ΤΟ ΕΘΝΙΚΟΝ ΕΓΚΛΗΜΑ ΤΗΣ 15^ης ΝΟΕΜΒΡΙΟΥ 1922
MΕΡΟΣ 17^ο

δ. Αξίζει εδώ να σημειώσουμε πως χαρακτηρίζει τον λιποτάκτη του μετώπου Νικόλαο Πλαστήρα, ο Αντώνιος Σπηλιωτόπουλος: «…Ο συνταγματάρχης Νικόλαος Πλαστήρας ον επί το μυθιστορηματικώτερον επωνόμασαν οι βενιζελικοί «μαύρον καβαλλάρην» υπήρξεν άνθρωπος αμφιβόλου ελληνικότητος…και κατ’ άλλους τουρκόγυφτος, αστοιχείωτος παντελώς, πνευματικώς και κοινωνικώς αμόρφωτος, πρωτογόνου δε διανοητικής καταστάσεως…1». 

ε. Κατά τις βουλευτικές εκλογές της 5^ης Μαρτίου του 1933 ο ελληνικός λαός απεφάνθη δια σχετικής πλειοψηφίας υπέρ της αντιβενιζελικής παρατάξεως. Πλείστοι κορυφαίοι βενιζελικοί πολιτευτές μεταξύ των οποίων οι Παπαναστασίου, Μιχαλακόπουλος, Γκότσης, Μάρκου και Σοφούλης παρά το όργιο βίας, νοθείας και ποταμόν χρήματος που διέθεσαν, απέτυχον.

Πριν ολοκληρωθεί η ανακοίνωση των αποτελεσμάτων, την νύκτα 5^ης/6^ην Μαρτίου, ο Πλαστήρας με την έγκριση του Βενιζέλου οργάνωσε κίνημα με την δικαιολογία ότι η άνοδος των αντιβενιζελικών στην εξουσία θα σήμαινε το τέλος της Δημοκρατίας!!!

Ο μέγας…δημοκράτης Πλαστήρας με την ηθικήν υποστήριξη του μείζονος… δημοκράτου Βενιζέλου, μετέβη στο υπουργείον Στρατιωτικών, το κατέλαβε και επεχείρησε να κηρύξει δικτατορίαν!!!

Εις το απονενοημένον και φαιδρόν εκείνο πραξικόπημα ελάχιστοι αξιωματικοί είχαν μυηθεί και ελάχιστες μονάδες είχαν δεχθεί να συμμετάσχουν. Η πρωτεύουσα ευρέθη στρατοκρατούμενη τις πρωϊνές ώρες της 6^ης Μαρτίου 1933….Όταν ο λαός κατά την μεσημβρίαν διεπίστωσε ότι ο Πλαστήρας είχε κηρύξει δικτατορίαν αρνούμενος να δεχθεί την λαϊκήν ετυμηγορίαν, επανεστάτησεν κατά του φυγάδος του μικρασιατικού μετώπου…Επηκολούθησε χάος με συμπλοκές, τραυματίες και νεκρούς. Τα ένοπλα τμήματα του πραξικοπηματία Πλαστήρα, διελύθησαν, ο ίδιος δε διέφυγεν από τα κεραμμίδια της οικίας του Βενιζέλου όπου εκρύπτετο, λαβών έκτοτε το προσωνύμιον «ο μαύρος γάτος». Στην συνέχεια εφυγαδεύθη υπό φίλων του στην Ιταλοκρατούμενη Ρόδον2!

Από εκεί κατέφυγε στον Λίβανο και μετά στην Γαλλία. Προδότης, πραξικοπηματίας, δειλός, λιποτάκτης και φυγάς κατ’ εξακολούθηση!

Στο επόμενο Στρατιωτικό Κίνημα, την 1^η Μαρτίου 1935 (με τις..ευλογίες του Βενιζέλου) προσέφερε και πάλι την υποστήριξή του παρ’ όλο που ήταν ακόμη στο εξωτερικό. Μετά την αποτυχία του καταδικάστηκε ερήμην σε θάνατο, όπως και ο Βενιζέλος, που όμως έλαβαν όλοι αμνηστία με την παλινόρθωση της Βασιλευομένης Δημοκρατίας τον ίδιο χρόνο, από τον Βασιλέα Γεώργιο Β΄.

Η αμνηστεία ήταν η βασική αιτία της διαφωνίας Βασιλέως – Κονδύλη και η αποπομπή του τελευταίου από την κυβέρνηση! Οι …κακοί βασιλείς αμνήστευαν τους προδότες και τους κατά συρροήν πραξικοπηματίες…Οι…καλοί εθνοπροδότες και λιποτάκτες όμως, ετυφέκιζαν τους αγωνιζομένους υπέρ πίστεως και πατρίδος..

στ. Αυτό υπήρξεν το έργο του διακριθέντος στην φυγήν «μαύρου καβαλλάρη»/«καρά πιπέρ»/ αρχηγού του «σεϊτάν ασκέρ», κατά την φαντασιόπληκτον προπαγάνδα των βενιζελικών  ή αλλοιώς «μαύρου γάτου», κατά τα πραγματικά γεγονότα, τον οποίον κάποιοι Έλληνες αφελείς, απληροφόρητοι και προσβεβλημένοι από την ανίατη ασθένεια της …ληθεδανής δημοκρατουριάσεως εξακολουθούν, παρά τις αδιάψευτες ιστορικές μαρτυρίες και τα αδιάσειστα έγγραφα στοιχεία εναντίον του, να τον αναφέρουν στα ιστορικά εγχειρίδια ως…ήρωα της Μικράς Ασίας, να διοργανώνουν ημερίδες, να δημοσιεύουν αφιερώματα, να ονοματοδοτούν ιδρύματα, οδούς και τοπωνύμια!

ζ. Ένα ακόμη κραυγαλέο παράδειγμα της διαχρονικής συστημικής προπαγάνδας που αφορά στον υποτιθέμενο…ήρωα της Μικράς Ασίας και την απόκρυψη της ιστορικής αληθείας είναι και το αφιέρωμα της ΔΙΣ (Διευθύνσεως Ιστορίας Στρατού) το 2004, στον Νικόλαο Πλαστήρα.

Το ατόπημα αυτό της ΔΙΣ είναι ασυγχώρητο, απαράδεκτο και εν πολλοίς υποβολιμιαίο. Εγγίζει τα όρια του συνειδητού εγκλήματος κατά της ιστορικής αληθείας καθ’ όσον στην ΔΙΣ υπάρχουν όλα τα αρχεία και έγγραφα στοιχεία για την λιποταξία και προδοσία ενώπιον του εχθρού του Νικολάου Πλαστήρα και κατ’ ουδένα τρόπο εδικαιολογείτο η δημοσίευσή του.

To έτος 2004, λοιπόν, δημοσιεύθηκε στο τεύχος Ιανουαρίου-Φεβρουαρίου της στρατιωτικής επιθεωρήσεως, ένα ειδικό αφιέρωμα για τον Νικόλαο Πλαστήρα. To δημοσίευμα που επιμελήθηκε η ΔΙΣ με εξωραϊσμένο, αυθαίρετο και πλημμελές βιογραφικό, αποτελεί «ύμνο» για τον άνθρωπο που λιποτάκτησε από το πεδίον της τιμής, που εγκατέλειψε τμήματά του βορά των σφαγέων του Κεμάλ, που αρνήθηκε την εκτέλεση διαταγών πεδίου μάχης, που είχε λάβει εντολή από τον φυγάδα Βενιζέλο, από το 1921 να ηγηθεί πραξικοπήματος και να ανατρέψει το νόμιμο καθεστώς της Ελλάδος, που ενεργούσε αντεθνικήν προπαγάνδα στο μέτωπο συγκεντρώνοντας υπογραφές κατά του βασιλέως και της Ελληνικής κυβερνήσεως, που προήγαγε τον …εαυτόν του από Συνταγματάρχη το 1924 σε…αντιστράτηγο το…1924….

Στο αφιέρωμα δεν αναφέρεται τίποτε από όσα παρουσιάσαμε για την προδοτικήν δράση του Πλαστήρα ούτε γίνεται λόγος για το περιεχόμενο του πορίσματος των δύο  ανακριτικών επιτροπών του  υποστρατήγου  Μαζαράκη και αντιστρατήγου Μοσχοπούλου, για τους υπευθύνους της καταστροφής, στα οποία καταλογίζονται σοβαρές ευθύνες στον Πλαστήρα υπερβαίνουσες τα όρια της απλής λιποταξίας και εμπίπτουσες στις διατάξεις του στρατιωτικού ποινικού κώδικος περί εσχάτης προδοσίας.

Αποφεύγονται επιμελώς και σκοπίμως τέτοιες αναφορές και το «κενό» αυτό αντισταθμίζεται με την οφιούχο, σοφιστική και παραπλανητική φράση «… Υπήρξε χαρισματική στρατιωτική φυσιογνωμία…..Παρ’ όλα τα λάθη που έκανε, η αναφορά των οποίων εκφεύγει της παρούσης, δεν αμφισβητήθηκε ποτέ η εντιμότητα και ο πατριωτισμός του..».

Ποία χαρακτηρίζονται ως λάθη του Πλαστήρα στο ειδικό αφιέρωμα; Γιατί αποφεύγει ο συντάκτης να τα αναφέρει;

Γιατί η αναφορά των λαθών του Πλαστήρα εκφεύγει των ορίων ενός αφιερώματος που αφορά στον ίδιον; 

Ποιά «χαρακτηριστική στρατιωτική φυσιογνωμία» θα ηρνείτο δις να εκτελέσει διαταγήν επί του πεδίου της μάχης, θα επρόδιδε  το έθνος του λιποτακτώντας και εγκαταλείποντας τους στρατιώτες του επί του πεδίου μάχης, μόνους αβοήθητους;

Ένας τέτοιος στρατιωτικός που εκτός των άλλων συμμετείχε σε τρία πραξικοπήματα (1922, 1933, 1935) για βιαία κατάληψη της εξουσίας (1922) για να μην παραδοθεί η εξουσία που προέκυψε από διενέργεια δημοκρατικών εκλογών, στο αντίπαλον κόμμα νικητήν των εκλογών (1933,1935), μπορεί να χαρακτηρισθεί δημοκράτης, έντιμος και πατριώτης; 

Γιατί δεν παρουσιάσθηκαν τα έγγραφα που υπάρχουν στα αρχεία της ΔΙΣ/ΓΕΣ, από εκείνη την τραγική για το έθνος περίοδο;

Γιατί δεν δημοσιεύθηκαν αποσπάσματα, έστω, από τις εκθέσεις των βενιζελικών προανακριτών Μαζαράκη και Μοσχοπούλου;

Ή μήπως δεν υπάρχουν πιά και έχουν εξαφανισθεί;

η. Τον άνθρωπον λοιπόν αυτόν, τον φυγάδα, τον λιποψυχήσαντα επί του πεδίου της μάχης, τον διαταχθέντα τουλάχιστον δις να ανακαταλάβει εχθρικές τοποθεσίες και να καλύψει κινδυνεύοντα φίλια τμήματα και αρνηθέντα να εκτελέσει τις διαταγές, τον εγκαταλείψαντα τους  Έλληνες αξιωματικούς και στρατιώτες, στην μανίαν του αιμοχαρούς εχθρού, εξέλεξεν ο βενιζελισμός ως εκτελεστήν των κακούργων σχεδίων και των καταχθονίων σκοπών του, γι’ αυτό και τον διεφήμιζε τουλάχιστον ένα χρόνο πριν το κίνημα του 1922, ως ήρωα και τροπαιούχο.

Θα επαναφέρουμε την απολεσθείσα ιστορική μνήμη των συντακτών εκείνου του επαίσχυντου αφιερώματος της ΔΙΣ/ΓΕΣ, το 2004, για τον «Μαύρο Γάτο» παραθέτοντας συνοπτικώς αποσπάσματα από τα πορίσματα των δύο εκείνων ανακριτικών επιτροπών…

           θ. Οι ανακριτικές επιτροπές για τους δωσιλόγους της καταστροφής.

            Προς καταλογισμό ευθυνών για την Μικρασιατική Καταστροφή συστήθηκαν διαδοχικά δύο ανακριτικές επιτροπές ή «επιτροπές δωσιλόγων», όπως επικράτησε να ονομάζονται. Η πρώτη, υπό την Προεδρία του υποστρατήγου Κ. Μαζαράκη, συστήθηκε την 15/2/1923, με διαταγή των κινηματιών, δηλαδή του ίδιου του Πλαστήρα. Η σχετική έκθεση της Επιτροπής αυτής δόθηκε στην κυβέρνηση στις αρχές Δεκεμβρίου του 1923, ενώ ο υπουργός Στρατιωτικών (Πάγκαλος), της κυβερνήσεως του Παπαναστασίου, την έδωσε κρυφίως στην δημοσιότητα στις 25/6/1924, ήτοι ένα περίπου εξάμηνο αφότου η ο Πλαστήρας παρέδωσε την εξουσία στην Εθνοσυνέλευση.

Η υπόψη Επιτροπή συγκροτήθηκε με την υπ' αριθ. 1134)15)2)1923 διαταγή των κινηματιών του Σεπτεμβρίου 1922. Μετείχαν σ’ αυτήν ό υποστράτηγος Κ. Μαζαράκης, ως Πρόεδρος, οι υποστράτηγοι Θ. Πάγκαλος και Γ. Γονατάς και ο υποναύαρχος Αλ. Χατζηκυριάκος, ως μέλη.

Επαναλαμβάνονται περίπου όσα περιελαμβάνοντο στην προμνησθείσα έκθεση Δημαρά, με την διαφορά ότι δεν αναφέρεται το όνομα του Διοικητού του υπόψη αποσπάσματος (Νικ. Πλαστήρας).

Η δεύτερη ανακριτική επιτροπή (που επισήμως ονομάστηκε «ανακριτικόν συμβούλιον») συγκροτήθηκε την 18/2/1925 με ψήφισμα της Εθνοσυνελεύσεως και εισηγητή τον εκ των συναρχηγών της «Επαναστάσεως» του 1922, Στυλιανό Γονατά. Ύστερα από αλλεπάλληλες παραιτήσεις διορισθέντων μελών, πρόεδρος της δεύτερης αυτής ανακριτικής επιτροπής ορίστηκε ο αντιστράτηγος Μοσχόπουλος.

Ουσιαστικά η επιτροπή αυτή εργάστηκε κατά την διάρκεια της δικτατορίας Παγκάλου (26/6/1925-22/8/1926) και δευτερευόντως κατά την μεταβατική κυβέρνηση Κονδύλη (22/8/1926-4/12/1926). Η έκθεσή της δημοσιεύθηκε στον ημερήσιο τύπο στις αρχές Φεβρουαρίου 1927, επί οικουμενικής κυβέρνησης Ζαΐμη (με υπουργό Στρατιωτικών τον Αλ. Μαζαράκη).

Αποσπάσματα από την Έκθεση της Β' Ανακριτικής Επιτροπής Δωσιλόγων:
       «Μετά την απόφασιν του Στρατηγού Τρικούπη περί συμπτύξεως των Μεραρχιών του, ο Συνταγματάρχης Πλαστήρας έλαβε διαταγήν του Υποστρατήγου Δημαρά, Διοικητού της IV Μεραρχίας, την 16ην ώραν της 14ης Αυγούστου να προκαλύψει κατά την νύκτα δια του αποσπάσματός του, την IV Μεραρχίαν από Νότου, εγκαθιστάμενος επί των Νοτίως του Κιοπρουλού υψωμάτων. Ό Πλαστήρας, καίτοι λαβών την διαταγήν ταύτην, δεν συνεμορφώθη προς αυτήν. Δεν εγκατεστάθη εις τα Νοτίως του Κιοπρουλού υψώματα. Έφθασεν εκεί και αντιπαρήλθεν εκείθεν, κατευθυνθείς εις τόν σιδηροδρομικόν σταθμόν του Μπάλ Μαχμούτ…

Η πράξις του αύτη αποτελεί βαρύτατον παράπτωμα και απέβη ολέθρια διά τον Ελληνικόν Στρατόν. Η ανυπακοή του εκείνη και η ανταρσία του έσχον τρομακτικάς συνεπείας, διότι εξ αυτών διελύθη και συνετρίβη η IV Μεραρχία και επηκολούθησεν ή καταστροφή και ή αιχμαλωσία του μεγαλυτέρου μέρους του Α' Σώματος Στρατού και ολοκλήρου του Β' Σώματος Στρατού».

Σε αμφότερες τις προαναφερθείσες ανακριτικές επιτροπές δωσιλόγων, που συγκροτήθηκαν από ανώτατους αξιωματικούς γνωστούς για τα βενιζελικά τους αισθήματα, επιρρίπτονται βαρύτατες ευθύνες για την Μικρασιατική καταστροφή (μεταξύ πολλών άλλων)  στον Πλαστήρα, όπως και στον Γονατά.

  Την 31/5/1924, ήτοι περίπου ένα εξάμηνο από τότε που η επαναστατική κυβέρνηση (Γονατά) πήρε στα χέρια της την έκθεση της Α’ Ανακριτικής Επιτροπής (Κ. Μαζαράκη), ένα μήνα περίπου πριν δοθεί στην δημοσιότητα από τον υπουργό Στρατιωτικών (Πάγκαλο) της κυβερνήσεως Παπαναστασίου, ο προκάτοχος του Πάγκαλου υπουργός της ίδιας κυβερνήσεως (Κονδύλης) προτείνει, ο πρωθυπουργός Παπαναστασίου εισηγείται και η Εθνοσυνέλευση εκδίδει Ψήφισμα με το οποίο οι Πλαστήρας και Γονατάς κρίνονται «άξιοι της πατρίδος» και προάγονται σε αντιστρατήγους εν αποστρατεία!!!

Απίστευτο και όμως αληθινό!!! Αποδεικνύεται η αλήθεια των λεχθέντων από τον αρχιστράτηγο Χατζανέστη λίγο πριν αντικρύσει το εκτελεστικό απόσπασμα:

             «Η μόνη μου εντροπή ήτο ότι υπήρξα αρχιστράτηγος φυγάδων…».

        Το 1924 ο Πλαστήρας αναχώρησε και έζησε για «λόγους υγείας» στην Ευρώπη...Το 1925 εξορίστηκε στην Γαλλία από την δικτατορία του Θεόδωρου Πάγκαλου μετά από προσπάθειά του να τον ανατρέψει.

Σχεδόν ταυτοχρόνως με την ανεπίσημη δημοσιοποίηση της εκθέσεως Κ. Μαζαράκη (25/6/1924), ο υπουργός Στρατιωτικών Πάγκαλος κατηγορεί στην Εθνοσυνέλευση τον πρόεδρο της Α΄ Ανακριτικής Επιτροπής, υποστράτηγο Κ. Μαζαράκη, ότι μεροληπτεί στην έκθεσή του διότι παρελείφθη από τις προαγωγές υποστρατήγων που είχαν γίνει τότε.

Ακριβώς το αντίθετο συνέβη! Η προαγωγή του βενιζελικώτατου Μαζαράκη ήταν βεβαία. Όταν όμως πληροφορήθηκαν οι συνωμότες το πόρισμα της επιτροπής πριν την δημοσίευσή του, τον έθεσαν στην «μαύρη λίστα».  

             Επίσης, με αφορμή δημόσιες δηλώσεις του Κ. Μαζαράκη ο Πάγκαλος δεν χάνει την ευκαιρία να τον παραπέμψει με το ερώτημα της αυτεπαγγέλτου αποστρατείας.

- Χαρακτηριστική είναι η αγόρευση του Στυλιανού Γονατά στην συνεδρίαση της εθνοσυνέλευσης την 17/2/1925, στα πλαίσια της εισηγήσεώς του για σύσταση της Β΄ Ανακριτικής Επιτροπής:

       «…Εκ της υποβληθείσης…εκθέσεως (σ.σ. της Α΄ Ανακριτικής Επιτροπής Κ. Μαζαράκη) παρουσιάζονται και άλλοι τινές…ουχί ως ένοχοι αλλά ως δωσίλογοι…μεταξύ των οποίων ο πρόεδρος της Επιτροπής καταλέγει τον Πλαστήραν και τον αγορεύοντα. Αλλ’ ημείς εδικάσθημεν ήδη παρά του μεγάλου στρατοδικείου του απαρτισθέντος υφ’ ολοκλήρου του στρατού τον οποίον εδιοικήσαμεν κατά τας δυσκόλους εκείνας στιγμάς…»

      Ήδη, κατόπιν…του γενόμενου θορύβου και προς αποκατάστασιν μάλλον διασυρθεισών υπολήψεων κρίνουμε αναγκαίαν μίαν επανεξέτασιν του όλου ζητήματος των στρατιωτικώς υπευθύνων».

(ΣΣ: Κυνικοί, αδίστακτοι, αρχιψεύστες, θρασύδειλοι, πωρωμένοι και αμετανόητοι όπως όλοι οι εθνοπροδότες και νωτοφόροι του Συστήματος που τυγχάνουν της έξωθεν και …αόρατης προστασίας!).

             Οι πραξικοπηματίες μετά την δημοσιοποίηση του πορίσματος της Α΄ Ανακριτικής Επιτροπής για να δικαιολογήσουν τα…αδικαιολόγητα προέβησαν στην εξής ανακοίνωση:

«Εκ της αρμοδίας υπηρεσίας του υπουργείου των Στρατιωτικών (ΣΣ: Επί Παγκάλου, με υπουργό τον Τσερούλη) ανακοινούται ότι το συμβούλιον διά την έρευναν των υπευθύνων της Μικρασιατικής συμφοράς δεν συνέταξε την έκθεσίν του και τούτο διότι καθ’ ον χρόνον η επιτροπή ησχολείτο με την έρευναν των ευθυνών του 1^ου Σώματος Στρατού, της IV^ης Μεραρχίας και του αποσπάσματος Πλαστήρα, διετάχθη να διακόψει τας εργασίας της και να παραδώσει το αρχείον αυτής εις το Γενικόν Επιτελείον Στρατού….Τα συμπεράσματα…της επιτροπής, εφόσον δεν υπεβλήθησαν εν τη εκθέσει, δεν θεωρούνται τελεσίδικα και υποχρεωτικά διά τον υπουργόν των Στρατιωτικών, ως προβλέπει το ψήφισμα της Εθνοσυνελεύσεως»3.

