Η ΑΓΑΠΟΛΟΓΙΑ-ΑΠΑΤΗ ΤΗΣ ΝΕΑΣ ΕΠΟΧΗΣ ΚΑΙ Η ΑΛΗΘΙΝΗ/ΕΥΑΓΓΕΛΙΚΗ  ΑΓΑΠΗ

«Ἀγάπη πού δέν ἔχει στοιχεῖα σωτηρίας

εἶναι πλάνη τοῦ διαβόλου»

Γέρων Ἐφραίμ ἐν Ἀριζόνᾳ

ΜΕΡΟΣ 19ο

ΙΑ. ΧΡΙΣΤΙΑΝΙΚΗ ΑΓΑΠΗ-ΑΣΚΗΣΗ ΒΙΑΣ-ΠΟΛΕΜΟΣ (Συνέχεια 18ου μέρους)

3. Χριστιανική αγάπη και πόλεμος (Συνέχεια 18ου μέρους)

γ. Χριστιανισμός και απελευθερωτικοί πόλεμοι

1/ Γενικά

Καλό θα ήταν να είχαν παύσει οι πόλεμοι και η κυβέρνηση κάθε ιστορικώς υπαρκτού έθνους-κράτους, να αρκείτο να παραμένει στα σύνορά της χώρας της. Το πρώτο ερώτημα όμως, που προκύπτει μετά απ’ αυτή την θέση είναι:

Ποια είναι τα ιστορικώς υπαρκτά έθνη και ποία τα σύνορά τους;

Η σοφία του Δημιουργού-Κτίστου είχε από πολύ ενωρίς ξεχωρίσει τα έθνη και τις φυλές και είχε προσδιορίσει τα όρια των εθνών…

«...ότε διεμέριζεν ο Ύψιστος έθνη, ως διέσπειρεν υιούς Αδάμ, έστησεν όρια εθνών κατά αριθμόν αγγέλων Θεού..» (ΔΕΥΤΕΡ: 32/8).

«Αύται αι φυλαί υιών Νώε κατά γενέσεις αυτών, κατά έθνη αυτώ…από τούτων διεσπάρησαν νήσοι των Εθνών επί της γης μετά τον κατακλυσμόν..» (ΓΕΝΕΣΗ: 10/32).

Αυτό ακριβώς τόνισε στους αρχαίους Αθηναίους και ο Απόστολος Παύλος μιλώντας στον Άρειο Πάγο:

«Ο Θεός, ο ποιήσας τον κόσμον και πάντα τά εν αυτώ…εποίησε εξ΄ ενός αίματος πάν έθνος ανθρώπων κατοικείν επί πάν το πρόσωπον της γής, ορίσας προστεταγμένους καιρούς και τάς οροθεσίας (σύνορα) της κατοικίας αυτών…» (Πράξεις των Αποστόλων κεφ. 17ον/ 24-26 ).

Ποία είναι όμως, εκείνα τα έθνη ή φυλές, και ποια σύνορα τα αντιπροσώπευαν, αφού στην ροή των χιλιετηρίδων, έγιναν αμέτρητες αναμίξεις λαών, πόλεμοι, διαφοροποιήσεις εθνών και ανακατατάξεις συνόρων, με αποτέλεσμα σήμερα ιστορικώς υπαρκτά έθνη να κατέχουν μικρότερη έκταση από την αρχικώς προσδιορισθείσα από τον Θεόν, ενώ δημιουργήθηκαν από ανθρώπους τεχνητά και ιστορικώς ανύπαρκτα έθνη, αποσπώντα γη και ιστορική-πολιτιστική κληρονομιά, από άλλα ιστορικώς υπαρκτά έθνη ;

Όλα αυτά συνέβησαν κατά παράβαση των υπό του Θεού-Δημιουργού διατασσομένων, επειδή οι λαοί συμπεριλαμβανομένου και του προχριστιανικώς περιούσιου λαού Ισραήλ, απεστάτησαν, ανόμησαν....

Τα ίδια και χειρότερα επανελήφθησαν μεταχριστιανικώς, δι’ ό και η διαρκής απουσία της ειρήνης στην ανθρωπότητα.

Η αρπακτικότητα των ηγετών πολλών κρατών (όχι απαραιτήτως και των λαών τους), μας οδήγησε σε αμέτρητους τοπικούς φυλετικούς και θρησκευτικούς πολέμους, που κατέληξαν σε πακτωλούς ανθρώπινου αίματος, σε δύο Παγκόσμιους πολέμους ενώ ένας Τρίτος, μάλλον, κυοφορείται στην εποχή μας…

