ΑΝΘΡΩΠΙΣΜΟΣ Ή
ΘΕΑΝΘΡΩΠΙΣΜΟΣ;
Αθεΐας
Ορμητήριον
Νερτερίων
ιδεολόγημα
Θελξιμβροτών
σόφισμα
Ραιστήρ
Χριστιανισμού
Ωραιοποιημένη
πλάνη
Πατρίδος
ολετήρ
Ιθυφάλλων
βιοθεωρία
Σοδομιστών
καταφύγιον
Μισανθρώπων
άλλοθι
Ορθολογισμού
Θεοποίησις
Σαγήνη
χαλιφρόνων
Ή
Θεοσοφιστών
Ιάλεμος
Ελλήνων Ίμερος
Ανθρωπιστών
Ταράκτωρ
Νεποτισμού
τάφος
Θεηπόλων
πυξίς
Ρωμηοσύνης
Καύχημα
Ωράνιον
(Ουράνιον) δώρον
Παραδείσου
Διαπιστευτήρια
Ιάτρευμα
(ίασις) ψυχών
Σωτηρίας
δόγμα
Μυστηρίων
(Ορθοδοξίας) Μέθεξις
Ορθόδοξος
Ανθρωπισμός
Σκοταδιστών
Όλεθρος1
*
MEΡΟΣ 18ο
Α΄
Α Ν Θ Ρ Ω Π Ι Σ Μ Ο Σ
6. ΚΡΙΤΙΚΗ ΤΟΥ ΑΝΘΡΩΠΙΣΜΟΥ ΚΑΙ ΤΩΝ
ΑΝΘΡΩΠΙΣΤΩΝ (Συνέχεια 17ου μέρους).
ιη. Ανθρωπισμός
και σημερινή Ευρωπαϊκή Παιδεία
Η Ευρωπαϊκή Παιδεία, μετά την εισβολή στην Δύση
της Φράγκικης αγραμματοσύνης, η οποία αντικατέστησε την ελληνοχριστιανική
Παιδεία, απεμακρύνθη ΟΡΙΣΤΙΚΩΣ, από τα αληθώς ανθρωπιστικά ιδεώδη και εισήγαγε μαζί
με τον αθεϊσμό, την σκοταδιστική λατρεία του σαρκικού ηδονισμού, την
χρηματοθηρίαν και τον άκρατον ωφελιμισμόν. Αποτέλεσμα, η κατάπτωσις των
κοινωνιών στην κατάσταση του στυγνού απανθρωπισμού.
Η παλαιά
θέσις των Ευρωπαίων ανθρωπιστών, ότι οι άνθρωποι πρέπει να επιστρέψουν
στην κλασική αρχαιότητα, για να λουσθούν με «ανθρωπιστικό φως», έπαυσε να
ισχύει, ακόμη και βερμπαλιστικώς. Σήμερα, η ενασχόληση μερικών ανθρωπιστών και
αυτοαποκαλούμενων «Ελληνιστών», με την αρχαιότητα, γίνεται μόνο και μόνο, για
να εξυπηρετούν αλλότριους σκοπούς, μέσα στο πλαίσιο της παγκοσμιοποιήσεως,
όπως, ο νεοπαγανισμός/ νεοειδωλολατρεία και η αναβίωση του δωδεκαθεϊσμού.
Σε κανένα
κράτος του κόσμου, ΔΕΝ διδάσκεται η καθαρώς Ελληνική φιλοσοφία ούτε μελετάται η
Ελληνική Παιδεία (αρχαιοελληνική και μεταχριστιανική), η οποία όπως αποδείξαμε
προηγουμένως, ήταν θεοκεντρική και όχι ανθρωποκεντρική.
Θα πουν
κάποιοι: Εδώ, σήμερα δεν διδάσκεται
Ελληνική γλώσσα και δεν εφαρμόζονται οι αρχές της Ελληνικής Παιδείας στην
Ελλάδα, και έχουμε την απαίτηση να διδάσκεται στην Ευρώπη ή σε άλλα κράτη του
κόσμου;
Ορθώς! Αλλά
προς το παρόν, καταγράφουμε τις απατήλιες θέσεις και απαντούμε στους ψευδείς
ισχυρισμούς των ανθρωπιστών-Διαφωτιστών.
Το γεγονός
ότι υπάρχουν σήμερα, σε διάφορα ξένα Πανεπιστήμια, τμήματα-έδρες διδασκαλίας
της αρχαίας Ελληνικής γλώσσης και αρχαιοελληνικής φιλοσοφίας, ΔΕΝ σημαίνει
τίποτε.. ή απλώς είναι κάτι θετικό, αλλ’ άνευ σπουδαίας σημασίας, αφού δεν
γνωρίζουμε:
.Ποία
κείμενα των αρχαίων φιλοσόφων διδάσκονται και από ποίες μεταφράσεις. Ελληνικές,
λατινικές, αραβικές, αγγλικές, άλλες;
.Ποια η ταυτότης (πολιτική, φυλετική
και θρησκευτική) των διδασκόντων καθηγητών και εάν τα διδασκόμενα έχουν σχέση
με τα αρχαιότερον σωζώμενα κείμενα (χειρόγραφα) των Ελλήνων φιλοσόφων της
κλασικής αρχαιότητος, που κοσμούν τα πνευματικά θησαυροφυλάκιά μας.
Με άλλα λόγια,
στην περίπτωση που οι μεταφράσεις των έργων αρχαίων Ελλήνων φιλοσόφων, δεν
είναι έγκυρες, κάτι που συνήθως συμβαίνει με τα ξένα βιβλία, τότε η εκμάθηση
της αρχαίας ελληνικής γλώσσης, ελάχιστα θα τους είναι χρήσιμη.
Μόνον στην
περίπτωση που τα διδασκόμενα στο εξωτερικό κείμενα των αρχαίων φιλοσόφων ανταποκρίνονται
στα αρχαιότερον σωζόμενα και εγκεκριμένα, θα είχε αξία η έδρα της
αρχαιοελληνικής γλώσσης και η μελέτη-διδασκαλία των αρχαίων φιλοσόφων μας.
Ένας από τους παράγοντες που προσδιορίζουν
το αρνητικό επίπεδο της Ευρωπαϊκής παιδείας, είναι η άγνοια από τους
εκπαιδευτικούς, της διαφοράς μεταξύ παιδείας και εκπαιδεύσεως. Οι εκπαιδευτικοί
(Έλληνες και ξένοι), ΔΕΝ γνωρίζουν ότι άλλο πράγμα είναι η εκπαίδευση και η διδασκαλία της αρχαιοελληνικής
γλώσσας και τελείως διαφορετικό η αρχαιοελληνική παιδεία.
Είναι
πασιφανής η πλήρης σύγχυση που υπάρχει στους εκπαιδευτικούς κύκλους, διεθνώς
και εγχωρίως, ως προς την παραπάνω διάκριση. Ως εκ τούτου, διευκρινίζουμε τα
εξής:
-Παιδεία είναι η σκόπιμος και
ωργανωμένη κοινωνική λειτουργία, η οποία εκφράζεται δια του διαρκούς και
συστηματικού αγώνος των ατόμων και των πολιτειών με σκοπόν την διάπλαση και
διαμόρφωση του ανθρώπου εις ηθικήν και πνευματικώς καλλιεργημένην προσωπικότητα,
ισχυράς και ακεραίας συνειδήσεως, δια παντός ενδεδειγμένου και αποτελεσματικού
τρόπου και μέσου.
-Τα κύρια μέσα και οι τρόποι της
Παιδείας είναι η διδασκαλία, η εκπαίδευση, η άσκηση, το παράδειγμα και γενικώς
όλες οι δοκιμασμένες μορφές αγωγής.
Η Ελληνική φυλή, με το ανώτερον
ψυχοπνευματικόν αισθητήριόν της, πρώτη διεπίστωσε ότι η παιδεία είναι θεμελιακή
δύναμη προς προσωπική ευτυχίαν, κοινωνικήν ευδαιμονία και ασφαλή πορείαν της
Πολιτείας.
Με άλλα λόγια, το Ελληνικόν Έθνος υπήρξεν ο
παιδαγωγός και διδάσκαλος της Οικουμένης…
Αντί λοιπόν
οι Ευρωπαίοι ανθρωπιστές να διδάσκουν και να διδάσκονται από την Ελληνική
Παιδεία, επέβαλλαν εδώ και δεκαετίες, την δική τους απάνθρωπη-θηριοποιητική
(α)παιδεία στην πατρίδα μας…
Το ανθρωπιστικό πρότυπο της σημερινής
Ευρωπαϊκής Παιδείας
Ποίος
ανθρωπιστής (της περιόδου Αναγεννήσεως ή Διαφωτισμού), είχε την ικανότητα
διακρίσεως μεταξύ Παιδείας και Εκπαιδεύσεως; Ποίος υπεστήριξε, και εδίδαξε τα
παραπάνω; Αλλά και όσοι και αν τα κατέγραψαν στα βιβλία τους, ποίος ανθρωπιστής
τα εφήρμοσε; ΟΥΔΕΙΣ και ΟΥΔΕΠΟΤΕ!!!
Φυσικά δεν
μιλάμε για την σημερινή εποχή, καθ’ όσον ο νεοανθρωπισμός ή νέο-εποχήτικος
ψευτοανθρωπισμός, ασχολείται με άλλα θέματα, όπως παρουσιάσαμε στο οικείον
κεφάλαιον.
Με αυτό το
σκεπτικό, διαπιστώνουμε πλήρη απόκλιση από τις διακηρυχθείσες αρχές της
Αναγεννήσεως και του Διαφωτισμού, περί δήθεν, επιστροφής της Ευρώπης στην
Ελληνορωμαϊκή κλασική παιδεία και ειδικώτερον, την Ελληνική παιδεία....
Ο ανθρωποκεντρισμός που αποτελεί
τον πυρήνα του σημερινού Ευρωπαϊκού ανθρωπισμού, ωδήγησε τον άνθρωπο στον
ενδοκοσμικό αυτοεγκλωβισμό του, και κατ’ ουσίαν στην αθεΐα ή απόλυτη
ανθρωπολατρεία, στην Νέα Εποχή της λογικοκρατίας και του θεοποιημένου
Επιστημονισμού. Ο ουμανισμός, έγινε απόλυτη θρησκεία του ανθρώπου, με κύριο
συνειδησιακό αίτημα, τον «θάνατο» του Θεού, για να επιβιώσει ο αυτοθεωμένος
άνθρωπος.
Σήμερα οι ανθρωπιστές-διαφωτιστές εφαρμόζουν
ένα εκπαιδευτικό σύστημα, το οποίο προσφέρει εν πολλοίς, άχρηστες γνώσεις,
στηριζόμενες κυρίως σε χαλκευμένα επιστημονικά συμπεράσματα, και
πλαστογραφημένα/παραποιημένα ιστορικά γεγονότα ή κάποια εφόδια
υλιστικής/ωφελιμιστικής ζωής, χωρίς να
προσφέρει νόημα ζωής. Όπως έγραφε ο Σαράντος Καργάκος: «Παιδεία είναι αυτή
που καλλιεργεί στα παιδιά πίστη σε αξίες, αλλά αυτό προϋποθέτει εκπαιδευτικούς
με αξία» [εφ. «Ελευθεροτυπία» (7-9-1990)]. Όμως:
.Ποιους εκπαιδευτικούς (δασκάλους και
καθηγητές) θα βρούμε σήμερα με αξία, στην Ευρώπη ή στην Ελλάδα;
.Ποιες αξίες διδάσκει ο ανθρωπισμός σήμερα;
.Ποίος Ευρωπαίος της Φραγκοπαπικής ή προτεσταντικής
Δύσεως, από την περίοδον της λεγομένης Αναγεννήσεως μέχρι σήμερα, έζησε ως
ανθρωπιστής, εφήρμοσε τις βασικές αρχές του ανθρωπισμού,2 και ΔΕΝ ήταν αντίχριστος ή καθ’
οιονδήποτε τρόπον πολέμιος της Ορθοδοξίας και ΑΡΝΗΤΗΣ του Θεανθρώπου Ιησού
Χριστού;
ΟΥΔΕΙΣ! ΟΥΔΕΙΣ! ΟΥΔΕΙΣ!!!
Αυτό ακριβώς ήταν και είναι το ανθρωπιστικόν πρότυπον
της Ευρωπαϊκής Παιδείας: Ο έξυπνος άνθρωπος (υψηλού IQ), κοσμοπολίτης και επιτυχημένος επαγγελματίας,
τουτέστιν, Αντίχριστος,
μισαλλόδοξος, φίλαρχος, αλαζών, πολυμαθής (ξερόλας), πανσεξουαλιστής,
ωφελιμιστής-χρηματοθήρας!!!!
ιθ. Τα
κριτήρια αξιολογήσεως προτύπων και αξιών (Η μετάλλαξη των εννοιών-ιδεών-αρχών).
Ο ανθρωπισμός, δια των διακηρυχθεισών
θέσεων και απόψεών του, περισσότερον όμως δια των διαχρονικών πράξεων των
θιασωτών του, μετάλλαξε τελείως τα κριτήρια αξιολογήσεως των ανθρώπων και
ταξινομήσεως των ανθρωπίνων αρχών-αξιών.
Τα σύγχρονα πρότυπα του ανθρωπισμού τα
βλέπουμε τα ακούμε, τα ζούμε, τα βιώνουμε στο πετσί μας, κάθε ημέρα, στον χώρο
της Πολιτικής, της Παιδείας, των Μέσων Μαζικής Ενημερώσεως, στην κοινωνία,
παντού.
Καθημερινή προβολή όλων των παρά φύση
ανωμάλων κοσμικών προτύπων και καταστάσεων! Και όλα αυτά στο όνομα της
ανεκτικότητος, του σεβασμού της διαφορετικότητος και των ιδιαιτεροτήτων, της
παγκόσμιας κατανοήσεως και προ παντός του…ανθρωπισμού.
Αυτή η επιχειρηθείσα και συνεχιζόμενη
αλλαγή κριτηρίων και αξιολογήσεως προτύπων, αρχών και αξιών, που οφείλεται
βασικώς στην άγνοια ή απαξίωση της άνωθεν σοφίας και θεοποίηση της θύραθεν
σοφίας, έγινε έντονα αισθητή στους γνώστες και εκφραστές της Πατερικής
παραδόσεως, οι μόνοι που μπορούσαν να συλλάβουν την σημασία και τους στόχους
της.
Ο Ευγένιος Βούλγαρης που οι ίδιοι οι
σύγχρονοι διαφωτιστές τον χαρακτηρίζουν ως ένα από τους κορυφαίους του
Νεοελληνικού Διαφωτισμού (σ.165, Ιστορίας Β΄ Γενικού Λυκείου), το 1756,
μολονότι ανήκε στους υπερμάχους και μεταλαμπαδευτές της ανθρώπινης (θύραθεν)
σοφίας, αισθάνθηκε την ανάγκη, να υπενθυμίσει σε δεδομένη στιγμή, την ιεράρχηση
των δύο σοφιών, της θείας που ήταν η θεία ευλογία του Γένους, και της ανθρωπίνης
που είχε αρχίσει να απολυτοποιείται και να θειοποιείται, δηλαδή να
θηριοποιείται.
«Η σοφία του Θεού», έλεγε, «η οποία είναι
αληθινή πίστις, αυτή είναι η όντως σοφία, η ασφαλής και άπταιστος, σοφία ορθή.
Εκείνην (την κοσμικήν) σοφίαν την μανθάνουν εις τας νεωτέρας ακαδημίας. Ταύτην
(την σοφίαν του Θεού) εις την παλαιάν Εκκλησίαν. Εκείνη εις τα βιβλία των
φιλοσόφων. Ταύτην εις τα συγγράμματα των Πατέρων. Εκείνην με την οξύτητα του
νοός (την ευφυΐαν). Ταύτην με την θερμότητα της καθαράς και ενδιαθέτου ψυχής.
Εκείνην με πολυπλόκους συλλογισμούς πολυτρόπων επιχειρημάτων. Ταύτην με την
στερεάν συγκατάθεσιν της αδιστάκτου πίστεως. Εκείνην, με περίεργον έρευναν και
εξέτασιν. Ταύτην με απράγμονα (απηλλαγμένον ασχολιών, φιλήσυχον, μη προξενούντα
κόπον ή ενόχλησιν) του νου αιχμαλωτισμόν» (Επιστολή προς τους Ορθοδόξους
Χριστιανούς της Σερβίας, Αθήναι, 1971, σ.20).
Δεν γνωρίζουν οι ανθρωπιστές το παραπάνω
κείμενον του Ευγενίου Βουλγάρεως; Εάν ναι, γιατί το παρέλειψαν από το
προμνησθέν σχολικόν βιβλίον της Ιστορίας, και αντ’ αυτού παρέθεσαν
αποσπασματικώς τρία άλλα χωρία τα οποία ερμήνευσαν αυθαιρέτως, ως
ορθολογιστικές σκέψεις μέσω των φυσικών επιστημών, ή μικράν σχέση έχοντα με το
αντικείμενο του σχετικού κεφαλαίου διδασκαλίας;
Δυστυχώς, με τέτοιες αντιχριστιανικές και
αντιπαραδοσιακές συνήθειες, τις οποίες ασπάζονται και κάποιοι εκκοσμικευμένοι
ιεράρχες και οικουμενιστές δυτικοσπουδαγμένοι ρασοφόροι, απομακρυνθήκαμε μόνοι μας από τις
παραδοσιακές αξίες-αρχές, για να γίνουμε δήθεν, Ευρωπαίοι.
Αποξενωθήκαμε μόνοι μας, για να γίνουμε
φραγκοφορεμένοι Ευρωπαίοι εθνικώς, κοινωνικώς και εκκλησιαστικώς. Αυτό είναι το μεγάλο, το θανατηφόρο λάθος που
έγινε, με την αποδοχή του δηλητηρίου του διαφωτισμού στην ζωή μας.
*
Οι ανθρωπιστές με τον ωραιοποιημένο
ψευτο-ανθρωπισμό τους, αλλοίωσαν, μετάλλαξαν, εν επιγνώσει ή εν αγνοία, την
σημασία και το πραγματικό νόημα πολλών λέξεων και φράσεων-κλειδιά, που
χρησιμοποιούνται στις προσωπικές, οικογενειακές, κοινωνικές και πνευματικές
σχέσεις των ανθρώπων. Έτσι:
·Την πίστη στον αληθινό
Θεό, την ονομάζουν θρησκοληψία, οπισθοδρόμηση, φανατισμό, σκοταδισμό, μισαλλοδοξία,
φονταμενταλισμό.
·Την αγάπη προς την
πατρίδα (πατριωτισμό) την λένε φασισμό, νεοναζισμό, υπερεθνικισμό, σωβινισμό.
·Την διάλυση Μονάδων
κυρίως παραμεθορίων περιοχών, την ονομάζουν δημιουργία ευέλικτων και πιο αξιόμαχων
Μονάδων ή εκσυγχρονισμό των Ενόπλων Δυνάμεων.
·Την παραχώρηση
τεραστίων εκτάσεων-εγκαταστάσεων, ιδιοκτησίας ΤΕΘΑ, σε δήμους και δημόσιο προς «αξιοποίηση»
[(ψηφοθηρική εκμετάλλευση και ποιος ξέρει για τι άλλο), αντί να τις αξιοποιήσουν
επ’ ωφελεία των στελεχών των Ε.Δ.], μας την παρουσιάζουν ως κοινωνική προσφορά.
·Την χαλαρή εφαρμογή των
στρατιωτικών κανονισμών, την χαλάρωση έως διάλυση των συνεκτικών δεσμών των
Ενόπλων Δυνάμεων, και την κατάργηση ιστορικών στρατιωτικών θεσμίων, όπως πνεύμα
Μονάδος, ιεραρχία, απόδοση τιμών στους νεκρούς ήρωες του Έθνους, πολεμική
αρετή, αυστηρή πειθαρχία, αξιοκρατική επιλογή στελεχών, εθνικό φρόνημα, κλπ, τα
αποκαλούν εκδημοκρατισμόν του Στρατεύματος.
·Την κοινωνική πειθαρχία,
την δημόσια τάξη, την συστηματική εργατικότητα και τους κοινοπαράδεκτους νόμους,
τις λένε καταπίεση, αυταρχισμό, δεσποτισμό και αστική ματαιοδοξία.
·Τον αποχρωματισμό του
Έλληνος από την ταυτότητά του (το γένος και την πίστη του) και την μαζοποίησή
του, την πολτοποίησή του στους μηχανισμούς των ψυχροκηπίων της Νέας Εποχής, την
ονομάζουν εκσυγχρονισμό, προσαρμογή σε ανθρωπιστικά πλαίσια, εκδημοκρατισμό,
εξευρωπαϊσμό, κοσμοπολιτισμό.
·Την αδυναμία και το
πάθος της ομοφυλοφιλίας, τις παρά φύσιν σεξουαλικές δραστηριότητες-ιδιομορφίες,
ακόμη και την κτηνοβασία, οι ανθρωπιστές-διαφωτιστές, τις ανανοηματοδοτούν και
τις θεωρούν πλέον, ως δικαίωμα, σεβαστή/νόμιμη προσωπική επιλογή, ελευθεριότητα,
προσόντα δημόσιας προβολής και κοινωνικής ανελίξεως, αλλά και ανθρωπιστικά
πρότυπα της νέας ηθικής!
·Την παρά φύση σύζευξη
ομοφυλοφύλων ζευγαριών, την ονομάζουν σύμφωνο ελευθέρας συμβίωσης.
·Την άρνηση αποδοχής των
ανωμάλων και παρά φύση σεξουαλικών καταστάσεων, την χαρακτηρίζουν ομοφοβία…
·Την πορνεία, την
μοιχεία και όλες τις εξωσυζυγικές γενετήσιες πράξεις, τις χαρακτήρισαν «νόμιμες
δραστηριότητες» της απόρρητης και απαραβίαστης προσωπικής ζωής του καθενός.
Δεν μένει παρά οι ανθρωπιστές να νομιμοποιήσουν και την παιδεραστία,
για να διευρύνουν την «εξειδίκευση» των εγκλήματων τους κατά της ανθρωπότητος (ΣΣ: Πιστεύομεν ακραδάντως, ότι σύντομα θα εκδοθεί οδηγία
από την Ε.Ε. για άρση του νόμου περί παιδεραστίας).
·Το δικαίωμα της
προστασίας μας από τους αιρετικούς και αλλοδόξους το ονομάζουν μισαλλοδοξία,
ρατσισμό και φανατισμό.
·Την αυθάδεια και
προκλητικότητα την ονομάζουν θάρρος και ανθρώπινο δικαίωμα.
·Την φιλαρχία και
ματαιοδοξία, τις ονομάζουν ανθρώπινη φιλοδοξία και νόμιμο δικαίωμα.
·Τις αισχρές και
βλάσφημες αναρτήσεις εικόνων αντιχριστιανικού περιεχομένου και αντιχριστιανικές
θεατρικές παραστάσεις, τις δικαιολογούν ως τέχνη και ελευθέρα διακίνηση ιδεών.
·Την νεοφεουδαρχική
βουλευτοκρατία την έχρισαν κοινοβουλευτική δημοκρατία.
·Το ψεύδος και την
διαστροφή, τις ονομάζουν ανθρωπιστικές αλήθειες.
·Την ατιμία, την
ανισότητα και κοινωνική αδικία, τις χαρακτηρίζουν εξυπνάδα, ευφυϊα και κοινωνική
δικαιοσύνη/ ανθρωπιστική διαχείριση.
·Την φοροδιαφυγή και
φοροαποφυγή, τις βάπτισαν εμπορικό πνεύμα και επιχειρηματική ικανότητα.
·Την κερδοσκοπία, την
ιδιοτέλεια και τον αθέμιτο ανταγωνισμό-πλουτισμό,
τις λένε επαγγελματική ικανότητα, φιλελεύθερο οικονομικό ανταγωνισμό.
·Την υπόμνηση και
υπόδειξη των διαχρονικών εχθρών του Έθνους και πάσης φύσεως απειλών κατά του
έθνους της ανθρωπότητος, τις αποκαλούν ρατσισμό-εξτρεμισμό-κινδυνολογία.
·Τις επισημάνσεις-αποδείξεις
για την ταυτότητα (φυλετική, θρησκευτική), των παγκόσμιων συνωμοτών και
εμπρηστών της παγκόσμιας Ειρήνης, τις ονομάζουν αντισημιτισμό και συνωμοσιολογία.
·Την ασυδοσία, αναρχία
και όλες τις συναφείς έννοιες, τις βαπτίζουν ατομικές ελευθερίες και ατομικά
δικαιώματα ελευθέρας εκφράσεως πολιτών και συλλογικοτήτων.
·Τις οργανώσεις των
κολλήγων του Συστήματος, των νομίμως αέργων-εργατοπατέρων, που εξασφαλίζουν την
αλαλία, απραξία και ευνουχισμόν του εργατικού και επαγγελματικού κινήματος, τις ονομάζουν συνδικαλιστικές
οργανώσεις εκλεγμένων εργατών/επαγγελματιών και δημοκρατικόν συνδικαλισμόν.
·Την διδασκαλία της
ακολασίας, επιδείξεως σεξουαλικών οργάνων και πράξεων ακόμη και σε μαθητές
πρωτοβάθμιας εκπαιδεύσεως, καθώς και πάσης άλλης διαστροφής, τις ονομάζουν
ελεύθερη πληροφόρηση, σεξουαλική ενημέρωση και διαπαιδαγώγηση.
· Όλες τις χριστιανικές
αρετές (σωφροσύνη, ευσέβεια, πίστη/ομολογία πίστεως, εγκράτεια, σεμνότης,
φιλανθρωπία, νηστεία, εκκλησιασμός, εξομολόγηση, κλπ), τις αποκαλούν
αναχρονιστικές και σκοταδιστικές αντιλήψεις..
O tempora o mores!3
κ. Ανθρωπισμός
και Ελευθερία
1/. Ο Δημιουργός:
· Έπλασε τον άνθρωπο για να ζει και
να δραστηριοποιείται ελεύθερος και όχι δούλος. Την αντίληψη αυτή την
βλέπομεν διάχυτη στα αρχαία και τα κλασσικά κείμενα των Ελλήνων αλλά και στην
Αγία Γραφή. Η βούληση του Δημιουργού είναι να καταστεί ο άνθρωπος ελευθέρα και
αγωνιζομένη προσωπικότης. Γι’ αυτό είναι προικισμένος δια προσωπικής βουλήσεως
και έχει ακεραία την ευθύνη και το δικαίωμα επιλογής μεταξύ ελευθερίας και
δουλείας, μεταξύ Θεού και αθεΐας, Ορθοδοξίας και αλλοδοξίας.
· Δεν σύρει κανένα πλησίον Του δια του εξαναγκασμού και της βίας.
2/ Οι
εκμεταλλευτές της Ελευθερίας, δήθεν ανθρωπιστές, προσπαθούν να δελεάσουν, ιδίως τους νέους,
για να τους παρασύρουν και να τους κάνουν ανατροπείς. Εφηύραν μάλιστα ελκυστικά
συνθήματα και όρους όπως: Ατομικά δικαιώματα, φιλελευθερισμός, δικαιώματα των
παιδιών, ανοικτά μυαλά, ελευθέρα συμβίωση, κ.α., στους πυρήνες των οποίων
υποκρύπτονται «βόμβες» ανατροπής της κοινωνικής συνοχής και ειρήνης.
3/ Η ζωή που
εμπνέει το σύνολον (κοινωνία-ομαδική συμβίωση), η δύναμη που το κινεί, είναι η
ιστορική ώθηση ολοκλήρου του παρελθόντος του. Μέσα στο σύνολο αυτό ζούν και
κινούνται οι πολίτες. Δεν ημπορούν να εννοήσουν τον εαυτό τους έξω από αυτό.
Μόνο στην εξυπηρέτηση αυτού του συνόλου και όχι της ατομικότητός τους, ημπορούν
να βρούν οι άνθρωποι, τον λόγο και τον σκοπόν της υπάρξεώς τους. Κανένας, δεν
είναι υπέρτερος από το Έθνος-Κράτος, ούτε ημπορεί να υψωθεί απέναντι της
ολότητος και εναντίον αυτής.
Δεν υπάρχει ελευθερία εκτός από αυτήν (Εθνική
Ελευθερία).
Δια να
αποκτηθεί όμως αυτή η Ελευθερία, πρέπει να καταπνιγεί ο κυριώτερος εχθρός του
ανθρώπου και ιδιαιτέρως του Έλληνος που είναι ο ατομικισμός και οι μορφές αυτού
(Σαρκολατρεία,
Εξουσιομανία,
Χρηματοθηρία).
4/ Ελευθερία
σημαίνει πρωτίστως πειθαρχία και ομόνοια μεταξύ των ανθρώπων.
Δύο από τους
παράγοντες παγιδεύσεως της αληθινής Ελευθερίας είναι ο ατομικισμός και ο
εγωϊσμός, τους οποίους έχει θεοποιήσει ο ανθρωπισμός.
Ο ατομικισμός
είναι ένας νεολογισμός τον οποίο γέννησε η άγνοια της ετυμολογίας και του
σκοπού υπάρξεως του ανθρώπου και καλλιέργησαν οι σκοταδιστές του λεγόμενου
«Διαφωτισμού».
Ο εγωϊσμός
είναι μία υπερβολικώς παθιασμένη αγάπη του εγώ, που οδηγεί τον άνθρωπο στο να
συνδέει τα πάντα με τον εαυτό του, ως να είναι αυθύπαρκτος και αυτόφωτος και να
προτιμά τον εαυτό του από κάθε τι άλλο στον κόσμο.
Ο ατομικισμός, επιτρέπει σε ένα μέλος του
συνόλου να αποχωρίζεται από τον συνάνθρωπό του και να αποχωρεί μόνος ή με την
οικογένειά του και τους φίλους του, να σχηματίζει ένα μικρό δικό του κύκλο και
να αποκόπτεται από την υπόλοιπη κοινωνία.. Αυτό
είναι στοιχείο διαλύσεως του κοινωνικού ιστού, διασπάσεως της κοινωνικής
συνοχής.
Ο εγωϊσμός (χαρακτηριστικό γνώρισμα των
ανθρωπιστών και μάλιστα στο υψηλότερο επίπεδο, την αλαζονεία), έχει τις ρίζες
του στην διανοητική σύγχυση και τις ψυχικές ανωμαλίες. Δηλητηριάζει το σπέρμα
κάθε αρετής και δημιουργεί «αντισώματα» πολιτικής αυθεντίας, κοινωνικής
αυτονομίας, θρησκευτικού αυτοφωτισμού (φανατισμός-αίρεση).
Ο ατομικισμός
εξασθενεί τις αρετές του δημοσίου βίου, μεταδίδεται και καταστρέφει κάθε
συλλογική προσπάθεια, πολλώ δε μάλλον Εθνική και στο τέλος αφομοιώνεται από τον
καταστροφικό εγωϊσμό.
5/ Το
ατομικιστικό υλιστικό πνεύμα αφομοιούμενο τελικώς από τον εγωϊσμό καταλήγει πάντοτε σε αιτήματα για απόλυτη
ελευθερία δράσεως. Η απόλυτη ελευθερία φέρει ολέθρια αποτελέσματα σ’ όλους τους
τομείς (πολιτική-οικονομία-πολιτισμὀς), διότι οδηγεί στην ασυδοσία, την αναρχία
και επομένως στην απόρριψη των διαχρονικών αξιών, όπως είναι η αλληλεγγύη, η
φιλαλήθεια, η ηθική, η δικαιοσύνη κλπ. Αλλά όταν αμφισβητούνται και στην
συνέχεια κλονίζονται οι πανανθρώπινες αξίες μιάς κοινωνίας, αποσαθρώνεται και
όλο το οικοδόμημα του πολιτισμού της.
6/ Σύμμαχοι και
φύλακες της ελευθερίας είναι κυρίως η επιστήμη, η δικαιοσύνη, η ηθική και το
φιλότιμον. Διά μεν της πρώτης ο άνθρωπος δαμάζει την φύση και απαιχμαλωτίζεται
απ’ αυτήν, δια της δευτέρας συγκροτεί ωργανωμένες κοινωνίες, δια της τρίτης
περιορίζει τα πάθη και τις αδυναμίες του και δια του φιλοτίμου καθίσταται
ενσυνειδήτως φρουρός της ανεξαρτησίας του. Αυτή η πολλαπλή νίκη και
απελευθέρωση, καθιστά τον άνθρωπο ευδαίμονα υπό την προϋπόθεση ότι στηρίζεται
κατά τους αγώνες του στην ευψυχία του. Ο Θουκυδίδης μας λέγει σχετικώς:
«Το εύδαιμον το
ελεύθερον, το δ’ ελεύθερον το εύψυχον». Δηλαδή στόχος της ανθρωπίνης ζωής είναι
η ευδαιμονία η οποία πραγματοποιείται, εφ’ όσον προϋπάρχει η ελευθερία, η οποία
και αυτή είναι αποτέλεσμα της ευψυχίας.
Οι ανθρωπιστές, εθεοποίησαν την
επιστήμη, κατέλαβαν την δικαιοσύνη (κατήργησαν την ανεξαρτησίαν της), χλευάζουν
την ηθική και αφορίζουν το φιλότιμο.
7/ Οι άνθρωποι
νομίζουν ότι είναι ελεύθεροι. Αλλά η ελευθερία τους είναι πραγματικώς πολύ
περιορισμένη.
Πρώτον, οι περιστάσεις
του βίου, οι οποίες επιβάλλουν σε κάθε άνθρωπο ωρισμένες κατευθύνσεις είτε το
θέλει, είτε δεν το θέλει (π.χ. κορεσμός των θέσεων του επαγγέλματος που τον
ενδιαφέρουν, ανεργία, κλπ).
Δεύτερον, η προσωπική και οικογενειακή
οικονομική κατάσταση.
Τρίτον οι
εθνικές περιστάσεις (Έκρυθμες καταστάσεις, πόλεμοι, έκτακτες ανάγκες λόγω
φυσικών καταστροφών, κ.α).
Τέταρτον, οι αποφάσεις της εκάστοτε πολιτικής ηγεσίας
που ωφελούν μια μικρή μερίδα της ολότητος, δηλαδή η ψήφιση άδικων/ανήθικων
νόμων που κατοχυρώνουν τα προνόμια των ολίγων και υποχρεώνουν τους πολλούς σε
οδυνηρές θυσίες υπό την απειλή αυστηρών κυρώσεων, χωρίς ουσιαστική δυνατότητα
αντιδράσεως.
8/ Ο άνθρωπος είναι απολύτως ελεύθερος μόνο εάν
εγκαταλείψει την οικογένειά του, μεταβεί στην έρημο, και ζήσει ολομόναχος ή
όταν κατοικήσει στην κορυφή ενός πανύψηλου-απρόσιτου όρους, μέχρι το τέλος του
βίου του και γίνει τρωγλοδύτης…….
9/ Ένας λαός
είναι πραγματικά κυρίαρχος και ελεύθερος όταν σε κάθε πολίτη γίνει δευτέρα
φύση, ο καταπνιγμός των ορέξεών του, των παθών και της αλαζονείας του, προ του
Εθνικού συνολικού συμφέροντος. Αλλά κάτι τέτοιο είναι αδιανόητο για τους ανθρωπιστές!!!
Μόνο αυτός που
είναι μόριον ενός Ελεύθερου Έθνους, μπορεί να θεωρηθεί
πραγματικά ελεύθερος. Σε κανένα δεν επιτρέπεται να χρησιμοποιήσει την ελευθερία
του εναντίον της κοινωνικής συνοχής, της ενότητος του λαού, της ισχύος και
Ελευθερίας της Πατρίδος.
Κατά την ανθρωπιστική άποψη, όμως, για να
θεωρείται υπαρκτή η ελευθερία λόγου και σκέψεως, πρέπει να ταυτίζεται με την
καθημερινή μελοποίηση της πινώδους δημοκρατικής υμνογραφίας.
Τέτοιου είδους «ελευθερία» που καθοδηγείται από
τα σκοτεινά Ιουδαιοταλμουδικά κέντρα, εκτυπούται στις σελίδες των κατ’
ευφημισμόν δημοκρατικών εντύπων, οράται ή ακούεται από τα λοιπά ΜΜΕ και
συντηρείται με επιμέλεια και απαράμιλλη δεξιοτεχνία από τα κεφάλαια της
Εωσφορικής αδελφότητος, οδηγεί:
Στον Αντιχριστιανικό σκοταδισμό.
Στην πνευματική αποχαύνωση.
Στην ηθική πόρρωση.
Στον ατομικό εξανδραποδισμό/αριθμοποίηση του
ανθρώπου-πρόσωπον.
Στην πολιτική δουλοκρατία.
Στην κοινωνική ασυδοσία.
Στην κοινοβουλευτική κλεπτοκρατία.
Στην λαϊκή θηριοποίηση (απανθρωπισμός)
Στην Εθνική μειοδοσία.
Στην παρακμή των πάντων.
Μία παρακμή από την οποία δεν υπάρχει οδός
επιστροφής, γιατί είναι το τελευταίο στάδιο ταπεινώσεως, εκφυλισμού και
μαρασμού των λαών!
κα. Ανθρώπινα
δικαιώματα και «αρετές» των ανθρωπιστών
Η διαχρονική εφαρμογή όλων των
πολιτικο-κοινωνικοοικονομικών συστημάτων και –ισμών, που κατεσκευάσθησαν από
ανθρωπιστές και εφαρμόσθησαν εδώ και αιώνες από τους Ηρακλείς του ανθρωπισμού,
ωδήγησαν στην αποτυχία τους να θεραπεύσουν τα ανθρώπινα προβλήματα και να
διαμορφώσουν τον άνθρωπο σε άρτια και ολοκληρωμένη προσωπικότητα. Γιατί άραγε;
Αυτό οφείλεται σε δύο βασικούς λόγους:
1/ Στην αδυναμία,
αστάθεια και ανεπάρκεια των εφαρμοζόμενων πολιτικών συστημάτων, τα οποία όχι
μόνον δεν πείθουν τους ανθρώπους, αλλά μετατρέπονται σε απρόσβλητα θερμοκήπια
υδροκεφάλων και αυταρχικών εξουσιαστών.
2/ Στο γεγονός ότι τα
ανθρώπινα προβλήματα δεν είναι μόνον ενδοκοσμικά, όπως τα αντιμετωπίζουν κατά
βάσιν οι ανθρωπιστές, αλλά και πνευματικά, υπερβατικά για τα οποία ουδόλως
ενδιαφέρονται οι ανθρωπιστές, αφού οι στόχοι τους είναι καθαρώς οικονομικοί,
χρησιμοθηρικοί και πρόσκαιροι.
Κανένας άνθρωπος δεν μπορεί να
ελπίζει στην ευτυχία, στην γαλήνη και την αληθινή ειρήνη, με την κυριολεκτική
σημασία της ψυχικής ευδαιμονίας, εάν δεν αντισταθεί και νικήσει την ανίερη
Τριάδα (Σάρκα-Εξουσία-Χρήμα) ή Σαρκολατρεία,
Εξουσιομανία , Χρηματοθηρία.
Τι διδάσκουν οι ανθρωπιστές; Ακριβώς το
αντίθετο, την ικανοποίηση κάθε υλιστικής επιθυμίας (χρήμα, σάρκα) κάθε είδους
φιλαρχία (εξουσία), αλλά και την χρησιμοθηρική αναγκαιότητα (Ωφελιμισμός).
Ο Θεάνθρωπος όμως μας λέγει σαφώς:
«Ει τις θέλει οπίσω μου ελθείν απαρνησάσθω
εαυτόν και αράτω τον σταυρόν αυτού και ακολουθείτω μοι» (ΜΑΤΘ:16/24).
Απάρνηση του εαυτού μας είναι η ρήξη και
απόρριψη του σαρκικού κελύφους μας, των σαρκικών επιθυμιών και των λεγομένων
«ανθρωπίνων δικαιωμάτων», για τα οποία κόπτονται, δήθεν, οι ανθρωπιστές.
Τα
πραγματικά δικαιώματά μας, θα τα μάθουμε όταν διδαχθούμε πρώτα, τα δικαιώματα
του Δημιουργού μας.
«Ἄμωμοι ἐν ὁδῷ. Ἀλληλούϊα.
Εὐλογητὸς εἶ Κύριε, δίδαξόν με τὰ δικαιώματά σου».
Γνωρίζουμε ποια είναι τα δικαιώματα του Θεού;
Εάν όχι, πώς τολμάμε να απαιτούμε πρώτα τα δικά μας δικαιώματα;
Συνεπώς, για να δημιουργήσουμε τις βάσεις μίας
όντως ανθρωπιστικής κοινωνίας, πρέπει να απορρίψουμε όλα εκείνα τα στοιχεία που
συνιστούν τον αλλοτριωμένο άνθρωπο και συγκροτούν την απάνθρωπη κοινωνία
εγω-κρατουμένων ατόμων, δηλαδή να απαλλαγούμε από την πλεονεξία, τον φθόνο, την ασέβεια, την
εγωπάθεια, τον δόλο, την αργολογία, την μοιχεία, την πορνεία, τον
φιλοχρηματισμό, την κερδοσκοπία, την αδικία, την μωρία, την εγκληματικότητα,
τον πονηρόν οφθαλμόν και όλα τα κακά που κάνουν τον άνθρωπο ακάθαρτον»
(ΜΑΡΚ: 7/18-23).
Όλα ή σχεδόν όλα τα παραπάνω, φέρουν οι
λεγόμενοι ανθρωπιστές ως «κακίες», αφού τα αποδέχονται, τα διακηρύττουν εμμέσως
ή αμέσως ως δικές τους αρχές/»αρετές» ή «κοσμούνται» από αυτά. Δηλαδή, σύμφωνα
με τον Λόγον του Κυρίου, οι κατά την δοκησισοφίαν τους ανθρωπιστές-διαφωτιστές,
δεν είναι παρά ακάθαρτοι
άνθρωποι.
κβ. Ανθρωπισμός,
Τεχνολογικά επιτεύγματα και Επιστήμη
Ο Διαφωτισμός είχε,
ως μόνο «θετικό» στοιχείο, την εξέλιξη στις επιστήμες. Όμως, αντί να δοξάζει
τον αληθινό θεό για τα επιστημονικά επιτεύγματα και τις επιστημονικές
ανακαλύψεις, ο διαφωτισμός εθεοποίησε την επιστήμη. Ο Ευγένιος Βούλγαρης, ο
Νικηφόρος Θεοτόκης, όπως ο Μέγας Βασίλειος, ο Χρυσόστομος, οι Γρηγόριοι κ.ά..
εδέχτηκαν την έρευνα και πρόοδο της επιστήμης.
Άλλο
όμως η επιστήμη που πρέπει να ενισχυθεί, να προοδεύσει ως έρευνα και άλλο η
θεοποίηση της επιστήμης και τα υπόλοιπα αίσχη.
Οι εντυπωσιακές κατακτήσεις της Επιστήμης
οδηγούν σε εσφαλμένα συμπεράσματα. Τα βήματα της τεχνολογίας είναι μικρά και
αδύναμα για να επιλύσουν τα μυστήρια της ζωής και της απεραντωσύνης του
Σύμπαντος. Ο άνθρωπος αυταπατάται πιστεύοντας ότι χωρίς την μελέτη του βιβλίου
των βιβλίων (Αγία Γραφή), οδηγείται με ιστορική νομοτέλεια, σε οντολογικές
αλήθειες, στην γη των μακάρων ή σε επίγειους παραδείσους.
Αντιθέτως, οδηγείται με μαθηματική ακρίβεια
στην μεγάλη παγίδα, όπως ακριβώς προ 7525
ετών (Κατά την χρονολογία των Ο΄, από τότε μέχρι σήμερον/2017), ο Εωσφόρος
παγίδευσε τους πρωτοπλάστους δια του πειρασμού της αυτοθεώσεως. Έτσι και οι
υπηρέτες του Εωσφόρου (ανθρωπιστές-διαφωτιστές), παγιδεύουν σήμερον τους
αφελείς, ανοήτους και ακατήχητους, με τις διδασκαλίες και θεωρίες περί
αυτοδυναμίας, αυταρκείας και αυτοφώτου θεοποιήσεως του ανθρώπου.
Η καλλιέργεια του επιστημονισμού και της
υπερβολικής λατρείας της επιστήμης, απομακρύνουν τον άνθρωπο από τον Θεό.
Λησμονούν ότι ο Θεός έδωσε την επιστήμη στους ανθρώπους, για να δοξολογείται ο
Θεός και όχι να αυτοδοξάζονται οι άνθρωποι.
Έτσι, το ανθρώπινο πρόσωπο αποκεκομμένο από την
πηγή της δημιουργίας, εγκλωβισμένο στις αρπάγες του επιστημονισμού και τις
δολοπλοκίες των…επιστημόνων, αποδιοργανούνται και αποσυντίθενται.
Σήμερα ο άνθρωπος προ του νέου απατηλού
οράματος των κατά φαντασίαν ή κατ’ επάγγελμα ανθρωπιστών, «Έσεσθε ως Θεοί»,
κτίζει μόνος του την καταστροφικήν κατοικία του αυτοεγκλωβισμού, του
κοσμοπολιτισμού εις την οποίαν αυτοενταφιάζεται.
Ο ανθρωπισμός εμφυσώντας την αυταπάτη στον
άνθρωπο ότι είναι ο κυρίαρχος της υλικής δημιουργίας, δια της επιστήμης, τον
καθιστά αποστάτη και άνομο απέναντι στον Δημιουργό.
Έτσι ο αποστάτης άνθρωπος, παραγνωρίζοντας την
οδυνηρή εμπειρία αιώνων για την τραγικότητα και μηδαμινότητά του, όταν είναι
μακρυά από τον Δημιουργό του, πιστεύει ότι θα μπορέσει με τις δικές του
δυνάμεις και μόνο, ιδιαίτερα με την απόκτηση γνώσεων, γνώσεων, γνώσεων, να
διαμορφώσει τον εαυτόν του σε ολοκληρωμένη προσωπικότητα.
Οποία τραγική πλάνη!
Οι υπερφίαλες αυτές διακηρύξεις των ανθρωπιστών
και η υπερεκτίμηση των ανθρωπίνων δυνατοτήτων δεν οδηγεί πουθενά αλλού παρά:
.Στην αντικατάσταση του Θεϊκού ευαγγελίου της
σωτηρίας με την κοσμική «Σοφία» των Εωσφοριστών-Ανθρωπιστών.
.Στην διάσπαση, διάβρωση και μόλυνση του εσωτερικού
κόσμου του ανθρώπου.
.Στην απομάκρυνση από την αληθινή χριστιανική
πίστη, με κατάληξη στην αίρεση, κακοδοξία, αλλοδοξία, αθεϊστικό υλισμό.
«Κάθε απόπειρα του ανθρώπου, όπως έχει πει κατά
το παρελθόν, ο τέως Πρόεδρος της Τσεχοσλοβακίας Βάτσλαβ Χάβελ, να καταργήσει
τον Θεό και να πάρει την θέση του, κάθε απόπειρα αυτού του είδους, στρέφεται
αναγκαστικά εναντίον εκείνου που την επιχειρεί. Το λάθος είναι της αλαζονείας
του ανθρώπου της επιστημονικής εποχής»
Εμείς θα προσθέταμε της Εωσφορικής αλαζονείας
του ανθρώπου, η οποία τον οδηγεί στην ματαία προσπάθειά του για αυτοθέωσή του.
Τα αποτελέσματα αυτής της αυτόνομης προσπάθειας
του ανθρώπου τα είδαμε στην διαμόρφωση δύο αυτονόμων ανθρωποκεντρικών
συστημάτων του καπιταλισμού και του υπαρκτού σοσιαλισμού, τα οποία κυριάρχησαν
στον 20ον αιώνα και μετέβαλαν τον άνθρωπο-πρόσωπο, σε ανθρωποειδές εξάρτημα των
απάνθρωπων και τερατωδών καπιταλιστικών και μαρξιστικών
κοινωνικο-οικονομικο-πολιτικών μηχανισμών.
Μεταμόρφωσαν τον άνθρωπο-τελειότερο κτίσμα του
Δημιουργού, σε μηχανοποιημένο κυνηγό της ύλης, απελπισμένο, αγχώδη, νευρωτικό,
εγκλωβισμένο εντός των υλικών δημιουργημάτων, τυφλό, ανήμπορο και υπάκουο
υπηρέτη του Συστήματος!
Εκάς τέτοιου είδους ανθρωπισμοί!
Οι ορθοφρονούντες και ορθοτομούντες τον Λόγον
της Αληθείας, έχουν το δικό τους αλάθητο πρότυπο, τον Νέο Αδάμ, τον Θεάνθρωπον
Ιησούν επί των ιχνών του οποίου περιπατούντες, τότε και μόνον αισθάνονται
ασφάλεια, σιγουριά, γαλήνη, ελπίδα σωτηρίας και αιωνίου Ζωής.
κγ. Ανθρωπισμός,
Σοφιστές, Επικούρειοι και Στωϊκή φιλοσοφία
Οι ανθρωπιστές ισχυρίζοντο ότι μεταξύ των
αρχαίων Ελλήνων και Ρωμαίων που διετύπωσαν ανθρωπιστικές ιδέες και αρχές, την
πρωτοκαθεδρίαν κατέχουν οι Σοφιστές, οι
Επικούρειοι και οι Στωϊκοί (Ζήνων, Σενέκας, Επίκτητος, Πανούτιος, Μάρκος Αυρήλιος,
κ.α.).
Οι ανθρωπιστές, εράμφισαν τα κείμενα των
αρχαίων φιλοσόφων και όσα έκριναν ότι συμφωνούσαν με τις απόψεις τους, τα
έκαναν «σημαίες» της δικής τους φιλοσοφίας και ιδεολογίας, όπως:
1/ Ο σοφιστής Πρωταγόρας ο Αβδηρίτης.
Στο σύγγραμμά του «Αλήθεια ή Καταβάλλοντες», όπου αλήθεια σημαίνει το
πραγματικό, ότι μας δίνουν οι αισθήσεις και καταβάλλοντες (δηλ. λόγοι), είναι
τα επιχειρήματα, που ανατρέπουν τους ισχυρισμούς των ιδεαλιστών, αρχίζει με την
φράση :
2/ Ο ίδιος ο σοφιστής που λέει ότι:
α/ Όλα τα πράγματα καθορίζονται από τον
άνθρωπο, και σαν συμπέρασμα διατυπώνει: «Περί
μεν θεών ουκ έχω ειδέναι ,ουθ’ ως εισίν ουθ’ ως ουκ εισίν, ουθ’ οποίοι τινές
ιδέαν. Πολλά γαρ τα κωλύοντα ειδέναι η τ’αδηλότης και βραχύς ων ο βίος του
ανθρώπου…».
β/ Οι αισθήσεις μας είναι οι δημιουργοί της πραγματικότητας που βιώνει ο
κάθε άνθρωπος.4
γ/ Μία γνώμη δεν μπορεί
να είναι πιο αληθινή από μια άλλη. Κρινόμενη όμως από τα αποτελέσματα που
προκαλεί, μπορεί να είναι καλλίτερη, ή χειρότερη.
3/ Ο
Πρόδικος (5ος αιών π.Χ.) που λέει πως «οι άνθρωποι της αρχαιότητας, λόγω πλάνης,
θεωρούσαν ως θεούς ό,τι ήταν χρήσιμο για την ζωή τους, όπως ο ήλιος, η σελήνη,
τα ποτάμια οι πηγές, τα ζώα, κ.λπ. (Ξενοφώντος Απομν. 11,3)
4/ Ο Επίκουρος με τις ρήσεις του:
α/ Την τετραφάρμακον, δηλαδή οι τέσσερις "αρχές" που
πρόβαλλε στις σκέψεις του (Φιλόδημος, Προς σοφιστάς, IV 10-14):
Άφοβον ο θεός, ανύποπτον
ο θάνατος• και ταγαθόν μεν εύκτητον, το δε δεινόν ευεκκαρτέρητον.
[Ο θεός δεν είναι για
φόβο (διότι η θεϊκή δύναμη δεν απειλεί εκ φύσεως), ο θάνατος δεν προκαλεί
ανησυχία (διότι δεν υπάρχει μετά θάνατο ζωή) και το καλό (ό,τι πραγματικά
χρειαζόμαστε) εύκολα αποκτιέται, το δε κακό αντέχεται (ό,τι μας κάνει να
υποφέρουμε, εύκολα μπορούμε να το υπομείνουμε)] {Σε νεοελληνική απόδoση}.
β/ «ἐν τοίνυν τῷ Κανόνι
λέγων ἐστὶν ὁ Ἐπίκουρος κριτήρια τῆς ἀληθείας εἶναι τὰς αἰσθήσεις καὶ προλήψεις
καὶ τὰ πάθη, οἱ δ' Ἐπικούρειοι καὶ τὰς φανταστικὰς ἐπιβολὰς τῆς διανοίας»
(Διογ. Λαέρτιος,Ι.31) [Με τα
κριτήρια της Αλήθειας ο άνθρωπος μπορεί να αντιληφθεί και να εξηγήσει τα περί
της Φύσεως πράγματα. Δηλαδή να εξηγήσει την λειτουργία και τα αίτια της ύλης,
των φυσικών φαινομένων, της γης, του ουρανού, των αστέρων αλλά και του χώρου,
του χρόνου και βέβαια των όντων].
γ/ Στην επιστολή προς
Μενοικέα,επισημαίνει ότι: "Και γι΄αυτό λέμε ότι η ηδονή είναι αρχή και
τέλος της μακαρίας ζωής". ("καὶ διὰ τοῦτο τὴν ἡδονὴν ἀρχὴν καὶ τέλος
λέγομεν εἶναι τοῦ μακαρίως ζῆν" – Διογ. Λαέρτιος, Ι.129).
5/ Ο Άνθρωπος κατά τον Επίκουρον, είναι:
Κενός εκείνου Φιλοσόφου
λόγος, υφ’ ου μηδέν πάθος ανθρώπου θεραπεύεται. Ώσπερ ιατρικής ουδέν όφελος μη
τας των σωμάτων νόσους εκβαλούσης, ούτω φιλοσοφίας ή μη το
της ψυχής εκβάλλει πάθος.» (Είναι κενολογία εκείνος ο λόγος φιλοσόφου, που δεν
βοηθά να θεραπευτεί η ανθρώπινη αγωνία. Όπως η ιατρική είναι άχρηστη αν δεν
μπορεί να θεραπεύσει τις νόσους του σώματος, έτσι είναι και η φιλοσοφία εξ ίσου
άχρηστη αν δεν μπορεί να ανακουφίσει την ψυχή από το πάθος).
Και ποια είναι η
θεραπευτική αγωγή του Επικούρου; Η
επίτευξη της καταστηματικής ηδονής, της καταστάσεως εκείνης που συνδυάζει
έλλειψη σωματικού πόνου, δηλαδή σωματική υγεία και ψυχική αταραξία και αποτελεί
προϋπόθεση για την Ευδαιμονία που είναι και το ζητούμενο.
6/ Ο Ιδρυτής της Στωϊκής Σχολής Ζήνων ο Κιτιεύς (333,335-262,263 π.Χ.), που ενόθευσε το φιλοσοφικό
πνεύμα των Ελλήνων, εισχωρήσας στους ελληνικούς φιλοσοφικούς κόλπους, αν και ήταν Φοίνικας
και όχι Έλλην…
Αποδεικτικά
στοιχεία φοινικικής καταγωγής του Ζήνωνος.
α/ Ήταν γιός πλουσίου εμπόρου φοινικικής καταγωγής
(Παγκόσμιος Βιογραφικό Λεξικό, τ.4ος Εκδοτική Αθηνών, σ.14), του Μανασή ή
Μνασέα (Εξελληνισμένο). Είναι γνωστή η φράσις την οποία του απηύθηνε ο κυνικός
φιλόσοφος Κράτης στον Ζήνωνα για να του υπενθυμίσει την καταγωγήν του «Τι
φεύγεις φοινικίδιον; Ουδέ δεινόν πέπονθας».
β/ Ο Ζηνόδοτος, έγραψε για τον ιδρυτή της
στωϊκής φιλοσοφίας, τιμώντας την προσφορά του: «Ζήνωνα, με γαλήνια σοβαρότητα και στοχαστικό μέτωπο, βρήκες λόγο
αρρενοπρεπή με την άσκηση και την πρόνοια ίδρυσες την σχολή […] Κι αν πατρίδα σου ειν’ η Φοινίκη, τι πειράζει;»5
γ/ Όπως
είναι γνωστό, ο Στωϊκισμός
είναι η φιλοσοφία της σχολής που ίδρυσε και στέγασε στην Ποικίλη Στοά της Αγοράς των Αθηνών ο Ζήνων ο Κιτιεύς περίπου το 300
π.Χ. Όμως, δεν ήταν Έλληνας, αλλά σύμφωνα με τους μελετητές, «ο Ζήνων από το Κίτιο της Κύπρου
(333/332-262/261) ήταν σημιτικής καταγωγής».6
δ/ Σύμφωνα με τον αρχαίο συγγραφέα Διογένη Λαέρτιο (3ος αι.
μ.Χ.), ο Ζήνων καταγόταν
από το Κίτιο της Κύπρου, μια ελληνική πολίχνη όπου
είχαν εγκατασταθεί Φοίνικες έποικοι,7 και βεβαίως, οι Φοίνικες ήταν «ένας
σημιτικός λαός».8
ε/ «… ο
Κράτης, επειδή ήθελε να τον απαλλάξει [τον Ζήνωνα] απ’ το να είναι ντροπαλός, του έδωσε μια
χύτρα με φακές να τη μεταφέρει μέσα από τον Κεραμεικό. Βλέποντάς τον να
ντρέπεται και να προσπαθεί να την καλύψει, την χτύπησε με το ραβδί και την
έσπασε. Ο Ζήνων άρχισε να τρέχει και οι φακές έτρεχαν στα πόδια του. Τότε του
είπε ο Κράτης: ‘’Γιατί φεύγεις μικρέ Φοίνικα;
Δεν έπαθες τίποτε κακό’’»9
Το σκωπτικό παρωνύμιο «Φοινικίδιον» που απευθύνει ο
δάσκαλος στον μαθητή του, αποδίδει στον Ζήνωνα την φοινικική του καταγωγή.
στ/ Ο Τίμων ο Φλειάσιος στο έργο του «Σίλλοι», έγραψε για τον Ζήνωνα περιπαικτικά: «Είδα και μια
Φοίνισσα, αδύνατη γριά, σκοτισμένη από
την αλαζονεία, να επιθυμεί τα πάντα».10
Γενικές
Παρατηρήσεις-Κριτικά συμπεράσματα
α/ Οι σοφιστές δεν ήσαν
φιλόσοφοι, αλλά περιφερόμενοι και απάτριδες δοκησίσοφοι, διδάσκοντες έναντι
αμοιβής στις αυλές των πλουσίων, κυρίως στις Αθήνες, τους οποίους ο Πλάτων
αποκαλεί «έμμισθους θηρευτές νέων και
πλουσίων» (Πλάτων, Σοφιστής
231d, 223b). Εκφωνούσαν επιδεικτικούς λόγους σε πανελλήνιες γιορτές,
περιτριγυρίζονταν από μαθητές, και ζούσαν αποκλειστικώς από την διδασκαλία
τους, που ήταν ιδιαιτέρως επικερδής.
β/ Ο Πρόδικος υποστηρίζων ότι οι
άνθρωποι της ελληνικής αρχαιότητος εκ πλάνης θεωρούσαν ως θεούς ό,τι ήταν
χρήσιμο για την ζωή τους, ουσιαστικώς δέχεται τον θεοκεντρικόν χαρακτήρα της
ελληνικής αρχαιότητος και όχι τον ανθρωποκεντρικόν, όπως διεκήρυτταν οι
ανθρωπιστές της Δύσεως.
γ/ Ο Επίκουρος καταφερόμενος
επανειλημμένως κατά της δεισιδαιμονίας και της μυθολογίας,11 ουσιαστικώς ομολογεί και αυτός τον θεοκεντρικόν χαρακτήρα της Ελληνικής
αρχαιότητος (Δεισιδαιμονίες=Φόβοι των θεών, δηλαδή οι αρχαίοι επίστευαν
στην ύπαρξη θεών και την επιρροήν που ασκούσαν στην ζωή τους).
δ/ Αν και ο ίδιος ο Επίκουρος ηρνείτο
οποιαδήποτε οφειλή σε προγενέστερους στοχαστές, οι βασικές φυσικές θεωρίες του
προέρχονται από κλοπή ιδεών των ατομικών του 5ου αιώνα π.Χ., Λεύκιππον
και Δημόκριτον.
ε/ Η αταραξία
της ψυχής που υποστήριζαν αμφότεροι, Επικούρειοι και Στωϊκοί, έχει σχέση με την
απάθεια, την Νιρβάνα των Ανατολικών θρησκειών και ΟΥΔΕΜΙΑΝ σχέση με την
αρχαιοελληνική θρησκεία ή τον Χριστιανικόν (Ορθόδοξον) ησυχασμόν.
στ/ Ως προς τον ισχυρισμόν
των ανθρωπιστών ότι μεταξύ των αρχαίων Ελλήνων που διετύπωσαν ανθρωπιστικές
ιδέες και αρχές, περιλαμβάνονται και οι Στωϊκοί, παρατηρούμεν τα εξής:
àΌλο
το ηθικό οικοδόμημα της Στοάς (των Στωϊκών) στηρίζεται επί της πίστεως εις την
ηθικήν και λογικήν τάξιν του κόσμου, οφειλομένη εις την διακυβερνώσα ειμαρμένη, διευθύνουσα τον ρουν των
πραγμάτων, όπως εκφράζεται στον γνωστόν ύμνο του Κλεάνθους, διαδόχου του
Ζήνωνος στην Στοά (Επίκτ. Εγχειρίδ. 53).
àΤις
αποφάσεις αυτής της ειμαρμένης (Πεπρωμένον), ούτε ο Ζευς δεν μπορεί να
ανατρέψει μας λέγει ο Πίνδαρος στους Πυθιονίκες (12,30).
àΟ
Ζήνων ανεγνώριζε δύο αρχές στο Σύμπαν, την Ουσίαν ή την Πάσχουσαν ύλην και το
Πεπρωμένο που διαπερνούσε την ύλη και ενεργούσε επ’ αυτής. Με άλλα λόγια ότι ο
κόσμος είναι ένα ενιαίον όλον, μία ουσία υπό διαφορετικές καταστάσεις και
ονομασίες: Θεός, Νους, Ειμαρμένη, Ζευς και πολλές άλλες ονομασίες.
Από Χριστιανικής απόψεως, δεν υπάρχει τύχη ή
Πεπρωμένο, ως κάποια εξωκοσμική δύναμη που ρυθμίζει τα πάντα, όπως ισχυρίζεται
και σήμερα, μεγάλη μερίδα ανθρωπιστών.
Όσοι αποδέχονται την τύχη ή το πεπρωμένο πλανώνται,
διότι:
(1) Δεν
μπορεί να υπάρξει θεότητα παράλληλη με τον αληθινό Θεόν. Τέτοιος ισχυρισμός
είναι αποκύημα της ανθρώπινης φαντασίας που οδηγεί σε Δυϊσμό και Πολυθεϊσμό.
(2) Ο
Θεός κυβερνά τα όντα, τα μεν φυσικά δια των φυσικών νόμων που ενέσπειρε σ’ αυτά
ως δημιουργός, τα δε λογικά σε συνεργασία πάντοτε με την ελευθέρα βούλησή τους.
(3) Αυτό
που υπάρχει είναι η πρόνοια του Θεού, ο οποίος συντηρεί τα πάντα (όλα τα
δημιουργήματά του). Χωρίς την θεία πρόνοια ο κόσμος θα είχε καταστραφεί ήδη.
ζ/ Η ιδιαίτερη
προτίμηση των ανθρωπιστών προς τους Στωϊκούς, πηγάζει από την ερμηνεία που
έδωσαν για την δημιουργία του κόσμου. Κατά τους Στωϊκούς, ο Θεός είναι το
νοερόν καθαρότατο και λεπτότατο πυρ και ότι τίποτε δεν εγεννήθη εκ του μηδενός.
«ουδέν γαρ εκ του μηδενός έρχεται, ώσπερ μηδ’
εις το ουκ ον απέρχεται» (τίποτε δεν έγινε εκ του μηδενός και τίποτα δεν
γίνεται μηδέν) (Μάρκος Αυρήλιος Στο β. Εκλ. 4,4).
Και καταλήγουν οι Στωϊκοί:
«ούτε οι θεοί ούτε οι άνθρωποι έχουν άλλο
υψηλότερον έργον, ει μη να αναπέμπουν ακαταπαύστως ύμνους προς τον Παγκόσμιον
και αναλλοίωτον Νόμον, υπό του οποίου το Σύμπαν κυβερνάται.
«Κύδιστ’ αθανάτων, πολυώνυμε παγκρατές αιαί
Ζευ, φύσεως αρχηγέ, νόμου μετά πάντα κυβερνών…» (Ύμνος Κλεάνθους, Στοβ. Εκλ. Α.
30).
Μα
ακούσατε ποτέ να κυβερνά ο απρόσωπος Νους και όχι ο νουνεχής (Νουν έχων); Ο
Νόμος και όχι ο Νομοθέτης;
Καθαρώς
αποκρυφιστικές αντιλήψεις! Να γιατί μας παρεμβάλλουν οι Ευρωπαίοι ανθρωπιστές και
τους αρχαίους Στωϊκούς, ως δήθεν ανθρωπιστές!
*
Συμπερασματικώς, οι ανθρωπιστές
εράμφισαν τα κείμενα των Σοφιστών-Επικουρείων και Στωϊκών, και όσα από αυτά
έκριναν ότι συμφωνούσαν με τις ιδέες τους, τα ανέσυραν από την «αρχαιολογική
ναφθαλίνη», προκειμένου να αιτιολογήσουν την θέση τους για τον Ελληνικόν
ανθρωπισμόν, και τις επρόβαλλαν μονομερώς, αποσιωπήσαντες πλείστα άλλα κείμενα
αρχαίων Ελλήνων φιλοσόφων που τις αντέκρουαν…
Ας έχουν υπόψη τους οι ανθρωπιστές, ότι ο ιδρυτής μιας από τις σημαντικότερες φιλοσοφικές
σχολές στην ιστορία της Αρχαίας Ελλάδας, τις αρχές της οποίας
υποστηρίζουν οι ανθρωπιστές, ο Ζήνων,
ΔΕΝ ήταν Έλληνας….Ήταν
Φοίνικας,
προαιώνιος εχθρός των Ελλήνων, με ό,τι αυτό συνεπάγεται! Να τον χαίρονται οι
σύγχρονοι ανθρωπιστές!!!
Οι σύγχρονοι ανθρωπιστές, επαναλαμβάνοντες τις
ιδέες των Στωϊκών ή των Επικούρειων, εκσυγχρονισμένες και ετεροχρονισμένες,
επιδιώκουν να οδηγήσουν τον άνθρωπον στην αποστασία από τον Τριαδικό Θεό και
στην λατρεία ενός απροσώπου Υπερτάτου Νοός, ως Αρχιτέκτονος και Κυβερνήτου του
Σύμπαντος, όπως διδάσκουν και οι Τέκτονες στις σκοτεινές Στοές τους! Τέκτονες
άλλωστε, είναι πολλοί, εάν όχι οι περισσότεροι από τους Ιερείς, Νεωκόρους,
διακόνους και αχθοφόρους του Συστήματος!
Συνεχίζεται
1 Θεηπόλος (αντί
Θεοπόλος)=
Ιερεύς, Υπηρέτης του Θεού.
Θελξίμβροτος (ο,η)= Ο θέλγων, ο απατών
δι’ ηδονής, τους ανθρώπους.
Ιάλεμος= Θρήνος, κοπετός.
Ιθύφαλλος (ο)= Ασελγής, κακοήθης, διεφθαρμένος
άνθρωπος.
Ίμερος (ο)= Επιθυμία, έρως.
Μισάνθρωπος (ο,η)= Ο μισών τους
ανθρώπους.
Νερτέριος,α,ον=Ο ανήκων ή
ευρισκόμενος εις τους νερτέρους (τους υπό γην), υποχθόνιος.
Ραιστήρ(ο,η)= Κατασυντρίβων, Συνθλίβων, σφύρα.
Χαλίφρων-ονος (ο,η)= ελαφρόνους, κουφόνους,
ενδοτικός.
2 Τα υπάρχοντα στοιχεία στην παγκόσμια
γραμματεία, αποδεικνύουν ότι ΟΥΔΕΙΣ εκρίθη υπό της ιστορίας ως άξιος να φέρει
τον τίτλον του εξέχοντος/διαπρεπούς ανθρωπιστού.Όσοι εχαρακτηρίσθησαν
εξέχοντες, διαπρεπείς και κορυφαίοι ανθρωπιστές, έλαβαν τον τίτλον από τα
κατεστημένα των κυρίαρχων φραγκοπαπικών ή προτεσταντικών κρατών της Ευρώπης και
όχι από την Ιστορίαν.
3 O tempora o mores, είναι φράση του
Κικέρωνα, από το 4ο βιβλίο (κεφάλαιο 25) της δεύτερης ομιλίας του εναντίον του
Ρωμαίου κυβερνήτη της Σικελίας, Gaius Verres, και από την πρώτη ομιλία του
εναντίον του Καταλίνα. Μεταφράζεται επί λέξει ως «Ω καιροί, ω ήθη».
Η συγκεκριμένη φράση
χρησιμοποιείται σήμερα για να γίνει κριτική ηθών και πράξεων του παρόντος, με
τόνο ειρωνικό ή σαρκαστικό αλλά και προτρεπτικό αλλαγής τους, λόγω ορατών
ατομικών, κοινωνικών και Εθνικών κινδύνων, από την συνεχιζόμενη εφαρμογή τους
στον προσωπικό και δημόσιο βίο των πολιτών.
4 TLG:Διογ.Λαέρτιος, Θ. 51 "Πρωταγόρας"
: Vit 9.51.5 μηδὲν εἶναι ψυχὴν παρὰ τὰς αἰσθήσεις.
5 Στο πρωτότυπο: «…και άλλο Ζηνόδοτος ο στωϊκός, Διογένους μαθητής· έκτισας αυτάρκειαν,
αφείς κενεαυχέα πλούτον, Ζήνων, συν πολιώ σεμνός έπισκυνίω· άρσενα γαρ
λόγον εύρες, ενηθλήσω δε προνοία, αίρεσιν, ατρέστου ματέρ’ ελευθερίας· ει δε
πάτρα Φοίνισσα, τις ο φθόνος;» (Διογένης Λαέρτιος, «Βίοι Φιλοσόφων», 7,30). [Η μετάφραση
από το Διογένης Λαέρτιος, «Άπαντα»,
τόμ. 3, Βιβλίον έκτον, έβδομον (σειρά «Οι Έλληνες» #305), Κάκτος, Αθήνα 1994,
σελ. 131].
6 Nesselrath Heinz-Gunther, «Εισαγωγή στην Αρχαιογνωσία» (τόμ. Α΄- Αρχαία Ελλάδα), 2η έκδ.,
Παπαδήμας, Αθήνα 2003, σελ. 549.
7 Στο πρωτότυπο: «Ζήνων
Μνασέου ή Δημέου, Κιτιεύς από Κύπρου, πολίσματος Ελληνικού, Φοίνικας
έποικους εσχηκότος» (Διογένης Λαέρτιος, «Βίοι Φιλοσόφων», 7,1). Βλ. Διογένης Λαέρτιος, «Άπαντα», τόμ. 3, ό.π., σελ. 107.
8 Howatson C. M., «Εγχειρίδιο Κλασικών Σπουδών» (πρωτ. «The Oxford
Companion to Classical Literature»), εκδ. Αφοί Κυριακίδη,
Θεσσαλονίκη 1996 (c1989), σελ. 770α.
9 Στο πρωτότυπο: «… βουλόμενος αυτόν και τούτου θεραπεύσαι δίδωσι χύτραν φακής δια του
Κεραμεικού φέρειν. επεί δ’ είδεν αυτόν αιδούμενον και περικαλύπτοντα, παίσας τη
βακτηρία κατάγνυοι την χύτραν φεύγοντος δ’ αυτού και της φακής κατά των σκελών
ρεούσης, φησίν ο Κράτης, ‘’τι φεύγεις, Φοινικίδιον; ουδέν δεινόν
πέπονθας’’» (Διογένης Λαέρτιος, «Βίοι
Φιλοσόφων», 7,3). Η μετάφραση από το Διογένης Λαέρτιος, «Άπαντα», τόμ. 3, ό.π., σελ. 109.
10 Στο πρωτότυπο: «Ο Τίμων εν τοις Σίλλοις φησίν ούτω· και Φοίνισσαν ίδον λιχνόγραυν
σκιερώ ενί τύφω πάντων ιμείρουσαν» (Διογένης Λαέρτιος, «Βίοι Φιλοσόφων», 7,15). Η μετάφραση
από το Διογένης Λαέρτιος, «Άπαντα»,
τόμ. 3, ό.π., σελ. 119.
11 «Ηλιοστάσια, εκλείψεις, ανατολές και δύσεις» κ.ο.κ.
συμβαίνουν «χωρίς την αρωγή ή τη διαταγή» των θεών, και η τακτικότητα των
φαινομένων στον ουρανό οφείλεται στην διευθέτηση των ατόμων και όχι στον θεό».
(Επιστολή προς Ηρόδοτον, 76 κ. εξ.).
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου