ΑΝΘΡΩΠΙΣΜΟΣ Ή
ΘΕΑΝΘΡΩΠΙΣΜΟΣ;
Αθεΐας
Ορμητήριον
Νερτερίων
ιδεολόγημα
Θελξιμβροτών
σόφισμα
Ραιστήρ
Χριστιανισμού
Ωραιοποιημένη
πλάνη
Πατρίδος
ολετήρ
Ιθυφάλλων
βιοθεωρία
Σοδομιστών
καταφύγιον
Μισανθρώπων
άλλοθι
Ορθολογισμού
Θεοποίησις
Σαγήνη
χαλιφρόνων
Ή
Θεοσοφιστών
Ιάλεμος
Ελλήνων Ίμερος
Ανθρωπιστών
Ταράκτωρ
Νεποτισμού
τάφος
Θεηπόλων
πυξίς
Ρωμηοσύνης
Καύχημα
Ωράνιον
(Ουράνιον) δώρον
Παραδείσου
Διαπιστευτήρια
Ιάτρευμα
(ίασις) ψυχών
Σωτηρίας
δόγμα
Μυστηρίων
(Ορθοδοξίας) Μέθεξις
Ορθόδοξος
Ανθρωπισμός
Σκοταδιστών
Όλεθρος1
*
MEΡΟΣ 14ο
Α΄ Α Ν Θ Ρ Ω Π Ι Σ Μ Ο Σ
6. ΚΡΙΤΙΚΗ ΤΟΥ ΑΝΘΡΩΠΙΣΜΟΥ ΚΑΙ ΤΩΝ ΑΝΘΡΩΠΙΣΤΩΝ
α. Γενικά2
Από την περίοδο του 13ου αιώνος,
άρχισε στην Δύση ένας πολυεπίπεδος φιλοσοφικός και πνευματικός σεισμός,
οι ατελεύτητες δονήσεις του οποίου, συνεχιζόμενες επί των ημερών μας, έμελλαν
να καταστρέψουν ό,τι ωραίο, μεγάλο και αληθινό, είχε απομείνει από την εποχή
του οριστικού Εκκλησιαστικού σχίσματος (1054), μεταξύ Ανατολής και Δύσεως. Ο
σεισμός αυτός που ήταν στην κυριολεξία «Τεκτονικός»:
-Χαρακτηρίστηκε
αρχικώς ως επιστροφή στην ελληνορωμαϊκή αρχαιότητα και επανενδοσκόπηση του
μυστηρίου-«άνθρωπος» και αργότερα, ονομάστηκε, κατ’ ευφημισμόν, «ανθρωπισμός» ή «ουμανισμός».
-Προεκάλεσε διαδοχικώς
και διαχρονικώς μέχρι σήμερα, τρία ανεπανόρθωτα ρήγματα, που σημάδεψαν αρχικώς
την Ευρώπη και στην συνέχεια ολόκληρο τον κόσμο.
Το πρώτο ονομάστηκε Αναγέννηση, το δεύτερο Διαφωτισμός
και το τρίτο, το μεγαλύτερο, τις καταστροφικές συνέπειες του οποίου βιώνουμε
σήμερα, Παγκοσμιοποίηση
ή σύγχρονος ανθρωπισμός.
Η «Αναγέννηση», ο «Διαφωτισμός» και
η «Παγκοσμιοποίηση», είναι τρείς
από τις πολλές «μάσκες», με τις οποίες ο κεκαλυμμένος Αντί - λογος [του
όφεως
του μεγάλου του αρχαίου (ΑΠΟΚΑΛ:12/9)], εμφανίσθηκε ως
λόγος «Ορθός», «φιλοσοφικός», και «ανθρώπινος», για να ξερριζώσει απ’ το νου
και τις καρδιές των ανθρώπων, όλες τις φυτείες του Αποκεκαλυμμένου Λόγου (του
Θεανθρώπου Ιησού Χριστού).
Όπως
«ο σατανάς μετασχηματίζεται εις άγγελον
φωτός» (Β΄ΚΟΡΙΝΘ:11/14), έτσι ακριβώς και οι τρεις μετασχηματισμένοι αυτοί
όροι, είναι:
-Ένα συνονθύλευμα από ελκυστικές, παραπλανητικές, αλλοπρόσαλλες,
μισανθρώπινες και αντιχριστιανικές διδασκαλίες, οι οποίες μέσ’ απ’ τις
Ιουδαιοταλμουδικές συναγωγές, και αργότερα τις τεκτονικές/ μασονικές στοές των illuminati, τις
ποικιλώνυμες «λέσχες», τα σαλόνια
- πορνεία του Παρισιού (αφορά κυρίως στην
περίοδο του Διαφωτισμού), και τις αμέτρητες αποκρυφιστικές εταιρείες και
αιρετικές οργανώσεις, υπαγορεύθησαν και μεταφυτεύθηκαν στο νου των ανθρώπων των
Χριστιανικών κοινωνιών της Ευρώπης και στην συνέχεια σ’ όλο τον κόσμο, «μετασχηματισμένες» σε φιλοσοφικοειδείς ανθρωπιστικές και μεταλλαγμένες σε σπουδαιοφανείς
θεωρίες!
-Τα σπέρματα, τα οποία εμβολιασθέντα με το «εύγευστο» και «εύπεπτο»
στους ανθρώπους δηλητήριον του Ανθρωπισμού και της Αγαπολογίας, έμελλε να χρησιμοποιηθούν από τους Νέο-ανθρωπιστές
της σύγχρονης «Νέας Υδροχοϊκής Εποχής», για να γονιμοποιήσει την ΕΩΣΦΟΡΙΚΗ υπόσχεση «...έσεσθε ως θεοί» (ΓΕΝΕΣΗ:3/5).
Ο «Ανθρωπισμός» με τις διάφορες μορφές που έλαβε,
είτε ως περίοδος
ιστορική, είτε ως ρεύμα φιλοσοφικό-πνευματικό, είτε ως κίνημα αναπτύξεως της
επιστήμης και των τεχνών, είτε ως τάση για πολιτικο-κοινωνικο-οικονομικές
μεταβολές, είναι
γέννημα – θρέμμα του ταλμουδικού Ιουδαϊσμού, του Δυτικοευρωπαϊκού αποκρυφισμού
και του αιρετικού μεσαιωνικού Φραγκο-Παπισμού.
Μετά την άλωση του Ρωμαίϊκου/Ελληνικού
Βατικανού, από τα Λατινο-Φραγκικά στίφη (Απο-Ρωμαιοποίηση/Αφελληνισμός της
Δύσεως, 9ος- 10ος αι.) και την οριστικοποίηση της κυριαρχίας του Φραγκοπαπισμού, στα υπόγεια του Βατικανού και
στα εωσφορικά θερμοκήπιά του (Παπικά τάγματα), σχεδιάστηκαν και εξετράφησαν
όλες οι αντιχριστιανικές και θηριοποιητικές συνιστώσες του λεγομένου
ΑΝΘΡΩΠΙΣΜΟΥ.
β. Η Αναγέννηση
1/ Πολλοί, όταν ακούνε την λέξη
«Αναγέννηση», φαντάζονται μια φωτεινή περίοδο ανακάμψεως από τον σκοτεινό
μεσαίωνα και ανθίσεως των γραμμάτων και τεχνών, με πυρήνα την αρχαιοελληνική
κλασική περίοδο: Και όμως, ΔΕΝ υπάρχει χειρότερο
δημιούργημα από την Αναγέννηση, διότι εκείνη η περίοδος, όχι μόνον ΔΕΝ ήταν
φωτεινή, αλλά «περίοδος σκότους»!
Γιατί, θεωρείται η Αναγέννηση ως το χειρότερο
δημιούργημα; Διότι κατά την διάρκειά της:
- Άρχισε η
σταδιακή απομάκρυνση του ανθρώπου από τον Αληθινό Θεό, το Φως το Αληθινό,
-Μεθοδεύτηκε η απόσπασή του από τις
αιρετικές αρπάγες του Φραγκοπαπισμού (ΣΣ: Αυτό ήταν
όντως ένα «θαύμα»), αλλά αντί να επαναφέρει τον άνθρωπο στις αγκάλες
της Πνευματικής Μητρός του, την Ορθόδοξη Εκκλησία, τον προσεκόλλησε στον εαυτό του και αποκλειστικώς
σ’ όλα τα σαρκικά/υλικά/γήϊνα.
Δηλαδή ο σκοπός των πρωταγωνιστών της Αναγεννήσεως, δεν
ήταν να απελευθερώσουν τον άνθρωπο από ό,τι αιρετικό, απάνθρωπο, αντι-αγιογραφικό και τυραννικό στοιχείο
υπήρχε στην Φραγκοπαπική Δύση, αλλά να τον κάνουν να πάψει να πιστεύει στον Θεάνθρωπο
Ιησού Χριστό, την διδασκαλία Του (Χριστιανισμός), να διακόψει οποιαδήποτε σχέση
με τον Θεό. Αυτή η κατάσταση συνεχίζεται σήμερα. Ακούμε συχνά να λένε διάφοροι
κεκράκτες του Συστήματος, «Να γίνει χωρισμός Εκκλησίας-Πολιτείας». Αυτή είναι η
έννοια του «χωρισμού». Να πάψουμε να μιλάμε για Θεό, για πίστη, για Ιησού
Χριστό και Παναγία, για αγίους, για παράδοση, κλπ.
2/ Η κύρια αιτία του πρώτου ρήγματος μεταξύ
κράτους και Εκκλησίας, ήταν η Αναγέννηση. Από την μία πλευρά, ένας καταπιεστικός
ογκόλιθος που λεγότανε Παπισμός, με την πανίσχυρη παπική διοίκηση και από την
άλλη, ένας
κόσμος που πιεζόταν από τους «διανοουμένους», όχι να εγκαταλείψει τον Πάπα ή να
επιστρέψει στις παραδοσιακές χριστιανικές ρίζες του, αλλά να εγκαταλείψει τον
Θεό, με πρόφαση τα ανομήματα του Πάπα και τις κακοδοξίες του Παπισμού.
Το πρώτο ρήγμα, ακολούθησε το 1517, η μεγαλύτερη «μετασεισμική δόνηση», η λεγομένη θρησκευτική
και εκκλησιαστική επανάσταση, η Μεταρρύθμιση, ο Προτεσταντισμός (Λεπτομέρειες στην εκτενή ανάλυση του
θέματος: «Προτεσταντισμός: Εθελοθρησκεία
του Ιουδαιοταλμουδικού Οικουμενισμού ή Πολιτικο-οικονομικό Ιουδαιογενές κίνημα;/Ιαν.-Φεβρ.
2016).
3/ Ο Λούθηρος και όλοι οι άλλοι «μεταρρυθμιστές»
που ακολούθησαν, οι οποίοι ισχυρίζοντο ότι προσπαθούσαν να απαλλαγούν από την
κυριαρχία του Πάπα και του Παπισμού, πραγματοποιώντας «άλμα πολλαπλούν», δήθεν για
να φτάσουν στην πρωτοχριστιανικήν περίοδον, στην ουσία απεμακρύνθησαν απ’ όλη
την Χριστιανική Παράδοση της Ενιαίας Ορθόδοξης Εκκλησίας, Ανατολής και Δύσεως.
Αυτά έκαναν και μας δημιούργησαν 600 περίπου αιρετικές προτεσταντικές
παραφυάδες, που είναι χειρότερες από τον Παπισμό.
Αναμφισβητήτως, η ρίζα όλου του κακού είναι η μεταγενεστέρως
κατασκευασθείσα και επιβληθείσα στην Δύση, φραγκολατινική/ Φραγκοπαπική
παράδοση, τουτέστιν ο αιρετικός Φραγκο-Παπισμός..
Αυτός εγέννησε όλη αυτή την πολιτικο-κοινωνική ακαταστασία,
την θρησκευτική αποστασία και πνευματική ακαθαρσία, στον σημερινό Δυτικό κόσμο.
Με την Αναγέννηση, διαλύθηκε ο κόσμος πολιτιστικώς και ανθρωπιστικώς και με την
Μεταρρύθμιση, διαλύεται θρησκευτικώς κι’ εκκλησιαστικώς.3
4/ Η τέχνη της Αναγεννήσεως,
αποδεσμεύθηκε από το πνευματικό-θεολογικό πλαίσιο πού καθόρισε η Ζ΄ Οικουμενική
Σύνοδος της ενιαίας Ορθόδοξης εκκλησίας Ανατολής και Δύσεως.4
α/ Στην εικονογραφημένη σύνθεση της οροφής
της Capella Sixtina, υπάρχει σοβαρό θέμα (τεχνοτροπίας και θεολογικής ερμηνείας)
με την συνύπαρξη παγανιστικών και χριστιανικών στοιχείων,5 ενώ θέματα της παγανιστικής αρχαιότητος,
βρίσκονται συνυφασμένα με τις εικόνες της χριστιανικής θεολογίας, αποκτώντας
έτσι, ίση αξία με αυτές.
Ο Χριστός, ο
Κριτής του Παντός, βρίσκεται
στο κέντρο της συνθέσεως και είναι
«περισσότερο ένας οργισμένος Δίας πού με το ανυψωμένο πάνω από το κεφάλι δεξί
του χέρι, εξαπολύει τον κεραυνό ή ένας Απόλλων, με τα σημάδια του σταυρού και
του θανάτου και λιγότερο ο Χριστός του Ευαγγελίου, ο Σωτήρας του Κόσμου».
Εδώ ουσιαστικά, ο Μιχαήλ Άγγελος συναντά ένα άλλο
συμπατριώτη του τον Δάντη, ο οποίος
ονομάζει τον
Χριστό, «ύψιστο Δία» (Sommo Giove), τον παρουσιάζει σαν τον
βίαιο κριτή της αντιμεταρρυθμίσεως και όχι σαν τον Θεό πού συγχωρεί.
Στο δεξιό κάτω μέρος της παραστάσεως, ζωγραφίζεται ο
Μίνως «ζωσμένος από φίδια» «με απειλητική έκφραση», με φυσιογνωμία πού ομοιάζει με τον τελετάρχη του Πάπα, Biazio da Cesena6.
β/. Οι επιφανείς ζωγράφοι πού
επιστρατεύθηκαν για τον σκοπό της νέας Αναγεννησιακής τέχνης, ήταν ο
Μποτιτσέλι, ο Περουτζίνο, ο Σιντορέλι, ο Κόζιμο Ροσέλι, ο Πιντουρίκιο, κ.ά. και
βέβαια αργότερα ο μεγάλος ζωγράφος Μιχαήλ Άγγελος πού κορυφώνει την Αναγέννηση
και προαναγγέλλει το Μπαρόκ.
Ο Μακάριος Αμαδέος πού ήταν πνευματικός του Πάπα
Σίξτου Δ΄ «έδωσε την εντολή να
χτιστεί και να ιστορηθεί η Capella Sixtina».
Οι θεολόγοι πού συνετέλεσαν στο πρόγραμμα των σκηνών της Παλαιάς και Καινής
Διαθήκης, ήταν ο Πέτρος Κολόνα,7 γνωστός και ως Πέτρος Γαλατινός πού ήταν στο πνεύμα της φραγκισκανικής ατμόσφαιρας, ο Κροάτης Dragisic Juraj, και «ως εκπρόσωπος της νεοπλατωνικής τάσεως,
εκτός από τον Αιγίδιο
του Βιτέρμπο, ο Ενετός πατρίκιος και πρωτονοτάριος Χριστοφόρος
Μάρκελος».
γ/
Στα πιθανά ερωτήματα, πώς εξηγείται ο ρόλος των αρχαίων Σιβυλλών και
γιατί οι γυμνοί νέοι έχουν τόσο περίοπτη θέση μέσα σε μία «Εκκλησία», στην καλύτερη περίπτωση μπορούμε
να πούμε σχεδόν με βεβαιότητα ότι, ο
Πάπας Ιούλιος Β΄ θέλησε να εξασφαλίσει για τον εαυτό του, μέσα από την χρήση
αρχαίων στοιχείων, την θέση του φυσικού κληρονόμου της αρχαιότητας.
Αυτός
ήταν ο σκοπός της Αναγεννησιακής εικονογραφίας των παπικών ζωγράφων, η προβολή
του εκκοσμικευμένου αρχιαιρεσιάρχη παποκαίσαρος, ως βιαίου κριτού της
Μεταρρυθμίσεως και παντός μη αποδεχομένου την πολιτικο-θρησκευτικήν ηγεσίαν του
και ως κοσμοκράτορος, ελέω του «θεού» του !!!
Αντιθέτως, στην ορθόδοξη εικονογραφία τής Δευτέρας
Παρουσίας, φαίνεται η αλήθεια ότι ο Παράδεισος και η Κόλαση δεν υπάρχουν εξ
επόψεως τού Θεού, αφού ο Θεός δεν έκανε την Κόλαση για να τιμωρήσει τον
άνθρωπο, αλλά υπάρχουν εξ επόψεως τού ανθρώπου. Ο Ίδιος ο Θεός είναι και
Παράδεισος και Κόλαση. Από τον θρόνο τού Θεού εξέρχεται το φως πού φωτίζει τούς
δικαίους και από τον ίδιο τον θρόνο, εξέρχεται ο πύρινος (πνευματικός) ποταμός
πού καίει τούς αμαρτωλούς.
δ/. Οι Δυτικοί Εικονογράφοι στην πραγματικότητα είναι ζωγράφοι και όχι
Αγιογράφοι, που αλλοιώνουν το πραγματικό νόημα της εικόνας και παραπλανούν
τον θεατή.. Στην Δύση οι εικόνες δεν εκφράζουν την άρρητη πραγματικότητα, αλλά την
κτιστή πραγματικότητα, εκφράζουν τον αμεταμόρφωτο κτιστό κόσμο, τον κόσμο των
αισθήσεων και των αισθητών και δεν οδηγούν στην θεοποιό μέθεξη.
Στην πραγματικότητα οι εικόνες της δυτικής
Αναγεννησιακής περιόδου, απομακρύνονται από το μυστήριο της Βασιλείας του Θεού,
εγκλωβίζουν τον άνθρωπο στην αισθητή πραγματικότητα, και δεν του δίνουν την
δυνατότητα να μεθέξει της ακτίστου Χάριτος.
Επικρατεί,
δηλαδή, μια εγκοσμιοκρατία και αισθησιοκρατία.
ε/. Στην εικονογράφηση του παρεκκλησίου,
αποτυπώνεται η αντιχριστιανική θεολογία του σχολαστικισμού, όπως αναπτύχθηκε
στην παπική Δύση από τον 9ο αιώνα και μετά. Πράγματι, σε παραστάσεις
εικονογραφείται η ουσία του Θεού, την οποίαν οι παπικοί επιδιώκουν να καταλάβουν.
Έτσι, δίδουν μία αυθαίρετη και απαράδεκτη από κάθε άποψη ερμηνεία για τους
τρείς ουρανούς, μέχρι τους οποίους ανήλθεν ο Απόστολος Παύλος [Η αρπαγή του
Παύλου έως τρίτου ουρανού και η είσοδός του στον παράδεισο (Β΄ ΚΟΡΙΝΘ:12/1-6)].
Συγκεκριμένως, ερμηνεύουν ότι ο πρώτος ουρανός είναι η γνώση του εαυτού μας, ο δεύτερος ουρανός είναι η τέλεια γνώση της κτίσεως και ο τρίτος ουρανός είναι η θεωρία/ θεοπτία
του Θεού.
Καθαρώς
ορθολογιστική αντίληψη του Υπερλογικού Θεού και ανθρωποκεντρική ερμηνεία του
ακαταλήπτου μυστηρίου της Δημιουργίας, με την παρουσίαση του πάπα ως του
Νυμφίου ολόκληρης της Χριστιανικής Εκκλησίας!!!
Αυτό
είναι βλασφημία κατά του Τριαδικού Θεού!!!
Να, ποίοι ήσαν οι ζωγράφοι- «αγιογράφοι» της
Αναγεννησιακής παπικής Δύσεως και ποιά αντιχριστιανικά-παγανιστικά μηνύματα
διέδιδαν με τα έργα τους!
5/ Ο ρόλος του οίκου των
Μεδίκων (1169-1737)8
Σημαντικώτατο ρόλο στην «φύτευση»,
καλλιέργεια και άνθιση του σπόρου της Αναγενήσεως, έπαιξε η ζάπλουτη οικογένεια
του οίκου των Μεδίκων. Ο 1469 ο Λορέντζο (Λαυρέντιος) των Μεδίκων,
επονομαζόμενος και μεγαλοπρεπής, ανέλαβε την διοίκηση της Φλωρεντίας. Ήταν
μόλις 20 χρόνων, αλλά όλη του την ζωή εκπαιδευόταν γι’ αυτόν ακριβώς τον ρόλο.
Ο πατέρας και ο παππούς του είχαν κυβερνήσει την Φλωρεντία και είχαν δοξαστεί
ως πάτρωνες των τεχνών και ιδιοφυείς επιχειρηματίες.
α/ Λαυρέντιος ο Μεγαλοπρεπής των Μεδίκων
(1449-1492)
Ο Λαυρέντιος ο μεγαλοπρεπής υπήρξε πολιτικός, τραπεζίτης, ποιητής, ηγέτης της οικογένειας των
Μεδίκων και της πόλεως της
Φλωρεντίας, αλλά και μαικήνας των γραμμάτων και των τεχνών. Ανέλαβε
τα ηνία από κοινού με τον νεότερο αδελφό του Ιουλιανό, μετά τον θάνατο του
πατέρα τους Πέτρου του ποδαγρικού, το 1469.
Το 1469 παντρεύτηκε την Clarice Orsini μέλος
της ισχυρής οικογένειας ευγενών από την Ρώμη εξασφαλίζοντας έτσι έναν αναγκαίο,
για την εδραίωση του, σύμμαχο. Τον γάμο αυτό επιδίωξε η μητέρα του Lucrecia
Tornabuoni, ώστε η αστική οικογένεια των Μεδίκων να αποκτήσει δεσμούς με την
τάξη των ευγενών και με τον καιρό να ενταχθεί σ’ αυτήν.
Συγκέντρωσε στην αυλή του, υπό την προστασία του, μεγάλους καλλιτέχνες
της εποχής. Αξιοσημείωτο είναι πως ο Μιχαήλ Άγγελος μεγάλωσε στην αυλή του,
όταν μικρό παιδί έφτασε στην Φλωρεντία. Η δολοφονία του αδελφού του τον πλήγωσε
βαθιά και ο ίδιος ανέθρεψε με πολύ φροντίδα τον εκτός γάμου ανιψιό του, Ιούλιο.
Την τρυφηλή ζωή των
Μεδίκων και των Φλωρεντινών, ήλθε να ταράξει το 1490, ο μοναχός και ιεροκήρυκας
Girolamo Savonarola.
Κήρυττε από τον άμβωνα του αγίου Μάρκου ενάντια στην κοσμική/ χλιδάτη ζωή, την
στροφή προς το κλασικισμό και την απομάκρυνση από την παπική εκκλησία που
έφερνε το ρεύμα της αναγεννήσεως και «προφήτευε» την τιμωρία της πόλεως. Για
την κρατούσα αυτή κατάσταση, θεωρούσε υπεύθυνο τον Λαυρέντιο.
β/ Η τέχνη τής Ιταλικής Αναγεννήσεως, την περίοδον της παντοδυναμίας των
Μεδίκων, ΔΕΝ σήμαινε στροφή προς την κλασική ελληνορωμαϊκή αρχαιότητα, όπως
υποστηρίζουν ακόμη και σήμερον, αρκετοί αγράμματοι και ανιστόρητοι κριτικοί.
Αποδείξαμε ότι η σημειολογία της Αναγεννησιακής τέχνης,
ήταν η εκκοσμίκευση και επιστροφή στην
παγανιστική/αποκρυφιστική αντίληψη.
Στόχος της Αναγεννησιακής τεχνοτροπίας, ήταν να μετατρέψει την εικαστική
επιφάνεια σε ένα κομμάτι τής εξωτερικής πραγματικότητας, γι’ αυτό εφαρμόζει την
γεωμετρική προοπτική για την απόδοση τού βάθους και αποδίδει την ανθρώπινη
μορφή με απτικές αξίες, δηλαδή με όγκο. Ο θεατής πρέπει να πεισθεί ότι αυτό που
βλέπει πάνω στον πίνακα ή την τοιχογραφία είναι συνέχεια του εξωτερικού κόσμου
και να διαπαιδαγωγηθεί από το θέμα, τουτέστιν να προσκολλάται αποκλειστικώς στα
γήϊνα.
Αντί για τις διακηρυσσόμενες από τους Αναγεννησιακούς,
ιδέες του Αριστοτέλη και του Πλάτωνος, προωθούνται φανερώς και κρυφίως, οι
ιδέες τού νεοπλατωνισμού και του μυστικισμού που καλλιεργούνται στην αυλή των
Μεδίκων, την εποχή του Λαυρεντίου (Λορέντσο) του Μεγαλοπρεπούς (15ος αι.), με ηγετική φυσιογνωμία τον φιλόσοφο και
παπικό «ιερέα», Μarsilio
Ficino.9
Αυτές οι
γνωστικιστικές και αποκρυφιστικές ιδέες, αποτελούν το κυρίαρχο πνευματικό κλίμα μεσα στο
οποίο ανδρώνονται πολλοί καλλιτέχνες της εποχής στην Φλωρεντία, όπως ο Botticelli και ο Μιχαήλ Άγγελος.
Σημειώνουμε και υπογγραμμίζουμε τα εξής:
.Το «αναγεννησιακό» εικονογραφικό πρόγραμμα, που τόσον
προβάλλεται σήμερα από τους ανιστόρητους και αγράμματους ανθρωπιστές (εάν δεν
το γνωρίζουν) ή τους φαρισαϊζοντες «φωταδιστές» (εάν το γνωρίζουν), σχεδιάσθηκε
από τον καμπαλιστή
καρδινάλιο Aιγίδιο του Viterbo,10
.Ο Aιγίδιος του Viterbo που εθεωρείτο ένας από τους πλέον έγκριτους
«θεολόγους» τής αυλής τού Πάπα Ιούλιου Β΄, τής οικογένειας Della Rovere, είχε μαθητεύσει κοντά στον νεοπλατωνικό και
αποκρυφιστή, με ιδιαίτερη ενασχόληση στην αστρολογική μαγεία και τον Αιγυπτιακό
μυστικισμό, παπικό «ιερέα» Marsilio Ficino.11
γ/ Η σχέση του οίκου των Μεδίκων (1169-1737) με τους
Ιουδαίους εμπόρους και τραπεζίτες της Ιταλίας.
Ο οίκος των Μεδίκων12 είναι αντίστοιχος με τους οίκους των Rotschilds, Rockefellers, Morgans και άλλων elite οικογενειών που υπάρχουν στις ημέρες μας. Συνεδέθη στενώς με τον
Ιουδαϊσμό της Ιταλίας, ο οποίος από τα μέσα του 15ου αιώνος, είχε οργανωθεί σε
κοινότητες στις κυριώτερες Ιταλικές πόλεις, Φλωρεντία, Πίζα, Σιένα και Λιβόρνο,
με ένα δίκτυο τραπεζών στην ευρύτερη περιοχή.
Ο σύνδεσμος αυτός,
ενδυναμώθηκε μετά από τους κοινούς διωγμούς που υπέστησαν Μέδικοι και Ιουδαίοι,
την δεκαετία του 1490, όταν εξεδιώχθησαν αμφότεροι από την περιοχή της
Φλωρεντίας, από τον πολιτικό και θρησκευτικό ηγέτη της Φλωρεντίας, Girolamo Savonarola.
Όταν οι Μέδικοι επέστρεψαν στην εξουσία, το 1512 (ΣΣ: Φανταζόμαστε με την βοήθειαν ποίων), τότε ήρθησαν και οι
περιορισμοί για τους Ιουδαίους, μέχρι τις νέες διώξεις τους, το 1527.
Μετά την
εκδίωξη των Μεδίκων από την Φλωρεντία το 1527, επανήλθε η δημοκρατία, αλλά το
1530, μετά την περίφημη πολιορκία, η πόλη αναγκάστηκε να παραδοθεί στις
αυτοκρατορικές δυνάμεις και ο Κάρολος V όρισε τον Αλέξανδρο (Alessandro) των
Μεδίκων, νόθο γιο του Λορένζο ΙΙ,
κυβερνήτη της Φλωρεντίας.
Όλες οι πολιτικές εξουσίες καταργήθηκαν
και ο Αλέξανδρος κυβέρνησε ως δούκας έως το 1537, όταν δολοφονήθηκε από συγγενή
του, τον Λορένζο ντι Πιερφρανσέσκο/Lorenzo di Pierfrancesco, ο οποίος
διέφυγε στην Βενετία.
Το 1537, ανέλαβε την
εξουσία της Φλωρεντίας, ως κυρίαρχος πρίγκηπας ο Cosimo I (Κοσμάς Α΄) των Μεδίκων [Κόζιμο Α΄ των Μεδίκων/Cosimo I de’ Medici (1519 –
1574)].13
Προερχόμενος από μία ισχυρή εμπορική οικογένεια,
διαπραγματεύτηκε προς ίδιον όφελος, κυρίως, τους όρους επιστροφής των Ιουδαίων
στην Φλωρεντία, αναγνωρίζοντας την οικονομική ισχύ και το επιχειρηματικό πνεύμα
των Ιουδαίων, διωγμένων από την Ιβηρική Χερσόννησο την δεκαετία του 1490....
Από την
δεκαετία του 1540, λιγώτερο από 10 χρόνια από τότε που ανήλθε στην εξουσία ο Cosimo I, άρχισε να στρατολογεί πλούσιους Ισπανούς και Πορτογάλλους
Ιουδαίους, για επανεγκατάστασή τους στην ελεγχομένη απ’ αυτόν περιοχήν
της Φλωρεντίας και του κυρίως λιμένος της Πίζας..
Την ίδια περίπου περίοδο, πολλοί εκδιωχθέντες
Ιουδαίοι έμποροι και τραπεζίτες, από την Νάπολη και τα γκέτο της Ρώμης και
Ανγκόνας, άρχισαν να επιστρέφουν στην Τοσκάνη. Στους Ιουδαίους, ο Cosimo
παρέσχε
πολλά προνόμια. Όμως, από τότε που οι σχέσεις του παπικού κράτους με την
Ισπανία απεκατεστάθησαν και έφθασαν σε υψηλό επίπεδο, και επειδή οι Ιουδαίοι
είχαν αποκτήσει μεγάλη οικονομική ισχύ και πολιτική επιρροή, προέβη σε νέους
διωγμούς κατά των ιουδαίων, έκλεισε τις τράπεζές τους και τους υποχρέωσε να φέρουν διακριτικό περιβραχιόνιον προς αναγνώρισή
τους, απαγορεύσας μάλιστα νέα εγκατάσταση Ιουδαίων, στα δύο νέα γκέτο της
Φλωρεντίας και Σιένα..!!!
Στην πραγματικότητα, οι σχέσεις Ιουδαίων και
Μεδίκων εχαρακτηρίζοντο από μία μεταπτωτική ισορροπία προνομίων και
απαγορεύσεων ή συμβιβασμών, η οποία τελικώς απέβη υπέρ των Ιουδαίων, βασικών
χρηματοδοτών του οίκου των Μεδίκων, οι οποίοι με την σειρά τους, όπως προείπαμε,
ήσαν οι μαικήνες των καλλιτεχνών της Αναγεννήσεως..
Μαικήνες, με τα χρήματα που είχαν αποκτήσει από
τις σχέσεις και συναλλαγές τους με τους Ιουδαίους εμπόρους και τραπεζίτες, με
ό,τι αυτό σημαίνει για την Αναγεννησιακή τέχνη και την διαφοροποιημένη
τεχνοτροπία από εκείνη της Ανατολής.
Ο
μυστικισμός ή κρυπτο-παγανισμός, είναι ένα από τα χαρακτηριστικά της
Αναγεννησιακής τεχνοτροπίας, και ο
νοών νοείτω!
Κάθε ημέρα, η αναδίφηση των αρχείων της
διεθνούς γραμματείας για τους Μεδίκους, ιδιαιτέρως των Φλωρεντιανών αρχείων,
μας προσφέρει συναρπαστικές ανακαλύψεις για τις σχέσεις Μεδίκων-Ιουδαίων,
αφορώσες στις Ιουδαϊκές δραστηριότητες, όχι μόνον στην Τοσκάνη και τις άλλες
ελεγχόμενες από τους Μεδίκους περιοχές, αλλά σ’όλη την Ευρώπη και την Μεσόγειο
και όλο τον κόσμο, οι οποίες ανανεώνουν τις απόψεις μας για το παρελθόν, και
μας οδηγούν στον δρόμο της ευρυμάθειας και μελλοντικών επιστημονικών θεωρήσεων.14
Every
day THE MEDICI ARCHIVE PROJECT is making exciting discoveries regarding Jewish
affairs, not only in Tuscany but throughout Europe and the Mediterranean
world--discoveries that continually reshape our understanding of the past and
lead the way to future scholarship.
Για του λόγου το αληθές, σημειώνουμε ενδεικτικώς,
τα εξής:
.Την
περίοδο εκείνη, το Λιβόρνο κατέστη το δεύτερο εμπορικό κέντρο ελεγχόμενο από
τους Ιουδαίους, μετά το Amsterdam, και το διοικητικό
κέντρον των Ιουδαϊκών μελετών και του μυστικισμού, υπό
την επιρροή του καμπαλιστή Ραββίνου Joseph ben Emanuel Ergas (1685-1732) και άλλων υποστηρικτών της Kaballah .
Livorno was a major
center of Jewish commerce, second in Europe only to Amsterdam. It was also a
leading center of Jewish study and mysticism, particularly under the influence
of Rabbi Joseph ben Emanuel Ergas (1685-1732) and other proponents of the
Kaballah.
.Στα τέλη του 16ου αιώνος ο ιουδαίος Maggino di Gabriele,
μετέφερε τις επιχειρήσεις του (εργοστάσια παραγωγής υαλικών και ασημικών), από
την Πίζα στο Λιβόρνο, προκειμένου να επωφεληθεί από τα προνόμια που παρέσχον οι
Μέδικοι στους Ιουδαίους. Στο Λιβόρνο, οι Ιουδαίοι απέκτησαν το μονοπώλιο
παραγωγής κοραλίων και το 1632, εισήγαγαν
για πρώτη φορά τον καφέ στην Ιταλία και άνοιξαν τις πρώτες καφετέρειες!!!
.Το 1650, ο Jedidiah Gabbai
ίδρυσε Ιουδαϊκό τυπογραφείο στο Λιβόρνο, δίδοντας άνθιση στην βιομηχανία της
τυπογραφίας, που τροφοδοτούσε τις Σεφαρδιτικές Ιουδαϊκές κοινότητες της Βόρειας
Αφρικής και της Εγγύς Ανατολής.
In
the late sixteenth century, Maggino di Gabriele moved his glass and silk
factories there from Pisa, in order to take advantage of the new freedoms. The Jews of Livorno established a monopoly
on the Italian production of coral, which they frequently used to ornament
their own liturgical objects. In
1632, they imported the first coffee into Italy and then opened the first
coffee-houses.
In
1650, Jedidiah Gabbai founded a Hebrew press in Livorno, giving rise to a major
Jewish printing industry that supplied the Sephardic communities of North Africa and the Near East.
*
The fate of Tuscan Jewry in the early modern
period was inextricably linked to the favor and the fortune of the House of
Medici. Though a Jewish
presence was registered in Lucca as early as the ninth century and a network of
Jewish banks had spread throughout the region by the mid-fifteenth, the
organized Jewish communities of Florence, Siena, Pisa and Livorno were
political creations of the Medici rulers. And like the Medici Grand Dukedom
itself, these communities took shape in the course of the sixteenth century.
In the 1490s, under the
Catholic theocracy of Fra Girolamo Savonarola, both the Medici and the Jews
were expelled from Florentine territory.
When the Medici returned to power in 1512, the Jewish ban fell into abeyance,
until the next expulsion of the Medici in 1527. In 1537 Cosimo de'Medici seized
definitive control of the Florentine government and reorganized it as a
princely state--the Dukedom (later Grand Dukedom) of Tuscany. This state
flourished for two hundred years, under seven successive Medici rulers: Cosimo
I, 1537-1574; Francesco I, 1574-1587; Ferdinando I, 1587-1609; Cosimo II,
1609-1621; Ferdinando II, 1621-1670; Cosimo III, 1670-1723; Gian Gastone,
1723-1737.
As a sovereign prince, Cosimo I, was free to dictate new terms of Jewish
resettlement according to his own best interests and those of his regime.
Coming from a merchant family himself, Cosimo
I recognized the vast potential of Jewish capital and Jewish entrepreneurship,
dispersed by the Iberian expulsion of the 1490s.
By the mid-1540s, less
than ten years after he gained the throne, Cosimo I began recruiting affluent
Spanish and Portuguese Jews for resettlement in his capital city of Florence
and his chief port city of Pisa. At the same
time, many displaced Italian Jews who were neither bankers nor wealthy
merchants came to Tuscany as well, particularly after the final expulsion of the
Neapolitan community in 1540 and the creation of ghettos in the Papal cities of
Rome and Ancona in 1555.
During the lifetime of his wife Eleonora di Toledo (married 1539, died
1562), it was probably also influenced by her strong relationship with Benvegnita
Abravanel, whom the Duchess had known in Naples before her marriage and whose
family eventually settled in Tuscany. In the first decades of Cosimo's rule,
Jews thrived particularly in Pisa, where there developed an influential Jewish
banking elite. This entrepreneurial class also produced famous rabbinical
scholars, including Vitale (Yehiel) Nissim da Pisa, and his son Simone, who
graduated as a Doctor of Medicine from the University of Pisa in 1554. There
were also scattered settlements of Jewish men and women throughout Tuscany who
enrolled in artisan guilds, owned houses and orchards, produced wool and other
marketable goods and led generally stable lives.
After actively courting the Jews in the 1540's and 1550's and granting
them many privileges, Cosimo I, began retrenching in the late 1560's and 1570's
as political relations with Spain and the Papal State became paramount. In 1567
he reimposed badges of identification for Jews, in 1570 shut the Jewish banks,
and in 1570-71 restricted legal Jewish settlement to two new ghettos in
Florence and Siena.
In practice, Medici
rule was characterized by a shifting balance of privileges and concessions, and
for Jews in Tuscany the door was never as open nor as closed as it might seem.
For example, some returned to live in Pisa only a few years after their
expulsion and a Jewish community was permitted, even encouraged, to thrive in
that great "special case"--the city of Livorno. In 1591 and 1593,
less than a quarter century after Cosimo I ghettoized his Jewish subjects, his
son Ferdinando I invited Jewish merchants to to settle in Livorno, granting
them free residence, unlimited access to trade and extensive self-government in
this new Medicean free-port on the Mediterranean.15
Indeed, business, religion, medicine and science could be complementary
enterprises. The medical doctor Mose Cordovero was among the pioneers of
banking in Livorno around the year 1600. Elia Montalto di Luna, in the early
seventeenth century, practiced medicine at the Medici Court while writing
treatises on ophthalmology, astronomy and comparative religion.
These fleeting
references to people, places and events provide only a glimpse of the
extraordinary richness of Jewish history and culture during the two centuries
of Medici rule (1537-1743.) Although much
historical research has already been done, scholars have only begun to mine the
vast resources of the Florentine State Archive.
*
Με το πρίσμα των προαναφερθέντων ιστορικών
στοιχείων, μπορούμε να συμπεράνουμε με βεβαιότητα, ποίοι ήσαν οι εμπνευστές της
λεγομένης Αναγεννήσεως στις τέχνες, τι επρέσβευαν (πλήρη απομάκρυνση από την
τεχνοτροπία της καθ’ ημάς Ανατολής και ουδεμία σχέση με τον Χριστιανισμόν),
ποίοι ήσαν οι χρηματοδότες τους (μαικήνες) και προς ποίον σκοπόν τους
χρηματοδοτούσαν!
Όλοι, λαϊκοί και «ιερείς» της Παπικής Δύσεως, ήσαν
αποκρυφιστές ή ευμενώς διακείμενοι προς τον αποκρυφισμόν, ερωτοτροπούντες,
συνεργαζόμενοι, υποθαλπτόμενοι, καθοδηγούμενοι, προσηλυτιζόμενοι,
χρηματοδοτούμενοι, από αποκρυφιστές, παγανιστές, ταλμουδιστές!!!
Ας τους καμαρώνουν λοιπόν, οι σύγχρονοι (ψευδο)
ανθρωπιστές! Ό,τι και να κάνουν ή να ισχυρισθούν, δεν πρόκειται να αποκρύψουν
την ιστορική Αλήθεια….Μπορεί να παγιδεύουν και να οδηγούν σε εσφαλμένα
συμπεράσματα αφελείς, ασθενείς στην πίστη, αθώες ψυχές (μαθητές, φοιτητές), τρομοκρατημένους
ή εντυπωσιασμένους από την προπαγάνδα τους! Εμάς όμως, τους Ρωμηούς/Έλληνες, ΔΕΝ
πρόκειται να μας εξαπατήσουν ποτέ…
Γι’ αυτό, πάντοτε θα τους ξεσκεπάζουμε…
Δεν πρέπει να λησμονούμεν ότι και ο περιβόητος Νίκολο Μακιαβέλι, αφιέρωσε το βιβλίο
του «Ο Ηγεμών», στον Λορέντζο, για
να κερδίσει την εύνοια των Μεδίκων, των συμμάχων και συνεργατών, των Ταλμουδιστών/Καμπαλιστών Ιουδαίων (Jews) της Ιταλίας.
Ο νοών νοείτω και έχων
ώτα ακούειν, ακουέτω!!!
Συνεχίζεται
1 Θεηπόλος (αντί
Θεοπόλος)=
Ιερεύς, Υπηρέτης του Θεού.
Θελξίμβροτος (ο,η)= Ο θέλγων, ο απατών
δι’ ηδονής, τους ανθρώπους.
Ιάλεμος= Θρήνος, κοπετός.
Ιθύφαλλος (ο)= Ασελγής, κακοήθης, διεφθαρμένος
άνθρωπος.
Ίμερος (ο)= Επιθυμία, έρως.
Μισάνθρωπος (ο,η)= Ο μισών τους
ανθρώπους.
Νερτέριος,α,ον=Ο ανήκων ή
ευρισκόμενος εις τους νερτέρους (τους υπό γην), υποχθόνιος.
Ραιστήρ(ο,η)= Κατασυντρίβων, Συνθλίβων, σφύρα.
Χαλίφρων-ονος (ο,η)= ελαφρόνους, κουφόνους,
ενδοτικός.
2 Διαφωτισμός, Ιω. Παλαιτσάκη, σ.79, Αθήνα , 2002.
3 Περί Διαφωτισμού και
Ορθόδοξης Παράδοσης, του κοσμήτορα της Θεολογικής Σχολής του Πανεπιστημίου
Αθηνών π. Γεωργίου Δ. Μεταλληνού. Από ομιλίαν του δοθείσα στην εκκλησία του Αγ. Αντύπα, στο Γουδί
Αττικής, στις 03-11-2005
4 Βλέπε στα προλεγόμενα
της 7ης Συνόδου (Πηδάλιον, 1993, σ.314-320. Επίσης βλέπε και περί εικόνων,
ειδώλων και αγαλμάτων, σ. 292, 314)..
5 Η σύνθεση στην οροφή τής Capella Sixtina μπορεί να ερμηνευθεί ότι η ιστορία
τής σωτηρίας, που υπόσχεται την αιώνια ζωή, έχει ελευθερώσει την Ρώμη από την
ειδωλολατρεία, καθιστώντας την «αιώνια πόλη». Αυτή η Ρώμη, αναστημένη από το
πανίσχυρο χέρι τού Πάπα, οφείλει τώρα να αναλάβει τον ηγεμονικό ρόλο τής
διαδόσεως του Χριστιανισμού στον κόσμο.
Οι
ένδοξες ημέρες της αρχαίας Ρώμης, θα επιστρέψουν κάτω από την εξουσία τού Πάπα. Αυτό
είναι το μήνυμα της εικονογραφημένης συνθέσεως στην οροφή τής Capella Sixtina.
Η Capella
Sixtina είναι το παπικό παρεκκλήσι που είχε ανοικοδομηθεί από τον Πάπα Σίξτο
τον IV, από το 1473-1477, που αφιερώθηκε το 1483 στην Κοίμηση τής Παναγίας. Οι
δύο μακρείς τοίχοι τού οικοδομήματος, ο βόρειος και ο νότιος, είχαν ζωγραφισθεί
από τους μεγαλύτερους ζωγράφους της Τοσκάνης και τής Ούμπριας.
Ο Μιχαήλ
Άγγελος, ανέλαβε να διακοσμήσει την οροφή που είναι μήκους 40 μέτρων, πλάτους
13,50 μέτρων και η κορυφή τής καμάρας βρίσκεται σε ύψος 18 μέτρων από το δάπεδο
τού Παρεκκλησίου. Η έναρξη της διακοσμήσεως τής οροφής έγινε το έτος 1508. Πάνω
στην οροφή, ο Μιχαήλ Άγγελος «ζωγράφισε
μαζί με τους γυμνούς νέους 343 συνολικά μορφές σε διάφορα εικονιστικά σύνολα».
Η διακόσμηση τής οροφής τελείωσε το έτος 1512. Αργότερα, και μάλιστα μεταξύ των
ετών 1535 και 1541, εργάσθηκε την παράσταση τής Δευτέρας Παρουσίας, στην δυτική
πλευρά τού παρεκκλησίου.
Η
Δευτέρα Παρουσία
βρίσκεται πάνω από την Αγία Τράπεζα. Όπως και οι παραστάσεις της οροφής,
έτσι και αυτή, έχει εκτελεστεί με την τεχνική
της νωπογραφίας. Ο πάπας Κλήμης Ζ΄ ζήτησε
από τον Μιχαήλ Άγγελο να αντικαταστήσει τις παραστάσεις των δύο άκρων της
Καπέλας Σιξτίνας, με δύο άλλες παραστάσεις: Την Πτώση των επαναστατημένων αγγέλων
και την Δευτέρα
Παρουσία. Μόνο η τελευταία παράσταση θα υλοποιηθεί, μετά την
πίεση που του άσκησε ο πάπας
Παύλος Γ΄, αφού ο
εντολέας του καλλιτέχνη είχε πεθάνει.
6
Biagio Martinelli (1463 –1544), better known as Biagio da Cesena (meaning "from
Cesena", his native city), was a 16th-century Italian official who served
as Papal Master of Ceremonies. He is widely known for his negative reaction to
the nude figures presented in Michelangelo’s painting of The Last Judgment.
Σύμφωνα με
την παράδοση, όταν ο Μιχαήλ Άγγελος τελείωσε το έργο αυτό, πήγε ο Πάπας Παύλος,
μαζί με τον τελετάρχη του, για να το δουν. Σε ερώτηση τού Πάπα προς τον
τελετάρχη του Biazio da Cesena, πώς τού φαίνεται το έργο, εκείνος απάντησε ότι:
«Ήταν πολύ απρεπές να εικονίζωνται τόσα
πολλά γυμνά σ’ ένα τόσο εορταστικό χώρο, που μάλιστα δείχνουν με αισχρό τρόπο
την γύμνια τους και ότι ήταν ένα έργο που δεν έπρεπε να βρίσκεται στο
παρεκκλήσιο τού Πάπα, αλλά σ’ ένα λουτρό ή σε μια ταβέρνα».
Ο Μιχαήλ
Άγγελος που ήταν παρών και άκουσε αυτήν την κρίση τού παπικού τελετάρχη
δυσαρεστήθηκε, γι’ αυτό και για να τον εκδικηθεί, «έκανε την προσωπογραφία του
μόλις έφυγε, χωρίς να τον βλέπει, τον έβαλε στην κόλαση με την μορφή του Μίνωα, ζωσμένο με ένα μεγάλο φίδι και στο μέσο ενός
βουνού από διαβόλους».
Όταν ο
Biazio παραπονέθηκε στον Πάπα, εκείνος τού απάντησε: «αν σε είχε βάλει ο
ζωγράφος στο Καθαρτήριο, θα έκανα τα πάντα για να σε σώσω, αφού όμως σε πήγε
στην Κόλαση, είναι ανώφελο να καταφεύγεις σε εμένα, γιατί από εκεί δεν υπάρχει
σωτηρία».
7 Pietro Colonna Galatino
(1460 – 1540), also known as Petrus Galatinus, was an Italian Friar
Minor, philosopher, theologian and
Orientalist. He is sometimes referred to as the "inventor" of the
Latinized term Jehovah; however, this is really not accurate. The pronuntiation
"Jehovah" occurred as a result of mixing the Tetragrammaton
"YHWH" with the vowels of "Adonai,] which the Jewish
Masoretes had added to the Hebrew text to remind readers NOT to pronounce the
Holy Name of God "YHWH", but substitute, in reading,
"Adonai" which means "Lord."
Galatino wrote his
chief work De Arcanis Catholicae Veritatis, at the request of the pope,
the emperor, and other dignitaries, in 1516, at which time, owing mainly to John Reuchlin’s Augenspiegel, the famous controversy on the authority of the
Jewish writings was assuming a very high-profile. Galatino took up Reuchlin's defence. Resolved to combat the Jews on
their own ground, he turned the Cabbala against them, and sought to convince
them that their own books yielded proof of the truth of the Christian religion,
hence their opposition to it should be branded as obstinacy. He gave his work
the form of a dialogue.
The two conflicting Christian
parties were represented by Capnio (Reuchlin) and the Inquisitor Jacob van
Hoogstraaten, O.P. In conciliatory
terms, Galatino responded to the queries and suggestions of the former, and
refuted the objections of the latter. He
had borrowed largely from the Pugio Fidei of the Dominican Raymond Martini,
remodelling, however, the material and supplementing it with copious quotations
from the Zohar and the Iqqeret ha sodot of the Jewish convert Pablo de Heredia.
8 Οι Μέδικοι δεν ήταν μία συνηθισμένη οικογένεια
ευγενών. Η Φλωρεντία δεν είχε βασιλιά και οι Μέδικοι πήραν την εξουσία με
πολιτικές διαδικασίες και ίντριγκες και όχι επειδή την κληρονόμησαν. Βέβαια,
δεν επέτρεπαν πολλές ελευθερίες και η διακυβέρνησή τους ήταν περίπου σαν
βασιλεία. Παρ’ όλα αυτά, κατά τους ανθρωπιστές, έχουν αφήσει θετικές εντυπώσεις
, καθώς, λένε, κυβέρνησαν με σύνεση και έδωσαν τεράστια ώθηση στις τέχνες. Την
αρχή έκανε ο Κόσιμος ο Πρεσβύτερος, πάμπλουτος τραπεζίτης, που έπλεξε τον
ιστό των Μεδίκων γύρω από την Φλωρεντία. Ο γιος του, Πιέρο, ακολούθησε το
παράδειγμά του....
9 Ο
Μαρσίλιο Φιτσίνο (Marsilio
Ficino, 1433-1499) ήταν ένας από τους λεγόμενους ανθρωπιστές φιλοσόφους
που άσκησαν την μεγαλύτερη επίδραση στην πρώϊμη ιταλική Αναγέννηση. Αναζωπύρωσε
τoν Νεοπλατωνισμό και υπήρξε ο πρώτος μεταφραστής των σωζομένων,
τότε, έργων του Πλάτωνος, στην Λατινική γλώσσα. Υπήρξε επίσης ερμηνευτής και
σχολιαστής των έργων αυτών. Ίδρυσε
Πλατωνική Ακαδημία στην Φλωρεντία, σε μία απόπειρα για αναβίωση της
ομώνυμης πλατωνικής σχολής των Αθηνών.
Ο πατέρας του, ο
Ντιοτιφέτσι ντ' Ανιόλο, ήταν γιατρός υπό την προστασία του Κόζιμο των Μεδίκων (του
πρεσβυτέρου), ο οποίος πήρε τον Μαρσίλιο στο σπίτι του και αργότερα τον έκανε
δάσκαλο του εγγονού του, του Λαυρεντίου του Μεγαλοπρεπούς.
Κατά την διάρκεια των
συνεδριάσεων της γνωστής εκκλησιαστικής Συνόδου της Φλωρεντίας, από το 1438 ως
το 1445, ο Κόζιμο και ο κύκλος διανοουμένων του, είχαν την ευκαιρία να
γνωρίσουν τον νεοπλατωνικό φιλόσοφο Γεώργιο Πλήθωνα ή Γεμιστό, οι συζητήσεις με τον
οποίον πάνω στον Πλάτωνα και τους Αλεξανδρινούς αποκρυφιστές, συνάρπασαν τους
μορφωμένους κύκλους της Φλωρεντινής κοινωνίας τόσο πολύ, ώστε τον ονόμασαν
«Δεύτερο Πλάτωνα».
Ο Φιτσίνο, που είχε
διδαχθεί την ιατρική από τον πατέρα του, χειροτονήθηκε ιερέας της Παπικής
Εκκλησίας το 1473, σε ηλικία 40 ετών. Φαίνεται ότι ήταν χορτοφάγος, ένα από τα
χαρακτηριστικά γνωρίσματα των αποκρυφιστών ή ασχολουμένων με την μελέτην της
χορτοφαγίας.
Ο Μαρσίλιο Φιτσίνο
πέθανε στην Βίλα των Μεδίκων στο Καρέτζι, έδρα της Πλατωνικής Ακαδημίας της
Φλωρεντίας. Το 1521 η μνήμη του τιμήθηκε
με μία προτομή που φιλοτεχνήθηκε από τον Αντρέα Φερρούτσι, η οποία βρίσκεται
στη νότια πλευρά του καθεδρικού ναού της Φλωρεντίας (Santa Maria del Fiore).
Το βασικό πρωτογενές
έργο του Μαρσίλιο Φιτσίνο, υπήρξε η πραγματεία του επί της αθανασίας της ψυχής
(Theologia Platonica de immortalitate
animae, γνωστό απλούστερα ως η Πλατωνική
Θεολογία του Φιτσίνο). Υπέρμαχος της επιστροφής στην εποχή του
προχριστιανικού κόσμου, ο Φιτσίνο έδειξε μεγάλο ενδιαφέρον για τον αποκρυφισμό,
τις τεχνικές της αστρολογίας και τον παγανισμό, απόψεις που του προκάλεσαν
προβλήματα στις σχέσεις του με την Παπική Εκκλησία.
Το 1489 κατηγορήθηκε
για μαγεία ενώπιον του Πάπα Ιννοκεντίου Η΄ και χρειάσθηκε ισχυρή υπεράσπιση από
τους πανίσχυρους τότε Μεδίκους και τους Ιουδαίους τραπεζίτες της Ιταλίας, ώστε
να μην καταδικασθεί για αίρεση.
Στο έργο του «Βιβλίο
της ζωής», ο Φιτσίνο περιγράφει τους συνδέσμους μεταξύ της
συμπεριφοράς και των συνεπειών της. Ομιλεί
για ένα κατάλογο πραγμάτων που κυβερνούν το πεπρωμένο ενός ανθρώπου. Μετά
τον
θάνατόν
του
κατηγορήθηκε
ακόμη
και
για
ομοφυλοφιλία.
After his death his
biographers had a difficult task trying to refute those who spoke of his
homosexual tendencies. But his sincere and
deep faith, and membership of the clergy, put him beyond the reach of gossip,
and while praising love for the same sex, he also condemned sodomy in the
Convivium (Marsilio
Ficino: Renaissance Philosopher, Priest and
Mage, www.renaissanceastrology.com/ficino.html. Biography
and introduction to Ficino's astrology, magic and
philosophy. Also includes Ficino's horoscope. Christopher
Warnock, Esq).
10 Viterbo, Egidio da (Egidio
Antonini), [1469 (?), † 12 Jan 1532 (Rome)]
Having entered the
Order of Augustine Hermits (1488), where he rapidly became the secretary of Fra
Mariano da Genazzano, Lorenzo de' Medici's favourite preacher and a well-known
early opponent of Girolamo Savonarola (1452-1498), Egidio Antonini acquired the
elements of a complete humanistic education, including the study of several
oriental languages: aramaic, hebrew and Arabic… Cite this page, Brach,
Jean-Pierre. "Viterbo, Egidio da."
[Dictionary of Gnosis & Western Esotericism. Brill Online, 2015. Reference. 02 April 2015, http://referenceworks. brillonline.com/ entries/ dictionary-of-gnosis-and-western-esotiricism/ viterbo-egidio-da- DGWE_373……First Print Εdition: isbn:9789004141872, 20061031].
Antonini knew Marsilio Ficino from a visit to
Florence, and he was familiar with Pico della Mirandola’s interpretations of the Kabbalah,
which he was to surpass in the depth of his understanding; his interest in the
Talmud led him into correspondence with Johannes Reuchlin. [John W. O'Malley, S.J., in Giles of Viterbo on Church and
Reform (Studies in Renaissance thought, 54, Leiden) 1968].
In Jewish history, Antonini is coupled
with the grammarian Elias Levita, who honed his knowledge of Hebrew and
Aramaic. When the turmoil of war drove Levita from Padua to Rome, he was
welcomed at the palace of the bishop, where, with his family, he lived and was
supported for more than ten years. It was there that Levita's career as the
foremost tutor of Christian notables in Hebrew lore commenced. The first
edition of Levita's Bahur (Rome, 1518) is dedicated to Aegidius. Aegidius introduced Levita to classical scholarship and the Greek
language, thus enabling him to utilize Greek in his Hebrew lexicographic labors
— a debt acknowledged by Levita, who, in 1521, dedicated his Concordance to the
cardinal.
Antonini's
main motive was to penetrate the mysteries of the Cabala. Ægidius
belonged to the group of sixteenth century Christians,
among whom Johann Reuchlin and Pico
della Mirandola also were prominent, who
believed that Jewish mysticism, and particularly the Zohar, contained
incontrovertible testimony to the truth of the Christian religion. Antonini
also engaged another Jewish scholar, Baruch di Benevento, to translate for him
the Zohar (the mystic Book of Splendor). The scholar last named may also have
been partly responsible for the numerous cabalistic translations and treatises
which appeared under the name of Ægidius. The cardinal was a collector of
Hebrew manuscripts, of which many are still to be seen at the Munich Library,
bearing both faint traces of his signature and brief Latin annotations…
11 Ficino played a major role in the rediscovery of
classical learning in the Renaissance by translating a large number of other
ancient texts into Latin including the works of Synesius, Psellus, Iamblichus,
On the Mysteries of thw Egyptians, Porphyry and Theon of Smyrna..
Ficino also had a great
interest in music, translating the Hymns of Orpheus, and gaining renown as a
musician. Here is a link to Angela Voss' interesting essays: Music, Astrology and Magic:
the astrological music therapy of Marsilio Ficino and his role as a Renaissance
Magus’, 'The Music of the Spheres: Ficino and
Renaissance harmonia and The
Astrology of Marsilio Ficino, Divination or Science?
Very beautiful and
useful music entitled Secrets of the Heavens, based on Ficino's writings can be obtained from River Run Records. This combines a recording of the Hymns of Orpheus to the seven
planets with readings from Ficino. There are also three pdf downloads on this
page including the texts of the Orphic Hymns and more essays by Angela Voss on
Ficino and his astrological music magic.
One of the most
striking features of Ficino's work was his insistence that there was no
contradiction between true philosophy and revelation and his belief in the
inherent unity of classical and Christian teaching. As well as translating and
commenting on Platonic and Hermetic works, he wrote On Christian Religion
and translated the works attributed to Dionysius the Aeropagite. In Platonic Theology or On the Immortality of Souls, Ficino traces the common
classical and Christian ideas concerning the soul and shows their true unity.
Since he saw that there
was no inherent contradiction between classical and Christian teaching Ficino
felt free to pursue his interest in astrological magic and astrological
talismans. His most famous work on this subject was De triplici vita, "Three Books on Life". In the third
book of De triplici vita,
entitled De vita coelitus comparanda
"On Obtaining Life from the Heavens" Ficino discusses the theory and practice of astrological magic.
While careful to focus
on benefic talismans, particularly for improving health, it is clear that many
of the talismans that Ficino discusses have their source in Picatrix, a medieval book of Arabic astral magic.
Two, more detailed
essays, Marsilio Ficino: Magic, Astrology & the Planetary
Hours and Ficino: Astrological Magic Theory, provide more information on the theory and philosophy behind Ficino's
use of astrology and magic. Angela Voss' essay, The
Astrology of Marsilio Ficino: Divination or Science? is quite illuminating as well.
12 De Medici family
(actually their full name was "Di Medici") was basically the
renaissance equivalent of the Rotschilds, the Rockefellers, the Morgans and
other elite families we have today.
While the
renaissance era is known for cultural bloom, it is also known for economical
bloom. One can see the renaissance era as one of the first moves towards
globalism in a way, with people from all over Europe buying and selling from
one another and ships going all the way to India and China to buy certain
high-priced goods. It is also the era when Columbus supposebly tried to reach
India from another way and thereby stumbled on the American continent.
Renaissance spread all over
Europe from two major Italian cities : Florence and Venice. The first was a
stronghold of the Medici family. In both cities, jews had an important hold on
the economical and political life, though. In Florence, they did it through the
Medici family. [Πηγή: The Jews and the Medici [Archive] - The Phora, www.thephora.net ›
The Phora › The Academy › History, 25 Μαΐ 2006].
13 Γνωστός ως Μέγας Δούκας της Τοσκάνης, απόγονος
του αδελφού του Κόζιμο του Πρεσβύτερου και εκπρόσωπος της νεώτερης γενεάς
Μεδίκων. Ήταν γιος του Τζιοβάννι ντελε Μπάντε Νέρε/Giovanni delle Bande Nere,
επιφανούς στρατιωτικού και της Μαρίας Σαλβιάτι/Maria Salviati. Μετά την
δολοφονία του Αλεξάνδρου, ήρθε στην Φλωρεντία και αναγνωρίστηκε επισήμως ως
επικεφαλής της κυβερνήσεως, τόσο από τους πολίτες, όσο και από τον αυτοκράτορα.
Με την βοήθεια δε των αυτοκρατορικών στρατευμάτων, συνέτριψε τις τελευταίες
προσπάθειες των Ρεπουμπλικάνων, επικεφαλής των οποίων ήταν οι Μπάτσιο
Βαλόρι/Baccio Valori και Φίλιππος Στρότζι/Filippo Strozzi.
Όταν ο Κόζιμο I μετέφερε τις κυβερνητικές δραστηριότητες της Φλωρεντίας
στο κτίριο που είναι γνωστό ως Ουφίτσι/Uffizi, ίδρυσε ταυτόχρονα ένα
μικρό μουσείο. Το κτίριο σήμερα είναι η
φημισμένη Πινακοθήκη Ουφίτσι της Φλωρεντίας, το οποίον στεγάζει
πολλούς από τους θησαυρούς της Αναγεννήσεως, που είχαν συγκεντρώσει οι Μέδικοι
από την εποχή του Κόζιμο του Πρεσβυτέρου.
Όντας
ανελέητος και αδιάλλακτος, αποδείχθηκε η ισχυρότερη μορφή στην κυβέρνηση της
Φλωρεντίας, μεταμορφώνοντας το μέχρι πρότινος κυβερνητικό μόρφωμα σε κράτος.
Αναδιοργάνωσε τους νόμους και την διοίκηση, δημιούργησε μικρό αλλά
αποτελεσματικό στόλο για να υπερασπίσει τις ακτές της Τοσκάνης και συγκρότησε
εθνικό στρατό, αντικαθιστώντας την μέχρι πρότινος πολιτοφυλακή της Φλωρεντίας.
Παντρεύτηκε την ευγενή και ενάρετη Ελεονώρα του Τολέδο και ανέπτυξε
ιδιαίτερες σχέσεις με την Ισπανία. Η μεγάλη επιθυμία του να προσαρτήσει τις
γειτονικές δημοκρατίες της Λούκα/Lucca και Σιένα/Siena, εκπληρώθηκε
εν μέρει, κατακτώντας την Σιένα το 1555 και το 1557, την οποίαν παρέλαβε ως
φέουδο από τον βασιλέα της Ισπανίας.
14 The
Jews and the Medici-Jewish Virtual Library, www.jewishvirtuallibrary. org/the-jews-and-the-medici..Sources: The Medici Archive Project
15 The Livorno experiment was a triumph of enlightened self-interest for
both the Jews and the Medici. Indeed, this thriving commercial hub became so
essential to the Tuscan economy that even Cosimo III (1671-1723), the most
bigoted of the Medici Grand Dukes, had little choice but to respect Jewish
rights there. Vast fortunes were made by an Iberian merchant aristocracy that
gave Livorno Jewry its particular culture and character. However, the Livorno
community also included "levantini" from Turkey and North
Africa, "ashkenaziti"
from Northern Europe and Italian Jews of various origins.
In addition to banking and trade, especially with the East, the Jews of
Livorno developed diverse manufacturing enterprises.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου