ΑΝΘΡΩΠΙΣΜΟΣ Ή ΘΕΑΝΘΡΩΠΙΣΜΟΣ;

Αθεΐας Ορμητήριον

Νερτερίων ιδεολόγημα

Θελξιμβροτών σόφισμα

Ραιστήρ Χριστιανισμού

Ωραιοποιημένη πλάνη

Πατρίδος ολετήρ

Ιθυφάλλων βιοθεωρία

Σοδομιστών καταφύγιον

Μισανθρώπων άλλοθι

Ορθολογισμού Θεοποίησις

Σαγήνη χαλιφρόνων

                 Ή

Θεοσοφιστών Ιάλεμος

Ελλήνων  Ίμερος

Ανθρωπιστών Ταράκτωρ

Νεποτισμού τάφος

Θεηπόλων πυξίς

Ρωμηοσύνης Καύχημα

Ωράνιον (Ουράνιον) δώρον

Παραδείσου Διαπιστευτήρια

Ιάτρευμα (ίασις) ψυχών

Σωτηρίας δόγμα

Μυστηρίων (Ορθοδοξίας) Μέθεξις

Ορθόδοξος Ανθρωπισμός

Σκοταδιστών Όλεθρος¹

*

MEΡΟΣ 20ο

7. ΕΥΡΩΠΑΪΚΟΣ ΑΝΘΡΩΠΙΣΜΟΣ: ΕΝΑΣ ΜΕΘΥΣΤΙΚΟΣ ΙΛΙΓΓΟΣ2

α. Η τραγωδία της ανθρωπιστικής Δύσεως (Η κύρια αιτία)

Οι Ευρωπαίοι της Δύσεως, αδυνατούντες να κατανοήσουν το Τριαδικό δόγμα της Ορθοδόξου Πίστεως, κατακτηθέντες από τους (ψευδο) χριστιανούς-παγανιστές Φράγκους και υπστηριζόμενοι-υποδαυλιζόμενοι από τους ταλμουδιστές και κρυπτο-ταλμουδιστές Ιουδαίους (Jews), άρχισαν από τον 8ον περίπου μ. Χ. αιώνα, να εκτρέπωνται από την εν Χριστώ οδόν της Αληθείας, να απομακρύνονται από τα ορθόδοξα δόγματα της Ανατολής (Ορθοδοξίας), και να οδηγούνται σε ατραπούς που κατεσκεύασε ο αυτοθεοποιημένος και εξώκοιτος νους τους.

Τα δύο «φωτεινότερα», για τον σκοταδισμένο νου τους μονοπάτια ήσαν:

Της ψευδωνύμου αναγεννήσεως και του εωσφορικού διαφωτισμού.

Αμφότερα «εφωτίζοντο» από τον κοσμικόν (ψευδο) ανθρωπισμόν, είδαμε ποίων ανθρώπων, που χαρακτηρίσθηκαν ως πρόδρομοι ή πρωτεργάτες του ανθρωπισμού και του διαφωτισμού.

Ενώ οι ανθρωπιστές οδήγησαν την ανθρωπότητα, πέρα από το χείλος του κρημνού, γεγονός που διαπιστώνεται σήμερον, σχεδόν από τους πάντες, ξεπετάγονται σήμερα κάποιοι άλλοι της ιδίας συνομοταξίας (κοινωνιολόγοι, ψυχολόγοι, διανοούμενοι, ειδικοί επιστήμονες, οικονομολόγοι, κλπ), επιδεικνύοντες πολυσφραγισμένα και χρυσόδετα πτυχία Φραγκοδιδασκαλείων, βραβεία Νόμπελ πεντάκτινων αστέρων, κ.α. και μας λένε φαρισαϊκώς ότι οι αιτίες της σημερινής τραγικής καταστάσεως, είναι η άνιση κατανομή του πλούτου ή προβάλλουν άλλες αστείες δικαιολογίες, οι οποίες αποδεικνύονται ψευδείς και όλως κατ’ ουσίαν αβάσιμες.

Γιατί όμως όλα αυτά; Διότι:

.Δεν τολμούν να ομολογήσουν την αποτυχία των θεσμών που κατασκεύασαν οι ίδιοι και οδήγησαν τις κοινωνίες στην πνευματική θηριοποίηση και ηθική απογύμνωση του συγχρόνου ανθρώπου.

.Αρνούνται να παραδεχθούν ότι όπισθεν των υποκριτικών δικαιολογιών τους, ευρίσκεται η μία και μοναδική αιτία του κακού, η άρνηση του Θεανθρώπου Ιησού Χριστού.

Εάν προέβαιναν σε τέτοια ομολογία, θα έπρεπε να υποδείξουν και τους ενόχους, δηλαδή τα αφεντικά τους ή τα διαχρονικά πρότυπά τους, τα οποία ακολούθησαν και εξ αιτίας των οποίων οδηγήθηκε η Ευρώπη και μαζί μ’ αυτήν σχεδόν όλος ο υπόλοιπος κόσμος, στην πνευματική ερήμωση, την οικονομικο-πολιτική υποδούλωση και την κοινωνική αναρχία.

Κάτι τέτοιο προφανώς, είναι πολύ δύσκολο ή μάλλον αδύνατο να συμβεί.

Εκορέσθη η ανθρωπότης από ανθρωπιστές, αγαπολόγους ειρηνιστές εκσυγχρονιστές, διαφωτιστές, δήθεν σκαπανείς της γνώσεως και της επιστήμης, εργάτες του πνεύματος, δηλαδή του δικού τους Εωσφορικού πνεύματος που αγνοεί, απορρίπτει ή βλασφημεί το Πνεύμα το Άγιον.

Δεν έχουν διαβάσει ή δεν έχουν ακούσει ποτέ τον Λόγον του Θεού τον γεγραμμένον στην Καινή Διαθήκη;

«Θα εξαφανίσω την σοφία αυτών που παρουσιάζονται ως σοφοί, και θα παραμερίσω ως ανωφελή και άχρηστον την φρόνησιν εκείνων, που κομπάζουν με την ιδέαν ότι είναι συνετοί. Που είναι ο σοφός; Που είναι ο γραμματεύς; Που ο συζητητής (της απίστου και αθέου αυτής εποχής); Δεν απέδειξεν ο Θεός μωράν την σοφίαν των ανθρώπων, που έχουν τα κοσμικά φρονήματα της εποχής μας; Και η αποδοκιμασία αυτή του Θεού έγινεν εν πάση δικαιοσύνη.  Διότι, αφού κατά την σοφίαν του Θεού, η οποία καταφαίνεται εις τα δημιουργήματά του, δεν εγνώρισαν οι άνθρωποι με την έμφυτον λογικήν τους, τον Θεόν, ο Θεός απεφάσισεν (εν τη αγαθότητί του), να σώσει όλους, όσοι θα πιστεύσουν εις κάθε εποχήν (εις αυτόν), με την διδασκαλίαν που φαίνεται μωρή εις τους «σοφούς» του αμαρτωλού κόσμου» (Α΄ ΚΟΡ: 1/18-21).

Ούτε οι ανθρωπιστές, ούτε οι διαφωτιστές, ούτε οι επιστήμονες, χωρίς Χριστό, μπορούν να μορφώσουν ανθρωπιστικώς τον άνθρωπον διότι, ο πανηδονισμός / σαρκολατρεία / υλιστοκρατία, η κατάργηση των ηθικών φραγμών (σήμα κατατεθέν της εποχής μας), η φαυλοκρατία, ο διάχυτος εκχυδαϊσμός της γλώσσης, ο αλόγιστος καταναλωτισμός, ο νεποτισμός, ο φαρισαϊσμός της βουλευτοκρατίας, η άκρατος αδικία, η κομματοκρατία, η κλεπτοκρατία, και οι λοιπές αρχές-αξίες και θεσμοί δράσεως των λεγομένων ανθρωπιστών, είναι γνωρίσματα θηριοποιημένων ανθρωποειδών και όχι όντως ανθρώπων.

Έτσι οι οικογένειες και οι κοινωνίες, κινδυνεύουν να γίνουν, εάν δεν έχουν γίνει ήδη, ορνιθώνες και χοιροστάσια.

Οι διαφωτιστές θεοποιούντες τον ορθολογισμό, την υλιστοκρατία και τον ωφελισμό, μάλλον διαμορφώνουν τον homo animalis ή homo economicus παρά τον διακηρυχθέντα απ’ αυτούς, homo sapiens (άνθρωπο της Σοφίας).

Οι επιστήμονες είναι ικανοί μεν να πραγματοποιούν εντυπωσιακά επιστημονικά και τεχνολογικά επιτεύγματα, αλλά στα επιστημονικά τους εργαστήρια δεν διαπλάθονται ανθρώπινοι χαρακτήρες. Άλλωστε οι μηχανές χρειάζονται κατάλληλους χειριστές.

Ποιος όμως θα δώσει σ’ αυτούς τους χειριστές την απαιτούμενη παιδεία; Οι άνευ Χριστού ανθρωπιστές, οι αλαζόνες διαφωτιστές; Ή οι σκοταδιστές των αποκρυφιστικών στοών, στις οποίες ανήκει η αφρόκρεμα των ανθρωπιστών-διαφωτιστών;

Αφού ο άνθρωπος, με δική του υπαιτιότητα και ευθύνη, διέκοψε τις σχέσεις του με τον Θεάνθρωπο, ενεπιστεύθη το μέλλον του σε ανθρωπιστές-Φαρισαίους και διαφωτιστές-νεοσοφιστές-σκοταδιστές, απεμακρύνθη από το φως και την Αλήθεια. Το αποτέλεσμα αυτής της αποστασίας ήταν ολέθριο.

Επισωρεύθηκε άγχος, αβεβαιότητα, αγωνία στην ψυχή του αποστάτου-ανθρώπου και εκτραχύνθησαν οι σχέσεις του με τους συνανθρώπους του.

Οι άνθρωποι εκωφάθησαν, ετυφλώθησαν και οδήγησαν εαυτούς στην κατάσταση της σημερινής απελπιστικής ανθρωπιστικής αγωνίας και πνευματικής ερημώσεως.

Εξωμοιώθησαν με τα γρήγορα και καλώς εξησκημένα άλογα του ιπποδρόμου, τα οποία όμως είναι τυφλά. Τρέχουν ζωηρώς, αλλά λόγω της τυφλώσεώς τους προσκρούουν σε εμπόδια, πίπτουν, ανορθούνται και πάλιν τρέχουν κάθιδρα, αναζητούντα ματαίως την πορείαν τους, μέσα στο σκότος, αφού είναι τυφλά.

Το μόνον που επιτυγχάνουν είναι να γίνουν κωμικοτραγικό θέαμα και να προκαλούν οίκτον.

Από δική μας υπαιτιότητα λοιπόν, με το τραγικόν της υποθέσεως ότι καλλιεργήσαμε μόνοι μας την τύφλωσή μας, ανεχόμενοι τους ανθρωπιστές και εμπιστευόμενοι τους διαφωτιστές, απωλέσαμε τον προσανατολισμόν μας, εχάσαμε την αίσθηση του μέτρου με το οποίο θα μπορούσαμε να διαχωρίσουμε, το πολύτιμον από το ευτελές, το χρήσιμο από το άχρηστο, το αληθινό από το ψευδές, το φως από το σκότος.

Κάπως έτσι άρχισε η τραγωδία της Δύσεως.

Κανένας άνθρωπος και κανένα ανθρώπινο Σύστημα, χωρίς Χριστό, δεν μπορεί να αποτελέσει ασφαλές και μόνιμο κριτήριο ανθρώπινης συμπεριφοράς, ανθρωπίνων σχέσεων και σχέσεων Πολιτείας/Κράτους-πολιτών.

Τι απομένει λοιπόν για να βρούμε το αναλλοίωτο και απόλυτο ιδεώδες για την ειρήνη, την ασφάλεια και την αναζήτηση της Αλήθειας; Να κάνουμε ό,τι δεν έκαναν, σκοπίμως ή από άγνοια, οι ανθρωπιστές και διαφωτιστές. Να ανατρέξουμε στην μοναδική εγγύηση της πληρότητος, της τελειότητος, του φωτισμού και της αληθείας.

Αυτό μπορούμε να το βρούμε μόνο στον Θεάνθρωπο Ιησού Χριστό και τον Θείον Λόγον Του (Αγία Γραφή), ο οποίος δίδει απαντήσεις και λύσεις σε όλα τα αγωνιώδη ανθρώπινα ερωτήματα και σε όλα τα προβλήματα που απασχολούν τον σύγχρονο άνθρωπο.

Αν δεν συνέβαινε αυτό, δηλαδή Ο Λόγος του Θεού, να δίδει λύσεις κυριολεκτικώς στα πάντα, τότε δεν θα υπήρχε και λόγος της ενσαρκώσεώς Του για την σωτηρία μας.

Ποιος άνθρωπος δεν θέλει το φως του; Μόνο ο παράφρων!

Όσοι λοιπόν έχουν παραφρονήσει ευρίσκουν καταφύγιο στα ανθρωπιστικά ιδεολογήματα, στις ανθρωπιστικές συνθηματολογίες, στα παγιδοφόρα ανθρωπιστικά πολιτικά συστήματα και στα σκηνώματα των διαφωτιστών.

*

Αυτός ο θανατηφόρος ίλιγγος του δυτικόφερτου (ψευδο) ανθρωπισμού, έχει μεθύσει σχεδόν όλες τις ψυχές των πολιτικών και πνευματικών ταγών του Έθνους μας καθώς και μέρος, αδικαιολογήτως, των εκκλησιαστικών μας ηγετών. Τα τραγικά αποτελέσματα της εισβολής αυτών των ανθρωπιστών και διαφωτιστών στην ελληνική πνευματική/ εκκλησιαστική, πολιτική ζωή και παιδεία, είναι ορατά ακόμη και από αδαείς και μη έχοντας πολύ σχέση με τα Ελληνικά γράμματα.

Ρίψατε μία ματιά δίπλα σας, στην γειτονιά, στην συνοικία, στο χωριό, στην πόλη, στους χώρους εργασίας, στα κέντρα ψυχαγωγίας, στα ΜΜΕ, στην χώρα, στον κόσμο και θα διαπιστώσετε τι συμβαίνει, που μας έχει οδηγήσει ο μεθυστικός ίλιγγος του Ευρωπαϊκού ανθρωπισμού.

Είναι ή δεν είναι ακόμη η ευτυχία, η ευδαιμονία και η ειρήνη του ανθρώπου, στόχοι λίαν μεμακρυσμένοι και άπιαστο όνειρο;

Και όλα αυτά γιατί οι μεθυσμένοι Ελλαδίτες ευρωπαϊστές-διαφωτιστές-ανθρωπιστές, αγνοώντας τα ακριβή πλαίσια της Ορθόδοξης ανθρωπολογίας και απορρίπτοντας τον όντως Παν-Σοφό, Θεάνθρωπο Ιησούν, αυτοκαταδικάζονται να παραμιλούν για ανθρωπισμό και διαφωτισμό, χωρίς να συνειδητοποιούν ότι εισέρχονται στο πνευματικό έρεβος και την ψυχικήν ερήμωση.

Ακολουθούν το παράδειγμα του οραματιστού-ευρωπαϊστού, λατινόφρονος διακόνου και «επ’ αμοιβή ιεροκήρυκος», Ιωσήπου Μοισιόδακος:3 «…Να πλημμυρίζουν τα παλάτια των αρχόντων και αι αυλαί των αρχιερέων από σπουδαίους πολυμαθείς…Να ακούονται εις τας συνελεύσεις πότε μεταφυσικαί θεωρίαι περί των όντων εν γένει και πότε φυσικώτεραι περί των υλικών υποκειμένων».

Ο Μοισιόδαξ είναι ο σύγχρονος ιδανικός τύπος του νεοφιλόσοφου και μεταπατερικού ρασοφόρου, που δίδει το απόλυτο προβάδισμα στην γνώση, την πολυμάθεια, τον εξευρωπαϊσμόν, τον ορθολογισμόν και τον φανερόν ή κεκαλυμμένον αντιχριστιανισμόν.

Δηλαδή, την αντικατάσταση των «Ιερών γραμμάτων», του Πατροκοσμά από τα «Ευρωπαϊκά φώτα». Την υποχώρηση της αναζητήσεως του υπερλογικού και υπερφυσικού, μπροστά στο φυσικό ή το μεταφυσικό, το πλάσμα της φαντασίας. Την απόρριψη της πίστεως προς τον νομοθέτην της Κτίσεως, και την βιαίαν ενθρόνισιν ως βασιλίδος, της φυσικής τάξεως, των φυσικών νόμων, της πίστεως στον άνθρωπο και στην δύναμη του νου του, της διανοίας του.

Αυτό λέγεται τρέλλα! Παραζάλη! Ίλιγγος!                                                 

β. Οι πηγές των ιδεών-θέσεων-απόψεων των θεωρουμένων ως Πατριαρχών ή Προδρόμων του ανθρωπισμού

1/ Οι περισσότεροι, αν όχι όλοι, από τους θεωρουμένους ως πατέρες, πατριάρχες ή πρόδρομοι του ανθρωπισμού, διετύπωσαν απόψεις-ιδέες και συνέγραψαν ή εδημιούργησαν φιλολογικά, φιλοσοφικά και καλλιτεχνικά έργα, στα οποία:

α/ Μετέφεραν προσωπικές εμπειρίες, ψυχολογικά προβλήματα, πάθη και απογοητεύσεις τους (ερωτικές περιπέτειες, οικογενειακά τραύματα, οικονομικές δυσκολίες, προσωπικές ιδιορρυθμίες, κ.α.).

β/ Εξωτερίκευσαν προσωπικές απόψεις περί ζωής, θρησκείας και κοινωνίας, τις οποίες, αφού επένδυσαν με φιλολογικό, φιλοσοφικό, καλλιτεχνικό μανδύα, τις παρουσίασαν σαν όρους ηθικούς και κοινωνικούς κανόνες ζωής και αναγεννησιακούς ρυθμούς (αφορά στην τέχνη κυρίως).

Οι επίδοξοι ηθικοπλάστες-θεωρητικοί ηθικοπλαστικών κανόνων, ούτε έλειψαν ποτέ , ούτε πρόκειται να σταματήσουν να εμφανίζονται όσο υπάρχουν άνθρωποι.

γ/ Διετύπωσαν θεωρίες, σκέψεις και απόψεις, ως νομοτελειακούς κανόνες αναζητήσεως της αληθείας, βασιζόμενοι όχι σε επιστημονικές αρχές, αλλά στον επιστημονισμόν και την λογικήν μόνον (Κατηγορούσαν τους Χριστιανούς ως δογματικούς, την στιγμήν που οι ίδιοι διεκήρυτταν δογματικώς τις ιδέες τους).

δ/ Αποτύπωσαν καταστάσεις της εποχής τους με βάση τα δικά τους «πιστεύω» κατά απολύτως ορθολογιστικό και υποκειμενικό τρόπο, τις οποίες συνέδεσαν με την κατ’ αυτούς, διαχρονική προσπάθεια του ανθρώπου για ηθική τελειοποίησή του.

2/ Οι ανθρωπιστές απορρίψαντες την μοναδικότητα της αληθείας όπως περιλαμβάνεται στα ιερά κείμενα, ερμήνευσαν την Αγία Γραφή, ο καθένας με κριτήριο την δική του λογική και μόνο.

Για τον λόγο αυτό, έχουμε πληθώρα μεταφράσεων της Αγίας Γραφής, κυρίως από αναξιόπιστα χειρόγραφα Λατινικά και Αραβικά, που διαφέρουν μεταξύ τους, ενώ αγνοήθηκε η πιστοποιημένη από την Ενιαίαν ακόμη Χριστιανική Εκκλησία, Αγία Γραφή των πρώτων χριστιανικών αιώνων.

Σε κάθε περίπτωση, οι ανθρωπιστές απέρριψαν, εν μέρει ή εν όλω την Αγία Γραφή, βυσσοδομούν και φρίττουν στο άκουσμα και μόνον του ονόματος Ιησούς Χριστός. Ουδείς από τους ανθρωπιστές ή διαφωτιστές, πιστεύει ή επικαλείται τον Χριστόν, ως Θεόν. Πολύ περισσότερον ως τον μόνον αληθινόν Θεόν.

Από τις προαναφερθείσες πηγές, λοιπόν, ενεπνεύσθησαν οι λεγόμενοι πρωτοπόροι, πρωταγωνιστές, πατριάρχες του ανθρωπισμού-διαφωτισμού και διετύπωσαν διαχρονικώς τις ανθρωπιστικές αρχές, ιδέες, συστήματα και –ισμούς, από τους/τις οποίες υποφέρει σήμερα η ανθρωπότης...

Στις ιδέες, αρχές, συστήματα και –ισμούς, ΧΩΡΙΣ ΙΗΣΟΥΝ ΧΡΙΣΤΟΝ, τέτοιων φαντασμένων, ονειροπαρμένων ή πλανεμένων, τέτοιων αετονύχηδων, τυχοδιωκτών, αιρετικών ή έμμισθων αντίχριστων πρακτόρων του Συστήματος, στηρίζουν σήμερον τις ελπίδες τους οι πελαγοδρομούντες άνθρωποι, αντί

 Να καταφεύγουν στα πρότυπα ηθικής, δικαιοσύνης, ειλικρινείας και Αγάπης, τα οποία λάμπουν μέσα από τα κείμενα της Αγίας Γραφής και των Πατέρων της Ενιαίας Χριστιανικής Εκκλησίας!!!

Αυτό λέγεται απώλεια ανθρωπίνων φρενών! Θηριοποίηση του ανθρώπου!

γ. Η ακτινογραφία των συγχρόνων ανθρωπιστών

Εάν είχαμε την δυνατότητα και τις προσβάσεις να ακτινογραφήσουμε όλους τους συγχρόνους ανθρωπιστές (βλέπετε το απαγορεύει η Αρχή Προστασίας Προσωπικών Δεδομένων. Αυτός, άλλωστε είναι ο πραγματικός λόγος ιδρύσεώς της), και να αξιολογήσουμε τις φανερές και κρυφές δραστηριότητές τους:

1ον/ Θα τους σκιαγραφούσαμε ως εξής:

.Υπηρετούν δουλικώς τα πάθη τους που προσπαθούν να τα κρύψουν. Η καρδιά τους μοιάζει με τους σκοτεινούς κευθμώνες4  του Άδη. Είναι γεμάτη πάθη και ελαττώματα. Σε κάποιο βαθμό δεν τα βλέπουν και φυσικά δεν τα καταλαβαίνουν.

.Όντες τυφλωμένοι από την αλαζονείαν και την φιλαρχίαν τους, ΔΕΝ έχουν επίγνωση, δηλαδή δεν βλέπουν που οδηγούν  τα πάθη της ψυχής τους. Εάν συνέβαινε το αντίθετο, θα ωθούντο στην μετάνοια.

.Συνεπεία της τυφλώσεώς τους, είναι ανίκανοι να δουν το φως των θείων εντολών που φωτίζουν τους οφθαλμούς του νου τους. Έτσι παρ’ ότι διαβάζουν την Αγία Γραφή (Όσοι  ασχολούνται με την ανάγνωσή της), ο σκοτισμός της ψυχής τους δεν τους αφήνει να προβληματισθούν, με αποτέλεσμα στην θέση των υψηλών και αποκαλυπτικών νοημάτων της Αγίας Γραφής, να βάζουν τις δικές τους ανόητες, αυθαίρετες και αβάσιμες απόψεις τους ή τις σκέψεις που τους υποβάλλουν στο υποσεινήδητό τους, οι πονηροί δαίμονες.

.Είναι κενόδοξοι, φαρισαϊστές και παρουσιάζονται στους ανθρώπους με  διάφορα προσωπεία που τους κάνουν να αισθάνονται ευχαρίστηση και να φαίνονται στους ανθρώπους καλοί και δίκαιοι. Ψυχικώς όμως είναι έκγονοι του Σατανά.

.Σφετερίζονται από τις Γραφές και την παγκόσμια γραμματεία, ονόματα, ιδέες, γεγονότα και αφού τα πλαστογραφήσουν, τα ανασκευάσουν και τα ωραιοποιήσουν, τα παρουσιάζουν ως δικά τους, πολιτικά, επιστημονικά επιτεύγματα, και ανθρωπιστικές κατακτήσεις.

.Υποκρίνονται ότι ικανοποιούν τα αιτήματα και απασχολούντα προβλήματα των συνανθρώπων τους (απατήλιες υποσχέσεις ουδέποτε υλοποιούμενες ή διατύπωση αρεστών θέσεων προς σαγήνευση και παγίδευση των πολιτών).

.Δεν κατακρίνουν το κακό, την αμαρτία, το ελάττωμα, την παράβαση του νόμου, αλλά τα διανθίζουν με επίθετα ήσσονος σημασίας. Πώς να κατακρίνει το κακό άραγε ο ανθρωπιστής αφού έχει δώσει τον δικό του ήπιο και «απαλλακτικό» ορισμό σ’ αυτό που αγαπάει, και το έχει μέσα στην καρδιά του;

.Στρέφουν όλη την προσοχή τους σε αληθοφανείς, ωφελιμιστικές και συστημικές απόψεις περί των διαφόρων θεμάτων  και δεν τις συνδέουν με τις εντολές των Γραφών, ούτε τις συσχετίζουν με άλλες απόψεις (διαφορετικές ή αντίθετες), που αναφέρονται σε πολλές πηγές της παγκόσμιας γραμματείας.

.Είναι εγωπαθείς. Στην ψυχήν τους έχει στηθεί ένα είδωλο, το εγώ. Στο είδωλό του προσφέρουν θυσίες και ολοκαυτώματα.

.Είναι φιλάργυροι/χρηματοθήρες, υλιστοκράτες και εξουσιομανείς (βασικό κίνητρο η φιλαρχία).

.Μισούν τους χριστιανούς και κατ’ εξοχήν τους Ορθοδόξους χριστιανούς. Στο άκουσμα του ονόματος Ιησούς Χριστός, φρίττουν, εξοργίζονται, εξαγριώνονται και ταράσσονται. Στην καλύτερη περίπτωση αποδέχονται τον Ιησούν, ως καλόν και ηθικόν άνθρωπο, ως μύστη της σοφίας!!!

.Λατρεύουν αποκρύφως, πολλοί απ’ αυτούς, ως θεόν τους τον Εωσφόρον..

2ον/ Θα διαπιστώναμε ότι οι περισσότεροι αν όχι σχεδόν όλοι οι  σύγχρονοι και κατά το Σύστημα κορυφαίοι ανθρωπιστές, ανήκουν σε κάποια ή κάποιες από τις παρακάτω κοινωνικές/επαγγελματικές τάξεις και ιδεολογικές κατηγορίες:

1. Ευρωπαϊστές/Ευρωλάγνοι/Ευρωλιγούρηδες.

2. Διεθνιστές-Κοσμοπολίτες.

3. Τουρκολάγνοι.

4. Υπαρξιστές ή οπαδοί της μετενσαρκώσεως.

5. Εθνομηδενιστές.

6. Συστημικοί Εθνικιστές/νεοπαγανιστές.

7. Σαϊεντολόγοι, Τέκτονες, Ταλμουδιστές, Βουδδιστές ή πιστοί άλλου αποκρυφιστικού δόγματος.

8. Αιρετικοί (ψευδο) χριστιανοί (σε σχέση με την Ορθοδοξία).

9. Οικουμενιστές. Υπέρμαχοι της πολυφυλετικότητος και πολυπολιτισμικότητος και της πανθρησκείας της Νέας Εποχής.

10. Πανσεξουαλιστές (Θιασώτες της ομοφυλοφιλίας, του τρανσεξουαλισμού, της μοιχείας, της πορνείας, του σοδομισμού, του ελευθεριάζοντος Έρωτος και της παιδεραστείας).

11. Ιδιοκτήτες ή μεγαλομέτοχοι καζίνων-Χρηματιστηρίων-γραφείων στοιχημάτων και συναφών ιδρυμάτων.

12. Φοροφυγάδες, μεγαλοκαταθέτες σε τράπεζες εξωτερικού.

13.  «Υψηλοί» πελάτες υπεράκτιων τραπεζών και εταιρειών.

14. Ιδιοκτήτες, μεγαλομέτοχοι ή ανώτατα στελέχη Τραπεζών, Επιχειρήσεων, ΜΜΕ, διεθνών εκπαιδευτικών Ιδρυμάτων και χρηματοπιστωτικών  οίκων.

15. Πρυτάνεις και Καθηγητές ανωτάτων Εκπαιδευτικών Ιδρυμάτων.

Όλοι οι ανθρωπιστές-αναγεννητές-διαφωτιστές, κινούνται με βάση «αρχές», του ιδίου περίπου μήκους κύματος, που συνοψίζονται στα εξής:

àΕρωτισμός-Σεξουαλική ελευθεριότης (πανσεξουαλισμός).

àΑντιχριστιανισμός ή Χριστιανισμός ενός απροσδιορίστου Χριστού ή ενός άλλου Χριστού, κατασκευασμένου στην φαντασίαν τους.

àΓνωστικισμός (Αποθέωσις της διανοίας και του ανθρωπίνου πνεύματος).

àΧρησιμοθηρία-Υλιστικός πανηδονισμός.

àΦιλαρχία/Εξουσιομανία.

Εδώ ακριβώς ευρίσκονται τα κλειδιά της Απάτης, της Παγίδος του ελκυστικού όρου «Ανθρωπισμός». 

δ. Οι συνέπειες της αρνήσεως του Θεού Λόγου

Η άρνηση του Θεού Λόγου/Ιησού Χριστού οδήγησε στην αποστασία του ανθρώπου, στην αλλοίωση της προσωπικότητος, στην μηχανοποίησή του, στην μαζοποίησή του, από τους αριστοτέχνες του ψεύδους, της απάτης και της υποκρισίας, ανθρωπιστές και διαφωτιστές. Έτσι προετοιμάζουν το έδαφος για θεωρίες και πολιτικά συστήματα μαζοποιήσεως, αριθμοκρατίας και ολοκληρωτισμού, με φιλελεύθερο και δημοκρατικό μανδύα.

Εκεί μας οδηγούν οι ανθρωπιστές-διαφωτιστές, με αποκορύφωμα την κατάργηση της προσωπικότητός μας και την αντικατάστασή της με κάποιους αριθμούς του ΕΚΑΜ-του ΑΜΚΑ και της κάρτας του πολίτη που θα μας συνοδεύουν σε όλη μας την ζωή.

Καρπός της μεγάλης αποστασίας των λεγομένων ανθρωπιστών, κατά τους τελευταίους αιώνες, υπήρξε η δημιουργία του σύγχρονου συμπλεγματικού και νευρωσικού ανθρώπου, που κολυμπάει κυριολεκτικά μέσα στο άγχος, την αβεβαιότητα και την κατάθλιψη γιατί απεστάτησε από τον Θεό του. Διότι οι ανθρωπιστές του ενεφύσησαν τις ιδέες και του έδωσαν τα μέσα, για την αποστασία  από τον Δημιουργό του.

Οι ανθρωπιστές αρνούμενοι τον Χριστόν και την διδασκαλίαν Του ή ερμηνεύοντες τους λόγους του Θεανθρώπου ορθολογιστικώς, με το πρόσχημα της ηθικολογικής και χρησιμοθηρικής εξυπηρετήσεως των ανθρωπίνων αναγκών και μόνο:

- Παραπλανούν τους ανθρώπους.

- Αρνούνται την Αλήθεια, αφού ο Χριστός είναι η Αυτοαλήθεια.

- Οδηγούν την ανθρωπότητα σε ομαδική αυτοκτονία, για την οποίαν χαίρονται τόσον ο εωσφόρος, όσον και οι εκπεσόντες άγγελοι αυτού και οι θηριοποιημένοι ιερείς του επί της γης.

Κάποιοι μπορεί να πουν:

Εγώ είμαι ανθρωπιστής αλλά είμαι και Χριστιανός. Άλλο πράγμα είναι ο κοσμικός ανθρωπισμός και διαφορετικό ο Χριστιανικός (Ορθόδοξος) Ανθρωπισμός [Θεανθρωπισμός], για τον οποίον θα μιλήσουμε κατωτέρω.

Ο αληθινός Χριστιανός δεν είναι ανθρωπιστής, αλλά Θεανθρωπιστής.

Ο κοσμικός ανθρωπισμός και ο Θεανθρωπισμός είναι δύο διαφορετικοί κόσμοι ή μάλλον η ακοσμία (το σκοτάδι) και ο κόσμος (το αληθινό στολίδι), είναι δύο τελείως διαφορετικά και ανόμοια πράγματα.

Συνεχίζεται

---

1 Θεηπόλος (αντί Θεοπόλος)= Ιερεύς, Υπηρέτης του Θεού.

Θελξίμβροτος (ο,η)= Ο θέλγων, ο απατών δι’ ηδονής, τους ανθρώπους.

Ιάλεμος= Θρήνος, κοπετός.

Ιθύφαλλος (ο)= Ασελγής, κακοήθης, διεφθαρμένος άνθρωπος.

Ίμερος (ο)= Επιθυμία, έρως.

Μισάνθρωπος (ο,η)= Ο μισών τους ανθρώπους.

Νερτέριος,α,ον=Ο ανήκων ή ευρισκόμενος εις τους νερτέρους (τους υπό γην), υποχθόνιος.

Ραιστήρ(ο,η)= Κατασυντρίβων, Συνθλίβων, σφύρα.

Χαλίφρων-ονος (ο,η)= ελαφρόνους, κουφόνους, ενδοτικός.

2 Ίλιγγος=Δίνη, ζάλη, συσκοτισμός της κεφαλής, διατάραξις φρενών (Λεξ. Δορμπαράκη, σ.395).

3Ο Ιώσηπος Μοισιόδακας (ή Μοισιόδαξ, 1725-1800) ήταν έλληνας από την ευρύτερη περιοχή της σημερινής Β. Βουλγαρίας, διάκονος, συγγραφέας και μεταφραστής. Το 1753 πήγε στην Σμύρνη και ζήτησε την οικονομική βοήθεια του μητροπολίτη Σμύρνης Νεόφυτου και των προυχόντων της τοπικής κοινότητας με σκοπό να μεταβεί στην Δύση για σπουδές. Όμως, λόγω της παρεμβάσεως του Ιεροθέου Δενδρινού, που προφανώς εγνώριζε τις ιδέες και προθέσεις του Μοισιόδακος, δεν ετελεσφόρησε η προσπάθειά του.

Το 1756 πέρασε στην Σίφνο και στην Μύκονο. Μετά την Σίφνο πέρασε από την Αθήνα και στα 1759 βρέθηκε πλέον στην Βενετία, ενώ είχε ήδη χειροτονηθεί διάκονος. Την άνοιξη εκείνης της χρονιάς εκφωνούσε κηρύγματα στον Άγιο Γεώργιο των Ελλήνων, τις Κυριακές της Σαρακοστής, αμειβόμενος με πενήντα δουκάτα. Ο Μοισιόδαξ μετέβη στην Πάδοβα και παρακολούθησε μαθήματα στην Ιατροφιλοσοφική Σχολή ή Universita degli Artisti, μεταξύ 1759–1760 και 1760–1761 και ίσως και το 1762.

Στα μέσα του 1760 ή το αργότερο το πρώτο εξάμηνο του 1761 ταξίδεψε στην Βιέννη και στις ελληνικές κοινότητες της Ουγγαρίας για να λάβει οικονομική ενίσχυση της έκδοσης της μεταφράσεώς του, για το έργο «Ηθική Φιλοσοφία» του Μουρατόρι.

Το 1765 ο ηγεμόνας Γρηγόριος Αλέξανδρος Γκίκας, τον κάλεσε στην Μολδαβία για να συμβάλλει στο πρόγραμμα της εκπαιδευτικής μεταρρυθμίσεως που σχεδίαζε. Διορίστηκε διδάσκαλος φιλοσοφίας του νέου Γυμνασίου του Ιασίου, παρά την επίμονη άρνησή του, κάτι που έδειχνε την επιθυμία του να αποδεσμευτεί από τις παραδοσιακές κοινωνικές εντάξεις και από την διαιώνισή τους. Εκτός από καθήκοντα σχολάρχη, δίδαξε νεότερα μαθηματικά και φυσική.

Τον Ιούλιο και τον Αύγουστο του 1765, προετοιμάζοντας τις παραδόσεις του, μετέφρασε το έργο Στοιχεία Γεωμετρίας του Andre Tacquet. Εδίδασκε φιλοσοφία βασιζόμενος στο έργο του Μουρατόρι και όχι στα έργα των αρχαίων Ελλήνων φιλοσόφων.

Κατά την περίοδο της σχολαρχίας του, ενεπλάκη σε ιδεολογική έριδα με κάποιον ιερωμένο λόγιο για την αξία της νεότερης φιλοσοφίας, και κατηγορήθηκε για λατινοφροσύνη λόγω της προτίμησης που έδειχνε στην ευρωπαϊκή «ανθρωπιστική» παιδεία.

Ο Μοισιόδακας αντιτίθετο προς την παράδοση της αριστοτελικής λογικής και μεταφυσικής, ενώ προέβαλε τα νεότερα μαθηματικά και την εμπειρική επιστήμη, ως βασική προϋπόθεση για την καλλιέργεια της «φιλοσοφίας», δηλαδή εκείνης του ορθολογισμού.

[Πηγή: Κιτρομηλίδης Πασχάλης (1985). Ιώσηπος Μοισιόδαξ. Οι συντεταγμένες της βαλκανικής σκέψης τον 18ο αιώνα. Αθήνα: Μορφωτικό Ίδρυμα Εθνικής Τραπέζης. σ. 38-39, 46, 58, 61, 70-71, 89-90, 172].

4 Κευθμών-ώνος= Κρύπτη, σπήλαιον, άδυτον, κάτω κόσμος.