Η ΑΓΑΠΟΛΟΓΙΑ-ΑΠΑΤΗ ΤΗΣ ΝΕΑΣ ΕΠΟΧΗΣ ΚΑΙ Η
ΑΛΗΘΙΝΗ/ΕΥΑΓΓΕΛΙΚΗ ΑΓΑΠΗ
«Ἀγάπη πού
δέν ἔχει στοιχεῖα σωτηρίας
εἶναι πλάνη
τοῦ διαβόλου»
Γέρων Ἐφραίμ ἐν Ἀριζόνᾳ
ΜΕΡΟΣ 9ο
Η. ΑΓΑΠΗ - ΕΡΩΤΑΣ – ΓΑΜΟΣ1
1. Γενικά
Για να
μπορέσει κάποιος να διεισδύσει στην βαθύτερη έννοια και λεπτομερέστερες
ερμηνείες όλων των παραμέτρων που αφορούν στον έρωτα, πρέπει πρώτα να εμβαθύνει στην ολότητα
του τρίπτυχου ΑΓΑΠΗ
- ΕΡΩΤΑΣ – ΓΑΜΟΣ, ως τρισύνθετη εσωτερική ύπαρξη. Και για να
μπορέσει να προσεγγίσει την δύναμη τού έρωτα πρέπει ο ίδιος:
-Να
είναι πνευματικώς ισχυρός και Αγιογραφικώς κατηρτισμένος.
-Να
κατέχει το γνώθι σ’ αυτόν, να είναι
ψυχικώς καλλιεργημένος (να μην πιθηκίζει) και
-Να έχει
συμπεριφορά ψυχοθεραπευτική, κοινωνική καί Χριστολογική, μή παράλογη (πηγάζουσα από το ένστικτο).
Ο
έρωτας έχει πνευματικό υπόβαθρο και
πνευματική προοπτική καθ’ ότι δεν είναι ο άνθρωπος μόνον σάρκα και οστά, αλλά είναι και μία
πνευματική οντότητα, πού σημαίνει σώμα καί ψυχή.2 Όλος ο άνθρωπος ως ψυχοσωματική οντότητα, όπως και τα επιμέρους στοιχεία και
λειτουργίες του, έχουν πνευματικό υπόβαθρο και προοπτική, και όχι απλά
ενστικτώδη.
Κάθε μία
από τις λειτουργίες τού ανθρώπου είναι οργανικά συνδεδεμένη με τις άλλες, όπως
και με τον όλον άνθρωπον, ως ενιαία ψυχοσωματική οντότητα-προσωπικότητα.
Είναι φύση αδύνατον, λειτουργίες (που δεν έχουν
νόημα), σωματικά απομονωμένες και
αυτονομημένες από την λογική, να προάγουν σέ ορθοκρισία, σωτηρία και λύτρωση.
Όπου
υπάρχει αυτονόμηση λειτουργιών, εκτός λογικής και ηθικής αρχής, σημαίνει πώς ο
άνθρωπος δεν είναι ενιαία οντότητα-προσωπικότητα αλλά τεμαχισμένος σε κομμάτια,
έχει διασπασθεί, και λειτουργεί ενστικτωδώς, κυρίως με τα ένστικτα τής
αυτοσυντηρήσεως και τής διαιωνίσεως του είδους, όπως ο πίθηκος και τίποτε
παραπάνω. Αυτό λειτουργεί εναντίον του διότι συνιστά παραλογισμόν.
Επειδή ο γάμος κατά την ορθόδοξη πίστη, συνιστά την
κατά Θεόν ενότητα των συζύγων, το Σύστημα εμεθόδευσε την πτώση του οχυρού
αυτού, ώστε παγκοσμίως να επικρατήσει η δαιμονική διάσπαση, και να
αποτραπεί η κατά Θεόν ενότητα, την οποία
ο Θεός θέτει ως προοπτική γιά επαναφορά τού ανθρώπου στην ολοκλήρωση.
Κατόπιν
τούτου, η ενοποίηση την οποία διακηρύσσει η νέα τάξη πραγμάτων παγκοσμίως, δεν
είναι τίποτε άλλο παρά απομάκρυνση του ανθρώπου από τον Θεόν, προσέγγιση του
Αντιχρίστου, και υποταγή στον Εωσφόρον, σε μια κοινωνία που θά ζεί χωρίς Χριστό.
2. Ο Έρωτας είναι στάση ζωής και όχι πράξη στιγμής
Μετά την
πτώση των πρωτοπλάστων επήλθε η διάσπαση στο ανθρώπινο γένος. Έτσι ο κατά Θεόν
προορισμός του ανθρώπου είναι πλέον η ένωση, πού είναι η θεραπεία και η λογική
του ολοκλήρωση, την οποία θέτει ο Θεός μέσα στο DNA του, πού δεν είναι DNA
πιθήκου, όπως ισχυρίζονται οι βλάσφημοι εξελικτικοί, αλλά DNA ανθρώπου
δημιουργήματος του Θεού Δημιουργού-Κτίστη.