        Απίστευτα νομοτεχνάσματα με χρονοκαθυστερήσεις και ψευδολογήματα συνενόχων για να καλυφθούν και να λησμονηθούν από τον πανδαμάτορα χρόνον, οι πραγματικοί ένοχοι εσχάτης προδοσίας!

        -Υπό αυτάς τας συνθήκας συστάθηκε η Β΄ Ανακριτική Επιτροπή (του αντιστρατήγου Μοσχόπουλου).

          ι. Παρατηρήσεις, άρθρα και σχόλια επί των  κατηγορών εναντίον του Νικολάου Πλαστήρα.
       Αν παραβλέψουμε την πληθώρα των επωνύμων καταγγελιών  που εκτοξεύθηκαν εναντίον του Πλαστήρα και φιλοξενήθηκαν στον τύπο της εποχής, από πολλούς επώνυμους και μη στρατιωτικούς, και περιοριστούμε μόνο στις δύο προαναφερθείσες «φιλοβενιζελικές» επιτροπές δωσιλόγων, μπορούμε να διαπιστώσουμε ότι τρεις είναι οι σοβαρότερες κατηγορίες εναντίον του Πλαστήρα:

    1) Ότι την 13/8/1922 δεν εξετέλεσε διαταγή της 4ης Μεραρχίας για αντεπίθεση και ανακατάληψη συγκεκριμένων θέσεων.

      2) Ότι κατά την υποχωρητική κίνηση της 4ης Μεραρχίας, την νύχτα της 14 προς 15/8/1922, δεν κατέλαβε την ορισθείσα θέση πλαγιοφυλακής αλλά οδήγησε σκοπίμως το απόσπασμά του εκτός του τομέως δράσεως της Μεραρχίας, με καταστρεπτικά αποτελέσματα όχι μόνο για την ίδια την Μεραρχία αλλά και για ολόκληρο το νότιο συγκρότημα της Στρατιάς (Α’ και Β’ Σώματα Στρατού).

      3) Ότι την 16/8/1922 απέφυγε να προστρέξει σε βοήθεια των υπό τον Στρατηγό Τρικούπη αγωνιζομένων δυνάμεων, μεταξύ των οποίων συγκαταλέγονταν τα υπολείμματα της 4ης Μεραρχίας (στην οποία το απόσπασμα Πλαστήρα υπάγονταν τακτικώς) και η 13η Μεραρχία (στην οποία υπάγονταν οργανικώς).

Από τις τρεις κατηγορίες η σπουδαιότερη είναι η δεύτερη καθ’όσον, ο Πλαστήρας υποχωρώντας ατάκτως κατά την διάρκειαν της νυκτός άφησε ένα μεγάλο κενό ακάλυπτο από το οποίο οι Κεμαλικές δυνάμεις πλευροκόπησαν την υποχωρούσα κύρια φάλαγγα της 4ης Μεραρχίας την οποία διέλυσαν, εμβολίζοντας έτσι και αποκόπτοντας στα δύο το νότιο συγκρότημα της Στρατιάς Μικράς Ασίας (Α΄ και Β΄ Σώματα Στρατού).

         Αυτό συνέβη λόγω αρνήσεως του Πλαστήρα να εκτελέσει την διαταγή του διοικητού του και εγκαταλείψεως της θέσεώς του άνευ διαταγής, στρατιωτικά εγκλήματα που συνιστούν εσχάτη προδοσία, για την οποία η προβλεπομένη από το ΣΠΚ ποινή είναι ο θάνατος δια τυφεκισμού.

Προσπάθειες μεταγενεστέρων να μετριάσουν ή να ελαφρύνουν τα εγκλήματα του Πλαστήρα επιρρίπτοντες την ευθύνην και στον Μέραρχον Δημαρά δήθεν περί μη εγκαίρου αποστολής της διαταγής του αλλά και στο επελθόν …σκότος, με αποτέλεσμα τον αποπροσανατολισμό του Πλαστήρα, είναι αβάσιμες και απαράδεκτες, καθ’ όσον:

-  Ο Πλαστήρας κατ’επανάληψη ηρνήθη εκτέλεση διαταγής και την κρίσιμη στιγμή που έπρεπε να δώσει την μάχη υπέρ βωμών και εστιών οπισθοχώρησε...καλπάζοντας για να φθάσει εγκαίρως στις Αθήνες προκειμένου να υλοποιήσει την προ έτους (Οκτ. 1921) δοθείσα σ’αυτόν βενιζελική εντολή ανατροπής του βασιλέως…. 

       «…..Εκ του φακέλλου τούτου αποδεικνύεται πασιδήλως, ότι o κ. Πλαστήρας είναι φυγάς και κλασικός παραβάτης τού άρθρου 207 του Στρατιωτικού Ποινικού Νόμου.

Ίνα πεισθή τις περί τούτου δεν έχει, ειμή να αναγνώση μετά προσοχής την δημοσιευθείσα Έκθεσιν της υπό τον Στρατηγόν Κ. Μαζαράκην Ανακριτικής Επιτροπής, ης το έργον είναι μεγάλης εκτιμήσεως, διότι, καίτοι ειργάσθη υπό δυσμενείς συνθήκας, απεκάλυψε τα πραγματικά και αληθή γεγονότα.

        Δύναταί τις ωσαύτως να πεισθεί περί της ένοχης τού κ. Πλαστήρα, μελετών την Έκθεσιν πεπραγμένων του ιδίου (Ελεύθερος Λόγος, 26. 6.1924), διότι εκ τής Εκθέσεως του ταύτης αποκαλύπτονται αφ' εαυτών αι εγκληματικοί του ενέργειαι.

 http://srv-web1.parliament.gr/display_doc.asp?item=45900&seg= σελ 345-346

        Διά την μελέτην των ανωτέρω, δεν χρειάζονται ούτε ειδικαί Στρατιωτικαί γνώσεις, ούτε Δικαστική πολυμάθεια. Εξ αυτών αντιλαμβάνεται πας τις αμέσως, ότι πρόκειται περί αποδεδειγμένης ενοχής τού κ. Πλαστήρα, πολλαπλασιάσης εις μέγιστον βαθμόν την έκτασιν της ήττης του Στρατού ημών και την συμφοράν του Ελληνικού Μικρασιατικού πληθυσμού, και ότι ό πρώτος 'Υπουργός τών Στρατιωτικών, όστις, μεριμνών διά την μελλοντικήν Εθνικήν Άμυναν και την αποκατάστασιν της ιδέας του καθήκοντος, θα αποφασίση την εφαρμογήν του Νόμου, θα είναι ήναγκασμένος να παραπέμψη τον κ. Πλαστήραν εις το Στρατοδικείον, με βεβαίαν την καταδίκην του εις θάνατον δι' επανειλημμένην φυγήν του ενώπιον του εχθρού, με ανυπολόγιστους εξ αυτής καταστρεπτικάς συνεπείας…

       Το φάσμα της ένοχης του ταύτης εβάρυνε πάντοτε τον κ. Ν. Πλαστήραν και εκ τούτου επήλθεν ο εκτροχιασμός της Επαναστάσεως 1922.

         Διά τίνα χρόνον, ο λιβανωτός των κολάκων και των εκμεταλλευτών, οίτινες συνήθως παριστάνουν τους ασκούντος την εξουσίαν, και η ανακήρυξίς του ως «Αξίου της Πατρίδος» υπό τής Δ' Εθνοσυνελεύσεως τον έκαμαν προς στιγμήν να πιστεύση, ότι απέφυγε τον κίνδυνον της λογοδοσίας.

      -Βεβαίως οιοσδήποτε άλλος, περισσότερον άξιος της θέσεως, εις ην ανήλθε, θα εζήτει μόνος του την εφαρμογήν του Νόμου, όστις εν πάση Πολιτεία πρέπει να είναι ο πάντων 'Υπέρτατος. Διά τοιαύτην όμως χειρονομίαν ο κ. Πλαστήρας εδείχθη ανάξιος… Οι λόγοι της μη εκτελέσεως υπό του Πλαστήρα της ανωτέρω προς αυτόν διαταγής τής IV Μεραρχίας είναι άγνωστοι, διότι ούτος απέφυγε μέχρι σήμερον να απολογηθή. Εις την Έκθεσίν του αναγράφει, ότι δεν παρέμεινεν εις τα Νοτίως του Κιοπρουλοΰ υψώματα, διότι εύρεν εγκατεστημένα επ’ αυτών Τμήματα του Αποσπάσματος Λούφα. Η δικαιολογία του όμως αύτη δεν ευσταθεί4».

«Η μη συμμόρφωσις του Συνταγματάρχου Πλαστήρα προς την δοθείσαν αυτώ διαταγήν, επέφερε την πρωίαν της επομένης ημέρας την καταστροφήν της IV Μεραρχίας….Ερωτάται δέ: Διατί δεν εξετέλεσε την διαταγήν ταύτην της Μεραρχίας του; Η παρουσία τμημάτων του αποσπάσματος Λούφα εις τα υψώματα, άτινα είχεν έντολήν νά καταλάβη ούτος, αποτελεί πενιχράν δικαίολογίαν και διά νεαρόν ακόμη και άπειρον αξιωματικόν. Ο αιφνιδιασμός ούτος της IV Μεραρχίας και αι εξ αυτού τρομακτικαί συνέπειαι δια τα Α' και Β' Σώματα Στράτου οφείλονται αποκλειστικώς εις το βαρύτατον σφάλμα του Συνταγματάρχου Πλαστήρα, και εις την ανυπακοήν αυτού προς την διαταγήν τής προϊσταμένης του IV Μεραρχίας, και ουχί εις την τουρκικήν επιθετικότητα5».  

-Τα πορίσματα των δύο βενιζελικών επιτροπών δεν αφήνουν ίχνος αμφιβολιών περί του αντιθέτου.

           Αντί λοιπόν να εκτελεσθεί ο Πλαστήρας με τους υπολοίπους της συμμορίας των κινηματιών για εγκλήματα εσχάτης προδοσίας, οι προδότες της πατρίδος εξετέλεσαν τους έξη που το μόνο τους…έγκλημα ήταν η συνέχιση του έργου που τόσον πομπωδώς είχεν αρχίσει ο Βενιζέλος. Ο «εθνάρχης» απευθυνόμενος στους αντιβενιζελικούς διαδόχους του, μετά τις εκλογές του 1920, τους καθιστούσε σαφές ότι σε περίπτωση που δεν θα συνέχιζαν την εθνική προσπάθεια που ο ίδιος ξεκίνησε, θα τους θεωρούσε …προδότες. 

          Φυσικά οι μεταβενιζελικές κυβερνήσεις έκαναν το εθνικόν καθήκον τους αλλά είχαν λογαριάσει χωρίς τους…ξενοδόχους Ιλλουμινάτι (Άγγλους, Γάλλους, Ιταλούς, Μπολσεβίκους του Λένιν και Ελ. Βενιζέλον) άλλοι των οποίων είχαν εκπονήσει και άλλοι είχαν αναλάβει το έργον της διαχειρίσεως του σατανικού σχεδίου του ξερριζωμού των Ελλήνων από τις προγονικές τους εστίες (Μ. Ασία- Αν. Θράκη- Πόντος) και της ακολουθησάσης Εθνικής τραγωδίας… 

                                                                                                                     Συνεχίζεται

---

1 Στο σύγγραμμά του «Τα κακοποιά πνεύματα της Ελληνικής ιστορίας», σ. 224, εκδ. 1925.

Σπηλιωτόπουλος Αντώνιος(1868-1944). Δημοσιογράφος και πολυγραφώτατος ερευνητής-συγγραφέας. Το 1896 κατήλθεν στην Κρήτη και έλαβε μέρος στην εκραγείσα τότε επανάσταση, συλληφθείς αιχμάλωτος από τους Τούρκους. Διετέλεσε κατά διαστήματα νομάρχης Λέσβου, Δράμας, Φθιώτιδος (Λαμίας), Τρικάλων και Μεσσηνίας.

  Εάν θεωρήσουμε ότι οι χαρακτηρισμοί του Σπηλιωτόπουλου για τον Πλαστήρα είναι αποτέλεσμα ειδικής ερεύνης του και όχι αυθαίρετοι, τότε συνεκτιμώντες την περιγραφή του Σπηλιωτοπούλου για τον Πλαστήρα, μπορούμε να παρομοιάσουμε τον βίον και την …πορεία του προς την εξουσία, με εκείνη του Ταλαάτ, αθιγγάνου, φορτοεκφορτωτού τηλεγραφικών στήλων στην Αλεξανδρούπολη, ο οποίος ανεδείχθη σε ένα από τα ηγετικά στελέχη των Νεοτούρκων!!

2 Ν. Αντωνακέας, Η Φαυλοκρατία, τ. 2^ος, σ.315-319.

3 Εφ. ΣΚΡΙΠ 22/6/1926.

4 Από  άρθρο του ε.α. Υποστρατήγου κ. Ν. Τσίπουρα, εφ. ΗΠΕΙΡΟΣ, 27 Νοε. 1926.

5 Από το Σύγγραμμα του ε.α. αντιστράτηγου Κ. Κανελλόπουλου « Η Μικρασιατική Ήττα», 1925. Ο αντγος ε.α.Κανελλόπουλος, το 1922 υπηρετούσε ως Λοχαγός Μηχανικού στο γραφείο επιχειρήσεων του Α΄Σ.Σ. και συνεπώς είχε πλήρη γνώση των τραγικών γεγονότων που διεδραματίσθηκαν στις επιχειρήσεις του 1922.