουν στο ερώτημα: Ποίαν εθνότητα αντιπροσωπεύει το «Καναδικόν Έθνος», την Γαλλικήν, την Αγγλικήν, την Ολλανδικήν, την Αμερικανικήν, των Εσκιμώων, των Ινδιάνων ή το συνοθύλευμα εθνοφυλετικών κοινοτήτων (μεγάλων ομάδων) με διαφορετικά ήθη-έθιμα, θρησκεία και παραδόσεις;  

Ο Καναδάς είναι κράτος, είναι πολιτεία με κρατική οντότητα δεν είναι όμως έθνος….

Κάτι παρόμοιο μαγειρεύεται, επί των ημερών μας, και για την Κύπρο, με επανίδρυση-κατασκευή Κυπριακού κράτους, με την διεθνή υπόσταση της αποκαλουμένης διζωνικής-Δικοινοτικής Ομοσπονδίας και μετασχηματισμό των ξεχωριστών λαών (του τουρκικού συρφετού μεταφερθέντος βιαίως εξ Ανατολίας στην Κύπρο και των Ελλήνων) σε πολίτες μιας ανύπαρκτης/εξαμβλωματικής κυπριακής εθνότητος και με ενιαίαν ιθαγένεια και κοινόν εθνικόν ύμνον(!!!).

Αυτό υποκρύπτει εκτός των άλλων και την μεγάλη παγίδα της εξισώσεως του αλυτρωτικού Πατριωτισμού/Εθνικισμού με τον επεκτατικόν Σωβινισμό.

Είναι η συνέχεια της προδοσίας των κυβερνώντων που επώλησαν την Κύπρον έναντι προσωπικών ανταλλαγμάτων12 και από  την «αυτοδιάθεση και ανεξαρτησία» στο πλαίσιο του Ελληνικού εθνους-κράτους, να οδηγηθούν τελικώς οι Ελληνοκύπριοι στην αποδοχή της διχοτομήσεως με το απατηλό σύνθημα της Επανενώσεως της Νήσου που νομοτελειακώς θα καταλήξει στην Τουρκοποίηση της Κύπρου.

Με την ίδια ή παρόμοια λογική και μεθοδολογία το Σύστημα κατεσκεύασε τους τελευταίους αιώνες, δεκάδες πολυφυλετικά κράτη, πολλά των οποίων έχουν απίστευτα ονόματα και στα οποία προσεκόλλησε αντιεπιστημονικώς και ανιστορήτως την έννοια και ιδέα του Έθνους, δια συνθέσεως μάλιστα ξεχωριστού εθνικού ύμνου για το καθένα [π.χ. Ουκρανία (το όνομα Ουκρανία στα Ουκρανικά σημαίνει: «Η χώρα πέραν από τα σύνορα»), Αλβανία, Κόσσοβο, νήσοι Φερόαι,  Αγιος Βικέντιος, Σολωμώντος, Τόνγκα, Τρινιτάντ, Γρενάδα, Τζαμάϊκα, Saint Kitts, Σκόπια/ FYROM/«Μακεδονία», κλπ.].

Εξαίρεση στα παραπάνω αποτελεί το Σινικόν ή Κινεζικόν Έθνος.

Σινική ή Κίνα

Μία ξεχωριστή περίπτωση που συνδυάζει την συνένωση λαών ετεροφύλων και διαφορετικών εθνοτήτων σε ενιαίον κράτος, είναι η Σινική ή Κίνα13. Το Σινικόν ή Κινεζικόν κράτος (Λαϊκή Δημοκρατία της Κίνας) διαιρείται διοικητικά και ελέγχει περισσότερες από 22 επαρχίες, ενώ θεωρεί την Ταϊβάν την 23η επαρχία της. Παράλληλα, στην Κίνα ανήκουν 5 αυτόνομες περιφέρειες, κάθε μία από τις οποίες έχει μία ιδιαίτερη μειονοτική ομάδα που την χαρακτηρίζει.14  

