ΤΟ ΕΘΝΙΚΟΝ ΕΓΚΛΗΜΑ ΤΗΣ 15^ης ΝΟΕΜΒΡΙΟΥ 1922
ΜΕΡΟΣ 18^o

Γ. Η δίκη παρωδία-Το προμελετημένο έγκλημα

1.  Την 29^ην Σεπ. 1922 οι κρατούμενοι πολιτικοί ηγέτες και ο αρχιστράτηγος μετήχθησαν στις φυλακές Αβέρωφ όπου ενεκλείσθησαν μέχρι της 30^ης Οκτωβρίου κατά την οποίαν μετεφέρθησαν στην παλαιά βουλή όπου παρέμειναν μέχρι της ημέρας της εκτελέσεώς τους.

Στις Αθήνες, η προεδρευομένη από τον Πάγκαλο ανακριτική επιτροπή δεν έχασε χρόνο. Επεράτωσε εν τάχει την ψευδανάκριση και στις 24 Οκτωβρίου παρέπεμψε τους μέχρι τότε κυβερνώντας ενώπιον εκτάκτου στρατοδικείου, με την κατηγορία της εσχάτης προδοσίας. Aπόσπασμα από το κείμενο του κατηγορητηρίου, βάσει του οποίου τους επεβλήθη η θανατική ποινή, έχει ως ακολούθως:

«Κατηγορείσθε ότι από της 1^ης Νοεμβρίου 1920 και εφ’ έξης μέχρι της 26^ης Αυγούστου 1922 συναποφασίσαντες μετά των συνυπουργών υμών περί πράξεως εσχάτης προδοσίας εκουσίως και εκ προθέσεως υπεστηρίξατε την εισβολήν ξένων στρατευμάτων, ήτοι του τουρκικού εθνικιστικού στρατού, εις την επικράτειαν του Βασιλείου, τουτέστιν εις την υπό της Ελλάδος κατεχομένην και δια της συνθήκης των Σεβρών κατακεκυρωμένη χώραν της Μικράς Ασίας, παραδώσαντες άμα εις τον εχθρόν πόλεις, φρούρια, μέγα μέρος του στρατού και μεγίστης αξίας υλικόν πολέμου κλπ. .κλπ. δια των επομένων μέσων…».

 2. Το «κατηγορητήριο» συντεταγμένο με την διακρίνουσα τον Πάγκαλο…αμεροληψία, περιελάμβανε σκέλη, εκ των οποίων, άλλα ήσαν κακοπίστως αβάσιμα και άλλα κυνικώς ψευδή. Απηχούσαν όλη την μέχρι τότε βενιζελική επιχειρηματολογία από την έναρξη του διχασμού (1915-1917) και εφεξής, ιδίως δε την έμμονη επωδό ότι εβράχυναν την Ελλάδα των δύο Ηπείρων και των Πέντε Θαλασσών, την οποίαν είχε ήδη εξασφαλίσει η ιδική τους μυθολογία1.

Η μυθολογία στην οποίαν εστηρίχθη το κατηγορητήριον και συνεδύασε τα φανταστικά περί του Βενιζέλου ως «εθνάρχου», συνίστατο στα εξής2:

- Η μη ολοκλήρωση των εθνικών πόθων άλλη αιτία δεν είχε, ει μη ότι οι κατηγορούμενοι με τις εκλογές του Νοεμβρίου 1920, το επακολουθήσαν δημοψήφισμα και την επαναφορά του βασιλέως, απέκοψαν την χώρα από τις συμμαχίες της, δηλαδή υπονόμευσαν τον αγώνα του έθνους, αφού οι σύμμαχοι μέχρι τότε «συνεπολέμουν» μετά της Ελλάδος, έκτοτε δε «χολωθέντες» στράφησαν εναντίον της (ΣΣ: Είδαμε το «συνεπολέμουν» τόσον με την κατηγορηματική δήλωση των συμμάχων την 5ην Αυγούστου 1919, προ της υπογραφής της Συνθήκης, όσον και από τα επακολουθήσαντα γεγονότα, τουλάχιστον μέχρι τον Νοέμβριον 1920 που κυβερνούσε ο Βενιζέλος. Βλέπε υποσημείωση υπ’  αριθ.1).

 -Εκ του πολιτικού πάθους και της φιλοβασιλικής δουλοφροσύνης υπενόμευσαν το μεγαλειώδες έργο του Ελευθερίου Βενιζέλου, υποτάξαντες – εν τέλει  και εν συνειδήσει – το συμφέρον του έθνους στο συμφέρον του θρόνου(ΣΣ: Εξοργιστικοί, ψευδείς, εξωφρενικοί, κακόπιστοι χαρακτηρισμοί των βενιζελικών δουλοπρεπέστατων στασιαστών/ λιποτακτών).

    -Οι κορυφαίοι της αντιβενιζελικής παρατάξεως είχαν και στο πρόσφατο παρελθόν κατηγορηθεί ως προδότες της πατρίδος τους και φίλοι των εχθρών της και είχαν εκτίσει ποινές ή υποστεί εξορίες (ΣΣ: Εξέχοντες βενιζελικοί είχαν κατηγορηθεί ωσαύτως για προδοσία, είχαν καταδικασθεί σε θάνατο και εξορισθεί, συμπεριλαμβανομένου και του Βενιζέλου).

Αυτά ήσαν τα αποτελέσματα του φανατισμού, των ασίγαστων πολιτικών παθών, του εθνικού διχασμού. Όμως οι λιποτάκτες και εθνικοί προδότες απεθρασύνθησαν ! Λησμόνησαν τις δικές τους κατηγορίες και καταδίκες και ενεθυμήθησαν μόνο τις αντίστοιχες των πολιτικών αντιπάλων τους. Κωμικοτραγικό κατηγορητήριο!).

   Από μία τέτοια διατύπωση του βασικού κατηγορητηρίου, πέραν των αβασίμων ή εμπαθών αιτιάσεων, δεν θα μπορούσαν να λείψουν και οι πρόδηλες αντιφάσεις. Έτσι: Από την μία μεριά τους παρέπεμπαν διότι «απέστησαν των συμμαχιών» και από την άλλη, διότι «τον χειμώνα του ’22 ανέθεσαν εν λευκώ τα συμφέροντα της χώρας εις χείρας των συμμάχων»!!

Ή, τους εδίκαζαν, διότι απεφάσισαν και ενήργησαν την αποτυχούσα επιχείρηση του Σαγγαρίου, αλλ’ εξήταζαν ως μάρτυρα…κατηγορίας (και δη ως «μάρτυρα κλειδί»)3 τον στρατηγό Αν. Παπούλα, ο οποίος ως διοικητής της στρατιάς την διεξήγαγε. Και ο οποίος – τάχα – διεφώνει, αλλά ουδέποτε εξεστόμισε την διαφωνίαν του, κρυπτόμενος όπισθεν άλλων. Ο όντως διαφωνήσας λόγω και έργω, προ και κατά την διεξαξωγή της επιχειρήσεως, πρίγκηψ Ανδρέας ως διοικητής του Β΄ Σώματος Στρατού, όχι απλώς εδικάσθη επί «απειθεία», αλλά παρά τρίχα και χάρις στην έγκαιρη αγγλική επέμβαση απέφυγε την εκτέλεση, ενώ δεν απέφυγε την «ισόβιον υπερορίαν», δηλαδή την εξορία.

  Ή, τους εδίκαζαν, διότι «…δια της παρατάσεως της μικρασιατικής εκστρατείας επήλθεν ο στρατιωτικός κάματος, ο ηθικός κλονισμός του στρατεύματος και η οικονομική εξάντληση της χώρας» ενώ: αφ’ ενός μεν δεν έπαυσαν καχυπόπτως να τους καταγγέλουν ως μη πιστεύοντες στην ιδέα της εκστρατείας και ως προτιθεμένους να αποσύρουν τον στρατόν από την Μ. Ασία, αφ’ ετέρου δε εθεώρουν ως προδοτική κάθε φωνή, η οποία ετάσσετο υπέρ της αποχωρήσεως, δηλαδή υπέρ του τερματισμού ενός αδιεξόδου πολέμου, τον οποίον είχε αρχίσει άλλος.

Πέραν, όμως, των κακοπιστιών και των ψευδών υπήρχαν και κατηγορίες εντελώς κωμικές. Όπως η κατηγορία, κατά μεν του Γ. Χατζανέστη ότι «εκουσίως και εκ προθέσεως παρέδωσεν (ο δυστυχής!) μεγάλα τμήματα του στρατού» στους Τούρκους, κατά δε των συνδικαζομένων πολιτικών ότι «εκ προθέσεως παρεκίνησαν αυτόν εις εκτέλεσιν της ανωτέρω αξιοποίνου πράξεως, συμβουλεύσαντες αυτόν μετ’ απάτης, πειθούς και φορτικότητος».

  Δηλαδή συνεβούλευσαν φορτικώς τον Χατζανέστη να παραδώσει τον στρατό στους Τούρκους4!!!

Αλλ’ ενώ αυτοί εδικάζοντο ως υπονομευτές του μετώπου, οι δικάζοντες (δηλαδή η βενιζελική συμμορία των φυγάδων, λιποτακτών και προδοτών) έκαναν, ότι μπορούσαν, για να υπονομεύσουν το ηθικό του μαχομένου στρατεύματος. Ουδείς – φερ’ ειπείν – εδίκασε ποτέ τον λιποτάκτη-μανιακό Κονδύλη για τα εμπρηστικά άρθρα του, με τα οποία εκάλει τους στρατιώτας του μετώπου, να ρίψουν τα όπλα και να φύγουν για τις εστίες τους, άρθρα, τα οποία ερρίπτοντο από τον Κεμάλ, στις προφυλακές των μαχομένων ελληνικών τμημάτων.

Δεν εδίκασε δε ποτέ τον φυγάδα Πλαστήρα και τους ομοϊδεάτες του αξιωματικούς, οι οποίοι εγκατέλειψαν τις Μονάδες τους κατέφυγαν στην Κωνσταντινούπολη, για την  προδοτική λιποταξία, την εγκατάλειψη του μετώπου, δηλαδή της θέσεώς τους, εν πολέμω.

3. Το αντισυνταγματικό και παράνομο έκτακτο στρατοδικείο είχε συγκροτηθεί την 1/13 Νοεμβρίου, με πρόεδρο τον υποστράτηγο Αλ. Οθωναίο και μέλη εξίσου πωρωμένους με αυτόν βενιζελικούς αξιωματικούς5.

              Η «δίκη» – παρωδία – διεξήχθη σε αίθουσα της Παλαιάς Βουλής και στο εδώλιο εκάθησαν οι κορυφαίοι πολιτικοί πατριώτες μαζί με τους στρατηγό Γ. Χατζανέστη και Ξ. Στρατηγό και τον υποναύαρχο Μιχαήλ Γούδα. Απουσίαζε ο Δημήτριος Γούναρης, που είχε προσβληθεί από τύφο και ενοσηλεύετο σε κλινική: Αυτός θα δικαστεί «ερήμην» στην εσχάτη των ποινών προφορικά αναπολόγητος (είχε γράψει με μολύβι και με πυρετό σχεδόν σαράντα πολυσέλιδο απολογητικό υπόμνημα6, χωρίς να μπορεί να προσφύγει στο αρχείο του, αφού του αφαιρέθηκε και εξαφανίσθηκε, ενώ οι κατήγοροι χρησιμοποίησαν από αυτό όσα και όποια έγγραφα ήθελαν).

    Ο Γεώργιος Κονδύλης προσεφέρθη να απαγάγει στην Θεσσαλονίκη τον Νικόλαο Στράτο για να τον σώσει και εκείνος ηρνήθη.

4. Για να ρίξουν στάχτη στα μάτια του κοινού, οι στρατοδίκες του Πάγκαλου «εξετάζουν» από δώδεκα μάρτυρες κατηγορίας και υπερασπίσεως – χωρίς, φυσικά, να ακούν τους δεύτερους, αφού είχαν ήδη εκδώσει την απόφασή τους…– αλλά στους πρώτους αφιερώνουν τριπλάσιο ή τετραπλάσιο χρόνο. Δεν αναβάλλουν την εκδίκαση ούτε όταν η ασθένεια του Δημητρίου Γούναρη – τύφος – επιδεινώνεται και ο πρώην πρωθυπουργός αδυνατεί να προσέλθει για να απολογηθεί. 

Ωστόσο, την νύκτα της 28 Οκτωβρίου / 11 Νοεμβρίου είχε δανειστεί το μολύβι του δεσμοφύλακα και συνέταξε εξήντα επτά σελίδες απολογίας, με τις οποίες κονιορτοποιούσε το ήδη διάτρητο, κακοηθέστατο, εμπαθέστατο και παιδαριώδες κατηγορητήριο, στηριζόμενο σχεδόν ολοκληρωτικά σε δημοσιεύματα του βενιζελικού τύπου…

Ο εξαιρετικά υψηλός πυρετός και η κατάρρευση των σωματικών του δυνάμεων δεν του επέτρεψαν να παραστεί στο φαρσοκωμικό «δικαστήριο» της προγραμματισμένης δολοφονίας, για να υπερασπίσει τον εαυτόν του και το λευκό παρελθόν του ως πολιτικού και ανθρώπου.

Η απουσία του δεν απασχολεί, φυσικά, τους αναίσχυντους στρατοδίκες. Κατήργησαν ακόμα και την προσωπική απολογία κατηγορουμένου στην βιασύνη τους να οπλίσουν με σφαίρες τα τουφέκια του εκτελεστικού αποσπάσματος. 

5.  Ο Χατζανέστης είναι αληθινός καταπέλτης στην συγκλονιστική απολογία του που περιελάμβανε και την ακόλουθη αποστροφή: 

«Κύριοι, διώκησα επί δύο και ήμισυ μήνας, ενώ ο προκάτοχός μου διώκησεν επί είκοσι μήνας. Δεν νομίζετε ότι επειδή απέθανεν εις χείρας μου η Μικρά Ασία, είναι άδικον να κατηγορηθώ, όπως θα ήτο άδικον να κατηγορηθή ο τελευταίος ιατρός ενός πάσχοντος, εις τον οποίον έκαμε κακήν θεραπείαν ένας άλλος και όταν ο τελευταίος αυτός ιατρός είναι συνηθέστατα διασημότερος του προκατόχου του;». 

Αναφέρεται στον Αναστάσιον Παπούλα, που είχε το άνανδρο θράσος να καταθέσει ως μάρτυρας κατηγορίας! Απόλυτα ορθή η παρατήρηση του Σπύρου Β. Μαρκεζίνη ότι ο πρώτος υπεύθυνος παρουσιάζεται ως ο σπουδαιότερος μάρτυρας κατηγορίας, ενώ το κατηγορητήριο δεν κάλυπτε τους τελευταίους δύο μήνες, αλλά κατά το μεγαλύτερο μέρος του προηγούμενα γεγονότα, που αν αντιμετωπίστηκαν τότε λαθεμένα, επόμενο ήταν να οδηγήσουν στις μοιραίες εξελίξεις του τελευταίου χρόνου. Και ότι ήταν ακατανόητο ο ένας αρχιστράτηγος να είναι μάρτυρας κατηγορίας και ο άλλος κατηγορούμενος… 

6.  Η εντύπωση εκ της διεξαγομένης δίκης υπήρξεν σε όλους οδυνηρά και αξιοθρήνητος. Ο υπουργός της «επαναστάσεως» Αναστάσιος Χριστομάνος παρητήθη διαφωνήσας προς τον Νικόλαον Πολίτην και τους λοιπούς «επαναστάτας». Το αυτό έπραξε και ο Αλέξανδρος Διομήδης. Μετά δε το νέον αυστηρόν διάβημα του Άγγλου πρεσβευτού Λίντλεϋ προς τον Νικόλαον Πλαστήρα εξ αιτίας επεμβάσεως του Βασιλέως Γεωργίου απειλήσαντος εκ νέου παραίτηση, παρητήθη εκ του υπουργικού αξιώματος. Ο Πολίτης  αφού προπαρεσκεύασεν όσα επρόκειτο να εκτελεσθούν εδώ εκ μέρους των φίλων του «επαναστατών», ανεχώρησε για το Παρίσι. 

Παρητήθησαν είτε διότι αντελήφθησαν την φαρσοκωμωδία της δίκης, είτε διότι ήθελαν να αποσείσουν τις ευθύνες τους από το διαγραφόμενο εθνικόν έγκλημα. 

7.  Το Ελληνικόν δράμα εξελίσσετο πλέον ολοταχώς προς το τέλος του. Ο Βασιλεύς Γεώργιος αιχμάλωτος και απομονωμένος από τους γονείς του, ευρίσκετο εν μέσω δύο στρατοπέδων. Από το ένα μέρος οι φυγάδες-λιποτάκτες «επαναστάτες» και από το άλλο ο αντιβενιζελικός κόσμος διαλυμένος και τρομοκρατημένος. Οι κορυφαίοι της λαϊκής παρατάξεως ευρίσκοντο στις φυλακές και εκτοπισμένοι. Ο μόνος που είχε απομείνει από τους αντιπάλους του βενιζελισμού ήταν ο Ιωάννης Μεταξάς, γύρω από τον οποίον είχαν συσπειρωθεί οι αντιβενιζελικοί. Αλλά και αυτός δεν μπορούσε να πλησιάσει τον αγωνιώντα Βασιλέα καθ’ όσον ευρίσκετο πολιορκημένος μέσα στα Ανάκτορα. 

    8. Ο Μεταξάς αντιτάχθηκε με πείσμα και θάρρος εναντίον των «επαναστατών» διαμαρτυρήθηκε δε εντονώτατα, εγγράφως και προφορικώς κατά της δίκης των πολιτικών ηγετών και του αρχιστρατήγου την οποία χαρακτήρισε ως παράνομη, έκθεσμη και ανέντιμη. 

Με άρθρα του που δημοσιεύθηκαν στα «Χρονικά», υπεστήριξε ότι έπρεπε η απόφαση του Στρατοδικείου εκείνου να εφεσιβληθεί ενώπιον της μελλούσης να συγκληθεί Εθνοσυνελεύσεως, μόνης αρμόδιας να αποφανθεί επί των πράξεων και ευθύνης των υπουργών. Δυστυχώς όμως οι πωρωμένοι «επαναστάτες» δεν ήθελαν να εισακούσουν τίποτε. Είχαν προ πολλού λάβει τις αποφάσεις τους!

http://ioannismetaxas.gr/Epikera_2009-2010.html

Συνεχίζεται

---

1 Οι αμετανόητοι εθνικοί εγκληματίες ακόμη και στο κατηγορητήριον συμπεριέλαβαν το μέγα ψεύδος του «επιτεύγματος» του Βενιζέλου, δια της συνθήκης των Σεβρών, περί της Ελλάδος των 5 θαλασσών και 2 ηπείρων!.

 Η συνθήκη των Σεβρών από της υπογραφής της 10 Αυγούστου 1920, «εκραύγαζε» ως μία από τις μεγαλύτερες απάτες-παγίδες των «συμμάχων», σε βάρος της Ελλάδος, διότι:

1^ον) Ποτέ και από κανένα εκ των συμμετασχόντων 18 (!!!) συμμάχων κρατών δεν εκυρώθη επισήμως και τυπικώς τίποτε απολύτως δεν μετέβαλλεν.

2^ον) Η ασφάλεια της περιοχής της ενδοχώρας της Σμύρνης της οποίας η κυριαρχία μετεβιβάζετο υπό όρους, προϋπέθετε την δημιουργίαν συμμαχικών προτεκτοράτων υπό την αιγίδα της Κοινωνίας Των Εθνών (ΚΤΕ). Ουσιαστικώς ήταν μία μορφή ελληνικής διοικήσεως υπό την «ψιλήν κυριότητα» του Σουλτάνου και την επικυριαρχίαν των Μεγάλων δυνάμεων.

3^ον) Ο μοναδικός σκοπός της συνθήκης των Σεβρών ήταν να περιορίσει από πάσης απόψεως την Τουρκίαν ώστε αυτή εξαρτημένη πλήρως από τους «συμμάχους», να είναι εντελώς ακίνδυνη στο μέλλον.

4^ον) Για την Ελλάδα ουδεμίαν πρακτική σημασία είχε καθ’ όσον το διασυμμαχικόν μέτωπον (18 συνολικώς κρατών. Απείχαν οι ΗΠΑ)  ήτο απολύτως πλασματικόν.

5^ον) Έγιναν αποδεκτοί όροι βάσει των οποίων ηυξάνοντο αντί να εμειώνοντο οι κίνδυνοι για τους ελληνικούς πληθυσμούς και παρεχωρούντο σε ξένους ελληνικά εδάφη, όπως:

--Το Καστελλόριζον και η Δωδεκάνησος εκχωρήθηκαν στην Ιταλία.

-- Η Ελλάς υπεχρεούτο να συγκροτήσει τοπικήν συνέλευση (είδος Βουλής) επί των εδαφών της ευρύτερης περιοχής της Σμύρνης, στην οποίαν θα αντιπροσωπεύοντο όλες οι εθνότητες (ΣΣ: Οι μη ελληνικές εθνότητες ουσιαστικώς θα είχαν την πλειοψηφία).

--Καθορίσθηκαν δια ξεχωριστού τριμερούς συμφώνου (Αγγλο-Γαλλο-Ιταλικού) σφαίρες επιρροής των Συμμάχων στην Μ. Ασίαν (προτεκτοράτα).

--Παραιτήθηκαν οι 4 Δυνάμεις (Αγγλία, Γαλλία, Ιταλία και Ιαπωνία) από «τα ειδικά δικαιώματα επαγρυπνήσεως και ελέγχου» των θρησκευτικών ελευθεριών του πληθυσμού, καθ’ όσον εφεξής οι θρησκευτικές ελευθερίες ετίθεντο υπό τον έλεγχον της ΚΤΕ.

--Δια του άρθρου 4 εξησφαλίζετο στην ηττημένην Βουλγαρία ελευθερία οικονομικής διεξόδου στο Αιγαίον, σε όλους τους ελληνικούς λιμένες και εδάφη, με ιδιαίτερη πρόνοια για τον λιμένα της Αλεξανδρουπόλεως!!!

-- Για τα «παραχωρούμενα» στην Ελλάδα εδάφη (μέρος της Αν. Θράκης, Ίμβρος, Τένεδος, κλπ.) υπήρχαν απλώς πρόνοιες στην συνθήκη και μονομερείς υποσχέσεις «παραιτήσεως» της Τουρκίας και όχι δεσμευτικές συμφωνίες επικυρωμένες από τις αρμόδιες κυβερνήσεις.

6^ον) Αμέσως μετά την συνθήκη των Σεβρών, υπεγράφησαν ξεχωριστές ειδικές συμφωνίες και διεθνείς πράξεις, εξωφθάλμως ευνοϊκές προς την Τουρκίαν, μεταξύ των Μεγάλων δυνάμεων και της Τουρκίας. Όλες προνοούσαν για βοήθειαν προς τον Κεμάλ (υλική-ηθική) κατά της Ελλάδος και αναγνώριση της ανεξάρτητης υποστάσεως της Τουρκίας. Συγκεκριμένως:

--Ενώ είχαν αρχίσει οι νικηφόρες επιχειρήσεις των Ελλήνων κατά των Τούρκων, συνεκλήθη υπό την προεδρία της Αγγλίας συνδιάσκεψη στο Λονδίνο( 21 Φεβ. 1921- 14 Μαρ. 1921) με θέμα την αναθεώρηση της συνθήκης των Σεβρών, με όρους ταπεινωτικούς σε βάρος της Ελλάδος (αποχώρηση του ελληνικού στρατού, αναγνώριση της επικυριαρχίας του Σουλτάνου στις περιοχές όπου ευρίσκοντο οι Έλληνες και οι ελληνικές στρατιωτικές δυνάμεις, κλπ.).

-- Από αποβιβάσεως των ελληνικών στρατευμάτων στην Σμύρνη μέχρι και τις εκλογές του 1920, οι Μεγάλες Δυνάμεις χαρακτήριζαν τον Κεμάλ επικίνδυνον «αντάρτην» και ενεθάρρυναν τους Έλληνες σε επιχερήσεις εναντίον του. Μετά το αποτέλεσμα εκείνων των «απροσδοκήτως» προκηρυχθεισών εκλογών, οι μέχρι τότε υποτιθέμενοι κατήγοροι και απηνείς διώκτες του Κεμάλ, όχι μόνο τον αναγνώρισαν ως αρχηγόν του Τουρκικού κράτους, παραγκωνίσαντες τον Σουλτάνον, αλλά εζήτησαν να αποστείλει και αντιπρόσωπον  στην συνδιάσκεψη του Λονδίνου (Φεβ. 1921), όπερ και εγένετο (απεστάλη ο έμπιστος του Κεμάλ, Μπεκίρ Σαμή).

 Η αιφνιδιαστική, αδικαιολόγητη και αλλοπρόσαλλη εκείνη στροφή των συμμάχων υπέρ του Κεμάλ, ούτε αφελείς, ούτε μειράκια μπορεί να πείσει ότι έγινε λόγω του εκλογικού αποτελέσματος του Νοεμβρίου 1920. Ήταν σχεδιασμένη εκ των προτέρων να εξελιχθεί ούτως, με πρόσχημα το «στημένο» από συμμάχους, βενιζελικούς και Ισραηλινή κοινότητα της Ελλάδος, αποτέλεσμα των νοεμβριανών εκλογών.

--Υπεγράφη ξεχωριστή συνθήκη (20 Οκτ. 1921) μεταξύ Γαλλίας και Τουρκίας (αναγνώριση της κυβερνήσεως της Αγκύρας, παράδοση γαλλικού πολεμικού υλικού στους Τούρκους, κλπ.).

--Υπεγράφη η συμφωνία της Ρώμης (13 Μαρτίου 1921) μεταξύ Ιταλίας και Τουρκίας. Έσπευσε η Ιταλία να υπογράψει την συνθήκη δια της οποίας αποκτούσε οικονομικά δικαιώματα στις περιφέρειες Ατταλείας, Ικονίου, Κιουταχείας, υποστηρίζουσα παραλλήλως ΟΛΑ τα αιτήματα της Τουρκίας για την επιστροφή της Θράκης και της Σμύρνης, κλπ.

--Υπεγράφη η συνθήκη της Μόσχας ( 16 Μαρτίου 1921) μεταξύ των μπολσεβίκων του Λένιν και των Τούρκων, δια της οποίας η Σοβιετική Ρωσία εδεσμεύετο για παροχή πάσης βοηθείας προς την Τουρκία καθ’ όσον θεωρούσε την Ελλάδα όργανον διεισδύσεως της Βρετανικής κεφαλαιοκρατίας. Αν όντως ίσχυε κάτι τέτοιο, θα έπρεπε η Αγγλία να είχε βοηθήσει τους Έλληνες και να μην τους εγκαταλείψει. Η Αγγλία, όμως έπραξε το αντίθετο! Εγκατέλειψε τους Έλληνες αβοήθητους και συνέδραμε παντοιοτρόπως τον Κεμάλ όπως και οι Μπολσεβίκοι!!

 Δια της συνθήκης αυτής η Σοβιετική Ένωση συνέπραξε αποφασιστικώς στην καταστροφή των ελληνικών στρατευμάτων της Μ. Ασίας!!!!

7^ον) Συμφώνως προς το τελευταίον άρθρον της, η συμφωνία έπρεπε να κυρωθεί και η κατάθεση των επικυρώσεων να γίνει εις Παρισίους, ταυτοχρόνως προς την κατάθεση των επικυρώσεων της συνθήκης ειρήνης μετά της Τουρκίας. Η έναρξη της ισχύος της συνθήκης των Σεβρών θα συνέπιπτε προς την έναρξη ισχύος της συνθήκης ειρήνης εις Παρισίους. Συνεπώς επειδή η τελευταία ουδέποτε εφηρμόσθη, ως μη κυρωθείσα, η συνθήκη των Σεβρών παρέμεινε νεκρά, ανεφάρμοστος και άνευ αποτελέσματος.

8^ον) Η συνθήκη προήλθε από σύγκρουση επιρροών και επιδιώξεων των ισχυρών τότε κρατών που δεν κατόρθωσε να συμβιβάσει, φαινομενικώς ευνοϊκών δια τις λύσεις που περιέλαβον οι διατάξεις της, και κανείς, εκτός του Λόϋντ Τζώρτζ, δεν ηθέλησε ούτε καν έδειξε πρόθεση να συμβάλλει στην εφαρμογή της!!!.

9^ον) Από τις 5 Αυγούστου 1919, οι σύμμαχοι εδήλωσαν κατηγορηματικώς στην κυβέρνηση Βενιζέλου, ότι καμμία στρατιωτική βοήθεια ήταν δυνατόν να μας παρασχεθεί και εάν απαιτούντο μελλοντικές πολεμικές επιχειρήσεις, αυτές έπρεπε να διεξαχθούν υπό μόνης της Ελλάδος άνευ συμμαχικής συμπαραστάσεως.

10^ον) Οι αιτιάσεις των Βενιζελικών ότι οι σύμμαχοι «εχολώθησαν» με το αποτέλεσμα των εκλογών του Νοε. 1920, και απεφάσισαν να τιμωρήσουν την Ελλάδα, μηδέποτε εναντιωθείσα στρατιωτικώς στις μεγάλες συμμαχικές δυνάμεις, και να ταχθούν στο πλευρό των Τούρκων, «αφανών» συμμάχων των Γερμανών και στους δύο παγκοσμίους πολέμους, αποτελούν ανιστόρητες, παιδαριώδεις και γελοίες δικαιολογίες αδίστακτων εθνοπροδοτών, αυτοαναιρούμενες τόσον από την δήλωση των συμμάχων προς τον Βενιζέλον (5 Αυγ. 1919) όσον και από τα επακολουθήσαντα την συνθήκη των Σεβρών, γεγονότα σε πολιτικό-διπλωματικό-στρατιωτικό επίπεδο! 

Που εβασίσθη λοιπόν ο Βενιζέλος και ξεκίνησε πομπωδώς την Μικρασιατικήν εκστρατείαν;

Δεν διέβλεψε ο …ιδιοφυής εκείνος πολιτικός την σατανική παγίδα των «Συμμάχων»;

        Υπάρχει μία και μοναδική λογική εξήγηση:

        Τα πάντα ήσαν συμπεφωνημένα και προσχεδιασμένα ως προς το σκέλος που αφορούσε την Ελλάδα, ήτοι:

        Να οδηγηθεί η Ελλάς στην περιπέτεια της Μ. Ασίας, να διατυμπανισθεί η εκστρατεία ως μεγαλεπίβολον…έργον του «εθνάρχου», πιστού υποτακτικού των Αγγλογάλλων, να αποχωρήσει ο Βενιζέλος από την Ελληνική πολιτική σκηνή, κατ’επιφάνειαν ευσχήμως, να απέχει πάσης πολιτικής δραστηριότητος ώστε να θεωρηθεί…αμέτοχος στα μέλλοντα να ακολουθήσουν, να εγκαταληφθεί η Ελλάδα από τους συμμάχους, όταν θα ευρίσκετο μακράν των πολιτικών-στρατιωτικών εξελίξεων ο ….δικός τους άνθρωπος, ο Βενιζέλος,  ώστε να επιστρέψει στην Ελλάδα ως εθνοσωτήρας μετά «βαΐων και κλάδων», μετά την τραγική για τον Ελληνισμό κατάληξη της Μικρασιατικής εκστρατείας.

-   Ο Ελ. Βενιζέλος ήταν γνώστης, συμμέτοχος και συνένοχος στο σατανικό σχέδιο των συμμάχων για την Ελληνική εκστρατεία στην Μ. Ασία και την προδιαγεγραμμένη κατάληξή της σε εθνική τραγωδία. Είχε άμεση πληροφόρηση μέσω των Άγγλογάλλων προστατών του και της….Στοάς.

Εάν υποθέσουμε ότι  αγνοούσε τα βδελυρά σχέδια των Μεγάλων δυνάμεων, και εσύρθη, από πατριωτικούς λόγους, στην μοναχικήν εθνικήν περιπέτεια, τότε θα πρέπει να  δεχθούμε ότι, o πολιτικός Βενιζέλος αποδεχόμενος την σαθρή συνθήκη των Σεβρών, της πλασματικής συμμαχίας 18 κρατών, μη επικυρωθείσης από τις αντίστοιχες εθνικές κυβερνήσεις-Εθνοσυνελεύσεις, εύθραυστον (Πλέον ευθραύστου των περιφήμων πορσελανών της πόλεως όπου υπεγράφη-κατά τον Πουανκαρέ), παραπλανητική/ φαινομενικώς «ΟΔΥΝΗΡΗ» για τον Σουλτάνον [του αφαιρούντο (στα μη επικυρωμένα έγγραφα) τα 4/5 των Σουλτανικών εδαφών!!!],και χωρίς επίσημες και τελεσίδικες εγγυήσεις για τους Έλληνες  (δικλείδες ασφαλείας), ανήκε σε μία από τις εξής κατηγορίες ή συνδυασμό αυτών:

1/ Ψυχασθενής.

2/ Αφελής και ευκολόπιστος.

3/ Πατριώτης χωρίς επίγνωση.

4/ Πολιτικός ανίκανος ή ακατάλληλος για πρωθυπουργός της Ελλάδος.

[Σχετικές πηγές: Κ. Σακελλαροπούλου, Η σκιά της Δύσεως, Αθήναι,1960,σ.144.--- Παγκόσμιος Ιστορία της Σοβιετικής Ενώσεως, τ. 8^ος, σ.641.--- Διεθνείς Πολιτικές και Στρατιωτικές συνθήκες- Συμφωνίες, ΔΕΚ/ΓΕΣ, 1980.--- Α. Κοραντή, Διπλωματική Ιστορία της Ευρώπης,τ. 1^ος, σ. 153-161.--- Σ. Λάσκαρι, Η διπλωματική Ιστορία της συγχρόνου Ευρώπης, σ. 163].

2 Πολιτική Φιλολογική των Πατρών, Φεβρ. 2010, Η Κοκκίνη Χλαμύς, σ. 4

3 Ο M. Smith τον θεωρεί «Key Witness», « Ionian Vision», σ. 341.

4 Μα, ο Χατζανέστης ως …ανισόρροπος κατηγγέλλετο και εθεωρείτο. Όχι ως μωρός! Πιο ακατανοήτως αστήρικτη ηθική αυτουργία είναι εξαιρετικά δύσκολο να εύρει κανείς..

5 Επρόκειτο για τους συνταγματάρχες Γ. Σκανδάλη, Θ. Χαβίνη, Α. Παναγιωτόπουλο, τους αντισυνταγματάρχες Χ. Γραβάνη, Κ. Μαμούρη, το λοχαγό Β. Καραπαναγιώτη (διαβόητο αργότερα για όσα διέπραξε στην Μέση Ανατολή, κατά την διάρκεια της Κατοχής), τον πλοίαρχο Ι. Γιαννικώστα, τον αντιπλοίαρχο Λ. Κανάρη και τους στρατιωτικούς δικαστικούς συμβούλους Κ. Τσερούλη και Μ. Ζωγράφο, ενώ «Επαναστατικοί Επίτροποι» ήσαν οι Κ. Γεωργιάδης – Πήρε την ανταμοιβή του αργότερα αφού ο Βενιζέλος τον προώθησε στο αξίωμα του προέδρου του Αρείου Πάγου – ο (μαρξιστής) συνταγματάρχης Ν. Γρηγοριάδης και ο σύμβουλος της στρατιωτικής δικαιοσύνης Ν. Ζουρίδης, όλοι φανατικά βενιζελικά κομματόσκυλα, επικατάρατοι στον «αιώνα τον άπαντα».

6 Δέον να σημειωθεί και τούτο: Κατά την ώραν της συλλήψεως του Γούναρη, οι φυγάδες εσύλησαν κυριολεκτικώς το αρχείον του, αφαιρέσαντες και το τελευταίον φύλλον αγράφου χάρτου. Η σύλησις του αρχείου εκείνου, σκοπόν είχε να παρεμποδισθεί η αποκάλυψη των υπαρχόντων σ’ αυτό επισήμων εγγράφων στοιχείων της αληθείας.

        Όταν ο Γούναρης στο στρατοδικείον εζήτησε να του αποδοθεί το αρχείον του για να στηρίξει βάσει επισήμων εγγράφων την υπεράσπισή του,  το «δικαστήριον» απέρριψε την αίτησή του!!!

Οι «στρατοδίκες» εφοβούντο ότι εκ των εγγράφων του αρχείου Γούναρη, θα απεδεικνύετο ότι η μικρασιατική καταστροφή ήτο έργον των βενιζελικών και των «εγκαθέτων» πραξικοπηματιών και δικαστών. Η…δημοκρατική «επανάσταση» άλλωστε είχεν απαγορεύσει στον τύπο να αναγραφεί ότι κατασχέθηκε το αρχείον του Γούναρη!!!. Τα πρακτικά της δίκης εδίδοντο παρ’ αυτής προς δημοσίευση. Ο,τιδήποτε κατελογίζετο εις βάρος του βενιζελισμού ή των αρχηγών της ανταρσίας δεν επετρέπετο να δημοσιευθεί. Είχε δηλαδή επιβληθεί στυγνή τρομοκρατία της χειρίστης μορφής.

     Απίστευτα πράγματα στο όνομα ποίας ή ποίων ηθικών αξιών, πολιτικών αρχών και εθνικών συμφερόντων;

     Αντιλαμβανόμαστε τι είδους δίκη διεξήχθη άρον-άρον από την συμμορία των φυγάδων-λιποτακτών! Ήταν φυσικόν (!!!) διότι πως ήταν δυνατόν:

1)Να επιτραπεί στον Δημήτριον Γούναρην να εκθέσει με επίσημα έγγραφα ότι οι Σύμμαχοι επί κυβερνήσεως Βενιζέλου εβοήθουν παντοιοτρόπως τους Τούρκους και κατ’ επανάληψιν εξεδηλώθησαν εναντίον των διεκδικήσεων της Ελλάδος στην Μ. Ασίαν;

  2)Να κατατεθούν επίσημα έγγραφα αποδεικνύοντα τις παροτρύνσεις της αγγλικής κυβερνήσεως περί συνεχίσεως της μικρασιατικής εκστρατείας και τις παραπλανητικές «διαβεβαιώσεις» αυτής περί συνδρομής και υποστηρίξεως των ελληνικών δικαίων;

   3)Να επιτραπεί στον Δημήτριον Γούναρην να εκθέσει ότι οι Αμυνίτες του Βενιζέλου στο μικρασιατικό μέτωπο και στην Κωνσταντινούπολη ενεργούσαν αντεθνικώς κατά της Πατρίδος;

4)Να επιτραπεί στον Δημήτριον Γούναρην να αποδείξει δι’ επισήμων εγγράφων και στοιχείων αδιασείστων, ότι ο Βενιζέλος είχε αδρανήσει αδικαιολογήτως,την περίοδο 1919-1920 και δεν προέβη σε καμμία ενέργεια κατά του αδυνάμου τότε στρατιωτικώς Κεμάλ;  Ότι είχε παραιτηθεί πάσης συμμαχικής βοηθείας;

Έτσι ο Δημήτριος Γούναρης και οι δικαζόμενοι συνάδελφοί του, εστερήθησαν στοιχείων απαραιτήτων και λίαν αποκαλυπτικών δια την υπεράσπισή τους.