Η ΑΓΑΠΟΛΟΓΙΑ-ΑΠΑΤΗ ΤΗΣ ΝΕΑΣ ΕΠΟΧΗΣ ΚΑΙ Η ΑΛΗΘΙΝΗ/ΕΥΑΓΓΕΛΙΚΗ  ΑΓΑΠΗ

«Ἀγάπη πού δέν ἔχει στοιχεῖα σωτηρίας

εἶναι πλάνη τοῦ διαβόλου»

Γέρων Ἐφραίμ ἐν Ἀριζόνᾳ

ΜΕΡΟΣ 18ο

ΙΑ. ΧΡΙΣΤΙΑΝΙΚΗ ΑΓΑΠΗ-ΑΣΚΗΣΗ ΒΙΑΣ-ΠΟΛΕΜΟΣ (Συνέχεια 17ου μέρους)

3. Χριστιανική αγάπη και πόλεμος1

α. Παλαιά Διαθήκη και Πόλεμος

Ο Ιησούς Χριστός εκτός από Θεός της Ειρήνης και της Αγάπης είναι και Θεός της Δικαιοσύνης. Όπως προείπαμε, προ της θείας ενσαρκώσεώς Του, με το όνομα Ιαχβέ που παρουσιάστηκε εις τον Μωϋσή στο όρος Σινά, υπεστήριζε και ευλογούσε την βίαν, οσάκις:

-Ο λαός Του (ο παλαιός λαός Ισραήλ), εδέχετο αδίκους επιθέσεις ή απειλείτο από τους εχθρούς του.

-Δεν ετηρούντο οι εντολές Του από τον Λαόν Του.

-Ονειδίζετο ή εβλασφημείτο το όνομά Του.

Προσοχή, όμως!!! Η άσκηση βίας από τον και στον λαό Ισραήλ (Λ.Ι.) προήρχετο πάντοτε κατόπιν εντολής του Θεού του Ιαχβέ, όποτε και εάν ο ΙΔΙΟΣ ο Ιαχβέ έκρινε και αποφάσιζε..

 Παραδείγματα αντιμετωπίσεως του πολέμου, την εποχήν της Παλαιάς Διαθήκης:

Όταν οι Αμαληκίτες επέπεσαν κατά του Ισραηλητικού λαού διερχομένου δια της κοιλάδος Ραφιδείν και εγένετο μάχη πεισματώδης κατά των απεριτμήτων, ο θεόπτης Μωϋσής, κατά την κρίσιμον εκείνην στιγμήν, ανελθών εις το όρος με προφανή κίνδυνον της ζωής του, εμεσίτευσεν προς τον Θεόν/Ιαχβέ υπέρ των αγωνιζομένων ομοφύλων του, από πρωΐας έως εσπέρας, έχων ανυψωμένας τας χείρας προς δέησιν, ενώ μυριάδες εχθρικών βελών εσύριζον υπέρ την κεφαλήν του, μέχρις ότου ο λαός Ισραήλ κατίσχυσε και ο απερίτμητος εχθρός ετράπη εις φυγήν (ΕΞΟΔΟΣ: 17/8-15).

Υπογραμμίζουμε το τελευταίον χωρίον της ΕΞΟΔΟΥ της παραπάνω περιγραφής, που μας αποδεικνύει πως όταν ένας πόλεμος διατάσσεται και ευλογείται από τον Θεόν, τότε ο Κύριος είναι Εκείνος που πολεμεί μυστικώς και αοράτως και όχι τα μαχόμενα στρατεύματα!

«...ότι εν χειρί κρυφαία πολεμεί Κύριος επί Αμαλήκ από γενεών εις γενεάς..» (ΕΞΟΔΟΣ:17/16).

«...τάδε λέγει Κύριος προς βασιλέα Ασσυρίων: Ουκ εισελεύσεται εις την πόλιν ταύτην και ου τοξεύσει εκεί βέλος….και εις την πόλιν ταύτην ουκ εισελεύσεται λέγει Κύριος, και υπερασπιώ υπέρ της πόλεως ταύτης δι’εμέ και δια Δαυϊδ τον δούλον μου. Και εγένετο έως νυκτός και εξήλθεν άγγελος Κυρίου και επαταξεν εν τη παρεμβολή Ασσυρίων εκατόν ογδοήκονταπέντε χιλιάδας. Και ώρθρισαν το πρωϊ, και ιδού πάντες σώματα νεκρά..» (Δ΄ΒΑΣΙΛΕΙΩΝ: 19/32-35).

«...και εποίουν πόλεμον μετά των Αγαρηνών και Ιτουραίων και Ναφισαίων και κατίσχυσαν επ’ αυτών, και εδόθησαν εις χείρας αυτών οι Αγαραίοι και πάντα τα σκηνώματα αυτών, ότι προς τον Θεόν εβόησαν εν τω πολέμω, και επήκουσεν αυτοίς, ότι ήλπισαν επ’αυτόν… και ηχμαλώτευσαν την αποσκευήν αυτών, καμήλους πεντακισχιλίας και προβάτων διακοσίας πεντήκοντα χιλιάδας… και ψυχάς ανδρών εκατόν χιλιάδας…ότι παρά του Θεού ο πόλεμος…» ( Α΄ΠΑΡΑΛ: 5/ 19-22).

«καὶ ἐξῆλθε Σηὼν βασιλεὺς Ἐσεβὼν εἰς συνάντησιν ἡμῖν, αὐτὸς καὶ πᾶς ὁ λαὸς αὐτοῦ, εἰς πόλεμον εἰς Ἰασσά. καὶ παρέδωκεν αὐτὸν Κύριος ὁ Θεὸς ἡμῶν πρὸ προσώπου ἡμῶν, καὶ ἐπατάξαμεν αὐτὸν καὶ τοὺς υἱοὺς αὐτοῦ καὶ πάντα τὸν λαὸν αὐτοῦ· καὶ ἐκρατήσαμεν πασῶν τῶν πόλεων αὐτοῦ ἐν τῷ καιρῷ ἐκείνῳ καὶ ἐξωλοθρεύσαμεν πᾶσαν πόλιν ἑξῆς, καὶ τὰς γυναῖκας αὐτῶν καὶ τὰ τέκνα αὐτῶν, οὐ κατελίπομεν ζωγρείαν·» (Σηών, ο βασιλεύς της Εσεβών, εξήλθε να πολεμήση εναντίον μας αυτός και ο λαός του, εις την πόλιν Ιασσά. Ομως Κυριος ο Θεός ημών παρέδωκεν αυτόν εις τα χέρια μας, και ημείς εκτυπήσαμεν μέχρις αφανισμού αυτόν και τους υιούς του και όλον τον λαόν του. Κατελάβομεν και εκρατήσαμεν υπό την εξουσίαν μας όλας τας πόλεις αυτού, κατεστρέψαμεν κάθε πόλιν την μίαν μετά την άλλην, εθανατώσαμεν τας γυναίκας και τα τέκνα αυτών, δεν αφήσαμεν αιχμαλώτους ζωντανούς.) [ΔΕΥΤ: 2/32-34]

«...διὰ τὸ ἀγαπῆσαι αὐτὸν τοὺς πατέρας σου καὶ ἐξελέξατο τὸ σπέρμα αὐτῶν μετ᾿ αὐτοὺς ὑμᾶς καὶ ἐξήγαγέ σε αὐτὸς ἐν τῇ ἰσχύϊ αὐτοῦ τῇ μεγάλῃ ἐξ Αἰγύπτου ἐξολοθρεῦσαι ἔθνη μεγάλα καὶ ἰσχυρότερά σου πρὸ προσώπου σου, εἰσαγαγεῖν σε δοῦναί σοι τὴν γῆν αὐτῶν κληρονομεῖν, καθὼς ἔχεις σήμερον. καὶ γνώσῃ σήμερον καὶ ἐπιστραφήσῃ τῇ διανοίᾳ ὅτι Κύριος ὁ Θεός σου οὗτος Θεὸς ἐν τῷ οὐρανῷ ἄνω καὶ ἐπὶ τῆς γῆς κάτω, καὶ οὐκ ἔστιν ἔτι πλὴν αὐτοῦ·»

(Και αυτά, διότι ο Θεός ηγάπησε τους προπάτοράς σου, εξέλεξε σας τους απογόνους των, υστέρα από αυτούς, και αυτός σε έφερε με την παντοδύναμον δεξιάν του ελεύθερον από την Αίγυπτον, δια να εξολοθρεύση από εμπρός σου έθνη μεγάλα και ισχυρότερά σου, να σε εισαγάγη και να δώση την χώραν αυτών εις σε ως κληρονομίαν σου, όπως βλέπετε να πραγματοποιήται αυτό σήμερον. Θα μάθης σήμερον και θα εντυπώσης στον νουν και την καρδίαν σου, ότι Κυριος ο Θεός σου αυτός είναι ο αληθινός Θεός, άνω στον ουρανόν και κάτω εις την γην, και δεν υπάρχει άλλος πλην αυτού) [ΔΕΥΤ: 4/37-39]

«Και επάταξε ο Ιού πάντας τους καταλειφθέντας εν τω οίκω Αχαάβ εν Ιεσραέλ και πάντας τους αδρούς αυτού και τους γνωστούς αυτού και τους ιερείς αυτούώστε μη καταλιπείν αυτού   κατάλειμμα….και έσφαξαν αυτούς εις Βαιθακάδ τεσσαράκοντα και δύο άνδρας, ου κατέλιπεν άνδρα εξ αυτών…..και εισήλθεν εις Σαμάρειαν και επάταξε πάντας τους καταλειφθέντας του Αχαάβ εν Σαμαρεία έως του αφανίσαι αυτόν κατά το ρήμα Κυρίου, ό ελάλησε προς Ηλιού…» (Δ΄ΒΑΣΙΛΕΙΩΝ: 10/11, 14, 17).

«…και είπε Κύριος προς Ιού, ανθ’ών όσα ηγάθυνας ποιήσαι το ευθές εν οφθαλμοίς μου κατά πάντα, όσα εν τη καρδία μου εποίησας τω οίκω Αχαάβ, υιοί τέταρτοι καθήσονται επί θρόνου Ισραήλ…» (Δ΄ΒΑΣΙΛΕΙΩΝ: 10/30).

Οι Ισραηλίτες2 κατέστρεφαν τα αγάλματα και τους ναούς των ειδωλολατρών και με τα λάφυρα όχι μόνον προσέφερον θυσίας εις τον Κύριον αλλά κατασκεύαζαν ακόμη και τον ναόν του Θεού, με τις ευλογίες του Κυρίου Ιαχβέ/Ιησού Χριστού (Β΄ΠΑΡΑΛ: 15/11-15 και 14/2-5…Α΄ΠΑΡΑΛ: 26/27).

Η ιστορία του Ισραήλ περιέχει έναν μακρύ κατάλογο πολέμων, οι οποίοι διεξήχθησαν με την άδειαν, διαταγήν, και βοήθειαν Θεού. Αλλά και στους Ψαλμούς βλέπουμε τον Δαβίδ να συντάσσει Ψαλμούς είτε επινίκιους, είτε ικετήριους. (Ψαλμοί 9,19,20,59, κλπ.). Μερικά παραδείγματα:

-Εις τον 9ον ψαλμόν (4-7), «εκτίθεται η ειδική αιτία, δια την οποίαν ο Δαβίδ προτίθεται να ανυμνήσει τον Θεόν, είναι δε αύτη ότι ο Θεός ανέτρεψε τους εχθρούς του Δαβίδ και του λαού του, καθίσας επί θρόνου δικαιοσύνης και επαγαγών την κατάρρευσιν και την κατασυντριβήν των εχθρών του βασιλέως…».3

-Ο πρώτος βασιλικός ψαλμός (19/1), αναφέρεται εις τον υπό του Δαβίδ αυτοπροσώπως κατά των Αμμωνιτών διεξαχθέντα πόλεμον, περί του οποίου γίνεται λόγος εις το Β΄ΒΑΣΙΛΕΙΩΝ,10/17 και 12/29, ως μαρτυρείται και υπό της επιγραφής της συριακής μεταφράσεως. Εις τον Ψαλμόν 19/7-9, ο προσφέρων θυσίαν τελετουργός ή και ο βασιλεύς αυτός, διαδηλοί την ακλόνητον πεποίθησιν επί την θείαν βοήθειαν, η οποία θα εξασφαλίσει την κατατρόπωσιν των εχθρών.4

-Ο 59ος ψαλμός διαιρείται σε τρία μέρη. Εις το πρώτον (στ.3-7,στρ.1) ο Δαβίδ λησμονών τις επιτευχθείσες υπ’ αυτού λαμπρές νίκες παραπονείται ευλαβώς, διότι ο Θεός απώθησε και εγκατέλιπε τον λαόν του αβοήθητον κατά των επιδρομέων. Εις το δεύτερον μέρος (στ. 8-10, στρ. 2), αναφέρεται πρόρρησις του Θεού, κατά την οποίαν η γη Χαναάν είναι οριστικώς διανεμημένη, ώστε να μην επιτρέπεται εις τους αλλοφύλους να καταπατούν αυτήν. Και εις το τρίτον (στ. 11-14, στρ. 3), εκφράζεται η πεποίθησις, ότι ο Θεός Ιαχβέ/Ιησούς Χριστός και πάλιν θα τεθεί επικεφαλής του προσκαίρως εγκαταλειφθέντος υπ’αυτού λαού του, δια να οδηγήσει αυτόν εις την νίκην.5

Οι Εβραίοι του Παλαιού λαού Ισραήλ, προτού εμπλακούν εις πόλεμον ζητούσαν την βουλή του Θεού υπό τους λίθους ουρίμ και θουμμίμ6 εκ του αρχιερατικού χρυσοκεντήτου Εφόδ/Εφούδ7 ή σε κάποιους από τους προφήτας. 

Υπενθυμίζουμε και υπογραμμίζουμε ότι, οι Ισραηλίτες ως θείον σημείον της βοηθείας Θεού, μετέφεραν στις εκστρατείες τους και την Κιβωτό της Διαθήκης. Συνεπώς, ο πόλεμος στην περίοδο ισχύος της Παλαιάς Διαθήκης, όχι μόνο δεν απαγορεύεται αλλά εις ωρισμένας περιπτώσεις συνιστάται, καθ’ όσον αποτελεί βούλησιν του Κυρίου. 

Πότε και πως όμως; Ως το τελευταίον καταφύγιον, οριζομένων και κάποιων κανόνων διεξαγωγής του, όπως καθορίζονται υπό του Θεού. Τότε αυτός ο πόλεμος ονομάζεται πόλεμος παρά Θεού, ὅτι παρὰ τοῦ Θεοῦ ὁ πόλεμος (Α' ΠΑΡΑΛ:5/22).

Η στρατιωτική υπηρεσία/θητεία στην Παλαιά Διαθήκη

Το πρώτο παράδειγμα στρατιωτικής υπηρεσίας βρίσκεται στην θεόπνευστη Παλαιά Διαθήκη (ΓΕΝΕΣΗ:κεφ.14), όταν ο ανηψιός του Αβραάμ, ο Λωτ, απήχθη από τον Χοδολλογομέρ, βασιλιά της Αιλάμ, και τους συμμάχους του. Ο Αβραάμ έσπευσε σε βοήθεια του Λωτ συγκεντρώνοντας 318 εκπαιδευμένους άντρες από τους δούλους του και νίκησε τις ξένες δυνάμεις.

Αργότερα στην ιστορία, το έθνος του Ισραήλ ανέπτυξε μόνιμο στρατό. Η αίσθηση ότι ο Θεός ήταν ο Πολεμιστής που προστάτευε τον λαό Του ανεξάρτητα από την στρατιωτική τους δύναμη, ίσως ήταν ένας λόγος που ο Ισραήλ ήταν αργός στο να συγκεντρώνει στρατό. Η συγκέντρωση ενός μονίμου κανονικού στρατού στο Ισραήλ ήρθε μόνο ύστερα από την ανάπτυξη ενός δυνατού πολιτικού συστήματος από τον Σαούλ, τον Δαβίδ και τον Σολομώντα. Ο Σαούλ ήταν ο πρώτος που είχε μόνιμο στρατό (Α' ΒΑΣΙΛ:13/2, 24/3, 26/2).

Αυτό που άρχισε ο Σαούλ, το συνέχισε ο Δαβίδ. Αύξησε τον στρατόν, έφερε μισθωτούς στρατιώτες από άλλες περιοχές που του ήταν πιστοί (Β' ΒΑΣΙΛ:15/19-22), και ανέθεσε την ηγεσία του στρατού του σε αρχιστράτηγο (τον Ιωάβ).

Ο Δαβίδ ίδρυσε ένα σύστημα με εναλλασσόμενους στρατιώτες σε 12 ομάδες των 24 ανδρών που υπηρετούσαν ένα μήνα τον χρόνο (Α' ΠΑΡΑΛΕΙΠΟΜΕΝΩΝ, κεφ. 27). Παρ’ όλο που η βασιλεία του Σολομώντος ήταν ειρηνική, αυτός επέκτεινε ακόμα περισσότερο τον στρατό του, σε στρατιωτικά μέσα και προσωπικό, προσθέτοντας άρματα και αρματηλάτες (Γ΄  ΒΑΣΙΛ:10/26).

β. Καινή Διαθήκη και Πόλεμος

Ο Ιησούς Χριστός προανηγγέλθη υπό των προφητών του Ισραήλ ως άρχων της ειρήνης. Την γέννησίν Του ανήγγειλαν Άγγελοι ψάλλοντες το «Δόξα εν υψίστοις Θεώ και επί γης ειρήνην». Κλείων το επίγειόν Του στάδιον, άφινεν ειρήνην εις τους μαθητάς Του. Αναδειχθείς δε νικητής του θανάτου, προσηγόρευε και πάλιν τους μαθητάς και φιλτάτους, με το «Ειρήνη υμίν».

Ερωτούν οι εχθροί του Χριστού αλλά και αρκετοί αγράμματοι ή πλαδαροί «χριστιανοί» (ραμφιστές μερικών φράσεων του Ευαγγελίου, απομεμωνομένων από προηγούμενες και επόμενες ταύτης φράσεις):

Πως συμβιβάζεται η τοιαύτη ειρηνική διδασκαλία του Ιησού Χριστού, με την χρήση βίας ή συμμετοχή χριστιανών σε πολεμικές επιχειρήσεις;

Το παραπάνω ερώτημα περιλαμβάνει και ένα συναφές, δηλαδή εάν εις την εποχήν της Καινής Διαθήκης και υπό τον θεσμό του βασιλείου της ειρήνης επιτρέπεται ο πόλεμος.

Εκ πρώτης όψεως ίσως φανεί ότι ο πόλεμος δεν επιτρέπεται αφού δεν συμβιβάζεται με το Χριστιανικό πνεύμα της αγάπης και της ειρήνης που είναι γνώρισμα του Χριστιανού.

Η αγάπη όχι μόνο προς τους φίλους αλλά και προς τους εχθρούς, η επί του Όρους ομιλία και έτερα σημεία εις την Αγίαν Γραφήν συνιστούν την αγαθότητα, την μη χρήση βίας, την εγκαρτέρηση. Όλα τα παραπάνω δεικνύουν ότι ο Χριστιανισμός προτρέπει μεν προς την ειρήνην και συνιστά την αγαθότητα.

Όμως, όπως αναλύσαμε στο προηγούμενο κεφάλαιο, πρέπει να γίνει φανερή τόσον η έκτασις της εφαρμογής των διδασκαλιών αυτών, όσον και η κατανόησις ότι Χριστιανική Αγάπη χωρίς Δικαιοσύνην, δεν υφίσταται. Και την δικαιοσύνην την απονέμει ο δικαιοκρίτης Θεός με τον δικό Του τρόπον που δεν χωρεί αμφισβήτηση!!!

Επί παραδείγματι, εάν ένα Χριστιανικό κράτος προσβληθεί, τι οφείλει να πράξει κατά το πνεύμα του Ευαγγελίου; Θα έπρεπε να εκλέξει εν εκ των δυο, ή την υποχώρησιν ή την αντίστασιν απέναντι εις τον εχθρόν. 

Αλλ' η εκλογή του πρώτου θα συνεπήγετο την απώλεια ελευθερίας και αργά η γρήγορα θα επικρατούσαν τα έθνη τα βαρβαρικά, τα ληστρικά, τα θρασύτατα και άδικα. Η τοιαύτη επικράτησις της αυθαιρέτου βίας, μισανθρώπινης συμπεριφοράς και της καταφανούς αδικίας, δεν είναι σύμφωνος με την διδασκαλίαν του Ευαγγελίου, του οποίου εξάλλου σκοπός είναι η εξάπλωσις της βασιλείας του Θεού σε όλη την Γη. 

Με αυτές τις προϋποθέσεις, πως αντιμετωπίζεται η διεξαγωγή του πολέμου στην Καινή Διαθήκη;

Κατ’ αρχάς, ο Ιωάννης ο Πρόδρομος όταν ρωτήθηκε από κάποιους στρατιωτικούς τι οφείλουν να κάνουν ώστε να αποκτήσουν την βασιλεία του Θεού, δεν απαίτησε από αυτούς την παραίτηση από την στρατιωτική θέση τους και περιορίσθηκε στην σύσταση: «ἐπηρώτων δὲ αὐτὸν καὶ στρατευόμενοι λέγοντες· καὶ ἡμεῖς τί ποιήσομεν; καὶ εἶπε πρὸς αὐτούς· μηδένα συκοφαντήσητε μηδὲ διασείσητε, καὶ ἀρκεῖσθε τοῖς ὀψωνίοις ὑμῶν» (ΛΟΥΚΑΣ: 3/14) 

Εάν το Ευαγγέλιο απαγόρευε τον πόλεμον, ο Ιωάννης θα όφειλε να συστήσει αποχήν από την στρατιωτικήν υπηρεσίαν τους η οποία προϋποθέτει τον πόλεμον.  Ο Ιωάννης δεν απαιτεί παρ’ αυτών την παραίτηση από του στρατιωτικού σταδίου και περιορίζεται εις το να συμβουλεύσει τούς στρατιωτικούς νά μή συκοφαντοῦν, νά μήν ἐκβιάζουν, νά ἀρκοῦνται στόν μισθό τους.

Ο Χριστός, από την μια μας συμβουλεύει «ἀγαπᾶτε τούς ἐχθρούς ὑμῶν», από την άλλη όμως δεν κατηγορεί μέσα στο Ευαγγέλιο πουθενά, το επάγγελμα του στρατιωτικού, που κατ᾿ εξοχήν έχει ως αποστολήν να αντιμετωπίσει εχθρούς και να συμμετέχει σε πολέμους. Ο Ιησούς επίσης θαύμασε όταν ένας Ρωμαίος εκατόνταρχος (αξιωματικός επικεφαλής εκατό στρατιωτών) Τον πλησίασε. Η ανταπόκριση του εκατόνταρχου στον Ιησού δήλωνε την κατανόησή του για την εξουσία, καθώς και την πίστη του στον Ιησού (ΜΑΤΘ:8/5-13).

Ο Ιησούς δεν κατήγγειλε το επάγγελμά του! Πολλοί εκατόνταρχοι που αναφέρονται στην Καινή Διαθήκη επαινούνται σαν Χριστιανοί, Θεοφοβούμενοι, και άνδρες καλού χαρακτήρος (Κατά Ματθαίον 8:5,8,13, 27:54---Κατά Μάρκον 15:39,44-45---Κατά Λουκά 7:2,6, 23:47---Πράξεις 10:1,22, 21:32, 22:25-26, 23:17,23, 24:23, 27:1,6,11,31,43, 28:16).

Από την μια «Ο Θεός αγάπη εστί», από την άλλη ο Χριστός παίρνει πάλι από αγάπη το φραγγέλιο για να βγάλει έξω από το ναό του Σολομώντος τους θεοκαπήλους για να μη μετατραπεί ο ναός σε οίκο εμπορίου.

Εις το περιστατικόν του εκατοντάρχου, ο Κύριος τον εγκωμιάζει μεγάλως για την μεγάλη πίστη του η οποία μάλιστα είναι υπεράνω ολοκλήρου του Ισραήλ, «ἀκούσας δὲ ταῦτα ὁ Ἰησοῦς ἐθαύμασεν αὐτόν, καὶ στραφεὶς τῷ ἀκολουθοῦντι αὐτῷ ὄχλῳ εἶπε· λέγω ὑμῖν, οὐδὲ ἐν τῷ Ἰσραὴλ τοσαύτην πίστιν εὗρον» (ΛΟΥΚΑΣ:7/9).

Το επάγγελμα του δεν τον εμπόδιζε να έχει αυτή την μεγάλη πίστη, ούτε ο Χριστός τον προτρέπει να αφήσει το επάγγελμα του στρατιωτικού.

Άλλον εκατόνταρχον, τον Κορνήλιον, ο οποίος, αν και ήτο στρατιωτικός, η Γραφή τον αποκαλεί ευσεβή, «Ἀνὴρ δέ τις ἐν Καισαρείᾳ ὀνόματι Κορνήλιος, ἑκατοντάρχης ἐκ σπείρης τῆς καλουμένης Ἰταλικῆς εὐσεβὴς καὶ φοβούμενος τὸν Θεὸν σὺν παντὶ τῷ οἴκῳ αὐτοῦ» (ΠΡΑΞ: 10/1-2).

Δεν θα ήτο δυνατόν να αποκληθεί έτσι, εάν είχε ένα μεγάλο κώλυμα όπως η στρατιωτική υπηρεσία. Αντιθέτως η Γραφή αποκαλεί ευσεβή τον Κορνήλιο και ευσεβή τον στρατιώτη που στέλνει ο Κορνήλιος εις την Ιόππην.  

Ο Παύλος, ομιλεί περί των "θεοσύστατων εξουσιών" στις οποίες οφείλει να υποταχθεί πάσα ψυχή και περί των πολιτικών αρχόντων ως τιμωρών, όχι των αγαθών, αλλά των κακοποιών και αδίκων, οι όποιοι είναι οι μόνοι που πρέπει να φοβούνται την πολιτική αρχή, διότι αυτή «ουκ οικεί την μάχαιραν φορεί», αλλά ως διάκονος Θεού έχει άδεια να κάνει χρήση αυτής κατά των κακοποιών, ανεξαρτήτως εάν αυτοί ανήκουν στο κράτος ή είναι εξωτερικοί εχθροί οι όποιοι επιβουλεύονται την ανεξαρτησία και την ελευθερία του.

«Πάσα ψυχὴ ἐξουσίαις ὑπερεχούσαις ὑποτασσέσθω. οὐ γάρ ἐστιν ἐξουσία εἰ μὴ ὑπὸ Θεοῦ· αἱ δὲ οὖσαι ἐξουσίαι ὑπὸ τοῦ Θεοῦ τεταγμέναι εἰσίν. 2 ὥστε ὁ ἀντιτασσόμενος τῇ ἐξουσίᾳ τῇ τοῦ Θεοῦ διαταγῇ ἀνθέστηκεν· οἱ δὲ ἀνθεστηκότες ἑαυτοῖς κρῖμα λήψονται. 3 οἱ γὰρ ἄρχοντες οὐκ εἰσὶ φόβος τῶν ἀγαθῶν ἔργων, ἀλλὰ τῶν κακῶν. θέλεις δὲ μὴ φοβεῖσθαι τὴν ἐξουσίαν; τὸ ἀγαθὸν ποίει, καὶ ἕξεις ἔπαινον ἐξ αὐτῆς· 4 Θεοῦ γὰρ διάκονός ἐστί σοι εἰς τὸ ἀγαθόν. ἐὰν δὲ τὸ κακὸν ποιῇς, φοβοῦ· οὐ γὰρ εἰκῆ τὴν μάχαιραν φορεῖ· Θεοῦ γὰρ διάκονός ἐστιν εἰς ὀργήν, ἔκδικος τῷ τὸ κακὸν πράσσοντι. 5 διὸ ἀνάγκη ὑποτάσσεσθαι οὐ μόνον διὰ τὴν ὀργήν, ἀλλὰ καὶ διὰ τὴν συνείδησιν. 6 διὰ τοῦτο γὰρ καὶ φόρους τελεῖτε· λειτουργοὶ γὰρ Θεοῦ εἰσιν εἰς αὐτὸ τοῦτο προσκαρτεροῦντες. 7 ἀπόδοτε οὖν πᾶσι τὰς ὀφειλάς, τῷ τὸν φόρον τὸν φόρον, τῷ τὸ τέλος τὸ τέλος, τῷ τὸν φόβον τὸν φόβον, τῷ τὴν τιμὴν τὴν τιμήν». (ΡΩΜΑΙΟΥΣ: 13/1-7)

Το να είσαι στρατιώτης ήταν σεβαστό λειτούργημα. Για παράδειγμα, ο απόστολος Παύλος περιγράφει τον Επαφρόδιτο, σαν «συστρατιώτη» (ΦΙΛΙΠΠ:2/25). Η Αγία Γραφή επίσης χρησιμοποιεί στρατιωτικούς όρους για να περιγράψει πως να είμαστε δυνατοί εν Κυρίω βάζοντας την πανοπλία του Θεού (ΕΦΕΣ:6/10-20).

Όταν οι σταυρωτές ηθέλησαν να λιθοβολήσουν τον Κύριον, αυτός ως παντοδύναμος Θεός πιθανόν έγινε αόρατος ή εκρατήθησαν οι οφθαλμοί των διωκτών Του, αφού ο Ευαγγελιστής μας αναφέρει ότι ενώ είχαν πιάσει λίθους και ήταν έτοιμοι να τον λιθοβολήσουν αυτός "ἐκρύβη" και διέφυγε διερχόμενος ανάμεσα σε ανθρώπους που μόλις πριν μια στιγμή τον είχαν έμπροσθεν των οφθαλμών τους. 

Το σχέδιον του Θεού ήτο να σταυρωθεί και ο Χριστός δεν αφέθηκε έρμαιον εις τας δολίας διαθέσεις των Φαρισαίων που ήθελαν να τον βγάλουν από την μέση εδώ και τώρα, «ἦραν οὖν λίθους ἵνα βάλωσιν ἐπ᾿ αὐτόν Ἰησοῦς δὲ ἐκρύβη, καὶ ἐξῆλθεν ἐκ τοῦ ἱεροῦ διελθὼν διὰ μέσου αὐτῶν, καὶ παρῆγεν οὕτως». 

Έτσι και ο κάθε Χριστιανός ως μαθητής Χριστού, δεν θα γίνει έρμαιο του κάθε κακούργου θυσιάζοντας το δίκαιόν του ή την ζωή του ακρίτως. Ως απλούς άνθρωπος δεν δύναται να γίνει αόρατος, έτσι θα αναγκαστεί να αμυνθεί και να θυσιαστεί, όχι όταν το ζητήσει ο αδίστακτος άδικος/εχθρός, αλλά όταν το απαιτεί το δίκαιον.

Ο Χριστός θυσιάστηκε στον Σταυρό και όχι στον Ναό όπου ήθελαν να τον λιθοβολήσουν.

Ο Κλήμης Αλεξανδρείας δεν προτρέπει τους Χριστιανούς να απομακρυνθούν από την στρατιωτικήν υπηρεσίαν, αλλά τους λέγει να πειθαρχούν και να έχουν υπακοή εις τας στρατιωτικάς αρχάς.  Η πίστη σε βρήκε υπό τα όπλα, μην τα εγκαταλείψεις αλλά υπάκουε εις τον αρχηγόν σου, του οποίου ο λόγος της στρατολογίας είναι η υπηρεσία της δικαιοσύνης. Βλέπουμε τον Κλήμη να λέγει αυτό που λέγει ο Παύλος και ο Ιωάννης.

Γι’ αυτό και οι Αποστολικές Διαταγές, περιλαμβάνουν την εξής σχετικήν οδηγίαν, στρατιώτης προσιών διδασκέσθω, «μη αδικείν, μη συκοφαντείν, αρκείσθαι δε τοις διδομένοις οψωνίοις, πειθόμενος προσδεχέσθω, αντιλέγων δε αποβαλλέσθω». 

Δηλαδή οσάκις παρουσιάζεται κάποιος εκ των στρατιωτών θέλων να λάβει το βάπτισμα πρέπει να διδάσκεται ούτος, ότι οφείλει να αρκείται εις τον μισθόν του αποφεύγων πάσαν αδικίαν κατά του πλησίον. Εάν δεν το αποδεχόταν αυτό δεν γινόταν δεκτός, εάν αποδεχόταν την τήρηση του ηθικού αυτού κανόνος, τότε γινόταν δεκτός εις το Χριστιανικόν βάπτισμα, άνευ άλλης υποχρεώσεως.

Ο Μέγας Αθανάσιος, ο οποίος τόσον ηρωϊκώς αγωνίστηκε κατά των Αρειανών, υπεστήριξε ότι όχι μόνον επιτρέπεται η στρατιωτική υπηρεσία στους Χριστιανούς αλλά και ο πόλεμος κατά των εχθρών είναι αξιέπαινος. Το να φονεύσει κανείς, λέγει ο Αθανάσιος, δεν είναι επιτρεπτόν, εις καιρόν πολέμου όμως η αναίρεσις των πολεμίων είναι νόμιμη και αξιέπαινος. Εις την προς Αμμούν επιστολήν λέγει τα εξής:

«Φονεύειν ουκ έξεστιν, αλλ' εν πολέμω αναιρείν τους αντιπάλους, έννομον τε και επαίνου αίτιον». 

Στην ίδια θέση με τον Πατριάρχη Αλεξανδρείας είναι και ο Αμβρόσιος Μεδιολάνων. Ο Αμβρόσιος παρατηρεί ότι η απόφασις του Αθανασίου είναι αληθής προκειμένου περί του δικαίου πολέμου.  Δίκαιος πόλεμος κατά τον Αμβρόσιο είναι αυτός που αποβλέπει στην άμυνα της πατρίδος.

Την εξήγηση του Αθανασίου ασπάζονται και άλλοι των σύγχρονων του, Εκκλησιαστικοί συγγραφείς. Αυτή την εξήγησιν έχει προφανώς κατά νου και ο Μέγας Βασίλειος όταν διατυπώνει τον 13ον κανόνα του εκφέρων την γνώμην ότι αν οι αρχαιότεροι πατέρες εσυγχώρησαν τους εν πολέμω φόνους το έπραξαν αφορώντες εις τον ιερόν σκοπόν αυτών. 

«Τους εν πολέμοις φόνους οι Πατέρες ημών εν τοις φόνοις ουκ ελογίσαντο, εμοί δοκεί, συγγνώμην διδόντες τοις υπέρ σωφροσύνης και ευσεβείας αμυνομένοις. Διότι εάν ήθελαν ευλαβηθούν τους βαρβάρους ώστε να μην τους φονεύσουν για να μην μολύνουν τα χέρια τους, τότε έχουν χαθεί όλα, και οι άδικοι και θρασείς θα γίνουν κυρίαρχοι των πάντων».

Αυτό συλλογιζόμενοι και οι παλαιοί Πατέρες δεν συγκατέταξαν μεταξύ των φονέων τους εν πολέμω φονεύοντες, αλλά τους συγχώρησαν επειδή πολέμησαν χάριν της σωφροσύνης και της ευσεβείας, καθώς είπε και ο Μέγας Βασίλειος, διότι εάν υπερισχύσουν οι άδικοι και οι βάρβαροι, τότε ούτε ευσέβεια θα υπάρξει, ούτε σωφροσύνη, και η μεν Χριστιανική ευσέβεια θα παραγκωνιστεί, αφού αυτοί θα επιβάλουν άλλα θρησκεύματα, στην δε σωφροσύνη δεν θα επιτραπεί σε κανέναν να μετέλθει αλλά θα εκβιαστούν και οι άλλοι να μετέχουν εις το υπόδειγμα των αδίκων.

Όταν ο αυτοκράτωρ Νικηφόρος Φωκάς, ο απαλλάξας την Κρήτην από τους Σαρακηνούς, απήτησεν υπό Συνόδου, όπως η Εκκλησία μεταξύ των Αγίων μαρτύρων κατατάσσει και τους εν πολέμοις πίπτοντας και να απονέμωνται εις αυτούς ίσες τιμές και ύμνοι, οι τότε Αρχιερείς, απέρριψαν την εν λόγω πρόταση λέγοντας ότι δεν είναι δίκαιο το να συναριθμηθούν μαζί με τους σφαγιασθέντες εν διωγμούς οι εν πολέμω πεσόντες τους οποίους, ο Μέγας Βασίλειος ως μη καθαρούς τας χείρας επί τριετίαν των αγιασμάτων απείρξεν.

Τελικώς όμως η Σύνοδος, αποδέχτηκε αυτή την σχετικήν περί του θέματος σύστασιν του Αθανασίου, καθ' ην οι εν πολέμοις αριστεύσαντες δέον να τιμώνται μεγάλων τιμών και τιμητικών στηλών, αίτινες να κηρύττωσι τα κατορθώματα αυτών ως αναιρούντων τους αντίπαλους και πράγμα ποιούντων έννομον και επαίνου άξιον.

Ο Αυγουστίνος Ιππώνος ήτο ο συγγραφεύς ο οποίος ησχολήθηκε περισσότερον με το θέμα.  Λέγει  ο Αυγουστίνος:

«Ο πόλεμος είναι φοβερή μάστιγα αλλά μάστιγα υπό την Θεία Πρόνοια, μάστιγα την οποία ο Θεός καταφέρει είτε προς ηθικοποίησην των διεφθαρμένων κοινωνιών και προς τιμωρία των αμαρτωλών, είτε προς δοκιμασία των δικαίων».

Επομένως ο πόλεμος δεν είναι πάντοτε κακός και άδικος. Κακός αποβαίνει εάν ενεργηθεί άνευ δικαίας αιτίας ή εάν υπάρξουν εις αυτόν, υπερβολές μισανθρωπίας, βαρβαρισμός, σωβινισμός και εκρήξεις μισελληνισμού (αφορά στους εχθρούς του Ορθοδοξου Ελληνισμού) [καπιταλιστικός ιμπεριαλισμός, θρησκευτικός φανατισμός/Ισλαμισμός, Θεοκρατικός παπισμός ή προτεσταντισμός, ταλμουδικός μεσσιανισμός, κλπ]. 

Για τον λόγον αυτόν, ο στρατιώτης επί τη διαταγή των αξιωματικών δύναται και οφείλει να κτυπήσει κατά του εχθρού άνευ δισταγμού ή τύψεων συνειδήσεως. Κάνοντας αυτό δεν παραβαίνει την εντολή ου φονεύσεις, γιατί είναι εκτελεστής δικαίας αποφάσεως, απεναντίας εάν φερόταν με άλλο τρόπο, θα ήταν ένοχος παραβάσεως καθήκοντος.

Όταν ο Μέγας Κωνσταντίνος στην μάχη κατά του Μαξεντίου καθιέρωνε το εξ οράματος πολύκροτον λάβαρον, Χ-Ρ  ΕΝ ΤΟΥΤΩ ΝΙΚΑ, ως στρατιωτικήν σημαίαν, απεκάλυπτε την Θείαν βουλήν περί αναγκαίων πολέμων και εις την περίοδον της Καινής Διαθήκης. Το συνταρακτικόν εκείνον όραμα ήτο το αίτιον αλλαγής του Κωνσταντίνου, ο δε Μαξέντιος εις τα ύδατα κατεβυθίσθη και ως άλλος Φαραώ και επνίγη. 

Ο Λακτάντιος ανεγνώρισεν την Θεϊκήν βοήθειαν και απέδωσε τας νίκας του Κωνσταντίνου εις αυτήν, εννοών ότι η προτέρα γνώμην του ήτο εκτός πνεύματος της Εκκλησιαστικής διδασκαλίας.

Κατά τον Θεοδώρητον, «η μακαρία Ελένη, τους ήλους του Τιμίου Σταυρού εν Ιεροσολύμοις ευρούσα, ενέβαλεν εις το βασιλικόν κράνος και εις τον χαλινόν του ίππου του υιού της ανέμιξεν, ασφάλειαν θεία τω βασιλεί μηχανωμένη..»8

Η Α' εν Νικαία Σύνοδος με τον 12ον κανόνα της, επιβάλλει αυστηρόν επιτίμιον εις τους εκ των Χριστιανών επανερχομένους εις τον στρατόν και φαίνεται εκ πρώτης όψεως ότι απαγορεύει εις τους Χριστιανούς την στρατιωτικήν υπηρεσίαν ως κάτι ασυμβίβαστο με την Χριστιανικήν διδαχήν.

Όμως, αυτή η Εκκλησιαστική ποινή, αναφέρεται όχι στην πράξη αλλά στα ελατήρια αυτής.

«Οἱ δὲ προσκληθέντες μὲν ὑπὸ τῆς χάριτος, καὶ τὴν πρώτην ὁρμὴν ἐνδειξάμενοι, καὶ ἀποθέμενοι τὰς ζώνας, μετὰ δὲ ταῦτα ἐπὶ τὸν οἰκεῖον ἔμετον ἀναδραμόντες, ὡς κύνες, ὡς τινάς καὶ ἀργύρια προέσθαι, καὶ βενεφικίοις κατορθῶσαι τὸ ἀναστρατεύσασθαι· οὗτοι δέκα ἔτη ὑποπιπτέτωσαν, μετὰ τὸν τῆς τριετοῦς ἀκροάσεως χρόνον»

Οι περί ων ο λόγος Χριστιανοί, αποστρατεύτηκαν εκουσίως, αποφασισμένοι να δεχθούν το Χριστιανικόν μαρτύριον αλλά μεταμελήθησαν, μετά δε την άρνησην της πίστεως ενήργησαν δια προσφοράς αργυρίων και δώρων ώστε να επανέλθουν εις την πρότερη κατάστασην, δηλαδή να επανέλθουν εις το στράτευμα. 

Όσοι λοιπόν έφυγαν από το στράτευμα αλλά μετά αρνήθηκαν την πίστιν και επανήλθαν εις τον στρατόν, τιμωρούνταν με τον εν προκειμένω κανόνα της Εκκλησίας, με το δεκαετές επιτίμιο των υποπιπτόντων και εξήρχοντο του Ναού μαζί με τους κατηχουμένους. Επί τρία έτη θα υπάγονται εις την τάξιν των ακροωμένων και επί δέκα έτη εις την τάξιν των υποπιπτώντων.

Έτσι, αυτός ο κανόνας τιμωρεί την πτώσιν, δηλαδή την άρνησην της πίστεως, και όχι την στρατιωτικήν υπηρεσίαν, την οποία βλέπουμε ότι δεν μπορούσαν οι Αρχιερείς να απαγορεύσουν, χωρίς να έλθουν εις αντίθεσιν με το πνεύμα της Ευαγγελικής διδασκαλίας.

Τέλος εις την Αποκάλυψιν, Ο Ιησούς Χριστός/Λόγος του Θεού, εμφανίζεται ως πολεμιστής καθήμενος επί λευκού ίππου και εκ του στόματός του εκπορεύεται ρομφαία δίστομος οξεία (δηλαδή κοφτερό δίκοπο σπαθί). 

«Και είδον, και ιδού, ίππος λευκός· και ο καθήμενος επ' αυτόν είχε τόξον· και εδόθη εις αυτόν στέφανος, και εξήλθε νικών και διά να νικήση». (ΑΠΟΚΑΛΥΨΗ: 6/ς’ §2)

Ο αναβάτης του λευκού ίππου είναι ο Λόγος του Θεού που ενανθρωπίστηκε, δηλαδή ο Ιησούς Χριστός, όπως διευκρινίζεται και στο 19ο κεφάλαιο:

«Και είδον τον ουρανόν ανεωγμένον, και ιδού ίππος λευκός, και ο καθήμενος επ' αυτόν εκαλείτο Πιστός και Αληθινός, και κρίνει και πολεμεί εν δικαιοσύνη. Οι δε οφθαλμοί αυτού ήσαν ως φλόξ πυρός, και επί της κεφαλής αυτού διαδήματα πολλά [...] και ήτο ενδεδυμένος ιμάτιον βεβαμμένον με αίμα, και καλείται το όνομα αυτού, ο Λόγος του Θεού. [...] και επί το ιμάτιον και επί τον μηρόν αυτού έχει γεγραμμένον το όνομα, Βασιλεύς βασιλέων και Κύριος κυρίων» (ΑΠΟΚΑΛΥΨΗ:19/ιθ’ §11-16).9

Ο πρώτος ίππος είναι λευκός, επειδή ο Λόγος του Θεού είναι απολύτως αληθής, άγιος και ακέραιος. Η αποστολή λοιπόν του Λόγου να διατρέξει την Γη ως λευκός ίππος, δηλαδή ως φορέας της καθαρής αλήθειας, είναι αναγκαία έναντι του πλήθους των πλανών αλλά και των ψευδόχριστων που, κατά τον προφητικό λόγο του Ιησού Χριστού (κατά Ματθαίον κεφ. 24/κδ’ §4-5, 23-24), ήδη έχουν παρουσιαστεί κατά περιόδους αλλά θα εμφανιστούν και κατά την περίοδο μετά την αρπαγή της εκκλησίας («μεγάλη θλίψη»).

Επίσης, το γεγονός ότι λευκός ίππος κρατάει τόξο, ερμηνεύεται στον Ψαλμό 45/με’ όπου αναφέρονται προφητικά για τον Ιησού Χριστό τα εξης:

«Τα βέλη σου είναι οξέα· λαοί υποκάτω σου θέλουσι πέσει· και αυτά θέλουσιν εμπηχθή εις την καρδίαν των εχθρών του βασιλέως» (Ψαλμός 45/με’ §5)

Στο εδάφιο αυτό η ρίψη βελών (άρα η χρήση τόξου) δηλώνει την επιτυχία του κηρύγματος του Λόγου του Θεού και την κατατρόπωση όσων προσπάθησαν να εμποδίσουν το έργο αυτό.

Τέλος, ο καβαλάρης του λευκού ίππου είναι στεφανωμένος, διότι είναι εξ αρχής προδιαγεγραμμένον ότι θα νικήσει και τελικά θα επικρατήσει («εξήλθε νικών και διά να νικήση»).

Χωρίς τους νόμους του Κυρίου και την απόδοση του δικαίου, το οποίον ΜΟΝΟΝ ο Κύριος-Δημιουργός των Πάντων μπορεί να επιβάλλει, η κοινωνία μετατρέπεται εις ζούγκλαν, εις την οποίαν επικρατεί ο νόμος του ισχυρού και το άδικον, ενώ όσο περνά ο καιρός θα διαστέλλεται η αδικία, και ο άδικος έχοντας κατά νου την υποχωρητικότητα, θα ενεργεί κατακτητικές επιδρομές (στρατιωτικές, οικονομικές, πνευματικές), με μεγαλύτερη αρπακτική βουλιμία.

Ο Χριστός δεν καταργεί στρατό και αστυνομία, ούτε καταδικάζει την απόδοση δικαιοσύνης και την τιμωρία των ενόχων. Εάν έκανε κάτι τέτοιο, θα εισήγαγε τον νόμο της αναρχίας και του χάους. Αντιθέτως, διδάσκει την κατάργηση της αυτοδικίας και το πνεύμα ανθρώπινης εκδικήσεως, αφού εις Αυτόν και μόνον, ανήκει η απόφαση της «εκδικήσεως», τουτέστιν απονομής της Δικαιοσύνης, της συζυγίου αρχής της αληθινής Αγάπης.

Συνεπώς, η ερμηνεία του μηνύματος της Χριστιανικής αγάπης του Ευαγγελίου, από τους Αγαπολόγους της Νέας Εποχής, αφ’ενός ως διδαχής υποχωρητικότητος, ενδοτικότητος, ανεκτικότητος, συγκαταβάσεως χάριν, δήθεν, της παγκόσμιας αδελφότητος και ανθρώπινης ειρήνης, και αφ’ετέρου ως δειλίας, καταργήσεως των θεσμών της ευνομούμενης πολιτείας, μη διώξεως των ενόχων, ακρίτου απεμπολήσεως του ανθρωπίνου δικαίου, ΔΕΝ είναι ερμηνεία του μηνύματος της Αληθινής Αγάπης του Ιησού Χριστού, αλλά σκόπιμη και μεγίστη παρερμηνεία και παραπλάνηση.

Συνεχίζεται

---

1 Ερώτηση: Πώς πρέπει να ενεργούν οι χριστιανοί σε καιρό πολέμου ...,www.orthros.org/...-/725-ερώτηση-πώς-πρέπει-να-ενεργούν-οι-χριστιανοὶ-σε-καιρὸ-π...21 Οκτ 2013

-Πόλεμος και Χριστιανός ~ Ορθόδοξον Iστολόγιον panoszero.blogspot. com/2014/11/blog-post.html,11 Νοε 2014 - Ο Χριστιανός στον πόλεμο.

-http://www.peripatitis.net/news/ermineia-e%CE%84kefalaioy-sto-kata-matthaion-eyaggelio/---ΝΕΑ ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΗ ΑΝΤΙΔΡΑΣΗ | ΑΓΡΥΠΝΕΙΤΕ ΔΙΟΤΙ. https://pneymatiko.wordpress.com/7 Δεκ. 2016.

-Αναζητώντας την Αλήθεια, τ.1ος, Η Παλαιά Διαθήκη, Σπυρίδων Κ. Αρώνης, Πάτρα, 1999.

-Χριστιανισμός και Πόλεμος, Πρωτοπρεσβυτέρου Κων. Καλλινίκου, εκδ. «Η Περιστερά» Αθήναι,1963.

-Δημήτριος Νατσιός, Όλοι και όλα για την σωτηρία της πατρίδας - ακτίνες aktines.blogspot.com/2016/03/blog-post_558.html

2 Τονίζεται για πολλοστή φορά ότι, οι Ισραηλίτες/Εβραίοι του παλαιού και προχριστιανικού λαού Ισραήλ που επίστευαν στον Ιαχβέ/Ιησούν Χριστόν, ΟΥΔΕΜΙΑΝ σχέσιν έχουν με τους σημερινούς Ταλμουδιστές Ιουδαίους (Jews) του κράτους του Ισραήλ και απανταχού της γης, που λατρεύουν τον Σατανά. 

3 Η Παλαιά Διαθήκη μετά συντόμου ερμηνείας, τ. 10^ος, Παν. Τρεμπέλα, σ.45.

4 Όπως παραπάνω, σ.86.

5 Όπως παραπάνω, σ.241-242.

6 Οι λίθοι ουρίμ και θουμμίμ, αντιστοιχούσαν στις λέξεις, Δήλωσις και Αλήθεια. «…Επάνω εις το επίσημο αυτό ένδυμα της επωμίδος, έθεσε το αρχιερατικόν ένδυμα, το Λογείον, και επ’αυτού την φράσιν: «Δήλωσις και Αλήθεια» (ΛΕΥΪΤ: 8/8).

7 Εφούδ: Μέρος της ιερατικής στολής, αποτελούμενο από δύο κομμάτια υφάσματος, που τα ένα έπεφτε στο στήθος και το άλλο στην πλάτη, ενωμένα στους ώμους με ονυχίτη (πολύτιμο πετράδι). Ο ονυχίτης είχε πάνω του χαραγμένα έξη από το ένα μέρος και έξη από το άλλο, τα ονόματα των φυλών του Ισραήλ (ΕΞΟΔΟΣ: 28).

8 Χριστιανισμός και Πόλεμος, Πρωτοπρεσβυτέρου Κων. Καλλινίκου, εκδ. «Η Περιστερά» Αθήναι,1963, σ.33.

9 Ο Λόγος του Θεού αναφέρεται ότι επιβαίνει σε ίππο για να δηλώσει την ταχεία εξάπλωση του κηρύγματος του Ευαγγελίου παγκοσμίως. Η διάδοση του Λόγου του Θεού είναι ένα ιστορικά καταγεγραμμένο γεγονός που άρχισε να λαμβάνει χώρα ευρέως και με μεγάλη ταχύτητα ήδη από τους πρώτους αιώνες του Χριστιανισμού: το 400 μ.Χ. υπολογίζεται ότι περίπου το 17% του τότε κόσμου ήταν Χριστιανοί ενώ είχε ευαγγελισθεί περίπου το 40% των ανθρώπων και οι Γραφές είχαν ήδη μεταφραστεί σε 11 γλώσσες.

Σήμερα ο Χριστιανισμός είναι διαδεδομένος σε όλες τις ηπείρους, διεισδύοντας ακόμη και στις πιο «δύσκολες» περιοχές (π.χ. Κίνα, Κορέα, κλπ). Υπολογίζεται ότι ετησίως, σε όλο τον κόσμο πωλούνται ή χαρίζονται περισσότερα από 100 εκατομμύρια αντίτυπα της Αγίας Γραφής (ολόκληρης ή αποσπασμάτων της) μεταφρασμένα σε περίπου 2500 γλώσσες και διαλέκτους. Επιλέον, τα σύγχρονα ηλεκτρονικά μέσα επικοινωνίας (κυρίως το internet: κείμενο, ήχος και βίντεο σε ψηφιακή μορφή), συμβάλλουν στην ολοκλήρωση της προφητευμένης εξάπλωσης του Λόγου του Θεού σε παγκόσμιο επίπεδο.

Πηγή: Ο 1ος & 2ος Ίππος του 6ου κεφ. της Αποκαλύψεως www.christianity-science.gr/material/2013_09_05.htm