Η ΑΓΑΠΟΛΟΓΙΑ-ΑΠΑΤΗ ΤΗΣ ΝΕΑΣ ΕΠΟΧΗΣ ΚΑΙ Η ΑΛΗΘΙΝΗ/ΕΥΑΓΓΕΛΙΚΗ  ΑΓΑΠΗ

«Ἀγάπη πού δέν ἔχει στοιχεῖα σωτηρίας

εἶναι πλάνη τοῦ διαβόλου»

Γέρων Ἐφραίμ ἐν Ἀριζόνᾳ

ΜΕΡΟΣ 7ο

ΣΤ. Η ΧΡΙΣΤΙΑΝΙΚΗ ΑΓΑΠΗ ΕΙΝΑΙ ΑΛΗΘΙΝΗ, ΣΤΑΘΕΡΗ ΚΑΙ ΑΚΑΤΑΛΥΤΗ. 1

1. Τα θεμέλια της Χριστιανικής αγάπης είναι σταθερά, ακλόνητα και ακατάλυτα.

Ο Κύριος είπε: «Όπου είναι συνηγμένοι δυο ή  τρεις στο όνομά μου, εκεί είμαι κι’ εγώ ανάμεσά τους» (ΜΑΤΘ:18/20). Αμέσως προκύπτει το ερώτημα: Μα, δεν βρίσκονται δυο-τρεις χριστιανοί ενωμένοι στο όνομά Του; Φυσικά βρίσκονται, αλλά σπανίως στους συνηγμένους χριστιανούς μαζί με την ένωση θα υπάρχουν και οι άλλες αρετές που εδίδαξε ο Κύριος. Συνεπώς, ο Θεός δεν μιλάει για μίαν απλή τοπική σύναξη και ένωση ανθρώπων, δεν ζητάει μόνον αυτό.

Δυστυχώς στις ημέρες μας, οι περισσότεροι άνθρωποι έχουν άλλα κίνητρα και ενδιαφέροντα. Δεν βασίζουν την αγάπη τους στον Χριστό αλλά στον ωφελιμισμό και την ανθρώπινη δοκισησοφία τους. Ο ένας αγαπάει κάποιον γιατί κι’ εκείνος του δείχνει αγάπη. Ο άλλος αγαπάει εκείνον που τον τίμησε. Και ο άλλος, αγαπάει εκείνον που του φάνηκε χρήσιμος σε μίαν υπόθεσή του. Είναι δύσκολο να βρεις κάποιον που να αγαπάει τον πλησίον μόνο για χάρη του Χριστού, γιατί σύνδεσμος των ανθρώπων είναι συνήθως, σχεδόν πάντα, τα υλικά αγαθά και τα προσωπικά συμφέροντα.

Μια αγάπη, όμως, με τέτοια ελατήρια, είναι χλιαρή, ασταθής, αδιάφορη και πρόσκαιρη. Με το παραμικρό πρόβλημα – υβριστικό λόγο, χρηματική ζημιά, αδικία, ζήλεια, μωροφιλοδοξία ή κάτι άλλο παρόμοιο- η αγάπη αυτή, που δεν έχει πνευματικό θεμέλιο, διαλύεται. Απεναντίας, η αγάπη που έχει αιτία και θεμέλιο τον Χριστό, είναι σταθερή και ακατάλυτη.

Τίποτα δεν μπορεί να την διαλύσει, ούτε συκοφαντίες, ούτε κίνδυνοι, ούτε και απειλή θανάτου ακόμα. Εκείνος που έχει την χριστιανική αγάπη, όσα δυσάρεστα κι αν πάθει από έναν άνθρωπο, δεν παύει να τον αγαπάει. Γιατί δεν επηρεάζεται από τα όποια παθήματά του, αλλά εμπνέεται από την Αγάπη, τον Χριστό. Γι’ αυτό και η Χριστιανική αγάπη, όπως λέγει ο Παύλος, ποτέ δεν ξεπέφτει.

Αν αγαπάμε για τον Χριστό, οι παραπάνω αιτίες και άλλες συναφείς, θα μας κάνουν όχι να τον μισήσουμε, αλλά να τον αγαπήσουμε περισσότερο. Γιατί όλα όσα καταργούν την συνηθισμένη ανθρώπινη, συμφεροντολογική και πρόσκαιρη αγάπη, δυναμώνουν την χριστιανική αγάπη. Πως;

Πρώτον, επειδή όποιος μας φέρεται εχθρικά, μας εξασφαλίζει αμοιβή από τον Θεό. Και δεύτερον, επειδή αυτός ο φερόμενος ως εχθρός, είναι πνευματικά άρρωστος, και ως τοιούτος, χρειάζεται την συμπάθεια και την συμπαράστασή μας…

Έτσι, όποιος έχει χριστιανική αγάπη, εξακολουθεί να αγαπάει τον πλησίον, είτε αυτός τον μισεί, είτε τον βρίζει είτε τον απειλεί, με την ικανοποίηση ότι αγαπάει για τον Χριστό αλλά και μιμείται τον Χριστό, που έδειξε τέτοιαν αγάπη ακόμη και στους εχθρούς Του. Ο Χριστός όχι μόνον θυσιάστηκε για εκείνους που Τον μίσησαν και Τον σταύρωσαν, μα και παρακαλούσε τον Πατέρα Του να τους συγχωρέσει: «Πατέρα, συγχώρεσέ τους, δεν ξέρουν τι κάνουν »  (ΛΟΥΚ: 23/34 ).

Η αγάπη, επίσης, δεν ξέρει τι θα πει συμφέρον. Γι’ αυτό ο Παύλος μας συμβουλεύει: «Κανείς να μην επιδιώκει ό,τι βολεύει τον ίδιο ,αλλά ό,τι βοηθάει τον άλλο »  (Α΄ ΚΟΡ:10/24). Μα ούτε και ζήλεια γνωρίζει η αγάπη, γιατί όποιος αγαπάει αληθινά, θεωρεί τα καλά του πλησίον σαν δικά του. Έτσι η αγάπη σιγά-σιγά μεταβάλλει τον άνθρωπο σε άγγελο. Αφού τον απαλλάξει από τον θυμό, τον φθόνο και κάθε άλλο τυραννικό πάθος, τον βγάζει από την ανθρώπινη φυσική κατάσταση και τον εισάγει στην κατάσταση της αγγελικής απάθειας.

Πως γεννιέται όμως, μέσα στην ψυχή του ανθρώπου η αγάπη;

Η αγάπη είναι καρπός της αρετής. Αλλά και η αγάπη, με την σειρά της, γεννάει την αρετή, τουτέστιν την έμμονον προς το αγαθόν, στροφή της βουλήσεως του ανθρώπου, προς επιτέλεση αγαθών πράξεων, όχι κατά την ανθρώπινη κρίση αλλά κατά τον Θείον Λόγον.

Και πως γίνεται αυτό;

Ο ενάρετος δεν προτιμάει τα χρήματα από την αγάπη στον συνάνθρωπό του. Δεν είναι μνησίκακος. Δεν είναι άδικος. Δεν είναι κακολόγος. Δεν είναι ωφελιμιστής. Δεν είναι άδικος. Δεν είναι άσπλαχνος. Δεν είναι ανέντιμος. Δεν είναι ασεβής. Δεν είναι αφιλόξενος. Δεν είναι άσεμνος/σοδομιστής. Δεν είναι φιλοχρήματος/τοκογλύφος. Δεν είναι ζηλόφθονος. Όλα τα υπομένει  με ψυχική γενναιότητα. Από αυτά (αρετές) προέρχεται η αγάπη. Το ότι από την αρετή γεννιέται η αγάπη, το φανερώνουν τα λόγια του Κυρίου: «όταν θα πληθύνει η κακία, θα ψυχρανθεί η αγάπη» ( ΜΑΤΘ:24/12).

Και το ότι από την αγάπη πάλι γεννιέται η αρετή, το φανερώνουν τα λόγια του Παύλου: «Όποιος αγαπάει τον άλλο, έχει τηρήσει το σύνολο των εντολών του Θεού» (ΡΩΜ:13/8). Ένα από τα δύο, λοιπόν, απαιτείται, η αγάπη ή αρετή. Όποιος έχει το ένα, οπωσδήποτε θα έχει και το άλλο. Και αντίθετα: Όποιος δεν αγαπάει, θα κάνει και το αντίθετο της αρετής, το κακό. Και όποιος κάνει το κακό, δεν αγαπάει. Επομένως η χριστιανική αγάπη  είναι ένα φρούριο, που μας προφυλάσσει από κάθε κακό…

Ο απόστολος δεν είπε απλώς «αγαπάτε», αλλά «επιδιώκετε την αγάπη»  (Α΄ ΚΟΡ:14/1), καθώς απαιτείται μεγάλος αγώνας για να  την αποκτήσουμε. Ο Παύλος μας αναφέρει και τους λόγους για τους οποίους πρέπει να αγαπάμε ο ένας τον άλλο, λέγοντας: «Να δείχνετε με στοργή την αδελφική αγάπη σας για τους άλλους» (ΡΩΜ:12/10). Τι εννοεί με αυτή την φράση;

Είστε αδέλφια (ΣΣ: Εν Χριστώ) και γι’ αυτό πρέπει να έχετε αγάπη αδελφική μεταξύ σας. Αυτό είπε και ο Μωϋσής στους Εβραίους εκείνους που φιλονικούσαν στην Αίγυπτο: «Γιατί μαλώνετε; Αδέλφια είστε»  (ΕΞ: 2/13 ). Όλα τα παραπάνω λοιπόν, αφορούν στην αγάπη για τους αληθώς πιστεύοντας εις Χριστόν (Χριστιανούς).

Η Αγάπη είναι προαιρετική ή υποχρεωτική;

Η αγάπη δεν είναι κάτι το προαιρετικό. Είναι υποχρέωση την οποίαν οφείλουμε να τηρούμε, μετά ελευθέραν απόφαση της βουλήσεώς μας. Οφείλουμε να αγαπάμε τον αδελφό μας, τόσον γιατί έχουμε πνευματική συγγένεια με αυτόν, όσο και γιατί είμαστε μέλη ο ένας του άλλου. Αν λείψει η αγάπη, έρχεται η καταστροφή.

Οφείλουμε να αγαπάμε τον αδελφό μας και για έναν άλλο λόγο: Γιατί έχουμε κέρδος και ωφέλεια, αφού με την αγάπη τηρούμε όλον τον νόμο του Θεού. Έτσι ο αδελφός, που αγαπάμε, γίνεται ευεργέτης μας. Και πράγματι, το « μη μοιχεύσεις, μη φονεύσεις, μην κλέψεις, μην επιθυμήσεις και όλες γενικά οι εντολές συνοψίζονται  σε τούτη την μία, το να αγαπήσεις τον πλησίον σου σαν τον εαυτό σου»  (ΡΩΜ:13/ 9).

Η αγάπη αποτελεί χρέος, που μένει πάντα ανεξόφλητο.

Όταν πρόκειται για οφειλές χρημάτων, θαυμάζουμε όσους δεν έχουν χρέη, ενώ, όταν πρόκειται για την οφειλή της αγάπης, καλοτυχίζουμε εκείνους που χρωστάνε πολλά. Όσο εργαζόμαστε για την απόδοσή της, τόσο αυτή αυξάνεται. 

Για αυτό και ο απόστολος Παύλος γράφει: « Μην αφήνετε κανένα χρέος σε κανέναν, εκτός βέβαια από την αγάπη, που την οφείλετε πάντα ο ένας στον άλλο »  (ΡΩΜ:13/ 8 ). Με αυτά τα λόγια ο απόστολος θέλει να μας διδάξει, ότι το χρέος της αγάπης πρέπει πάντα να το εξοφλούμε και συνάμα να το οφείλουμε. Η αγάπη είναι ένα χρέος που παραμένει πάντα ανεξόφλητο. Γιατί αυτό το χρέος είναι που περισσότερο από ο,τιδήποτε άλλο συγκροτεί την ζωή μας και μας συνδέει στενότερα.

Την αναγκαιότητα της αγάπης την μαθαίνουμε όχι μόνο από τα λόγια του Θεού, αλλά κι από τα έργα Του. Ένα τέτοιο μάθημα είναι ο τρόπος της δημιουργίας μας. Ο Θεός, δημιουργώντας τον πρώτο Αδαμικό άνθρωπο, καθόρισε να προέλθουν από αυτόν όλοι οι άλλοι, για να θεωρούμαστε όλοι σαν ένας άνθρωπος, και να συνδεόμαστε με την αγάπη του. Τον αγαπητικό σύνδεσμο μεταξύ όλων των ανθρώπων επέβαλε σοφά με τις συναλλαγές, που αναγκαζόμαστε να έχουμε μεταξύ μας.

Έδωσε πλήθος αγαθών στον κόσμο, όχι όμως όλα παντού, αλλά σε κάθε χώρα ορισμένα είδη. Έτσι είμαστε υποχρεωμένοι να ερχόμαστε σε επαφές, δοσοληψίες, δίνοντας όσα μας περισσεύουν και παίρνοντας ό,τι έχουμε ανάγκη, και να αγαπάμε τους συνανθρώπους μας.

Το ίδιο έκανε ο Θεός και σε κάθε άνθρωπο ξεχωριστά. Δεν επέτρεψε στον καθένα να έχει όλες τις γνώσεις, αλλά στον ένα να έχει γνώσεις ιατρικής, στον άλλο αρχιτεκτονικής, μηχανικής, στον άλλο κάποιας άλλης επιστήμης ή τέχνης κ.ο.κ. ,για να έχουμε ο ένας την ανάγκη του άλλου και έτσι να αγαπάμε ο ένας τον άλλον.

Το ίδιο γίνεται και στα πνευματικά χαρίσματα ,όπως λέει ο απόστολος:

«Στον ένα το Άγιο Πνεύμα δίνει το χάρισμα να μιλάει με θεϊκή σοφία, σε έναν άλλο να μιλάει με θεϊκή γνώση, σε άλλον να θεραπεύει ασθένειες ,σε άλλον να μιλάει διάφορα είδη γλωσσών και σε άλλον να εξηγεί αυτές τις γλώσσες». (Α΄ ΚΟΡ: 12/8 - 10) …

Επειδή όμως τίποτα δεν είναι ανώτερο από την αγάπη, την έβαλε πάνω από όλα λέγοντας: «Αν μπορώ να λαλώ όλες τις γλώσσες των ανθρώπων ,ακόμα και των αγγέλων, αλλά δεν έχω αγάπη για τους άλλους, τα λόγια μου ακούγονται σαν ήχος χάλκινης καμπάνας ή σαν κυμβάλου αλαλαγμός. Κι αν έχω της προφητείας το χάρισμα και κατέχω όλα τα μυστήρια και όλη τη γνώση, κι αν έχω ακόμα όλη την πίστη  ώστε να μετακινώ βουνά, αλλά δεν έχω αγάπη, είμαι ένα τίποτα » (Α΄ ΚΟΡ:13/1 - 2 ).

Και δεν στάθηκε ως εδώ, αλλά πρόσθεσε ότι κι’ αυτός ο θάνατος για την πίστη είναι ανώφελος, αν λείπει η αγάπη ( Α΄ KΟΡ:13/3)  .

2. Για ποίον λόγον ο Θεός ετόνισε τόσον πολύ την σημασία της αγάπης; 2

α. Η αγάπη είναι η ρίζα πασών των αρετών 

Ο Θεός ετόνισεν τόσον πολύ την σημασία της αγάπης, επειδή, σαν σοφός δημιουργός/κτίστης και ερευνητής των ψυχών μας, εγνώριζε πως, όταν η αγάπη ριζώσει καλά μέσα μας, θα ξεπροβάλουν από αυτήν, σαν άλλα βλαστάρια, όλες οι αρετές.

Η αγάπη σού παρουσιάζει τον πλησίον σαν άλλον εαυτόν σου, σε διδάσκει να χαίρεσαι για την ευτυχία εκείνου, σαν να είναι δική σου ευτυχία, και να λυπάσαι για τις συμφορές του, σαν να είναι δικές σου συμφορές. Η αγάπη κάνει ένα σώμα τους πολλούς και δοχεία του Αγίου Πνεύματος τις ψυχές τους, διότι το πνεύμα της ειρήνης δεν αναπαύεται εκεί που βασιλεύει η διαίρεση, αλλά εκεί που επικρατεί ενότητα ψυχών.

Η αγάπη, επίσης, κάνει κοινά σε όλους τα αγαθά του καθενός, όπως βλέπουμε στις πράξεις των Αποστόλων: «Του δε πλήθους των πιστευσάντων ήν η καρδία και η ψυχή μία, και ουδέ εις τι των υπαρχόντων αυτώ έλεγεν ίδιον είναι, αλλ’ην αυτοίς άπαντα κοινά…/ Όλοι οι πιστοί είχαν μια καρδιά και μια ψυχή. Κανείς δεν θεωρούσε ότι κάτι από τα υπάρχοντα του ήταν δικό του, αλλά όλα τα είχαν κοινά» (ΠΡΑΞ: 4/32 ).

Η αγάπη μας κάνει άμεμπτους, γιατί εμποδίζει την πλεονεξία, την λαγνεία, την χρηματοθηρία, την σαρκολατρεία, την εξουσιομανία, τον φθόνο και άλλα πάθη να κυριέψουν την ψυχή μας. Γενικά, δεν υπάρχει πάθος, δεν υπάρχει αμάρτημα που να μην το καταστρέφει η αγάπη. Από αγάπη ήρθε κοντά μας ο Υιός του Θεού κι έγινε άνθρωπος, για να καταργήσει την πλάνη της ειδωλολατρίας, να φέρει την αληθινή θεογνωσία και να μας χαρίσει την αιώνια ζωή, όπως λέει και ο ευαγγελιστής Ιωάννης: « Τόσο πολύ αγάπησε ο Θεός τον κόσμο, ώστε παρέδωσε στον θάνατο τον μονογενή Του Υιό, για να μη χαθεί όποιος πιστεύει σε Αυτόν, αλλά να έχει ζωή αιώνια».  (ΙΩΑΝΝ:3/16 ) .

Από την αγάπη φλογισμένος ο Παύλος είπε τα ουράνια τούτα λόγια:  «Τι λοιπόν μπορεί να μας χωρίσει από την αγάπη του Χριστού; Μήπως τα παθήματα, οι στενοχώριες, οι διωγμοί, η πείνα, η γύμνια, οι κίνδυνοι ή ο μαρτυρικός θάνατος; » (ΡΩΜ:8/35 ).

«Ούτε θάνατος, ούτε ζωή, ούτε άγγελοι, ούτε παρόντα, ούτε μέλλοντα, ούτε κάτι άλλο, είτε στον ουρανό είτε στον Άδη, ούτε κανένα άλλο δημιούργημα θα μπορέσουν ποτέ να  μας χωρίσουν από την αγάπη του Θεού, όπως αυτή φανερώθηκε στο πρόσωπο του Ιησού Χριστού, του Κυρίου μας » (ΡΩΜ:8/38-39 ) … 

Να γιατί ο Άβελ έπεσε θύμα φόνου και δεν έγινε φονιάς. Γιατί είχε σφοδρή αγάπη στον αδελφό του και δεν μπορούσε να του κάνει κακό ούτε όταν εκείνος τον σκότωνε. Και για ποιόν λόγο ο Κάϊν φθόνησε τον Άβελ και τον θανάτωσε; Γιατί στην ψυχή του δεν είχε ίχνος αγάπης.

Μα και του Αβραάμ η μεγάλη φήμη που οφείλεται; Στην αγάπη που έδειξε τόσον στον ανηψιό του Λωτ όσον και στους Σοδομίτες, που για την σωτηρία τους μεσολάβησε στον Θεό…

Όπως μας λέει ο Άγιος Μάξιμος, ο Θεός αγαπά όλους τους ανθρώπους το ίδιο. Ο Θεός είναι ανενδεής και δεν επηρεάζεται από την συμπεριφορά τον ανθρώπων.

«Όπως ο Θεός, καθώς είναι από την φύση του αγαθός και απαθής, αγαπά όλους εξ ίσου, αφού είναι δημιουργήματά του, αλλά δοξάζει τον ενάρετο, που καρπώνεται τη βοήθεια Του, κι εκείνον που αποτυγχάνει στην πνευματική του προσπάθεια, τον ελεεί, εξ αιτίας τη μεγάλης ευσπλαχνίας του, και τον διδάσκει μέσα από δυσκολίες στη ζωή αυτή πως να επιστρέψει, έτσι και ο άνθρωπος, που έχει αγαθό νου κι έχει απομακρυνθεί από τα πάθη, όλους τους ανθρώπους τους αγαπά, τους ενάρετους για την φύση τους (επειδή είναι εικόνες Θεού) και την αγαθή τους πρόθεση, κι εκείνους, που αποτυγχάνουν στην πνευματική τους προσπάθεια, για την φύση τους (επειδή είναι εικόνες Θεού) κι επειδή τους συμπονά γιατί ζουν μέσα στην άγνοια και το σκοτάδι.»3

β. «ου γάρ ήλθον καλέσαι δικαίους, αλλά αμαρτωλούς εις μετάνοιαν.» (ΜΑΤΘ:9/12-13)

Όταν ο Χριστός είπε: «Ου χρείαν έχουσιν οι ισχύοντες ιατρού, αλλ' οι κακώς έχοντες. πορευθέντες δε μάθετε τι εστιν, Έλεον θέλω και ου θυσίαν· ου γάρ ήλθον καλέσαι δικαίους, αλλά αμαρτωλούς εις μετάνοιαν.» (ΜΑΤΘ:. 9/12-13), δεν εννοούσε ότι δεν ήλθε για τους δικαίους - άλλωστε όλοι είμαστε αμαρτωλοί ενώπιον του Θεού, [ «..ου δικαιωθήσεται ενώπιόν σου πας ζων» (ΨΑΛΜ:142/ 2) ], αλλά ότι ήρθε να σώσει εκείνους που συναισθάνονται την αμαρτωλότητά τους και δεν δικαιώνουν από μόνοι τους τον εαυτό τους απέναντι στο Θεό και στους συνανθρώπους τους.

Αυτή είναι η διαφορά ανάμεσα σ' έναν που αισθάνεται δίκαιος και σ' ένα που συναισθάνεται την αμαρτωλότητά του: Ο αμαρτωλός νοιώθει ότι έχει την ανάγκη του Θεού για να σωθεί και γι’ αυτό στρέφεται προς τον Θεό κι’ αναζητά την Αγάπη Του και το Έλεός Του.

Και ο αληθινός Θεός είναι ΕΝΑΣ και ΜΟΝΑΔΙΚΟΣ! Ο Τριαδικός Θεός της Ορθοδόξου Πίστεως!

Σε μια άλλη περίπτωση που ο Σίμων ο Φαρισαίος δικαίωνε τον εαυτό του σε σχέση με την πόρνη που έπλενε με δάκρυα τα πόδια του Ιησού, ο Χριστός του είπε:

«…Βλέπεις ταύτην την γυναίκα; εισήλθόν σου εις την οικίαν, ύδωρ επί τους πόδας μου ουκ έδωκας· αύτη δε τοίς δάκρυσιν έβρεξέ μου τους πόδας και ταίς θριξί της κεφαλής αυτής εξέμαξε. φίλημά μοι ουκ έδωκας· αύτη δε αφ' ής εισήλθεν ου διέλιπε καταφιλούσά μου τους πόδας.ελαίω την κεφαλήν μου ουκ ήλειψας· αύτη δε μύρω ήλειψέ μου τους πόδας. ού χάριν λέγω σοι, αφέωνται αι αμαρτίαι αυτής αι πολλαί, ότι ηγάπησε πολύ· ώ δε ολίγον αφίεται, ολίγον αγαπά. είπε δε αυτή· Αφέωνταί σου αι αμαρτίαι.» (ΛΟΥΚ:7/40-47).

Δεν είναι επομένως το θέμα ποιον αγαπά ο Θεός περισσότερο, τον δίκαιο ή τον αμαρτωλό, γιατί μας αγαπά όλους το ίδιο, αλλά ποιος στρέφεται με περισσότερη αγάπη προς τον Θεό, ανταποκρινόμενος στην δική Του Αγάπη.

Αυτό σημαίνει απαραίτητα ότι πρέπει κάποιος ν' αμαρτήσει πολύ για να συναισθανθεί την αμαρτωλότητά του και να οδηγηθεί στη μετάνοια;

Όπως λέει κι’ ο Χριστός, ο γιατρός είναι για τους αρρώστους κι όχι για τους υγιείς, αλλά είναι προτιμώτερο να είσαι υγιής παρά άρρωστος και να 'χεις την ανάγκη του γιατρού. Όταν ένας άνθρωπος ξεκινήσει νωρίς από μικρή ηλικία τον πνευματικό αγώνα, νοιώθει κάθε στιγμή της ζωής του την απόσταση που τον χωρίζει από τον Θεό και πόσο λίγα μπορεί ν' ανταποδώσει για την δική Του Αγάπη - "Τί ανταποδώσωμεν τω Κυρίω περί πάντων ων ανταπέδωκεν ημίν;" (ΨΑΛΜ: 115/3) - κι έτσι δεν χρειάζεται ν' αποδημήσει σε χώρα μακρινή σαν το Άσωτο Υιό για να «έλθει εις εαυτόν» και ν' αναζητήσει τον δρόμο της επιστροφής.

Ο Θεός, ιλάσθητί μοι τώ αμαρτωλώ και ελέησόν με.

Ο Χριστός με μεγάλη χαρά δέχεται τον μετανοημένο άνθρωπο γιατί εσώθη μία ψυχή από την απώλεια. Οι δίκαιοι έτσι και αλλιώς, έχουν σωθεί. Χαίρεται, όπως ο ποιμένας που άφησε τα πρόβατά του για να βρεί το ένα χαμένο και τελικά το βρήκε.

Εξάλλου, δεν γνωρίζουμε το πότε θα μας καλέσει ο Θεός κοντά του, οπότε δεν μπορούμε να «προγραμματίσουμε» το πότε θα μετανοήσουμε! Επομένως, ισχύει αυτό που λέει το τροπάριο: «μακάριος ο δούλος ον ευρίσκει γρηγορούντα…»!!! (από τα τροπάρια της Μεγ. Εβδομάδος).

Κακοφροσύνης πολέμιος 4

Αρετών μήτρα

Θαυματουργίας χάρισμα

Ανιδιοτελείας εργάτις 5

Ραιστήρ ατομικισμού6

Ηγήτειρα σωτηρίας

Αζηλότυπος κριτίς7

Γαζοφυλάκιον Ορθοδοξίας και Ορθοπραξίας

Αγαπολογίας Ενταφή8

Πονηρευμάτων ανιχνευτής

Ηνιοστρόφος (Ηνίοχος) οδού Αληθείας

Ευλογημένον το Νέον Έτος 2017 μ. Χ.

ή

7.525 από Κτίσεως Κόσμου

 

 

Συνεχίζεται

---

1 Από το βιβλίο « Θέματα ζωής» Α΄ .ΑΠΟ ΤΙΣ ΟΜΙΛΙΕΣ ΤΟΥ ΑΓΙΟΥ ΙΩΑΝΝΟΥ ΤΟΥ ΧΡΥΣΟΣΤΟΜΟΥ. Ιερά Μονή Παρακλήτου, Ωρωπός Αττικής 2003, Δημοσίευση: Τετάρτη, 25 Ιανουαρίου 2012---Ο Θεός αγαπά περισσότερο τους αμαρτωλούς από τους δίκαιους...www.orthodoxos. com.gr/phpBB3/ viewtopic.php?t=981

2 Από το βιβλίο « Θέματα ζωής» Α΄. ΑΠΟ ΤΙΣ ΟΜΙΛΙΕΣ ΤΟΥ ΑΓΙΟΥ ΙΩΑΝΝΟΥ ΤΟΥ ΧΡΥΣΟΣΤΟΜΟΥ. Ιερά Μονή Παρακλήτου, Ωρωπός Αττικής 2003, Δημοσίευση: Τετάρτη, 25 Ιανουαρίου 2012.---Εν Υπομονή Ακυμάντω: Πως θα αγαπήσουμε σωστά και αληθινά en-ypomoni-akymanto.blogspot.com /2014/02/blog-post_21.html

3 Περί Αγάπης λόγος, 25.

4Πολέμιος, α ή ος, ον= Εχθρικός, εχθρός, ενάντιος.

5Εργάτις-ιδος (η)= Θηλ. του εργάτης.

6 Ραιστήρ= Ο,η κατασυντρίβων/-ουσα

7 Κριτίς= Θηλ. του κριτής [κριτής= ο κρίνων (εξετάζων και αποφασίζων), δικαστής].

8 Ενταφή (η) [ενθάπτω]= Ενταφιασμός.