ΟΡΘΟΔΟΞΗ ΠΙΣΤΗ:
ΤΟ ΑΜΑΧΗΤΟΝ ΟΠΛΟΝ ΤΩΝ ΕΛΛΗΝΩΝ
ΜΕΡΟΣ 1ο
ΠΡΟΛΟΓΟΣ
Όπως έχουμε επισημάνει αρκετές φορές, σε συμπεράσματα
που προέκυψαν από αναλύσεις προηγουμένων θεμάτων, τρία είναι τα ανυπέρβλητα
εμπόδια για το Σύστημα. Τρείς(3) είναι οι μοναδικοί πολέμιοι του
Ιουδαιοταλμουδικού Συστήματος, στην ακάθεκτη πορεία του για παγκόσμια
κυριαρχία:
·
Η Ορθόδοξη Πίστη (Πνευματικός).
·
Ο
Ορθόδοξος Εθνικισμός (ιδεολογικός / κοσμο-θεωρητικός).
·
Η
Εθνοκρατία ή Εθνική Πολιτεία (πολιτικο-κοινωνικός).
Αναλύσαμε ήδη λεπτομερώς και
αιτιολογημένως, κατά ανθρωπίνη δύναμη, για πρώτη φορά, πανελλαδικώς και παγκοσμίως, το
«απηγορευμένο» από την Ιουδαιο-δημοκρατία, θέμα του «Ορθόδοξου Εθνικισμού». Το μοναδικό
ιδεολογικο-κοσμοθεωρητικό όπλο, που τρέμει το Σύστημα.
Από σήμερα, θα επιχειρήσουμε μία συνοπτική παρουσίαση της Ορθοδόξου Πίστεως,
του κυριώτερου πολεμίου του Συστήματος, του πνευματικού όπλου που κατέχει η
Ορθόδοξη Εκκλησία, και συνεπώς διαθέσιμου σε κάθε πραγματικό Χριστιανό, προς
χρήση, κατά παντός εχθρού της Πίστεως και του Έθνους.
Δυστυχώς, ο μέχρι τώρα εκκλησιαστικός/ενοριακός βίος
και η κοινωνική συμπεριφορά των λεγομένων ορθοδόξων, αποδεικνύουν ότι η μεγάλη
πλειοψηφία των Ορθοδόξων Ελλήνων, δεν γνωρίζει ούτε τον «κατασκευαστή», ούτε τα
στοιχειώδη χαρακτηριστικά του πνευματικού «υπερόπλου» (δόγματα της Ορθοδόξου πίστεως),
ούτε τον «χειρισμό» (Αγιογραφική αιτιολόγηση των δογμάτων και ιστορική
επιχερηματολογία της Ορθοδόξου αληθείας), ούτε τις κολοσσιαίες και
αγεφύρωτες διαφορές του, από τα κίβδηλα πνευματικά «όπλα» των άλλων λεγομένων
χριστιανικών ομολογιών και θρησκειών.
Παραλλήλως, οι άδολοι, οι αφελείς και οι ολιγόπιστοι
Ορθόδοξοι, παντελώς
αγνώτες της Αγίας Γραφής, βομβαρδιζόμενοι με τις κακοδοξίες των
ορθοδοξιζόντων «θεολόγων» και ιερωμένων, των οικουμενιστών, των
εθελοθρησκευόντων και αιρετικών, ανερμάτιστοι ή εξασθενημένοι πνευματικώς,
αδυνατούν να συνειδητοποιήσουν την ακατανίκητη δύναμή του Θείου Λόγου (Αγία Γραφή, Ιερά
παράδοση), και αγνοούν τον αποτελεσματικό χειρισμό Του.
Το χειρότερο, όμως είναι ότι, θεωρούν την Ορθοδοξία
ως μία από τις υπάρχουσες ανθρώπινες θρησκείες και όχι ως την Μοναδική
Αλήθεια. Έτσι, εμπλεκόμενοι σε συγκριτιστικές συζητήσεις με
αλλοδόξους, ακροώμενοι ή αναγιγνώσκοντες τις θέσεις των ανθρωπίνων
θρησκευμάτων/θρησκειών, υποπίπτουν στην μεγίστην πλάνη, να θεωρούν ότι ο Θεός
είναι Ένας, όλες οι θρησκείες πιστεύουν στον ίδιο θεό, αλλά με διαφορετικό
τρόπο, καθιστάμενοι έρμαια απέναντι στα ελλοχεύοντα Ιουδαιογενή αρπακτικά και
σε οποιονδήποτε πνευματικό κίνδυνο/εχθρό.
Αποτέλεσμα: Οι ορθόδοξοι χριστιανοί
ευνουχισμένοι πνευματικώς, καθίστανται
ευάλωτοι και ευμετάβλητοι στα πανούργα πνευματικά «πυροτεχνήματα» και
λογικοφανή επιχειρήματα των εχθρών της πίστεως, γίνονται εύκολα θηράματα των
δημαγωγών, λαοπλάνων, αγαπολόγων και ευκολώτατη λεία των πνευματικών απατεώνων,
των αιρετικών, των αλλοτρίων, των υιών της απειθείας, των σπιλάδων της αγάπης,
των σπερμάτων κακοποιών, των μισαλλόδοξων ανθελλήνων και των πάσης φύσεως
αντιχριστιανών.
Για τους παραπάνω λόγους, αρχίζουμε την παρουσίαση, της Ορθοδοξίας, των πνευματικών συνιστωσών της Ορθοδόξου πίστεως,
της «συμπυκνώσεως» του Θείου Λόγου, με σκοπό, ημέτεροι και αλλότριοι, να
κατανοήσουν, μακράν από «φίλιες» και εχθρικές σειρήνες, τον Κατασκευαστήν, τα
χαρακτηριστικά, τον τρόπον λειτουργίας και την ακατάβλητη ισχύν του «υπερόπλου» της Ορθοδόξου Πίστεως, με την υπόμνηση ότι:
Τα όπλα της Ορθοδόξου Πίστεως δεν είναι σαρκικά και υλικά, αλλά πνευματικά
και πανίσχυρα που κρημνίζουν κάθε ανθρώπινο οχύρωμα.
«Τα γαρ όπλα της στρατείας ημών ου σαρκικά, αλλά δυνατά τω Θεώ προς καθαίρεσιν οχυρωμάτων, λογισμούς
καθαιρούντες και παν ύψωμα επαιρόμενον κατά της γνώσεως του Θεού, και
αιχμαλωτίζοντες παν νόημα εις την υπακοήν του Χριστού, και εν ετοίμω έχοντες εκδικήσαι πάσαν
παρακοήν, όταν πληρωθή υμών η υπακοή…» (Β΄ ΚΟΡΙΝΘ: 10/3-6).
Α. ΟΡΘΟΔΟΞΙΑ-ΟΡΘΟΔΟΞΗ ΠΙΣΤΗ-ΟΡΘΟΔΟΞΗ
ΕΚΚΛΗΣΙΑ
1. Ιστορική εμφάνιση
και εξέλιξη του όρου «Ορθοδοξία»
O όρος «Ορθοδοξία», όπως και ο αντίστοιχός του «αίρεσις», ως νόημα εμφανίζεται ήδη από την εποχή των Aποστόλων. Διότι το πρόβλημα της
διακρίσεως ορθής ή μη ορθής διδασκαλίας, απαντά ήδη στα πρώτα βήματα της
Εκκλησίας.1
Ο Απόστολος Παύλος:
.Παραπονείται για
γρήγορη μετάθεση των Γαλατών εις «έτερον ευαγγέλιον», για «μεταστροφή», δηλαδή
διαστροφή του ευαγγελίου του Χριστού, και αναθεματίζει όσους κηρύσσουν ευαγγέλιον
διαφορετικό από εκείνο που παρέλαβον από τον Ιησού.
«Θαυμάζω ότι ούτω ταχέως μετατίθεσθε από του καλέσαντος υμάς
εν χάριτι Χριστού εις έτερον ευαγγέλιον, ό ουκ έστιν άλλο, ει μη τινές εισί οι
ταράσσοντες υμάς και θέλοντες μεταστρέψαι το ευαγγέλιον του Χριστού…ει τις υμάς
ευαγγελίζεται παρ’ ό παρελάβατε ανάθεμα έστω…» (ΓΑΛ: 1/6-9)
.Κατηγορεί
τους Γαλάτες ότι, δεν «ορθοποδούν», τουτέστιν δεν «ορθο-δοκούν» προς την αλήθεια
του ευαγγελίου, δεν είναι ορθόδοξοι. «ουκ ορθοποδούσι προς
την αλήθεια του ευαγγελίου» (ΓΑΛ: 2/14), και συνεπώς είναι ανοήμονες/άφρονες/μωροί:
«..ανόητοι Γαλάται, τις υμάς εβάσκανε τη αληθεία μη
πείθεσθαι….» (3/1-3)
Ως τεχνικός
όρος όμως, η «ορθοδοξία», παρουσιάζεται τον 4ο αιώνα, επικρατεί δε οριστικώς
από τον 8ο-9ο αιώνα και εξής, διαδεχθείς τους μέχρι τότε υπάρχοντας όρους «καθολική
διδασκαλία» ή «καθολική
εκκλησία»2, οι οποίοι
εχρησιμοποιούντο συν τοις άλλοις και προς δήλωση του ορθοδόξου φρονήματος.
Από τα παραπάνω φαίνεται σαφέστατα ότι καθολική εκκλησία είναι η
πρωτοχριστιανική, ή πρόδρομος της ορθόδοξης εκκλησίας. Όσοι λοιπόν, ακρίτως και
ανοήτως χαρακτηρίζουν σήμερον τους αιρετικούς παπικούς ψευτο-χριστιανούς, ως «καθολικούς» ή «ρωμαιοκαθολικούς», εάν
δεν γνωρίζουν τα όσα μέχρι τώρα προαναφέραμε, είναι αφελείς, ανιστόρητοι,
αγράμματοι. Εάν όμως τα γνωρίζουν και επιμένουν στους χαρακτηρισμούς τους, τότε
πρόκειται για ενσυνείδητους σχίστες της αληθούς πίστεως, για αμετανόητους
ανθέλληνες και πληρωμένους οικουμενιστές, προδότες της Ορθοδόξου πίστεως.
Ο δογματολόγος Καρμίρης, βασιζόμενος στις αρχαίες
πατερικές πηγές, δίδει τον εξής ορισμό της Καθολικής Εκκλησίας:
«Καθολική πρώτον μεν ως άνευ τοπικών και
χρονικών περιορισμών πανταχού του κόσμου και του χρόνου, διαδεδομένη και
αριθμούσα οπαδούς… Δεύτερον δε … και εν τη έννοια της ορθοδόξου – έναντι των διαφόρων
αιρετικών και σχισματικών Εκκλησιών …»3.
Και τελειώνοντας τον ορισμό του, προσθέτοντας ως τρίτο
γνώρισμα της καθολικότητας, την ενότητα και την ολότητα της Εκκλησίας του
Χριστού, γράφοντας χαρακτηριστικά:
«Εκ των ανωτέρω γίνεται δήλον ότι η καθολικότης δεν είναι
μόνον ποσοτικόν, αλλ’ άμα και ποιοτικόν γνώρισμα της Εκκλησίας…».
Ο δε ιστορικός αρχιμ. Βασίλειος Στεφανίδης, όταν
συναντά για πρώτη φορά στο περί «αιρετικής κακομυθίας» σύγγραμα του Θεοδωρήτου
(393 – 460) την φράση «της κατά την Κωνσταντινούπολιν των ορθοδόξων καθολικής
Εκκλησίας» σχολιάζει: «Είναι δε παράδοξος και ο συνδυασμός των δύο
ονομάτων».
Ακριβώς διότι, καθολική και
ορθόδοξη Εκκλησία ήταν ταυτολογία για τους πρώτους αιώνας.
