ΝΑΖΙΣΜΟΣ:

H ΑΠΟΚΡΥΦΙΣΤΙΚΗ ΕΤΑΙΡΕΙΑ ΤΩΝ ΤΑΛΜΟΥΔΙΣΤΩΝ ΙΟΥΔΑΙΩΝ

NAZISM:

THE OCCULT SOCIETY OF TALMUDIST JEWS

ΜΕΡΟΣ 14^ο

8. Ίδρυση - πορεία και άνοδος του Ναζιστικού κόμματος στην εξουσία- Ναζιστικά Σύμβολα

α. Από την ίδρυση μέχρι την άνοδο στην εξουσία του Ναζιστικού κόμματος      

Υπολογίζεται ότι στις αρχές του αιώνα υπάρχουν πάνω από εκατό αποκρυφιστικές εταιρείες μόνο στην Γερμανία.       

Στις 5 Ιανουαρίου 1919, οι αποκρυφιστές Άντον Ντρέξλερ (Anton Drexler), Γκότφριντ Φέντερ (Gottfried Feder), Ντίτριχ Έκαρτ (Dietrich Echkart) και Καρλ Χάρρερ (Karl Harrer) ηγούνται μιας μικρής ομάδας εργατών από το Μόναχο και συζητούν για την δημιουργία ενός νέου πολιτικού κόμματος. Το κόμμα ονομάστηκε "Κόμμα των Γερμανών Εργατών"- DAP. Η αρχική του δύναμη δεν ξεπερνούσε τα εξήντα μέλη.

Η ιδέα της ιδρύσεως του Ναζιστικού Κόμματος ήταν του Πωλ Τάφελ (Paul Tafel), ανωτέρου στελέχους της αυτοκινητοβιομηχανίας ΜΑΝ. Τελικώς ο Καρλ Χάρρερ, το 1918 ίδρυσε τον «Πολιτικό Κύκλο των Εργατών», που είναι το πρόπλασμα του «Κόμματος Γερμανών Εργατών».

Οι βασικές αρχές σύμφωνα με τον πρόεδρο του κόμματος Ντρέξλερ, ήσαν: Αντίθεση στους όρους των Βερσαλλιών, άκρατος εθνικισμός, αντισημιτισμός και αντικομμουνισμός.

Το καθεστώς, όμως, ανησυχώντας για την ανάπτυξη ποικίλων υπερεθνικιστικών ομάδων, έστειλε τον Αδόλφο Χίτλερ να ενταχθεί στο νεοσυσταθέν κόμμα, για να το κατασκοπεύει.

      Η κάρτα μέλους του DAP του Χίτλερ με την υπογραφή του Ντρέξλερ

Σημαντικές «προσωπικότητες» της αποκαλούμενης «μαύρης Ράϊχσβερ»1, όπως ο αποκρυφιστής λοχαγός Ερνστ Ρεμ (Ernst Röhm), διέκριναν σύντομα στο πρόσωπο του υποδεκανέα Χίτλερ (!!!) έναν μελλοντικό προπαγανδιστή ο οποίος θα προκαλούσε ζυμώσεις στην εργατική τάξη με σκοπό την εξάπλωση της εθνικιστικής ιδεολογίας. Για τον λόγο αυτό, τον έστειλαν να παρακολουθήσει μαθήματα... προπαγανδιστικής ρητορικής (ΣΣ: Στις αποκρυφιστικές εταιρείες της επιλογής τους). Παράλληλα κατασκόπευε τις δραστηριότητες όλων των πολιτικών κομμάτων και πολιτικών oμάδων, συμπεριλαμβανομένου και του DΑP, οι οποίες ξεφύτρωναν σαν τα μανιτάρια στο Μόναχο2.  

Με άλλα λόγια, ο Χίτλερ ήταν εγκάθετος/πληροφοριοδότης του γερμανικού αυτοκρατορικού καθεστώτος, του οποίου η ηγεσία ήταν ήδη μυημένη στην αποκρυφιστική εταιρεία των Ιλλουμινάτι!

Ο Χίτλερ από της εγγραφής του στο DAP, κατάφερε να εντυπωσιάσει τους παρευρισκόμενους με την ρητορική του δεινότητα και άρχισε να προσελκύει μέλη στο κόμμα, τα οποία δεν άργησαν να τον αναδείξουν σε ηγετική φυσιογνωμία. Το κόμμα συνέχισε να προσελκύει νέα μέλη αλλά παρέμενε σε χαμηλά επίπεδα, παρά το ότι κατάφερε να αποκτήσει το δικό του δημοσιογραφικό όργανο, την εφημερίδα "Völkischer Beobachter" - Λαϊκός Παρατηρητής.

Στις 24 Φεβρουαρίου 1920 η ηγεσία του DAP αποφασίζει να αλλάξει όνομα. Ο Χίτλερ προτείνει την ονομασία "Σοσιαλιστικό Επαναστατικό Κόμμα", όμως οι συναγωνιστές του τον πείθουν να συμφωνήσει στην ονομασία "Εθνικοσοσιαλιστικό Κόμμα των Γερμανών Εργατών" (Nationalsozialistische Deutsche Arbeiterpartei, NSDAP). Πρόεδρος του κόμματος ορίζεται ο  Ντρέξλερ. Την περίοδο αυτή εγγράφονται στο κόμμα οι Ρούντολφ Ες (Rudolf Hess) και οι αδελφοί Χανς Φρανκ Ρόζενμπεργκ και Άλφρεντ Ρόζενμπεργκ (Hans Frank Rosenberg και Alfred Rosenberg).

Στις 24 Φεβρουαρίου εξαγγέλλεται το πρόγραμμα του κόμματος, γνωστό και ως "Πρόγραμμα των 25 σημείων" το οποίο αποτελείται από 25 αιτήματα. Ο Χίτλερ απαιτεί, και παίρνει, τον τίτλο του Ηγέτη.. Η ρητορική του δεινότητα προσελκύει οπαδούς στο κόμμα, ωστόσο ίδιος το βλέπει ως μια επαναστατική οργάνωση η οποία αποσκοπεί στην βίαιη ανατροπή της Δημοκρατίας της Βαϊμάρης. Το 1921 δημιουργεί την παραστρατιωτική οργάνωση "Θυελλώδεις μαχητές" γνωστή ως SA3.  

Κύρια αποστολή  των SA ήταν οι συγκρούσεις με οπαδούς αντίστοιχων οργανώσεων των άλλων κομμάτων (ΣΣ: Όπως θα ελέγαμε σήμερα συγκρούσεις μεταξύ αναρχικών και Νεοναζιστών ή μεταξύ αντιεξουσιαστών και οργανωμένων οπαδών διαφόρων εθνικιστικών κομμάτων).

Ο Χίτλερ το εκμεταλλεύεται και στρατολογεί στο κόμμα παλαιούς στρατιωτικούς, απογοητευμένους οπαδούς άλλων κομμάτων και μικροεπιχειρηματίες .

Το 1923, επιχειρεί με τα στελέχη του Κόμματος και την υποστήριξη της SA, το αποκληθέν ως πραξικόπημα της μπυραρίας του Μονάχου.

Το πραξικόπημα, ανοργάνωτο και χωρίς μεγάλη λαϊκή υποστήριξη, όπως είναι φυσικό, συντρίβεται. Οι πρωτεργάτες του συλλαμβάνονται και ο Χίτλερ με τον Ες, καταδικάζονται σε ποινές φυλακίσεως. Άλλο ένα περίεργο και παράδοξο. Γιατί επεχειρήθη το πραξικόπημα εκείνο, χωρίς σχεδιασμό και οργάνωση, και γιατί εκτελέστηκε το πραξικόπημα αφού εκ των προτέρων ήταν σχεδόν βέβαιη η αποτυχία του;

Είναι  προφανές, όπως εξάγεται ως ασφαλές συμπέρασμα από τα επακολουθήσαντα γεγονότα, ότι ο Χίτλερ έπρεπε να ηρωοποιηθεί και να επιβληθεί ως ο αδιαφιλονίκητος ηγέτης του κόμματος. Αυτός ήταν ο στόχος της υπερτάτης αποκρυφιστικής αρχής, που είχε ήδη επιλέξει τον Χίτλερ ως το καταλληλότερον όργανόν της, για την υλοποίηση του σχεδίου της  εκρήξεως του καταστροφικού Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου. Συνήθης μέθοδος του Συστήματος για προβολή-ανάδειξη και ανέλιξη των προκτόρων του στις ανώτατες πολιτικές και πολιτειακές θέσεις.

Το Κόμμα, με τον ηγέτη του φυλακισμένο , τίθεται εκτός νόμου και η λειτουργία του απαγορεύεται. Ωστόσο, τα μέλη του είναι πλέον περισσότερα από 55.000 και η οργάνωσή του από τις καλύτερες των πολιτικών σχηματισμών της εποχής.

Η λειτουργία του συνεχίζεται κατά το χρονικό διάστημα 1924 - 1925,με την επωνυμία "Γερμανικό Κόμμα"- DP4 

Το 1924, το DP:

-Προτάσσει την κατάργηση της Συνθήκης των Βερσαλιών και ζητά «γη και χώρο» (Zωτικό χώρο) σε μια ενωμένη Γερμανία με αποικίες, «για διατροφή του λαού μας και την εγκατάσταση του πλεονάζοντος πληθυσμού».

-Διακηρύσσει ότι μόνον όσοι έχουν γερμανικό αίμα μπορούν να είναι μέλη του έθνους. Αν αποδειχθεί αδύνατη η διατροφή ολόκληρου του πληθυσμού, οι μη πολίτες πρέπει να απελαθούν από το Ράϊχ.

-Υποστηρίζει το χριστιανικό δόγμα, αλλά αντιμάχεται την «ιουδαϊκή-υλιστική νοοτροπία».

Η περίοδος αυτή είναι ιδιαίτερα σημαντική για το κόμμα, καθώς γίνονται μέλη του ο Λοχαγός του Α΄ Παγκ. Πολέμου Ερνστ Ρεμ, ο Χάϊνριχ Χίμλερ και ο άσσος της Πολεμικής Αεροπορίας Χέρμαν Γκέρινγκ.

Κατά την περίοδο 1924 - 1925 το "Γερμανικό Κόμμα" διασπάται σε δύο σκέλη. Ηγέτης του ενός, γίνεται ο Γιόζεφ Γκέμπελς, ονομάζοντάς το "Γερμανικό Λαϊκό Κόμμα της Ελευθερίας".Ο Χίτλερ αποφυλακίζεται στις 24 Δεκεμβρίου 1924, έχοντας εκμεταλλευθεί το διάστημα της φυλακίσεώς του για να συγγράψει το βιβλίο του "Ο Αγών μου". Το πραξικόπημα και η δίκη του όμως, έχουν λάβει μεγάλη δημοσιότητα και το κόμμα γίνεται ευρύτερα γνωστό στην Γερμανία. Ο Χίτλερ ασχολείται πλέον με την επανίδρυση του διαλυμένου κόμματος, πράγμα το οποίο φέρνει σε πέρας.

Ακολουθεί την «στρατηγική της νομιμότητας» για να κατακτήσει την εξουσία με νόμιμα μέσα. Το Ναζιστικό Κόμμα έχει, το 1925, δύο πτέρυγες οργανωτικού χαρακτήρα: Το "Σώμα της Πολιτικής Ηγεσίας" και την πτέρυγα των "κοινών" μελών. Στην ηγετική ομάδα αναπληρωτής ηγέτης είναι ο Ρούντολφ Ες, που δεν έχει πραγματική ισχύ στο κόμμα. Ύστερα από τον ίδιο τον Χίτλερ, ηγετικές φυσιογνωμίες του Ναζιστικού Κόμματος είναι οι Χίμλερ, Γκέμπελς και Γκέρινγκ.

Οι εκλογές του Μαΐου του 1924 οδήγησαν τον Χίτλερ να επιχειρήσει μεγαλύτερα ανοίγματα προς τις λαϊκές μάζες. Το πρώτο άνοιγμα, που πραγματοποιείται το 1925, είναι ο διαχωρισμός του Κόμματος από την SA, καθώς το μεγάλο βάρος ρίχνεται στις νόμιμες δραστηριότητές του. Ένα ακόμη σημαντικό γεγονός είναι ότι το Κόμμα δέχεται πλέον ως μέλη και γυναίκες. Οι οργανώσεις αναφέρονται πλέον όχι ως κομματικές οργανώσεις, αλλά ως "υποστηρικτικές ομάδες", και όλα τα μέλη τους υποχρεώνονται να εγγραφούν ως τακτικά μέλη για να παραμείνουν σε αυτές.

Το κόμμα περνά τα όρια της Βαυαρίας. Επεκτείνεται και αποκτά οπαδούς και σε άλλα κρατίδια. Στις εκλογές του Μαΐου 1928 το NSDAP παίρνει μόνο το 2,6% των ψήφων και κερδίζει 12 έδρες. Έτσι το 1929 ο αριθμός των μελών του Κόμματος έχει φθάσει τις 130.000. Για τα γερμανικά πληθυσμιακά δεδομένα, ο αριθμός αυτός δεν είναι σημαντικός.

Ο Χίτλερ έχει καταφέρει να αναδείξει το Ναζιστικό κόμμα σε κόμμα εξουσίας, ενώ ο ικανότατος στην προπαγάνδα Γκέμπελς ασχολείται με την διαμόρφωση της δημόσιας εικόνας του Ηγέτη. Το 1931 και το 1932 η πολιτική κρίση βαθαίνει στην χώρα, καθώς η οικονομική κρίση είναι στο απόγειό της. Το 1932 ο Χίτλερ θέτει υποψηφιότητα για Πρόεδρος της Δημοκρατίας με αντίπαλο τον αποκρυφιστή, μέλος των Ιλλουμινάτι, Πάουλ Φον Χίντενμπουργκ.

Νέες εκλογές διεξάγονται τον Ιούλιο του 1932. Ο επικεφαλής της Προπαγάνδας του κόμματος, Γκέμπελς και η ρητορική δεινότητα του Χίτλερ καταφέρνουν να εκτοξεύσουν το ποσοστό του NSDAP στο 37,4% και 230 έδρες στο Ράϊχσταγκ, φέρνοντάς το στην πρώτη θέση στην Γερμανία. Το Κομμουνιστικό κόμμα παίρνει 14,6% αλλά, όπως είναι φυσικό, ο σχηματισμός κυβερνήσεως συνασπισμού είναι αδύνατος, καθώς οι ιδεολογικές διαφορές των δύο κομμάτων είναι αγεφύρωτες.

Στις 4 Ιανουαρίου του 1933, στην οικία του Ιουδαιοταλμουδιστού τραπεζίτη Σρέντερ στην Κολωνία, πραγματοποιήθηκε μια ενδιαφέρουσα σύσκεψη, όπου πήραν μέρος οικοδεσπότης, «προσωπικότητες» του μεγάλου κεφαλαίου (ΣΣ: Άπαντες αποκρυφιστές), όπως οι Φέγκλερ, Κίρντορφ, Τίσεν καθώς και πολιτικοί εκπρόσωποι του μεγάλου κεφαλαίου όπως οι Πάπεν και Χούγκενμπεργκ.

Στην σύσκεψη αποφασίστηκε η ανάδειξη του Χίτλερ στη θέση του καγκελαρίου της Γερμανίας5.

Στις 28 Ιανουαρίου, ο Γιόζεφ Γκέμπελς έγραψε στο ημερολόγιό του:

«Τώρα, δεν απομένει παρά να δοθεί η εντολή στον Φύρερ. Παρά το γεγονός ότι δεν υπάρχει άλλη λύση από αυτήν, όλοι μας αποφεύγουμε να χαρούμε προκαταβολικά. Κανείς δεν μπορεί να ξέρει τι μπορεί να γίνει μέχρι την τελευταία στιγμή... Το ευχάριστο πάντως είναι ότι ο Φύρερ δεν δείχνει να ανησυχεί καθόλου. Ισως γιατί έχει πειστεί ότι δεν υπάρχει πλέον ''μέση λύση''. Γνωρίζει πολύ καλά ότι όταν τον καλέσει ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας θα είναι μόνο και μόνο, για να του αναθέσει το σχηματισμό κυβερνήσεως».

Ο μαραθώνιος των παρασκηνιακών διαβουλεύσεων έμελλε να ολοκληρωθεί την επομένη, 29 Ιανουαρίου. «Ο Φύρερ - έγραφε ο Γκέμπελς - είναι πνιγμένος στις διαπραγματεύσεις. Εγραψα ένα άρθρο με τίτλο ''Επιτέλους, καθαρό τραπέζι''.

Το απόγευμα, ενώ πίναμε τον καφέ μας με τον Φύρερ, ήρθε ξαφνικά ο Γκέρινγκ και μας ανήγγειλε ότι όλα έχουν τελειώσει. Αύριο θα αναλάβει καγκελάριος ο Φύρερ!»6.

 Από πού αντλούσε την πληροφορία ο Γκαίριγκ ότι θα ανελάμβανε καγκελάριος ο Χίτλερ;

 «Τον Οκτώβρη του 1931-γράφουν οι Σοβιετικοί ιστορικοί7 - οι μεγιστάνες του γερμανικού κεφαλαίου Τίσεν, Κρουπ, Φλικ, Χούγκενμπερκ, ο πρώην πρόεδρος της αυτοκρατορικής τράπεζας Γ. Σαχτ, οι Γερμανοί πρίγκιπες, ο εκπρόσωπος της Ράϊχσβερ στρατηγός Χ. Σεκτ συγκρότησαν το λεγόμενο μέτωπο του Χάρτσμπουργκ, που ήταν ένας συνασπισμός των φασιστών με τους μονοπωλητές, τους στρατηγούς και τους Γιούνκερς».

Στα μέσα Δεκεμβρίου του 1931 οι πλουτοκράτες της Ανατολικής Πρωσίας, ζήτησαν από τον πρόεδρο της χώρας, στρατάρχη Χίντεμπουργκ, να διορίσει καγκελάριο τον Χίτλερ. Παρόμοια πρόταση έκαναν τον Νοέμβρη του 1932, 17 μεγάλοι βιομήχανοι και Ιουδαίοι ή κρυπτο-ιουδαίοι τραπεζίτες της χώρας. Στην κίνησή τους αυτή φαίνεται ότι έπαιξαν αποφασιστικό ρόλο τα αποτελέσματα των βουλευτικών εκλογών της 6ης Νοεμβρίου 1932, όπου το ναζιστικό κόμμα έχασε 2 εκατομμύρια ψήφους.

«Το πιο επικίνδυνο σημείο όμως για τα αστικά κόμματα -γράφει ο Ν. Χάγερ - ήταν πως το ποσοστό που είχε χάσει ο Χίτλερ, το είχε κερδίσει ο κομμουνισμός»8. Έτσι, άρχισαν οι διεργασίες για την εγκαθίδρυση του Χίτλερ στην εξουσία κάτι που δεν άργησε να γίνει.

Στις 27 Φεβρουαρίου ξεσπά η πυρκαγιά στο Ράϊχσταγκ, αλλά το κόμμα κατηγορεί τους Κομμουνιστές, καθώς συλλαμβάνεται στον τόπο της πυρκαγιάς ως υπεύθυνος ένας νεαρός Ολλανδός κομμουνιστής. Ο Χίτλερ εκμεταλλεύεται στο έπακρο την θέση του και “πείθει” τον πρόεδρο Φον Χίντενμπουργκ να εκδώσει το "Διάταγμα της Εξουσιοδοτήσεως" με το οποίο αναστέλλονται οι δημοκρατικές ελευθερίες που είχε επιφέρει η Δημοκρατία της Βαϊμάρης. Το Κομμουνιστικό Κόμμα κηρύσσεται εκτός Νόμου, οι ηγέτες του συλλαμβάνονται και τα μέλη του διώκονται.

Έχοντας απαλλαγεί από ένα βασικό ιδεολογικό αντίπαλο, ο Χίτλερ προκαλεί νέες εκλογές το Μάρτιο του 1933, με σκοπό να αποκτήσει την πλειοψηφία στο Κοινοβούλιο. Οι εκλογές διεξάγονται με τον Χίτλερ Καγκελάριο. Έχοντας υποστηρικτή το μικρό Γερμανικό Εθνικό Λαϊκό Κόμμα, οι εθνικοσοσιαλιστές επιτυγχάνουν την απόλυτη πλειοψηφία στο Κοινοβούλιο. Η κυριαρχία του Εθνικοσοσιαλιστικού Κόμματος αρχίζει.

Παρατίθεται συνοπτικός πίνακας, στον οποίον φαίνεται η χρονική εξέλιξη λαϊκής αποδοχής του Ναζιστικού κόμματος, με βάση τα αποτελέσματα των διεξαχθεισών εκλογών.

 

Ημερομηνία	Ψήφοι (σε εκατομμύρια)	Ποσοστό
20 Μαΐου 1928	0.81	2,6%
14 Σεπτεμβρίου 1930	6,41	18,3%
31 Ιουλίου 1932	13,75	37,3%
6 Νοεμβρίου 1932	11,74	33,1%
5 Μαρτίου 1933	17,28	43,9%

Συνεχίζεται

---

1 Η «μαύρη» Ράϊχσβερ

Συμφωνα με τους επαχθείς για τους γερμανούς, όρους της συνθήκης των Βερσαλλιών (1919), προεβλέποντο μεταξύ των άλλων:

-Αποστρατιωτικοποίηση της Ρηνανίας και του νησιού Ελιγολάνδη (Heligoland).

-Ο γερμανικός στρατός περιοριζόταν σε 100.000 άνδρες χωρίς υποβρύχια και εναέριες δυνάμεις, ενώ απαγορευόταν η χρήση βαρέος πυροβολικού και θωρακισμένων αρμάτων καθώς και χημικών όπλων. Απαγορευόταν, επίσης, η ναυπήγηση πολεμικών σκαφών εκτοπίσματος άνω των 10.000 κόρων.

-Στρατιωτική κατοχή από τους Συμμάχους της δυτικής όχθης του Ρήνου, της Κολωνίας, του Κόμπλεντς και του Μάϊντς από τον Ιανουάριο του 1920.

Για να αντιμετωπίσει αυτούς τους ταπεινωτικούς όρους η αυτοκρατορική ηγεσία της Γερμανίας, ίδρυσε την παραστρατιωτική οργάνωση Μαύρη Ράϊχσβερ (γερμανικά: Reichswehr, σε ελεύθερη απόδοση "Υπεράσπιση/ Άμυνα της Αυτοκρατορίας").

Η Ράϊχσβερ λειτούργησε με μυστικότητα υπό την καθοδήγηση του γερμανού αυτοκράτορος, μέχρι να συγχωνευτεί με την νεοδημιουργημένη από το χιτλερικό καθεστώς Βέρμαχτ το 1935.

Το 1921 (άλλες πηγές αναφέρουν το 1923) ο Ζέεκτ δημιούργησε την αποκαλούμενη "Arbeits-Kommandos" (Κομμάντος εργασίας) : Αποτελούνταν κυρίως από μέλη παραστρατιωτικών ακροδεξιών οργανώσεων (Φράϊκορπς), οι οποίοι δρούσαν και ως μεταμφιεσμένοι σε εργάτες και είχαν ως στόχο να βοηθήσουν σε υποθέσεις όπου ο στρατός δεν μπορούσε, λόγω της Συνθήκης, να εμπλακεί άμεσα.

Η «νόμιμη» Ράϊχσβερ, ύστερα από συνεννόηση του Ζέεκτ με τον Φρίντριχ Έμπερτ, ο οποίος εξουσιοδότησε σχετικά τον Ζέεκτ, και ύστερα από μυστική συμφωνία του Ζέεκτ με τον Καρλ Ζέβερινγκ (Carl Severing) στις 7 Φεβρουαρίου 1923, υπουργό εσωτερικών της Πρωσίας, ανέλαβε την χρηματοδότηση και την εκπαίδευση των ανδρών που θα απάρτιζαν την αποκληθείσα "μαύρη Ράϊχσβερ", η οποία τον Σεπτέμβριο του 1923 αριθμούσε 50.000 ως 80.000 άνδρες (ο Ουίλιαμ Σίρερ αναφέρει 20.000 άνδρες, με επικεφαλής τον ταγματάρχη Ερνστ φον Μπουχρούκερ (Ernst von Buchrucker) (σε άλλες πηγές αναφέρεται ως Μπρούνο φον Μπρουχρούκερ).

Ο έλεγχος αυτής της ομάδας ασκείτο από μια μικρή μυστική ηγετική ομάδα, την "Sondergruppe R", στην οποία περιλαμβάνονταν οι Κουρτ φον Σλάϊχερ, Όιϊκεν Οττ, Φέντορ φον Μποκ και Κουρτ φον Χάμμερστάϊν-Έκβορντ (Kurt von Hammerstein-Equord). Η ομάδα του Μπουχρούκερ σύντομα έγινε γνωστή ως «μαύρη Ράϊχσβερ», και απέκτησε πολύ κακή φήμη, καθώς η κύρια πρακτική της ήταν η δολοφονία όσων Γερμανών είχαν επισύρει υποψίες ότι πιθανόν να ήταν πληροφοριοδότες της Συμμαχικής Επιτροπής Ελέγχου, Επιτροπής δηλαδή που είχε την ευθύνη επίβλεψης του αν η Γερμανία συμμορφωνόταν με τις επιταγές του τμήματος V της Συνθήκης των Βερσαλλιών για τις στρατιωτικές δυνάμεις στη χώρα. Οι αποφάσεις ελαμβάνοντο από τα λεγόμενα «μυστικά δικαστήρια» (Femegerichte).

Κύριες Πηγές: John Wheeler-Bennett, The Nemesis of Power, London, Macmillan, 1967, σελ. 198 --- Sir John Wheeler-Bennett, The Nemesis of Power: German Army in Politics, 1918-1945, Palgrave Macmillan Publishing Company, New York, 2005. --- Historical dictionary of Weimar Republik, Black Reichswehr --- William Shirer, The Rise and Fall of the 3rd Reich, (1961), σελ. 60 (υποσημ.).--- Zachary Shore, A Sense of the Enemy: The High Stakes History of Reading Your Rival's Mind (Google eBook), Oxford University Press, 9 Ιαν 2014.

2 Ryback, Timothy W. Η Βιβλιοθήκη του Χίτλερ, (μτφ. Αλεξάνδρα Κονταξάκη) εκδόσεις Παττάκη, 2012.

3 Sturm Αbteilung (SA), Storm Detachment or Assault Division, or Brownshirts (Θυελλώδεις μαχητές/Τάγματα Εφόδου ή Φαιοχίτωνες). Το ιδρυτικό στέλεχος και κύριος οργανωτής της παραστρατιωτικής αυτής οργανώσεως, ο Ερνστ Γιούλιους Ρεμ [Ernst Julius Röhm, (1887 – 1934)], ήταν Γερμανός αξιωματικός και σημαίνον στέλεχος του Εθνικοσοσιαλιστικού Κόμματος. Ήταν εκείνος που πρότεινε τον Χίτλερ ως πληροφοριοδότη της παραστρατιωτικής οργανώσεως «Μαύρη Ράϊχσβερ».  Δολοφονήθηκε το 1934 με διαταγή του Χίτλερ, κατά την "νύκτα των μεγάλων μαχαιριών"..

4 Έντυπη Έκδοση Ελευθεροτυπία, Δευτέρα 31 Μαρτίου 2014 ΟΙ ΠΑΓΑΝΙΣΤΙΚΕΣ ΚΑΙ ΑΠΟΚΡΥΦΙΣΤΙΚΕΣ ΡΙΖΕΣ ΤΟΥ. Η ίδρυση του ναζιστικού κόμματος 6ο μέρος: Οι «Μαύροι Ιππότες» και οι διάδοχοί τους, οι ναζί «εθνικοσοσιαλιστές». Νίκος Λακόπουλος).

5 Ακαδημία Επιστημών ΕΣΣΔ: «Παγκόσμια ιστορία», εκδόσεις «Μέλισσα», τόμος Θ1- Θ2, σελ. 274 και Ρ. Α. Στέινιγκερ: «Η δίκη της Νυρεμβέργης», Αθήνα 1960, σελ. 65.

6 Γιόζεφ Γκέμπελς: «Ημερολόγιο», εκδόσεις ΠΛΕΙΑΣ, σελ. 282- 283.

7 «Δεύτερος Παγκόσμιος Πόλεμος 1939- 1945», εκδόσεις ΣΕ, τόμος 1ος, σελ. 15-16.

8 Ν. Χάγερ: «Αδόλφος Χίτλερ», εκδόσεις ΠΕΛΛΑ, σελ. 214.