Οι λαοί που κατοικούν στις πέντε αυτόνομες περιφέρεις υπάγονται στο Κινεζικό κράτος αλλά δεν ανήκουν στο Κινεζικό Έθνος. Αντιπροσωπεύουν διαφορετικές εθνότητες, με διαφορετικό πολιτισμό και παιδεία από εκείνη των Κινέζων. Εάν υποθέσωμεν ότι οι λαοί των 5 αυτόνομων περιφερειών, στο μέλλον, αποδεχθούν τον πολιτισμό και την επίσημη θρησκεία των Κινέζων και μεθέξουν εκουσίως της Κινεζικής παιδείας, τότε και μόνον, θα καταγραφούν στις δέλτους του Κινεζικού Έθνους.

                        

Αυτόνομες περιφέρειες

·  Γκουανγκσί

·  Εσωτερική Μογγολία

·  Νινγκσιά

·  Σιντζιάνγκ

·  Θιβέτ

3ο Αρχικό συμπέρασμα

Ο Ορθόδοξος Εθνικισμός δεν αναφέρεται σε μεταγενέστερα (μεταχριστιανικά) ανθρώπινα κατασκευάσματα (δύο χιλιετίες και πλέον, αργότερα από την ιστορική καταγραφή του πρώτου Έθνους στον κόσμο) που προέκυψαν από βίαιες συγχωνεύσεις φυλών και εθνοτήτων σε νεόδμητα κράτη, τα οποία οι κατασκευαστές ονόμασαν Έθνη! Τα αναγνωρίζει ως κράτη, ως Πολιτείες, όχι όμως ως Έθνη!!!

*

Η πρώτη καταγεγραμμένη στην Ιστορία δημιουργία αληθινού Έθνους, ανήκει στους Έλληνες (5^ος π.Χ. αιών, περίοδος Ελληνοπερσικών Πολέμων).

Η φυλή απετέλεσε την ρίζα και το βασικό κύτταρο της γεννήσεως του έθνους.  Είναι το αρχικό βιολογικό στοιχείο (αίμα), ο «γενέθλιος δαίμων» κατά τον Πίνδαρο που συνδέει το παρελθόν με το μέλλον του Έθνους.

Η έννοια του Έθνους, όμως, δεν περιέχει μόνο το βιολογικό στοιχείο (φυλή-αίμα). Περιλαμβάνει και τρία άλλα στοιχεία, το πνευματικό, το διαχρονικό και το εξωχώριο. Στην μακρά πορεία του χρόνου, οι διάφορες φυλές ήλθαν σε επαφή και συνεργασία ή αντιπαλότητα μεταξύ τους.

Πολλάκις επήλθε «ανάμιξη», συνήθως βιολογική σε μικρή ή μεγάλη έκταση. Συνεπώς πολλούς αιώνες μετά την δημιουργία των ανθρωπίνων φυλών και των πρώτων Εθνών, έπαψε να υπάρχει απόλυτη βιολογική «καθαρότητα» οποιασδήποτε φυλής.

Με άλλα λόγια η φυλή παρέμεινε ως γενεσιουργός ρίζα του Έθνους, όχι όμως και ως διαχρονική συνιστώσα αυτού.

Παραλλήλως, ομάδες της μιας φυλής δεχόμενες και μετέχουσες της Παιδείας, των ηθών-εθίμων και των λατρευτικών θεσμίων μιας άλλης, αυτομάτως έχαναν το Εθνικόν στοιχείον της αρχικής ταυτότητός τους και ενεγράφοντο στο «βιβλίο» του Έθνους την παιδείαν, τον πολιτισμό και την θρησκεία του οποίου ησπάζοντο αν και ανήκαν σε διαφορετική φυλή.

Υπό αυτήν την έννοιαν στα χαρακτηριστικά του Έθνους συμπεριλαμβάνεται και η διαφυλετικότητα που είναι τελείως διαφορετική τόσον της φυλετικότητος όσον και της πολυφυλετικότητος. Χαρακτηριστικές είναι οι περιπτώσεις των Βαλαάδων, των Καραμανλήδων, των γενιτσάρων και στην σύγχρονη εποχή οι αθρόες πολιτογραφήσεις αθλητών που μεταπηδούν από την μία φυλή και το Έθνος που ανήκαν σε άλλο Έθνος, έστω για τους γνωστούς εμπορευματικούς λόγους της παγκοσμιοποιήσεως.