Με άλλα
λόγια, ο ενστικτώδης έρωτας από μόνος
του, δεν οδηγεί τον άνθρωπο στην
ολοκλήρωσή του, τουτέστιν στην λογική συνέπεια του
«έσονται οι δύο εις σάρκα μίαν», αφού ο αληθινός έρωτας ενεργεί όχι επί του
ενστίκτου, αλλά επί της λογικής ψυχής του ανθρώπου. Η προαίρεση του
ανθρώπου είναι αυτή που, ανάλογα πως θα χρησιμοποιήσει όχι μόνον τον έρωτα αλλά και κάθε τι άλλο
ανθρώπινο και λογικό από το έτερον ήμισυ, θα οδηγήσει τον άνθρωπο, ή στην
τελείωση ή στην εξαθλίωση…
Ο Θεός μετά την πτώση, η
οποία επέφερε την διχόνοια μεταξύ τού Αδάμ και της Εύας, τόν φόβο καί τήν
καχυποψία, έσπειρε
την ερωτική επιθυμία στα δύο φύλα για να μπορέσει μέσω αυτής νά τά επανενώσει.
Η επιθυμία αυτή λοιπόν, έχει ενωτικό ρόλο στην ζωή τού ανθρώπου.
Ο διάβολος όμως,
γνωρίζοντας τον ρόλο αυτής της επιθυμίας, πειράζει αυτόν αφού πρώτα σκοτίζει τον
νουν του, και του
διεγείρει το ένστικτο, κάνοντάς τον να αναζητάει μόνον την σαρκική του ηδονή, η οποία τον
οδηγεί στην οδύνη των παθών.
Τα πάθη θα
οδηγήσουν τον εμπαθή και εσκοτισμένο νου,
σε κάθε ανωμαλία, ακόμη και στην παιδοφιλία και ομοφυλία η οποία είναι απόρροια της
απουσίας του Θεού, και εμφανίζεται για να απομακρύνει ακόμη περισσότερο τον
άνθρωπο από τον Θεό και δημιουργό του.
Και όλα
αυτά, διότι ο
Θεός έπλασε τα δύο φύλα για να ενωθούν μεταξύ τους και να γίνουν ένα και τώρα
αυτά υπό την επήρεια τού διαβόλου, γίνονται δύο ξένα και εχθρικά μεταξύ τους.
Όταν
όμως ο άνθρωπος απομακρυνθεί από τον Θεόν, είναι λογικό τίποτε να μην
λειτουργεί φυσιολογικώς και ο άνθρωπος να οδηγείται στον παραλογισμό, στην
απομόνωση τού εγωϊσμού, και στην ψυχασθένεια.
Ο έρωτας
λοιπόν, ως λειτουργία ή διάθεση ή
δραστηριότητα, είναι κίνηση εξόδου από το
εγώ, είναι αγάπη προς θεραπεία, είναι
προσφορά και θυσία. Διότι τότε, η/ο
αγαπημένος μας σύντροφος, δεν ζητάει από εμάς μόνον ηδονή και ικανοποίηση, (πιθηκισμός, σαρκολατρεία και ένστικτο), με όση τέχνη και
επιδεξιότητα και αν παρέχεται, αλλά μέσα από αυτή την άμεση και προσωπική
ανθρώπινη σχέση, (προσωπικότητα),
αναζητά την συναισθηματική κάλυψη, την ζεστασιά της παρουσίας μιας
προσωπικότητας πού εμπιστεύεται, την παρηγοριά, την τρυφερότητα, και το αίσθημα
της ασφάλειας, αλλά και κάτι πιο βαθύ και λογικό.
Ζητάει την
εμπειρία της επικοινωνίας, το άγγιγμα της ψυχής, την λάμψη στο βάθος των
ματιών, την υπόσχεση και την κατανόηση πού κρύβεται στο δάκρυ, το πέρασμα και
μοίρασμα της δυνάμεως αλλά και το συμπάσχειν της αδυναμίας, και τέλος την
συνάντηση αυτής της ίδιας τής ζωής.
Έρωτας λοιπόν, δεν είναι κάτι για
έναν άνθρωπο, που αισθανόμαστε ή
κάνουμε. Είναι στάση
ζωής και όχι πράξη στιγμής. Δεν αισθανόμαστε απλά αλλά νιώθουμε
βαθειά και έχουμε συναισθήματα, διότι η ψυχή αγαπά και η αγάπη είναι προσφορά και
θυσία.
Όταν ο άνθρωπος στερείται όλα αυτά, τα αναζητάει,
όταν δεν τα βρίσκει ή ζει με υποκατάστατα και
βιώνει τον παραλογισμό, κινδυνεύει από κατάθλιψη
ή σχιζοφρένεια.
Διότι
όλα αυτά είναι μέσα στο DNA του, είναι προγραμματισμένος από τον Δημιουργό του να
ζήσει έτσι. Να αναζητήσει το έτερον ήμισυ, διότι έτσι ολοκληρώνεται σαν ύπαρξη
(και έσονται οι δύο εις σάρκα μίαν). Για
τον λόγον αυτόν, ο Γάμος είναι μυστήριο, το οποίον ούτε ο μοναχός πού
μονάζει και κλείνεται στο κελί του μπορεί νά τό αποφύγει, και ο οποίος από τον
γάμο καί αυτός προέκυψε. Διά τούτο ο Χριστός ευλογεί πρώτα τον γάμο και μετά τον
μοναχισμό, ο οποίος κατ' ουσίαν είναι
επίσης γάμος. Είναι
ένας αιώνιος έρωτας για το Θείο, τον Θεό Δημιουργό του, τον Ιησού Χριστόν.
Συμπερασματικώς,
ο έρωτας, είναι έξοδος του νου από το εγώ και την απομόνωση, προς αναζήτηση της
ολοκληρώσεως τής ψυχής με την ενέργεια της αγάπης και τής θυσίας.
3. Ο Γάμος ως κοινωνία Αγάπης
Όταν
ήλθε ο Χριστός συμπλήρωσε την αρχική θεϊκή ευλογία και προσέθεσε: «Επομένως οι
σύζυγοι δεν είναι πλέον δύο αλλά ένα σώμα. Ό,τι λοιπόν ένωσε ο Θεός, ας μην το
χωρίζη άνθρωπος». Με την παρουσία Του στον γάμο της Κανά και την θαυματουργική
μεταβολή του ύδατος σε οίνο, ο Χριστός θέλησε «να αγιάση την κατά σάρκα γέννηση του ανθρώπου, και ευλόγησε το
μυστήριο του γάμου».3
Από τον
Λόγο του Θεού «ένεκεν
τούτου καταλείψει άνθρωπος τον πατέρα αυτού και την μητέρα και προσκολληθήσεται
προς την γυναίκα αυτού και έσονται οι δύο εις σάρκα μίαν», καταλαβαίνουμε ότι για να τελεσθεί το μυστήριον
του γάμου πρέπει να γίνει μια διπλή κίνηση αγάπης του άνδρα και της γυναίκας.
Πρώτον αποκοπή και ανεξαρτητοποίηση («καταλείψει»)
από τους γονείς και την πατρική οικογένεια, και δεύτερον συμπόρευση και συνταύτιση («προσκολληθήσεται») με τον ή
την σύζυγο.
Αυτό δεν
σημαίνει ότι οι νυμφευόμενοι παύουν να αγαπούν και να σέβωνται τους γονείς
τους, αλλά παύουν να εξαρτώνται και να κατευθύνονται από τους γονείς, επειδή
γίνονται οι ίδιοι γονείς. Όπως κάνουμε όταν φυτεύουμε ένα αμπέλι: Κόβουμε ένα
κλωνάρι και το φυτεύουμε αλλού για να γίνει νέο αμπέλι.
Ο γάμος είναι το κόψιμο δύο κλωναριών από δύο
παλαιά κλήματα, τα οποία φυτεύονται μαζί και δημιουργούν ένα νέο κλήμα.
Για να
δημιουργηθεί με το μυστήριο του γάμου μία κοινωνία αγάπης, πρέπει ο άνδρας και
η γυναίκα που θα συζευχθούν:
- Να πιστεύουν ενσυνειδήτως ότι ο γάμος είναι όντως
μυστήριον, ευλογημένος από τον Δημιουργό και όχι μία τελετή εμπορευματικής ή
ανθρώπινης συμφωνίας μεταξύ δύο ατόμων ή
πολύ περισσότερον, ένα «σύμφωνον συμβίωσης».
- Να βαδίσουν τον δρόμο που υπέδειξε ο Χριστός σ’
εκείνους που επιθυμούν να Τον ακολουθήσουν: «Ει τις θέλει οπίσω μου ελθείν,
απαρνησάσθω εαυτόν και αράτω τον σταυρόν αυτού και ακολουθείτω μοι» (ΜΑΤΘ:
16/24). Δεν είναι δυνατόν να αγαπήσουμε τον σύντροφό μας αν δεν αρνηθούμε τον
εαυτόν μας. Άλλωστε η αγάπη του ομοζύγου μας είναι ταυτόχρονα ο δρόμος που
οδηγεί στην αγάπη του Θεού.
Το πρώτο
βήμα για να δημιουργήσουμε μέσα στον γάμο μία κοινωνία αγάπης είναι να
αφαιρέσουμε το εγώ μας. Διότι αγάπη σημαίνει ξερίζωμα του εγωϊσμού, ενώ το εγώ
είναι η άρνηση της αγάπης. Στην πνευματική ζωή τα πράγματα είναι τελείως
διαφορετικά από ό,τι στην κοσμική.
Το θεμέλιο πάνω στο οποίο οικοδομείται ο γάμος
είναι η αγάπη. Χάριν της αγάπης αρνούμαστε το εγώ μας, μέσα στο οποίον περιέχεται,
κατά κάποιο τρόπο, και η πατρική μας οικογένεια. Αποσυνδεόμαστε λοιπόν από αυτά,
για να πετύχουμε να αγαπήσουμε τον/την σύζυγο. Σε τέτοιο βαθμό αγαπούμε τον
άλλο σαν ο άλλος να είμαστε εμείς.
Ο
απόστολος Παύλος φθάνει να πει ότι ο άνδρας που αγαπά την γυναίκα του, στην
πραγματικότητα αγαπά τον εαυτόν του:
«Ο
αγαπών την εαυτού γυναίκα εαυτόν αγαπά» ( ΕΦΕΣ: 5/28).
Ο Άγιος
γέροντας Παΐσιος γράφει για την αγάπη που οφείλει ο
άνδρας προς την γυναίκα και αντιστρόφως:
«Ο ένας
αγαπάει τον άλλο γι’ αυτό που του χαρίζει. Η γυναίκα δίνει στον άνδρα την
εμπιστοσύνη, την αφοσίωση, την υπακοή. Ο άνδρας δίνει στην γυναίκα την σιγουριά
ότι μπορεί να την προστατεύσει. Η γυναίκα είναι η αρχόντισσα του σπιτιού αλλά
και η μεγάλη υπηρέτρια.
Ο άνδρας
είναι ο κυβερνήτης του σπιτιού, αλλά και ο χαμάλης. Μεταξύ τους τα ανδρόγυνα
πρέπει να έχουν την εξαγνισμένη αγάπη, για να έχουν αλληλοπαρηγοριά και να
μπορούν να κάνουν και τα πνευματικά τους καθήκοντα. Για να ζήσουν αρμονικά,
χρειάζεται να βάλλουν εξ αρχής ως θεμέλιο της ζωής τους την αγάπη, την ακριβή
αγάπη, που βρίσκεται μέσα στην πνευματική αρχοντιά, στην θυσία, και όχι την
ψεύτικη, την κοσμική την σαρκική....
Όταν
υπάρχει μόνον η σαρκική αγάπη, τότε, αν λ.χ. η γυναίκα μάθει ότι ο σύντροφός
της κοίταξε κάποια άλλη, του πετάει βιτριόλι και τον τυφλώνει. Ενώ όταν υπάρχει
η αγνή αγάπη, τον πονάει πιο πολύ, και κοιτάζει με τρόπο πώς να τον φέρει πάλι
στον σωστό δρόμο. Έτσι έρχεται η Χάρις του Θεού…».4
Οι
αληθινά ερωτευμένοι δεν νιώθουν τον άλλο ως ξένο και ανταγωνιστή. Δεν διεκδικούν, δεν απαιτούν, δεν φοβούνται.
Οι αληθινά ερωτευμένοι δεν γνωρίζουν πού σταματά το εγώ και αρχίζει το εσύ, που
σταματάει η δική τους ζωή και που αρχίζει του άλλου… είναι πνοή και ζωή της
ίδιας και μιας υπάρξεως, διότι έσονται οι
δύο εις σάρκα μίαν.
Και η
αγάπη τους είναι αιώνια (κατά το ανθρώπινο) διότι ο Θεός είναι αιώνιος, και ο
«Θεός Αγάπη εστί» και είναι ο ίδιος η πηγή τής Αγάπης, γι’ αυτό και ο άνθρωπος
έχει ανάγκη από αγάπη, και θέλει να ζει για την αγάπη, η οποία ποτέ δεν
τελειώνει. Το εγώ έχει σύνορα και
τελειώνει εκεί πού συναντάει το εσύ.
Γι’ αυτό
ο άνθρωπος πρέπει να αποδράσει από την μοναξιά του εγώ του, ώστε να βρει την
θεραπεία από το εσύ του, που πρέπει να πάψει να το αντιμετωπίζει με φόβο και με
τρόπο επιθετικό, αλλά με τρόπο ψυχοθεραπευτικό. Τούτο επιτυγχάνεται όταν μέσα στις
ψυχές τους οι άνθρωποι έχουν τον Χριστό, και ζούνε μία μυστηριακή ζωή κατά Χριστόν, η
οποία δεν τελειώνει εδώ στην Γη και δεν έχει τέλος διότι το πνεύμα δεν έχει
τέλος αλλά οδηγεί στον ουρανό και είναι η αιώνια αγάπη, διότι ο Θεός είναι
αγάπη.
Λένε
πολλοί πώς ο χρόνος, η καθημερινότητα, τα προβλήματα, η ρουτίνα, τα ίδια και τα
ίδια, σβήνουν σιγά - σιγά τον έρωτα, ή ακόμη πιο απλά, ο γάμος σκοτώνει τον
έρωτα. Αυτό όμως είναι ένα ψέμα, για
όσους δεν έχουν αγαπήσει ποτέ και για όσους φοβούνται. Η αλήθεια δεν σβήνει όμως ποτέ. Εάν σβήσει,
σημαίνει πώς ήταν ψέμα και όχι αλήθεια. Σημαίνει πώς ήταν μία φαντασία και όχι
πραγματικότητα, ένας παραλογισμός, ένα ψυχολογικό πρόβλημα.
Όποιος
πιστεύει πως ο έρωτας κάποτε σβήνει, σημαίνει,
πώς δεν έχει ιδανικά ή έχει ταπεινές βλέψεις, πως δεν γνωρίζει ποιος
είναι ο προορισμός του επί της γης…..
Ο γέροντας Πορφύριος ο Καυσοκαλυβίτης(+1992),
είχε πει τα εξής:
«Ο σαρκικός έρωτας μέσα στον γάμο βοηθάει στον πνευματικό. Είναι δύσκολο να σου το εξηγήσω. Αλλά μέσα στον
γάμο ο σαρκικός έρωτας γίνεται πνευματικός, μεταβάλλεται. Δεν μπορώ να σου το
διατυπώσω. Σιγά- σιγά το ζευγάρι ενώνεται πολύ και με τον σαρκικό έρωτα και με
τον πνευματικό· προχωρεί προς τον πνευματικό και στο τέλος μένει αυτός, ο
πνευματικός, και δεν έχει ανάγκη από τον σωματικό. Για να γίνει όμως αυτό,
πρέπει να προχωρήσει πολύ στον πνευματικό. Ο
σαρκικός έρωτας δεν είναι μόνο για την τεκνογονία. Βοηθάει στον πνευματικό
έρωτα. Αλλά μέσα στον γάμο, με την ευλογία και την Χάρη του Θεού. Η έξω από τον γάμο σχέση αλλάζει σε λίγο και
γίνεται βάσανο. Μπερδεύει και βασανίζει τους ανθρώπους.[…]
Καθώς φτιάνουν ο καθένας την προσωπικότητά του,
προχωρούν, εργάζονται, δημιουργούν και ενώνονται. Και τρελαίνεται ο ένας για
τον άλλον χωρίς να μιλούν. Κάπως έτσι, ας πούμε, γίνεται και με τον Θεό. Αλλά
πολύ λίγο μοιάζει.»5
4. Γάμος-Ηδονή-Τεκνογονία6
Ο
άγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος μιλάει για το
θέμα του γάμου ως εξής:
«...Διότι πάλι για τον γάμο υπήρχαν δύο αιτίες, τώρα όμως μία. Δόθηκε λοιπόν και λόγω της παιδοποιΐας ο γάμος πολύ δε περισσότερο
ώστε να σβήσουμε την πύρωση της φύσεώς μας. Και μάρτυρας για αυτό ο Παύλος που
λέει: «Λόγω της αμαρτίας της πορνείας, ο καθένας ας έχει την δική του
γυναίκα», όχι για τις τεκνογονίες.
Και πάλι διατάζει να συνέρχονται σωματικά οι
σύζυγοι, όχι με σκοπό να γίνονται πατέρες πολλών παιδιών, αλλά γιατί; «Για να
μην σας βάζει σε πειρασμό ο σατανάς», λέει. Και κλείνοντας το θέμα αυτό, δεν
είπε «Εάν επιθυμούν παιδιά», αλλά τι είπε; «Εάν δεν μπορούν να κρατήσουν [δια
βίου] εγκράτεια, ας παντρεύονται».
Διότι στην αρχή, πράγμα
που ήδη είπα, δύο είχε τις αιτίες ο γάμος ύστερα δε, αφού έχει ήδη πληρωθεί η
γη και η θάλασσα και η οικουμένη όλη, μένει μία και μόνη αιτία για
αυτόν, η θανάτωση της αμαρτίας της ακολασίας και της ασέλγειας.» (Περί παρθενίας, παρ. 19).
Επίσης ο Ι. Χρυσόστομος τονίζει ότι η τεκνογονία
είναι ένα παλαιοδιαθηκικό
χαρακτηριστικό. Στην εποχή της Χάριτος, η Γη έχει κατακυριευθεί
και πληρωθεί. Επίσης, ο θάνατος έχει νικηθεί. Έτσι, δεν είναι απαραίτητη
ύπαρξη των τέκνων, για να παρηγορούν τους μελλοθανάτους για την συνέχιση της
ύπαρξεώς τους εν τινί τρόπω, που δεν γνωρίζουν -στην εποχή εκείνη- από
Ανάσταση.
Άλλωστε, η Πατερική
διαγνώμη -πράγμα που αναφέρεται στο Μυστήριο του Γάμου ρητά- είναι ότι στόχος στο ζήτημα αυτό είναι η ευτεκνία και όχι η πολυτεκνία, το τεκνοτροφείν,
όπως το διατυπώνει αλλού ο Χρυσόστομος, και όχι το τεκνογονείν. Έτσι,
προτιμότερη είναι η «ολιγοτεκνία μετ’
«ευτεκνίας», όπως το
αναφέρει σε άλλοσημείο της ομιλίας του.7
Στο θέμα του έρωτα,
διευκρινίζει ο Χρυσόστομος ότι
«ο
Θεός εγκατέσπειρεν τους έρωτας» (PG 51, 230).
Ας μην λησμονούμεν ότι
το ζεύγος το οποίο άλλωστε αποκαλείται
«κατ’
οίκον εκκλησία» από
τον Απ. Παύλο (Αγ. Ακύλας και Αγ. Πρίσκιλλα) ήταν άτεκνο.
Ο καθηγητής θεολογίας George Gabriel, σε εμπεριστατωμένη και
εξαιρετικά κατατοπιστική μελέτη του για το ζήτημα αυτό, ερμηνεύει τεκμηριωμένα
(plain meaning), τα λόγια του Αγίου ως εξής:
«Αν για μία ορισμένη περίοδο, εσύ κι η σύζυγός σου
έχετε απόσχει με κοινή συμφωνία, ίσως για ένα διάστημα προσευχής και νηστείας,
συνέλθετε ξανά επί το αυτό για χάρη του Γάμου σας. Δεν χρειάζεστε την τεκνογονία ως αφορμή.
Δεν είναι ο κύριος λόγος για τον γάμο. Ούτε
είναι απαραίτητο να επιτρέψετε την πιθανότητα της σύλληψης, και έτσι να έχετε
ένα μεγάλο αριθμό παιδιών, κάτι το οποίο μπορεί να μην είναι επιθυμητό.»
Ο ίδιος καθηγητής
διευκρινίζει και την προέλευση των προαναφερθεισών αυτών των ιδεών που βλέπουμε
να μας επηρεάζουν τόσο πολύ και σήμερα:
«Αν για μία ορισμένη περίοδο, εσύ κι η σύζυγός σου
έχετε απόσχει με κοινή συμφωνία, ίσως για ένα διάστημα προσευχής και νηστείας,
συνέλθετε ξανά επί το αυτό για χάρη του Γάμου σας. Δεν χρειάζεστε την τεκνογονία ως αφορμή.
Δεν είναι ο κύριος λόγος για τον γάμο. Ούτε
είναι απαραίτητο να επιτρέψετε την πιθανότητα της σύλληψης, και έτσι να έχετε
ένα μεγάλο αριθμό παιδιών, κάτι το οποίο μπορεί να μην είναι επιθυμητό.»8
«Για τον
Αυγουστίνο τότε, και για τον Παπισμόν σήμερα, το σεξουαλικό ένστικτο είναι
μέρος μίας πονηρής επιθυμίας, και η σεξουαλική ευχαρίστηση είναι κατακριτέα. Στην Λατινική/Παπική
ηθική θεολογία, η συζυγική μίξη, άρα, είναι αποδεκτή μόνο όταν συνοδεύεται από
την επαινετή πρόθεση της τεκνογονίας πράγματι, ο ίδιος ο γάμος καθ’ εαυτόν
υπάρχει και ορίζεται από την τεκνογονία.»9
Ο Πατρολόγος Στυλ.
Παπαδόπουλος άλλωστε, σε μελέτη του με τίτλο «Γάμος και παρθενία στον ιερό
Χρυσόστομο», μετά την
παράθεση ενός τμήματος μίας ομιλίας του Χρυσόστομου (Εις Κολοσσ., Ομιλ.
ΙΒ’ 5: PG 62, 388), λέει τα εξής:
«Το παραπάνω χωρίο είναι ίσως το μόνο που με σαφήνεια προϋποθέτει
μίξη σαρκική
χωρίς
την προοπτική τεκνογονίας».10 [(Και πάλι εδώ
παρατηρούμε την διάσταση μεταξύ Παπικής και Ορθόδοξης ηθικής και θεολογίας.)].
Τέλος, ο άγιος γέροντας
Πορφύριος, επεσήμανε τα του έρωτος και της τεκνογονίας εντός του
γάμου, λέγοντας τα εξής:11
- Ο έρωτας ως πάθος
καλλιεργείται με την Χάρη και έτσι μεταμορφώνεται στην «ακρώρειαν της απάθειας»,
σε κάτι «ευγενές και απαλό». Μεταμορφώνεται λοιπόν και όχι θανατώνεται και
απαλείφεται. (Η αναφορά αυτή είναι καταγεγραμμένη στο εκκλησιαστικό βιβλίο «Μηναία» και στα τροπάρια που
αφορούν τον Άγ. Μεθόδιο.).
- «Όποιος θέλει να γίνει χριστιανός, πρέπει πρώτα να γίνει ποιητής. Αυτό
είναι! Πρέπει να πονάεις. Ν’ αγαπάεις και να πονάεις. Να πονάεις γι’ αυτόν που
αγαπάεις. Η αγάπη κάνει κόπο για τον αγαπημένο. Όλη νύχτα τρέχει, αγρυπνεί,
ματώνει τα πόδια, για να συναντηθεί με τον αγαπημένο. Κάνει θυσίες δεν
λογαριάζει τίποτα, ούτε απειλές ούτε δυσκολίες εξαιτίας της αγάπης.».
Βέβαια ο άγιος Γέροντας αναφερόταν στον Θείο
Έρωτα, όμως και ο ανθρώπινος έρωτας έχει παρόμοια χαρακτηριστικά.
Με τα παραπάνω,
μπορούμε να δούμε πόσο εσφαλμένη είναι η γνώμη που αφορά το ότι το μόνο που
μένει, εάν αφαιρέσουμε την τεκνογονία, είναι η νόμιμη στα πλαίσια του γάμου
ηδονή.
Τουναντίον, ο ι.
Χρυσόστομος, ο κορυφαίος ερμηνευτής άλλωστε του Απ. Παύλου, και ο Γέροντας
Πορφύριος, μιλάνε για τον πνευματικό έρωτα.
Δεν πρέπει να ξεχνούμε
ότι πολλοί νέοι δυσκολεύονται να σταθούν εκτός «προγαμιαίων σχέσεων». Το να θέλουμε να τους φορτώσουμε από
πάνω και πράγματα που η Εκκλησία δεν διδάσκει, αγνοώντας
τις καταπληκτικές παραπάνω διδαχές, είναι σκληρό και, επιπροσθέτως, σε αδρές
γραμμές, ανέφικτο, μέχρι και πνευματικώς επικίνδυνο.
Η Εκκλησία και οι
Πατέρες έχει μία πολύ ανώτερη θέση και στάση από αυτήν που ορισμένοι θέλουν να
προβάλουν. Στην Εκκλησία τιμάται η κατά Θεόν αγαμία ως μία όχι κορυφαία αλλά
πολύ δύσκολη και αγγελική όντως, δηλαδή υπέρ φύσιν, αρετή, αλλά τιμάται επίσης
και ο γάμος και ο έρωτας, με την ψυχοσωματική, αλλά και εκπνευματισμένη και
μεταμορφωμένη του πλέον, έννοια.
Πέραν
από το γεγονός ότι «ο Θεός τους έρωτας τούτους εγκατέσπειρε» (Άγιος Ιωάννης
Χρυσόστομος) ώστε ο άνθρωπος να καταξιώνεται και να συμπληρώνεται, τους έκαμε
και σκαλοπάτια με το οποία θα ανάγεται προς τα ανώτερα και επουράνια. Όχι φυσικά με την έννοια ότι
αυτόματα η ερωτική ζωή ανεβάζει πνευματικά τον άνθρωπο (με την κακή χρήση της
μπορεί, αντίθετα να ξεπέσει,) αλλά ότι όταν υπάρχει πνευματική ζωή το γεγονός
του έρωτα λειτουργεί και ως κίνητρο για την αγάπη προς τον Θεό: Πως δηλαδή;
Αφού είναι τόσο ισχυρός ο
ανθρώπινος έρωτας, μπορεί κανείς να φαντασθεί τον έρωτα προς τον Θεό πόσο
σφοδρός μπορεί να γίνει. Εκτός αυτού, με την διαπροσωπική σχέση ο άνθρωπος
μαθαίνει ν' ανοίγεται στον άλλο και να κοινωνεί μαζί του· χωρίς αυτή την βασική
προϋπόθεση αδυνατεί κάποιος να κοινωνήσει με τον Θεό.
Στην πραγματικότητα, η Εκκλησία τιμά αφάνταστα τον
έρωτα και τον γάμο και μόνο σε αυτή την βάση μπορεί κάποιος να καταλάβει τις
"απαγορεύσεις" της.
Ουσιαστικά πρόκειται για μέτρα προστασίας αυτών των
θεϊκών δώρων, όπως κάποιος προστατεύει την φλόγα του κεριού του να μην την
σβήσει ο άνεμος, ή όπως υποβάλλεται σε στερήσεις ο αθλητής προκειμένου να
γευθεί την χαρά της νίκης. Το αρχικό κεφάλαιο του έρωτα χρειάζεται να αυξηθεί
και να μεταμορφωθεί, όχι να αναλωθεί απερίσκεπτα όπως συχνά συμβαίνει.
Είναι γεγονός ότι διάφορα μέλη της Εκκλησίας
δυστυχώς δεν συμμερίζονται την ζωηφόρο Θεολογία της, είτε από άγνοια είτε για
διάφορους προσωπικούς λόγους. Γονείς που βασανίζονται από τον πουριτανισμό τους
και δεν χάρηκαν τον έρωτα ως δώρο του Θεού, κληρικοί και κατηχητές που δεν
διδάχθηκαν σωστά την Αλήθεια ή που παρανόησαν την Ορθόδοξη άσκηση, όλοι αυτοί
συμβάλλουμε συχνά στην αποξένωση του σημερινού ανθρώπου από την εκκλησιαστική
ζωή, αφού τον εξωθούμε να την βλέπη σαν τον θεματοφύλακα του πουριτανισμού.»12
Ο έρωτας κινητοποιεί
όλες τις δυνάμεις του ανθρώπου για να ενωθεί με το πρόσωπο στο οποίο
απευθύνεται. Ο
τέλειος Έρωτας είναι ο Θείος Έρωτας, όταν το πρόσωπο στο οποίο
απευθύνεται είναι ο Κύριος ημών Ιησούς Χριστός.
Ο ανθρώπινος έρωτας είναι εικόνα αυτού του Θείου Έρωτα και στην
καλύτερη περίπτωση μας εκπαιδεύει και μας βοηθά για να μπορέσουμε ν' αγαπήσουμε
τον Θεό μαζί με την σύντροφό μας νόμιμη σύζυγο.
Η αγάπη μεταξύ συζύγων,
όταν ο έρωτας σβήσει, όσο δυνατή και νά 'ναι δεν είναι ικανή να συγκρατήσει τις
φυγόκεντρες τάσεις, που αναπτύσσονται στο πέρασμα του χρόνου, με την βοήθεια
και των πειρασμών. Γι’ αυτό στην καλύτερη περίπτωση ο έρωτας ωριμάζει και
μετατρέπεται σταδιακά από σαρκικός σε πνευματικός, αλλά δεν παύει να είναι
έρωτας, δηλαδή συναίσθημα σημαντικά δυνατότερο απ' αυτό που μας συνδέει με τους
υπόλοιπους ανθρώπους.
Συνεχίζεται
Ευλογημένον το Νέον
Έτος 2017 μ.Χ.
ή
7.525 από Κτίσεως Κόσμου
1 Πατέρας Ιωάννης Γλιόγκος…. 30.7 / 17.7
της Αγ. Μαρίνας. Τρίτη, 21 Απριλίου 2015, ΑΓΑΠΗ - ΕΡΩΤΑΣ – ΓΑΜΟΣ Κατά την
Ορθόδοξη Αναλυτική Ψυχοθεραπεία…. ---Γέρ. Πορφύριος & Ι. Χρυσόστομος για
τον Γάμο και τον
...https://philalethe00.wordpress.com/.../γέρ-πορφύριος-ι-χρυσόστομος-για-...17
Σεπ 2013-Ευρετήριο Δ. Συζήτησης Ορθόδοξα Θέματα, Ορθοδοξία
και σύγχρονη κοινωνία, Orthodoxy and modern society. ---Ο
έρωτας είναι δώρο Θεού- Ορθοδοξία www.orthodoxos.com.gr/phpBB3/viewtopic.php?t=1058---Το
Μυστήριο του Γάμου, Κοινωνία Αγάπης, Ενωμένη Ρωμηοσύνη, 2010, σ.7-14.
2 «Σύνθετος ο άνθρωπος εκ ψυχής και σώματος, η σαρξ από γης, η
ψυχή ουρανία» (Μέγας Βασίλειος). Η αγία Γραφή μεταχειρίζεται και την λέξη
«πνεύμα» αντί της ψυχής (ΓΕΝ:45/22, ΛΟΥΚ: 8/55, ΠΡΑΞ: 12/58,κλπ). Η μεν ψυχή είναι η γενικωτέρα έννοια και
εκφράζει την ανωτέραν άϋλον ουσίαν της ανθρωπίνης φύσεως, ως κάτι σύνολον και
κατ’αντίθεσιν προς το σώμα, η δε λέξις «πνεύμα»
είναι ειδικωτέρα και εκφράζει την ανωτέραν εν γένει και λογικωτέραν της ψυχής
φύσιν. Η λέξις πνεύμα απαντά εν συνοδεία μετά της λέξεως ψυχής, «Αυτός δε ο
Θεός αγιάσαι υμάς ολοτελείς και ολόκληρον υμών το πνεύμα και η ψυχή και το σώμα
αμέμπτως εν τη παρουσία του Κ.Η.Ι.Χ. τηρηθείη…» (Α΄ΘΕΣΣ:5/23).
Προσοχή! Διαφορετικόν είναι το πνεύμα του ανθρώπου ως πνευματικόν χάρισμα του
Θεού ή πνεύμα Χάριτος ή ανθρώπινο πνεύμα (ΟΧΙ το Πνεύμα το Άγιον). Το ανθρώπινο
πνεύμα είναι ο ανθρώπινος νους, δι’ ό και Νους=
Η λογική προέκταση της ψυχής.
Συνεπώς,
η υπόστασις του ανθρώπου είναι διφυής
[ψυχή λογική(Ψυχή ή πνεύμα) και σώμα ή σάρκα. Η άποψη περί τριφυούς συστάσεως
του ανθρώπου (ψυχή-πνεύμα-σώμα) προερχομένη από παρερμηνείαν (αυθαίρετη ή
σκόπιμη) των χωρίων Α΄ΘΕΣΣ: 5/23 και ΕΒΡ: 4/12, συνιστά αίρεση.
3 ΜΑΤΘ: 19/6---ΙΩΑΝΝ:2/1---Άγιος Κύριλλος
Αλεξανδρείας, Εις Ιωάννην 2, PG 73, 224D-225Α.
4 Οικογενειακή
ζωή, Γέροντος Παϊσίου Αγιορείτου Λόγοι, Δ΄ Οικογενειακή ζωή, Σουρωτή
Θεσσαλονίκης, 2002,σ.43-44.
5 σελ.
118- 119, Α. Κωστάκου, «Συνομιλώντας με τον γέροντα Πορφύριο», εκδ. «Η
μεταμόρφωσις του Σωτήρος», 2012.
7 Ν.
Μπουγάτσου, «Η Ορθόδοξη θεολογία για τον σκοπό του γάμου».
8 Πηγή: «You call my words
immodest», George S. Gabriel (Dewdney, Canada, synaxis, Press1995). Από: http://orthodoxwiki.org/Talk:Contraception καθώς και http://
thoughtsintrusive.wordpress.com/2012/08/30/you-call-my-words-immodest/
9 όπως
υποσ.8.
10 Στ.
Παπαδόπουλου, «Γάμος και παρθενία στον ιερό Χρυσόστομο», εκδ. Αρμός, σ. 73
11 Πηγή : “ΒΙΟΣ ΚΑΙ ΛΟΓΟΙ” ΤΟΥ
ΓΕΡΟΝΤΟΣ ΠΟΡΦΥΡΙΟΥ
12 Πηγή: «ΑΝΤΙΑΙΡΕΤΙΚΟΝ ΕΓΚΟΛΠΙΟΝ»
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου