ΜΕΡΟΣ 8ο

 Ε. ΙΣΤΟΡΙΑ ΤΟΥ ΕΘΝΙΚΙΣΜΟΥ (Συνέχεια 7^ου μέρους)       

 Oρθόδοξη/Αντισυστημική Θέση

o Προχριστιανικώς, δεν είχε διατυπωθεί η ιδεολογία του Εθνικισμού ούτε είχαν εκδηλωθεί εθνικιστικά κινήματα με τις μορφές που έχουν καταγραφεί ιστορικώς και γνωρίζουμε σήμερα. Στους λαούς της εποχής εκείνης  και κατά την μεταβατική κατάσταση από την προϊστορική στην ιστορική περίοδο, διεχέετο μία πρωτόγονη μορφή «Φυλετισμού», συνήθως τοπικιστικού χαρακτήρος.

Στην αρχαία Ελλάδα:

.Έχουμε τις «ευσύνοπτες» πόλεις (τις πόλεις- κράτη), τις  βασιλείες και αριστοκρατίες, που αντιπροσωπεύουν την θέληση του απόλυτου Μονάρχη / Άρχοντος ή της τάξεως των αριστοκρατικών.

.Δεν κατέστη δυνατή η συγκρότηση ενός ενιαίου Ελληνικού κράτους, παρά τις προσπάθειες ωρισμένων επιφανών τέκνων των προγόνων μας, κυρίως λόγω της διασποράς των Ελληνικών φύλων, σε συσχετισμό με την γεωγραφική μορφή του τεράστιου Πελασγικού χώρου, του έντονου τοπικιστικού χαρακτήρος κάθε ελληνικής πόλεως, και της κοινωνικο-οικονομικής διαφοροποιήσεως των αυτάρκων πόλεων.1

Αυτά υπήρξαν τα κυριώτερα αίτια αφ’ ενός της μη συγκροτήσεως ενιαίου Ελληνικού κράτους, αφ’ ετέρου της εμφανίσεως διαφορετικών μορφών πολιτευμάτων, όλων των ειδών, από την απόλυτη μονοκρατορία μέχρι την αχαλίνωτη Δημοκρατία.

Στις υπόλοιπες τότε γνωστές χώρες, έχουμε τους βασιλείς, φαραώ, αυτοκράτορες, σατράπες. Επειδή οι λαοί ήσαν ειδωλολάτρες και επίστευαν σε ποικίλες παγανιστικές ιδέες, ο πατριωτισμός με τα γνωρίσματα που καθορίστηκαν αργότερον, ήταν άγνωστος. Εξεδηλούτο ως βαρβαρισμός, απανθρωπισμός, σατραπισμός, κατακτητική διάθεση και δεσποτισμός [Υποχρεωτική ή εξαναγκαστική υπεράσπιση της περιοχής που κατοικούσε μία φυλή ή φυλετικές ομάδες (πατρίδα), επιθέσεις ενός λαού εναντίον άλλου, κατόπιν διαταγής του Φυλάρχου, Δεσπότη, Φαραώ, Βασιλέως ή Άρχοντος].

Συνεπώς δεν είναι δυνατόν να συγκρίνουμε το επικρατούν τότε πνεύμα με τον σημερινό Εθνικισμό. Θα μπορούσαμε όμως να μιλήσουμε στην μεν  Ελλάδα για Πατριαρχία (ηρωϊκή Βασιλεία), Ελληνική Αριστοκρατία2 και  Μοναρχία (Κοιρανία ή Τυραννία)3, στις δε υπόλοιπες γνωστές τότε χώρες, για Βαρβαρισμό, Δεσποτισμό, Θεοκρατία, Σατραπισμό.

o Κατά την ιστορική περίοδο, ο Εθνικισμός ως έμφυτη πίστη προς την πατρίδα, υπήρχε πάντοτε στις καρδιές των ανθρώπων αλλά σε υπνώττουσα μορφή, όλων των ιστορικών εθνοτήτων που είναι εγγεγραμμένες στο προχριστιανικό Βιβλίο της Οικουμένης, και έχουν πολιτογραφηθεί από την δημιουργό της Κτίσεως, τον Τριαδικό Θεό.

o Η δυναστεία των Αχαιμενιδών (648-330 π.Χ) 4

 

 Η Περσική Αυτοκρατορία στα τέλη του 5^ου π.Χ. αιώνος.

Η Περσική Αυτοκρατορία των Αχαιμενιδών ήταν η μεγαλύτερη και ισχυρότερη ως εκείνη την εποχή, καλώς διοικούμενη και οργανωμένη αυτοκρατορία. Ο Δαρείος διαίρεσε το βασίλειό του σε περίπου είκοσι Σατραπείες. Στην αυτοκρατορία των Αχαιμενιδών, έχουμε κατάσταση Δεσποτισμού, μία μορφή θεοκρατίας και Σατραπισμού, όπου κυριαρχεί η απόλυτη θέληση του μονάρχου.

o Ο Εθνικισμός με την σπαργανώδη μορφή του, θεωρείται ότι άρχισε να εμφανίζεται στους λαούς, από την στιγμή της διαπλάσεως της Εθνικής τους συνειδήσεως. Η Εθνική συνείδηση άρχισε να διαπλάθεται, από της εμφανίσεως/ γεννήσεως της ιδέας του έθνους, στην συνείδηση του κάθε ομοιογενούς λαού.

Πότε όμως εμφανίζεται σε έναν λαό η ιδέα του έθνους;

Η ιδέα του έθνους σχηματίζεται από την στιγμήν που ένας λαός αρχίζει να συνειδητοποιεί τους εξωτερικούς κινδύνους, τις απειλές κατακτήσεώς του και αφανίσεώς του, από ετέρους αλλοεθνείς και αποφασίζει να αμυνθεί του πατρίου εδάφους, αγωνιζόμενος μέχρις εσχάτων, υπέρ βωμών και εστιών.

o Προχριστιανικώς, ο πρώτος λαός που μετασχηματίσθηκε σε Έθνος, με την έννοιαν που γνωρίζουμε σήμερα και απέκτησε Εθνική συνείδηση, είναι ο Ελληνικός, κατά την περίοδο των Ελληνοπερσικών πολέμων (5^ος π.Χ. αιών). 

«Ώ παίδες Ελλήνων, ίτε, ελευθερούτε πατρίδ’, ελευθερούτε δε παίδας, γυναίκας, θεών τε πατρώων έδη, θήκας τε προγόνων νυν υπέρ πάντων αγών» (Αισχύλος).

Ο παραπάνω πολεμικός θούριος, η φωνή του γένους κατά των βαρβαρικών ορδών, η φωνή της πατρίδος κατά του δεσποτισμού, είναι ο απελευθερωτικός ύμνος που περικλείει ΟΛΑ τα χαρακτηριστικά ενός έθνους. Την πατρίδα (επίκληση πατρίδος και τάφων/θηκών προγόνων), Το όμαιμον (επίκληση βιολογικών προγόνων), το ομόθρησκον (επίκληση πατρώας θρησκείας).

Τα δύο άλλα χαρακτηριστικά (ομόγλωσσον και ομότροπον) καθώς και η εθνική συνείδηση, υπονοούνται, συμπεραίνονται ή προκύπτουν από το κείμενο του Αισχύλου και άλλα κείμενα συγχρόνων των διαδραματισθέντων κατά τους Ελληνοπερσικούς πολέμους, αρχαίων Ελλήνων, όπως:

«Το ελληνικόν εόν όμαιμόν τε και ομόγλωσσον και θεών ιδρύματα κοινά και θυσίαι ή θεά τε ομότροπα» (Ηρόδοτος, Ουρανία, 144). Δηλαδή: «Υπάρχει και το ελληνικό έθνος από το ίδιο αίμα και με την ίδια γλώσσα  μ’ εμάς, με το οποίο έχουμε κοινά ιερά των θεών και κοινές θυσίες και ήθη κοινά».

«Ω ξειν αγγέλλειν Λακεδαιμονίοις, ότι τήδε κείμεθα τοις κείνων ρήμασι πειθόμενοι» (Σιμωνίδης).

o Η αυτοκρατορία των Αχαιμενιδών καταλύθηκε από τον Έλληνα βασιλέα της Μακεδονίας  Μέγα Αλέξανδρο (4^ος π.Χ. αιώνας), ο οποίος σάρωσε κυριολεκτικά την Περσική αυτοκρατορία. Το ελληνικό στοιχείο που έφερε μαζί του ο νέος αυτοκράτορας και οι διάδοχοί του, αναμείχθηκε με τα τοπικά στοιχεία, δημιουργώντας τον λεγόμενο Ελληνιστικό πολιτισμό.

Η Ελληνική αυτοκρατορία επί Μεγάλου Αλεξάνδρου διέπλασε για πρώτη φορά, την μορφή της Οικουμενικότητος του Ελληνισμού, του Οικουμενικού Εθνικισμού, με στρατηγικό στόχο την διάδοση του Ελληνικού πολιτισμού σ’ όλα τα τότε γνωστά έθνη.

o Η διάδοχος Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία (146 π.Χ. - 330 μ.Χ.) αποτελεί την πρώτη μορφή της Στρατοκρατορίας (Μιλιταρισμού) ή Καισαρισμού. Ο όρος Ιμπεριαλισμός, που επεκράτησε να λέγεται από τα μέσα του 19^ου αι. προέρχεται από την Λατινική λέξη imperium.5

Η Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία το 44 π.Χ. με τον θάνατο του Ιουλίου Καίσαρος.

Η Pax Romana (λατινική φράση που μεταφράζεται ως «Ρωμαϊκή Ειρήνη»), ήταν η μεγάλη περίοδος σχετικής ειρήνης και αμελητέας επεκτάσεως μέσω στρατιωτικών επιχειρήσεων της Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας, τον 1^ο και 2^ο αιώνα μ.Χ. Την καθιέρωσε ο Καίσαρας Αύγουστος, γι’ αυτό καλείται μερικές φορές και Pax Augustus. Διήρκεσε περίπου από το 27 π.Χ. μέχρι το 180 μ.Χ. Η Pax Romana έληξε το 180 μ.Χ. με τον θάνατο του Μάρκου Αυρήλιου.

Η περίοδος ονομάστηκε Ρωμαϊκός Καισαρισμός ή Δεσποτισμός και όχι Ρωμαϊκός Εθνικισμός, καθ’ όσον οι Ρωμαίοι κυριαρχούσαν στις αχανείς περιοχές της δικαιοδοσίας τους ανεχόμενοι την θρησκευτική και πολιτιστική πολυμορφία των υποτεταγμένων λαών με το παράδοξον της κυριαρχίας της Ελληνική γλώσσας των κατακτημένων Ελλήνων, παντού.

A 5th-century papyrus showing a parallel Latin-Greek text of a speech by Cicero, In Catilinam6

o Μετά την πτώση της Ρωμαϊκής αυτοκρατορίας, οι ευρείες τοπικές κοινότητες, εντάχθηκαν σε ευρύτερες πολυεθνικές-πολυφυλετικές Αυτοκρατορίες/ Μοναρχίες, φαινόμενο που συνεχίστηκε για αιώνες με άλλες αυτοκρατορίες, όπως η Ελληνική/Βυζαντινή και η Οθωμανική.

Αυτό που σήμερα ονομάζουμε κατά συστημική συγκατάβαση Βυζαντινή αυτοκρατορία, δηλαδή Ανατολική Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία, με πρωτεύουσα την Νέα Ρώμη-Κωνσταντινούπολη, ήταν μια πολυεθνική-διαφυλετική αυτοκρατορία, η οποία στους πολίτες της ήταν γνωστή ως Ρωμανία, αυτοκρατορία των Ρωμαίων/Ρωμιών, Ορθοδόξων κατά την πίστη, ομιλούντων αρχικώς (4^ος αιών) την Λατινικήν και ελληνικήν γλώσσαν, μεταγενεστέρως δε, επισήμως και καθολικώς (6^ος-7^ος αιών), την Ελληνική γλώσσα.7

Κυρίαρχο στοιχείον της ακμαζούσης τότε Ελληνικής/Βυζαντινής Αυτοκρατορίας ήταν το καθεστώς της Συναλληλίας μεταξύ κράτους και Ορθοδόξου Εκκλησίας.

Ο Μέγας Κωνσταντίνος οικοδομεί το πρότυπο του Βασιλέως ο οποίος σέβεται  την Ορθοδοξία, την εκκλησιαστική παράδοση και την ανεξαρτησία της εκκλησίας, σε καθεστώς Συναλληλίας και όχι Θεοκρατίας ή Πολιτειοκρατίας, όπως ισχυρίζονται οι ανόητοι και αγράμματοι σύγχρονοι συστημικοί κεκράκτες.

Η λογική της Συναλληλίας, οδηγεί στην αντίληψη ότι, οι κανόνες της Εκκλησίας, ως ορισθέντες από τον ιδρυτή της, Τον Θεάνθρωπον Ιησού Χριστόν, υπερέχουν πνευματικώς από τους νόμους του Κράτους.  Εκκλησία και κράτος, έχουν διαφορετικές αρμοδιότητες, αμφότεροι όμως, ως ευρισκόμενοι υπό την σκέπη του Θεού-Δημιουργού και ασπαζόμενοι την Ορθόδοξη πίστη, έχουν κοινόν στρατηγικόν στόχον την ευδαιμονία της Πατρίδος και του λαού.

Ο Άγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος αναδεικνύει την αξία του λεγομένου Βυζαντινού Κράτους που ίδρυσε ο Μέγας Κωνσταντίνος, λέγοντας ότι σε καθεστώς «συγχρονιστικής παραλληλίας» Χριστιανισμού και νέου Ρωμαϊκού Κράτους, εξαπλώνεται κατά Θεία Πρόνοια, η Ειρήνη, η Ομόνοια και η Αλληλεγγύη.

o Η Ελληνική Αυτοκρατορία/Ρωμανία (Βυζάντιο) εξεπροσωπείτο από ένα ισχυρό κράτος που κατάφερε με συνεκτικές δυνάμεις το ομόδοξον (Ορθόδοξη Χριστιανική Πίστη) και το ομόγλωσσον (την Ελληνική γλώσσα) να συγκεράσει το ομότροπον και την πολυφυλετικότητα, με την  συγκρότηση μιας Ενιαίας Διαφυλετικής Απέραντης Ορθόδοξης Ανθρώπινης Κοινότητας.

Η Οθωμανική αυτοκρατορία, που διαδέχτηκε την Βυζαντινή, ήταν ένα πολυεθνικό κράτος, όπου η βασική διαχωριστική γραμμή ήταν η θρησκεία: Ρωμαίοι ή Ρωμιοί ήταν όλοι όσοι ήταν ορθόδοξοι και υπάγονταν στο Πατριαρχείο, ανεξαρτήτως που κατοικούσαν ή ποια γλώσσα μιλούσαν. Οι Οθωμανοί κυβερνούσαν τους χριστιανούς μέσω της Ελληνικής Εθναρχίας.

o Όλες οι μορφές των εθνικισμών από τον 18^ο αιώνα μέχρι σήμερα, (προοδευτικός/ σοσιαλιστικός, φιλελεύθερος, αντιδραστικός, δημοκρατικός, πολιτειακός, απελευθερωτικός και καταπιεστικός), τις οποίες επικαλούνται οι συστημικοί, δεν είναι τίποτε άλλο παρά δικτατορικές μορφές ασκήσεως εξουσίας, στα διάφορα επικρατήσαντα πολιτικά συστήματα διακυβερνήσεως, εφευρεθέντα και ελεγχόμενα ΑΠΟΛΥΤΩΣ, από το Σύστημα.

o Η Ιστορία διδάσκει και η Αγία Γραφή επιβεβαιώνει ότι, οι κύριες μορφές του Εθνικισμού είναι δύο: Ο αγνός, ο Ορθόδοξος μη Συστημικός Εθνικισμός και ο πολύμορφος Συστημικός Εθνικισμός. Στις δύο κύριες μορφές του Εθνικισμού δύναται να προστεθεί και η αυτόνομη μορφή του Ζηλωτικού ή Ζηλαίου Εθνικισμού, ο οποίος περιορίζεται σε ίδρυση αυτόνομων πατριωτικών ή πατριδοκαπηλικών ομάδων-πολιτικών κομμάτων, τα οποία αργά ή γρήγορα αυτοδιαλύονται ή απορροφώνται από τα συστημικά Εθνικιστικά κινήματα και καταλήγουν στα δίκτυα του Συστήματος.

*

Η συστημική κατηγοριοποίηση των διαφόρων μορφών Εθνικισμού (φιλελεύθερος, συντηρητικός, επεκτατικός, αποικιοκρατικός πολιτειακός, ή κατ’ άλλους,  προοδευτικός, σοσιαλιστικός, αντιδραστικός, δημοκρατικός, απελευθερωτικός, καταπιεστικός, κ.λπ.), είναι αυθαίρετη, λογικοφανής και παραπλανητική, καθ’ όσον, εκτός των άλλων:

1ο/ Επιδιώκει τον σφετερισμόν της αγνής-πατριωτικής ιδεολογίας και την προσαρμογή-ενσωμάτωση-αφομοίωση του εθνικισμού στις διάφορες μορφές πολιτικών συστημάτων της Ιουδαιοταλμουδικής κοινοβουλευτικής Δημοκρατίας.

2ο/ Ένας από τους λόγους εφευρέσεως των συστημικών πολιτικών ιδεολογιών και δημιουργίας αντίστοιχων πολιτικών κομμάτων, δήθεν διαφορετικών αρχών και ιδεολογίας (φιλελεύθερο, νεοφιλελεύθερο, σοσιαλιστικό, σοσιαλδημοκρατικό, κεντρώο, κεντροδεξιό, κεντροαριστερό, λαϊκής δεξιάς, κλπ.), είναι ο εγκλωβισμός των αγνών πατριωτών στα συστημικά κόμματα, του πατριωτισμού ερμηνευομένου και εκδηλουμένου από το κάθε κόμμα, με διαφορετικό πρίσμα.

3ο/ Τα κόμματα που αυτοαποκαλούνται εθνικιστικά, αλλά το σύστημα αποκαλεί υποκριτικώς ακροδεξιά, έστω και αν συμπεριλαμβάνουν μέλη, ηγετικά ή όχι, με αγαθές πατριωτικές προθέσεις, εισερχόμενα εντός των Ιουδαιοκρατούμενων κοινοβουλίων, υφίστανται ιδεολογικο-πολιτική μετάλλαξη ή «αυτόματη πολιτική αναπροσαρμογή», αφού τα κοινοβούλια των αστικών δημοκρατιών, φέουδα του νεποτισμού και της βουλευτοκρατίας, έχουν μεταβληθεί σε μεταλλακτήρια-ανταλλακτήρια ψυχών, ιδεών και αρχών.

Αυτό συμβαίνει σήμερα παγκοσίως, με ΟΛΑ τα λεγόμενα ακροδεξιά κόμματα της Ευρώπης.

4ο/ Αγνοείται, αποσιωπάται, υποβαθμίζεται ή παραβλέπεται ότι, ο Εθνικισμός:

- Είναι το πνευματικό εποικοδόμημα του Έθνους.8  

- Στηρίζεται στην πίστη σε μία φυσική (ΣΣ: και όχι τεχνητή) εθνότητα.9  

- Είναι η συνεχής  και επίμονος προσπάθεια προς πραγματοποίησιν του ανωτάτου ορίου των ιδεωδών ενός έθνους και η τάσις προς επιβολήν της εννοίας αυτού εντός των ορίων του δια της αποκρούσεως επιβουλής προερχομένης εξ άλλου έθνους ή δια της συγχωνεύσεως εις εν όλον των χωρισμένων μερών του αυτού έθνους.10  

-Ως μαζικό συναίσθημα, αποτελεί την ισχυρότερη πολιτική δύναμη   στην παγκόσμια ιστορία.11  

-Είναι η φυσική προσπάθεια του ανθρώπου υπέρ της ευδαιμονίας της πατρίδος του και του έθνους του.12  

-«Είναι η ιδιάζουσα νοοτροπία η οποία χαρακτηρίζει δεδομένον λαόν με ομοιογενή πνευματικόν πολιτισμόν, διαβιούντα ομού και εις στενήν συνάφεια επί ωρισμένου χώρου και εμφορούμενον από την αντίληψιν ότι ανήκει εις χωριστήν ενότητα με κοινά πεπρωμένα…»13  

-Ως αμυντικός εθνικισμός δηλαδή ως συσπείρωση μιας ομάδος με κοινά χαρακτηριστικά, κοινά συμφέροντα, κοινή αίσθηση παρελθόντος και αίσθηση κοινού μέλλοντος, όταν αισθάνεται ότι απειλείται….πρέπει να προάγεται και όχι να συκοφαντείται.14

-Είναι ιδεολογία που στηρίζεται στην πεποίθηση ότι ένας λαός αποτελεί ξεχωριστή και ευδιάκριτη πολιτική κοινότητα, με κοινά χαρακτηριστικά, όπως είναι η γλώσσα, η θρησκεία ή η εθνική καταγωγή.15

 Κατόπιν των παραπάνω, η Συστημική κατηγοριοποίηση του Εθνικισμού και η αναγωγή όλων των μορφών του στην λεγομένη Γαλλική επανάσταση, είναι μία απατηλή θεωρία αφού, η «Γαλλική επανάσταση», που δεν ήταν Γαλλική, αλλά ούτε και επανάσταση,16 κατήργησε, αγνόησε, ανέτρεψε, παραχάραξε, αλλοίωσε, κάθε ιδέα περί έθνους και όλα τα προαναφερθέντα στοιχεία που συνθέτουν διαχρονικώς τον Αληθινόν Εθνικισμόν.

*

Το Σύστημα συνειδητοποιώντας την εθνικιστική ορμή, από την αυθόρμητη πατριωτική έκρηξη των διαφόρων εθνοτήτων στους επί μέρους λαούς των πολυεθνικών Μοναρχιών-Αυτοκρατοριών-Πολιτειών και διαισθανόμενο εγκαίρως τους μελλοντικούς κινδύνους από την ανάφλεξη-άνθιση των κατά τόπους αυθόρμητων Εθνικιστικών κινημάτων:

-Επενόησε τις διάφορες μορφές Εθνικισμών ή προσάρμοσε τα κατά χώραν εμφανισθέντα εθνικιστικά κινήματα στις αντίστοιχες μορφές πολιτικών ιδεολογιών και μορφών διακυβερνήσεως, που το ίδιο είχε κατασκευάσει. Έτσι εγκλώβιζε και ήλεγχε απολύτως, μέσα από ένα κοινό πολιτικό θεσμικό δόγμα που χαρακτήρισε ως θέσφατο και ονόμασε «Κοινοβουλευτική Δημοκρατία», κάθε εμφανιζόμενη πολιτική εθνικιστική κίνηση που αποκτούσε ισχυρό λαϊκό έρεισμα, και την ενέτασσε στην σφαίρα πολιτικής επιρροής του, με τα απατηλά συνθήματα, της αντιπροσωπευτικής Δημοκρατίας και της λαϊκής κυριαρχίας.  

Χρησιμοποίησε ως άλλοθι την Κοινοβουλευτική Δημοκρατία, ώστε σε περίπτωση πιθανής επικρατήσεως των εθνικιστικών δυνάμεων, το προκύπτον εθνικιστικόν καθεστώς, μέσα από τις συστημικές κοινοβουλευτικές διαδικασίες,  να είναι και πάλιν έρμαιον του Συστήματος.

-Χαρακτήρισε υστεροβούλως και ανιστορήτως, ως σταθμό στην εξέλιξη του ευρωπαϊκού εθνικισμού, την Γαλλική Επανάσταση του 1789, η οποία  ως γνωστόν, είναι αποκλειστικό δημιούργημα των Ταλμουδιστών Ιουδαίων. Ο βασικώτερος λόγος ήταν ο εξής:

Οι κατασκευαζόμενες έκτοτε, κρατικές οντότητες, τα αποκληθέντα έθνη-κράτη, να θεωρούνται ότι είναι αποτέλεσμα των αρχών του λεγομένου Διαφωτισμού και των υπερεθνικών συνεπειών της (λεγομένης) Γαλλικής Επαναστάσεως του 1789. Κατά συνέπεια τα έθνη-κράτη, υπεχρεούντο να  ακολουθούν τις αρχές του «Διαφωτισμού» και της Ιουδαϊκής ψευτο-Δημοκρατίας.

Το Σύστημα εφηύρε αρχές ελκυστικές, παραπλανητικές και παγιδοφόρες όπως: Διαφωτισμός, Ισότης, Αδελφότης, Ελευθερία (ατομική), τις οποίες αυθαιρέτως προσεκόλλησε, αυτούσιες ή μεταλλαγμένες, σε όλες τις επινοηθείσες απ’ αυτό, μορφές εθνικισμού.

-Αντικατέστησε τις έμφυτες στον άνθρωπο και τους λαούς αρχές-συνιστώσες του Έθνους με τις αφύσικες και διεθνιστικές τεκτονικές αρχές Ισότης, Αδελφότης, Ελευθερία (ατομική), που δεν έχουν σχέση με τον ιστορικό όρο «Έθνος» και τον αληθινό Εθνικισμό. Έτσι εδημιούργησε νέα δευτερογενή πολιτικά και θεσμικά υλικά, με τα οποία κατεσκεύασε κράτη που δεν είχαν σχέση με υπαρκτά ιστορικώς έθνη, αλλά για ευνόητους λόγους τα αποκαλούσαν, αυτό (Σύστημα) και οι υπηρέτες του, έκτοτε, Έθνη-κράτη ή Έθνη.

Τα νεοπαγή αυτά έθνη εβάπτισε με νέα ονόματα ΟΥΔΕΜΙΑΝ σχέση έχοντα με ιστορικούς γενάρχες, φυλετικούς προπάτορες, αρχαιολογικά ή εθνολογικά ερείσματα (ιστορικώς καταγεγραμμένες εθνότητες ή εθνοφυλετικές κοινότητες).

-Ανέτρεψε τις Μοναρχίες και τις ευρωπαϊκές απολυταρχίες και ανέδειξε νέες πολιτικές καταστάσεις, νέα κράτη με θεσμούς κυριάχων εθνών, με πρωτόγνωρες ονομασίες, στους πολίτες των οποίων επέβαλλαν θεσμούς και αρχές, εκβληθείσες από την Ιουδαιοταλμουδική μήτρα της δικής τους Γαλλικής Επαναστάσεως.

Τα έθνη-κράτη που αντικατέστησαν τις αυτοκρατορίες, προήλθαν από την ανασύσταση κάποιου κράτους που υπήρχε στον Μεσαίωνα, αλλά είχε διαμελιστεί από τις αυτοκρατορίες ή δημιουργήθηκαν εκ του μηδενός, με νεοφανές και ανύπαρκτο ιστορικώς και εθνικώς όνομα (όπως π.χ. Πολωνία και Ουκρανία αντιστοίχως).

Ο ισχυρισμός, λοιπόν, των συστημικών ότι η έξαρση του πατριωτισμού ήταν αποτέλεσμα του Διαφωτισμού, είναι αυθαίρετος, σκόπιμος, ανιστόρητος, αβάσιμος και απαράδεκτος. 

Η λεγομένη Γαλλική Επανάσταση του 1789, την οποίαν αρκετοί συστημικοί προσδιορίζουν ως την μήτρα του «Διαφωτισμού» και απαρχή της αστικής κοινοβουλευτικής δημοκρατίας και κατ’ άλλους του Δημοκρατικού Εθνικισμού, είναι ένας μεγάλος Συστημικός μύθος και μεγίστη Συστημική Απάτη, ανάλογη με εκείνη του Ναζισμού.

Η  Γαλλική Επανάσταση την οποίαν το Σύστημα εορτάζει ή προβάλλει παγκοσμίως ως δήθεν σύμβολον ανατροπής της απολυταρχίας και εγκαθιδρύσεως του φιλελευθερισμού και της…Δημοκρατίας, ήταν καθ’ ολοκληρίαν έργον των Ταλμουδιστών Ιουδαίων Τεκτόνων (Ιλλουμινάτι), με σκοπόν την ανατροπήν της Μοναρχίας και εγκαθίδρυση της Ιουδαιοκρατούμενης…. αντιπροσωπευτικής ψευτοδημοκρατίας, αρχικώς στην Γαλλίαν και μεταγενεστέρως σε όλον τον κόσμο !!!17  

Δεν είναι τυχαίο που σε όλα τα σχολικά και πανεπιστημιακά εγχειρίδια τονίζεται από τους εντολοδόχους συγγραφείς - μισθωμένους από το Σύστημα κονδυλοφόρους - ότι η Ελληνική επανάσταση του 1821 ήταν αποτέλεσμα της Γαλλικής επαναστάσεως του 1789 και του Γαλλικού Διαφωτισμού, ποτίζοντας έτσι τις ψυχές των Ελληνοπαίδων με το δηλητήριον της Αντιγνώσεως, της Εθνικής Λήθης και του απατήλιου πολιτικού ελιξηρίου της αστικής ή κοινοβουλευτικής ψευτο-δημοκρατίας!

Με τα κατευθυνόμενα και ελεγχόμενα εθνικοεπαναστατικά κινήματα παγκοσμίως, το Σύστημα απέτρεπε κάθε δυσμενή γι’ αυτό συνέπεια, από το ξέσπασμα ενός έμφυτου και ανεξέλεγκτου εθνικισμού, μιάς εξιδανικευμένης μορφής  αγνού πατριωτισμού.

Τα παρουσιασθέντα και καταγραφέντα στις σελίδες της συμβατικής ιστορίας, από τους συστημικούς ιστορικούς, συγγραφείς, ερευνητές, επαναστατικά ή απελευθερωτικά κινήματα και καταγραφέντα ως Εθνικιστικά, συνιστούν απατηλούς ή αυθαίρετους χαρακτηρισμούς, καθ’ όσον αποτελούν συστημικά κατασκευάσματα ή συνιστώσες, του Συστημικού Εθνικισμού.

Σε όλα σχεδόν τα πατριωτικά/εθνικιστικά κινήματα εντός και εκτός της Ευρώπης, από τον 18ον αιώνα και μετά, ηγούντο πρόσωπα ανήκοντα σε στοές και αποκρυφιστικές Εταιρείες, ελεγχόμενες κατ’ αρχήν μερικώς και αργότερον πλήρως (δεύτερον ήμισυ 18ου αιώνος), από τους Ιλλουμινάτι του Ιουδαιοταλμουδικού ΣΥΣΤΗΜΑΤΟΣ.18

Συνεχίζεται

---

1 Αριστοτέλης, Πολιτικά, Η, 1328^Α.

2 Το αρχαίο αριστοκρατικό πολίτευμα ΔΕΝ είχε σχέση με την σημερινή περί αριστοκρατίας θεώρηση, η οποία είναι απολύτως ταυτισμένη με την Ιουδαιοκρατούμενη πλουτοκρατία. Αντιθέτως, η ελληνική αριστοκρατία εστηρίζετο στην αριστοκρατία του πνεύματος και του σώματος, επέβαλε αυστηρές ποινές στους πλουσίους εάν δεν μετάβαιναν στην εκκλησία ή δεν εδέχοντο να προσφέρουν τις υπηρεσίες τους ως άρχοντες, εφ’ όσον ετύγχαναν καθολικής επιδοκιμασίας, είχε ως θεμέλιον την ευγενή άμιλλα μεταξύ των «καλών κ’ αγαθών», και συνέθετε πολιτείαν στην οποίαν κυβερνούσαν οι άριστοι «είτε εκ της καταγωγής, είτε από φυλήν κυρίαρχον, είτε εκ της μορφώσεως, είτε εκ της στρατιωτικής ή άλλης αξίας».

Πηγές: Εγκ. ΗΛΙΟΣ, τ. 3^ος, σ. 526/τ. ΕΛΛΑΣ, Οι ηγέται των Αθηνών, σ.129---Μεγ. Αμερ. Εγκυκλοπαίδεια, τ.11^ος, σ.116.

3 Η αρχαία τυραννίς, ΔΕΝ έχει σχέση με την σημερινή παρεφθαρμένη έννοια της λ. τυραννία που σημαίνει στυγνή δικτατορία, παντελής έλλειψη ελευθερίας, καθεστώς λαομίσητο.

«Η λέξη τύραννος η οποία εισήχθη από την Μ. Ασίαν σημαίνει κυβερνήτης άνευ οιασδήποτε δυσφημιστικής προθέσεως» (Ν. Εγκ. Λεξ. ΗΛΙΟΣ, τ. ΕΛΛΑΣ, Μέρος Α΄, σ. 220).

Η λέξη ταυτίζεται με την δωρικήν κοίρανος που εκτός των άλλων σημαίνει, μονάρχης, βασιλεύς, απόλυτος άρχων. Ο Αριστοτέλης παρουσιάζει τον τύραννο ως προστάτη των αδυνάτων (Πολιτικά, 1310 bκαι 1315b).

«Η τυραννίς, είδος πολιτεύματος εις τας αρχαίας Ελληνικάς Πολιτείας, υπήρξε κατά κανόνα σχεδόν ευεργετική και εκπολιτιστική…» (Μεγ. Αμερικανική Εγκυκλοπαίδεια, τ. 20^ος, σ. 418).

4 Η πρώτη αναφορά στους Πέρσες προέρχεται από Ασσυριακή επιγραφή του 800 π.Χ. η οποία τους αναφέρει ως "Παρσού", γείτονες ενός άλλου έθνους τους Μήδους. Για τους δύο επόμενους αιώνες, οι Πέρσες και οι Μήδοι ήταν υποτελείς των Ασσυρίων, Βαβυλωνίων και Σκυθών.

Η δυναστεία των Αχαιμενιδών ήταν η πρώτη σειρά Περσών ηγεμόνων. Ιδρύθηκε από τον Αχαιμένα, έναν Πέρση ηγέτη του 700 π.Χ. Ο γιος του ο Θιέσπης οδήγησε τους νομάδες Πέρσες να εγκατασταθούν στο νότιο Ιράν γύρω στο 650 π.Χ. και συγκρότησε το πρώτο οργανωμένο Περσικό κράτος. Σταδιακώς, το Περσικό κράτος κατέκτησε την περιοχή των αυτοχθόνων Ελαμιτών, συμπεριλαμβανομένης της σημαντικής περιοχής Ανσάν. Οι απόγονοι του Θιέσπη χωρίστηκαν σε δύο κλάδους, ο μεν βασίλευε στο Ανσάν ο δε στην υπόλοιπη Περσία.

Ο Κύρος ο Μέγας ένωσε τα δυο βασίλεια περί το 559 π.Χ. Εκείνη την περίοδο οι Πέρσες ήταν υποτελείς στους Μήδους υπό τον παππού του Κύρου, τον Αστυάγη. Ο Κύρος επαναστάτησε με την βοήθεια των Περσών, ανατρέποντας τον Αστυάγη και δημιούργησε την μεγάλη Περσική αυτοκρατορία, προσθέτοντας την Μηδία στο Περσικό κράτος στα 550 π.Χ. Ο Κύρος οδήγησε τους Μήδους και τους Πέρσες σε νέες κατακτήσεις. Το 539 π.Χ. εισήλθε θριαμβευτικώς στην Βαβυλώνα.

Ο γιος του Κύρου, Καμβύσης Β΄, ενσωμάτωσε την Αίγυπτο στην Περσική Αυτοκρατορία. Η Αυτοκρατορία έφτασε στο απόγειό της με τον Δαρείο Α', ο οποίος κατέλαβε την κοιλάδα του Ινδού ποταμού και την Θράκη και πέρασε τον Δούναβη, καταδιώκοντας για αρκετό καιρό τους Σκύθες, χωρίς όμως σημαντικά αποτελέσματα. Η εισβολή του στην Ελλάδα ανακόπηκε στην Μάχη του Μαραθώνα το 490 π.Χ. Ο γιος του Ξέρξης Α' επανέλαβε την προσπάθεια, αλλά ηττήθηκε στην Ναυμαχία της Σαλαμίνας το 480 π.Χ. και αποκρούστηκε οριστικά στην Μάχη των Πλαταιών, το επόμενο έτος.

5 Imperium = Αυτοκρατορία. Όρος χρησιμοποιούμενος κατά κόρον αλλά με διαφορετική σημασία αναλόγως του συγγραφέως και της εποχής (Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία/ Imperium Romanum).

6 Πάπυρος με ελληνολατινικό κείμενο, που αφορά σε απόσπασμα από λόγο του Κικέρωνος κατά του Κατιλίνα, κατά την περίοδο της Ρωμαϊκής κυριαρχίας. Ο Κικέρων αγορεύοντας στην Σύγκλητο………επιτέθηκε έντονα στον Κατιλίνα (πρώτη αγόρευση κατά του Κατιλίνα, όπου ελέγχθη και το περίφημο o tempora o mores), κατηγορώντας ότι συγκέντρωσε και κατέφυγε με τον στρατό του στην Ετρουρία.

7 H Ρωμανία / Βυζαντινή αυτοκρατορία / Βυζάντιο,   ήταν διάδοχο κράτος του γεωγραφικού χώρου της ρωμαϊκής αυτοκρατορίας, με χρονικά όρια που ξεκινούν από τα εγκαίνια της Κωνσταντινουπόλεως στις 11 Μαΐου του 330 και φτάνουν ως την τελική της πτώση, την άλωση από τους Οθωμανούς, στις 29 Μαΐου του 1453. Τα όριά της μέσα στα εκτεταμένα χρονικά όρια ζωής άλλαξαν πολλές φορές αλλά στην μεγαλύτερή της έκταση διοικούσε εδάφη που περιελάμβαναν την Ιταλική χερσόνησο, την χερσόνησο του Αίμου (την κακώς και ανιστορήτως αποκαλουμένην Βαλκανικήν/Βαλκάνια), την Μικρά Ασία, Συρία και Παλαιστίνη, την Αίγυπτο, την σημερινή Τυνησία καθώς και μικρό τμήμα της Ιβηρικής χερσονήσου.

8 Ernest Barker, National Character and the Factors in its Formation, London, 1948.

9 H.L. Koppelmann, Nation, Sprache und Nationalismus, Leiden, 1956.

10 Εγκυκλοπαιδικόν Λεξικόν ΗΛΙΟΥ, 1975, λ. Εθνικισμός.

11 Δημ. Μητρόπουλος, εφ. ΒΗΜΑ, 23 Ιανουαρίου 1994.

12 Νικόλαος Σκούφος, Δοκίμιον περί πατριωτισμού, 1817.

13 Εncyclopaedia Americana

14 Μιχαήλ Δούντας, τ. πρέσβυς, εφ. ΤΑ ΝΕΑ, 22 Ιουνίου 1993.

15 «Λεξικό κοινωνιολογίας», μετάφραση Α. και Σ. Κάντας, Αθήναι, 1991.

16 Η πολιτική, κοινωνική και θεσμική αλλαγή του 1789 στην Γαλλία, δεν ήταν ούτε Γαλλική ούτε Επανάσταση.

Δεν ήταν Γαλλική, διότι:

.Εμπνευστές και αυτουργοί ήσαν αλλοεθνείς Ταλμουδιστές Ιουδαίοι και Ιουδαιοκρατούμενα όργανα (τέκτονες Ιλλουμινάτι, Θεοσοφιστές, κ.α.).

.Ενισχύθη και υπεστηρίχθη από ομοϊδεάτες διεθνιστές «αδελφούς» της Ευρώπης, ταλμουδιστές Τοκογλύφους Τραπεζίτες, με σκοπό την ηθική και υλική συμπαράσταση των πρωτοκλασσάτων επαναστατών, σε διεθνιστική κλίμακα και όχι την υπεράσπιση των συμφερόντων του Γαλλικού λαού.

Δεν ήτο Επανάσταση, διότι:

.Η Εθνική ταυτότης των καθοδηγητών ήτο διαφορετική από αυτή των καθοδηγουμένων.

.Την θέση της ανατραπείσης κληρονομικής παντοδυναμίας δεν κατέλαβε η κυριαρχία του Γαλλικού λαού αλλά φαινομενικώς η κυριαρχία της Γαλλικής αστικής τάξεως, ουσιαστικώς  η Ιουδαϊκή κοινότητα, η οποία απλώς αντικατέστησε την φεουδαρχική τυραννία.

Η αστική Τάξη μετά την επικράτησή της, «ενομιμοποίησε» την βία την τρομοκρατία και την εγκληματικότητα, με βάση τις εντολές των προστατών της.

.Δεν συμμετέσχε σ’ αυτήν αυθόρμητα και συνειδητά ο Γαλλικός λαός, αλλά οι τυφλώς καθοδηγούμενες λαϊκές μάζες οι οποίες ενεργούσαν για το συμφέρον της Ιουδαιοκρατούμενης αστικής τάξεως, με την πρωτοπορεία των τότε αποβρασμάτων της Γαλλικής κοινωνίας (αλητοπρολεταριάτο, ποινικοί κατάδικοι αναρχικοί, λιποτάκτες στρατού κ.λπ.).

Πλήρης ανάλυση των αιτίων, της ταυτότητος των οργανωτών, του σκοπού και των πρωταγωνιστών της λεγομένης «Γαλλικής Επαναστάσεως» θα γίνει σε προσεχή ανάπτυξη του θέματος.

17 -Γαλλική και Αμερικανική Επανάστασις, Πιέρ Βιάλ, 1987, εκδ. Ελεύθερη Σκέψις.

-Οι Ελευθεροτέκτονες , Αλαίν Γκισάρ, 1971.

-Πρωτόκολλα των Σοφών της Σιών, κεφ.Γ΄.

-Lombard de Langres, Histoire de Jacobines, 1920, p.31.

-La Franc-Maconerie et la preparation de la Revolution, Gaston Marten, Presses Universitaires de France, 1926, p.16-17.

Πλείονα στοιχεία και άγνωστες λεπτομέρειες (γνωστές αλλά αποκρυβείσες από το Σύστημα), θα παρουσιαστούν κατά την ανάλυση του Θέματος: «Η Γαλλική Επανάσταση του 1789: Ιουδαιοταλμουδικοί μύθοι και ιστορικές Αλήθειες».

18 Κυριώτερα Εθνικιστικά κινήματα ιδρυθέντα αρχικώς με την μορφή αποκρυφιστικών εταιρειών ελεγχομένων από τους Ταλμουδιστές Ιουδαίους, μερικώς στα αρχικά στάδια και ολοκληρωτικώς από το 1776…

Ιταλία: Καρμπονάροι ή Ανθρακείς: Μέλη αποκρυφιστικής οργανώσεως του 19^ου αι.(1807) με σκοπό την κατάλυση της Ιταλικής Μοναρχίας και εγκαθίδρυση της Ιουδαιοταλμουδικής ψευτοδημοκρατίας.

Αγγλία-ΗΠΑ: Οι Ρεββεκαΐτες στην Ουαλία. Οι Θηρευτές στον Καναδά (1837). Η Εταιρεία των Ιπποτών της Πενσυλβάνια. Η εταιρεία των Φαινιάνων στην Αμερική αποσκοπούσα ν’ αποσπάσει την Ιρλανδία από την αγγλική κυριαρχία και ν’ ανακηρύξει αυτήν αυτόνομον.

Ιρλανδία: Τα λευκά τέκνα (White Boys) το 1761. Τα τέκνα του Δικαίου (1787).

Γερμανία: Το τάγμα των Θεοπνεύστων, το 1790 ή Ένωση της Αρετής (Tugen-Verein ή Tugen –bund) με σκοπό αρχικώς την διείσδυση και έλεγχον των ανακτοβουλίων και στην συνέχεια την ανατροπήν της Μοναρχίας. Η Εταιρεία των φοιτητών, πρόδρομος της Αρμίνια, σε ανάμνηση του Γερμανού ήρωος Αρμινίου (9^ος μ.Χ.).

Πολωνία: Εθνικός Τεκτονισμός (1814). Πατριωτική Εταιρεία (1822).

Ρωσία: Η Ένωση των Βογιάρων (1823). Οι Μηδενιστές ή Αναρχικοί (1866) με σπουδαιότερη εγκληματική ενέργεια την δολοφονία του Τσάρου Αλεξάνδρου Β΄, την 13ην Μαρτίου 1881.

Γαλλία: Οι εταιρείες «Αναγεννηθέντες Φράγκοι», Καρβοναρία (1820). Οι ιππότες της πίστεως/Οι δημοκρατικοί. Η εταιρεία των Οικογενειών ή Εποχών (1839). Η εταιρεία «πρόδρομοι της Γαλλικής/Τεκτονικής Επαναστάσεως».

Πηγή: Μυστήρια και Μυστικές Εταιρείες, Χαρ. Π. Καλαϊσάκη, Εκδ. Διόνυσος, ανατύπωση του πρωτοτύπου εκδοθέντος στην Κωνσταντινούπολη το 1910.