Διαδεχθείς λοιπόν τον όρο «καθολική διδασκαλία», ο
όρος «ορθοδοξία», επεκράτησε έκτοτε στην θεολογική ορολογία προς
δήλωση της ανόθευτης αρχικής πίστεως. Μάλιστα μετά την Ζ΄ Οικουμενική σύνοδο
(786-7 μ.Χ.) και την τελική επικράτηση της Ορθοδόξου διδασκαλίας έναντι όλων
των αιρέσεων, συνήλθε στις 11 Μαρτίου του 843, η εν Κω/πόλη ενδημούσα σύνοδος,
η οποία και εθέσπισε την εορτή της Ορθοδοξίας. Κατ’ αυτήν
εορτάζουμε μέχρι και σήμερα την επικράτηση της Ορθοδοξίας σ’ όλο τον τότε, προ
του φραγκοπαπικού Σχίσματος, χριστιανικό κόσμο.
Δυστυχώς, μετά το σχίσμα του δυτικού χριστιανισμού τον
Θ΄ αιώνα, «ο όρος «Ορθοδοξία» ειδικώς, φέροντας ανάχρωσι ομολογιακή (ΣΣ: Ανάχρωσις= Μόλυσμα), αποδίδεται στην
αγία Εκκλησία μας» μόνο, η οποία έκτοτε απέμεινε η μόνη ενσαρκώνουσα την μίαν, αγίαν,
καθολικήν, και αποστολική Εκκλησίαν του Χριστού4.
2. Οι σημασίες των
όρων «Ορθοδοξία» και Ορθόδοξη Πίστη
Η λέξη Ορθοδοξία παράγεται από το ορθός (σωστός) και δόξα
(σκέψη, πίστη, διδασκαλία). Χρησιμοποιείται χαρακτηριστικώς για να αναφερθεί
στην θεωρούμενη ως σωστή θεολογική ή δογματική τήρηση μίας
θρησκευτικής πίστεως.
Η Ορθοδοξία αποτελεί σημείο αναφοράς, και συμπληρωματική
έννοια, της ετεροδοξίας («άλλη διδασκαλία»), της αιρέσεως και του σχίσματος. Όσοι
παρεκκλίνουν από την Ορθοδοξία, ομολογώντας πίστη σε ένα άλλο δόγμα
αποκαλούνται «αιρετικοί»,
ενώ εκείνοι που παρεκκλίνουν από την Ορθοδοξία με την απόσχιση από το αντιληπτό
σώμα των οπαδών, καλούνται «σχισματικοί». Η διάκριση στην ορολογία
γίνεται ως προς το περιεχόμενο. Εάν κάποιος εξετάζει την οργανική ενότητα, η
έμφαση δίνεται στο σχίσμα ενώ αν κάποιος εξετάζει την δογματική συνοχή, η
σημασία μετακινείται στην αίρεση.
Η συμμόρφωση με το Σύμβολο της Πίστεως, είναι μια κοινή δοκιμασία της Ορθοδοξίας στον Χριστιανισμό. Η παραπάνω Εικόνα, παρουσιάζει
την Πρώτη Οικουμενική Σύνοδο της Νίκαιας (325).
Ο Αυτοκράτορας Κωνσταντίνος Α' βρίσκεται
στο κέντρο περιτριγυρισμένος από Εκκλησιαστικούς Πατέρες. Η περγαμηνή περιέχει το πρώτο μισό του Συμβόλου του Πίστεως Νικαίας-Κωνσταντινουπόλεως (381) με την μορφή που χρησιμοποιείται στην
Θεία Λειτουργία (αντί "πιστεύομεν" "πιστεύω").
*
Η Ορθόδοξη πίστη, δεν είναι μόνο υπόθεση
γνώσεως. Κυρίως είναι ορθός τρόπος ζωής. Ο Χριστός καλεί όλους μας
όχι απλώς να Τον γνωρίσουμε, αλλά να ζήσουμε την δική Του ζωή μέσα στην
Εκκλησία που ο ίδιος ίδρυσε. Να γίνουμε μιμητές Του..
«Μιμηταί μου γίνεσθε, καθώς κ’αγώ Χριστού» (Α΄ΚΟΡ: 11/1)
Η συνεπής
χριστιανική ζωή όλων μας, είναι η πιό πειστική απόδειξη ότι η πίστη μας είναι η
μόνη ορθή πίστη. Ο
χριστιανός που ζεί ενωμένος με τον Χριστό με την συχνή προσευχή, με τακτική
συμμετοχή στα μυστήρια και την κοινή λατρεία, την ζωή και τα έργα της ενορίας
του, βρίσκεται σε ασφάλεια. Ανήκοντας οργανικώς και όχι τυπικώς στα λογικά
πρόβατα της ποίμνης του Χριστού, που είναι η Εκκλησία, δεν κινδυνεύει από τους λύκους, τους
διάφορους δηλαδή αιρετικούς ( ΙΩΑΝΝ: 10/1-16).
Μόνο η αλήθεια του Θεού σώζει τον άνθρωπο. Αυτή την
αλήθεια μας φανέρωσε ο Κύριος μας Ιησούς Χριστός, ο μόνος αληθινός Θεός. Ήρθε
στον κόσμο για να «κηρύξει το ευαγγέλιο της Βασιλείας του Θεού» (ΜΑΡΚ:1/14). Να
διδάξει και να «μαρτυρήσει την αλήθεια» (ΙΩΑΝ:18/37). Γνωρίζοντας, λοιπόν ο
άνθρωπος την αλήθεια του Χριστού, ελευθερώνεται από την αμαρτία (ΙΩΑΝ: 8/32).
Υπακούοντας σ' αυτήν, μετέχει στην αληθινή ζωή.
«..λέγει αυτώ ο Ιησούς: Εγώ ειμί η οδός και η αλήθεια και η ζωή..»
(ΙΩΑΝ: 14/6).
Απέναντι
στην αλήθεια του Θεού, βρίσκεται η πλάνη και η αίρεση. Η πλάνη αρνείται την
αλήθεια και η αίρεση την νοθεύει. Έτσι ο άνθρωπος που έπεσε σε πλάνη ή παρασύρθηκε από
την αίρεση, χάνει την δυνατότητα της σωτηρίας.
Η πίστη δεν είναι ανθρώπινο κατόρθωμα αλλά δώρο του Θεού. Μας την δίνει ο ίδιος ο Θεός.
Πίστη είναι η αποδοχή του Θεού όπως μας αποκαλύπτεται.
Η πίστη δεν είναι συναίσθημα, αλλά επίγνωση του Θεού. Είναι προσωπική απάντηση του
ανθρώπου στην κλήση του Θεού για αναζήτηση της Αλήθειας και σωτηρία. Η πίστη
είναι απαραίτητη για την ζωή. Η γνώση δεν καταργεί την πίστη. Ο άνθρωπος
πιστεύει περισσότερα από όσα γνωρίζει και βλέπει5.
Η Ορθόδοξη Εκκλησία θεωρεί ως πηγή της πίστεως την Θεία Αποκάλυψη, δια της εμπειρίας των αγίων, όπως αυτή καταγράφεται στην Αγία Γραφή, τα
εγκεκριμένα από τις Οικουμενικές Συνόδους Πατερικά κείμενα, τις αποφάσεις των Οικουμενικών Συνόδων της Ορθόδοξης
Εκκλησίας, τα Λειτουργικά κείμενα της Εκκλησίας, και την Υμνολογία της
Εκκλησίας. Την εμπειρία αυτή των αγίων την ονομάζουμε, Ιερά Παράδοση.
Ορθοδοξία λοιπόν, σημαίνει ορθή πίστη. Η πίστη όμως είναι μια έννοια η οποία στην Αγία
Γραφή έχει πολλές σημασίες. Έτσι:
Πρώτον, Πίστη σημαίνει την εγγύηση που
χορηγεί ο Θεός για να φανεί το αληθές των υποσχέσεών του, η αξιοπιστία Του.
Γράφει ο Ευαγγελιστής Λουκάς: «ο Θεός έστησεν ημέραν εν η μέλλει κρίνειν την
οικουμένην εν δικαιοσύνη, εν ανδρί ώ ώρισε, πίστιν παρασχών πάσιν αναστήσας
αυτόν εκ νεκρών» (ΠΡΑΞ: 17/31).
Το ότι ανεστήθη ο Χριστός, είναι η εγγύηση για την
πραγματοποίηση των επαγγελιών Του.
Δεύτερον, Πίστη σημαίνει την ακλόνητη
εμπιστοσύνη των χριστιανών στον Θεό. Την εσωτερική αποδοχή της θείας
αποκαλύψεως.
Η πίστη προς τον Ιησού Χριστό, προϋποθέτει εκτός των
άλλων, να έχουμε ακλόνητη πεποίθηση ότι Εκείνος είναι ο Μονογενής Υιός του
Θεού, ο
μόνος ΑΛΗΘΙΝΟΣ Θεός, ο Σωτήρας και Λυτρωτής του
κόσμου. Σημαίνει ότι πιστεύουμε πως Εκείνος υπέφερε για τις αμαρτίες μας,
τα βάσανα και τις αδυναμίες μας. Όταν έχουμε πίστη στον Χριστό,
αποδεχόμαστε και εφαρμόζουμε και τις διδασκαλίες Του. Αποδεχόμαστε ολόκληρο τον
Χριστό και όχι επιλεκτικώς, δεχόμαστε ολόκληρο τον Λόγο Του (Παλαιά και Καινή Διαθήκη), ως πνευματικό όπλο της ΑΛΗΘΕΙΑΣ
και δυνατότητα σωτηρίας.
Αυτός είναι ο Ορθόδοξος χριστιανός.
Αντίθετα, ο αιρετικός
τεμαχίζει τον Χριστό, δεχόμενος ό,τι αυτός, ο αιρετικός, προκρίνει, και
έτσι κατασκευάζει
έναν Χριστό που δεν υπάρχει. Ο αιρετικός έστω και αν αυτοαποκαλείται
χριστιανός, ακολουθεί την μέθοδο της ειδωλολατρείας, που αυτό ακριβώς σημαίνει:
Κατασκευή
θεότητας, που ουσιαστικά δεν υπάρχει.
Οι αναφορές, αορίστως στην ύπαρξη κάποιου θεού ή σε
κάποια «ανωτέρα ή υπερτάτη δύναμη»,
είναι ετεροδιδασκαλίες τελείως ξένες προς τον Θεό «των πατέρων ημών»,
και την Αγία Τριάδα. Συνιστούν πλάνη, αίρεση και ειδωλολατρεία. Αυτός που
σώζει τον άνθρωπο και τον κόσμο, προσφέροντας σωτηρία σ’ όλες τις μορφές της,
αιώνια δηλ. ένωση με τον Θεό, αλλά και μέσα στον χρόνο, απαλλαγή από ό,τι
ταλαιπωρεί και θλίβει τον άνθρωπο, είναι ο προσωπικός Θεός, ο Τριαδικός Θεός της Ορθοδοξίας, ο
Ιησούς Χριστός.
Αυτός είναι ο μόνος αληθινός Θεός και ο Θεός μας!
Όχι όμως μόνον ο αιρετικός, αλλά και ο «πανθεΐζων» ή
όποιος δέχεται τον Χριστό έξω από την θεότητά Του είναι ουσιαστικά ά-θεος (ΕΦΕΣ: 2/12), έστω και αν
ισχυρίζεται ότι πιστεύει στον Θεό, διότι «ο αρνούμενος τον Υιόν, ουδέ τον
Πατέρα έχει» (Α΄ Ιω. 2, 23)6.
Τρίτον, Πίστη σημαίνει σιγουριά γι' αυτό
που ελπίζουμε και βεβαιότητα γι' αυτά που δε βλέπουμε (ΕΒΡ: 11/1). Χαρακτηριστικό παράδειγμα οι φράσεις «ουδέ εν
τω Ισραήλ τοσαύτην πίστιν εύρον» (ΜΑΤΘ: 8/10)
ή εάν έχω πάσαν την πίστιν, ώστε όρη μεθιστάνειν»
(Α΄ΚΟΡ: 13/2).
Τέταρτον, Πίστη σημαίνει την διδασκαλία του
Χριστού, το χριστιανικό δόγμα, αυτό που λέμε σήμερα το «πιστεύω μου». Έτσι
γράφει ο Παύλος στις επιστολές του: «το ρήμα της πίστεως ο κηρύσσομεν» ή «εις Κύριος,
μία πίστις, εν βάπτισμα» (ΕΦΕΣ: 4/4-6)
Πέμπτον, Πίστη είναι απόλυτη υπακοή στο
Θεό. Υπακοή σημαίνει ότι εφαρμόζω τις εντολές του Θεού, όπως η υπακοή της
Παναγίας στον Ευαγγελισμό. Γνήσια πίστη είναι θαρραλέα ομολογία, δημοσίως, με
λόγια και με έργα.
Έκτον, Πίστη
σημαίνει την Εκκλησία. Γράφει πάλι ο Παύλος· «Άρα ουν ως καιρόν έχομεν,
εργαζόμεθα το αγαθόν προς πάντας, μάλιστα δε προς τους οικείους της πίστεως»
(ΓΑΛ:6/10). Επίσης «συμπαραμενώ πάσιν υμίν εις την υμών προκοπήν και χαράν της
πίστεως» (ΦΙΛΙΠΠ: 1/25) .
Όταν λοιπόν λέμε Ορθοδοξία,
εννοούμε την ορθή πίστη με τις δύο τελευταίες έννοιες, την πίστη ως Χριστιανικό
δόγμα και την πίστη ως Εκκλησία.
Οι δύο αυτές έννοιες είναι τόσο άρρηκτα συνδεδεμένες
και υπάρχει τέτοια αλληλοπεριχώρηση μεταξύ τους, που πολλές φορές στην Κ.Δ.
συνυπάρχουν. Αναφέρουμε δύο χαρακτηριστικά χωρία: «εν υστέροις καιροίς αποστήσονται τινές της
πίστεως, προσέχοντες πνεύμασι πλάνοις και διδασκαλίαις δαιμονίων»,
δηλαδή της αληθινής διδασκαλίας και της αληθινής Εκκλησίας (Α΄ ΤΙΜ:4/1). Επίσης
το χωρίο: «αύτη
εστίν η νίκη η νικήσασα τον κόσμον, η πίστις ημών» (Α΄ΙΩΑΝ: 5/4).
Αυτές οι δύο έννοιες συνυπάρχουν και στην φράση «το
Σύμβολο της πίστεως». Λόγω αυτής της αλληλοπεριχωρήσεως των δύο εννοιών, ο
Χριστιανισμός λέγεται Χριστιανική Πίστις, ή Χριστιανική Εκκλησία ή καλύτερα Ορθόδοξος
Εκκλησία.
Συνεχίζεται
1 Ι.
Καρμίρη, τα δογματικά και συμβολικά μνημεία της Ορθ. Καθ. Εκκλησίας, τόμος 1,
Αθήναι 19602, σελ. 239.
2 Αρχιμ.
Βασ. Στεφανίδου, Εκκλ. Ιστορία, έκδ. Αστέρος 1970 σελ. 237
3 Ι. Καρμίρη, Σύνοψις της δογματικής της
ορθοδόξου καθολικής Εκκλησίας, σελ. 89 κ.ε.
4 Ανδρέα
Θεοδώρου, Η σταυρο–αναστάσιμη δόξα της Ορθοδοξίας, περιοδικό Ορθόδοξη
Μαρτυρία», αρ. 36, Χειμώνας 1992, Λευκορωσία – Κύπρος, σελ. 2.
5 Από
την έκδοση της Ιεράς Μητροπόλεως Ηλείας που έχει τίτλο: "ΟΡΘΟΔΟΞΗ
ΚΑΤΗΧΗΣΗ" - δια μεγάλους προσερχομένους στο άγιο Βάπτισμα - και την
επιμελήθηκε ο θεολόγος Γεώργιος Κομιώτης, πρόεδρος της Δ.Ε. της Πανελληνίου
Ενώσεως Θεολόγων Παραρτήματος Νομού Ηλείας.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου