ΤΟ ΕΘΝΙΚΟΝ ΕΓΚΛΗΜΑ ΤΗΣ 15^ης ΝΟΕΜΒΡΙΟΥ 1922
ΜΕΡΟΣ 19^ο

9. Την 06.30 της πρωΐας της 15^ης Νοεμβρίου 1922, οι αποτελούντες το «στρατοδικείον» (συμμορία λιποτακτών-δειλών-επίορκων στασιαστών), επανήλθαν ασυγκίνητοι στις έδρες τους. Ο πρόεδρος αυτών Αλέξανδρος Οθωναίος ανέγνωσε την απόφαση, με την οποίαν καταδικάστηκαν παμψηφεί: Σε θάνατο οι Δημήτριος Γούναρης, Γεώργιος Χατζανέστης, Νικόλαος Στράτος, Γεώργιος Μπαλτατζής, Πέτρος Πρωτοπαπαδάκης και Νικόλαος Θεοτόκης. Σε ισόβια δεσμά οι Ξενοφών Στρατηγός και Μιχαήλ Γούδας.   

Μετά την ανάγνωση της καταδικαστικής αποφάσεως και περί ώρα 8^ην πρωϊνήν ένοπλος δύναμις μετέφερεν επί φορείου τον πυρέσσοντα και βαρέως ασθενούντα Δημήτριον Γούναρην από της κλινικής του Ασημακοπούλου όπου ενοσηλεύετο, στις φυλακές «Αβέρωφ», όπου στο μεταξύ είχαν μεταφερθεί και είχαν μεταλάβει των αχράντων μυστηρίων οι υπόλοιποι κατάδικοι. Από εκεί οι καταδικασθέντες σε θάνατο μετεφέρθησαν στο Γουδί όπου στις 11.30΄ πρωϊνήν ώρα της ιδίας ημέρας εξετελέσθησαν από στρατιωτικό απόσπασμα, του οποίου «επαναστατικός» εκπρόσωπος ήταν ο αντισυνταγματάρχης πεζικού Λεωνίδας Σπαής.

Δεν υπάρχει προηγούμενο στα παγκόσμια δικαστικά χρονικά, σε οποιοδήποτε κανονικό δικαστήριο του κόσμου και για μια τόσο σοβαρή υπόθεση (αναζήτηση υπευθύνων για εθνοπροδοσία και καταλογισμός ευθυνών για εθνική καταστροφή), η ακροαματική διαδικασία να διήρκεσε μόλις λίγες ημέρες, με τοιαύτη μεροληψίαν εις βάρος των κατηγορουμένων και να εξετελέσθη η επιβληθείσα θανατική ποινή εντός 5 ωρών από της ανακοινώσεως της πρωτοδίκου αποφάσεως!!!

Οι κακούργοι λιποτάκτες-εθνοπροδότες, oι καταπύγονες θρασύδειλοι βενιζελικοί κύνες, συνέστησαν ένα παράνομο – αντισυνταγματικό δικαστήριο, και έσπευσαν να εκτελέσουν ΑΜΕΣΩΣ την νομικώς αβάσιμον-άδικον, ηθικώς ανέντιμον, στρατιωτικώς άνανδρον, και πολιτικώς ανισόρροπον-απαράδεκτον, απόφαση, επιβολής θανατικής ποινής, σε αθώους για τα εγκλήματα που τους κατεδίκασαν!!!

Αυτή και μόνον η αστραπιαία δικαστική διαδικασία-εκτέλεση της αποφάσεως του «στρατοδικείου», είναι αποκαλυπτική και αρκεί για να συμπεράνουμε, πέραν των εγγράφων ομολογιών προ και μετά την εκτέλεση των έξη, ότι η απόφαση ήταν προειλημμένη και τα πάντα ήσαν προσχεδιασμένα, με τις ευλογίες του Βενιζέλου, μέντορος της φανατικής συμμορίας των κακούργων φυγάδων-λιποτακτών-πραξικοπηματιών!

10. Περί του προσχεδιασμένου ΔΙΠΛΟΥ εθνικού εγκλήματος (Μικρασιατική καταστροφή-Δολοφονία των Έξη), σταχυολογούμε τις κυριώτερες αποδείξεις και αποχρώσες ενδείξεις:

α. Ο Ελληνικός Στρατός εστερήθη επαρκούς και ισχυρού οπλισμού, τον οποίον οι μεγάλοι Σύμμαχοι με τους οποίους συνεπολέμησεν η Ελλάς στον πρώτο παγκόσμιο πόλεμο, είχον ειρηνεύσει προ πολλού, και ηδύναντο  να τον εφοδιάσουν πλουσιοπαρόχως, όχι μόνον εκ του ιδικού των αφθόνου και αχρήστου πλέον περισσεύματος, αλλά και εκ των απείρων λαφύρων, τα οποία απεκόμισαν εκ των Γερμανών και Αυστριακών. Ενώ η Ελλάς εδικαιούτο να λάβει μερίδιον ανάλογον των θυσιών της στο μακεδονικόν μέτωπον, ούτε μας έδωσαν οι σύμμαχοι ούτε εζητήθη από τον…πιστόν φίλον τους τον Βενιζέλον.

β. Μετά την ανακωχήν του Μούδρου (Οκτώβριος 1918), το κατασχεθέν παρά των Συμμάχων πολεμικόν υλικόν της Τουρκίας αφέθη επί τόπου, εντός αποθηκών υπό ασθενεστάτην φρούρηση ή και μόνον υπό σφράγιση. Ο  Βενιζέλος δέν απαίτησεν την παράδοση του υλικού τούτου στην Ελλάδα ή αν τούτο ήθελε θεωρηθή δύσκολον, την παντελή καταστροφήν του. Αντιθέτως, το υλικόν αυτό αφέθη εις χείρας του Κεμάλ, και  εχρησίμευσε διά τον σχηματισμόν των πρώτων σοβαρών ένοπλων πυρήνων του Κεμαλικού στρατού. Κατά τις επιχειρήσεις, μάλιστα, του Μαρτίου του 1921 ο Ελληνικός Στρατός υπέστη την οδυνηρήν έκπληξη του να αντιμετωπίσει βαρύ πυροβολικόν νεωτάτου τύπου, του οποίου αυτός εστερείτο παντελώς.

γ. Η προσφορωτέρα περίοδος για την εκμηδένιση των Κεμαλικών Δυνάμεων ήταν αναμφιβόλως η τοιαύτη των ετών 1919 και 1920, της βενιζελικής κυριαρχίας. Κατ’ εκείνην την περίοδον, δεν υπήρχαν μεγάλες και οργανωμένες εχθρικές δυνάμεις. Αντιθέτως τα πρώτα οργανωθέντα Κεμαλικά στρατεύματα, ήσαν άτακτα, ολιγάριθμα, και απησχολούντο, κατά μέγα μέρος, εναντίον των Γάλλων στην Κιλικία.

  Ουδεμία ενέργεια εγένετο από την βενιζελικήν κυβέρνηση, κατά την περίοδον εκείνη, ώστε να συντριβεί ο εχθρός εν τη γενέσει των πολεμικών προπαρασκευαστικών προσπαθειών του ή να αιχμαλωτισθεί ο Κεμάλ, κάτι που εθεωρείτο εύκολο να συμβεί, αφού ήταν ασθενέστατος στρατιωτικώς, δεν είχε την υποστήριξη ούτε των τούρκων αξιωματικών ούτε του πληθυσμού και εθεωρείτο ως «τρομοκράτης» από αμφοτέρους(Σουλτάνον- συμμαχικές δυνάμεις).

δ. Είναι απορίας άξιον ότι ο Βενιζέλος δεν  ετόλμησε να επιφέρει συντριπτικόν πλήγμα κατά του Κεμάλ, την περίοδο 1919-1920, ως να άφηνε εσκεμμένως το έδαφος και τον χρόνον να προετοιμάζεται  και να κυλά αντιστοίχως, υπέρ του Κεμάλ!!!

  Αντιθέτως τα ελληνικά στρατεύματα προήλασαν εκατοντάδες χιλιόμετρα στο εσωτερικόν της αχανούς Ανατολίας, χωρίς πολιτικόν αντίκρυσμα, εθνικόν όφελος ή στρατηγικόν πλεονέκτημα, αποκεκομμένα από τις κύριες βάσεις Διοικητικής Μερίμνης!!!

ε. Είναι γνωστόν ότι ο Βενιζέλος είχε διαβεβαιώσει (!!!) τους συμμάχους πως η Ελλάς μπορούσε ΜΟΝΗ της να ανταπεξέλθει επιτυχώς σε επιχειρήσεις κατά των Τούρκων. Μία διαβεβαίωση που σε συνδυασμό με όσα προαναφέραμε για την συνθήκη των Σεβρών, μόνον υποψίες μπορούσε να  προκαλέσει αφού δεν εστηρίζετο λογικώς από οποιαδήποτε άποψη και εάν εξητάζετο!!!

Η προσεκτική μελέτη των όρων της Συνθήκης των Σεβρών, σε όση έκταση αφορούσε την Ελλάδα, και όσων ηκολούθησαν, καταδεικνύει ότι ήταν μια απάτη, καλοστημένη παγίδα από πλευράς Μεγάλων δυνάμεων, αφ’ ενός για να ανέβουν οι «πολιτικές μετοχές» του Βενιζέλου, αφ’ ετέρου να δικαιολογηθεί η εμπλοκή της Ελλάδος σε μία εκστρατεία η τραγική έκβαση της οποίας ήταν προκαθωρισμένη [Λεπτομέρειες στην υποσημείωση (1) του 18^ου μέρους].

στ. Αποτέλεσμα της υπόπτου και ενόχου βενιζελικής αδρανείας ήταν: Ο Κεμάλ οργανούμενος συνεχώς, ενισχυόμενος υλικώς και ηθικώς από τους συμμάχους και χρηματοδοτούμενος από όλους τους…φίλους του «εθνάρχου», ιδιαιτέρως τους μπολσεβίκους του Λένιν,  εδημιούργησε  στο διάστημα της διετούς βενιζελικής ατολμίας και απραξίας, δύναμη ικανή όχι μόνον να αντιμετωπίσει τις ελληνικές ένοπλες δυνάμεις αλλά και να πραγματοποιήσει την μεγάλη επιθετική επιστροφή που κατέληξε στην Εθνική τραγωδία!!!

 ζ. Η εσπευσμένη και πανούργος απόφαση του Βενιζέλου για διεξαγωγή νέων εκλογών το 1920, χωρίς ουσιαστικώς σοβαρόν λόγον, εντός ενός έτους από τις προηγούμενες, και η επιδιωχθείσα, εμφανώς, από τους βενιζελικούς, εκλογική ήττα τους στηριχθείσα μάλιστα στο ισχύον τότε εκλογικό σύστημα (Βενιζελική πλειοψηφία σε ψήφους πανελλαδικώς, κοινοβουλευτική μειοψηφία στο κοινοβούλιον!).

  η. Η ύποπτος υποβολή υποψηφιότητος του Βενιζέλου στον Πειραιά και όχι στην Κρήτη όπου η εκλογή του ήταν βεβαία. Με την ενέργειά του αυτή επεδίωξε την απομάκρυνσή του από τα πολιτικά πράγματα ώστε να απέχει από την λήψη πολιτικών αποφάσεων κατά την κρίσιμη περίοδο των ανθελληνικών διεργασιών και δυσμενών εξελίξεων για τον Ελληνισμό (Λοιπά όπως υποσημείωση υπ’ αριθ. 1 του 18^ου μέρους).

 Ένας πραγματικός πατριώτης έστω και εάν δεν εξελέγη βουλευτής, στις κρίσιμες στιγμές του έθνους, παραμένει στην πατρίδα του να βοηθήσει παντοιοτρόπως τον αγώνα, όταν μάλιστα έχει και ανεγνωρισμένον «πολιτικόν βεληνεκές». Δεν αυτοεξορίζεται ούτε γίνεται φυγάς, διότι τότε η φυγή του καθίσταται ύποπτος έως σκόπιμος και αντεθνική.

  θ. Μετά τις εκλογές του 1920,ο «εθνάρχης» απευθυνόμενος στους αντιβενιζελικούς διαδόχους του, τους καθιστούσε σαφές ότι σε περίπτωση που δεν θα συνέχιζαν την εθνική προσπάθεια που ο ίδιος ξεκίνησε, θα τους θεωρούσε …προδότες. Τα «τσιράκια» του Βενιζέλου, όμως, κατεδίκασαν τους Έξη ως «προδότες» επειδή….συνέχισαν την «εθνική προσπάθεια» του αρχηγού τους, την οποίαν εάν δεν συνέχιζαν, τότε και μόνον θα ήσαν κατά τον «εθνάρχη» τους, προδότες !!!   

ι. Η μεταφορά του στρατηγείου των «Αμυνιτών» στην έδρα του εχθρού, όπου και η τεκτονική στοά της Κωνσταντινουπόλεως. Οι βενιζελικοί λιποτάκτες-φυγάδες-προδότες έσχον συχνές και κρυφές συνομιλίες μετά των εχθρών του έθνους, διαπραγματευόμενοι, ερήμην της νομίμου ελληνικής κυβερνήσεως, την μετά την προδιαγεγραμμένην εθνικήν συμφορά εποχή.

ια. Ο Βενιζέλος και οι στενοί του συνεργάτες ΟΥΔΕΠΟΤΕ διεμαρτυρήθησαν για την αντεθνική προπαγάνδα που εγένετο δια λόγων, δημοσιευμάτων σε εφημερίδες, εγγράφων προς συλλογή υπογραφών, προκηρύξεων, κλπ. από τους Αμυνίτες και το ΣΕΚΕ-ΚΚΕ, προς τους Έλληνες μαχητές του μετώπου, καθ’ όλην την διάρκειαν του εθνικού αγώνος. Η σιωπή για ένα τοσαύτης και τοιαύτης υψίστης σημασίας εθνικό ζήτημα (στην προκειμένη περίπτωση αντεθνική προπαγάνδα εν πολέμω, που συνιστά έγκλημα εσχάτης προδοσίας), δεν είναι απλώς ύποπτη ή απλή συνέργεια, αλλά προσχεδιασμένη, σκόπιμος και κατ’ επανάληψη τελεσθείσα αυτουργία, συναυτουργία και συνενοχή σε εθνικόν έγκλημα.

ιβ. Η μυστική εντολή που είχε δοθεί προς τον Πλαστήρα από τον Οκτ. 1921 για ανάληψη της ηγεσίας του πραξικοπήματος κατά της αντιβενιζελικής κυβερνήσεως και η σαφής εντολή που δόθηκε στους «επαναστάτες», από τον Βενιζέλον, με διαβαθμισμένα τηλεγραφήματα να «τελειώνουν με την υπόθεση το συντομώτερον δυνατόν» (Λεπτομέρειες στο 4^ο-5^ο-6^ο-7^ο-8^ο μέρος).

ιγ. Καθ’ όλην την διάρκειαν που ο Ελληνισμός εμάχετο στην Μ. Ασία ο Βενιζέλος απουσίαζε στο εξωτερικό όπου πραγματοποιούσε τις επαφές του με τους…φίλους του, επροπαγάνδιζεν κατά της Ελλάδος, προετοιμάζοντας παραλλήλως δια της βενιζελικής 5^ης φάλλαγγος στο εσωτερικόν, το έδαφος της επιστροφής του, ως σωτήρος της Ελλάδος.

ιδ. Η πλήρης εγκατάλειψη των Ελλήνων  στην Μ. Ασία (γνωστή εκ των προτέρων με επίσημη δήλωση των συμμάχων από την 5^ην Αυγούστου 1919) που οι ίδιοι μας είχαν υποχρεώσει να μεταβούμε εκεί, δια μιας συνθήκης (των Σεβρών), χωρίς επίσημη επικύρωσή της, από ΟΛΟΥΣ, συμπεριλαμβανομένης της Τουρκίας.

  ιε. Στο κατασχεθέν από τους κακοποιούς βενιζελικούς αρχείον του Γούναρη υπήρχαν  επίσημα έγγραφα αποδεικνύοντα τις παροτρύνσεις της αγγλικής κυβερνήσεως περί συνεχίσεως της μικρασιατικής εκστρατείας και τις παραπλανητικές «διαβεβαιώσεις» αυτής περί συνδρομής και υποστηρίξεως των ελληνικών δικαίων. Όλα απεκρύβησαν, κατεστράφησαν και εξηφανίσθησαν!!!

ιστ. Την 4/17 Οκτωβρίου 1922 η πενταμελής Εκτελεστική Επαναστατική Επιτροπή εξέδωσε διάγγελμα στο οποίον εμνημόνευε για πρώτη φορά την ανάγκη «παραδειγματικής ποινικής τιμωρίας των εχθρών της πατρίδος». Ο τελευταίος χαρακτηρισμός των κατηγορουμένων, προ της διεξαγωγής της δίκης, από τους πραγματικούς εχθρούς της πατρίδος και εθνοπροδότες,  είναι αποκαλυπτικός για την προειλημμένη απόφαση του παράνομου δικαστηρίου.

ιζ. Η χλιαρή και φαρισαϊκή αντίδραση των Μεγάλων στο διαφαινόμενο εθνικό έγκλημα και μετά την διάπραξή του….

Υπάρχει κανείς εχέφρων που πιστεύει πως εάν οι Αγγλογάλλοι διέτασσαν τον Βενιζέλον να μην εκτελεσθούν οι έξη, ο Βενιζέλος δεν θα υπήκουε;

 Οι προηγηθείσες και ακολουθήσασες διαμαρτυρίες τους ήσαν φαρισαϊκές Ιερεμιάδες με κροκοδείλια …διπλωματικά «δάκρυα».  

Ταγματάρχης Λεωνίδας Σπαής

Φρούραρχος κατά την εκτέλεση- Μάρτυς κατηγορίας

11. Μερικές δεκαετίες μετά το εθνικόν έγκλημα ο εκ των μαρτύρων κατηγορίας των Έξη νεομαρτύρων, Λεωνίδας Σπαής, σε μία έκρηξη συνειδησιακής ενοχής, με αβάσιμες και παιδαριώδεις, όμως, δικαιολογίες, ομολογεί:

 «…εθεώρουν και εγώ ότι οι κατηγορούμενοι υπέπεσαν εις βαρύτατα σφάλματα τα οποία και τον βασιλέα Κωνσταντίνον κατέστρεψαν και το κράτος μας εξουθένωσαν. Παρ’ όλα αυτά, ανήκων εις την ομάδα Γόνατα & Πλαστήρα, δηλαδή των διαλλακτικών, ενόμιζα ότι οι κατηγορούμενοι έπρεπε βεβαίως να υποστούν κυρώσεις, δεν εφανταζόμουν όμως ότι τα πράγματα θα έφθαναν μέχρι της θανατικής ποινής και της εκτελέσεώς των. Ολίγας όμως ημέρας προ του τέλους της δίκης διεπιστώθη ότι τους κατηγορουμένους ανέμενεν ο θάνατος (ΣΣ: Διεπιστώθη η προειλημμένη απόφαση της Βενιζελικής ληστοσυμμορίας πριν ολοκληρωθεί η ακροαματική διαδικασία, αλλά δεν παρητήθη της εκληματικής εκείνης αποστολής που του ανέθεσαν), άλλα ουδείς πλέον ήτο δυνατόν ν' άλλάξει τον ρουν των πραγμάτων και έτσι έφθάσαμεν εις την εκτέλεσιν (ΣΣ: Πως και ποιός τολμούσε ν’ αλλάξει την διαταγήν της Βενιζελικής συμμορίας για την εκτέλεση των πολιτικών αντιπάλων του «εθνάρχου»;)…»1.

«Οι διάφοροι αντιβενιζελικοί στρατηγοί προϊστάμενοι μου, όχι μόνον ουδέποτε με αδίκησαν, αλλά και κατ’ επανάληψη ανεγνώρισαν τα αποτελέσματα της πολεμικής μου δράσεως. Παρ’ όλα όμως αυτά ανεμίχθην, διότι ή Εθνική συμφορά ήταν τόσο καταστροφική (είδαμε να μεταβάλλεται εις θρύψαλλα και σκόνη το μέγα έργο της εκπληρώσεως των πόθων και των ονείρων μας), ώστε και εγώ, ως και πάμπολλοι άλλοι συνάδελφοι μου, οι οποίοι ως τότε ήταν φανατικοί οπαδοί της αντιβενιζελικής παρατάξεως (οι περισσότεροι των στρατοδικών της δίκης των Έξ ήταν πρώην φανατικοί βασιλόφρονες) περιήλθαμε εις κατάστασιν πλήρους συγχύσεως και εκνευρισμού (ΣΣ: Παιδαριώδεις, απαράδεκτες δικαιολογίες για έμπειρο Έλληνα αξιωματικό. Με την θέση αυτή, εκτιμάται ότι ο Σπαής επιθυμούσε να συγκαλύψει τα «αντισταθμιστικά οφέλη» που του υπεσχέθησαν οι βενιζελικοί για την συμμετοχή του στο έγκλημα)…
       Μετά πάροδον τόσων ετών, απηλλαγμένος πλέον των εκ της καταστροφής εντυπώσεων και επιδράσεων, δεν διστάζω να είπω, ότι μάλλον έσφαλα παρασυρθείς υπό των πραγμάτων. Ασφαλώς διέπραξα και άλλα λάθη, άλλα αυτά ήταν μικρότερης σημασίας και άνευ σοβαρών επιπτώσεων εις την όλη ζωή και σταδιοδρομία μου.

Τα ανωτέρω πολύ πιθανόν, να προκαλέσουν άλλων μεν τα ειρωνικά μειδιάματα, άλλων δε την ακοίμητη μήνιν εναντίον μου και αμφότεροι να μου ψάλλουν τον αναβαλλόμενον. Εν τούτοις, νομίζω ότι και ορθόν και τίμιον είναι να αναγνωρίζει και να ομολογεί καθένας τις ελλείψεις του και τα λάθη του ασχέτως παρεξηγήσεων και επικρίσεων ανθρωπίνως αναπόφευκτων εις την ενεργόν δράσιν…2»

12. Εκ της καννιβαλικής εκείνης μανίας των φυγάδων διεσώθη ο πρίγκηψ Ανδρέας, χάρις στις ενέργειες του αφιχθέντος Άγγλου πλοιάρχου Τάλμποτ, του πρέσβεως Λίντλεϋ και της προσωπικής και σθεναρής επεμβάσεως των Βασιλέων της Αγγλίας και της Ισπανίας.

Αιώνιον όνειδος για τους εντολείς και τους εκτελεστές…

Με την ιδιόγραφη, ελαχίστων σειρών διαθήκη του ο Γούναρης, νομομαθής, ρήτορας και πατριώτης άφηνε το μοναδικό περιουσιακό του στοιχείο – μία μικρή μονοκατοικία στην Πάτρα – στην αδελφή του, την βιβλιοθήκη του στο δήμο της γενέτειράς του και τα υπάρχοντά του, αξίας τριάντα λιρών, στην ηλικιωμένη μαγείρισσά του. Από το καμιόνι τον μετέφεραν στην πύλη της φυλακής μέσα σε ραγδαία βροχή με ακάλυπτο φορείο που το ακούμπησαν στο έδαφος3. Δεν ικανοποίησαν ούτε την τελευταία του θέληση ως μελλοθανάτου: Να τον βάλουν μέσα στο κτήριο, για να συναντήσει τους συγκαταδίκους του.

Αιώνια καταισχύνη για μία τόσο ευτελή πράξη βαρβαρότητας…

13. Εκατοντάδες πεζικάριοι και ιππείς αποκλείουν την περιοχή. Και στις εννιά ο μαρξιστής Νεόκοσμος Γρηγοριάδης διαβάζει στους καταδίκους το κείμενο της αποφάσεως, που είχε υπαγορεύσει ο Θ. Πάγκαλος. Οι μελλοθάνατοι χαμογελούν πικρά ακούγοντας τις χρηματικές ποινές. Και ο Π. Πρωτοπαπαδάκης αναθέτει στην σύζυγό του να πληρώσει εκτός από το δικό του και το πρόστιμο του Γούναρη, που ήταν πάμπτωχος.

Όμως, ο τέκτων κρυπτο-ιουδαίος Ελευθέριος Βενιζέλος έφυγε από τον κόσμο βαθύπλουτος. Εκτός από τις γενναίες επιχορηγήσεις Γάλλων και Άγγλων, του ταλμουδιστού ιουδαίου μεγαλεμπόρου όπλων «Ζαχάρωφ» και από τις τεράστιες δωρεές ομογενών, τις οποίες διαχειρίστηκε χωρίς να προβεί σε απολογισμό, ο δεύτερος γάμος του του χάρισε αμύθητα πλούτη. Ένας ακόμη «εθνάρχης» της Ελλάδος που δεν πέθανε φτωχός…

14. Και οι έξι μάρτυρες έπεσαν από τα βλήματα των δολοφόνων του βενιζελισμού, αφού τήρησαν μέχρι και της τελευταίας στιγμής το θάρρος τους και όλη τους την αξιοπρέπεια και την υψηλοφροσύνη του. Ο Δημήτριος Γούναρης βαριά ασθενής μη δυνάμενος να εγερθεί στάθηκε όρθιος απέναντι από τους εκτελεστές του για να τυφεκισθεί! Χέρια ασεβών και αναξίων Ελλήνων έσυραν τους έξι νεκρούς για να τους ρίξουν πάνω σε φορτηγά αυτοκίνητα για να τους μεταφέρουν για ταφή στο Α΄ νεκροταφείο Αθηνών.

Ας σημειωθεί το εξής:

Όταν εγνώσθη εις τον Χατζηανέστη το κείμενο της καθαιρέσεώς του δεν αφήκε να τον πλησιάσουν. Επέταξε το πηλίκιόν του και τα επωμίδιά του και είπεν:

«Η μόνη μου εντροπή είναι ότι υπήρξα αρχιστράτηγος φυγάδων».

Η 15^η Νοεμβρίου 1922, θα αποτελεί πάντοτε για την ιστορία της Ελλάδος κηλίδα αίσχους και ηθικής καταπτώσεως. Είναι η ημέρα η οποία θα υπενθυμίζει διηνεκώς ένα έγκλημα, για το οποίο ουδέποτε θα βρεθεί δικαιολογία, έγκλημα το οποίο κατεδίκασε ολόκληρος ο πολιτισμένος κόσμος.

15. Μετά από δύο χρόνια περίπου ήτοι την 4^ην Οκτωβρίου 1924 έξω από την Θεσσαλονίκη ετυφεκίζετο ένα ληστής ονόματι Αναστάσιος Γιακουμής. Αυτός εξομολογούμενος στον ιερέα, κατά την τελευταία στιγμή απεκάλυψε μεταξύ των εγκλημάτων του για τα οποία καταδικάστηκε σε θάνατο και ένα ακόμη έγκλημα: Ότι αυτός, ως λοχίας του στρατιωτικού αποσπάσματος των εκτελέσεων, έρριξε την χαριστική βολή κατά του Δημητρίου Γούναρη και του Αρχιστρατήγου Χατζηανέστη!...Να ποιά ήσαν τα όργανα των φυγάδων και των λιποτακτών! Ο Δημήτριος Γούναρης και Γεώργιος Χατζηανέστης εδολοφονήθησαν από την κάννη του όπλου ενός ληστή!

Αλλά ποίους άλλους θα είχαν ως συνεργάτες οι επιδιώξαντες με αυτό το έγκλημα να συγκαλύψουν τα δικά τους εγκλήματα κατά της Πατρίδος;

16. Η Λονδρέζικη Daily News έγραψε (30 Νοε. 1922):

«Ο κ. Βενιζέλος ενέκρινε τις εκτελέσεις των πέντε υπουργών και του αρχιστρατήγου, για τους οποίους πιστεύει ότι ήταν ένοχοι εγκληματικής προδοσίας των ελληνικών συμφερόντων…Δήλωσε ότι αυτοί που εκτελέστηκαν καταδικάστηκαν από νόμιμα συγκροτημένο δικαστήριο(!) και επομένως η μεγάλη Βρετανία δεν δικαιούται να διαμαρτύρεται για την εκτέλεσή τους…Γιατί όλη αυτή η αγανάκτηση, όταν η Ελλάδα καταδικάζει ανθρώπους, οι οποίοι ήταν ορκισμένοι εχθροί του Κράτους;»

Η New York Times-Tribune προσέθετε:

«Δήλωσε (ο Βενιζέλος) πως, αν ήταν πρωθυπουργός, θα επικύρωνε τις εκτελέσεις, ότι αυτοί που εκτελέστηκαν ήταν προδότες, ότι ο Γούναρης ήταν ένας πολυμήχανος σοφιστής και όλοι τους εγκληματίες».

Αυτά έλεγε τότε ο Ιούδας. Τι είπε όμως έξη χρόνια αργότερα;

Ο Ελευθέριος Βενιζέλος σε ώρα τύψεως, μετά από έξι χρόνια, ήτοι τον Φεβρουάριο του 1929, αφού ανέλαβε την πρωθυπουργία, εδήλωσε επισήμως, εν ονόματι της κυβερνήσεώς του και από συμφώνου με τους αρχηγούς της «επαναστατικής κυβερνήσεως του 1922», ότι:

«Οι υπουργοί, οίτινες ευρίσκοντο εις την εξουσίαν κατά την μικρασιατικήν καταστροφήν, είχον επιδείξει άμεμπτον διαγωγήν και έπραξαν παν ότι τοις ήτο δυνατόν προς αποσόβησιν της καταστροφής. Η δε θανατική εκτέλεσις τούτων υπήρξε πλάνη καταλογιστέα εις τας επαναστατικάς περιστάσεις». Επίσης οι πρωτεργάτες του Εθνικού Εγκλήματος απηύθυναν από κοινού, προς τον διαδεχθέντα τον Γούναρην στην αρχηγίαν του Λαϊκού κόμματος Παναγήν Τσαλδάρην, την 3^ην Φεβρουαρίου 1929 την παρακάτω επιστολήν:

   Κύριε Πρόεδρε   

«Δυνάμεθα να βεβαιώσωμεν υμάς, με τον πλέον κατηγορηματικόν τρόπον, ότι ουδείς των πολιτικών αρχηγών της δημοκρατικής παρατάξεως θεωρεί, ότι οι ηγέται της πολιτικής ήτις ηκολουθήθη μετά το 1920 διέπραξαν προδοσίας κατά της πατρίδος, ή ότι εν γνώσει ωδήγησαν τον τόπον εις την Μικρασιατικήν καταστροφήν. Δυνάμεθα, μάλιστα, να σας βεβαιώσωμεν, ότι πιστεύωμεν ακραδάντως, ότι θα ήσαν ευτυχείς αν η πολιτική των ωδήγει την Ελλάδα εις εθνικόν θρίαμβον.

Πιστεύομεν μόνον, ότι η ακολουθηθείσα μετά το 1920 πολιτική (εις την οποίαν παρέσυρεν αυτούς η πέραν του προσήκοντος μέτρου προσήλωσίς των εις την δυναστείαν) υπήρξεν ολεθρία διά τα συμφέροντα της χώρας. Αλλά -οσονδήποτε βαρεία και αν ήτο η ευθύνη αυτών- ουδείς ηδύνατο, υπό ομαλάς περιστάσεις, να σκεφθή, ότι το σφάλμα αυτών ηδύνατο να τιμωρηθή διά της τρομεράς ποινής του θανάτου.

Η διαφορά όμως ημών από το Λαϊκόν Κόμμα είναι ότι, ενώ τούτο θεωρεί την δίκην και τας ακολουθησάσας αυτήν, ατυχώς, εκτελέσεις ως έγκλημα ατιμάζον τους αρχηγούς της Επαναστάσεως... η κρίσις ημών είναι διάφορος. Ελπίζωμεν, κύριε Πρόεδρε, η ειλικρινής αυτή εξήγησις να συντελέση, όπως οριστικώς γεφυρωθή το χάσμα, το οποίον εχώρισε τόσον βαθέως την Χώραν...»4.

                                                                     Ελευθέριος Βενιζέλος, Γ. Καφαντάρης

Αλέξανδρος Παπαναστασίου, Ανδρέας Μιχαλακόπουλος

17. Αλλά και ο Θεόδωρος Πάγκαλος, μετά την πτώση της δικτατορίας του, διακατεχόμενος προδήλως από τύψεις συνειδήσεως για την εγκληματική διαγωγή που είχε επιδείξει, τόσο κατά το στάδιο της ανακρίσεως, όσο και κατ’ εκείνο της διασκέψεως των Στρατοδικών, κατά το οποίο μάλιστα είχε αποκτήσει και την ιδιότητα του Υπουργού Στρατιωτικών, κατά το χρόνο της κρατήσεώς του στις φυλακές Αβέρωφ προέβη στην εξής δήλωση:

 «Σήμερον, εξετάζων τις άνευ προκαταλήψεως τα γεγονότα, δεν είναι δυνατόν να αρνηθεί ότι οι άνδρες εκείνοι έπεσαν μοιραία θύματα μιας θυέλλης, εξ εκείνων, αίτινες παράγονται κατ’ απαράβατον νόμον από τας εθνικάς συμφοράς, ως η του 1922. Αν καλώς ή κακώς εγένοντο αι εκτελέσεις εκείναι, δεν είναι βεβαίως δυνατόν να υπάρχει σήμερον ουδείς και μεταξύ ακόμη των Στρατοδικών, όστις να μη θλίβεται δια τον άδικον θάνατον των έξι εντίμων εκείνων πολιτικών ανδρών».

Πολλά χρόνια αργότερα, το Μάρτιο του 1949, υπό καθεστώς πλήρους ελευθερίας ευρισκόμενος, σε συνέντευξή του στην εφημερίδα «Έθνος», θα πει και πάλιν για τους εκτελεσθέντες:

«Δεν παραδέχομαι ότι διέπραξαν συνειδητήν προδοσίαν, αλλά μπορούμε να είπομεν σήμερον, ότι υπήρξαν μάλλον μοιραία και αναγκαία θύματα εις τον βωμόν της πατρίδος κατά τας κρισίμους εκείνας στιγμάς».

Ποίος τα είπε όλα αυτά; Ο αδίστακτος δικτατορίσκος που επεδίωξε την εκτέλεση των έξη χωρίς δίκη!!!

Να λοιπόν! Και αυτοί οι εγκληματίες σε ώρα τύψεως της ενόχου συνειδήσεώς των ή έστω υποκριτικώς, ωμολόγησαν το αποτρόπαιον κακούργημά τους!

Ποιός όμως επλήρωσε, το απαράγραπτο βενιζελικό έγκλημα; Ποιός άλλος από την Ελλάδα!

18. Το έγκλημα αποδοκιμάσθηκε εντονότατα από τις κυβερνήσεις και τον Τύπο όλων των πολιτισμένων χωρών, ειλικρινώς ή φαρισαϊκώς αναλόγως του βαθμού εμπλοκής εκάστης στο στυγερόν εθνικόν έγκλημα:

·Η Αγγλία διέκοψε τις διπλωματικές σχέσεις της με την Ελλάδα, αλλά διετήρησε τις στενές επαφές με τον ηθικό αυτουργό του εθνικού εγκλήματος. Ο τότε πρωθυπουργός της Μπόναρ Λόου δήλωνε αγανακτισμένος στην βουλή των κοινοτήτων: «Φρονούμε ότι με την καταδίκη πρώην υπουργών στην εσχάτη των ποινών διαπράχτηκε στην Ελλάδα πράξη βαρβαρότητας χωρίς προηγούμενο…».

·Ο Ιταλός πρωθυπουργός έδωσε οδηγίες στον διπλωματικό αντιπρόσωπό του στην Αθήνα να αναστείλει όλες τις επαφές του με την ελληνική κυβέρνηση.

·Η γαλλική κυβέρνηση και οι γαλλικές εφημερίδες (εκτός από την Journal des Débats) σχεδόν ταυτόσημα υπογράμμιζαν ότι «οι δολοφονημένοι κορυφαίοι πολιτικοί θυσίασαν τη ζωή τους στο βωμό του κομματισμού και του προσωπικού μίσους του Ελευθερίου Βενιζέλου» και τόνιζαν πως «αν είχε κερδηθεί η μάχη του Σαγγαρίου, θα είχαν ανακηρυχθεί εθνικοί ήρωες.

·Ο Λόρδος Κώρζον απέφυγε επί σημαντικό χρονικό διάστημα να ξανασυναντήσει τον Βενιζέλο. Να το ξανασυναντήσει επισήμως. Δεν έπαψε,όμως, να έχει επαφές μαζί του ανεπισήμως ή μέσω συνδέσμων..

Η Ελλάδα δεν έχανε μόνο εδαφικές εκτάσεις, την Μεγάλη της Ιδέα που προδόθηκε από εκείνον που υπεκρίνετο ότι την ενεπνεύσθη, και ένα μέρος της ομογένειας που σφαγιάστηκε στις προγονικές της εστίες, αλλά και τον σεβασμό και την εκτίμηση των πολιτισμένων κρατών.

Ο σημαντικώτερος λόγος της καταπτώσεως της Ελλάδος ήταν η μετατροπή του ευνομούμενου κράτους σε βενιζελική κομματοκρατία-στρατοκρατορία!

«Αντί να είναι κράτος που να διαθέτει στρατό», τονίζει ο Σερ Μπάζιλ Τόμσον (αρχηγός των Αγγλικών μυστικών υπηρεσιών στην Ελλάδα), «κατάντησε στρατός που κυβερνούσε δικτατορικά ένα έθνος. Σύμφωνα με τον νόμο που ψηφίστηκε, το 1924, επί αβασίλευτης Δημοκρατίας, «πας Έλλην υπήκοος, όστις εξάπτει τα πολιτικά πάθη  προσβάλλων ή επικρίνων ή διαφωνών προς απόφασιν οιουδήποτε δικαστηρίου, δι’ ης επεβλήθη θανατική ποινή, ή προς άλλας αποφάσεις αφορώσας εις πρόσωπα καταδικασθέντα δι’ εσχάτην προδοσίαν μετά το 1922 ή συγγράφει ιστορίαν(!) αναφερομένην εις τας πράξεις της εκπεσούσης δυναστείας (ΣΣ: Όστις εκφράζει διαφορετική άποψη από εκείνη των επισήμων βενιζελικών κρατικών οργάνων, αντιτίθεται στις αποφάσεις της πολιτικής και δικαστικής εξουσίας και δημοσιεύει ιστορικά γεγονότα που αποκαλύπτουν τα εγκλήματα του βενιζελισμού), παραπέμπεται εις δίκην ενώπιον στρατοδικείου»(!!!)

Αν όλα αυτά συνιστούν δικαιοσύνη, δημοκρατία, πολιτική ελευθερία και όχι στυγνή δικτατορία, τρομοκρατία μιας χούφτας ανέντιμων αξιωματικών, εγκληματιών, φυγάδων ληστοσυμμοριτών, τότε τι είναι ληστοσυμμορία, δεσποτισμός, τυραννία, δικτατορία;

19. Μετά από 11 χρόνια από την δικαστική δολοφονία των Εξ μαρτύρων, ήτοι την 15^ην Νοεμβρίου 1933, ο τότε υπουργός της δικαιοσύνης Σπυρίδων Ταλιαδούρος, με την παρουσία του πρωθυπουργού Παναγή Τσαλδάρη, των μελών του υπουργικού Συμβουλίου και πλήθους βουλευτών και γερουσιαστών, ενετείχεισαν στο δωμάτιο των φυλακών «Αβέρωφ», όπου εκρατούντο οι εκτελεσθέντες και από εκεί εμετεφέρθησαν στο τόπο του μαρτυρίου, μαρμάρινη πλάκα εξαφανίζουσα την απόφαση του δικαστηρίου των φυγάδων, ενώ στον τόπο εκτελέσεως στο Γουδή κατασκευάστηκε η εκκλησία της Αναστάσεως.

Πάνω σ’ αυτήν την πλάκα εχαράχθησαν τα εξής:

«Εν τη αιθούση ταύτη τη 15^η Νοεμβρίου 1922, ανεγνώσθη η απόφασις του Εκτάκτου Στρατοδικείου, δι’ ης κατεδικάσθησαν εις θάνατον και ετυφεκίσθησαν επί εσχάτη προδοσία, οι αείμνηστοι εθνικοί άνδρες: Δημήτριος Γούναρης, Πέτρος Πρωτοπαπαδάκης, Νικόλαος Στράτος, Νικόλαος Θεοτόκης, Γεώργιος Μπαλτατζής και Γεώργιος Χατζηανέστης, οίτινες αφιερώσαντες όλην την τετιμημένην ζωήν αυτών και την πολιτικήν δράσιν υπέρ του Έθνους, εκρίθησαν παρά τους νόμους, το σύνταγμα και την ηθικήν, παρανόμων δικαστών προδόται της ελληνικής Πατρίδος». Με τον τρόπο αυτό απεκατεστάθη μεν η μνήμη των Εξ μαρτύρων, η οποία ουδέποτε υπέστη μείωσιν στις καρδιές των αγνών Ελλήνων, χωρίς όμως και να επιβληθούν μέχρι σήμερα οι αναγκαίες κυρώσεις εναντίον εκείνων, οι οποίοι έγιναν ριψάσπιδες ενώπιον του εχθρού και για να συγκαλύψουν την δική τους ευθύνη, εξετέλεσαν το αποτρόπαιο και ειδεχθές εκείνο έγκλημα!  

20. Ο Πάγκαλος, που ως Πρόεδρος της Ανακριτικής Επιτροπής εξετόξευσε το 1922 βαρύτατες κατηγορίες για εσχάτη προδοσία εναντίον του Χατζανέστη (και όχι μόνο) εδέησε να φτάσει κοντά στο τέρμα της ζωής του (1950) για να δηλώσει στα απομνημονεύματά του (Τόμος ΙΙ, σελ.66) ότι ο Χατζανέστης «…ετυφεκίσθη ως υπαίτιος διά την εθνικήν καταστροφήν (ενώ δεν ήτο)».

21. Το 2008 ο Μιχαήλ Πρωτοπαπαδάκης, εγγονός του Πέτρου Πρωτοπαπαδάκη προσέφυγε στον Άρειο Πάγο ζητώντας την ακύρωση της απόφασης του στρατοδικείου με το αιτιολογικό της ύπαρξης νέων στοιχείων. Το ποινικό τμήμα του Αρείου Πάγου (3 προς 2) δέχθηκε τους ισχυρισμούς του και παρέπεμψε το θέμα στην Ολομέλεια για την οριστική απόφαση. Το Δεκέμβριο του 2009 η Ολομέλεια του Αρείου Πάγου τάχθηκε υπέρ της επανάληψης της «δίκης των έξι», σε διάσκεψη κεκλεισμένων των θυρών, κάνοντας δεκτή εισήγηση του αντεισαγγελέα του Αρείου Πάγου, Αθανασίου Κονταξή.

 Τον Οκτώβριο του 2010 το ανώτατο δικαστήριο εκδίδοντας την  απόφαση 1675 / 2010 ακύρωσε την απόφαση του παρανόμου στρατοδικείου της 15^ης Νοεμβρίου 1922, έκρινε αθώους τους καταδικασθέντες, κάνοντας δεκτή την αίτηση του Μιχάλη Πρωτοπαπαδάκη

http://www.areiospagos.gr/nomologia/apofaseis_DISPLAY.asp?cd=SQC57YK3HUUIP2WHM3T31BXKDB5MHC&apof=1675_2010

22. Σύμφωνα με όσα έγγραφα στοιχεία και μαρτυρίες αυτοπτών και αυτήκοων μαρτύρων καταθέσαμεν μέχρι τώρα (υπάρχουν άλλα τόσα και περισσσότερα αλλά τα περιορίσαμε προς κέρδος χρόνου και χώρου), τα πλείστα των οποίων δεν περιλαμβάνονται στην συμβατική ιστορία, σχετικώς με την πολύκροτη δίκη των έξη και την καταδίκη τους σε θάνατο, και τα οποία είναι καταγεγραμμένα στην ελληνική και διεθνή γραμματεία, και μετά την προαναφερθείσα τελεσίδικη απόφαση του Αρείου Πάγου, οι παρακάτω:

Ελευθέριος Βενιζέλος.

Νικόλαος Πλαστήρας.

Στυλιανός Γονατάς.

Θεόδωρος Πάγκαλος.

Γεώργιος Κονδύλης.

Αλέξανδρος Οθωναίος.

Αριστείδης Στεργιάδης.

Αναστάσιος Παπούλας.

Βασίλειος Κουρουσόπουλος.

Ταγματάρχης Λεωνίδας Σπαής (Φρούραρχος επιβλέπων την εκτέλεση-μάρτυς κατηγορίας)

Λοχαγός Σφακιανάκης (επικεφαλής Λόχου εκτελεστικού αποσπάσματος)

Ανθυπασπιστής Λίνος (επικεφαλής εκτελεστικού αποσπάσματος, διατάξας το «ΠΥΡ»)

Σχης Νεόκοσμος Γρηγοριάδης ( Επίτροπος παρανόμου Στρατοδικείου)

    Κρίνονται ένοχοι στην συνείδηση του Γένους των Ελλήνων, ως διαπράξαντες κατ’ εξακολούθηση τα εγκλήματα της ψευδορκίας-ψευδομαρτυρίας κατά αθώων, συμμετοχής σε εγκληματική οργάνωση, συμμετοχής σε πραξικόπημα κατά της νομίμου ελληνικής κυβερνήσεως, της εσχάτης προδοσίας κατά του Έθνους και καταδικάζονται εις ΑΙΩΝΙΟΝ ΕΘΝΙΚΟΝ  ΟΝΕΙΔΟΣ, ήτοι:

    - Διαγραφή του ονόματός τους από τις δέλτους της ελληνικής ιστορίας, οιουδήποτε βιβλίου, πάσης φύσεως κτισμάτων, τοπωνυμίων, μέσων μεταφοράς, εταιρειών, ιδρυμάτων, οργανώσεων, κλπ., και κρημνίσεως των αγαλμάτων και προτομών τους, όπου αυτές ευρίσκονται εντός της Ελληνικής Επικρατείας.

    - Αναγραφή του ονόματός τους στην βίβλο των κακοποιών ανθελληνικών πνευμάτων, των Εφιαλτών και Νενέκων  του Ελληνικού λαού, με το αιώνιο και ανεξίτηλο στίγμα του Εθνοπροδότου στην συνείδηση του Ελληνικού Έθνους!!!  

             *      

Παρουσιάσαμε το αφιέρωμα για τους έξη ελληνόψυχους πατριώτες-εθνομάρτυρες, με την ευκαιρία της συμπληρώσεως 92 ετών από της εκτελέσεώς τους, από τους βενιζελικούς εθνοπροδότες.

Για να μάθουν οι σύγχρονοι Έλληνες και δη οι ελληνόπαιδες όσα αποκρύπτει η συμβατική ιστορία του Συστήματος!

Οι λαοί που ξεχνούν την ιστορία τους είνα ανάξιοι να ζουν και δεν έχουν μέλλον!

Εμείς τιμώντες την μνήμη των Έξη εθνομαρτύρων υποσχόμεθα ότι δεν θα ξεχάσουμε την θυσία τους, και τηρούμεν 4…λεπτών σιγή με το ακολουθούν βίντεο…

                                                                 

ΤΕΛΟΣ  ΚΑΙ ΤΩ  ΘΕΩ  ΔΟΞΑ

---

1 Επιστολή Λεωνίδα.Σπαή στην εφ. «ΑΘΗΝΑΪΚΗ», 6 Μαΐου 1959.

2 Απομνημονεύματα Λεωνίδα Σπαή, σ. 362.

3 Κατά την μεταγωγή τους στον χώρο του μαρτυρίου οι εκτελεστές του εφώναζον «άντε, ρε, τελείωνε, εσένα θα περιμένουμε;»

4 «Αι αγορεύσεις του Ελληνικού Κοινοβουλίου», έκδοση "Εθνικού Κήρυκος", τ. στ΄, Αθήναι 1958.