Τέλος η έννοια του Έθνους είναι πολύ ευρύτερη της εννοίας Λαός και κατά τον γεωγραφικό χώρο και κατά τον ρέοντα χρόνο.

Λαός είναι μία μεγάλη ομάδα, κατά βάση συγγενών ανθρώπων συνοικούντων κατά ωρισμένη χρονική περίοδο στον ίδιο γεωγραφικό χώρο. Απεικονίζει το Έθνος την συγκεκριμένη χρονική περίοδο. Είναι η ζώσα αλλά στατική μορφή του αενάως και πνευματικώς υπάρχοντος Έθνους.

Χαρακτηριστικά ενός Έθνους

- Γέννηση: Η έννοια του Έθνους γεννάται ιστορικώς για πρώτη φορά όταν κινδυνεύει η ανεξαρτησία και η ακεραιότητα της πατρίδος από εξωτερική/ές απειλές και υπάρξει ομόθυμος καθολική και αποτελεσματική αντίσταση του ομοιογενούς συνόλου που διαβιοί στην πατρίδα. Τότε η φυλή (ο λαός της αυτής φυλετικής ομοεθνίας) μετασχηματίζεται σε Έθνος. Συνεπώς το Έθνος είναι το περιέχον την φυλή. Προϋποθέσεις γεννήσεως ενός Έθνους είναι:

§ Κοινή καταγωγή (Ομόφυλον).

§ Συγκρότηση Έθνους-κράτους ή Εθναρχούσης Αρχής.

§ Κοινή γλώσσα (Ομόγλωσσον).

§ Κοινό θρήσκευμα (Ομόθρησκον).

§ Κοινά ήθη-έθιμα-παραδόσεις (Ομότροπον).

§ Κοινός Πολιτισμός.

§ Ύπαρξη εξωτερικής απειλής.

- Διαχρονικότητα

§ Ιστορική συνέχεια.

§ Εθνική συνείδηση.

- Διακρατικότητα

Το Έθνος-κράτος είναι η μητέρα-πατρίδα τόσον των διαβιούντων εντός των ορίων του κράτους πολιτών, όσων και των ομοεθνών που διαβιούν εκτός των ορίων, κυρίως σε όμορα κράτη αλλά και σε οποιοδήποτε άλλο κράτος του κόσμου (εξωχώριο στοιχείο).

Οι Έλληνες που διαβιούν σήμερον στην Κύπρο (ελεύθερη και κατεχομένη), Βόρεια κατεχομένη Μακεδονία μας (Σκόπια/FYROM), Βόρειο Ήπειρο, Ανατολική Θράκη, Βόρεια κατεχόμενη Θράκη (Ανατολική Ρωμυλία), Ιωνία/Μ. Ασία, Πόντο, και αλλαχού, μπορεί να θεωρούνται ως πολίτες του κατοχικού κράτους, ανήκουν όμως στο Ελληνικό Έθνος, με την προϋπόθεση ότι ενσυνειδήτως ομολογούν δια λόγων και αποδεικνύουν δι’ έργων, ότι αισθάνονται Έλληνες.

Αντιστοίχως όσοι ταλμουδιστές Ιουδαίοι (Jews ή Ισραηλίτες) διαβιούν μονίμως στην Ελληνική επικράτεια, θεωρούνται Έλληνες πολίτες αλλά ανήκουν στο Ιουδαϊκό Έθνος (Jewish Nation) αφού έχουν διαφορετική θρησκευτική πίστη και δια λόγων και έργων δημοσίως και κρυφίως,  ομολογούν και αποδεικνύουν την αφοσίωσή τους προς το κράτος του Ισραήλ και το Ιουδαϊκό Έθνος και όχι προς την Ελλάδα της οποίας υποτίθεται ότι είναι πολίτες. Ο χαρακτηριστικώτερος εκπρόσωπος αυτής της κατηγορίας είναι ο Αβραάμ Μπεναρόγια, διατελέσας βούλγαρος πολίτης αλλά και Έλλην πολίτης(!) ισπανοεβραϊκής καταγωγής, Ιουδαιοταλμουδιστής 100%15.

Ο Αβραάμ Μπεναρόγια, γεννήθηκε στο Βιδίνιο της Βουλγαρίας το 1887 πολιτογραφηθείς Βούλγαρος. Το 1908 εγκαταστάθηκε μόνιμα στην Θεσσαλονίκη πολιτογραφηθείς Τουρκο-Ιουδαίος και αργότερα άπέκτησε και την Ελληνική ιθαγένεια. Το 1953 μετανάστευσε στην πραγματική πατρίδα του, το νεοσύστατο τότε κράτος του Ισραήλ, όπου και εγκαταστάθηκε μόνιμα για το υπόλοιπο της ζωής του, στο Τελ Αβίβ.  Μέχρι το τέλος της ζωής του (πέθανε το 1979 σε ηλικία 92 ετών) υπερασπιζόταν την πατρίδα του το Ισραήλ και το Ιουδαϊκό Έθνος στο οποίο ανήκε.

- Διαφυλετικότητα

Ένα στοιχείο το οποίο χαρακτηρίζει τα σημερινά υπαρκτά Έθνη και συνήθως διαφεύγει από τους μελετητές-ερευνητές του θέματος, από άγνοια ή σκοπιμότητα, είναι αυτό της «διαφυλετικότητος».

Μετά πάροδο χιλιάδων ετών από την δημιουργία των πρώτων φυλών του ανθρωπίνου γένους, το να ομιλεί κάποιος για «καθαρότητα» αίματος μιας φυλής (εκτός από τις πρωτόγονες, ίσως, απρόσιτων περιοχών) είναι ανοησία και ανιστόρητη αυθαιρεσία. Αυτό γίνεται από ασυγχώρητη άγνοια ή από εγκληματική σκοπιμότητα16.

o  Όσοι ανήκουν σε διαφορετική φυλή ή θρήσκευμα αλλά ενσυνειδήτως και ελευθέρως, μετά την ενηλικίωσή τους, αποδέχονται και μετέχουν ενεργώς της παιδείας και της επισήμου θρησκείας ενός άλλου Έθνους, αυτομάτως παύουν να ανήκουν στο Έθνος που αντιπροσωπεύει την φυλή τους και συνυπολογίζονται ως μέλη του επιλεγέντος από αυτούς νέου Έθνους. Έκτοτε εθνικώς καλούνται με το όνομα του Έθνους, την παιδείαν και θρησκείαν του οποίου ασπάστηκαν.

Για παράδειγμα, εάν ένας Έλληνας ασπασθεί τον Μουσουλμανισμό και μετέχει της Τουρκικής παιδείας, θα καλείται πλέον Τούρκος χωρίς να είναι εκ γενετής Τούρκος.

Αντιστοίχως εάν ένας μουσουλμάνος Τούρκος, ασπασθεί την Ορθοδοξία και μετέχει της Ελληνικής παιδείας, θα καλείται πλέον Έλλην, χωρίς να είναι εκ γενετής Έλλην! Φυσικά σε αμφότερες τις περιπτώσεις, οι απόγονοι των αλλαξοπιστησάντων, λογίζονται Τούρκοι και Έλληνες αντιστοίχως!

o  Οι Βαλαάδες ή Βαλαχάδες (Wallahi=Ορκίζομαι στον Αλλάχ) ήσαν Ορθόδοξοι Έλληνες που εξισλαμίσθηκαν τον 17^ο αιώνα καίτοι δεν ωμιλούσαν την Τουρκική γλώσσα. Όταν ήλθε η περίοδος ανταλλαγής των πληθυσμών, προτίμησαν να ακολουθήσουν τους Τούρκους, διότι είχαν «μεταλλαχθεί» Εθνικώς και ησθάνοντο Τούρκοι. Έκτοτε διεγράφησαν από το Βιβλίο των Ελλήνων και ενεγράφησαν στα κιτάπια του Τουρκικού Έθνους ή ακριβέστερον του Οθωμανικού Έθνους.

o  Οι φραγκογενείς και Παπικοί βασιλείς των Ελλήνων ασπασθέντες την Ορθοδοξία, αποδεχθέντες και μετασχόντες της ελληνικής παιδείας, ενεγράφησαν στο Βιβλίο του Ελληνικού Έθνους17.

o  Αντιθέτως όσοι αλλοεθνείς διαβιούν μονίμως, για διαφόρους λόγους, σε κράτος αλλότριον της φυλής ή του Έθνους που ανήκουν, αλλά επιλέγουν ελευθέρως την διατήρηση της αρχικής φυλετικής ή θρησκευτικής τους ταυτότητος, δεν συμπεριλαμβάνονται ούτε καταγράφονται στο Έθνος που τους φιλοξενεί (δεν είναι ιθαγενείς πολίτες) αλλά αποτελούν τμήμα του λαού του κράτους, ως υπήκοοι. Λογίζονται μάλιστα ως υπήκοοι με τις εξής προϋποθέσεις:

-Ομιλούν απταίστως την επίσημη γλώσσα του φιλοξενούντος αυτούς κράτους.

-Υπακούουν (εξ ου και υπήκοοι) και εφαρμόζουν τους νόμους του επισήμου Κράτους.

-Εμπίπτουν στους όρους των διεθνών συνθηκών βάσει των οποίων χαρακτηρίστηκαν ως «πολίτες»-υπήκοοι.

-Αποδέχονται και απολαμβάνουν μόνο τα περί υπηκοότητος προνόμια ως φιλοξενούμενοι και όχι ως ιθαγενείς γνήσιοι πολίτες.

Η απόδοση της ιθαγενείας σε αλλογενείς, αλλοδόξους με το μόνον «προσόν» ότι ομιλούν την ελληνική γλώσσα και μετέχουν,υποτίθεται, της σημερινής συστημικής και όχι ελληνικής, α-παιδείας, συνιστά εθνικόν έγκλημα.

Η έννοια της διαφυλετικότητος προϋποθέτει την ενσυνείδητη αποδοχή, από αλλογενείς και αλλοδόξους, του ομοθρήσκου και ομοτρόπου και συμμετοχή τόσον στο κοινό ποτήριον της Θείας κοινωνίας της Ορθόδοξης Εκκλησίας, όσον και σε εθνικές-λαϊκές παραδοσιακές εκδηλώσεις και πολιτιστικά δρώμενα. Διαφορετικά ομιλούμε για πολυφυλετικότητα και πολυπολιτισμικότητα.

Οι όροι αυτοί που εισήχθησαν από το Σύστημα για την κατασκευή συστημικών πολυφυλετικών «Εθνών», με πανσπερμία λαών υπαρκτών και ανύπαρκτων εθνοτήτων, απορρίπτονται από τον Ορθόδοξο Εθνικισμό.

Συνεχίζεται

  

---

1 ΓΕΝ:10/5.

2 ΓΕΝ:10/20.

3 ΓΕΝ:10/31.

4 ΓΕΝ:10/32.

5 ΓΕΝ:17/5.

6 ΓΕΝ:21/13-18.

7 ΔΕΥΤ:32/8.

8 ΓΕΝ:35/11.

9 Αμέρικος Βεσπούκιος (1454-1512): Ιταλός εξερευνητής που εξερεύνησε μετά από τέσσερα ταξίδια, τις περιοχές που ονόμασε «Νέος Κόσμος». Το 1507 ο Μαρτίνος Βαλντζεεμύλλερ γεωγράφος εκ Λωρραίνης, εδημοσίευσεν χάρτην περιλαμβάνοντα την νέαν Ήπειρον (την Νότιον Αμερικήν), εντός τεύχους, εις το οποίον διετύπωνε την πρότασιν όπως ονομασθεί αυτή «εκ του ονόματος του ανακαλύψαντος αυτήν, Αμερίκου, Αμερική, δεδομένου ότι και η Ευρώπη και η Ασία φέρουν ονόματα θηλυκού γένους». Το νέο όνομα της Ηπείρου εγένετο αμέσως δεκτόν υπό του κοινού, μολονότι αι γνώμαι επ’ αυτού εδιχάσθησαν. Πηγή: Μεγάλη Αμερικανική Εγκυκλοπαίδεια, τ. Ε΄, 1970, σ.8-9.

10 Η Νότιος Αφρική, καταλαμβάνει το νοτιότερο άκρο της Μαύρης Ηπείρου με βορειότερο φυσικό σύνορό του τον ρου του ποταμού Λιμπόπο και νοτιώτερο άκρο του το ακρωτήριο Αγκούλας, που βρίσκεται σε νότιο πλάτος 34° 50΄ 22΄΄. Τα βορειοδυτικά χερσαία της σύνορα με το νεοπαγές κράτος της Ναμίμπια (που ανήκε παλαιότερα στην Νότια Αφρική), σε μεγάλο μήκος ορίζονται από τον ρου του ποταμού Οράγκη, τα βόρεια σύνορά της με την Μποτσουάνα και τα βορειοανατολικά της σύνορα με τη Ζιμπάμπουε ορίζονται σε σημαντικό μήκος από τον ρου του ποταμού Λιμπόπο και στα ανατολικά συνορεύει με την Σουαζιλάνδη και την Μοζαμβίκη.

11 Ο πληθυσμός του Καναδά είναι σχεδόν αποκλειστικώς Ευρωπαϊκής προελεύσεως. Οι πρώτοι καναδικοί οικισμοί ιδρύθηκα από Γάλλους εμπόρους μεταξύ 1604 και 1608……Μεταξύ 1946 και 1956 εισήλθαν στον Καναδά 1.387.176 μετανάστες εκ των οποίων 30% προήρχοντο από την Αγγλία, 13% από την Γερμανία, 20% από την Ολλανδία, 7% από τις ΗΠΑ, 25 από την Γαλλία και το Βέλγιον, κλπ. ( Μεγ. Αμερ. Εγκ. τ. 12^ος, σ. 546-549).

12 Βλέπε αναλυτική παρουσίαση,  «Το Κυπριακό Ζήτημα: Από τους ενωτικούς αγώνες στην Εθνική τραγωδία (1974)», Ιούλιος-Αύγουστος 2015.

13 Στην Άπω Ανατολή, γραπτά στοιχεία για ιστορικά γεγονότα ανάγονται στις αρχές της 1ης χιλιετίας π.Χ. Τα πρώτα συνθετικά έργα εμφανίζονται τον 1ο αι. π.Χ. Βασικά γνωρίσματα της αρχαίας κινεζικής ιστοριογραφίας είναι η ευσυνείδητη καταγραφή των γεγονότων, και ο περιορισμός του ενδιαφέροντος των ιστορικών μόνο στους αξιωματούχους της Κίνας.

Ο  Αλέξανδρος κατέκτησε και κράτησε την αυτοκρατορία του Δαρείου για μόλις εννέα χρόνια (334-323 π.Χ.), αλλά το σοκ που επέφερε στην ιστορία αυτού του κόσμου έμελλε να κρατήσει αιώνες. Χάρη στην αίγλη του ονόματός του, οι επίγονοι κατόρθωσαν μετά τον θάνατό του να κρατήσουν για δύο αιώνες τα φέουδα που μοιράστηκαν, παρά τους συνεχείς πολέμους μεταξύ τους.

Όσο για τους Κινέζους...γνωρίζαμε μόνο ότι οι στρατιώτες του Ευθύδημου (με πρωτεύουσα την Αντιόχεια την Μαργιανή και ορμητήριο την Αλεξάνδρεια την Εσχάτη) είχαν εξερευνήσει τις ερημιές στο τωρινό κινεζικό Τουρκεστάν. Ο Στράβων έγραψε χαρακτηριστικά ότι οι Ελληνο-Βακτριανοί «επέκτειναν την αυτοκρατορία τους μακριά ως την Κίνα και τους Φρύνους (βλ. http://www.perseus.tufts.edu/cgibin/ptext?lookup=Strab. +11.11.1 στο Διαδίκτυο). Αλλά δεν ανέφερε λεπτομέρειες για εμπορικές σχέσεις

Τους Κινέζους τους γνώρισαν έμμεσα οι Ρωμαίοι, επειδή εκείνοι πουλούσαν μετάξι στους Πάρθους και οι Πάρθοι στους Ρωμαίους. Η επαφή τους έγινε άμεση μετά το 14 μ.Χ., όταν ο έλληνας πλοίαρχος Εύπαλος έδειξε στον ναύαρχο του Αυγούστου το πώς να εκμεταλλεύεται τους μουσώνες για να συντομεύει το ταξίδι στην Ινδία. Σύμφωνα με τα κινεζικά αρχεία, ως τον 2ο αιώνα οι έλληνες ναυτικοί είχαν φτάσει στο Βιετνάμ και το 166 μ.Χ. επισκέφθηκαν την αυτοκρατορική αυλή του Χουάν Τι, ως απεσταλμένοι του αυτοκράτορα Μάρκου Αυρηλίου. Από τότε οι ρωμηοί αυτοκράτορες  του Βυζαντίου με το μετάξι και τις άλλες εμπορικές συναλλαγές και ως τον Μάρκο Πόλο (1266 μ.Χ.), οι Ευρωπαίοι γνώριζαν ότι ο από ξηράς δρόμος για την Κίνα ήταν στα χέρια Ούννων και Μογγόλων

14 Διοικητικά διακρίνονται τέσσερις δημοτικές περιοχές, και δύο περιοχές με ειδικό διοικητικό καθεστώς, οι οποίες έχουν κάποιο βαθμό αυτονομίας. Οι 22 επαρχίες, οι 5 αυτόνομες περιφέρειες, και οι 4 δημοτικές περιοχές, συνολικά αναφέρονται με τον όρο ηπειρωτική Κίνα, ο οποίος εξαιρεί το Χονγκ Κονγκ, το Μακάο και την Ταϊβάν.

15 Ο Αβραάμ Ελιέζερ Μπεναρόγια (Ιουδαϊκά: אברהם בן-ארויה‎; βουλγάρικα: Аврам Бенароя‎;) (1887- 16 Μαΐου 1979) υπήρξε ένας από τους πρώτους εκπροσώπους του σοσιαλιστικού κινήματος στον ελλαδικό χώρο. Με τον ερχομό του στην Θεσσαλονίκη, άρχισε να ασχολείται ενεργά σε όλες τις εκδηλώσεις και δραστηριότητες της εκεί ισραηλιτικής κοινότητας, όπου πολύ γρήγορα αναδείχθηκε σε ηγετικό στέλεχος. Υπήρξε ο πρωτεργάτης της ιδρύσεως της περιώνυμης Φεντερασιόν, του Σοσιαλιστικού Εργατικού Κόμματος Ελλάδας (ΣΕΚΕ) και της Γενικής Συνομοσπονδίας Εργατών Ελλάδας, του προδρόμου του ΚΚΕ.

16 Περισσότερα βλέπε στην παράγραφο: Θεωρία περί «φυλετικής καθαρότητος».

17 Για τον Γεώργιο Α΄ υπάρχει η εκδοχή, όχι αβάσιμη ιστορικώς, ότι κατάγεται από τους Παλαιολόγους. Ο πρώτος που το αναφέρει είναι ο εκκλησιαστικός συγγραφέας Βαρθολομαίος Κουτλουμουσιανός από την Ίμβρο, ο οποίος διετέλεσε καθηγητής στο Φραγκισκανό φροντιστήριο (1834) και διευθυντής της σχολής Χάλκης επί Γρηγορίου ΣΤ΄. Τα απομνημονεύματά του ανεκάλυψε ο ιστοριοδίφης Στέφανος Δάφνης και εκεί είχε γραφεί πως ο Γεώργιος ήταν απόγονος του Κωνσταντίνου Παλαιολόγου και της Σοφίας. Άλλαξε το όνομά του σε Ιωάννης Χριστιανός για να σωθεί από τους Τούρκους.