ΟΡΘΟΔΟΞΗ ΠΙΣΤΗ:
ΤΟ ΑΜΑΧΗΤΟΝ ΟΠΛΟΝ ΤΩΝ ΕΛΛΗΝΩΝ
ΜΕΡΟΣ 12ο
Η. ΣΩΤΗΡΙΟΛΟΓΙΚΑ ΔΟΓΜΑΤΑ
Γενικά
Η σωτηρία των ανθρώπων ξεκινά
με την Μετάνοια, το Βάπτισμα και την λήψη των δωρεών του Αγίου Πνεύματος διά
του Χρίσματος. Η Μετάνοια προϋποθέτει την αλλαγή της αντιλήψεως του ανθρώπου
για την ζωή του, την εγκατάλειψη του παλαιού τρόπου ζωής και την εισδοχή σε ένα
νέο, με άξονα την διδασκαλία του Ιησού.
Η σωτηρία του ανθρώπου, απαιτεί πίστη στον Ιησού
Χριστό, Ορθόδοξη
Πίστη, αποδεικνυομένη δια λόγων και
έργων.
Οι άνθρωποι δεν μπορούν
να σωθούν μόνον από τις καλές πράξεις τους. Η σωτηρία είναι «πίστη εργαζόμενη μέσω της αγάπης».
Είναι μια συνεχής, ισόβια διαδικασία. Πρέπει όμως να κατακτηθεί, γιατί ο πιστός
«σώζεται» από την ενεργό συμμετοχή του μέσω της πίστεώς του στην ένωσή του με
τον Χριστό, διά του Αγίου Πνεύματος.
Ο τελευταίος στόχος του
Ορθόδοξου Χριστιανού είναι να επιτύχει την θέωση, την ένωση με τον Θεό, βασικό
χαρακτηριστικό κορυφαίων αγίων μορφών της Εκκλησίας. Αυτό εκφράζεται μερικές
φορές με το απόφθεγμα: «Έγινε Υιός ανθρώπου, ενώ ήταν γνήσιος Υιός
του Θεού, για να κάνει τους υιούς των ανθρώπων τέκνα θεού» (Αγ. Ιωάννης
Χρυσόστομος).
Σύμφωνα με την
διδασκαλία της Ορθόδοξης Εκκλησίας, η παρούσα ζωή είναι ο δρόμος που οδηγεί
στην αιωνιότητα, «η αγωνιζομένη Εκκλησία» που μετασχηματίζεται σε «θριαμβεύουσα
Εκκλησία».
1ο Η
ουσία της Χάριτος
-Χάρις είναι η άκτιστη θεία ενέργεια που
υπάρχει στην ουσία του Θεού, σαν έμφυτος πλούτος της θεότητος, στην βάση της
οποίας δημιουργήθηκε ο εξωτερικός κόσμος.
Ονομάζεται «Χάρις»
διότι είναι δωρεά του Θεού που δεν προσδιορίζεται από καμμία ανθρώπινη συνθήκη.
-Η Χάρις ΔΕΝ είναι :
·Δύναμη Εξωτερική (έξω
από την Θεότητα) την οποία δημιουργεί ο Θεός, ώστε δ’ αυτής να έλθει σ’ επικοινωνία με τον έξω
κόσμο.
·Οι ηθικές δυνάμεις του
ανθρώπου.
·Ο Θείος Νόμος ή Λόγος.
·Το παράδειγμα του
Χριστού.
·ΟΛΑ τα εξωτερικά μέσα
που παροτρύνουν εις το κατά Χριστόν ζην.
2ο Η
προπαρασκευή και η Ουσία της Δικαιώσεως
-Δικαίωση είναι η δια
της θείας Χάριτος μεταγωγή του
ανθρώπου, από την φυσική αυτού ζωή, στην εν
Χριστώ ζωή και στην συνέχεια στον Αγιασμό και Κληρονομία της αιώνιας
Βασιλείας.
-Διακρίσεις Δικαιώσεως
·Κλήση ή Επιστροφή ή
Προπαρασκευή.
·Δικαίωση ή Αγιασμός.
·Δόξα/Αντιδοξασμός.
- Όροι Δικαιώσεως
Ο μόνος όρος και Όργανο είναι η αληθής
εδραία, ακλόνητη και τεθεμελιωμένη Πίστη. Η Ορθόδοξη Πίστη.
3ο Η
Εκκλησία του Χριστού
-Όπως στον Κ.Η.Ι.Χ.
υπάρχουν δύο φύσεις της υποστάσεώς Του (Θεία/Μυστική/Αόρατη-Θεός,
Εξωτερική/Ορατή-Άνθρωπος),
έτσι και η Εκκλησία είναι :
·Πνευματική Κοινωνία (Αόρατη) και
·Θεανθρώπινο Ιστορικό
Καθίδρυμα (Ορατή).
·Η Μία,
Αγία Καθολική και Αποστολική (Ορθόδοξη) Εκκλησία
Κεφαλή της Ορθόδοξης
Εκκλησίας είναι ο Κύριος Ιησούς Χριστός. Αφετηρία είναι ο Ιησούς Χριστός και οι
Αποστόλοι Του, μέσω της συνεχούς αποστολικής διαδοχής.
Το σώμα της Εκκλησίας
είμαστε εμείς οι άνθρωποι, οι χριστιανοί, λέει ο Απόστολος Παύλος. Αληθινοί χριστιανοί είμαστε, όταν
αισθανόμαστε ενσυνειδήτως, μέλη του μυστικού σώματος του Χριστού, της
Εκκλησίας, με μια συνεχή σχέση αγάπης. Όταν ζούμε ενωμένοι εν Χριστώ,
δηλαδή όταν ζούμε την ενότητα μέσα στην Εκκλησία Του με το αίσθημα του Ενός.
Η φύση της Ορθόδοξης Εκκλησίας,
κατανοείται ως Εκκλησία του Τρισυπόστατου Θεού. Η Αγία Τριάδα είναι βάση και
πηγή της υπάρξεως της Εκκλησίας και, υπό αυτήν την έννοια, η Εκκλησία είναι
εικόνα και ομοίωση του Θεού. Η Εκκλησία είναι το σώμα του Χριστού, ως ενότητα
της ζωής μαζί Του, μιας ζωής εξαρτημένης από Αυτόν και υπό την εξουσίαν Του.
Γι' αυτό ο Χριστός
προσεύχεται στον Πατέρα του λέγοντας, «ίνα ώσιν εν». Το
λέει συνεχώς και οι απόστολοι το τονίζουν. Αυτό είναι το μεγαλύτερο βάθος, η βαθύτερη
έννοια που έχει η Ορθόδοξη Εκκλησία. Εκεί βρίσκεται το μυστήριο: Να ενωθούν όλοι σαν ένας άνθρωπος εν Θεώ,
Ιησού Χριστώ. Άλλη πίστη,
εκτός της Ορθόδοξης ΔΕΝ υπάρχει.
Οι επινοηθείσες από τον
άνθρωπο, θρησκευτικές πίστεις, δοξασίες και ιδρυθείσες ανθρωποθρησκείες, είναι
εωσφορικές απάτες που οδηγούν τον άνθρωπο στην απώλεια και τον αιώνιο
πνευματικό θάνατο.
Ορθόδοξη Εκκλησία (Ορθοδοξία, Ανατολική Ορθόδοξη Εκκλησία ή
Ορθόδοξη Καθολική και Αποστολική Εκκλησία), αποκαλείται το σύνολο
των αυτοκέφαλων και αυτόνομων Ορθόδοξων Χριστιανικών Εκκλησιών που διοικούνται
κατά συλλογικό τρόπο, από Συνόδους, που έχουν αποδεχτεί το περιεχόμενο των
αποφάσεων των εννιά πρώτων Οικουμενικών Συνόδων και παραμένουν σε πλήρη
κοινωνία μεταξύ τους.
Σήμερα το άθροισμα των
Ορθοδόξων Εκκλησιών υπολογίζεται σε 400 και πλέον εκατομμύρια Χριστιανούς. Ο επίσημος
προσδιορισμός της Εκκλησίας στα λειτουργικά και κανονικά κείμενά της είναι «Ορθόδοξη
Καθολική και Αποστολική Εκκλησία».
-Ενότητα της Εκκλησίας
Στοιχεία ενότητος:
·Η Μία Πίστη
·Η Μία Θεία λατρεία.
·Το ένα Διοικητικό
Πολίτευμα (Ιεραρχικό-Συνοδικό).
-Αγιότης της Εκκλησίας
Συνίσταται στο κύριο έργο της λειτουργία της,
που είναι : Ο καταρτισμός Αγίων.
-Καθολικότης της Εκκλησίας
·Διπλή έννοια : Τοπική
και Τροπική.
·Τοπική γιατί τείνει να εξαπλωθεί σε όλες τις χώρες της γης
(΄Ενωση των απανταχού διεσπαρμένων μερικών και κατά χώρα εκκλησιών).
·Τροπική, διότι όπου και αν ευρίσκεται:
vΚατέχει
το «όλον» που απαρτίζει την ενότητα της Ορθοδόξου
Εκκλησίας.
vΔιδάσκει ανελλιπώς
άπαντα τα εις γνώσιν
ανθρώπου ελθείν οφείλοντα δόγματα (Κύριλλος Ιεροσολύμων, Κατηχητικός XVIII,
ii).
-Αποστολικότης της Εκκλησίας
Καλείται αποστολική
διότι είναι οικοδόμημα κτισμένο πάνω στα θεμέλια των Αποστόλων, με ακρογωνιαίο
λίθο τον Ιησού Χριστό.
-Συνοδική Διοίκηση
Η Εκκλησία ως ορατή
κοινωνία έχει ίδιον Διοικητικόν Σύστημα που ασκεί το τρισσόν Αξίωμα του Κυρίου:
Το Κήρυγμα του Θείου Λόγου (Προφητικόν)
– την Ιεραρχία των Μυστηρίων (Αρχιερατικόν)
και την Διοίκηση (Βασιλικόν).
-Μυστήρια της Εκκλησίας
Τα Ιερά Μυστήρια, οι
αγιαστικές δηλαδή πράξεις, που σύμφωνα με την Ορθόδοξη θεολογία είναι ορατά
σημεία μέσω των οποίων μεταδίδεται η αόρατη χάρις του Αγίου Πνεύματος, δεν
έχουν συγκεκριμένο αριθμό. Από αυτά όμως, ως βασικώτερα, ξεχωρίζουν επτά,
χωρισμένα σε δύο ομάδες, οι οποίες υποδιαιρούνται σε δύο υποομάδες η κάθε μία.
Η πρώτη ομάδα περιλαμβάνει τα υποχρεωτικά Μυστήρια, σε αυτά που ο άνθρωπος
οφείλει να συμμετέχει ώστε να νοείται ως μέλος της Ορθόδοξης Εκκλησίας:
Μη
επαναλαμβανόμενα
Βάπτισμα: Το Βάπτισμα σημαίνει την νέκρωση του παλιού ανθρώπου και την
αναγέννησή του, απολαμβάνοντας την ενότητα με τον Χριστό. Ο βαπτισθείς
λαμβάνοντας τις δωρεές του Αγίου Πνεύματος, καθίσταται ικανός να εισέλθει στην
νέα εν Χριστώ ζωή, γαλουχούμενος μέσα στην Εκκλησία, ώστε να προσαρμοστεί στην
εικόνα του Θεού.
Το Μυστήριο του
Βαπτίσματος αποτελεί την είσοδο του ανθρώπου στην Εκκλησία. Με αυτό ο
βαπτιζόμενος αποκαθαίρεται από το προπατορικό και κάθε προσωπικό
αμάρτημα μέσω του νερού, το οποίο συμβολίζει το αίμα του Ιησού Χριστού. Η βύθιση στο νερό εικονίζει την είσοδο του
πιστού στην Εκκλησία. Στα πρώτα χριστιανικά χρόνια κοινή πρακτική ήταν η
βάπτιση σε ώριμη ηλικία, αφού προηγουμένως γινόταν η κατήχηση, η διδασκαλία των
αρχών της χριστιανικής πίστεως.
Αργότερα, λόγω του
μεγάλου ποσοστού παιδικής θνησιμότητας, υιοθετήθηκε ο νηπιοβαπτισμός και αντί του βαπτιζόμενου βρέφους ο ανάδοχος, προβαίνει
στην ομολογία πίστεως, συμβολή του οποίου είναι και η ύστερη κατήχηση του νέου
μέλους της Εκκλησίας.
Χρίσμα: Το Μυστήριο του
Χρίσματος τελείται αμέσως μετά το Βάπτισμα με την επίχριση του βαπτιζόμενου με Άγιο
Μύρο.
Μέσω αυτού, λαμβάνει τις δωρεές του Αγίου Πνεύματος. Ως καθιέρωση του Μυστηρίου
θεωρείται η κάθοδος του Αγίου Πνεύματος, με μορφή περιστεράς, επί της κεφαλής
του Ιησού κατά την ημέρα της βαπτίσεώς Του, από τον Άγιο Ιωάννη τον Πρόδρομο.
Πρακτική των Αποστόλων ήταν η τέλεση του
Χρίσματος με επίθεση των χειρών τους πάνω στους πιστούς. Αργότερα η ραγδαία αύξηση
των Χριστιανών, και η εκ τούτου αδυναμία των Αποστόλων να παρίστανται σε κάθε
βάπτιση, τους οδήγησε να συμβουλεύσουν τους επισκόπους να αλείφουν τους
πιστούς με έλαιον. Οι επίσκοποι αγίαζαν το λάδι μετατρέποντάς το, σε Άγιο Μύρο
και το απέστελλαν στους κατά τόπους πρεσβυτέρους. Σήμερα η κάθε τοπική
Εκκλησία κατασκευάζει σε ειδική τελετή, Άγιο Μύρο.
Επαναλαμβανόμενα
Θεία Ευχαριστία: Στην Θεία Ευχαριστία,
Θεία Κοινωνία ή Μετάληψη, τελείται ο καθαγιασμός των τίμιων δώρων, άρτου και
οίνου, η μεταβολή τους σε Σώμα και Αίμα Χριστού και η μετάδοσή τους στους
πιστούς. Είναι το μέγιστο των Μυστηρίων της Ορθόδοξης Εκκλησίας και αυτό που
καθαγιάζει την κοινωνία των συμμετεχόντων υπαλλάσοντάς την, σε Σώμα Χριστού.
Πρώτος μυσταγωγός της Θείας Ευχαριστίας, υπήρξε ο Ιησούς Χριστός κατά τον
Μυστικό Δείπνο της Μεγάλης Πέμπτης, παραγγέλλοντας στους μαθητές του να την
τελούν σε ανάμνησή του. Η τελετή του
Μυστηρίου της Θείας Ευχαριστίας ονομάζεται Θεία Λειτουργία.
Τα τέσσερα βασικότερα
λειτουργικά κείμενα της Ορθόδοξης Εκκλησίας είναι: α) η Λειτουργία του Ιακώβου
του Αδελφοθέου β) η Λειτουργία του Μεγάλου
Βασιλείου γ) η Λειτουργία του Αγίου
Ιωάννου του Χρυσοστόμου και δ) η Λειτουργία των
Προηγιασμένων Τιμίων Δώρων.
Στον Μυστικό Δείπνο, ο
Ιησούς Χριστός τέλεσε για πρώτη φορά το Μυστήριο της Θείας Ευχαριστίας,
παραδίδοντάς το στους Αποστόλους και δι’ αυτών στην Εκκλησία
Εξομολόγηση: Το Μυστήριο της Εξομολογήσεως
ή Μετάνοιας, έχει ως βάση τα λόγια του Ιησού: «᾿Αμὴν λέγω ὑμῖν, ὅσα ἐὰν δήσητε ἐπὶ τῆς γῆς,
ἔσται δεδεμένα ἐν τῷ οὐρανῷ, καὶ ὅσα ἐὰν λύσητε ἐπὶ τῆς γῆς, ἔσται λελυμένα ἐν
τῷ οὐρανῷ.» (ΜΑΤΘ:18/18) και «ἄν
τινων ἀφῆτε τὰς ἁμαρτίας, ἀφίενται αὐτοῖς, ἄν τινων κρατῆτε, κεκράτηνται.»
(ΙΩΑΝ: 20/23), με τα οποία παραχώρησε την χάρη της συγχωρήσεως των αμαρτιών
στους Αποστόλους. Διά της αποστολικής διαδοχής, που υφίσταται στην Ορθόδοξη
Εκκλησία, η χάρη αυτή μεταδόθηκε στους επισκόπους, οι οποίοι ορίζουν, με βάση
την πνευματική τους επάρκεια, και πρεσβυτέρους για να τελούν την Εξομολόγηση.
Βασική προϋπόθεση της συμμετοχής στο Μυστήριο της Εξομολογήσεως είναι η
ειλικρινής μετάνοια του ανθρώπου, για την ανυπακοή στο θείο θέλημα.
Η δεύτερη ομάδα των
Ιερών Μυστηρίων περιλαμβάνει τα προαιρετικά Μυστήρια:
Μη
επαναλαμβανόμενα
Ιερωσύνη: Η Ιερωσύνη ή
Χειροτονία είναι το Μυστήριο, κατά το οποίο με την επίθεση των χειρών του
επισκόπου στον χειροτονούμενο μεταδίδεται η χάρις του Αγίου Πνεύματος σε αυτόν
και του παρέχεται το δικαίωμα να ιερουργεί και να ποιμαίνει την Εκκλησία.
Υπάρχουν τρεις τελετές χειροτονίας κατά τους βαθμούς ιερωσύνης α) Χειροτονία Διακόνου β) Χειροτονία
Πρεσβυτέρου γ) Χειροτονία Επισκόπου. Η χειροτονία πρεσβυτέρου και διακόνου
τελείται από έναν επίσκοπο ενώ για τη χειροτονία επισκόπου απαιτούνται
τουλάχιστο δύο επίσκοποι.
Επαναλαμβανόμενα
Γάμος: Στην Ορθόδοξη Εκκλησία
το Μυστήριο του Γάμου υφίσταται ως πνευματική ένωση του άνδρα και της γυναίκας
και ως σαρκική για την διαιώνιση του ανθρώπινου γένους. Ο γάμος δεν αποτελεί
κατ’ αρχήν, επαναλαμβανόμενο μυστήριο, θεωρούμενος αδιάλυτος. Η Εκκλησία, όμως,
προκειμένου να διαφυλάξει τον άνθρωπο από χειρότερη κατάπτωση και δρώντας
κοινωνικώς και «κατ’ οικονομίαν», θέσπισε την λύση του γάμου καθώς και ειδική τελετή
για δεύτερο γάμο, επιτρέποντάς τον, υπό συγκεκριμένες προϋποθέσεις, αλλά και τρίτον, υπό άκρως αυστηρές
και συγκεκριμένες προϋποθέσεις. Συνολικώς την τέλεση τριών γάμων για τα μέλη της.
Ευχέλαιο: Το Μυστήριο του Ιερού
Ευχελαίου, εδράζεται σε δύο χωρία της Καινής Διαθήκης. Το πρώτο είναι από την
επιστολή του Ιακώβου του Αδελφοθέου, «ἀσθενεῖ τις ἐν ὑμῖν;
προσκαλεσάσθω τοὺς πρεσβυτέρους τῆς ἐκκλησίας, καὶ προσευξάσθωσαν ἐπ' αὐτὸν
ἀλείψαντες αὐτὸν ἐλαίῳ ἐν τῷ ὀνόματι τοῦ Κυρίου• καὶ ἡ εὐχὴ τῆς πίστεως σώσει
τὸν κάμνοντα, καὶ ἐγερεφῖ αὐτὸν ὁ Κύριος• κἂν ἁμαρτίας ᾖ πεποιηκώς, ἀφεθήσεται
αὐτῷ.» (5/14) και το δεύτερο από το κατά Μάρκον Ευαγγέλιο, «καὶ ἤλειφον ἐλαίῳ πολλοὺς ἀρρώστους καὶ ἐθεράπευον.»(6/13).
Όπως γίνεται φανερό από
τα παραπάνω, σκοπός του Ευχελαίου είναι η ίαση οποιασδήποτε ασθένειας, ως
διαταραχή της αρμονικής λειτουργίας του σώματος, που κατά την ορθόδοξη θεολογία
οφείλεται σε πνευματικά αίτια και κυρίως στην διαταραχή των σχέσεων του
ανθρώπου με τον Θεό.
Το σημαντικώτερον
αποτέλεσμα της εκφραγκο-λατινικεύσεως της Ορθοδόξου θεολογικής παιδείας, τον 18ον και 19ον αιώνα, και μετατροπής της
σε εωσφορική φραγκοπαπική αίρεση, υπήρξεν η εξαφάνισις από τα δογματικά
εγχειρίδια, και ιδίως από τα κεφάλαια περί μυστηρίων, της υπάρξεως των μελών
του σώματος του Χριστού εντός των πλαισίων της καθάρσεως και του φωτισμού της
καρδίας και της θεώσεως, παρ' ότι τα αρχαία λειτουργικά κείμενα ακριβώς ταύτα
προϋποθέτουν. Επηρεασμένοι οι συγγραφείς(των εγχειριδίων) από πλαστογραφημένα
Λατινικά και άλλα εγχειρίδια, αυθαιρέτως υπό αιρετικών γραφέντα, ελησμόνησαν το
γεγονός, ότι το μυστήριον της ιερωσύνης προϋποθέτει την θέωση, δηλαδή την
προφητείαν,«μή αμέλει του εν σοί
χαρίσματος, ό εδόθη σοι δια προφητείας μετά επιθέσεως των χειρών του
πρεσβυτερίου». (Α' ΤΙΜ: 4/14).
Θ. ΕΣΧΑΤΟΛΟΓΙΚΑ ΔΟΓΜΑΤΑ
Ορθόδοξη Εσχατολογία και Σωτηριολογία
Η Θεοτόκος αποτελεί το
βασικώτερο ανθρώπινο πρόσωπο της Ορθόδοξης θεολογίας, εμφανίζεται ως η διάμεσος
μεταξύ Θεού και ανθρώπου, αιτία αναδημιουργίας του ανθρώπου και ανακαινίσεως
της κτίσεως.
Σύμφωνα με την
διδασκαλία της Ορθόδοξης Εκκλησίας, η παρούσα ζωή είναι ο δρόμος που οδηγεί
στην αιωνιότητα: «η αγωνιζομένη Εκκλησία» που
μετασχηματίζεται σε «θριαμβεύουσα Εκκλησία».
Η εσχατολογία της Ορθοδοξίας, δεν αφαιρεί την αξία
της παρούσας ζωής, αλλά η αντίληψή της λαμβάνει μια νέα, ανώτερη αιτιολόγηση. Ο
πρώϊμος χριστιανισμός είναι μέτοχος ενός έντονου συναισθήματος του κοντινού και
αναπόφευκτου τέλους. Εκείνη η προσδοκία του άμεσου τέλους εξαφανίζεται φυσικά
κατά την διάρκεια της ιστορίας. Αυτή η ιδέα έχει αντικατασταθεί από την
προσδοκία της συντόμου λήξεως της επίγειας ζωής, διά του θανάτου και της
δίκαιης ανταποδόσεως των πεπραγμένων από τον άνθρωπον.
Συγχρόνως έχει
αναπτυχθεί στο Χριστιανισμό, και ειδικώτερα στον ορθόδοξο κόσμο, μία ιδιάζουσα
ευλάβεια για τον θάνατο. Το νεκρό σώμα γίνεται αντιληπτό ως σπόρος της
επερχόμενης αναστάσεως, και το ίδιο το τελετουργικό του ενταφιασμού θεωρούμενο
από ορισμένους αρχαίους συγγραφείς ως ένα μυστήριο, προσευχή για
τον νεκρό, εγκαθιστά μια σύνδεση μεταξύ αυτού και του άλλου κόσμου.
1ο Γενική
Κρίση
Κατά την Δευτέρα
Παρουσία θα γίνει Γενική ή Τελική Κρίση ΟΛΩΝ (Ζώντων και Νεκρών) εν ριπή
Οφθαλμού.
2ο Μερική
Κρίση
-Ο άνθρωπος φεύγοντας
από την ζωή φέρει μαζί του το Ιστορικό της εν τη γη ζωής του (αποδοχή και
ιδιοποίηση ή απόρριψη του έργου, της εν Χριστώ σωτηρίας) χωρίς να μπορεί, στο
εξής να προσθέσει ή να αφαιρέσει κάτι. Με αυτό το Ιστορικό, η ψυχή θα
παρουσιασθεί ενώπιον του Δημιουργού για να δεχθεί την πρώτη Κρίση από Αυτόν.
-Οι δίκαιες ψυχές
απολαμβάνουν μέρος της μακαριότητος, οι δε άδικες λαμβάνουν μέρος των ποινών
και της ετοιμαζόμενης κολάσεως.
-Η δογματική διδασκαλία
της μερικής κρίσεως, διετυπώθη το 1672 από
την Σύνοδο της Ιερουσαλήμ.
3ο Η
Θριαμβεύουσα Εκκλησία
Όλοι οι Άγιοι που
απεδήμησαν προς Κύριον με Πίστη-Ταπεινοφροσύνη και Αγάπη απολαμβάνοντες την
Δόξαν Θεού και προ-γευόμενοι την αιώνια Μακαριότητα.
4ο Η
Δευτέρα Παρουσία του Κυρίου 1
Μακάριος ο αναγινώσκων
και οι ακούοντες τους λόγους της προφητείας και τηρούντες τα εν αυτή
γεγραμμένα, ο γαρ καιρός εγγύς (ΑΠΟΚ:1/3).
Ανάμεσα στις
τρομακτικές εικόνες του Προφητικού Βιβλίου της Αποκαλύψεως που είναι και το
τελευταίο Βιβλίο της Καινής Διαθήκης, γραμμένο από το χέρι του Αγίου Ιωάννου
του Ευαγγελιστού, όταν ήταν εξόριστος στην νήσο Πάτμο κατά την περίοδο που ο
Δομετιανός είχε εξαπολύσει διωγμό κατά της Εκκλησίας, οι επτά Μακαρισμοί, αποτελούν μικρές οάσεις που αναπαύουν τον πιστό
αγωνιστή στην κονίστρα του κόσμου τούτου και τον παρηγορούν για τα επικείμενα
δεινά που απειλούν τον αποστατημένο από τον Θεό, κόσμο.
Ο Πρώτος Μακαρισμός
τοποθετείται στην εισαγωγική επιγραφή του όλου Βιβλίου της Αποκαλύψεως που
καλύπτει τους τρεις πρώτους στίχους.
Μπορεί κανείς να πει,
ότι το Βιβλίον αυτό, αρχίζει και τελειώνει με έναν ευτυχισμό. Ευτυχίζει τον
άνθρωπο εκείνον που μελετά τον λόγον του Θεού και τον εφαρμόζει μέσα στην
αποστατημένη εποχή του, για να φτάσει στο τέρμα που είναι η επικράτησι της
Βασιλείας του Θεού και για την οποία η ψυχή εύχεται: «Ναι έρχου, Κύριε Ιησού» (ΑΠΟΚ:22/20).2
Το Βιβλίον της Αποκαλύψεως
είναι ένα προφητικό βιβλίο. Όταν όμως λέμε προφητικό βιβλίο, δεν εννοούμε ότι
εξαγγέλλει μόνον μελλοντικά γεγονότα, άλλα όπως τα προφητικά βιβλία της Παλαιάς
Διαθήκης, περιέχει θεόπνευστες παραινέσεις, έλεγχο, παρηγορία, διδασκαλία.3
Για τον ερχομό του
Μεσσίου στην Π. Διαθήκη, ο χρόνος ήταν αόριστος. Αντίθετα, στην Κ. Διαθήκη ο
ερχομός της Δευτέρας Παρουσίας του Χριστού, είναι «εγγύς», είναι πολύ κοντά.
Ο Απ. Παύλος γράφει
σχετικά: «Τούτο φημί, αδελφοί, ο καιρός συνεσταλμένος το λοιπόν εστίν» (Α΄ ΚΟΡ:
7/29), και ο Απ. Πέτρος προσθέτει: «Πάντων
το τέλος ήγγικε» (Α΄ ΠΕΤΡ:4/7).
Η φράση του Ευαγγελιστού
Ιωάννου «ο γαρ καιρός εγγύς» που φανερώνει μιά βιασύνη για το επερχόμενο τέλος,
κάνει ώστε να νομίζει κανείς ότι, ήδη ακούει τους καλπασμούς του χρόνου.
Θέλοντας ο Κύριος να
αισθητοποιήσει αυτό το «εγγύς», ανεφέρθη στο παράδειγμα της συκιάς που το
μπουμπούκιασμα των φύλλων της πάνω στα κλαδιά της, προαναγγέλει την έλευση του
καλοκαιριού (ΜΑΤΘ:24/32).
Πολύ φυσικό, λοιπόν,
ήταν να ερωτηθή ο Κύριος από τους Μαθητάς του, για τα «σημεία» εκείνα που θα
προανήγγειλαν τον δεύτερο ερχομό Του. «Ειπέ
ημίν, πότε ταύτα έσται και τι το σημείον της Σης παρουσίας και της συντελείας
του αιώνος;» (ΜΑΤΘ: 24/3).
Ποία είναι τα «σημεία των καιρών»;
Και ως προς τον χρόνο
της Δευτέρας του Κυρίου παρουσίας, διατηρείται απόλυτη σιωπή.
Ο χρόνος αυτός είναι
άγνωστος και στους ανθρώπους και στους αγγέλους (ΜΑΤΘ: 24/36, ΠΡΑΞ: 1/7).
Αντίθετα, ως προς τα
«σημεία» εκείνα που θα προηγηθούν της Μεγάλης εκείνης του Κυρίου Ημέρας, ο
ίδιος ο Κύριος τα διεσαφήνισε και είναι τα εξής:
1ο/ Η
κήρυξη του Ευαγγελίου σε όλο τον κόσμο.
«Και κηρυχθήσεται τούτο
το Ευαγγέλιον της Βασιλείας εν όλη τη οικουμένη εις μαρτύριον πάσι τοις έθνεσι
και τότε ήξει το τέλος» (ΜΑΤΘ: 24/14). Φυσικά, η εξάπλωση του Ευαγγελίου σε μια
παγκόσμια κλίμακα, δεν σημαίνει και αποδοχή του απ' όλους τους ανθρώπους. Αυτό
το «εις μαρτύριον πάσι τοις έθνεσι», υπονοεί την απιστία πολλών που θα μείνουν
αναπολόγητοι κατά την κρίση.
2ο/ Η
επιστροφή του Ισραήλ εις την χριστιανική πίστη.
Ο Απ. Παύλος μας
αποκαλύπτει στην προς Ρωμαίους επιστολή του ότι όταν «το πλήρωμα των εθνών
εισέλθη», δηλ. μετά από τον καθωρισμένο (προφητευμένο και όχι προκαθωρισμένο), αριθμό
των εθνικών που θα εισέλθουν στην Βασιλεία του Θεού (προφητευμένος αριθμός
εισελευσομένων εθελουσίως, δικαίως και αξίως), τότε, «πας Ισραήλ
σωθήσεται» (ΡΩΜ: 11/25-32). Ενας υπαινιγμός του Κυρίου πάνω σ' αυτό
το σημείο είναι το ΛΟΥΚ: 13/36.4
3ο/ Η μεγάλη αποστασία
Τις παραμονές της
Δευτέρας Παρουσίας θα σημειωθεί μεγάλη αποστασία που θα την προκαλέσουν
ψευδοπροφήτες που «πολλούς πλανήσουσιν» (ΜΑΤΘ: 24/4, 5).
Το ίδιο σημειώνει και ο
Απ. Παύλος, ότι δεν θα γίνει η Δευτέρα Παρουσία του Κυρίου «εάν μη έλθη η
αποστασία πρώτον» (Β΄ Θεσ. β΄ 3). Και ο Κύριος συμπληρώνει: «Και δια
το πληθυνθήναι την ανομίαν ψυγήσεται η αγάπη των πολλών» (ΜΑΤΘ: 24/12).
Τις ημέρες εκείνες θα
έχει πλεονάσει η αμαρτία, η ιδιοτέλεια, η πλεονεξία, η χρηματοθηρία, η
σαρκολατρεία, η αλαζονεία και ο νεοσοδομισμός.
4ο/ Η
εμφάνιση του Αντιχρίστου.
Αυτή θα είναι το
αποκορύφωμα της αποστασίας και ηθικής αθλιότητος. Μετά την αποστασία, σημειώνει
ο Απ. Παύλος, θα «αποκαλυφθή ο άνθρωπος της αμαρτίας, ο υιός της απωλείας, ο
αντικείμενος και υπεραιρόμενος επί πάντα λεγόμενον Θεόν ή σέβασμα, ώστε αυτόν
εις τον ναόν του Θεού ως θεόν καθίσαι, αποδεικνύντα εαυτόν ότι εστί Θεός... ου
εστιν η παρουσία κατ' ενέργειαν του Σατανά εν πάση δυνάμει και σημείοις και
τέρασι ψεύδους...» (Β΄ ΘΕΣ: 2/3-12).
Οι πατέρες της
Εκκλησίας μας, παρατηρούν τον Αντίχριστον «ως λόγιόν τινα και συνετόν
σωφροσύνην τε και φιλανθρωπίαν υποκρινόμενον, άνθρωπόν τινα την φύσιν, πάσαν εν
εαυτώ του διαβόλου δεχόμενον την ενέργειαν. Και ώσπερ ο Θεός και Σωτήρ
ανθρωπείαν φύσιν αναλαβών την ημετέραν επραγματεύσατο σωτηρίαν, ούτω και ο
σατανάς άνθρωπον εκλεξάμενος πάσαν αυτού δέξασθαι δυνάμενον την ενέργειαν
δι΄αυτού πάντας εξαπατήσαι τους ανθρώπους πειράσεται»... «Ουκ αυτός τοίνυν ο
διάβολος γίνεται άνθρωπος κατά την του Κυρίου ενανθρώπησιν» αλλά κατοικεί σε
άνθρωπο που θα είναι εξόχως διεφθαρμένος και θα καταστεί τέλειο όργανό του και
θρόνος του.
Θα είναι τόση η
αποστασία και η πλάνη τότε, ώστε ερωτά ο Ιεροσολύμων Κύριλλος: «Τίς άρα μακάριος ο υπέρ Χριστού μετ'
ευσεβείας μαρτυρών τότε; Υπέρ γαρ πάντας μάρτυρας εγώ φημι είναι τους τότε
μάρτυρας... οι μεν προ τούτου μόνοις ανθρώποις επάλαισαν, οι δε επί του
Αντιχρίστου, αυτώ τω Σατανά αυτοπροσώπως πολεμήσουσι».
Τελικώς όμως, αυτός «ο Κύριος αναλώσει
τον άνομον τω πνεύματι του στόματος αυτού….» (Β΄ ΘΕΣ: 2/8).
5ο/ Παγκόσμιες
αναταραχές, πόλεμοι, τρομακτικοί σεισμοί, πείνα, διωγμοί των Χριστιανών.
Σημειώνει ο Κύριος:
«Μελλήσετε δε ακούειν πολέμους και ακοάς πολέμων... και έσονται λιμοί και
λοιμοί και σεισμοί κατά τόπους, πάντα δε ταύτα αρχή ωδίνων. Τότε παραδώσουσιν
υμάς εις θλίψιν και αποκτενούσιν υμάς, και έσεσθε μισούμενοι υπό πάντων των
εθνών δια το όνομά μου...» (ΜΑΤΘ: 24/6-10).
Ο πρώτος Μακαρισμός της
Αποκαλύψεως μας υπενθυμίζει ότι «ο Κύριος εγγύς» και συνεπώς να μη αφιστάμεθα
της μελέτης και εφαρμογής του Νόμου του Θεού. Πρέπει ακόμη να διακρίνωμε τα
«σημεία των καιρών». Πρέπει να αισθανώμαστε ότι «το μυστήριον της ανομίας ήδη ενεργείται» (Β΄ ΘΕΣ: 2/7) και ότι
«εσχάτη ώρα εστί, και καθώς ηκούσατε ότι ο αντίχριστος έρχεται, και νυν αντίχριστοι
πολλοί γεγόνασιν, όθεν γινώσκομεν ότι εσχάτη ώρα εστίν» (Α΄ ΙΩΑΝΝ:
2/18).
Κάποτε ο Κύριος
επέπληξε τους Φαρισαίους που τα μεν μετεωρολογικά σημεία μπορούν να ξεχωρίζουν,
τα δε σημεία των καιρών, αδυνατούν (ΜΑΤΘ: 24/ 3, ΛΟΥΚ: 12/ 54-56).
Καιρός να αντιληφθούμε
ότι το τέρμα του κόσμου φθάνει με καλπασμό...
5ο Ο
Αντίχριστος
.Όπως
στα προαναφερθέντα σημεία των καιρών, «η εμφάνιση του Αντιχρίστου».
.Το μύστήριον περί του
προσώπου του Αντιχρίστου περιλαμβάνεται στο χωρίον 13/18 της ΑΠΟΚΑΛΥΨΕΩΣ και
ιδιαιτέρως στην ερμηνεία του ρ. ψηφίζω. Επίσης την εποχή της συγγραφής της
Αποκαλύψεως δεν ήσαν ακόμη γνωστοί οι λεγόμενοι αραβικοί αριθμοί 1,2,3,κλπ,
συνεπώς και ο αριθμός 666.
«Ώδε η σοφία εστίν, ο έχων νουν ψηφισάτω τον αριθμόν του θηρίου, αριθμός γαρ
ανθρώπου εστίν και ο αριθμός αυτού χξστ΄».
Μα χρειαζόταν σοφία για
αναγνώριση του αριθμού του θηρίου/ανθρώπου/ Αντιχρίστου, αφού μας τον
αποκαλύπτει ο Ιωάννης, δια των Ελληνικών γραμμάτων, χξστ΄, δια των οποίων προσδιορίζοντο
τότε οι αριθμοί;
Ασφαλώς απαιτείτο
σοφία, αλλά μόνον με την προϋπόθεση το ότι ρ. ψηφίζω είχε την έννοιαν του
σχηματίζω ή υπολογίζω τον αριθμόν 666 με
ψήφους, με λιθάρια, αφού ήσαν άγνωστοι οι αραβικοί αριθμοί (ψήφος=Λιθάριον
δια την αρίθμηση, Λεξ. Δορμπαράκη, σ.903).
Τότε, τον 1ον
π.Χ. αιώνα, ήταν αδύνατον να υπολογισθεί πόσα λιθάρια απαιτούντο για τον
σχηματισμό του αριθμού 666 (π.χ. ένα για τον αριθ. 1, δύο για τον αρ. 2, τρία,
για τον αρ. 3, κοκ). Σήμερα όμως μπορούμε να τον πρσδιορίσουμε. Πως; Με τον
μαθηματικόν τύπον Α= μ.(μ+1):2, όπου
μ=666…
Και ποίον είναι το αποτέλεσμα;
Για τον
προσδιορισμό/σχηματισμό του αρ. 666 απαιτούνται 222.111 λιθάρια.
Και τι σημαίνει αυτό σε σχέση με τον Αντίχριστο;
Το 111 είναι ο αριθμός του
Τριαδικού Θεού (Τριάς εν τη Μονάδι και Μονάς εν τη Τριάδι) και ο αρ. 222
είναι του Αντιχρίστου, αφού είναι ο αντίθετος/αντικείμενος του Αληθινού Θεού. Δηλαδή
θα έλθει ο Αντίχριστος, υποκρινόμενος τον Θεόν (111) [Θα πραγματοποιήσει σημεία
και τέρατα, «θαύματα»], ενώ θα είναι ΑΚΡΙΒΩΣ το αντίθετον ΕΚΕΙΝΟΥ, δηλαδή ο
εχθρός του Ιησού, του Τριαδικού Θεού, ο αντιπρόσωπος του Εωσφόρου επί της γης [Το
2
είναι ο αριθμός της αντιθέσεως, της διαιρέσεως, της εχθρότητος και της διαφοράς
(Φως-Σκοτάδι, Λευκό-Μαύρο, Χοϊκός-Ουράνιος, Άρσεν-Θήλυ), κλπ.].
6ο Η
Ανάσταση των Νεκρών 5
Στενά συνδεδεμένη με
την Δευτέρα Παρουσία του Χριστού είναι και η ανάσταση των νεκρών, που είναι
βεβαιοτάτη πίστη της Εκκλησίας, γι' αυτό και στο Σύμβολο της Πίστεως
ομολογούμε: «προσδοκώ ανάστασιν νεκρών και ζωήν του μέλλοντος αιώνος».
Όταν κάνουμε λόγο για ανάσταση των νεκρών, εννοούμε την ανάσταση των σωμάτων,
ότι, δηλαδή, οι ψυχές θα εισέλθουν πάλι στα νεκρά σώματα και θα ζωοποιηθούν,
και έτσι θα συγκροτηθεί πάλι ολόκληρος ο άνθρωπος. Αυτό είναι πολύ φυσικό και
δικαιολογημένο, γιατί οι ψυχές δεν πεθαίνουν ποτέ οντολογικώς, αφού η αθανασία
της ψυχής είναι ένα δώρο που το έδωσε από την αρχή ο Θεός. Τα σώματα πεθαίνουν, γι’ αυτό με τον όρο ανάσταση νεκρών πάντοτε
εννοούμε την ανάσταση των σωμάτων.6
Σε όλη την
Βιβλικοπατερική παράδοση φαίνεται καθαρά ότι θα γίνει, οπωσδήποτε, η ανάσταση
των σωμάτων για να συγκροτηθεί ολόκληρος ο άνθρωπος, ο οποίος, βέβαια, και με
τον αποχωρισμό της ψυχής από το σώμα δεν έχασε την υπόσταση του.
Μερικά χωρία της Αγίας
Γραφής στα οποία γίνεται λόγος για την ανάσταση των σωμάτων: Ο Προφήτης Ησαΐας
ομολογεί: «αναστήσονται οι νεκροί και
εγερθήσονται οι εν τοις μνημείοις, και ευφρανθήσονται οι εν τη γη» (ΗΣ:
26/19). Στο βιβλίο του Προφήτου Ιεζεκιήλ παρουσιάζεται ένα καταπληκτικό γεγονός
αναστάσεως σωμάτων, όπου φαίνεται ότι με τον λόγο του Θεού τα ξηρά οστά
απέκτησαν νεύρα, σάρκες και δέρμα, και στην συνέχεια δόθηκε και το πνεύμα,
δηλαδή, η ψυχή (ΙΕΖΕΚ: 37/ 1-14).
Το υπέροχο αυτό
θαυματουργικό γεγονός δείχνει πώς θα γίνει η ανάσταση των νεκρών κατά την
Δευτέρα Παρουσία του Χριστού, γι' αυτό η Εκκλησία διαβάζει αυτήν την περικοπή
κατά την ακολουθία του επιταφίου, και μάλιστα όταν επιστρέφουμε στον Ναό μετά
την περιφορά. Η ανάσταση του Χριστού είναι προοίμιο της δικής μας αναστάσεως,
αφού ο Χριστός με τον θάνατο και την Ανάσταση Του νίκησε το κράτος του θανάτου
και έδωσε σε όλους τους ανθρώπους ως δώρο την μελλοντική ανάσταση.
Οι Ιουδαίοι είχαν
ακλόνητη πεποίθηση ότι θα γίνει στο μέλλον η ανάσταση των νεκρών. Είναι
χαρακτηριστικό ότι κατά την συνάντηση του Χριστού με την Μάρθα, την αδελφή του
Λαζάρου, μετά τον θάνατο του τελευταίου, ο Χριστός την διαβεβαίωσε ότι θα
αναστηθεί ο αδελφός της. Η Μάρθα τότε απήντησε: «οίδα ότι αναστήσεται εν τη άναστάσει εν τη εσχάτη ημέρα» (ΙΩΑΝ:
11/ 22-23).
Οι τρεις αναστάσεις που
έκανε ο Χριστός, δηλαδή της θυγατρός του Ιαείρου,
του υιού της χήρας της Ναΐν και
του Λαζάρου, καθώς επίσης και η
δική Του ανάσταση, που έγινε με την Θεότητα Του, είναι βεβαιώσεις και προοίμια
της αναστάσεως όλων των ανθρώπων κατά την Δευτέρα Παρουσία του Χριστού. Στην
διδασκαλία του Χριστού βρίσκουμε πολλά χωρία που αναφέρονται στην ανάσταση των νεκρών.
Σε μια ομιλία Του ο Χριστός είπε: «έρχεται ώρα εν η πάντες οι εν τοις μνημείοις
ακούσονται της φωνής αυτού» (ΙΩΑΝ: 5/28). Άλλοτε είπε: «εγώ
ειμί η ανάστασις και η ζωή» (ΙΩΑΝ: 11/25).
Την διδασκαλία αυτή,
παραλαμβάνουν οι άγιοι Απόστολοι, και είναι διάχυτη μέσα στις επιστολές τους.
Ιδιαιτέρως ο Απόστολος Παύλος πολλές φορές κάνει λόγο για την ανάσταση των
σωμάτων στις επιστολές του, που απηύθυνε στις Εκκλησίες που δημιουργούσε, και
οι όποιες, λόγω του ότι βρίσκονταν σε ειδωλολατρικά περιβάλλοντα, οπού ήταν
διάχυτη η αντίληψη ότι το σώμα είναι κακό είχαν επηρεαστεί.7
Εκεί που
αναπτύσσει ο Απόστολος Παύλος την διδασκαλία περί της αναστάσεως των νεκρών
είναι η Α' προς Κορινθίους επιστολή του. Φαίνεται ότι μερικοί Κορίνθιοι ήταν
επηρεασμένοι από φιλοσοφικές ιδέες για το ανθρώπινο σώμα. Ο Απόστολος Παύλος
γράφει ότι αν δεν πρόκειται να αναστηθούν τα σώματα, τότε ούτε ο Χριστός
αναστήθηκε εκ νεκρών (Α' ΚΟΡ: 5/12-16). Έπειτα απαντά σε ερωτήματα τα οποία
ενδεχομένως έθεταν οι Κορίνθιοι, για το πώς θα αναστηθούν οι νεκροί και τι σώμα
θα έχουν (Α' ΚΟΡ: 15/35-41).
Απαντώντας σε αυτά τα ερωτήματα, φέρνει
παράδειγμα από τον αισθητό κόσμο. Ο άνθρωπος σπέρνει ένα μικρό κόκκο και ο Θεός
σε αυτόν τον κόκκο δίνει διαφορετικό σώμα. Το επιχείρημα είναι ότι ο άνθρωπος δεν
φυτεύει σιτάρι, άλλα σπόρο και από τον σπόρο αυτόν εξάγεται διαφορετικό σώμα,
ανάλογα με το σπέρμα. Αυτό θα συμβεί και κατά την ανάσταση των νεκρών, θα γίνει
η ανάσταση των σωμάτων, με την δύναμη του Χριστού, και, φυσικά, τα σώματα ενώ
θα είναι τα ίδια, εν τούτοις θα έχουν διαφορετική λειτουργία. Οι νεκροί θα
εγερθούν άφθαρτοι, γιατί, όπως χαρακτηριστικά λέγει, «δει το φθαρτόν τούτο
ενδύσασθαι αφθαρσίαν και το θνητόν τούτο ενδύσασθαι αθανασίαν» (Α'
ΚΟΡ: 15/ 53).
Είναι πολύ
σημαντικό ότι ο Απόστολος Παύλος παρουσιάζει λεπτομερέστατα την κατάσταση των
σωμάτων κατά την ανάσταση των νεκρών. Γράφει στους Κορινθίους:
«σπείρεται εν φθορά, εγείρεται εν αφθαρσία· σπείρεται εν ατιμία, εγείρεται εν
δόξη' σπείρεται εν ασθένεια, εγείρεται εν δυνάμει· σπείρεται σώμα ψυχικόν,
εγείρεται σώμα πνευματικόν» (Α' ΚΟΡ: 15/43-44). Εδώ φαίνεται η
διαφορά μεταξύ του σώματος προ και μετά τον θάνατο του ανθρώπου και του σώματος
μετά την ανάσταση, κατά την Δευτέρα Παρουσία του Χριστού.8
Ο άγιος Συμεών ο νέος
θεολόγος σε ποίημα του γράφει ότι οι ψυχές των ανθρώπων, που θα ενωθούν πάλι με
τα σώματα τους, «εκάστη κατ' αξίαν ευρίσκει το κατάλυμμα φωτός ή σκότους πλήρες».
Όσες άναψαν την λαμπάδα τους από αυτήν την ζωή, θα είναι σε φως ανέσπερο και
όσες ήταν ακάθαρτες και είχαν τα μάτια της καρδιάς τυφλά, δεν πρόκειται να δουν
το θείο φως. Και τα σώματα των αγίων θα είναι άγια σκεύη του Αγίου Πνεύματος.
Όπως ήταν καθαρότατα εδώ, έτσι και θα εγερθούν δοξασμένα «λάμποντα, αστράπτοντα ως φως
το θείον».
7ο Η
Μέλλουσα Βασιλεία των Ουρανών
- Κοινωνία ανοικτή,
συνειδητή και ελεύθερη.
- Κοινωνία αγγέλων και
ανθρώπων και με την Τριαδική Θεότητα.
8ο Κόλαση
-«Όσοι απιστούν εις τα
περί κολάσεως διακηρύττουν ψεύτην τον Θεόν και διαβάλλουν την Αγία Γραφή ότι
περιέχει ρήματα ψιλά και όχι την αλήθεια. Τέτοιες σκέψεις προέρχονται από τον
Διάβολο» (Ιωάννης Χρυσόστομος).
-Μαρτυρίες περί υπάρξεως
Κολάσεως.
-Χαρακτηρισμός – Ποινές
Κολάσεως:
·Στέρηση της Θείας Δόξης
(Κοινωνίας με τον Τριαδικό Θεό).
·Αιώνια Καταισχύνη.
·Αιώνια συντροφία με
τους δαίμονες.
·Αιώνια εξορία σε αφεγγή
περιοχή όπου εκτός από το σκότος το εξώτερον (το πιο βαθύ σκοτάδι) θα είναι και
ο «κλαυθμός και ο τριγμός οδόντων).
· Θησαυρός οργής.
· Μεγάλη Θλίψη.
· Αιώνιο Πυρ.
· Δεύτερος θάνατος.
9ο Η χιλιετής Βασιλεία
Η δογματική τοποθέτηση
της Ορθόδοξης Εκκλησίας σχετικά με την χιλιετία που αναφέρει η Αποκάλυψη
του Ιωάννη
(20/1-6) είναι αχιλιαστική. Ο Αχιλιασμός (νεώτερος όρος που
επινοήθηκε για να χαρακτηρίσει αυτή την διδασκαλία), διδάσκει ότι η Βασιλεία
του Θεού δεν θα εδραιωθεί με φυσικό τρόπο στην γη μέσω κάποιας χιλιετούς επίγειας διακυβερνήσεως,
αλλά ότι:
· Ο Ιησούς
Χριστός
είναι παρών βασιλεύοντας από τον ουρανό, καθισμένος «εκ δεξιών» του Πατρός
· Ο Χριστός είναι και θα
παραμείνει με την χριστιανική Εκκλησία μέχρι την συντέλεια του κόσμου, όπως
υποσχέθηκε κατά την Ανάληψη,
· Η (συμβολική) χιλιετία έχει
αρχίσει με την Πεντηκοστή, όπως φαίνεται από την επιστολή του αποστόλου Πέτρου,
στην οποία χρησιμοποιείται η προφητεία του Ιωήλ
για την έλευση της βασιλείας, για να καταδειχθεί τι συνέβαινε,
· Η χριστιανική Εκκλησία
και η διάδοση του ευαγγελίου είναι η βασιλεία του Χριστού.9
Συνεχίζεται
1 Δευτέρα Παρουσία – Αντίχριστος, μακαριστού Αρχ. Αθανασίου Μυτιληναίου Από τους
Μακαρισμούς της Αποκαλύψεως, εκδ. «Ορθόδοξος Κυψέλη».
2 Ο Μακαρισμός αυτός που αναφέρεται στην μελέτη
και εφαρμογή του Νόμου του Θεού, μας θυμίζει έναν άλλον μακαρισμό που
αντιφωνώντας ο Χριστός τον ευτυχισμό που του απέδιδε μια γυναίκα του λαού,
είπε: «Μακάριοι οι ακούοντες τον λόγον του Θεού και φυλάσσοντες αυτόν» (Λουκ.
ια' 28).
3 Ο σκοπός για τον οποίον εγράφη η Αποκάλυψη
είναι:
1ο/ Να
ενισχύσει τους πιστούς για τα επικείμενα γεγονότα μέχρι της Δευτέρας του
Χριστού Παρουσίας.
2ο/ Να
συμμορφωθούν οι πιστοί με το περιεχόμενο του Βιβλίου εν όψει της Δευτέρας
Παρουσίας και μελλούσης Κρίσεως.
3ο/ Να
υπενθυμίσει ότι «ο καιρός εγγύς».
4 Ο
λαός Ισραήλ, δια της Ιουδαιοταλμουδικής ηγεσίας του, απεκήρυξε τον Κύριο,
απέρριψε την σωτηρία, και ετέθη μόνος του μακράν της χάριτος του Θεού, με την
εξαίρεση ενός «κατ’ ἐκλογὴν χάριτος λείμματος ». Το παράπτωμα του Ισραήλ σήμανε
την αρχή της κλήσεως των εθνών. Οι εξ
εθνών προερχόμενοι Χριστιανοί συναποτελούν πλέον τό « ἔθνος ἅγιον », τον
εκλεκτό λαό του Θεού. Όταν λήξει αυτή η πορεία της κλήσεως των εθνών στην
σωτηρία και της εντάξεώς τους στο λυτρωτικό σχέδιο του Θεού, τότε, και μόνο τότε, ο Ισραήλ, ΟΛΟΙ οι αληθινοί
Ισραηλίτες και όχι οι Ταλμουδιστές Ιουδαίοι, στο σύνολό του, θα
επιστρέψει στην αλήθεια. « Μετὰ γὰρ τὸ καθίσαι τὸν Χριστὸν ἐπὶ τὰ ἔθνη, τότε
ἥξουσι κακεῖνοι παραζηλοῦντες… », γράφει ο ιερός Χρυσόστομος.
Όταν ο Ισραήλ
δει τα είδωλα γκρεμισμένα και όλη την οικουμένη να έχει δεχτεί το Ευαγγέλιο
του Χριστού, όταν δει «κεκλημένην τὴν ὑπ’ οὐρανόν», τότε θα «παραζηλώσει » και θα επιστρέψει. Ο Ισραήλ θα
είναι ο τελευταίος λαός που θα δεχτεί την λύτρωση που κήρυξε ο Χριστός. «Σωθήσεται δὲ Ισραὴλ ἔσχατος», γράφει ο
Άγιος Κύριλλος Αλεξανδρείας. Η φυλή του
Ισραήλ θα σωθεί« κατόπιν τρέχουσα τῶν ἐθνῶν».
Και, τότε, όλοι μαζί οι εξ εθνών και οι εξ Ιουδαίων Χριστιανοί, θα
αποτελέσουν «μίαν πόλιν ἁγίαν ».
5 Η ανάσταση των νεκρών, Σεβ. Μητρ. Ναυπάκτου και
Αγίου Βλασίου Ιεροθέου Βλάχου, από το βιβλίο: "Η ζωή μετά τον
θάνατο".
6 Στο
σημείο αυτό φαίνεται και η διαφορετική αντιμετώπιση για την ανάσταση των
σωμάτων, που κάνει η φιλοσοφία και η Ορθόδοξη θεολογία. Η κλασσική φιλοσοφία
δεν μπορεί ποτέ να δεχθεί την άποψη ότι τα σώματα θα αναστηθούν, ακριβώς γιατί
πιστεύει σε κατά φύσιν αθάνατη ψυχή και σε κατά φύσιν θνητό σώμα. Κατά την
αρχαία φιλοσοφική σκέψη η αθάνατη κατά φύσιν ψυχή, που βρισκόταν προηγουμένως
στον κόσμο των ιδεών, περικλείστηκε στο σώμα σαν σε φυλακή και, επομένως,
σωτηρία και λύτρωση της ψυχής είναι η αποδέσμευσή της από το σώμα. Με αυτήν την
έννοια το σώμα είναι κακό και ο εγκλεισμός της ψυχής σε αυτό
συνιστά και εκφράζει την πτώση της.
Έτσι εξηγείται το ότι οι Αθηναίοι
αντέδρασαν όταν ο Απόστολος Παύλος μίλησε για ανάσταση νεκρών πάνω στον Άρειο
Πάγο. Ο Απόστολος Παύλος έκανε λόγο για τον Χριστό που θα έλθει να κρίνει την
οικουμένη. Μεταξύ των άλλων είπε: «έστησεν ημέραν εν η μέλλει κρίνειν την
οικουμένην εν δικαιοσύνη, εν άνδρι ώ ώρισε, πίστιν παράσχων πάσιν αναστήσας
αυτόν εκ νεκρών». Στο σημείο αυτό οι Αθηναίοι τον διέκοψαν,
όπως σημειώνουν οι Πράξεις των Αποστόλων: «ακούσαντες δε ανάστασιν νεκρών οι μεν
εχλεύαζον, οι δε είπον' ακουσόμεθά σου πάλιν περί τούτου» (Πράξ.
ιζ', 31-32). Η αντίδραση αυτή δεν ήταν άσχετη από την ακατανόητη γι' αυτούς,
αντίληψη περί αναστάσεως νεκρών σωμάτων.
7 Στην προς Ρωμαίους, αναφέρεται στην απολύτρωση
του σώματος, όπου σαφώς θίγει το θέμα της αναστάσεως του σώματος: «και
ημείς αυτοί εν εαυτοίς στενάζομεν υιοθεσίαν απεκδεχόμενοι, την απολύτρωσιν του
σώματος ημών» (Ρωμ. η', 23).
Στους
Θεσσαλονικείς, λέγει ότι η ανάσταση θα γίνει με την δύναμη του Χριστού, κατά
την Δευτέρα Παρουσία Του. «Αυτός ο Κύριος εν κελεύσματι, εν φωνή
αρχαγγέλου και εν σάλπιγγι Θεού καταθήσεται απ ουρανού, και οι νεκροί εν Χριστώ
αναστήσονται πρώτον» (Α' Θεσ. δ', 16).
Στα κείμενα της Αγίας Γραφής δεν βλέπουμε μόνον
την πίστη της Εκκλησίας στην ανάσταση των νεκρών, κατά την Δευτέρα Παρουσία του
Χριστού, αλλά και το πώς θα είναι τα σώματα αυτά. Ξέρουμε από όλη την
Ορθόδοξη Παράδοση ότι τα σώματα θα είναι πνευματικά. Ο Χριστός δηλώνει ότι οι
άνθρωποι στην μέλλουσα ζωή δεν θα έχουν τα στοιχεία της σαρκικότητος. Είναι
γνωστόν ότι μετά την πτώση ο άνθρωπος φόρεσε την φθαρτότητα και την θνητότητα,
και, επομένως, ο τρόπος της συλλήψεως του, της κυοφορίας του, του θηλασμού
ανήκει στην μετά την πτώση ζωή, τον οποίο, βέβαια, ευλόγησε ο Θεός για την
αύξηση του ανθρωπίνου γένους. Όμως μετά την ανάσταση θα καταργηθούν όλες αυτές
οι καταστάσεις και οι άνθρωποι θα διάγουν ως άγγελοι. Λέγει ο Χριστός: «οι
δε καταξιωθέντες τού αιώνος εκείνου τυχείν και της αναστάσεως της εκ νεκρών
ούτε γαμούσι ούτε γαμίζονται' ούτε γαρ αποθανείν έτι δύνανται· ισάγγελοι γαρ
εισι και υιοί εισι του θεού, της αναστάσεως υιοί όντες» (Λουκ. κ',
35-36).
Τα σώματα των άγιων, ενώ από τώρα προγεύονται της
δόξης του Θεού, επειδή έχουν την άχτιστη Χάρη του Χριστού, τότε θα
μεταμορφωθούν και θα γίνουν σώματα δόξης. Ο Απόστολος Παύλος λέγει ότι Ο
Χριστός, «μετασχηματίσει το σώμα της ταπεινώσεως ημών εις το γενέσθαι αυτό
σύμμορφον τω σώματι της δόξης αυτού...» (Φιλ, γ', 21). Όπως
το σώμα του Χριστού λάμπει από την Θεότητα, έτσι θα λάμπουν και τα σώματα των
δικαίων στον ουρανό, θα υπάρχει, βέβαια, μεγάλη διαφορά μεταξύ του σώματος του
Χριστού και του σώματος των αγίων. Γιατί, το θεανθρώπινο σώμα έγινε πηγή της ακτίστου
Χάριτος του Θεού, ενώ το σώμα των αγίων αγιάζεται από την Χάρη του Θεού.
Άλλωστε, γνωρίζουμε καλά από την παράδοση μας ότι, ο άνθρωπος πάσχει την θέωση, ενώ ο Χριστός ποιεί την θέωση.
8 Στο αποστολικό
αυτό χωρίο, βλέπουμε τα τέσσερα χαρακτηριστικά γνωρίσματα που θα έχει το σώμα
μετά την ανάσταση. Το ένα, ότι θα είναι άφθαρτο σε αντίθεση με το φθαρτό της
διαλογικής ζωής. Το δεύτερο γνώρισμα, ότι θα είναι δοξασμένο σε αντίθεση με την
ατιμία. Το τρίτο, ότι θα είναι δυνατό, σε αντίθεση με την ασθένεια, και το
τέταρτο γνώρισμα, ότι θα είναι πνευματικό σε αντίθεση με το πρώτο, που ήταν
ψυχικό. Αυτό σημαίνει ότι ενώ το σώμα της διαλογικής ζωής ήταν φθαρτό,
άτιμο, ασθενικό και ψυχικό, δηλαδή κυβερνώμενο από τις ψυχικές λειτουργίες, το
σώμα της αναστάσεως θα είναι άφθαρτο, δοξασμένο, δυνατό και πνευματικό.
Αν
ερμηνεύσουμε την διδασκαλία του Αποστόλου Παύλου με βάση την πατερική παράδοση,
μπορούμε να πούμε ότι τα σώματα των ανθρώπων μετά την ανάστασή τους θα είναι
άφθαρτα, δεν θα έχουν ανάγκη τροφής και ύπνου, δεν θα υπόκεινται σε αλλοιώσεις.
Οι Πατέρες λένε ότι θα είναι όπως το σώμα του Χριστού, που εξήλθε από τον τάφο,
χωρίς να το αντιληφθεί κανείς, που εισερχόταν και εξερχόταν στο υπερώο,
κεκλεισμένων των θυρών, δεν είχε ανάγκη τροφής, διήνυε μεγάλες αποστάσεις. κ.λπ.
Βέβαια, έφαγε
ο Χριστός μετά την ανάσταση όχι γιατί το είχε ανάγκη, αλλά για να καταλάβουν οι
μαθητές ότι δεν ήταν φάντασμα. Η τροφή εκείνη κάηκε από την
Θεότητα Του, αφού δεν υπήρχε πεπτικό σύστημα και όλες οι διεργασίες, που
είναι γνωρίσματα της φθαρτότητος και της θνητότητος.
Και το
σώμα των αμαρτωλών θα αποβάλει την φθαρτότητα και την θνητότητα, αλλά δεν θα
είναι πνευματικό και δοξασμένο, όπως των αγίων. Και, φυσικά και των αγίων το
σώμα θα έχει δόξα ανάλογα με την κατάσταση της ψυχής. Ο Απόστολος Παύλος θα
πει: «αστήρ γαρ αστέρος διαφέρει εν δόξη» (Α' Κορ. ιε'.
41). Όπως άλλο είναι το φως του ηλίου, άλλο το φως της σελήνης και άλλο των
αστέρων, το ίδιο θα συμβαίνει και με την δόξα των αγίων. Ανάλογα με την
κάθαρση, τον φωτισμό και την θέωση, που απέκτησε ο άνθρωπος από αυτήν την ζωή,
θα ακτινοβολεί και στην αιώνια ζωή. Δεν πρόκειται για κάποια προσωποληψία εκ
μέρους του Θεού, αλλά ο άνθρωπος θα λαμβάνει την χάρη ανάλογα με την
χωρητικότητα Του. Ο Θεός θα στέλνει την χάρη Του σε όλους και ο καθένας θα
λάμπει και θα ακτινοβολεί, ανάλογα με την πνευματική του κατάσταση.
Μέσα σε
αυτά τα πλαίσια πρέπει να δούμε και το γεγονός ότι όλοι οι άνθρωποι τότε θα
αποκτήσουν μία ηλικία. Σε ένα τροπάριο ψάλλουμε: «και ηλικία μια πάντες
γενήσονται». Αυτό σημαίνει ότι όλοι οι άνθρωποι θα αποκτήσουν την
ηλικία ενός ώριμου ανθρώπου. Και το νήπιο που κοιμήθηκε σε μικρή ηλικία, αλλά
και εκείνος που κοιμήθηκε σε βαθειά γηρατειά θα έχουν την ίδια ηλικία που όπως
λέγεται, θα είναι η ηλικία του Χριστού. Πάντως, κατά μίαν εκδοχή, είναι φυσικό
να αποκτήσουν την ηλικία ενός ωρίμου ανθρώπου, που βρίσκεται περίπου στην
ηλικία των τριάκοντα ετών.
9 Κατά τους τέσσερις πρώτους αιώνες, ο Χιλιασμός ήταν διαδεδομένος σε
Ανατολή και Δύση, παρότι ο Ιουστίνος
ο Μάρτυρας,
συζητώντας τις δικές του προ-χιλιαστικές απόψεις στο έργο του
«Διάλογος με τον Εβραίο Τρύφωνα», στο κεφ. 110, παρατήρησε ότι αυτές δεν ήταν
απαραίτητες στους Χριστιανούς:
«Παραδέχτηκα προηγουμένως ότι εγώ και πολλοί
άλλοι είμαστε αυτής της γνώμης, και (πιστεύω) ότι κάτι τέτοιο θα λάβει χώρα,
όπως βέβαια γνωρίζεις. Αλλά από την άλλη, σου κοινοποίησα ότι πολλοί που
ανήκουν στην αγνή κι ευσεβή πίστη, και είναι αληθινοί Χριστιανοί, σκέφτονται
αλλιώς».
Αρκετές
εκκλησιαστικές σύνοδοι αλλά και εξέχουσες φυσιογνωμίες του χριστιανικού χώρου,
όπως ο Κλήμης
ο Αλεξανδρεύς,
ο Ωριγένης, ο Ευσέβιος, και ιδιαίτερα ο Αυγουστίνος, κ.ά., ασχολήθηκαν με
το χιλιασμό και την καταδίκη του. Τελικά ο
Χιλιασμός καταδικάστηκε ως αίρεση τον 4ο αι. μ.Χ. από την Εκκλησία, η οποία
στην Σύνοδο της Νικαίας, συμπεριέλαβε στο «Σύμβολο
της Πίστεως»
την φράση «οὗ τῆς βασιλείας οὐκ ἔσται τέλος», ώστε να αποκλείσει την
ιδέα μιας βασιλείας του Θεού που θα διαρκούσε κυριολεκτικώς για 1000 χρόνια.
Παρά την πίστη μερικών συγγραφέων στον Χιλιασμό, επρόκειτο για μια
περιορισμένη μειοψηφία μέσα στην σχεδόν καθολική καταδίκη του δόγματος αυτού.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου