ΝΑΖΙΣΜΟΣ:
H ΑΠΟΚΡΥΦΙΣΤΙΚΗ ΕΤΑΙΡΕΙΑ ΤΩΝ ΤΑΛΜΟΥΔΙΣΤΩΝ ΙΟΥΔΑΙΩΝ
NAZISM:
THE OCCULT SOCIETY OF TALMUDIST JEWS
ΜΕΡΟΣ 12ο
6. Πολιτική ταυτότητα / Ιδεολογία του Χίτλερ
(Συνέχεια προηγούμενου 11ου μέρους)
- Η Ιδεολογία Volksgemeinschaft, της
εθνικής και βιολογικής ενότητας.
Η Ιδεολογία του Völkisch (Ιδεολογία της Volksgemeinschaft, της
εθνικής και βιολογικής ενότητας ή λαϊκού εθνικισμού) είναι ένα κράμα ιδεών,
δοξασιών, μύθων και προσδοκιών του γερμανικού λαού δια μέσου των αιώνων. Η λ. Völkisch στην γερμανική γλώσσα, είναι
η έννοια του λαού ως λαϊκής/εθνικιστικής κοινότητος και ταυτοχρόνως ως λαϊκού
κινήματος.1
Στην μελέτη του σχετικά με την ιδεολογία volkisch, ο Iουδαίος
Τζώρτζ Λ. Μοσέ (George Lachmann Mosse)2,
σχολίασε ως εξής τα
σημαινόμενα της λέξεως «Volk»:
Το
völkisch έλκει την προέλευσή του από το ρομαντικό
εθνικισμό, όπως εκφράστηκε από τον Johann Gottlieb Fichte, ο οποίος με δημοσιέυματα (18 τον αριθμόν) που
απηύθυνε προς το Γερμανικό έθνος κατά την διάρκεια των Ναπολεοντείων πολέμων
από το 1808 και μετά , απαντούσε στο ερώτημα : «Τι είναι το Volk, στην υψηλότερη
σημασία του όρου και τι σημαίνει αγάπη προς πατρίδα;»
The völkisch movement had
its origins in Romantic nationalism, as it was expressed by early Romantics
such as Johann Gottlieb Fichte in his Addresses to the German Nation
published during the Napoleonic Wars, from 1808 onwards, especially the eighth
address, “What is a Volk, in the higher sense of the term, and what is
love of the fatherland?"3.
Ο λαός είναι πρώτιστα έννοια μιας φυλετικής
κοινότητος.
Είναι η ηθική, αλλά και βιολογική, διεύρυνση της οικογένειας.
Το πώς την αντιλαμβάνεται ο Εθνικοσοσιαλισμός το volkisch, διατυπώνεται ξεκάθαρα στο Mein Kampf του Α. Χίτλερ. Η λαϊκή κοινότητα είναι το μόνο αληθινό περιβάλλον του ανθρώπου και η προέκταση της προσωπικότητός του. Το άτομο δεν είναι μόνο του – ως περιφερόμενη μονάδα, όπως θέλει να τον βλέπει ο αστικός δημοκρατικός φιλελευθερισμός και ο προλεταριακός μαρξισμός. Ανήκει στο λαό του.
Η ζωή του, ως μέρος, αναμειγνύεται με την ζωή του Συνόλου, όχι μόνο του παρόντος, αλλά και του παρελθόντος και του μέλλοντος. Είναι μέρος ενός αιμάτινου ποταμού που ρέει στο ιστορικό γίγνεσθαι. Κατά συνέπεια, στον προσδιορισμό της Λαϊκής Κοινότητος, το άτομο παρατείνεται και επεκτείνεται μέσω της πολλαπλότητος των προγόνων και των απογόνων του, επιτυγχάνοντας μ’ αυτόν τον τρόπο την αθανασία.
Ο λαός υπάρχει – σε μεγαλύτερες ή μικρότερες μορφές – από την οικογένεια στη γενιά, στην περιφερειακή κοινότητα, στο έθνος, στην Φυλή. Στους σύγχρονους χρόνους, η σύλληψη του λαού, κατά ένα μεγάλο μέρος, προσδιορίζεται με τα έθνη-κράτη.
- Η απαίτηση ζωτικού χώρου (Lebensraum), στην ανατολή, προς
υπεράσπιση «αίματος και γης» (Blut und Boden).
- Φυλετικός
και Κοινωνικός Δαρβινισμός.
Ο άνθρωπος
δεν μπορεί να αλλάξει την φύση του ούτε να την ελέγξει διότι είναι δέσμιος αυτής.
«'Ο άνθρωπος δεν
πρέπει ποτέ να κάνει το σφάλμα και να πιστέψει ότι βρίσκεται στην γη σαν
απεσταλμένος του Θεού και μοναδικός κυρίαρχος πάνω στην φύση (πλάνη που είναι
σχεδόν πάντα αποτέλεσμα της ημιμάθειας).Οφείλει το αντίθετο: να κατανοήσει την
βασική κυριαρχία της φύσεως και να μάθει τον τρόπο που θα υποτάξει την ύπαρξή
του στους κανόνες της αιώνιας πάλης και της αιώνιας προσπάθειας που είναι
απαραίτητοι για να αναπτυχθεί αυτή4».
Οι λαοί που ανέπτυξαν ''ανώτερο πολιτισμό''
είναι αυτοί που είναι βιολογικά ανώτεροι και άρα προκαθορισμένοι να αναπτύξουν
''ανώτερο πολιτισμό'':
«'Όλα όσα έχουμε
σήμερα μπροστά μας σαν σημάδια του ανθρώπινου πολιτισμού, καρποί της τέχνης, της
επιστήμης και της τεχνικής είναι, σχεδόν κυριολεκτικά, δημιουργήματα και καρποί
της δραστηριότητας των Αρείων. Αυτό το γεγονός επιτρέπει να συμπεράνουμε ότι η
Άρεια φυλή είναι ο μοναδικός δημιουργός μιας ανώτερης ανθρωπότητας και σαν
συνέχεια ότι αντιπροσωπεύει τον πρωταρχικό τύπο αυτού που εννοούμε με τη λέξη
«άνθρωπος».5
Άνθρωπος
είναι μόνο εκείνος που έχει δημιουργήσει ''ανώτερο'' πολιτισμό. Οι άνθρωποι χωρίζονται βιολογικώς σε
ανώτερες και κατώτερες φυλές.
Η άποψη
ότι οι άνθρωποι χωρίζονται βιολογικώς σε
ανώτερες και κατώτερες ράτσες, δεν εξεφράσθη πρώτα από τον Χίτλερ και τους
ναζί. Υπήρχε σε πολλούς ρατσιστές φιλοσόφους, οι οποίοι επηρέασαν τους ναζί.
Για παράδειγμα, ο Φον Λίστ, ένας από
τους μέντορες του Χίτλερ, που ισορροπούσε μεταξύ του ρατσισμού και του
σατανισμού, ερμήνευε ως γεγονός ότι, ο Θεός είχε δημιουργήσει μια
ιεραρχία από ανώτερα και κατώτερα όντα, πράγμα που του προσέφερε μια ιδεολογική
βάση για να δικαιολογήσει την πλάνη της ανωτερότητας της Αρίας (δηλαδή της
Τευτονικής) φυλής.
- Η «φύση και
η βιολογία» είναι η βάση κάθε ανθρώπινης δραστηριότητας.
Οποιαδήποτε δράση του ανθρώπου εξηγείται μόνο
σύμφωνα με τα εθνοφυλετικά-βιολογικά κριτήρια. Για τους ναζί, η κοινωνική
συνείδηση και κατ' επέκταση ο αλτρουϊσμός και η ''θυσία για το συμφέρον της
φυλής'' δεν είναι προϊόν των ιδεών των ανθρώπων, αλλά αποτέλεσμα της βιολογικής
υποστάσεως των ανθρώπων
«Η διάθεση θυσίας που οδηγεί τον άνθρωπο
να εγκαταλείψει την προσωπική του ασχολία κι αν ακόμη χρειαστεί να προσφέρει
και την ζωή του για χάρη των ομοίων του είναι ειδικώτερα και πιο πολύ
ανεπτυγμένη στους Αρείου»6.
Έτσι λοιπόν καταλαβαίνουμε ότι η «αλληλεγγύη
και ο αλτρουϊσμός» που ζητούσαν οι ναζί, δεν ήταν τίποτα άλλο, παρά η προσταγή
να εφαρμόσουν το βιολογικό νόμο, οι μάζες.
- Η φυσική επιλογή των αρίστων.
Ο Ναζισμός δεν σταματά στην υπεράσπιση της
επιβολής της «ανώτερης φυλής» πάνω στην κατώτερη φυλή, αλλά προχωρά και στην
υπεράσπιση της επιβολής του «ανώτερου
βιολογικά ατόμου» πάνω σε όλη την φυλή. Ο ισχυρότερος της φυλής, πρέπει να
επιβληθεί σε όλους τους υπόλοιπους, και έτσι να αποτελέσει ο ίδιος το πρότυπο
της φυλής7.
Αφού η μαζική συμπεριφορά της κοινωνίας δεν
ήταν τίποτε άλλο παρά η μαζική έκφραση του ενστίκτου επιβιώσεως της ''ανώτερης
ράτσας'', αυτό σημαίνει αυταπόδεικτα, ότι ανάμεσα στην ράτσα αυτή υπάρχει
κάποιο άτομο, βιολογικά ανώτερο, που οι μάζες πρέπει να προστατέψουν
(όπως οι μέλισσες την ''ανώτερη''¨ βασίλισσα).
Αυτό που χαρακτηρίζει τον ναζισμό είναι η
αποθέωση του μοναδικού ατόμου. Μπορεί ο ναζισμός να εκδηλώθηκε με
μαζικό τρόπο, ώστε να καταλάβει την εξουσία, όμως στον πυρήνα της παγανιστικής
ιδεολογίας του βρίσκεται το άτομο. Εξάλλου, την υπεράσπιση του «ανώτερου
βιολογικά ατόμου» εκ μέρους των ρατσιστών, εναντίον της μάζας, δεν την έκρυψαν
ποτέ οι ναζί.
Έτσι δικαιολόγησε ο Χίτλερ την μοναδικότητά του
και την επιβολή του τόσον στον ηγετικό κύκλο του Ναζισμού όσον και στις μάζες.
Με την ίδια οφιοειδή σκέψη ερμήνευσε και ο Λένιν την μαρξιστική αρχή της
λεγόμενης «αυθόρμητης επανάστασης» του
προλεταριάτου και την μετέτρεψε στην αρχή του «καθοδηγητού»
της προλεταριακής επαναστάσεως, εννοώντας προφανώς ως καθοδηγητήν τον…εαυτόν
του. Για τον λόγο αυτό, αλλά και άλλων αυθαίρετων ερμηνειών του Μαρξισμού από
τον Λένιν, ο παραδοσιακός Μαρξισμός έλαβε την νέα μορφή του «Μαρξισμού- Λενινισμού».
Αφού η επιτυχία της φυλής εξαρτάται από την
επιβολή του ισχυρού της φυλής πάνω στους αδύνατους, τότε οι αδύνατοι πρέπει να
υπομείνουν την κατώτερη φύση τους. Οι αδύνατοι (δηλαδή οι πτωχοί, οι πάσχοντες
από χρόνιες ασθένειες, κλπ.) θα πρέπει να αποδεχτούν το γεγονός, και να κάνουν
υπομονή για χάρη της επιβιώσεως και εξελίξεως της φυλής.8
Ως άριστοι
θεωρούνται όχι τόσο οι μορφωμένοι τεχνοκράτες –δηλαδή οι κάτοχοι πτυχίων-
όσο εκείνοι που εκδηλώνουν αφοσίωση στο έθνος, αλλά όσοι είναι ηθικοί
χαρακτήρες και διαθέτουν τόλμη και αποφασιστικότητα. Στα πλαίσια αυτής της
ηθικής, η φιλοπατρία και η εθνική υπερηφάνεια των αρίστων δεν πρέπει να
εκδηλώνεται μονάχα στα λόγια, αλλά με προσωπικές θυσίες για το συμφέρον της
πατρίδας.
Τους αρίστους αναζητά να ανακαλύψει ο εθνικοσοσιαλισμός
μεταξύ των όμαιμων πολιτών, όπου κι’ αν βρίσκονται αυτοί, σε οποιαδήποτε
κοινωνική τάξη κι’ αν ανήκουν. Η εξουσία των αρίστων που βρίσκεται πάνω από τις
κοινωνικές τάξεις, σε αντίθεση με τις κομματικές κοινοβουλευτικές κυβερνήσεις,
έχει την δύναμη να επιβάλλει την εθνική ομοψυχία και να εξαφανίσει την κρατική
μεροληψία έναντι κάποιας κοινωνικής τάξεως.
Η εξουσία
των αρίστων
έχει την δύναμη να εκτονώσει κάθε προστριβή από εκείνες που προκύπτουν στον
κοινοβουλευτισμό, λόγω των αδικιών που δημιουργούνται μεταξύ των κοινωνικών
τάξεων, αδικιών που διατηρούν σε αναβρασμό την τάξη που αδικείται. Από τα
βασικά σημεία της ιδεολογίας, είναι η ανάπτυξη του αισθήματος ευθύνης και από
την πλευρά όσων ασκούν εξουσία αλλά και από τις λαϊκές μάζες.
Στα πλαίσια
της εθνικής υπευθυνότητας, τα δικαιώματα του κάθε ατόμου υποτάσσονται στα
δικαιώματα του συνόλου.
- Διευθυνομένη οικονομία.
Τα συνδικάτα και
σωματεία δεν θα είναι όργανα ταξικού αγώνα, μα όργανα επαγγελματικής
εκπροσώπησης. Το εθνικοσοσιαλιστικό κράτος δεν αναγνωρίζει καμία ''τάξη'', αλλά
μόνο από πολιτικής πλευράς ξεχωρίζει το λαό σε αστούς με ίσια γενικά δικαιώματα
και στους υπαγόμενους στη δικαιοδοσία του κράτους, που πολιτικά, δεν έχουν
απολύτως κανένα δικαίωμα...Εργάτες και εργοδότες εθνικοσοσιαλιστές, είναι και
οι δύο μαζί εκπρόσωποι κι εντολοδόχοι του συνόλου της λαϊκής κοινωνίας9.
Κάθε σωματείο πρέπει
ύστερα από όλα τα παραπάνω, χάρη στον συγκεντρωτισμό που οργανώθηκε από
ορισμένες ομάδες παραγόντων της εθνικής οικονομίας, να αυξήσει την ασφάλεια της
εθνικής αυτής οικονομίας, να ενισχύσει την δύναμη της παραμερίζοντας κάθε
εμπόδιο που θα επιδρούσε καταστρεπτικά πάνω στο λαό επιδυναμώνοντας έτσι την
ανάγκη επιβίωσης της λαϊκής μάζας, ώσπου τα εμπόδια αυτά να πάψουν να ζημιώνουν
το κράτος και να επιβαρύνουν την εθνική του οικονομία...Ο εθνικοσοσιαλιστής
εργάτης πρέπει να ξέρει ότι αύξηση της εθνικής οικονομίας σημαίνει πάντα και
δική του επάρκεια αγαθών και υλική ευτυχία»10.
- Το Φυλετικό
κράτος (Έθνος- Κράτος)
Το κράτος είναι η οργάνωση μιας κοινωνίας
ομοίων ανθρώπων - στα φυσικά και στα ψυχικά τους χαρακτηριστικά - που σκοπό
έχει την διατήρηση του είδους ώστε να πραγματοποιηθούν αποτελεσματικώτερα οι
καθορισμένοι από την Πρόνοια σκοποί. Για την εκπλήρωση των στόχων του
εθνικοσοσιαλισμού, το κράτος πρέπει να είναι ισχυρό στο εσωτερικό αλλά και στο
εξωτερικό
- Παγγερμανισμός
Ο volkisch-λαϊκός εθνικισμός,
ασχολήθηκε με την καλλιέργεια της εθνικής συνειδήσεως ανάμεσα στους Γερμανούς,
ιδίως στις μεγάλες περιοχές και επαρχίες όπου ζούσαν διάφορες εθνότητες, δια
της ιδρύσεως εκπαιδευτικών και αμυντικών ενώσεων για να συντηρήσουν την
γερμανική πολιτιστική και εθνική ταυτότητα μέσα στην αυτοκρατορία.
Ξεκίνησε ως το πιστεύω
μιας μικρής μειονότητας Γερμανών στην Αυστρία που αρνήθηκαν να
αποδεχθούν ως μόνιμο, τον χωρισμό της Αυστρίας από την υπόλοιπη Γερμανία μετά
το 1866, και οι οποίοι ήταν αποφασισμένοι να επανασυνδέσουν το ρήγμα της
Γερμανικής ενότητας με το μόνο διαθέσιμο μέσον μετά την αποφασιστική
στρατιωτική νίκη του Βίσμαρκ απέναντι στην Γαλλία το 1870: Το Άνσλους (Ένωση/ Προσάρτηση).
Αυτό ονόμαζαν
Γερμανοαυστρία, θα περιελάμβανε όλες εκείνες οι επαρχίες οι
οποίες είχαν αποτελέσει τμήμα της Γερμανικής ομοσπονδίας από το 1815 ως το
1866 - με το Ράϊχ του Βίσμαρκ, ακόμα και αν η ένωση σήμαινε την καταστροφή της
Αψβουργιανής μοναρχίας.
Αυτή η ιδέα της
δημιουργίας της Γερμανοαυστρίας ως επαρχίας του Γερμανικού Ράϊχ ονομαζόταν
«Μικρός Γερμανικός» εθνικισμός, σε αντίθεση με την μεγαλύτερη
Γερμανική ενότητα υπό την Βιέννη, μια ιδεολογική σύλληψη
η οποία
είχε απωλέσει την αξιοπιστία της μετά το1866.
Η διαίρεση της Γερμανίας είχε απεικονιστεί
γραφικά ως ένα μωσαϊκό από μικρά, απομωνοτικά, βασίλεια, πριγκιπάτα και δουκάτα
τα οποία, μαζί με τα μεγαλύτερα κράτη της Πρωσίας και της Αυστρίας, αποτελούσαν
την Αγία Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία του
Γερμανικού Έθνους, έως την επίσημη διάλυση της το 1806. Ύστερα από την
ήττα του Ναπολέοντα αυτή η κατάσταση πραγμάτων ελάχιστα επηρεάστηκε από την
δημιουργία μιας χαλαρής Γερμανικής ομοσπονδίας η οποία επέτρεπε στα κράτη-μέλη
της να ακολουθούν ξεχωριστούς δρόμους. Εάν τα αποτελέσματα του Συνεδρίου της
Βιέννης είχαν απογοητεύσει τους Γερμανούς εθνικιστές το 1815, οι ελπίδες τους
διαψεύστηκαν ξανά μετά τις επαναστάσεις του1848.
Ως αποτέλεσμα αυτής της αργής προόδου προς την
πολιτική ενοποίηση, οι Γερμανοί άρχισαν με αυξανόμενο ρυθμό να συλλαμβάνουν την
εθνική ενότητα, αρχικώς με πολιτιστικούς όρους. Αυτή η τάση είχε αρχίσει να
αναπτύσσεται στα τέλη του 18ο αιώνα, όταν οι συγγραφείς του πρωταρχικά
ρομαντικού κινήματος «Θύελλα και ορμή» είχαν εκφράσει την κοινή ταυτότητα των
Γερμανών μέσα από φολκλορικά τραγούδια, έθιμα και φιλολογία. Η εξιδανικευμένη
εικόνα της μεσαιωνικής Γερμανίας γινόταν αντικείμενο επικλήσεως για να
αποδειχθεί το δικαίωμα της για πνευματική ενότητα, ακόμα κι αν δεν είχε υπάρξει
ποτέ πολιτική ενότητα11.
Οι Αριοσοφιστές είχαν τις πολιτικές τους ρίζες
στην volkisch ιδεολογία του τέλους του 19ου αιώνα, αλλά και στο Παγγερμανικό
κίνημα στην Αυστρία. Η αντιδραστική τους απάντηση στο πρόβλημα της εθνικότητας
και του εκσυγχρονισμού τους οδήγησε στο όραμα μιας Παγγερμανικής αυτοκρατορίας,
στην οποία οι μη γερμανικές εθνότητες και οι κατώτερες τάξεις θα εστερούντο
κάθε δικαιώματος στην χειραφέτηση και την εκπροσώπηση.
Συνεχίζεται
XΡIΣTOΣ ANEΣTH!
CHRIST ARISEN!
1 The völkisch
"movement" was not a unified movement but "a cauldron of
beliefs, fears and hopes that found expression in various movements and were
often articulated in an emotional tone," Petteri Pietikäinen observed in
tracing völkisch influences on Carl Gustav Jung.
"the A number of
the völkisch-populist movements that had developed during the late 19th
century in the German Empire, under the impress of National Romanticism, were
reorganized along propagandistic lines after the German defeat in World War I,
as the word people" (Volk) became increasingly politicized as a
flag for new forms of ethnic nationalism.
Yet at the same time, Volk was also used by the international
socialist parties in the German lands as a synonym for the proletariat. The Völkisch
movement was a force as well in Austria. From the left, elements of the
folk-culture spread to the parties of the middle classes. But whereas Volk
could mean "proletariat" among the left, it meant more particularly
"race" among the center and right.
Although the primary interest of the Germanic mystical movement was the
revival of native pagan traditions and customs (often set in the context of a
quasi-theosophical esotericism), a marked preoccupation with purity of race
came to motivate its more politically oriented offshoots such as the Germanenorden, the Germanic or
Teutonic Order.
This latter was a
secret society (founded at Berlin in 1912) which
required its candidates to prove that they
had no "non-Aryan" bloodlines and required from each a promise to
maintain purity of his stock in marriage. Local groups of the sect met to
celebrate the summer solstice, an important neopagan festivity in völkisch
circles and later in Nazi Germany, and more regularly to read the Eddas as well
as some of the German mystics. This branch of the völkisch movement
quickly developed a hyper-nationalist sentiment and allied itself with
anti-semitism, then rising throughout the Western world.
George Mosse identified some of the more "respectable" and
centrist channels through which these sensibilities flowed: school texts that
transmitted a Romantic view of a "pure" Germanic past, the
nature-oriented German Youth Movement, and novels with an ideally ruthless völkisch
hero, such as Hermann Löns' Der Wehrwolf (1910). Another völkisch
movement of the same time was the Tatkreis.
Not all folkloric societies with connections to Romantic nationalism
were located in Germany. The community of Monte
Verità ('Mount Truth') which emerged in 1900 at Ascona, Switzerland, is
described by the Swiss art critic Harald
Szeemann as "the southernmost outpost of a far-reaching Nordic
lifestyle-reform, that is, alternative movement". It embraced a mix of anarchism,
libertarian communism and various forms of artistic bohemianism and
neopaganism.
The völkisch ideologies were influential in the development of
Nazism. Indeed, Joseph Goebbels publicly asserted in the 1927 Nuremberg rally
that if the populist (völkisch) movement had understood power and how to
bring thousands out in the streets, it would have gained political power on 9
November 1918 (the outbreak of the SPD-led German Revolution of 1918–1919, end
of the German monarchy).
Adolf Hitler wrote in Mein
Kampf (My Struggle): "the basic ideas of the National-Socialist
movement are populist (völkisch) and the populist (völkisch)
ideas are National-Socialist."
Nazi racial understanding was couched in Völkisch terms, as when Eugen
Fischer delivered his inaugural address as Nazi rector, The Conception of
the Völkisch state in the view of biology (29 July 1933).
Κατά
την διάρκεια του 19ου αιώνα αυτός ο όρος είχε πλατύτερη σημασία από
την συνηθισμένη του απόδοση (<<λαός>>) για τους τότε Γερμανούς. Σήμαινε μάλλον την εθνική ενότητα εμπνευσμένη από μια κοινή δημιουργική ενέργεια. Αυτή η
μεταφυσική ποιότητα υποτίθεται ότι καθόριζε την μοναδική πολιτιστική ουσία του
Γερμανικού λαού. Η ιδεολογική εμμονή σχετικά με το Volk εμφανίστηκε για δυο
λόγους:
Πρώτον γιατί αυτός ο
πολιτιστικός προσανατολισμός ήταν το αποτέλεσμα της καθυστερημένης πολιτικής
ενοποίησης της Γερμανίας, δεύτερον,
ήταν στενά δεμένος με μια διαδεδομένη
ρομαντική αντίδραση στον λεγόμενο εκσυγχρονισμό.
2 George Lachmann Mosse (September 20, 1918, Berlin, Germany
– January 22, 1999, Madison, Wisconsin,
United States) was a German-born American cultural historian.
The author of over 25 books, on topics as diverse as constitutional history, Protestant theology,
and the history of masculinity, he is best known for his studies of Nazism. In 1966, he and Walter Laqueur founded The Journal of
Contemporary History, which they
co-edited.
Mosse was born in Berlin into a very prominent
and wealthy German Jewish family. His maternal grandfather, Rudolf
Mosse, founded what became the biggest
advertising agency in Germany, and his media empire included the distinguished
newspaper Berliner Tageblatt. His father, Hans Lachmann Mosse, commissioned the architect Erich Mendelsohn
to redesign the Mossehaus where the Tageblatt was produced until the Nazis closed it and forced
the family to emigrate. Although Mosse disliked the nationalistic ethos of the
school, he conceded that its emphasis on character building gave him "some
backbone".
3 George Lachmann Mosse, Η κρίση της
Γερμανικής ιδεολογίας, Ν. Υόρκη,1964,σελ.1-10
4 Αδόλφος Χίτλερ, Ο Αγών Μου, εκδ. Δαρέμας, τόμος 1, σελ. 315 και 1 σελ.
358.
5 Χίτλερ, Ο Αγών Μου, εκδ. Δαρέμας, τόμος 1 , σελ.361.
6 Αδόλφος Χίτλερ, Ο Αγών Μου, εκδ. Δαρέμας, τόμος 1, σελ.369.
7 Αδόλφος Χίτλερ, Ο Αγών
Μου, εκδ. Δαρέμας, τόμος 2, σελ.15 και 79.
8 Αδόλφος Χίτλερ, Ο Αγών
Μου, εκδ. Δαρέμας, τόμος 1, σελ. 370.
9 Αδόλφος Χίτλερ, Ο Αγών
Μου, τόμος 2, εκδ. Δαρέμας, σελ. 231, 232, 233).
10
Αδόλφος Χίτλερ, Ο Αγών
Μου, εκδ. Δαρέμας, τόμος 2,σελ. 234.
11 Η
κινητοποίηση του Γερμανικού εθνικού αισθήματος μέσω «μνημείων, χορωδιών,
γυμναστικής και σκοποβολής» και άλλων εθνικών γιορτών περιγράφεται από τον Τζ,
Λ. Μοσέ, στην Εθνικοποίηση των μαζών, Ν. Υόρκη, 1975.
