Η ΑΓΑΠΟΛΟΓΙΑ-ΑΠΑΤΗ ΤΗΣ ΝΕΑΣ ΕΠΟΧΗΣ ΚΑΙ Η ΑΛΗΘΙΝΗ/ ΕΥΑΓΓΕΛΙΚΗ  ΑΓΑΠΗ

«Ἀγάπη πού δέν ἔχει στοιχεῖα σωτηρίας

εἶναι πλάνη τοῦ διαβόλου»

Γέρων Ἐφραίμ ἐν Ἀριζόνᾳ

       ΜΕΡΟΣ 20ο

ΙΑ. ΧΡΙΣΤΙΑΝΙΚΗ ΑΓΑΠΗ-ΒΙΑ-ΠΟΛΕΜΟΣ (Συνέχεια 19ου μέρους)
       4.  Χριστιανική Αγάπη: Έλεος του Θεού και Απονομή Θείας Δικαιοσύνης

Σύμφωνα με όσα παρουσιάσαμε μέχρι τώρα, ο πόλεμος επιθετικός (απελευθερωτικός και όχι κατακτητικός) ή αμυντικός, εφ’όσον είναι δίκαιος, επιτρέπεται από τον Θεόν, με την βασικήν και μοναδικήν προϋπόθεση να τον εγκρίνει και ευλογήσει ο Κύριος.

Ακόμη και εκείνους τους κατακτητικούς πολέμους που δεν ευλογεί, όταν προέρχονται από εωσφοριστές / μισανθρωπιστές, Συστημικούς Νεοεποχήτες / ιμπεριαλιστές / τρομοκράτες Ισλαμιστές, κλπ., επιτρέπει κατά την Θείαν πρόνοιάν Του.

Άλλωστε, τίποτε δεν γίνεται χωρίς την έγκριση του Μεγάλου Θεού, του Μοναδικού Αρχιτέκτονος του Σύμπαντος και των Συμπάντων των ατελευτήτων, του Τριαδικού Θεού Δημιουργού/Κτίστου των πάντων ορατών και αοράτων. Ακόμη και οι μισανθρώπινες και καταστροφικές για την ανθρωπότητα, ενέργειες του Διαβόλου.

Χωρίς την άδειαν του Κυρίου Του Ιησού Χριστού, ο τέως Εωσφόρος, νυν δε Σατανάς ή Διάβολος, άρχων του κόσμου τούτου (Κατά ΙΩΑΝΝΗΝ: 16/11), δεν δύναται να πράξει ΟΥΔΕΝ…

Είναι ανάγκη σε κάθε βήμα της ζωής μας, πρώτα απ᾿όλα, να ενεργούμε θεόπνευστα με την χάρη του Αγίου Πνεύματος. Στην συνέχεια να προσευχόμαστε και να θέτουμε στα χέρια του Θεού και την απόφασή Του, το κάθε πρόβλημά μας, συμπεριλαμβανομένου και του πολέμου. Επομένως εντρυφούντες κριτικώς και σφαιρικώς στην Αγία Γραφή, παρατηρούμε πως δεν υπάρχουν αντιφάσεις στην ουσία στο θέμα της βίας ή του πολέμου, με την Χριστιανικήν/Ευαγγελικήν Αγάπη, αλλά αρμονία δύο αρετών-δωρεών του Ιησού Χριστού, της αγάπης Του και της δικαιοσύνης Του.

Σήμερα τους πολέμους προκαλούν οι Αντίχριστοι, ετερόδοξοι αιρετικοί και αλλόδοξοι.

Έτσι, ο κάθε πόλεμος είναι συνέπεια της δικής μας πνευματικής αποστασίας· δεν είναι δοσμένος από τον Θεό. Ο Θεός επιτρέπει, αλλά δεν δημιουργεί τους πολέμους. Γι᾿ αυτό και ο πόλεμος ονομάζεται «αναγκαίο κακό», υπό την έννοια του αναπόφευκτου  και ως συνέπεια της ανομίας των ανθρώπων, όταν δεν προηγείται μετάνοια.

Ωστόσο, κάθε πόλεμος λειτουργεί παιδαγωγικώς. Μας κάνει να προσευχόμαστε περισσότερο, να μετανιώνουμε αληθινά, να εκκλησιαζόμαστε εθελουσίως και ενσυνειδήτως. Έτσι λοιπόν απευθυνόμαστε και εμείς στην Παναγία μας λέγοντας: «Σέ γάρ σκέπην καί προστάτιν καί βοηθόν, κεκτήμεθα βοῶντες σοι». Και εκείνη, βρίσκεται πάντα με το μέρος του αδικημένου, του μετανοημένου, και μας συμπαραστέκεται σε κάθε δίκαιο πόλεμο.

Η ιστορία με όλα τα επίσημα γεγονότα της, είναι η ετυμηγορία του Θεού επί του ανθρωπίνου γένους. Συνεπώς και ο πόλεμος είναι εξαγγελία της τοιαύτης θείας ετυμηγορίας, ενώ η ήττα, η αιχμαλωσία και το τέλος ενός λαού, είναι το έκλαμπρον του Θεού βούλευμα, το διακηρύσσον τον λαόν τούτον, άνομον και ανάξιον δια το παρόν, αντιθέτως πράττοντα προς τις βουλές του Κυρίου και αξίζοντα άρα, να τιμωρηθεί προσωρινώς, μέχρις ότου μετανοήσει ή αν δεν μετανοήσει, να διαγραφεί από του βιβλίου των ζώντων(όπως οι διαγραφέντες Βαβυλώνιοι, Ασύριοι, κλπ)…

Μερικοί άπιστοι ή αμφισβητίες, ίσως έχουν ακόμη κάποιες αντιρρήσεις και επιμένουν να ερωτούν: Στις προαναφερθείσες περιπτώσεις διεξαγωγής πολέμου, πως συμβιβάζεται η Χριστιανική Αγάπη και Ειρήνη που διδάσκει ο Κύριος;

Η μοναδική αγιογραφική ερμηνεία είναι ότι, η Χριστιανική Αγάπη όπως κάθε γνήσιον «νόμισμα», με την αυθεντική σφραγίδα του Κυρίου, έχει δύο όψεις: Από την μίαν πλευράν, την δωρεά του ελέους και της Ειρήνης του Κυρίου και από την άλλην την απόδοση της θείας Δικαιοσύνης.

Με κίνητρο την αγάπη, εφαρμόζεται άλλες φορές η συγχωρητικότητα και η μακροθυμία του Χριστού, όπως στην Σταύρωση, άλλες φορές η δικαιοσύνη, όπως στην παραβολή των 10 παρθένων όπου οι πέντε λαμβάνουν μέρος στους γάμους επειδή φρόντισαν να έχουν λάδι για τις λαμπάδες τους, ενώ οι άλλες πέντε δικαίως μένουν έξω του νυμφώνος δηλ. έξω από τη Βασιλεία των Ουρανών, επειδή οι ίδιες δεν προνόησαν να έχουν λάδι. Όχι επειδή ο νυμφίος τις εξεδίωξε.

Ὁ κάθε πόλεμος που ΔΕΝ είναι εγκεκριμένος και ευλογημένος από τον Δικαιοκρίτην και βασιλέα της αληθινής Ειρήνης Ιησούν Χριστόν, εἶναι συνέπεια της απουσίας της αγάπης και της δικαιοσύνης τοῦ Χριστοῦ. 

«Ο Θεός αποκαλύπτεται εις τον πόλεμον, όχι υπό την ένοιαν ότι Αυτός δημιουργεί τον πόλεμον, του οποίου ποιητικόν αίτιον είναι η εξεστραμμένη ανθρωπίνη φύσις, αλλ’ υπό την έννοιαν ότι Αυτός, δημιουργούμενον υπό των ημετέρων παθών, τον επωφελείται και τον υποβάλλει εις εξυπηρέτησιν των αιωνίων βουλών Του, καθ’ όν τρόπον τα ορμητικώς καταπίπτοντα ύδατα ο σοφός μηχανικός μεταποιεί εις κινητηρίους των εργοστασίων του ή φωτιστικάς δυνάμεις.

Το πρόβλημα βεβαίως δεν είναι ευχερές δια τον ανθρώπινον νουν, όστις καθ’ ό πολλοστημόριον του όλου, αδυνατεί να εναγκαλισθεί τους λαβυρίνθους του συνόλου και παρακολουθήση τας σκέψεις της θείας σοφίας, της οποίας αι οδοί επι της γης είναι ανεξερεύνητοι»1

Τάδε λέγει Κύριος και όσοι έχουν ώτα ακούειν, ακουέτωσαν!!!

*

Κατά την λογική όμως, των ψευτο-ανθρωπιστών/αρνητών της Αγίας Γραφής και κυρίως των Αγαπολόγων-αδολεσχών-βαττολόγων, της Νέας Εποχής, πρέπει:

à Να αποκηρύξουμε τις Άγιες και ανεπανάληπτες μορφές των Πατέρων της Εκκλησίας, οι οποίοι συνέγραψαν, επεκύρωσαν, ευλόγησαν και διέσωσαν μέχρι των ημερών μας όλα τα κατά τους αρνητές της Π.Δ. «απορριπτέα», κείμενα της εκκλησιαστικής ιστορίας, τις αποφάσεις των Οικουμενικών Συνόδων, καθώς και τις θεολογικής ερμηνείες των δυσκόλων χωρίων της Αγίας Γραφής (Σήμερα οι νεοφαρισαίοι αγαπολόγοι ομιλούν περί μεταπατερικής Θεολογίας).

à  Να καταργήσουμε τις λειτουργίες στις Εκκλησίες ή να διαγράψουμε ψαλμούς, ύμνους, αναγνώσματα και κείμενα τα οποία δεν συμφωνούν με την λογική των ολιγόπιστων, των «ορθοδόξων» κατά την ταυτότητα και των αρνητών της Π.Δ. Δηλαδή να διαγράψουμε το μεγαλύτερο μέρος, αν όχι όλο, της Ορθόδοξης λατρευτικής τελετουργίας.

à Να υποταγούμε άνευ όρων στις επεκτατικές διαθέσεις των εχθρών μας, να μην πολεμήσουμε ποτέ κατά οποιουδήποτε εισβολέως, αφού το αποτέλεσμα των πολέμων είναι βία, θάνατος, αίμα και καταστροφή (Αυτό είναι και το βαθύτερο μήνυμα που επιθυμεί να περάσει το Σύστημα, μέσω των υπηρετών του, διοχετεύοντας εντέχνως παραπλανητικά συνθήματα όπως: Ειρήνη/Μη πόλεμος, αδελφοσύνη των λαών, κάτω οι πατρίδες, κατάργηση των συνόρων, Ευρώπη των λαών ή εργατών, παγκόσμια θρησκευτική κατανόηση-Ένας τέτοιος ναός παγκόσμιας κατανοήσεως λειτουργεί ήδη στην έδρα του ΟΗΕ-κλπ).

à Να αφορίσουμε ή να αγνοήσουμε τους προγόνους μας, οι οποίοι προ των μεγάλων κινδύνων και πολέμων συνήρχοντο στις εκκλησίες και γονυκλινείς ανεγίγνωσκον ή έψαλλον όλους αυτούς τους «καταδικαστέους» από τους αρνητές, εθνοσωτήριους ύμνους - ψαλμούς - κείμενα.

à  Να καταργήσουμε εκτός από την Π.Δ. τον Θεόν της οποίας χαρακτηρίζουν ως τιμωρόν και μι-σαρόν, που δεν επιθυμεί την Αγάπην, όπως την εννοούν οι αγαπολόγοι-απατεώνες, και την Καινή Διαθήκη (Κ.Δ.). Αυτός άλλωστε είναι ο τελικός στόχος όσων αρνούνται την Παλαιά Διαθήκη, οι οποίοι σε στιγμές «εκρήξεως συνειδήσεως», δεν διστάζουν να διακηρύσσουν ότι η Καινή Διαθήκη:

* Περιλαμβάνει πολλά χωρία «παραποιημένα» ή «προστεθέντα» μεταγενέστερα (αδυνατούντες φυσικά να αποδείξουν τους αυθαίρετους ισχυρισμούς τους).

* Δεν είναι θεόπνευστο βιβλίο αλλά ένα απλό ιστορικό κείμενο από το οποίον έχουν αφαιρεθεί, δήθεν, άλλα κείμενα που αναφέρονται στα λεγόμενα «απόκρυφα ευαγγέλια» (χαρακτηρίζοντες τον Ιησού σαν ένα φιλόδοξο ιστορικό πρόσωπο ή επαναστάτη, συγκρίνοντάς τον με τον Μωάμεθ και το Βούδδα!!!).

Εάν μετά όσα ελέχθησαν μέχρι τώρα, κάποιοι και πάλιν, εξακολουθούν να είναι ανικανοποίητοι και να έχουν αμφιβολίες για τον Θεό της Παλαιάς Διαθήκης, την θεολογικήν ερμηνείαν του πολέμου μέσα από τα κείμενα της Καινής Διαθήκης, να κατηγορούν τον Ιαχβέ ότι είναι ο Θεός τιμωρός, του μίσους και του αίματος (Αγνοούντες ή υποκρινόμενοι πως δεν γνωρίζουν ότι ο Ιαχβέ είναι ο Ιησούς Χριστός),  ισχυριζόμενοι ότι ο Χριστός μιλούσε συνεχώς για Αγάπη,

Ας ακούσουν την καταλυτική απάντηση που δίδεται μέσα από τις σελίδες του περί Ανεξιθρησκείας βιβλίου του Ευγενίου Βουλγάρεως, εκδοθέντος (και προφανώς απηχούντος τις απόψεις του εκδότη), από τον Άγιο Νεκτάριο, προς μελέτη και εφαρμογή.

Ο συγγραφεύς καυτηριάζοντας την χρήση βίας κατά αιρετικών και αλλοθρήσκων αλλά και κατά αλλαξοπιστησάντων Ορθοδόξων, όπως έκαναν οι Δυτικοί, προφασιζόμενοι ότι εφαρμόζουν τον Λόγον του Θεού (ΣΣ: Ανέφερον ακριβώς τα ίδια χωρία της Π.Δ. περί των οποίων ο λόγος), λέγει επί λέξει:

«...Αι σφαγαί και οι λιθοβολισμοί και οι εμπρησμοί των αθετούντων, όπου προβάλλονται εκ της Παλαιάς Γραφής, έγιναν κατά θείον νεύμα και πρόσταγμα: «Τάδε λέγει Κύριος ο Θεός Ισραήλ......». Και εις τα λοιπά πάντα είναι φανερά η θεία επιταγή. Ο Κυριεύων ζωής και θανάτου έχει βέβαια την εξουσίαν ότε, και όπως θέλει να παιδεύση τον άνθρωπον.

Και την ευδοκίαν αυτού και θέλησιν εις τας ποινάς εκείνας, αυτός ο Θεός και δι’ αποκαλύψεως επιδήλου, και δια θαυμασίων υπερφυών και παραδόξων την έδειχνε, σχίζων την γην υπό τους πόδας των υπευθύνων, καταπέμπων φλόγας ουρανόθεν και τα παρόμοια. Αλλ’ υμείς ώ ζηλωταί! αποδείξατε και υμείς ότι ελάβατε τοιαύτην Αποκάλυψιν και επιταγήν θείαν, να εξαναλώσετε πάντας τους μη παπίζοντας. Δότε σημεία δια να πληροφορήσετε τον κόσμον ότι σας εχαρίσθη άνωθεν αύτη η εξουσία. Τότε και ημείς σας τιμώμεν ως τον Μωυσήν, ως τον Φινεές, ως τον Σαμουήλ, ως τον Ηλίαν. Τότε σφάξατε, καύσατε, λιθοβολίσατε. Κλίνομεν κεφαλήν και υποταττόμεθα».2

Και εάν παρά ταύτα, σε τελευταία ανάλυση, μερικά υπολείμματα Φαρισαϊζόντων διεθνιστών αγαπολόγων και Οικουμενιστών, δεν επείσθησαν και επιμένουν ότι ο Θεός της Π.Δ. δεν είναι Θεός της Αγάπης, αλλά Θεός της Οργής, της αδικίας και της εκδικήσεως, τότε την απάντηση θα ολοκληρώσει ο Απόστολος Παύλος, ο οποίος ομολογεί ΕΝΑ Θεόν, τον Αυτόν Θεόν της Καινής και Παλαιάς Διαθήκης. Άλλωστε ουδείς εχέφρων Χριστιανός, τουλάχιστον ορθόδοξος, θέτει υπό αμφισβήτηση την θεοπνευστία του Αποστόλου Παύλου.

«Μήπως είναι άδικος ο Θεός όταν επιφέρη την οργήν; Κατά ανθρώπινο λόγο ομιλώ. Όχι βέβαια, διότι πως θα είναι δυνατό να κρίνη ο Θεός τον κόσμο;»(ΡΩΜ:3/5-6).

Τι άλλο να προσθέσουμε; Τα κείμενα ομιλούν από μόνα τους και δίδουν αποστομωτική απάντηση σε κάθε αμφισβητία ή αντιρρησία. Παρ’όλα αυτά, θα αναφωνήσωμεν:

«Δίκαιος είσαι Κύριε, και όλοι οι τρόποι ενεργείας σου είναι ευσπλαχνίες και αλήθεια. Συ πάντοτε κρίνεις αληθινήν και δικαίαν κρίσιν»(ΤΩΒΙΤ:3/2).

Συνεχίζεται 

           

---

1Χριστιανισμός και Πόλεμος, Πρωτοπρεσβυτέρου Κων. Καλλινίκου, εκδ. «Η Περιστερά» Αθήναι,1963, σ.48.

2 Αγίου Νεκταρίου, Περί Ανεξιθρησκείας, Αθήναι, επανέκδοσις 1997, σ. 35-36.