ΜΕΡΟΣ 9ο

Ε. ΙΣΤΟΡΙΑ ΤΟΥ ΕΘΝΙΚΙΣΜΟΥ        

Αντισυστημική/Ορθόδοξη Θέση (Συνέχεια 8ου μέρους)

o          Ο Ορθόδοξος Εθνικισμός:

 - Ως έννοια αφορώσα σε συγκεκριμένο έθνος, του οποίου ο λαός αποτελεί ξεχωριστή και ευδιάκριτη πολιτική κοινότητα παγκοσμίως, διετυπώθη αρχικώς κατά προφητικόν και απόρρητον τρόπον, από τον Κύριον Ιησούν Χριστόν και αφορούσε στην εύλογία Του που έδωσε προς το Ελληνικόν Έθνος, λίγο προ της Σταυρώσεώς-Αναστάσεώς  Του.  

«Ήσαν δε τινές Έλληνες εκ των αναβαινόντων ίνα προσκυνήσωσιν εν τη εορτή…Ο δε Ιησούς απεκρίνατο αυτοίς λέγων..Ελήλυθεν η ώρα ίνα δοξασθή ο Υιός του ανθρώπου….» (ΙΩΑΝΝΗΣ,12/20-24).

Υποστηρίζουν μερικοί, οι πλείστοι των οποίων είναι νεοπαγανιστές, ότι η φράση αυτή του Ιησού είναι ημιτελής, διότι τάχα, δεν δίδεται εξήγηση πώς θα δοξασθεί ο «Υιός του Ανθρώπου» και ότι οι Χριστιανοί έχουν παραλείψει σκοπίμως το υπόλοιπο κομμάτι των λόγων του Κυρίου.

Κατά τους ισχυρισμούς τους το πλήρες κείμενον έχει ως εξής:

«Ελήλυθεν η ώρα ίνα δοξασθή ο Υιός του Ανθρώπου. Ελλάς γαρ μόνη ανθρωπογονεί, φυτόν ουράνιον και βλάστημα θείον ηκριβωμένον, λογισμόν αποτίκτουσα οικειούμενον επιστήμην».1

Η απάντηση στους φρενομανείς υποστηρικτές της παραπάνω απόψεως, δίδεται αναλυτικώς στην υποσημείωση 1.

Η παραπάνω φράση του Κυρίου ( ΙΩΑΝΝΗΣ, 12/20-24) ερμηνεύεται διττώς:

Η πρώτη και επικρατέστερη ερμηνεία, αφορά κυριολεκτικώς στο Ελληνικό Έθνος, καθ’ όσον δια των Ελλήνων, που θα εδέχοντο ασμένως και λυτρωτικώς την νέαν πίστη και του Ελληνισμού, ιδιαιτέρως δε δια της Ελληνικής φιλοσοφίας, αποδεδειγμένως προπαιδείας στον Χριστιανισμόν, η Νέα Χριστιανική Πίστη θα διεδίδετο στα πέρατα του κόσμου, δοξαζομένου έτσι παγκοσμίως, του Υιού του Ανθρώπου..

Η ερμηνεία αυτή ενισχύεται:

v     Από το χωρίο του ΜΑΤΘΑΙΟΥ (21/43), στο οποίον ο Κύριος δίδοντας αποστομωτική απάντηση στους άπιστους Ταλμουδιστές Φαρισαίους τους λέγει τα φοβερά λόγια: «Δια τούτο σας λέγω ότι θα αφαιρεθεί από εσάς η ευλογία/Βασιλεία του Θεού και θα δοθεί σε έθνος που θα ποιήσει καρπούς της βασιλείας του Θεού..» (…αρθήσεται αφ’ υμών η βασιλεία του Θεού και δοθήσεται έθνει ποιούντι καρπούς αυτής…).

Μέχρι τότε, ο παλαιός λαός Ισραήλ, ήταν ο «περιούσιος λαός» του Κυρίου.2

Τώρα ο Θεός αίρει την ευλογίαν Του από το Έθνος του παλαιού λαού Ισραήλ, στην ηγεσία του οποίου ήταν οι Εωσφοριστές Ταλμουδιστές Ιουδαίοι-Φαρισαίοι και χρήζει ως «περιούσιον» λαόν Του ένα άλλο έθνος. Ποίον άλλον έθνος εκτός του ελληνικού εποίησεν πνευματικούς καρπούς, μετά την Ανάσταση του Κυρίου και υπήρξεν ο πρωτοφωτοδότης και πρωτοδιδάσκαλος του Χριστιανισμού στην ανθρωπότητα; Η ιστορία μαρτυρεί:

Ουδέν άλλο, πλην του Ελληνικού Έθνους.

v     Από το γεγονός ότι το ουσιαστικώτερο γνώρισμα του Ελληνισμού ήταν η Θεοκεντρικότητα. Στην Ιστορία Του Ελληνισμού δεν υπήρξε ποτέ αθεΐα. Για να προσδιοριστεί η αξία ή απαξία του Έλληνος ανθρώπου από την αρχαιότητα, γίνεται αναφορά στην σχέση του με το Θείον, όπως και αν αυτό νοείται, με τον Θεό. 

Θέωση κατά την ορθόδοξη πίστη είναι ή ενοίκηση του Θεού μέσα στο άνθρωπο, τον Άγιο. Και ο Έλλην από την αρχαιότητα μέχρι των ημερών μας είναι ό αληθινός άνθρωπος, Ένθους, δηλαδή ένθεος. Λοιπόν, όταν ό Απόστολος Παύλος (Πράξ. ΙΖ, 22) χαρακτήριζε τους Αθηναίους Έλληνες της εποχής του «δεισιδαιμονεστάτους» (ευσεβέστατους), έλεγε την αλήθεια.3

Δεν ήταν λοιπόν τυχαία η επιλογή των Ενθέων Ελλήνων από τον Δημιουργό, για να τους χρησιμοποιήσει ως όργανα της Δόξης Του! Δεν ήταν τυχαία η χρησιμοποίηση του Ελληνικού φιλοσοφικού πνεύματος, στην πνευματική θεμελίωση και θεολογική τεκμηρίωση των δογμάτων της Ορθοδόξου πίστεως.

Ήδη ο θεοκεντρικός πυρήνας του προχριστιανικού Ελληνισμού, τον είχε καταστήσει πανέτοιμο για την παγκόσμια αποστολή του! Ο Ελληνισμός διέθετε την ορθότητα στην μεθοδολογία, την ακρίβεια στην επιχειρηματολογία,  την ασφάλεια στην συμπερασματολογία και τον Ορθόδοξον τρόπον στην πνευματική διαδικασία αναζητήσεως της Αληθείας!

Ο Ορθόδοξος Ελληνισμός ήταν λοιπόν το καταλληλώτερον και μοναδικόν πνευματικόν όργανον, για την κατακλυσμιαία και παγκόσμια διάδοση του Χριστιανισμού, με το ασφαλέστερο μέσο μεταφοράς, την ελληνική γλώσσα που επικρατούσε σ’ ολόκληρο τον τότε γνωστό κόσμο.

Η δεύτερη και ασθενέστερη ερμηνεία, αφορά σε όλους τους Εθνικούς/ειδωλολάτρες του Ελληνιστικού περιβάλλοντος που θα εδέχοντο ασμένως και θα μετεστρέφοντο κατά μάζες στον χριστιανισμό και θα αποτελούσαν την Εκκλησία του Θεού, την Σιών της Ορθοδόξου πίστεως.

Η ερμηνεία αυτή ενισχύεται από την φράση στο κατά Μάρκον Ευαγγέλιον, όπου γίνεται λόγος περί μιας γυναικός, η οποία παρεκάλει τον Χριστόν να εκβάλει το δαιμόνιον της κόρης της. "...η δέ γυνή ήν Ελληνίς, Συροφοινίκισσα τώ γένει καί ηρώτα ...". (7/26).

Είναι προφανές ότι εφ' όσον ήτο Συροφοινίκισσα εκ φυλετικής καταγωγής, ο άλλος χαρακτηρισμός (Ελληνίς) αναφέρεται στο θρήσκευμα της γυναικός.  

Με άλλα λόγια, η γυναίκα εκείνη ήταν «Ελληνίδα» κατά τήν θρησκείαν, δηλαδή ειδωλολάτρις και Συροφοινίκισσα κατά την καταγωγήν και την πατρίδα. Συνεπώς κατά τους υποστηρικτές της δευτέρας ερμηνείας, όταν ο Κύριος ανεφέρθη στους «Έλληνες» εννοούσε τους Εθνικούς, όλους τους μη Ισραηλίτες/ειδωλολάτρες.4

Αυτή η κοσμογονική μεταβολή όμως, της ταχυτάτης εξαπλώσεως του Χριστιανισμού στους Εθνικούς, δεν θα μπορούσε να συντελεσθεί χωρίς την ηγετική δράση των Ελλήνων και την πνευματική δύναμη/ανωτερότητα του Ελληνισμού .

Βλέποντας λοιπόν ο Ιησούς τους Έλληνες να έρχονται προς Αυτόν, διαβλέπει ότι μόνον μέσω του Ελληνισμού, θα ηδύνατο να διαδοθεί η διδασκαλία Του.

Το αψευδές στόμα του Ιησού βεβαίωσε ότι οι Έλληνες είναι σε θέση να κατανοήσουν και η ελληνική γλώσσα κατάλληλη, για να μεταδοθεί ο Σωτηριώδης Λόγος της αληθούς πίστεως, το χαρμόσυνο άγγελμα του Ευαγγελίου, σε όλα τα έθνη.

Οι Έλληνες ήσαν οι εκλεκτοί και οι κλητοί μεταξύ των Εθνών, οι οποίοι επελέγησαν από τον Θεάνθρωπον για την διάδοση της Διδασκαλίας της αληθούς πίστεως σε όλα τα Έθνη/τους ειδωλολατρικούς λαούς.

Συμπερασματικώς παρατηρούμεν ότι, οποιαδήποτε εκδοχή και αν δεχθώμεν για την ερμηνεία της συγκεκριμένης φράσεως του Κυρίου, καταλήγουμε στο ασφαλές συμπέρασμα ότι το Ελληνικό Έθνος μεταξύ όλων των Εθνών, είχε την Ευλογία του Κυρίου για την εκτέλεση της θεϊκής αποστολής ήτοι, της διαδόσεως Της Αληθούς πίστεως, του Ορθόδοξου Χριστιανισμού.

Αν δεν υπήρχε η ελληνική γλώσσα, το Ευαγγέλιο ήταν πολύ δύσκολο έως αδύνατον να διαδοθεί στον τότε γνωστό κόσμο!  Αυτό και μόνον αποτελεί μία τεράστια αναγνώριση του Ελληνικού πνεύματος από Αυτόν τον ίδιον τον Υιόν του Ανθρώπου.

«...οίον το λεγόμενον ρητόν εν τω κατά Ιωάννην Ευαγγελίω, ότε ήλθον οι Έλληνες ζητούντες ιδείν τον Κύριον, και ευθέως είπεν, ελήλυθεν η ώρα, και τα εξής…. πρόδηλον, ότι έφθασεν η κλήσις των εθνών. Ήρξατο γαρ ο καιρός του πάθους, και τούτο ως σημείον τίθησιν. Και γαρ η διάκρισις πάντα ταύτα σαφηνίζει ...».5

- Ως ιδεολογία εσχηματίσθη σπερματικώς αμέσως μετά την άλωση της Πόλεως από τους Οθωμανούς, όταν στις δεκάδες αποτυχημένες επαναστατικές προσπάθειες και κινήματα των υποδούλων Ελλήνων, που έγιναν, από το 1462 6 μέχρι το 1821:

.Κυριαρχούσε η Μεγάλη Ιδέα του Γένους των Ελλήνων, συνδεδεμένη στενώς με την Ορθοδοξία, οιστρηλατούσα τους εθνικούς οραματισμούς.

.Επί των επαναστατικών σημαιών απεικονίζοντο οι μορφές του Χριστού, της Θεοτόκου και των Αγίων της Ορθοδοξίας.7

- Ως κοσμοθεωρία, στηριζομένη στον αλάνθαστο κανόνα ασφαλείας που είναι η Θεόπνευστη Αγία Γραφή:

.Αποκαλύπτει στους πιστούς, τα μυστήρια της Δημιουργίας όλων των κτισμάτων, λογικών και αλόγων, ορατών και αοράτων.

.Δίδει απαντήσεις σε όλα τα μεγάλα υπαρξιακά ζητήματα.

Ως πολιτική κοσμοαντίληψη ενεφανίσθη αρχικώς, με την Ελληνική Εθνικοαπελευθερωτική Επανάσταση του 1821 η οποία έγινε «Για του Χριστού την πίστη την Αγία και της Πατρίδος την Ελευθερία», καθ’ όσον:

Η Ελληνική επανάσταση εκτός από τις εθνικές συνέπειες είχε και υπερεθνικές τοιαύτες, διδάξασα τους λαούς να μην ανέχονται την δουλεία, αλλά με πίστη στον Θεόν, το δίκαιον του αγώνος τους και τις ηθικές δυνάμεις του Έθνους τους, να επιχειρούν την αποτίναξη της τυραννίας, ανεξαρτήτως της υλικής υπεροχής του δυνάστη και του επικρατούντος διεθνώς, πολιτικού κλίματος.

Ο δρόμος για την Εθνική ελευθερία των υποδούλων λαών της Ευρώπης και όχι μόνον, άνοιξε με την ελληνική επανάσταση  του 1821 και όχι με την λεγόμενη Γαλλική Επανάσταση του 1789, όπως ισχυρίζεται το Σύστημα.

- Κυρώθηκε και επισφραγίστηκε από την Εθναρχούσα Ορθόδοξη Εκκλησία, με τον όρκο των Επαναστατών στην Αγία Λαύρα τον Μάρτιο του 1821 και λίγες ημέρες αργότερα στην πλατεία Αγίου Γεωργίου στην Πάτρα, την 23^η Μαρτίου 1821, με την μορφή εκκλήσεως προς τις ευρωπαϊκές Μεγάλες δυνάμεις.

Η προκήρυξη του Αχαϊκού Διευθυντηρίου είναι χαραγμένη επί μαρμαρίνου μνημείου στην πλατεία Αγίου Γεωργίου Πατρών: 8

Προς τους εν Πάτραις προξένους των ξένων επικρατειών

«Ημείς, το Ελληνικόν έθνος των Χριστιανών, βλέποντες ότι μας καταφρονεί το οθωμανικόν γένος και σκοπεύει τον όλεθρον εναντίον μας [...], απεφασίσαμεν σταθερώς ή ν’ αποθάνωμεν όλοι, ή να ελευθερωθώμεν. Και τούτου ένεκα βαστούμεν τα όπλα εις χείρας, ζητούντες τα δικαιώματά μας. Όντες λοιπόν βέβαιοι, ότι όλα τα χριστιανικά βασίλεια γνωρίζουν τα δίκαιά μας, και όχι μόνον δεν θέλουν μας εναντιωθή αλλά και θέλουν μας συνδράμη, και ότι έχουν εις μνήμην, ότι οι ένδοξοι πρόγονοί μας εφάνησαν ποτέ ωφέλιμοι εις την ανθρωπότητα, διά τούτο ειδοποιούμεν την Εκλαμπρότητά σας και σας παρακαλούμεν να προσπαθήσετε, να είμεθα υπό την εύνοιαν και προστασίαν του μεγάλου τούτου κράτους».

Την διακήρυξη υπογράφουν κατά σειρά οι: Αρχιεπίσκοπος Πατρών Γερμανός, Επίσκοπος Κερνίτσης-Καλαβρύτων Προκόπιος, Ανδρέας Ζαΐμης, Ανδρέας Λόντος, Μπενιζέλος Ρούφος, Παπαδιαμαντόπουλος και Σωτηράκης (Σωτήριος Θεοχαρόπουλος) {Επιτροπή προσωρινής διακυβερνήσεως που σχηματίστηκε από προύχοντες της Αχαΐας αμέσως μετά την έκρηξη της επαναστάσεως}.

- Επιβεβαιώθηκε κατ’ επανάληψη, μετά το 1821, με λόγια και έργα των πρωτεργατών της Εθνικής Επαναστάσεως (Κολοκοτρώνης, Μακρυγιάννης, Νικηταράς, Αθανάσιος Διάκος, Οδυσσέας Ανδρούτσος, Καραϊσκάκης, κ.α.). Ένας από τους κυριωτέρους εκπροσώπους του Ορθόδοξου Εθνικισμού είναι ο Ιωάννης Μακρυγιάννης, η ιδεολογία και κοσμοθεωρία του οποίου αντικατοπτρίζεται στα παρακάτω λόγια του:

«….Ρωμαίγικον δεν φτιάχνεται χωρίς ούλοι να θυσιάσουν αρετήν και πατριωτισμόν. Και χωρίς να πάψει η μέσα, η δική μας τυραγνία.

Και βγήκαν τώρα κάτι δικοί μας κυβερνήτες, Έλληνες, σπορά της εβραιουργιάς, που είπαν να μας σβήσουν την Αγία Πίστη, την Ορθοδοξία, διότι η Φραγκιά δεν μας θέλει με τέτοιο ντύμα Ορθόδοξον.

Και εκάθησα και έκλαιγα δια τα νέα παθήματα. Και επήγα πάλιν εις τους φίλους μου τους Αγίους. Άναψα τα καντήλια και ελιβάνισα λιβάνιν καλόν αγιορείτικον.

Και σκουπίζοντας τα δάκρυά μου τους είπα:

«Δεν βλέπετε που θέλουν να κάμουν την Ελλάδα παλιόψαθα; Βοηθείστε, διότι μας παίρνουν, αυτοί οι μισοέλληνες και άθρησκοι, ό,τι πολυτίμητον τζιβαϊρικόν έχομεν.

Φραγκεμένους μας θέλουν τα τσογλάνια του τρισκατάρατου του Πάπα. Μην αφήσετε, Άγιοί μου αυτά τα γκιντί πουλημένα κριγιάτα της τυραγνίας να μασκαρέψουν και να αφανίσουν τους Έλληνες, κάνοντας περισσότερα κακά από αυτά που καταδέχθηκεν ο Τούρκος ως τίμιος εχθρός μας».

Ένας δικός μου αγωνιστής μου έφερε και μου διάβασεν ένα παλαιόν χαρτί, που έγραψεν ο κοντομερίτης μου Άγιος παπάς, ο Κοσμάς ο Αιτωλός.

Τον εκρέμασαν εις ένα δέντρον Τούρκοι και Εβραίοι, διότι έτρεχεν ο ευλογημένος παντού και εδίδασκεν Ελλάδα, Ορθοδοξία και Γράμματα.

Έγραφεν ο μακάριος εκείνος ότι:

«Ένας άνθρωπος να με υβρίσει, να φονεύσει τον πατέρα μου, την μητέρα μου, τον αδελφόν μου και ύστερα το μάτι να μου βγάλει, έχω χρέος σαν χριστιανός να τον συγχωρήσω.

Το να υβρίσει τον Χριστόν μου και την Παναγία μου, δεν θέλω να τον βλέπω».

Το χαρτί του πατέρα Κοσμά έβαλα και μου το εκαθαρόγραψαν. Και το εκράτησα ως Άγιον Φυλαχτόν, που λέγει μεγάλην αλήθειαν. Θα πω να μου γράψουν καλλιγραφικά και τον άλλον αθάνατον λόγον του.

«Tον Πάπαν να καταράσθε ως αίτιον»!

Θέλω να το βλέπω κοντά στα’ κονίσματά μου, διότι τελευταίως κάποιοι δικοί μας ανάξιοι λέγουν ότι αν τα φτιάξουμε με τον δικέρατον Πάπαν, θα ολιγοστέψουν οι κίντυνοι, τα βάσανα και η φτώχεια μας. Τρομάρα τους!!!

Και είπαν οι άθρησκοι που εβάλαμεν εις τον σβέρκο μας να μη μανθάνουν τα παιδιά μας Χριστόν και Παναγίαν, διότι θα μας παρεξηγήσουν οι ισχυροί.

Και βγήκαν ακόμη να’ ποτάξουν την Εκκλησίαν, διότι έχει πολλήν δύναμη και την φοβούνται. Και είπαν λόγια άπρεπα δια τους παπάδες.

Εμείς, με σκιάν μας τον Τίμιον Σταυρόν, επολεμήσαμεν ολούθε, σε κάστρα, σε ντερβένια, σε μπογάζια και σε ταμπούργια.

Και αυτός ο Σταυρός μας έσωσε. Μας έδωσε την νίκη και έχασε (οδήγησε σε ήττα) τον άπιστον Τούρκον. Τόση μικρότητα στον Σταυρό, τον σωτήρα μας!

Και βρίζουν οι πουλημένοι εις τους ξένους και τους παπάδες μας, τους ζυγίζουν άναντρους και απόλεμους.

Εμείς τους παπάδες τους είχαμε μαζί εις κάθε μετερίζι, εις κάθε πόνον και δυστυχίαν.

Όχι μόνον δια να βλογάνε τα όπλα τα ιερά, αλλά και αυτοί με ντουφέκι και γιαταγάνι, πολεμώντας σαν λεοντάρια.

ΝτροπήΈλληνες!  (Γιάννης Μακρυγιάννης)9

«Είναι μοιραίο για το Έθνος μας, τα θρησκευτικά του ζητήματα να είναι αδιάσπαστα συνδεμένα με την ιστορική μοίρα του λαού μας. Η Ελληνική Ορθοδοξία, είτε το θέλουμε είτε όχι, έχει ταυτιστεί με την εθνική μας υπόσταση, ήγουν με την ελευθερία μας. Έχει γίνει δηλαδή εθνική θρησκεία, όπως το Δωδεκάθεο του Ολύμπου ήταν η εθνική θρησκεία των προγόνων μας. Και η εθνική θρησκεία των αρχαίων Ελλήνων ξέφτισε και κατέρρευσε μαζί με την εθνική τους ελευθερία. Πάνω στα κατάρτια των βαρβαρομάχων καραβιών της Πόλης κυμάτιζαν τα χρυσά λάβαρα της Παναγίας, που ήταν για το χριστιανικό Κράτος στρατηλάτης μαζί και πολέμαρχος, σαν την Αθηνά. Προς Αυτήν, προς την Υπέρμαχο Στρατηγό, αποτείνεται το θαυμάσιο βυζαντινό τροπάριο, που στην πραγματικότητα είναι ο εθνικός ύμνος του αγωνιστικού Βυζαντίου.

Και σαν εθνικό μας ύμνο έπρεπε να το κρατήσει και η απελευθερωμένη Ελλάδα του ‘21, αν οι λόγιοι και οι πολιτικοί εκείνης της εποχής είχαν την οξυδέρκεια να καταλάβουν την σημασία που παίρνει η παράδοση στη ζωή των Εθνών, και δεν έβλεπαν την Κλασσικήν Ελλάδα να ενώνεται ηθικά και ιστορικά με το απελευθερωμένο Έθνος, όπως την ένδοξη και μεγαλόπρεπη περίοδο της Βυζαντινής χιλιετίας, που μεσολάβησε και σφυρηλάτησε την νέα μας Ελληνοχριστιανική συνείδηση. Δείτε όμως. Αυτό που δεν έκανε το μεταεπαναστατικό Κράτος το έκαμε μόνος του ο Ελληνικός λαός. Έτσι, κάθε φορά που κάποιο μεγάλο εθνικό γεγονός τρικυμίζει στην ψυχή μας, το βυζαντινό τροπάριο αυθόρμητα ανεβαίνει στα χείλη μας και σμίγει με τους στίχους του Σολωμού.

Και πάλι αυθόρμητα, κάθε φορά που ένα υπόδουλο τμήμα του Ελληνισμού ενώνεται με την ενιαία ελεύθερη πατρίδα, ο Ελληνικός λαός αλληλοχαιρετάται με την θρησκευτική φράση «Χριστός Ανέστη». Και προχτές ακόμα, όταν η Ελλάδα έκαμε το θαύμα του 40-41, οι Έλληνες στρατιώτες έβλεπαν την Υπέρμαχον του Βυζαντίου να πολεμά επί κεφαλής των τους κτηνώδεις επιδρομείς. Πήγα και τους είδα, εκεί στα χιονισμένα βουνά της Αλβανίας, αυτούς τους νεαρούς ήρωες των ημερών μας και όλοι είχαν κρεμασμένη στο στήθος στον ορθοστάτη του παγωμένου τους αντίσκηνου την εικόνα της Βυζαντινής Υπερμάχου. Σαν να ήταν όχι πολεμιστές του Γεωργίου του Β´, αλλά του Τσιμισκή, του Βασιλείου του Βουλγαροκτόνου η του τελευταίου Παλαιολόγου. Ως αυτό το σημείο, η Εθνική μας υπόσταση είναι ζυμωμένη με την Ορθοδοξία της Πόλης.

Και ήταν πολύ φυσικό. Σαν έπεσε το Βυζάντιο, η Εκκλησία αντικατέστησε τον τσακισμένο κρατικό οργανισμό σαν υποκατάστατος μηχανισμός της Εθνικής ενότητας. Τα σύμβολα της Αυτοκρατορίας τα κράτησε η Εκκλησία και τα διατήρησε μέσα στους μαύρους αιώνες της σκλαβιάς. Και μέσα σ᾿ αυτούς τους φοβερούς αιώνες, αυτή στάθηκε το πνευματικό και εθνικό κέντρο της μαρτυρικής φυλής. Ενάντια στους αρχηγούς της ξέσπαγε κάθε επίθεση των εχθρών του Ελληνισμού, τόσο από μέρους των κατακτητών, όσον και από μέρους των Φράγκων. Και σωστά τα είπανε, πως σε πολλές κρίσιμες ώρες το ράσο στάθηκε η εθνική σημαία της Ελλάδας στα χρόνια της σκλαβιάς. Σ᾿ αυτό το διάστημα εκατοντάδες χιλιάδες Έλληνες χάθηκαν για το Ελληνικό εθνικό σύνολο. Ποιοί ήταν αυτοί; Ήταν όλοι όσοι με τη βία και με το φόβο άφησαν τη θρησκεία τους; Συμπέρασμα αδιάσειστο.

Αν υπάρχουμε σήμερα σαν Ελληνική φυλή είναι γιατί κρατηθήκαμε από τα άμφια της θρησκείας μας όλα αυτά τα χρόνια. Δεν θα έβρισκε κανένας αρχή και τέλος, αν έλεγε να λογαριάσει τους εθνικούς ήρωες της Εκκλησίας μας. Από το πλήθος των ιερέων που σφάχτηκαν στην Πόλη και σε όλη την Ανατολή προ και κατά την υποδούλωση του Βυζαντινού Ελληνισμού ως τον Πρωτομάρτυρα του ‘21, τον Πατριάρχη, ως τους κληρικούς εθνάρχες ιερομάρτυρες της Κυπριακής επανάστασης του ‘21. Και από τον Κυπριανό ως τον Μητροπολίτη Σμύρνης. Και από αυτόν ως τους 230 κληρικούς μας, που τους σκότωσαν, τους σταύρωσαν, τους ανεσκολώπισαν και τους διεπόμπευσαν οι κατακτητές και οι Εαμοσλάβοι.

Όλοι αυτοί έγραψαν με το αίμα τους το «πιστεύω» της εθνικοθρησκευτικής μας ενότητας. Είναι ιστορία γεμάτη από ματωμένα άμφια, από εμπρησμένες εκκλησίες, από μαγαρισμένα εικονίσματα. 10

- Επεχειρήθη να εγκαθιδρυθεί και ως πολιτικό σύστημα διακυβερνήσεως (Εθνοκρατία ή Εθνική Πολιτεία), από τον όντως Εθνάρχη Ιωάννη Καποδίστρια, το 1828, αλλά ο Εθνικός κυβερνήτης δεν πρόλαβε, καθ’ όσον δολοφονήθηκε από προδότες–εντολοδόχους του Ιουδαιοταλμουδικού Συστήματος, νεροκουβαλητές του παραρτήματος της Γαλλικής Τεκτονικής Στοάς που λειτουργούσε από τότε, στην νεοσύστατη Ελλαδική Πολιτεία .

- Εθριάμβευσε ως εθνικοαπελευθερωτική ιδεολογία, κατά την διάρκειαν των νικηφόρων βαλκανικών πολέμων (1912-1913) και του εθνικοαπελευθερωτικού αγώνος της ΕΟΚΑ (1955-1960).

- Ζωντάνεψε τις μνήμες του Ελληνικού Λαού, με το συγκλονιστικό «ΟΧΙ» του πρωτεργάτου της 4ης Αυγούστου 1936 Ιωάννου Μεταξά, και των ηρωϊκών αγώνων κατά των Ιταλών Φασιστών και Γερμανών Ναζιστών. Η  συνέχισή του, όμως, διεκόπη με την δολοφονία του Πρωθυπουργού Ι. Μεταξά, την οποίαν το Σύστημα παρουσίασε ως «αιφνίδιον θάνατον».

Στο Άξιον Εστί, 11 ο Oδυσσέας Ελύτης αναδεικνύει την σημασία της μνήμης στον αγώνα του ελληνικού λαού για την επιβίωση και την ελευθερία του, και ταυτοχρόνως με μία φράση του θεμελιώνει την πεμπτουσία του Ορθόδοξου Εθνικισμού, που περιέχεται σε δύο λέξεις, Ελληνισμός και Ορθοδοξία. Η φράση αυτή  με την ανεπανάληπτη ποιητική πέννα του, είναι η εξής:

Μνήμη του λαού μου σε λένε Πίνδο και σε λένε Άθω.

Τουτέστιν,  Ελληνισμός/Εθνικισμός και Ορθοδοξία.

«..Τα θεμέλιά μου στα βουνά και τα βουνά σηκώνουν οι λαοί στον ώμο τους και πάνω τους η μνήμη καίει άκαυτη βάτος.

Μνήμη του λαού μου σε λένε Πίνδο και σε λένε Άθω.

Ταράζεται ο καιρός κι απ' τα πόδια τις μέρες κρεμάζει αδειάζοντας με πάταγο τα οστά των ταπεινωμένων.

Ποιοι, πώς, πότε ανέβηκαν την άβυσσο;

Ποιες, ποιών, πόσων οι στρατιές;

Τ' ουρανού το πρόσωπο γυρίζει κι οι εχθροί μου έφυγαν μακριά.

Μνήμη του λαού μου σε λένε Πίνδο και σε λένε Άθω.

Εσύ μόνη απ' τη φτέρνα τον άντρα γνωρίζεις

Εσύ μόνη απ' την κόψη της πέτρας μιλάς

Εσύ την όψη των αγίων οξύνεις κι εσύ στου νερού των αιώνων την άκρη σύρεις πασχαλιάν αναστάσιμη!

Αγγίζεις το νου μου και πονεί το βρέφος της Άνοιξης!

Τιμωρείς το χέρι μου και στα σκότη λευκαίνεται!

Πάντα πάντα περνάς τη φωτιά για να φτάσεις τη λάμψη.

Πάντα πάντα τη λάμψη περνάς για να φτάσεις ψηλά τα βουνά τα χιονόδοξα.

Όμως τι τα βουνά; Ποιος και τι στα βουνά;

Τα θεμέλιά μου στα βουνά και τα βουνά σηκώνουν οι λαοί στον ώμο τους και πάνω τους η μνήμη καίει άκαυτη βάτος!»

- Έπαυσε να εμφανίζεται μετά τον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο.

Έκτοτε, λόγω της κυριαρχίας της κοινοβουλευτικής Ιουδαιοταλμουδικής ψευτοδημοκρατίας, ουδεμία κίνηση ή δημιουργία πολιτικού σχηματισμού διεκήρυξε ή διεκατείχετο από την ιδεολογία του Ορθόδοξου Εθνικισμού. Η Εθνικιστική στρατιωτική ενέργεια των Απριλιανών (την νύκτα της 21^ης Απριλίου 1967), μετετράπη από την 22^αν Απριλίου  σε μία συστημική βελτιωτική διαδικασία αναπροσαρμογής των πολιτικο-κοινωνικο-οικονομικών δεδομένων.

Παραλλήλως το σύνθημα «Ελλάς Ελλήνων Χριστιανών», ήταν παραπλανητικό ή τουλάχιστον ερρίφθη από κάποιους όντως Χριστιανούς, παγιδευμένους μεταξύ άλλων μελών της Απριλιανής κυβερνήσεως που ήσαν τέκτονες και πράκτορες των Ιουδαίων. Δυστυχώς, από τα ακολουθήσαντα γεγονότα, απεδείχθη ότι επρόκειτο για μία στρατιωτική επέμβαση με κατ’  επίφαση ορθόδοξο εθνικιστικό χαρακτήρα, απολύτως ελεγχομένη από το Σύστημα, ανεξαρτήτως των αγαθών ή όχι, προθέσεων των πρωτεργατών της 21^ης Απριλίου.

Ας μη λησμονούμε μεταξύ των άλλων, ότι ο όντως Ελληνόφρων Γ. Παπαδόπουλος υπηρετούσε στην ΚΥΠ, παράρτημα της CIA στην Ελλάδα, και ο Δημ. Ιωαννίδης, ήταν κουνιάδος του Ιουδαίου Ζακ Αλαζράκη, πράκτορος της Ιουδαϊκής Μοσάντ!

Όλα τα εμφανισθέντα ως εθνικιστικά κινήματα, από την Εθνική Εταιρεία (1894) μέχρι τις σύγχρονες αυτοαποκαλούμενες εθνικιστικές οργανώσεις (4η Αυγούστου του Κων. Πλεύρη, ΕΠΕΝ, ΕΝΕΚ, Ελληνικό Μέτωπο του Μάκη Βορίδη, Πρώτη Γραμμή, Χρυσή Αυγή, κ.α. γκρουπούσκουλα, είναι συστημικά ή ζηλωτικά «εθνικιστικά» μορφώματα. 12

Τέλος, ο Ναζισμός και ο Φασισμός ήσαν «κατασκευάσματα» του Συστήματος. Σχεδιάστηκαν και εξεπορεύθησαν μέσα από τις σκοτεινές συστημικές στοές και ήσαν απολύτως ελεγχόμενοι από τους Illuminati (Πεφωτισμένους). Συνεπώς εκπροσωπούσαν τον Συστημικό Εθνικισμό. Δημιουργήθηκαν για να υποκαταστήσουν τον έμφυτο (Ορθόδοξο) Εθνικισμό που ανεπτύσσετο ραγδαίως σ’ όλο τον κόσμο και καθίστατο επικίνδυνος για το Σύστημα, ώστε μελλοντικώς, στο όνομά τους (Ναζισμός-Φασισμός) ή σε επίκληση πραγματικών ή διογκωμένων εγκλημάτων που είχαν διαπράξει:

- Να καταδικάζεται ασυζητητί, οποιοσδήποτε θα υπεστήριζε ή θα ανεφέρετο με θετικά σχόλια στον Εθνικισμό/Πατριωτισμό ή στις έννοιες Έθνος-Πατρίδα-Φυλή.

- Να υποβληθούν οι πολίτες όλου του κόσμου σε ψυχολογική πίεση και «πλύση εγκεφάλου», ώστε να αποδεχθούν άνευ αντιρρήσεων τους όρους Εθνικισμός/Πατριωτισμός, ως επιβλαβείς και καταστροφικούς για την χώρα τους και την ανθρωπότητα.

- Να παρουσιάζουν τους θύτες της ανθρωπότητος (Ταλμουδιστές Ιουδαίους/Jews) ως θύματα του Ναζισμού/Φασισμού, αφαιρουμένου μάλιστα του δικαιώματος της αμφισβητήσεως του «Ολοκαυτώματος» ή της αναθεωρήσεως των ιστορικών γεγονότων της περιόδου εκείνης, όπως περιγράφονται στην συμβατική ιστορία που συνέγραψαν οι νικητές του δευτέρου παγκοσμίου πολέμου.

o Σήμερα ουδείς πολιτικός σχηματισμός, ουδεμία οργάνωση ή Εταιρεία στην Ελλάδα ή στον διεθνή χώρο, αντιπροσωπεύει τον αγνό, αληθινό, Ορθόδοξο Εθνικισμό. Οι πραγματικοί πατριώτες όλων των ιστορικώς υπαρκτών εθνών, ευρίσκονται σε κατάσταση αποκρύφου αναμονής ή ληθάργου ή παγιδευμένοι/κολλημμένοι στις υπερπρονομιούχες έδρες των Ιουδαιο-κοινοβουλίων τους!

o ΟΛΕΣ οι ομάδες, τα γκρουπούσκουλα, τα πολιτικά κόμματα, ιδρύματα και Εταιρείες που δραστηριοποιούνται στην Ελλάδα και αυτοαποκαλούνται Εθνικιστικά ή πατριωτικά, είναι συστημικά κατασκευάσματα ή θνησιγενή ζηλωτικά μορφώματα, των οποίων οι τυφλώπες ηγεσίες οδηγούσες τυφλούς «εις βόθυνον πεσούσι», ή εγκλωβίζουσες στις τάξεις τους αγνούς Έλληνες πατριώτες, προκειμένου να έχουν τον απόλυτο έλεγχο των λόγων, των σκέψεων και πράξεών τους!!!

Αυτό χαρακτηρίζεται ως σύγχρονη Ελληνική πολιτική τραγωδία, δηλαδή:

Να κυβερνούν την Ελλάδα αδίστακτοι, αμετανόητοι και ατιμώρητοι εντολοδότες των κατοχικών δυνάμεων (των Εωσφοριστών Ταλμουδιστών Ιουδαίων Τοκογλύφων Τρομοκρατών Τραπεζιτών), και οι ναρκωμένοι  και φυλακισμένοι Έλληνες δια της ψήφου τους, να τους εναλλάσσουν στα καθήκοντα των αρχιφυλάκων του δεσμωτηρίου τους!!!

Να στρατολογούνται αφελείς, μωροφιλόδοξοι, αγνοί και διάφοροι άλλοι χωρίς επίγνωση Έλληνες πατριώτες και «πατριώτες», στις τάξεις των δυνάμεων του λεγομένου «συνταγματικού τόξου» και της δημ(ι)οκρατικής απάτης, και να μεταβάλλονται με την θέλησή τους, σε νεροκουβαλητές και συντηρητές της νεοφεουδαρχικής βουλευτοκρατίας, της Ιουδαιόφρονος οικογενειοκρατίας και της ανθελληνικής κλεπτοκρατίας.

Να εντάσσονται αφελείς, αγνοί αλλά ανυποψίαστοι, στα συστημικά γκρουπούσκουλα ή ζηλωτικά πολιτικά μορφώματα με την σημαία του ψευτοεθνικισμού, και να αναλώνουν τις δυνάμεις τους σε δραστηριότητες, χωρίς εθνική προοπτική, χωρίς όραμα, χωρίς βάσιμη ελπίδα νίκης, υπό τον αφανή και διαρκή παρακρατικό Ιουδαιοταλμουδικό έλεγχο.

Να περιθωριοποιούνται, αδρανοποιούνται, και απογοητεύονται οι υγιείς εθνικιστικές δυνάμεις, οι οποίες αναλογιζόμενες το μάταιον του αγώνος και εκτιμώντες το αδύνατον της ανατροπής του Συστήματος, να αποσύρονται από κάθε ενεργό δράση και να αδρανοποιούνται, αφήνοντας ελεύθερον το πεδίον δράσεως στους εχθρούς του Ελληνισμού και της Πίστεως!.                  

Να προσπαθούν απεγνωσμένως διάφορες ανέντακτες ομάδες αυτοαποκαλούμενες πατριωτικές ή μεμωνομένοι πατριώτες να δραστηριοποιηθούν αυτονόμως στον πολιτικόν χώρον και να επιχειρούν κυρίως βερμπαλιστικώς, να αντιμετωπίσουν…μόνοι τους το ανίκητο από ανθρωπίνη δύναμη ΘΗΡΙΟΝ του Συστήματος!

Συνεχίζεται

---

1 Σύμφωνα με τους υποστηρικτές αυτής της απόψεως:

.Το έτος 1974 ο καθηγητής Ελευθέριος Πρόκος –επίτιμος καθηγητής ξένων πανεπιστημίων (κατά τον Μενέλαον Παγουλάτον εις το βιβλίον του «Ανθολόγιον Πατριδογνωσίας»), συμμετέχων σε επιστημονική επιτροπή της UNESCO, ανεκάλυψε σε μία βιβλιοθήκη του Βατικανού, χειρόγραφο του Ευσεβίου του Παμφίλου, επισκόπου Καισαρείας, χρονολογούμενον από το 265 μ.Χ., το οποίον περιέχει την συνέχεια της ως άνω φράσεως ως εξής: 

«Ελήλυθεν η ώρα ίνα δοξασθή ο Υιός του Ανθρώπου. Ελλάς γαρ μόνη ανθρωπογονεί, φυτόν ουράνιον και Βλάστημα θείον ηκριβωμένον, λογισμόν αποτίκτουσα οικειούμενον επιστήμην».

(…Διότι μόνη η Ελλάς γεννά ανθρώπους φυτόν εκ του ουρανού και του Θεού Βλάστημα εξακριβωμένον απογεννώσα λογικήν σκέψιν, ιδιοποιουμένη την επιστήμην).

.Ο στίχος αυτός αφαιρέθηκε σκοπίμως από τους Χριστιανούς.

Απάντηση

1. Σε κανένα από τα επίσημα χειρόγραφα και κώδικες των βιβλίων της Αγίας Γραφής, που αριθμούν χιλιάδες δεν αναφέρεται το επίμαχο απόσπασμα και απουσιάζουν εντελώς έστω και τα στοιχειώδη επιστημονικά τεκμήρια περί υπάρξεως του σχετικού χειρογράφου.

2. Μέχρι τώρα δεν έχει καταγραφεί ούτε επίσημη ανακοίνωση του Βατικανού περί υπάρξεως του υποτιθεμένου χειρογράφου, ούτε δημοσίευση αντιγράφου αυτού που να επιβεβαιώνει την ύπαρξή του.

3.  Το 2008 όταν ζητήθηκε από αναγνώστη ιστοτόπου

[www.amra.gr/forum/index.php?topic=902.5;wap 24 Μαΐ 2008 - Χειρόγραφο Ευσεβίου του Παμφίλου], που υπεστήριζε την…ύπαρξη του χειρογράφου, να παρουσιαστεί επίσημο αντίγραφο του σχετικού χωρίου, ο υπεύθυνος του ιστοτόπου με το ψευδώνυμο ΣΕΡΑΠΙΣ, έγραψε: «Σε ικανό χρόνο θα έχουμε αντίγραφο του αυθεντικού χειρογράφου». Μέχρι σήμερα αναμένεται ματαίως η δημοσίευση του αντιγράφου.

4. Ο ισχυρισμός που προεβλήθη από μερίδα υποστηρικτών της υπάρξεως του χειρογράφου, ότι η αναφορά αυτή δεν έχει σχέση με το Ευαγγέλιο του Ιωάννη, αλλά με το ότι ο Ευσέβιος Καισαρείας έγραψε ό,τι είχε ακούσει δήθεν, από τον Ιουδαίο Φίλωνα τον Αλεξανδρέα, ο οποίος είχε δήθεν ακούσει να λέγονται από κάποιον τα παραπάνω λόγια, είναι αστείος, αντιεπιστημονικός και προϊόν προμελετημένης απάτης, για τον απλούστατον λόγον ότι ο Φίλων απέθανε το 45 ή 50 μ.Χ. και ο Ευσέβιος εγεννήθη το 265 μ. Χ.

5. Υποστηρίζουν ότι το χειρόγραφο του Ευσεβίου χρονολογείται από το 265 μ.Χ. αλλά ο Ευσέβιος γεννήθηκε το 265 μ.Χ. (Ευσέβιος Καισαρείας, Εκκλησιαστική Ιστορία, εισαγωγή, μτφρ. σχόλια, Παναγιώτης Χρήστου, τ. 1-3, Πατερικαί εκδόσεις Γρηγόριος Παλαμάς, Θεσ/νίκη, 1977-1978----Μεγ. Αμερικανική Εγκ. τ.10^ος, σ.52).

Πότε έγραψε το χειρόγραφο ο Ευσέβιος, όταν βρισκόταν στην κοιλιά της μητρός του ή όταν τον εθήλαζε η μητέρα του;

6. Ο εν λόγω καθηγητής Πρόκος που "ανακάλυψε δήθεν" το χαμένο αυτό ντοκουμέντο (;) ήταν τέκτων, αντιχριστιανός και νεοπαγανιστής, επιστήθιος φίλος του ιδρυτή της νεοναζιστικής οργανώσεως  «4η Αυγούστου» του Κων. Πλεύρη, στα γραφεία της οποίας όχι μόνον σύχναζε αλλά και παρέδιδε μαθήματα φιλοσοφίας και νεοπαγανισμού σε επίλεκτα στελέχη της οργανώσεως (πληροφορία από αυτόπτη και αυτήκοο μάρτυρα-μαθητή της εποχής εκείνης). Επίσης τον εν λόγω καθηγητή, τον εζήλωσε και η ομάδα "Ε", των φαντασιόπληκτων νεοπαγανιστών, η οποία και τον παρουσίαζε τακτικά ως έναν εκ των πρωτεργατών της !!!!

7.  Για το μυθολόγημα αυτό του συγκεκριμένου τέκτονος-νεοπαγανιστού Πρόκου, ο καθηγητής θεολογίας π. Γεώργιος Μεταλληνός, είχε σχολιάσει: «…συμβουλεύω να μην παρασύρεστε από φανατικούς και αγράμματους όσον αφορά τα δήθεν αφαιρεθέντα κείμενα από το Κατά Ιωάννην Ευαγγέλιο».

8. Το επίμαχο σχόλιο περί Ελλάδος δεν φαίνεται να ανήκει όντως στο πρωτότυπο κείμενο του Ιωάννη. Το ύφος ξενίζει. Το πιο πιθανόν είναι, να σχετίζεται με αρχαία παραχάραξη του ευαγγελίου ή με προσωπικό ερμηνευτικό σχόλιο επί του λόγου του Χριστού από τον συγγραφέα, από τον οποίον ο Ευσέβιος σώζει το απόσπασμα αυτό.

Ωστόσο υπάρχουν και άλλες φράσεις του Ιησού Χριστού που δεν είναι γνωστές, διότι θεωρούνται αλιευμένες από τα λεγόμενα «απόκρυφα βιβλία» και ως εκ τούτου μη αποδεκτά από την επίσημον Εκκλησίαν, πέραν ορισμένων ιστορικών καταγραφών.

9. Ο ισχυρισμός ότι το συγκεκριμένο χωρίο αναφέρεται και σε δύο Λατινικά χειρόγραφα (ΠΗΓΗ : www.sakketosaggelos.gr/Article/835/):

α) Στον Ευσέβιο Καισαρείας: «Ευαγγελική προπαρασκευή» (Praeparatio evangelica, Book 8 chapter 14section 66 line 7) και

β) Στον Φίλωνα τον Ιουδαίο : De providentia, Fragment 2 section 66 line 9.,  είναι σαθρός και ψευδής για τους εξής κυρίως λόγους:

1/ Ουδέποτε ετέθη θέμα ή ανεφέρθη επισήμως, από το Βατικανό, η ύπαρξη τέτοιου σοβαρού χειρογράφου. Εάν υποθέσουμε ότι υπήρχε το χειρόγραφο, και δεν το δημοσιοποίησαν οι Παπικοί για ευνόητους λόγους, τότε που η εκκλησία του Χριστού ήταν ηνωμένη, γιατί να το αποκρύψουν αργότερα μετά το Σχίσμα, για περίπου 1.700 χρόνια και να μη το εξαφανίσουν;

2/ Ουδείς έχει παρουσιάσει μέχρι τώρα αντίγραφα των Λατινικών κωδίκων στα οποία υποτίθεται ότι αναφέρεται η επίμαχη φράση, με πλήρη και επιστημονική αιτιολόγηση της χρονολογίας συγγραφής και του χώρου όπου διαφυλάσσονται οι σχετικοί κώδικες, μέχρι σήμερον.

3/ Όπως παραπάνω παρ.3.

4/ Ειδικώς ο Φίλων ο Ιουδαίος που διέμενε στην Αλεξάνδρεια, απέθανεν το 40 ή 45 μ.Χ. περίπου μισό αιώνα πριν από την συγγραφή του Ευαγγελίου από τον Απόστολο και ευαγγελιστή Ιωάννη που ακολουθούσε τον Ιησού παντού και πάντοτε (Η Καινή Διαθήκη, έκδ. 8^η, μετά συντόμου ερμηνείας υπό Παν. Τρεμπέλλα, εκδ. ΣΩΤΗΡ, Οκτ. 1974.). Συνεπώς είναι αδύνατον να εγνώριζε ο Φίλων τι ακριβώς είπεν ο Κύριος όταν πληροφορήθηκε πως θα Τον επισκεφθούν δύο Έλληνες! Πρόκειται περί ψεύδους και απάτης!!!

10.         Για να διαπιστώσουμε εάν ένα χειρόγραφο είναι γνήσιον, ας δούμε τα κριτήρια αξιολογήσεως των χειρογράφων.

α/Χρονολογία.
β/Διασπορά (αριθμός χειρογράφων).

Α-> Χρονολογικώς το χειρόγραφο αυτό έπρεπε να είναι εγγύς χρονικά με την συγγραφή του κατά Ιωάννη Ευαγγελίου (πριν το τέλος του 1^ου αιώνα μ.Χ.). Όσο πλησιέστερα στον χρόνο τελέσεως των γεγονότων τόσο μεγαλύτερη εγκυρότητα έχει ένα χειρόγραφο. Όμως το χειρόγραφο που χρονολογείται από το 265 μ.Χ. απέχει δύο και πλέον αιώνες από την συγγραφή του Ευαγγελίου του Ιωάννου. Τουτέστιν μηδενίζεται η εγκυρότητα και αυθεντικότητά του.

Β-> Όσο αφορά την διασπορά υποτίθεται ότι υπάρχει μόνο το συγκεκριμένο χειρόγραφο όπου αναφέρεται η συγκεκριμένη φράση ενώ αντίθετα υπάρχουν τουλάχιστον 280!!! ακέραια χειρόγραφα ευαγγελίων όπου το εν λόγω κείμενο απουσιάζει.

Επιπλέον τεχνικές διακρίσεως των σημείων παρεμβάσεως του συγγραφέα είναι:

1) Το λεξιλόγιο του Ευαγγελιστή.

2) Το γλωσσικό ύφος.

3) Τα θεολογικά θέματα.

4) Η τεχνική της συγγραφής.

Λόγω της μικρής σε όγκο στιχουργικής παρεμβάσεως τα κριτήρια (3) και (4) δεν μπορούν να μας δώσουν ασφαλή συμπεράσματα. Από τα κριτήρια (1) και (2) προκύπτουν τα εξής:

Ο ευαγγελιστής Ιωάννης χρησιμοποιεί 15.420 λέξεις εκ των οποίων μόλις οι 1011 είναι διαφορετικές, συνδέονται παρατακτικά και επικρατεί ο ενεστώτας. Το ύφος έχει ρυθμό περιέχει ποιητικά σχήματα και εμφανίζει προοδευτική ένταση. Στο υποτιθέμενο χειρόγραφο κείμενο του Ευσέβιου Παμφύλου, Επισκόπου Καισαρείας, συναντάμε 7 μοναδικές λέξεις σε μόλις 2 στίχους οι οποίες δεν χρησιμοποιούνται ποτέ ξανά! Το ύφος λαμβάνει μια πρωτόγνωρη χροιά και από ποιητικό μετατρέπεται ξαφνικά σε γνωμικό και αυστηρό και αμέσως μετά επανέρχεται στο γνώριμο ύφος του. Πηγή:eleysis-ellinwn.blogspot.com/2012/01/blog-post_24.html

Συμπερασματικώς:

.Το επίμαχον χειρόγραφον του Ευσεβίου Καισαρείας είναι ανύπαρκτον, αποκύημα της φαντασίας, ενός τέκτονος, νεοναζιστή και αντιχριστιανού, ο οποίος το ενεφάνισε ως υπαρκτόν χωρίς άλλο αποδεικτικό στοιχείο, για ευνόητους λόγους..

.Ακόμα και αν υπάρχει τέτοιο χειρόγραφο (μέχρι στιγμής δεν έχουν παρουσιαστεί αποδείξεις περί της αυθεντικότητός του), επιστημονικώς δεν κατατάσσεται στα αυθεντικά κείμενα αλλά στα πλαστογραφημένα.

Η αξία του έγκειται μόνο στην ανεπιβεβαίωτη και επισφαλή πληροφορία που μας δίνει για πιθανή προσπάθεια παραχαράξεως και αλλοιώσεως του αρχέτυπου ευαγγελίου. 

2 Η έννοια του περιουσίου ή Εκλεκτού λαού, δεν είναι βιολογική ή φυλετική, αλλά πνευματική.

«Σπέρμα Ισραήλ είναι όσοι φοβούνται και υμνούν τον Κύριον, όλοι οι αληθινοί απόγονοι του Ιακώβ (Ισραήλ)» (ΨΑΛΜΟΙ: 21/24).

«Ο Θεός δεν είναι Θεός των Ιουδαίων μόνον αλλά και των Εθνικών, αφού ένας είναι ο Θεός» (ΡΩΜΑΙΟΥΣ: 3/29-30).

«Αληθινοί Ισραηλίτες δεν είναι όλοι όσοι κατάγονται από τον Ισραήλ, ούτε επειδή είναι απόγονοι του Αβραάμ…Τέκνα Θεού δεν είναι όσοι γεννώνται κατά τρόπον φυσικόν αλλά όσοι γεννώνται από την υπόσχεση του Θεού» (ΡΩΜΑΙΟΥΣ: 9/6-9).

Δεν υπάρχει περιούσιος λαός με την έννοια του διαχρονικού τίτλου ενός συγκεκριμένου λαού. Για τον λόγο αυτό, ορθότερη είναι η έκφραση «Ευλογημένος Λαός».

3 Εφημερίδα Ορθόδοξος Τύπος (Υπό του Πρωτοπρεσβυτέρου π. Γεωργίου Μεταλληνού, Ομότιμου Καθηγητού Θεολογικής Σχολής Πανεπιστημίου Αθηνών

Πηγή: http://immyt.net/pigizois/antiairetika/orthodoxia_elinismos.htm

4 Από το προμνησθέν χωρίον της Καινής Διαθήκης και όχι μόνον, προκύπτει ότι, όταν οι Πατέρες αναφέρονται σε Έλληνες ή σε όποια χωρία της Παλαιάς Διαθήκης αναφέρεται εχθρικώς η λέξη Έλληνες, σαφέστατα εννοούνται οι Εθνικοί, οι ειδωλολάτρες κατά την θρησκείαν, συλλήβδην, ανεξαρτήτως φυλετικής καταγωγής και όχι οι Έλληνες κατά την φυλήν. Ας τα ακούσουν οι αμετανόητοι νεοπαγανιστές και λοιποί μαινόμενοι αντιχριστιανοί, που αμφισβητούν την ερμηνεία των φράσεων της Αγίας Γραφής και των Πατέρων της Εκκλησίας, αναφερομένων σε λόγους «κατά Ελλήνων», και χωρία της Π.Δ., όπως το Κεφάλαιον 9 του ΖΑΧΑΡΙΑ, («…και εξεγερώ τα τέκνα σου Σιών επί τα τέκνα των Ελλήνων…») ισχυριζόμενοι ανοήτως, ότι καταφέρονται κατά των Ελλήνων ως Φυλής και Έθνους.

5 Όσιος Πέτρος Δαμασκηνός, περί διακρίσεως, Φιλοκαλία, τόμος Τρίτος, σελ. 67, Εκδ. ΑΣΤΗΡ, Αθήνα 1976.

6 Tο 1462, δηλαδή 9 χρόνια μετά την πτώση της Kωνσταντινουπόλεως, επαναστατεί η Λέσβος, η οποία και απελευθερώνεται. H ελευθερία όμως στο νησί κρατάει ένα χρόνο. Το επόμενο έτος 1463 η Τουρκία αποβιβάζει στο νησί 10.000 στρατιώτες οι οποίοι προέβησαν σε όργιο λεηλασιών, βιασμών και σφαγών!

7 Λεπτομέρειες για τα ελληνικά επαναστατικά κινήματα, μετά την Άλωση της Κωνσταντινουπόλεως, έχουμε παρουσιάσει στο θέμα: «Η σημαία του Γένους των Ελλήνων».

8 Πηγή: Δ. Κόκκινος, Η Ελληνική Επανάστασις, Μέλισσα, Αθήνα 1959-1960, τόμ. 1, σ. 178.

9 Βλέπε απομνημονεύματα Κολοκοτρώνη και Μακρυγιάννη.

10 Στρατὴς Μυριβήλης – Οἱ παραδόσεις του Γένους και η δύναμη της Βυζαντινής Μουσικής, Η Ελληνική Παράδοση – Γ´ έκδοση. Συλλογικὸς Τόμος εκδόσεων ΕΥΘΥΝΗ.

11Τα Πάθη αναφέρονται στον πόλεμο του 1940 και στην οδυνηρή εμπειρία της Κατοχής και παραλληλίζονται με τα πάθη του Χριστού. Η Ανάστασή Του προοιωνίζεται, κατά τον ποιητή, την απελευθέρωση του ελληνικού έθνους και την δικαίωση των αγώνων του. Οδυσσέας Ελύτης, Το Άξιον Εστί, Πέμπτος ψαλμός των Παθών, εκδ. Ίκαρος

12 Βλέπε λεπτομερέστερη ανάλυση στο 5^ο μέρος.