Σήμερα, ούτε όλα τα προϊστορικώς και ιστορικώς υπαρκτά έθνη υπάρχουν, ούτε όσα διεσώθησαν, διετήρησαν την φυλετικήν-εθνικήν συνοχήν, και τα αρχικά όριά τους, κυρίως εξ αιτίας των κατακτητικών πολέμων. Άλλα έθνη μεταλλάχθηκαν ή μεγάλωσαν όπως των Χαμιτών (νυν Αραβο-Αιγυπτίων) και των Ρώσων αντιστοίχως, άλλα εσμικρύνθυσαν όπως το Ελληνικόν Έθνος, και άλλα εξαφανίσθηκαν (Βαβυλώνιοι, Αμαληκίτες, Ινδιάνοι, κλπ.), ενώ νέα ανύπαρκτα ιστορικώς, εδημιουργήθηκαν τεχνητώς από το Σύστημα (Αλβανικόν/Σκιπεταρικόν, Βουλγαρικόν, Τουρκικόν, κλπ.)…

Δεν είναι του παρόντος να αναζητήσωμεν τα βαθύτερα αίτια, τα είδη και το μέγεθος των φυλετικών αναμίξεων, τις συνθήκες αλλαγής εθνικών ταυτοτήτων και συνοριακών ανακατατάξεων (μικρών, μεγάλων, μεγίστων). Το βέβαιον πάντως είναι ότι, λαοί υποδουλωθέντες κατά καιρούς, σε ετέρους, επεχείρησαν ενόπλως, άλλοτε επιτυχώς και άλλοτε ανεπιτυχώς, να αποκαταστήσουν την ελευθερίαν τους, διεξάγοντες εθνικοαπελευθερωτικούς αγώνες.

Με αυτό το πνεύμα και οι Έλληνες, δωρεοδόχοι δύο Αυτοκρατοριών, [Αλεξανδρινής και Ρωμαϊκής/Ρωμαίϊκης (Βυζαντινής)], διεξήγαγον τους απελευθερωτικούς αγώνες τους.

Η ιδέα ότι ο απελευθερωτικός πόλεμος είναι ιερός πόλεμος υπάρχει στον Ελληνικό λαό και στην Ορθόδοξη Εκκλησία, αλλά δεν έχει κατοχυρωθεί κάτι τέτοιο σε (οικουμενική) σύνοδο.. Παρ’ όλα αυτά, αγιογραφικώς και συνεκδοχικώς από καταγεγραμμένα γεγονότα, αναφερόμενα στους βίους των Αγίων Πατέρων της Ορθόδοξης Εκκλησίας, δεν μπορούμε να αποκλείσουμε κάτι τέτοιο (την ιερότητα του απελευθερωτικού πολέμου).

Αντιθέτως, συμπεραίνουμε ότι η ύπαρξη ιερών απελευθερωτικών πολέμων ισχύει, με την μοναδικήν προϋπόθεση ότι η διεξαγωγή τους έχει εγκριθεί και ευλογηθεί από τον Ίδιον Τον Κύριον, μέσω των Αγίων λειτουργών Του και των προσευχών των πιστών Του…

2/ Παλαιά Διαθήκη και απελευθερωτικοί πόλεμοι

Στην Παλαιάν Διαθήκην, συχνά γίνεται λόγος περί «ενιαυτού λυτρώσεως» (ΗΣΑΪΑΣ: 63/4) και ενιαυτού ανταποδόσεως κρίσεως Σιών» (ΗΣΑΪΑΣ: 34/8).

Ο προφήτης Ιωήλ (κεφ. 3ον) ομιλεί καθαρώς δια την έκχυσιν του Αγίου Πνεύματος, την απελευθέρωσιν και σωτηρίαν της Ιερουσαλήμ. 

Στο 4ον κεφάλαιον, επεξηγεί πως θα συντελεσθεί η απελευθέρωσις αυτή και ποια είναι αυτή…

«Όντως θα γίνει σωτηρία εν Ιερουσαλήμ. Διότι ΕΓΩ κατά τας ημέρας εκείνας και κατά τον καιρόν εκείνον, όταν θα επιστρέψω στην πατρίδα τους τους αιχμαλώτους του Ιούδα και της Ιερουσαλήμ…..Και τι έχετε να κάμετε εσείς με Εμέ, σεις οι κατοικούντες την Τύρον και Σιδώνα και αλλόφυλοι της Γαλιλαίας;…γρήγορα θα ανταποδώσω εις τας κεφαλάς σας την τιμωρίαν που σας αξίζει.» (4/1-4).

Ο Θεός λοιπόν ζητεί εκδίκησιν κατά των εχθρών που υποδούλωσαν τον λαόν Του, για τις διαπραχθείσες υπ’ αυτών εις βάρος αυτού αδικίες και απάνθρωπες καταπιέσεις (στ. 1-8), υπόσχεται ότι θα αφανίσει τους εχθρούς του λαού Του («Αίγυπτος εις αφανισμόν έσται, και η Ιδουμαία εις πεδίον αφανισμού…») και προφητεύεται ότι στους έσχατους καιρούς, ο Θεός θα κρίνει πάντα τα έθνη, όταν το μέτρον της ανομίας και αδικίας αυτών θα έχει πληρωθεί, εις ατελεύτητον ανάπαυσιν πάντων των πιστών Του δούλων (στ.9-17).

Στον 59ον ψαλμόν, ο Δαβίδ λησμονών τις επιτευχθείσες υπ’ αυτού λαμπρές νίκες παραπονείται ευλαβώς, διότι ο Θεός απώθησε και εγκατέλιπε τον λαόν του αβοήθητον κατά των επιδρομέων. Εις το τρίτον όμως μέρος (στ. 11-14, στρ. 3), εκφράζεται η πεποίθησις, ότι ο Θεός Ιαχβέ/Ιησούς Χριστός και πάλιν θα τεθεί επικεφαλής του προσκαίρως εγκαταλειφθέντος υπ’αυτού λαού του, δια να οδηγήσει αυτόν, εις την απελευθέρωσιν και την νίκην.

Τότε ο περιούσιος λαός του Κυρίου ήταν ο παλαιός Ισραήλ…..Σήμερα ποιος είναι ο εκλεκτός λαός του Κυρίου;

Ο Νέος λαός Ισραήλ, είναι οι Ορθόδοξοι Χριστιανοί απανταχού της γης με πρωτοτόκους τους Ορθοδόξους Έλληνες…

Ο Θεός θα λογαριασθεί με πάντα τα σημερινά έθνη που είναι ένοχα τόσον για την αποστασίαν τους, όσον και για το μεγάλο αμάρτημά τους, τους διωγμούς των τέκνων του Θεού και τις κατακτήσεις-σφαγές-λεηλασίες της γης τους…

3/ Καινή Διαθήκη και απελευθερωτικοί πόλεμοι

Μεταχριστιανικώς, έχουμε τις ιστορικώς καταγεγραμμένες θαυμαστές θεϊκές επεμβάσεις, όπου πράγματι άγιοι άνθρωποι με την προσευχή τους προς τον Χριστό, την Παναγία ή τους αγίους ακινητοποίησαν, κοκκάλωσαν μοχθηρούς ανθρώπους που ετοιμάζονταν να διαπράξουν εγκληματικές πράξεις ή απελευθέρωσαν κατακτημένα από εχθρούς πάτρια εδάφη. Για παράδειγμα αναφέρουμε:1

-Τον Άγιον και Στρατηγόν Μαρτίνον (+ 397) που ξεκίνησε με στρατόν να διώξει τους βαρβάρους που λυμαίνονταν την Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία. Κατά την εμφάνισή του προ της μάχης, οι εχθροί του Μαρτίνου είδαν πολυάριθμους γιγαντόσωμους αρματωμένους άνδρες ολόγυρά του (ήταν άγγελοι που ο Χριστός εστειλε να φυλάγουν τον Μαρτίνο), τότε οι βάρβαροι έστειλαν πρέσβεις και ζήτησαν ειρήνην..

-Τον Άγιον και στρατηγόν Κήρυκον που κάποτε έκανε εκστρατεία κατά των Περσών. Διελθών από τα Ιεροσόλυμα εζήτησε την βοήθεια του Οσίου Θεοδοσίου του Κοινοβιάρχου (+529), ο οποίος του είπε να μην στηρίζεται ούτε στα όπλα ούτε στις ρομφαίες, ούτε στους στρατιώτες του αλλά να αναγνωρίζει έναν μόνο σύμμαχο. Την Θεία Δύναμη. Ο Κήρυκος τόσο πολύ τονώθηκε που ζήτησε από τον όσιο αντί για φυλαχτό, το τρίτο εσωτερικό του ένδυμα. Το φόρεσε πήγε στον πόλεμο και γύρισε νικητής..

-Τον Άγιο Δημητριανό (+916) επίσκοπον Κυθρέας ο οποίος κατά θαυματουργικόν τρόπον απελευθέρωσε τους Έλληνες που είχαν αιχμαλωτισθεί μετά από ληστρική επιδρομή των σαρακηνών στην Κύπρο, με αρχηγόν τον εξωμότη γενίτσαρο Δαμιανόν.

-Το Άγιον Στέργιον του Ραντονέζ (+1392) που προσευχήθηκε για την νίκη του πρίγκηπα Δημήτριου Ιωάννοβιτς κατά των Τατάρων το 1380 στην πεδιάδα Κουλίκοβο..Σ’όλη την διάρκειαν της μάχης ο Άγιος Σέργιος είχε συγκεντρώσει τους αδελφούς στο μοναστήρι και προσευχόταν στον Θεό να χαρίσει τη νίκη στον Ορθόδοξο στρατό..

-Τον Άγιο Αρσένιον, ιερέα του χωριού Φάρσαρα της Ανατ. Τουρκίας. Πριν τον ξερριζωμό του 1922 εμφανίστηκαν στο χωριό τούρκοι άτακτοι (τσέτες) ο πρόεδρος του χωριού αν και άρρωστος μετέβη στον Χατζεφεντη Αρσένιον και του εξήγησε την κρίσιμη κατάσταση. Ο Αρσένιος χωρίς να χρονοτριβήσει πήρε ένα τσεραστούπι (κανδηλοκέρι), το ευλόγησε, το τύλιξε στο δεξί του χέρι και του είπε: «Πήγαινε παλληκάρι, στην ευχή του Χριστού και διώξε τους Τούρκους να μην μπουν στο χωριό μας». Αμέσως έγινε καλά, συγκέντρωσε τα παλληκάρια του χωριού και έδιωξε τους Τσέτες χωρίς να έχουν ούτε τραυματία..

-Τον Θεοδώρητον, εις την Εκκλησιαστικήν ιστορίαν του οποίου γίνεται λόγος περί του Αγίου Ιακώβου του Νισίβεως, τον οποίον ονομάζει όχι μόνον επίσκοπον και πολιούχον της Νισίβεως, αλλά και «στρατηγόν». Ούτος επί Κωνσταντίνου ακμάσας, πολλαχώς εις τον κατά του Πέρσου Σαπώρου πόλεμον έδρασε, «δια δε των αενάων προσευχών του, τους στρατιώτας παρεθάρρυνε και του εχθρού τας ελεπόλεις εξεπόρθησεν»2

Τι δε άλλον είναι ο Ακάθιστος Ύμνος, ειμή η συγκινητικωτέρα έκφρασις της τιμής, της αινέσεως και της ευγνωμοσύνης της Εκκλησίας προς την Θεοτόκον ως προς την υπέρμαχον Στρατηγόν και προστάτιδα αυτής ταύτης της Εκκλησίας και του Έθνους ημών;

Όχι μόνον η αρχαία Εκκλησία και ημείς, αλλά και η Αγία Γραφή, υμνεί και πλέκει το εγκώμιον όσων ηγωνίσθησαν υπέρ της δικαιοσύνης του Κυρίου:

«…οί δια πίστεως κατηγωνίσαντο βασιλείας, ειργάσαντο δικαιοσύνην ….έφραξαν στόματα λεόντων, ἔσβεσαν δύναμιν πυρός, ἔφυγον στόματα μαχαίρας, ἐνεδυναμώθησαν ἀπὸ ἀσθενείας, ἐγενήθησαν ἰσχυροὶ ἐν πολέμῳ, παρεμβολὰς ἔκλιναν ἀλλοτρίων·» (ΕΒΡ: 11/33-34).

4/ Η Ορθόδοξη Εκκλησία και οι απελευθερωτικοί αγώνες των Ελλήνων.

Η Ορθόδοξη Εκκλησία όχι μόνον ευλόγησε, αλλά επρωτοστάτησε στους απελευθερωτικούς αγώνες του Έθνους. Ο Κλήρος -όλων των βαθμίδων- συνέβαλε τα μέγιστα για να διατηρηθούν η πίστη, η γλώσσα και οι παραδόσεις του λαού. Η Εκκλησία όχι μόνον ευλόγησε τον επαναστατικό αγώνα του 1821 αλλά πρωτοστάτησε.

Ογδόντα (80) κινήματα έκαναν οι Έλληνες πριν από το 1821 και στα περισσότερα πρωτοστατούσαν Επίσκοποι. Ενδεικτικά αναφέρονται τα εξής:

-Το 1575 κήρυξε επανάσταση στη Μάνη ο Αρχιεπίσκοπος Επιδαύρου Μακάριος Μελισίδης.    

-Το 1600 και το 1609 ο Μητροπολίτης Τρικάλων Διονύσιος Φιλόσοφος ή Σκυλόσοφος επαναστάτησε κατά των Τούρκων, για να συλληφθεί και να βρει μαρτυρικό θάνατο στα Γιάννινα το 1611.

-Από το 1680 έως το 1700 η Ανατολική Στερεά ήταν ελεύθερη μετά από την εξέγερση δύο Επισκόπων, του Θηβών Ιεροθέου και του Σαλώνων Φιλοθέου.

-Το 1684 ο Μητροπολίτης Άμφισσας Φιλόθεος σήκωσε τα όπλα κατά των Τούρκων στην Κόρινθο, με ένοπλο σώμα που συγκρότησε ο ίδιος. Στη μάχη που ακολούθησε τραυματίστηκε θανάσιμα.

-Την ίδια χρονιά, ο Μητροπολίτης Κεφαλλη­νίας Τιμόθεος Τυπάλδος συγκρότησε επίσης επανα­στατικό σώμα με 150 κληρικούς και πήρε μέρος σε όλες τις απελευθερωτικές προσπάθειες που γίνονταν εκείνη την περίοδο στο νησί.

-Το 1770 ο Μητροπολίτης Πατρών Παρθένιος στο Αίγιο και ο Μητροπολίτης Μακάριος Νοταράς στην Κόρινθο ανέλαβαν αντιστασιακή δράση κατά των Τούρκων.

-Το 1793, ο Άνθιμος Αργυρόπουλος ίδρυσε στο ορεινό, απροσπέλαστο χωριό των Θεοδώριανων, στην Άρτα, ένα μοναστήρι και σχολείο, για να μορφώνονται τα παιδιά. Όταν ο Αλή πασάς κατάφερε μετά από αλλεπάλληλες πολιορκίες, αλλά και προδοσία, να υποτάξει το ηρωικό Σούλι, πολλοί αγωνιστές έφυγαν κυνηγημένοι στα γύρω χωριά. Τότε οι Μποτσαραίοι βρήκαν καταφύγιο στη μονή του Αργυρόπουλου, ο οποίος τους περιέθαλψε.3

Από το 1818 μυήθηκαν στην Φιλική Εταιρεία σχεδόν όλοι οι αρχιερείς της Πελοποννήσου, κάτι που αναγκάζεται να παραδεχθεί ακόμη και ο Σκαρίμπας: «Η Φιλική Εταιρεία στο κόλπο είχε μυήσει όλους σχεδόν τους Παλαιοελλαδίτες κοτσαμπάσηδες και προπαντός τους δεσποτάδες».4 Στην Φιλική Εταιρία είχαν μυηθεί επίσης ιερείς και μοναχοί και ιδιαίτερα οι αγιορείτες.

Ένα από τα πρώτα μέλη της Φιλικής Εταιρείας ήταν, κατά τον Σπηλιάδη, ο Αρχιμανδρίτης Γρηγόριος Δίκαιος, ο γνωστός Παπαφλέσσας. Κοντά στα γεγονότα, ο Σπηλιάδης αναφέρει μάλιστα ότι «συγκαταλέγοντο ήδη μεταξύ αυτών (Φιλικών) και Πατριάρχαι και Αρχιερείς και προεστώτες πολιτικοί των επαρχιών και πολεμικοί αρχηγοί».5

Την συμμετοχή κληρικών στην Φιλική εταιρεία επισημαίνει ακόμα και ο Γ. Κορδάτος: «Οι Φιλικοί επεδίωξαν να δώσουν χαρακτήρα πανεθνικόν εις την οργανωμένην επανάστασιν και δι’ αυτό, προσηλύτισαν και μερικούς Φαναριώτας και ανωτέρους Κληρικούς».

Πολλοί αρχιερείς συμμετείχαν ενεργά στην Επανάσταση του 1821, ενώ καθ’ όλη την διάρκεια της σκλαβιάς, οργάνωσαν πολλά κινήματα κατά των Τούρκων, τα οποία μπορεί να μην πέτυχαν, κράτησαν όμως ζωντανή την ελπίδα για το «μεγάλο βήμα του Γένους».

Στο πρώτο έτος των συγκρούσεων στην Πελοπόννησο,οι επίσκοποι συχνά καλούνταν να αναλάβουν την ηγεσία στο πολιτικό και στο πολεμικό πεδίο. Οι διάφορες διακηρύξεις που έκαναν οι επαναστάτες, περιείχαν τα ονόματα τουλάχιστον ενός ή δύο επισκόπων και μερικών κληρικών.

Σε πάνω από τους 200 αρχιερείς που συμμετείχαν, επώνυμα έλαβαν μέρος 73, δηλαδή 36,5%. Βασανίσθηκαν, φυλακίσθηκαν 42, δηλαδή 21,0% και θανατώθηκαν στα πεδία της μάχης 45, δηλαδή 22, 5% Συνολικά 80% των αρχιερέων συμμετείχαν στην Ελληνική Επανάσταση.6

Στην διάρκεια του απελευθερωτικού αγώνος του 1821, αναφέρονται χαρακτηριστικά ο Ρωγών Ιωσήφ στο Μεσολόγγι, ο Αθανάσιος Διάκος στην Αλαμάνα, ο Ησαΐας Σαλώνων στην μάχη της Αλαμάνας, ο Έλους Άνθιμος με τον Βρεσθένης Θεοδώρητο οι οποίοι πολέμησαν στην πολιορκία της Τριπόλεως, ο αρχιμανδρίτης Γρηγόριος Δικαίος ή Παπαφλέσσας που θανατώθηκε στο Μανιάκι, ο Παπαγιώργης από το Περθώρι με δικό του μικρό σώμα πολεμιστών θανατώθηκε επίσης στο Μανιάκι, ο Άνθιμος Γαζής αρχηγός της Επαναστάσεως στο Πήλιο, ο Θεόφιλος Καΐρης που ύψωσε τη σημαία της Επαναστάσεως στην Άνδρο και μετείχε στην αποτυχημένη εκστρατεία στον Όλυμπο, ο Νεόφυτος Καρύστου στον οποίο ο Δημήτριος Υψηλάντης ανέθεσε την κατά της Καρύστου εκστρατεία, τον Νεόφυτο Ταλαντίου και τον Δημήτριο Παπατσώρη.7

Ο Κερνίτσης Προκόπιος που ύψωσε το λάβαρο της επαναστάσεως μαζί με τον Π.Π. Γερμανό στην πλατεία Αγίου Γεωργίου των Πατρών, εστάλη στην Γαστούνη να ξεσηκώσει τους Ηλειώτες.8

Αλλά και ο απλός κλήρος συμμετέχει με διάφορους τρόπους: Οι ιερείς της Εύβοιας παρευρίσκονται και εμψυχώνουν τους συμπατριώτες τους στην μάχη των Βρυσακίων κατά του Ομέρ Βρυώνη. Αρκετοί από αυτούς μετεπαναστατικώς τιμήθηκαν και έγινε προσπάθεια να λάβουν τιμητικές συντάξεις.9

Άλλωστε, γιατί κάνουμε δοξολογίες κατά τις ημέρες εορτασμού των εθνικών επετείων; Για να δοξάσουμε τον Θεόν, για την παροχή της ελευθερίας (ως δικό Του δώρο, όχι των όπλων μας).

Και ποίον είναι το παράξενο;

Ενώ στα λειτουργικά βιβλία της Ορθόδοξης Εκκλησίας μας υμνούμε συνεχώς την εξόντωση του Φαραώ στην Ερυθρά Θάλασσα, ως έργο του Θεού φυσικά, δεν υμνούμε  την εξόντωση των βαρβάρων που επιτέθηκαν στην Αυτοκρατορία μας (Βυζάντιο) ή εκείνων που μας υποδούλωσαν, μας ταλαιπώρησαν, μας θανάτωσαν, έκαψαν τους ναούς μας, πίεσαν για αλλαγή θρησκείας κ.τ.λ. Μόνο ευχαριστούμε τον Θεό ή την Παναγία (Τη υπερμάχω στρατηγώ… κ.τ.λ.) για την απώθηση εισβολέων. Γιατί να μην ευχαριστήσουμε τον Θεόν μας; Ο βασιληάς Δαβίδ δεν ευχαριστούσε όταν νικούσε τους Φιλισταίους;

Ο Θεός ανέχεται τους εχθρούς του λαού του να τον καταπιέζουν. Θα έλθει όμως καιρός, κατά τον οποίον θα ζητήσει τον λόγον από αυτούς (εχθρούς), θα αιχμαλωτίσει πλήθος από τους εχθρούς (ΨΑΛΜ: 67/19) και θα οδηγήσει εις αιχμαλωσίαν και θάνατον δια μαχαίρας, όσους οδήγησαν σε αιχμαλωσίαν τον λαόν Του.

«…ει τις εις αιχμαλωσίαν απάγει, εις αιχμαλωσίαν υπάγει. Ει τις εν μαχαίρα αποκτέννει, δει αυτόν εν μαχαίρα αποκτανθήναι, ώδέ εστιν η υπομονή και η πίστις των Αγίων…» (ΑΠΟΚ: 13/10).

Ο πόλεμος λοιπόν, επιτρέπεται ως θεομηνία, ως ενός είδους Θεϊκής οργής, προς τιμωρία της ασεβείας και της αδικίας αλλά και ως αναγκαίο μέσον προς υπεράσπιση της δικαιοσύνης και της ελευθερίας των λαών κατά των εξωτερικών εχθρών. 

Με το ίδιο σκεπτικόν επιτρέπεται και ο απελευθερωτικός πόλεμος.

Ο απελευθερωτικός πόλεμος, είναι μία πράξις έκτακτος, η οποία ενώ φαίνεται ότι ανατρέπει την ειρήνην, την ησυχίαν και την τάξιν, με την εμηνείαν που δίδουν και τους όρους που τις έχουν επιβάλλει, οι άδικοι, αλλόδοξοι, ετερόδοξοι και αιμοσταγείς κατακτητές, αποβλέπει κυρίως εις την αποκατάστασιν-εξασφάλισιν αυτών (όπως ορίζουν οι Νόμοι του Κυρίου), δια του απελευθερωτικού αγώνος (εθνική-πνευματική,οικονομική και εδαφική απελευθέρωσις). 

*

Όσοι ισχυρίζονται, ότι τα προμνημονευθέντα περιστατικά από την Π.Δ. που αναφέρονται σε απελευθερωτικούς αγώνες, αφορούν στον Θεόν του παλαιού λαού Ισραήλ, ενώ οι Έλληνες πιστεύουν στον Ιησού Χριστό της Καινής Διαθήκης, σημαίνει ότι εξακολουθούν:

-Να αιωρούνται μεταξύ ιστορικής αληθείας και παραμυθολογίας, ήτοι να βρίσκονται στο πνευματικό σκοτάδι της ΑΓΝΩΣΙΑΣ και ΑΜΑΘΕΙΑΣ που τους έχει επιβάλλει το Σύστημα εδώ και αιώνες, και

-Να διαλογίζονται σε πεδία μεταφυσικά-αποκρυφιστικά, τουτέστιν πεδία πνευματικής ερημώσεως. Σε όλους αυτούς, απαντούμε για πολλοστή φορά:

1ο/ Ο Ιαχβέ της Π.Δ. είναι ο Ιησούς Χριστός της Κ.Δ.10

Εκ των μέχρι τούδε ειρημένων φρονούμεν, ότι απεδείχθη σαφώς, ότι ο αποκαλυφθείς εν τη Π.Δ. Θεός υπό το όνομα Ιαχβέ, ο Ων, ήτο το δεύτερον πρόσωπον της Αγίας Τριάδος, ο Υιός και Λόγος του Θεού Πατρός ο δι' ημάς και δια την ημετέραν σωτηρίαν ενανθρωπήσας Κύριος Ιησούς Χριστός, ου των ελέει πάντες σωθείημεν».11

2ο/ Επικειμένης της μεγάλης αποστασίας του παλαιού λαού Ισραήλ (της Σταυρώσεως του Χριστού), ο Ιησούς Χριστός αφαιρεί την ευλογίαν από τον μέχρι τότε περιούσιον λαόν Του, ( το προνόμιον να είναι λαός της βασιλείας Του) και την δίδει σε ένα νέο έθνος, τον Νέον Ισραήλ.

«...δια τούτο λέγω υμίν ότι αρθήσεται αφ’υμών η βασιλεία του Θεού και δοθήσεται έθνει ποιούντι τους καρπούς αυτής…» (Ο Θεός θα σας αφαιρέσει το προνόμιο να είστε λαός της βασιλείας Του, και θα το δώσει σ΄ ένα έθνος που θα παράγει τους καρπούς της βασιλείας) [ΜΑΤΘ: 21/43].

Το άλλον έθνος είναι ο νέος Ισραήλ της Χάριτος του Θεού Το "Ορθόδοξο Έθνος". Αυτό το Έθνος δεν χωρίζει τους ανθρώπους ανάλογα με το χρώμα, την κουλτούρα και την φυλή τους. Είτε είναι λευκός, μαύρος, κίτρινος, Ινδιάνος. Το έθνος που παράγει καρπούς της Βασιλείας του Θεού, συνίσταται από ΟΛΟΥΣ τους ανθρώπους που πιστεύουν ορθώς, στον ΙΗΣΟΥΝ ΧΡΙΣΤΟΝ.  Το Ορθόδοξον Έθνος είναι το σύνολο των Ορθοδόξων Χριστιανών απανταχού της γης. Ο Ορθόδοξος Χριστιανικός κόσμος που συνιστά την στρατευομένη επί της γης Ορθόδοξη Εκκλησία. Διότι όπως λέει η Γραφή, «εν παντί έθνει ο φοβούμενος αυτόν…δεκτός αυτώ έστι» (ΠΡΑΞ:1/35).12

3ο/  Η φράση του Κυρίου στο κατά Ματθαίον Ευαγγέλιον (21/43), συσχετιζόμενη με την φράση: «Ελήλυθεν η ώρα ίνα δοξασθή ο υιός τού ανθρώπου» (Ιω. 12, 20-23), αναφέρεται στους Έλληνες ως πρωτοτόκους του Νέου Ισραήλ και διδάσκαλος της ανθρωπότητος κατά θείαν πρόνοιαν, καθ’ όσον δια της Ελληνικής γλώσσης, η οποία είχε εξαπλωθεί με τις εκστρατείες του Μεγάλου Αλεξάνδρου στα πέρατα του κόσμου,  διεδόθη και έγινε κατανοητό το μήνυμα του ευαγγελίου ...

Το επιβεβαιώνει και ο Άγιος Νεκτάριος Πενταπόλεως: «Ναὶ ὁ Ἕλλην ἐγεννήθη κατὰ θείαν πρόνοιαν διδάσκαλος τῆς ἀνθρωπότητος· τοῦτο τὸ ἔργον ἐκληρώθη αὐτῷ· αὕτη ἦν ἡ ἀποστολὴ αὐτοῦ· αὕτη ἡ κλῆσις αὐτοῦ ἐν τοῖς ἔθνεσιν» που σε μια φράση του περικλείει όλο το νόημα των Ελλήνων:

«Τὸ Ἑλληνικὸν ἔθνος ἀληθῶς πρὸς τὸν σκοπὸν τοῦτον ἐκλήθη ἀπὸ καταβολῆς κόσμου καὶ πρὸς τοῦτον μαρτυρεῖται διαπεπλασμένον· ὁ Θεὸς ἐν τῇ θείᾳ αὐτοῦ προνοίᾳ διέπλασεν αὐτὸ ὀφθαλμὸν τοῦ σώματος τοῦ συγκροτουμένου ὑφ᾿ ἁπάσης της ἀνθρωπότητος· ὡς ὄργανον τοιοῦτον ἐν τῷ σώματι τῆς ἀνθρωπότητος ὁ Ἕλλην ἐκλήθη ἵνα ἐργασθῇ καὶ ἐν τῷ ἔργῳ τῆς ἀναγεννήσεως»

4ο/ Η φράση του Κυρίου στο κατά Ματθαίον Ευαγγέλιον (21/43) αναφέρεται προφητικώς στην Ρωμιοσύνη ή τον Νέον Ισραήλ της Χάριτος, την περίοδον κυριαρχίας της Ελληνικής / Ρωμαίϊκης Αυτοκρατορίας (Βυζάντιον).

Συνεχίζεται

              

---

1 Οι Άγιοι στον Πόλεμο και στην Ειρήνη, Επιλογή κειμένων Ιωάννου Κοστώφ, Εκδ. Αποστολικής Διακονίας, 1984.

2 Χριστιανισμός και Πόλεμος, Πρωτοπρεσβυτέρου Κων. Καλλινίκου, εκδ. «Η Περιστερά» Αθήναι,1963, σ.42.              

3 Όταν ο Αλή πασάς έμαθε για τις δραστηριότητες του ιερομόναχου, τον συνέλαβε, τον αλυσόδεσε και τον έκλεισε για 18 χρόνια, όπως λέγεται, σε σκοτεινό μπουντρούμι, με αποτέλεσμα αυτός να χάσει την όρασή του. Μετά από θερμές παρακλήσεις ισχυρών οπλαρχηγών, ο Αργυρόπουλος απελευθερώθηκε και πήγε στην Κέρκυρα, όπου γνώρισε και συνδέθηκε φιλικά με τον Ιωάννη Καποδίστρια.

Στην συνέχεια, πήγε στην Ζάκυνθο ως εφημέριος στην εκκλησία του Αγίου Γεωργίου. Εκεί ορκίστηκε στη Φιλική Εταιρεία από τον Αναγνωσταρά, τον υπεύθυνο της Αόρατης Αρχής. Από τότε άρχισε συστηματικά να στρατολογεί και να ορκίζει τους οπλαρχηγούς της Επανάστασης, μεταξύ των οποίων και τον Θεόδωρο Κολοκοτρώνη, ο οποίος είχε καταφύγει στη Ζάκυνθο, κυνηγημένος από τους Τούρκους. Όρκισε ακόμη τον Διονύσιο Σολωμό, καθώς και άλλους αγωνιστές της Επανάστασης, όπως τον Νικηταρά και τον Πετμεζά.

Στο βιβλίο «Μνήμη του Σουλίου», ο Βασίλης Κραψίτης γράφει: «Ο Διονύσιος Σολωμός έδωκε τον όρκο του Φιλικού μπροστά στον θρυλικό μονόφθαλμο Ηπειρώτη Αρχιμανδρίτη Άνθιμο Αργυρόπουλο, εφημέριο τότε του ναού, που είχε ορκίσει όλους σχεδόν τους Φιλικούς που μυήθηκαν στην Ζάκυνθο, ντόπιους και ξένους, που ζούσαν τότε εκεί…».

4 «Το Εικοσιένα και η αλήθεια», τ. Α’, σ. 59, και Β’, σ. 93.   .

5 «Απομνημονεύματα Σπηλιάδου», Τόμος Α΄ , Αθήνησι 1851, σελ. 4.

6 Πέτρος Γεωργάντζης, Οι αρχιερείς και το εικοσιένα (αντίδραση ή προσφορά;), Ξάνθη 1985, σελ.280

7 Φουσέκης Νικόλας, Ο Δεσπότης Σαλώνων Ησαΐας και η προσφορά του στο '21. Στο "Η προσφορά του Ιερού Κλήρου και των Ιερών Μονών της Φωκίδος στο έθνος και την περιοχή της στην περίοδο της τουρκοκρατίας στην εθνεγερσία του 1821 και τη νεοελληνική περίοδο", συνέδριο 23-25 Νοεμβρίου 2007, Άμφισσα. Πρακτικά, Άμφισσα 2010, σελ. 345-352

8 Παναγιώτης Πάλλης, «Ο ρόλος της Εκκλησίας εις την Εθνεγερσίαν του 1821», Θεολογία, τομ. 42 (1971), σελ.114-115

9 Ντίνος Ψυχογιός, «Ιστορίες τόπων: Γαστούνη-Σισίναι», Ηλειακά, τχ.ΛΖ' (Αλωνάρη-Σεπτέμβρη 1980), σελ.1100

-Σπύρος Λουκάτος, «Η Εύβοια και οι Ευβοείς στα χρόνια του 21», Αρχείον Ευβοϊκών Μελετών, τομ.23 (1980), σελ.69

-Σοφοκλής Δημητρακόπουλος, «Ηθικές αμοιβές σ' επιφανείς κληρικούς του 1821 μετεπαναστατικώς», Πρακτικά του Ζ' Διεθνούς Συνεδρίου Πελοποννησιακών Σπουδών (Πύργος-Γαστούνη-Αμαλιάδα, 11-17 Σεπτεμβρίου 2005), τομ. Δ', Αθήναι, 2007, σελ.361-384

10 Πλείονα αποδεικτικά στοιχεία σε πολλές αναλύσεις παλαιοτέρων θεμάτων. Επίσης «Αναζητώντας την Αλήθεια, Σπ. Αρώνη, 1ος τόμος, Η Παλαιά Διαθήκη, 1999, σ.162-171.        

11 Αγίου Νεκταρίου Ορθόδοξος Ιερά Κατήχησις, 1899, Εκδ. Β. Ρηγοπούλου, σελ. 48, 246-256.

12 Αρχιμ. Επιφάνιος Θεοδωρόπουλος, «Χριστώ τω Θεώ παραθώμεθα» 2004 (απόσπασμα), «ΧΡΙΣΤΙΑΝΙΚΗ» 17 ΣΕΠΤΕΜΒΡΙΟΥ 2009