Η ΟΡΘΟΔΟΞΗ ΕΚΚΛΗΣΙΑ ΣΤΟΝ ΑΓΩΝΑ ΤΗΣ ΕΛΕΥΘΕΡΙΑΣ (1453-1821)1

ΜΕΡΟΣ 20ο

Θ.   ΔΙΑΠΙΣΤΩΣΕΙΣ- ΕΚΤΙΜΗΣΕΙΣ- ΣΥΜΠΕΡΑΣΜΑΤΑ2

1. Η πτώση της Πρωτευούσης της Ελληνικής Αυτοκρατορίας το 1453, δεν εσήμανε και την κατάλυση της Ορθόδοξης Εκκλησίας, παρά τους εξισλαμισμούς (βιαίους και εκούσιους) και τις αμέτρητες θυσίες της Ρωμηοσύνης. Αντιθέτως, η Ιεραρχία της Εκκλησίας επωμίζεται εθναρχικό ρόλο και καθίσταται σκέπη του Γένους, με το Πατριαρχείο να καθίσταται κέντρο εθνικής περισυλλογής, μέσα στο ευρύτερο διοικητικό δίκτυο των κοινοτήτων της αυτοκρατορίας.   

Ο Πατριάρχης Κωνσταντινουπόλεως:

.Αναγνωρίζεται από τον Σουλτάνο ως «πολιτικός» και πνευματικός ηγέτης των υπόδουλων Ρωμιών και η Εκκλησία αναλαμβάνει, εκτός από την ποιμαντική της αποστολή και κοσμικά καθήκοντα και δικαιοδοσίες.

.Κατέλαβε την θέση του ανατραπέντος αυτοκράτορος, με έμβλημα τον δικέφαλο αετό και το Πατριαρχείο καθίσταται κράτος εν κράτει, εντός της αχανούς Οθωμανικής αυτοκρατορίας. Πρώτος Πατριάρχης του δούλου Γένους, ο Γεννάδιος Σχολάριος.

2. Το Γένος εσώθη υπό την σκέπην της Εκκλησίας και το Πατριαρχείο κατέστη σύμβολο ενώσεως των ιδεών της Πίστεως και της Πατρίδος. Το υπεύθυνο εθνικό κέντρο έναντι του Οθωμανού κατακτητού. Αντιστοίχως, ο ιερέας ενσάρκωνε την πνευματική κεφαλή της κοινότητας, ενός θεσμού δηλαδή Ρωμαίϊκου και απώτατα αρχαίου, που αναδεικνύεται στα χρόνια της οθωμανοκρατίας σε ζωντανό συνεκτικό πυρήνα εθνικής αυτοσυνειδησίας.

Κατά την μακραίωνη Τουρκοκρατία (1453-1821), η Εκκλησία ήταν κυριολεκτικά η Κιβωτός του Ελληνικού Γένους, όπως δε χαρακτηριστικώς γράφει ο ιστορικός και ακαδημαϊκός Διονύσιος Ζακυνθηνός (1905-1993), «η Εκκλησία υπήρξε πρωταρχικός συντελεστής της συντηρήσεως του Έθνους...».

3. Η Ορθόδοξη Εκκλησία, έγινε ο διαπορθμευτής της Θείας Πρόνοιας, η οποία ετέλεσε το θαύμα της διασώσεως του Γένους μας από την οθωμανική σκλαβιά των τετρακοσίων χρόνων και οδήγησε τον υπόδουλο ελληνικό λαό στην  Εθνική Ελευθερία. Σε όλη την διάρκεια της Οθωμανικής δουλείας, υπήρξε η κιβωτός της σωτηρίας του ελληνικού Γένους και η δύναμη εκείνη που, με το ποιμαντικό και εθνικό έργο της, με το αίμα αξίων αρχιερέων, ιερέων και μοναχών που πρωτοστατούσαν στους αγώνες των υπόδουλων Ελλήνων, προετοίμασε τον σκλαβωμένο ελληνισμό, να αγωνισθεί και να κερδίσει την ελευθερία του.

Πολλές φορές προστάτεψε τους κυνηγημένους, έσωσε πολλούς από την μανία των Τούρκων και κράτησε ζωντανές τις παραδόσεις και την πάτριον γλώσσα. Και όταν ήρθε η ώρα της Επαναστάσεως, πρωτοστάτησε τόσον στην προετοιμασία όσον και καθ’ όλη την διάρκεια της Εθνεγερσίας.

4. Η συστηματική προσπάθεια των Τούρκων, να αφανίσουν το Ελληνικόν Γένος, εύρισκε πάντοτε αντιμέτωπη την αντίδραση της Ορθόδοξης Εκκλησίας. Η πίστη στον Θεό και η αγάπη στην Πατρίδα, διαφυλάχθηκαν και μεταδόθηκαν στους αιώνες της σκλαβιάς, από την Εκκλησία και τον κλήρο.

Ουδέν άλλο έθνος και ουδείς άλλος λαός, οπουδήποτε της γης ευρισκόμενος, συνύφανε τόσον πολύ τις τύχες του με την Ορθόδοξη Πίστη του, όσον το Ελληνικόν Έθνος, ο Ελληνικός Λαός. Η Ορθόδοξη Εκκλησία με την οργάνωση του Γένους των Ελλήνων, με την ίδια την επιβίωσή του απέναντι στους εξισλαμισμούς, με την Ελληνορθόδοξη εκπαίδευσή του, με την καλλιέργεια του κοινοτικού ήθους, αλλά και ευρύτερα, μέσα στην τεράστια πολυεθνική περιοχή, όπου απλώνεται τόσο ο μητροπολιτικός όσο και ο παροικιακός Ελληνισμός, αποτέλεσε δύναμη εθνικής συνοχής έναντι αλλοθρήσκων και ετεροδόξων.

5.  Καθ’ όλην την διάρκειαν της τουρκοκρατίας, ιδιαιτέρως κατά την Εθνική Επανάσταση, τα μοναστήρια έγιναν ορμητήρια των καπεταναίων, νοσοκομεία για τους τραυματίες, καταφύγια για τους κυνηγημένους. Έδωσαν χρήματα και τρόφιμα στους αγωνιστές και όπλισαν τους επαναστατημένους, ενώ εκατοντάδες ιερείς και μοναχοί εντάχθηκαν σε ένοπλες ομάδες και πήραν μέρος σε πολλές μάχες. Πολλοί σκοτώθηκαν και ακόμη περισσότεροι τραυματίστηκαν και φυλακίστηκαν.

Επίσης πολλά μοναστήρια καταστράφηκαν, μία και δύο φορές, ειδικά την περίοδο του Ιμπραήμ. Και σαν να μην έφταναν αυτά, μετά την απελευθέρωση οι παπικοί και προτεστάντες Βαυαροί, αποφάσισαν να κλείσουν μοναστήρια. Ο Μακρυγιάννης γράφει στα απομνημονεύματά του για τα μοναστήρια (κυρίως της Πελοποννήσου):

«...αυτά τα μοναστήρια ήταν τα πρώτα προπύργια της επανάστασής μας. Ότι εκεί ήταν και οι τζεμπιχανέδες μας κι όλα τ’ αναγκαία του πολέμου. Ότ’ ήταν παράμερον και μυστήριον από τους Τούρκους».

6. Η Εκκλησία στήριξε το Έθνος και υπήρξε η ζωογόνος και κινητήριος δύναμις της Εθνικής Ανεξαρτησίας. Ο Ιερός Κλήρος από του Πατριάρχου, μέχρι του τελευταίου Διακόνου και μοναχού, μετ’ ακρατήτου ενθουσιασμού, πλην ελαχίστων εξαιρέσεων, προήγαγε το έργον της Επαναστάσεως. Θύμα εαυτόν προσφέρων εις τον βωμόν της Πατρίδος και  πρωτομάρτυς υπήρξεν ο Οικουμενικός Πατριάρχης Γρηγόριος ο Ε΄.

7. Η επανάσταση του 1821 δεν στηρίχθηκε σε δημαγωγικές ή ταξικές ή άλλες ιδιοτελείς αρχές, αλλά σε βάσεις θρησκευτικές και εθνικές, στην Ορθοδοξία και τον Ελληνισμό, όπως διακήρυξαν οι αγνοί αγωνιστές του ῾21 και η Α´ Εθνοσυνέλευση της Επιδαύρου: «πόλεμος εθνικός, πόλεμος, ιερός, πόλεμος, του οποίου μόνη αιτία είναι η ανάκτησις του δικαίου της προσωπικής ημών ελευθερίας... και της τιμής».

«Για μας ήταν άλλο πράγμα ο πόλεμος για την πίστη του Χριστού / και για την ψυχή του ανθρώπου καθισμένη στα γόνατα της Υπερμάχου Στρατηγού, / που είχε στα μάτια της ψηφιδωτό τον καημό της Ρωμιοσύνης», καθώς διατυπώνεται στον Σεφέρη.

Η Επανάσταση του 1821 δεν ήταν κοινωνική ούτε ταξική, ούτε ήταν αποτέλεσμα της λεγομένης Γαλλικής Επαναστάσεως. Ο Θεόδωρος Κολοκοτρώνης θα σημειώσει:

«Η επανάστασις η εδική μας δεν ομοιάζει με καμμίαν από όσας γίνονται την σήμερον εις την Ευρώπην.»

«….Σαν μία βροχή ήρθε σε όλους μας η επιθυμία της ελευθερίας και όλοι, και οι κληρικοί και οι προεστοί και οι καπεταναίοι και οι γραμματισμένοι και οι έμποροι, όλοι συμφωνήσαμε στον ίδιο σκοπό…».

8. Με βάση την ανελέητη γυμνή αλήθεια των αριθμών, θα μπορούμε πλέον να μιλούμε  ότι από τους 200 αρχιερείς, που, όπως εκτιμάται, ότι υπήρχαν σ' ολόκληρη την Οθωμανική αυτοκρατο­ρία, μαρτυρούνται να :

α. Έλαβαν ενεργό μέρος, στον αγώνα επώνυμα και αδιαμφισβήτητα, 73 ιεράρχες, δηλ. ποσοστό 36,5%.

β. Εδοκιμάσθηκαν, φυλακίσθηκαν, βασανίσθηκαν κ.λπ. 42 αρχιερείς, δηλ. ποσοστό 21,0% και

γ. Θυσιάσθηκαν για την ελευθερία, είτε από βασανιστήρια και θανατώσεις των Τούρκων είτε στις πολεμικές συρράξεις, 45 αρχιερείς, δηλ. ποσοστό 22,5%

Συγκεντρωτικώς λοιπόν, έχουμε:

1/ Ποσοστό αγωνιστών ιεραρχών         36,5%

2/ Ποσοστό μαρτύρων ιεραρχών          21,0%

3/ Ποσοστό θυμάτων ιεραρχών            22,5%

Γενικό ποσοστό:                                 80,0%

Αν όμως ληφθεί υπόψη ότι, οι πλείστοι αρχιερείς της Μικράς Ασίας, της Συρίας, της Σερβίας ή Βουλγαρίας λόγω αδιαφο­ρίας ή αδυναμίας των χριστιανών των περιοχών αυτών, δεν έλαβαν μέρος στους αγώνες, τότε το ποσοστό των αρχιερέων της Ελληνικής χερσονήσου, δηλ. από την Θράκη, την Μακε­δονία και τα δυτ. παράλια της Μ. Ασίας και κάτω, είναι ασφαλώς πολύ υψηλότερο, που εκτιμάται ότι φθάνει γύρω στα 90% του συνολικού αριθμού των αρχιερέων.

Έτσι, δεν θα πρέπει να αναζητούμε ποιοι αρχιερείς και πώς έλαβαν μέρος στον αγώνα αλλά ποιοι είναι αυτοί οι ολίγοι αρχιερείς, δηλ. το υπόλοιπο 10% που δεν έλαβαν μέρος στην εθνεγερσία του 1821 και γιατί. Φαίνεται όμως ότι εκτός από τους παραπάνω γνωστούς αρχιερείς που κατέφυγαν στην επαναστατημένη Ν. Ελλάδα από τους  «υπό τους Τούρ­κους τελούντων τόπων», πρέπει να ήταν και άλλοι γιατί ο συνολικός αριθμός αυτών, σύμφωνα με την εκκλησιαστική επιτροπή του 1833, ανερχόταν σε 30. (Θεοκλήτου Στράγκα, Εκκλησίας Ελλάδος Ιστορία εκ πηγών αψευδών 1817-1967, τ. Α', σ. 35).

Συμπερασματικώς, υπάρχουν 73 αρχιερείς που έλαβαν μέρος στην Επανάσταση, 42 αρχιερείς που βασανίστηκαν, εξορίστηκαν, εκθρονίστηκαν κ.ο.κ., και 45 αρχιερείς που θανατώθηκαν με βασανιστήρια, εκτελέστηκαν ή εφονεύθησαν στην μάχη.

Σύμφωνα με τους μετριώτερους υπολογισμούς που προέρχονται από τον Γάλλο Πουκεβίλ, κατά την διάρκειαν της τουρκοκρατίας:

oΈνδεκα (11) Πατριάρχες απαγχονίσθηκαν ή αποκεφαλίσθηκαν.

oΕκατό (100) Επίσκοποι υπέστησαν μαρτυρικό θάνατο.

oΈξη χιλιάδες (6.000) κληρικοί εμαρτύρησαν και εθανατώθηκαν από τους Τούρκους κατακτητές.

9. Ο ρόλος της Εκκλησίας και του Ράσου στην ηθική και πνευματική προετοιμασία του 1821,  είναι μαχητικός και πανθομολογούμενος.

Το ελληνορθόδοξο φρόνημα και η εθνική ταυτότητα διαφυλάχθηκαν με την βοήθεια της Παιδείας, η οποία ήταν κατ’ εξοχήν έργο του ορθοδόξου κλήρου. Σε κρυφά και φανερά σχολεία, αναλόγως των συνθηκών που επικρατούσαν, τα ελληνόπουλα μάθαιναν από τους ιερείς την Πίστη τους, την γλώσσα τους και εγαλουχούντο με τον πόθο για Ελευθερία.

Σ’ αυτές τις δύσκολες συνθήκες η εκκλησία συνέβαλε μεταδίδοντας έστω μερικά κολλυβογράμματα δια των λειτουργικών  της βιβλίων. Χαρακτηριστικά, ο Φωτάκος, υπασπιστής του Κολοκοτρώνη, αναφέρει στ’ απομνημονεύματα του:

«Μόνοι των οι Έλληνες εφρόντιζαν δια την παιδείαν, η οποία εσυνίστατο εις το να μανθάνουν τα κοινά γράμματα, και ολίγην αριθμητικήν ακανόνιστον. Εν ελλείψει δε διδασκάλου ο ιερεύς εφρόντιζε περί του τούτου. Όλα αυτά εγίνοντο και προφυλακτά απ’ τους Τούρκους» (Φωτάκου, Απομηνονεύματα).

Ο Άγιος Κοσμάς ο Αιτωλός, ήταν ιερομόναχος, ίδρυσε διακόσια σχολεία και κήρυξε σε εκατοντάδες πόλεις και χωριά την ελπίδα για το «ποθούμενον», την απελευθέρωση. Οι Νεομάρτυρες, οι πρώτοι αντιστασιακοί της δουλείας, αρνήθηκαν να τουρκέψουν και δεν φοβήθηκαν τον δήμιο. Την πνευματική τους υποστήριξη και ενθάρρυνση είχαν αναλάβει οι κληρικοί που τους εξομολογούσαν, οι λεγόμενοι «αλείπται» (αλείπτης-ου=προγυμναστής).

10. Τον άρρηκτο δεσμό Έθνους και Εκκλησίας, όπως αυτός σφυρηλατήθηκε μέσα από τις φλόγες του 1821, ανεγνώρισε επισήμως η νέα Ελληνική Πολιτεία. Το 1832 ο υπουργός Εκκλησιαστικών Ιάκωβος Ρίζος -Νερουλός τόνισε: «Ποσάκις, καθ’ όλον το διάστημα του ιερού αγώνος, το ελληνικόν ιερατείον έδωκε δείγματα ηρωικού Χριστιανισμού! Ποσάκις αφειδήσαντες (ΣΣκ: δεν εφείσθησαν, αλλά θυσίασαν την ζωή τους) εαυτούς οι σεβάσμιοι της Εκκλησίας ποιμένες έθεντο τας ψυχάς υπέρ των προβάτων!» 

Και το 1852 σε έκθεση που υπέβαλε στην Βουλή των Ελλήνων ειδική επιτροπή υπό τον Θρασύβουλο Ζαΐμη επιβεβαιώνει την θυσία της Εκκλησίας υπέρ του Γένους:

«Αύτη, δήλα δη, η Ορθόδοξος Εκκλησία, διετήρησεν εν ταις περιπετείαις των χρόνων την πνευματικήν και εθνικήν ενότητα των Ελλήνων».

11. Δυστυχώς, αρκετοί ραμφιστές-παραχαράκτες των ιστορικών κειμένων και οι μισθωμένοι προπαγανδιστές, δρώντες άλλοτε αυτοβούλως, από ιδεοληψίαν, αγραμματοσύνη, αλαζονείαν, ανοησίαν, ή άλλοτε κινούμενοι υστεροβούλως και ετεροβούλως, από εθνομηδενισμόν, θρησκευτικήν μισαλλοδοξίαν, ανθελληνισμόν, ωφελιμισμόν, απολύτη ξενολατρεία-υποτέλεια στο ΣΥΣΤΗΜΑ (εθνικοί μειοδότες-προδότες), όχι μόνον αμφισβητούν αλλά αρνούνται την προσφορά της Ορθόδοξης Εκκλησίας τόσον στην περίοδο τηςΤουρκοκρατίας, όσον και κατά τους αγώνες της εθνικής Παλιγγενεσίας 1821.

ΔΕΝ απορούμεν πλέον, για την θρασυστομίαν, την παράνοιαν και κυνικότητα των λόγων και έργων τους, επισημαίνομεν όμως, ότι παραμένουν αμετανόητοι και συνεπώς έχουν καταστεί Ηθικώς, Πνευματικώς και Εθνικώς επιζήμιοι.

Αποτελούν την κατάρα και την χολέρα του Ελληνισμού και της Ορθοδοξίας.

12. Οι προμνησθέντες παραχαράκτες της ιστορίας και μισθωμένοι προπαγανδιστές εις βάρος της ορθόδοξης Εκκλησίας, δρουν σήμερα ανενόχλητοι, εκμεταλλευόμενοι και την «αλαλίαν» της πνευματικής ηγεσίας της χώρας (στους οποίους δυστυχώς, συγκαταλέγεται και μερίδα επίορκων ρασοφόρων). Παρά ταύτα, όλοι αυτοί και όσοι άλλοι, τυχόν, προστεθούν εις το μέλλον, ΔΕΝ πρόκειται να αλλοιώσουν, την ιστορικώς καταγεγραμμένη πραγματικότητα, για τον πρωταγωνιστικόν/ Εθναρχικόν ρόλον της Ορθόδοξης Εκκλησίας, στους αγώνες κατά την τουρκοκρατίαν και την εθνεγερσίαν του 1821.

Εμείς τους δώσαμε την απάντηση, δια της εκτενούς παρουσιάσεως και αναλύσεως του παρόντος θέματος, όχι με αυθαίρετες εκτιμήσεις και πολιτικές ιδεοληπτικές δοκησισοφίες, όπως οι ίδιοι συνηθίζουν, αλλά με βάση έγγραφα και μαρτυρίες των πρωταγωνιστών της περιόδου εκείνης, παραθέτοντες και την σχετική βιβλιογραφία.

Τα αληθή ιστορικά γεγονότα (μη αναγραφόμενα στα εγχειρίδια της συμβατικής Ιστορίας που διδάσκονται σήμερα οι Ελληνόπαιδες σ’ όλες τις Εκπαιδευτικές βαθμίδες) και οι καταλυτικές καταγραφές αυτοπτών και αυτήκοων μαρτύρων, δίδουν στους βδελυρούς συκοφάντες αποστομωτική απάντηση!!!

ΕΠΙΛΟΓΟΣ

Τιμώντες τους πρωτεργάτες της Εθνεγερσίας του 1821, δεν μας διαλανθάνει το γεγονός ότι η Ελληνική Επανάσταση, είναι ένα θαύμα, αποτέλεσμα της πίστεως εις τον Θεόν. Οι Πατριάρχες, οι Επισκόποι, οι απλοί Ιερείς, οι καλόγηροι, οι διδάσκαλοι, οι αρματωλοί, οι κλέφτες, οι οπλαρχηγοί, οι πλοίαρχοι, οι πυρπολητές, συμπεριλαμβανομένων γνωστών και αγνώστων ηρωϊκών Ελληνίδων, όλοι αυτοί που αποτέλεσαν την «θείαν παρεμβολήν της παρατάξεως Κυρίου», υπήρξαν άνθρωποι της ακραδάντου πίστεως, τους οποίους ώπλιζε με ελπίδα, με υπομονή και θυσία πνευματική.

Η Εκκλησία μας προμαχούσε πάντοτε εις όλους τους Εθνικούς Αγώνας του Ελληνισμού με εκατόμβες θυμάτων κληρικών παντός βαθμού. Η  Ορθοδοξία και Ελληνισμός, διήγον και διάγουν βίον παράλληλον και δεν μπορεί να νοηθεί στην Ελλλάδα, χωρισμός Πολιτείας και Εκκλησίας.

Συνεπώς για να συνεχίσουμε να υπάρχουμε ως Έλληνες, θα πρέπει να διαφυλάξουμε «ως κόρην οφθαλμού» την Ορθόδοξη χριστιανική μας πίστη που είναι η πλέον πολύτιμη εθνική μας κληρονομιά και αναπόσπαστον μέρος, το κύριον, της Εθνικής μας ταυτότητος.  

Πέραν των όσων παρουσιάσαμε αναλυτικώς για την προσφοράν της Ορθόδοξης Εκκλησίας στους αγώνες του Έθνους (1453-1821) και ιδιαιτέρως στον απελευθερωτικό αγώνα του 1821, ο Εορτασμός κάθε χρόνο, της επετείου της 25ης Μαρτίου 1821, μας προσφέρει μοναδική ευκαιρία αφυπνίσεως της αδρανοποιημένης Ελληνικής ψυχής μας, ιδιαίτερα σε μια κρίσιμη περίοδο κατά την οποίαν:

-Οι Τούρκοι καταπατητές πολλών Ελληνικών εδαφών, απροκαλύπτως πλέον διατυπώνουν διεκδικήσεις ακόμη και σε βάρος των κυριαρχικών μας δικαιωμάτων του σημερινού ελλαδικού κράτους.

-Εξυφαίνονται σχέδια νέων βιαίων ανακατατάξεων στην ευρύτερη περιοχή (μετά την κατασκευήν από τους Εθνοκατασκευαστές,  των ανυπάρκτων ιστορικώς, εθνολογικώς και αρχαιολογικώς κρατιδίων του Κοσόβου και των Σκοπίων) και οι φλόγες νέων συγκρούσεων στην Χερσόννησο του Αίμου (Βαλκάνια) πλησιάζουν επικίνδυνα τα Βόρεια σύνορά μας.

-Όλοι οι παρείσακτοι γείτονες που κατέχουν αρχαιόθεν Ελληνικά εδάφη, ανήκοντα στο Ελληνικό Έθνος, ιστορικώς, αρχαιολογικώς και Εθνολογικώς, διεκδικούν απροκαλύπτως ή συγκεκαλυμμένως, κάποιο κομμάτι και της σημερινής ελλαδικής γης, αυτής που απέμεινε ως απολειφάδι από την πάλαι ποτέ κραταιά Ελληνική/Ρωμαϊϊκη Αυτοκρατορία μας, την Ρωμανία μας, την κακώς και ανιστορήτως αποκαλουμένη Βυζάντιον,  με πρωτεύουσα την Κωνσταντινούπολη

-Ευρισκόμεθα ήδη κάτω από τον ζυγό οικονομικών δολοφόνων και διεθνών τοκογλύφων τραπεζιτών και δανειστών, υποτελείς, σε μια σύγχρονης μορφής πολιτικο-οικονομική επιτροπεία και κατοχή, με τον ιουδαιοταλμουδικόν μανδύαν της νεοφεουδαρχικής βουλευτοκρατίας ή «κοινοβουλευτικής δημοκρατίας».

Και το ερώτημα που βρίσκεται στα χείλη αλλά και την καρδιά όλων των υγιώς σκεπτομένων Ελλήνων είναι:  Υπάρχει πιθανότης ή δυνατότης απαλλαγής μας από τα δεσμά των αδίστακτων αιμοποτών, πολιτικο-οικονομικών κατακτητών μας και των των πειθηνίων εγχωρίων διαχειριστικών οργάνων τους;

Για να απαλλαγούμε από αυτήν την νέαν κατοχή, είναι αναγκαίον όσον ποτέ άλλοτε, να αντλήσουμε και να εφαρμόσουμε τα σωτηριώδη διδάγματα του διπλού εορτασμού της 25ης Μαρτίου, τα οποία αγνοούμε ή αδυνατούμε να εφαρμόσουμε, είτε από δική μας αβελτηρία, άγνοια και φόβο που μας ενσπείρουν καθημερινώς οι τρομοκράτες ελλαδίτες εξουσιαστές (οι ίδιοι ή τα όργανά τους), είτε από σκόπιμη αδιαφορία της εκάστοτε ξενόδουλης Ελλαδικής εξουσίας.

Τα διδάγματα-μηνύματα της 25ης Μαρτίου, συνοψίζονται στα εξής:

oΕθνική Μνήμη.

oΕθνική Ομοψυχία.

oΕθνική Επαγρύπνηση και Πολεμική Ετοιμότητα.   

oΚαθολική και εθελουσία απόφαση για οποιαδήποτε θυσία «Για του Χριστού την πίστη την Αγία και της Πατρίδος την Ελευθερία».

oΠίστη στην αδάμαστη Ελληνική θέληση και στην δύναμη της Ελληνικής Ψυχής.

oΤεθεμελιωμένη, εδραία και αμετακίνητη πίστη και Μοναδική Ελπίδα, στον Τριαδικό Θεό της Ορθοδοξίας.

«Εις τον Θεό, εστήριξα τις ελπίδες μου. Δεν θα φοβηθώ, οτιδήποτε επιχειρήσει να κάνη εναντίον μου, οποιοσδήποτε άνθρωπος» (ΨΑΛΜΟΙ: 55/12).

Σε κάποιους, τα παραπάνω διδάγματα-μηνύματα που σηματοδοτούν τις ενέργειες της αντιστάσεώς μας στους ξενόφερτους κατακτητές μας και τους εγχώριους υπηρέτες τους, ίσως φανούν ως ευχολόγια, όπως εκείνα με τα οποία συνηθίζουν οι ομιλητές, να κατακλείουν τις επετειακές ομιλίες τους.

Σε όσους δίδεται τοιαύτη εντύπωση, και εφ’ όσον πιστεύουν ότι σήμερα είμαστε και πάλιν κατ’ επίφαση ελεύθεροι, ουσιαστικώς όμως υπό Πολιτικο-Οικονομική δουλεία, όπως και επί τουρκοκρατίας, αλλά με διαφορετική μορφή, θα το θέσουμε διαφορετικά:

Για να απαλλαγούμε από την σημερινή κατάσταση υποτελείας στους δανειστές και τους εγχώριους ελλαδίτες διαχειριστές τους, πρέπει να γίνει ένας νέος Επανευαγγελισμός του Έθνους, τον οποίον όπως και στο παρελθόν, μόνον ο Κύριος μπορεί να αποφασίσει να γίνει.

Κατά την ταπεινήν μας άποψη, για να γίνει κάτι τέτοιο, πρέπει να συντρέξουν οι εξής προϋποθέσεις και παρακαλούμεν μην προτρέξετε να τις κατατάξετε στην κατηγορία των αδυνάτων, στην σφαίρα των θεωρητικών ευχολογίων, των ακατόρθωτων:

1η/ Συνειδητοποίηση από τους Έλληνες ότι είναι πλήρως εξαρτημένοι και εθισμένοι στα πολιτικο-ψυχοναρκωτικά που μας ποτίζει καθημερινώς το Σύστημα, κυρίως δια των ΜΜΕ.

Με άλλα λόγια, ότι ευρίσκονται περίπου στην ίδια ψυχοσωματική και διανοητική κατάσταση που ευρίσκεται οιοσδήποτε εθισμένος σε σκληρά ναρκωτικά.

Η συνειδητοποίηση μπορεί να γίνει με την απόκτηση αυτογνωσίας, και κριτικής ικανότητος τόσον των μετεπαναστατικών (από το 1821) ιστορικών γεγονότων όσον και των τεκταινομένων στο πολιτικο-οικονομικό στερέωμα (εγχωρίως και παγκοσμίως), τις τελευταίες δεκαετίες.

Το πρώτο, αυτογνωσία, που είναι ικανή και αναγκαία προϋπόθεση για να υπάρξει κριτική ικανότητα, σημαίνει γνώση του εαυτού μας από εμάς τους ίδιους. Τουτέστιν να είμαστε γνώστες κυρίως της ηθικής και πνευματικής μας συγκροτήσεως και κατά δεύτερον της οργανικής μας υποστάσεως.

Ανεκτίμητος καρπός της αυτογνωσίας είναι η αυτοσυνειδησία. Εφ’ όσον έκαστος διαθέτει πλέον αυτοσυνειδησίαν, είναι κατ’ ακολουθίαν εύκολη πάσα ενέργεια και πράξη του βίου, δεδομένου ότι «Η αυτογνωσία είναι ο χρυσός ζυγός πάντων των έργων μας εις τον προσωπικόν και δημόσιον βίον μας».3

Το δεύτερο [κριτική ικανότητα των μετεπαναστατικών (μετά το 1821) και μεταπολεμικών (μετά τον 2ον παγκόσμιο πόλεμο) γεγονότων], προϋποθέτει πνευματική διαύγεια και αμερόληπτη-αντικειμενική κρίση, πριν από κάθε έρευνα και λεπτομερή μελέτη των ιστορικών πηγών. Έτσι θα συνειδητοποιήσουμε την ιστορική και πνευματική αναγκαιότητα αναθεωρήσεως της Συστημικής-συμβατικής Ιστορίας και της εκ  βάθρων ανακαινίσεως του ισχύοντος και έξωθεν επιβληθέντος, πολιτικού συστήματος διακυβερνήσεως καθώς και  εκπαιδευτικού τοιούτου (σε θεσμούς και πρόσωπα).

2η/ Πλήρης απεξάρτηση από ΟΛΑ τα ψυχοναρκωτικά του Συστήματος.

Η αυτογνωσία και η απόκτηση κριτικής ικανότητος θα μας βοηθήσουν για την σταδιακή απεξάρτηση από τα ψυχο-πολιτικά ναρκωτικά του Συστήματος που μας τροφοδοτεί μέσω των εικόνων και της μηνυματικής ηρωΐνης που δεχόμεθα καθημερινώς από τα ΜΜΕ, παρατεινομένου έτσι του εθισμού μας σ’ αυτά.

Αυτό θα συμβεί με συνεχείς πνευματικούς αγώνες, μετάνοια, νηστεία και προσευχή, μέσα από ταμιείον μας, πρωτίστως όμως, μέσα από τις λειτουργικές διαδικασίες της Εκκλησίας. Για τα παραπάνω, ικανή και αναγκαία προϋπόθεση είναι η νήψις4

3η/ Καταφυγή των Ελλήνων, υπό τας περύγας της Ορθόδοξης Εκκλησίας και προσφυγή σε αποδεδειγμένως, άξιους Ποιμένες της.

4η/ Αναζήτηση, αναγνώριση και εντοπισμός τριών (3) προσωπικοτήτων, αληθώς ορθοδόξων Χριστιανών ή αναμονή εμφανίσεώς τους, εφ’ όσον ο Θεός αποφασίσει να τους παρουσιάσει, ως εκτελεστές των εντολών Του.

Τριών (3) αξίων και καθολικού κύρους Ορθοδόξων Ελλήνων που θα αναλάβουν με την Ευλογία τού Τριαδικού Θεού, το τιτάνιο έργο, της αφυπνίσεως και απαλλαγής μας από τους κατακτητές μας.

Μία επιλογή που φαντάζει δύσκολη έως αδύνατη και ένα έργο φαινομενικώς ακατόρθωτο!!!

Μα αδύνατη και ακατόρθωτη δεν εθεωρείτο από την παμψηφία σχεδόν, Ελλήνων και ξένων, η Εθνική απελευθέρωση, των Ελλήνων, μετά από 400 χρόνια Τουρκικής δουλείας;

Ένα μόνο ερώτημα προκύπτει:

Ποιες πρέπει να είναι οι προδιαγραφές αυτής της όντως σωτηριώδους ανθρώπινης Τριάδος;

Η πολιτική και εκκλησιαστική ιστορία μας, δίδουν την απάντηση:

-Ένας νέος Παλαιών Πατρών Γερμανός, που θα μας προτρέψει να μετανοήσουμε για τις ανομίες μας και θα μας διατάξει σε διαρκή νηστεία και προσευχή…

«Τούτο το γένος ουκ εκπορεύεται ει μη εν προσευχή και νηστεία» (ΜΑΤΘ: 17/21)

-Ένας νέος Ιωάννης Καποδίστριας, που θα μας απαλλάξει από τα δεσμά της οικονομικο-πολιτικής δουλείας του Συστήματος.

-Ένας νέος Θεόδωρος Κολοκοτρώνης, που θα αναλάβει την ηγεσία της Εθνικής Αμύνης της χώρας και απελευθερώσεως ΟΛΩΝ των κατεχομένων από αλλοεθνείς και αλλοδόξους, Εθνικών εδαφών… που θα σταματήσει  τα δάκρυα της Παναγιάς μας Δέσποινας, αφού μετά από χρόνια και καιρούς θα κάνει και πάλιν δική μας, όπως λένε και οι προφητείες, την Βασιλεύουσα, την Πόλη μας, την Κωνσταντινούπολη…

Εάν παρ’ ελπίδα, δεν υπάρχουν τρεις τέτοιες προσωπικότητες μεταξύ των σημερινών Ελλήνων ή δεν μας τους αποκαλύψει ο Κύριος, σημαίνει ότι το έθνος μας εμαράνθη, εξέπεσεν, εξακολουθεί να ανομεί αμετανοήτως, και ως εκ τούτου είναι ανάξιον να ζεί εν Ελευθερία, είναι έθνος υπό εξαφάνιση  και εμείς είμαστε ανάξιοι να καλούμεθα Έλληνες, πολύ δε περισσότερο Ρωμηοί, τουτέστιν Έλληνες Ορθόδοξοι Χριστιανοί.

Σημαίνει ότι ο Κύριος μας εγκατέλειψε λόγω της παρατεταμένης ανομίας μας ή εξακολουθεί δια της μακροθυμίας Του να μας δοκιμάζει μέσω ανυπέρβλητων δυσχερειών και οδυνηρών θλίψεων…

Πιστεύομεν όμως, ότι δεν μας εγκατέλειψε ο Κύριος και έχει το Σχέδιόν Του για τον Νέον Επανευαγγελισμόν του Γένους των Ελλήνων, τους πρωτότοκους του Νέου Ισραήλ της Χάριτος…

Ας μην ανυπομονούμεν και μην  χάνουμε την ελπίδα και την Πίστη μας. «Τα αδύνατα παρά ανθρώποις, δυνατά παρά τω Θεώ εστίν…». (ΛΟΥΚΑΣ: 18/27).

Αυτό μας υπενθυμίζει και επιτάσσει η φωνή των προγόνων μας που με την πρωτοπορείαν και Ευλογίαν της Εκκλησίας, αφού αντιστάθηκαν πεισμόνως και καρτερικώς, στον τούρκον κατακτητή επί τέσσαρες αιώνες, επέτυχαν τον άθλον του 1821, το ανθρωπίνως ακατόρθωτο, διότι επανεστάτησαν υπέρ Βωμών και Εστιών, και αγωνίσθηκαν υπό την σκέπην της Θεοτόκου, υπέρ Πίστεως και Πατρίδος.

Τέλος καί τῷ Θεῷ δόξα

---

1 Βασική βιβλιογραφία, όπως υποσ.1 του 1ου μέρους.

2 π. Νικόλαος Ιωαννίδης - Η συμβολὴ της Εκκλησίας στην παλιγγενεσία του 1821.(ο π. Νικόλαος Ιωαννίδης είναι Καθηγητής της Θεολογικής Σχολής Πανεπιστημίου Αθηνών).

-Διαπιστώσεις για την προσφορά στον αγώνα, υπό Αιδεσιμολ. Δημητρίου Λυμπεροπούλου, Εφημερίου Ιερού Ναού Προφήτου  Ηλιού Τριπόλεως.

3 Χρυσή κληρονομιά. Γνωμικά-Αποφθέγματα-Ρητά-Παροιμίαι. Ν. Λαμπέτης, τ. Α΄, σ. 116-117.

4 Νήψις λέγεται η προσοχή και ο άγρυπνος νους, δια να μη περάσουν μέσα εις την ψυχήν μας οι εμπαθείς λογισμοί και οι φαντασίες των πονηρών δαιμόνων. Η ουσία της νήψεως είναι να μη περάσει ο πονηρός λογισμός μέσα εις την καρδίαν και οι εξωτερικές πληροφορίες και εικόνες που μας επιβάλλει το Σύστημα. Μέσα εις την καρδίαν πρέπει να ευρίσκεται μόνον ο νους και όχι οι λογισμοί. Αυτή η πνευματική εγρήγορσις λέγεται νήψις.