ΤΟ ΚΥΠΡΙΑΚΟ ΖΗΤΗΜΑ: ΑΠΟ ΤΟΥΣ ΕΝΩΤΙΚΟΥΣ ΑΓΩΝΕΣ ΣΤΗΝ ΕΘΝΙΚΗ ΤΡΑΓΩΔΙΑ (1974).
                                                ΠΟΙΟΙ ΟΙ ΕΘΝΙΚΟΙ ΜΕΙΟΔΟΤΕΣ ΚΑΙ ΠΡΟΔΟΤΕΣ;

 

ΜΕΡΟΣ 7^ο

3. Η στάση των Κομμουνιστικού Κόμματος Ελλάδος (ΚΚΕ), Κομμουνιστικού Κόμματος Κύπρου (KKK) και ΑΚΕΛ κατά την διάρκεια των εθνικοαπελευθερωτικών αγώνων.1 

Μία από τις σημαντικώτερες και πολυσυζητημένες πλευρές του Εθνικοαπελευθερωτικού αγώνος υπήρξε η στάση της ηγεσίας του ΑΚΕΛ και των φανατικών Κυπρίων κομμουνιστών οι οποίοι, υπακούοντας στην ηγεσία τους, τάχθηκαν εναντίον του αγώνος, συνεργαζόμενοι ενίοτε με τους Βρετανούς (π.χ. ως καταδότες αγωνιστών). Στο σημείο αυτό θα ήταν άδικο να μην αναφερθεί η ανυπακοή μεμονωμένων ατόμων που διαφώνησαν με την ηγεσία τους, ακόμη και η περίπτωση κάποιων χωριών (π.χ. περιοχή Κακοπετριάς) όπου οι αριστεροί κάτοικοί τους όχι μόνο δεν κατέδωσαν, αλλά και φιλοξένησαν και βοήθησαν αντάρτες επικηρυγμένους από τις Βρετανικές Αρχές να διαφύγουν.

Ωστόσο, δημιουργήθηκε αναμφίβολα τεράστιο πρόβλημα στην διεξαγωγή του Αγώνα, καθ’ ότι η ΕΟΚΑ είχε να αντιμετωπίσει τρία διαφορετικά μέτωπα (Άγγλους, Τούρκους, Κύπριους κομμουνιστές). Η παράμετρος αυτή υπήρξε ίσως η πλέον οδυνηρή και με ηθικές, πέραν των άλλων, διαστάσεις, καθ’ όσον αποτελεί στην ουσία εμφύλια διένεξη που στοίχισε ζωές (συλλήψεις, βασανιστήρια και θάνατοι αγωνιστών μετά από προδοσία κομουνιστών, αλλά και εκτέλεση κομμουνιστών που κατέδωσαν αγωνιστές της ΕΟΚΑ).

Η στάση των Κυπρίων κομμουνιστών κατά την διάρκεια του εθνικοαπελευθερωτικού αγώνος, εξακολουθεί ακόμη και σήμερον να τροφοδοτεί εντάσεις στην κυπριακή κοινωνία, στην προσπάθεια του ΑΚΕΛ να αμβλύνει την σημασία της αρνητικής του στάσεως, της προδοτικής σύμφωνα με την άποψη της πλευράς αγωνιζομένων Ελληνοκυπρίων.

Δύο μαρτυρίες αξιωματούχων του αριστερού ΑΚΕΛ, σχετικά με την στάση του κομμουνιστικού κόμματος κατά τον απελευθερωτικό αγώνα 1955-59, αποτελούν ίσως τον πλέον αδιάψευστο μάρτυρα των εγκληματικών σφαλμάτων της κυπριακής αριστεράς και ουσιαστική παραδοχή του αρνητικού ρόλου που διαδραμάτισε, σε έναν αγώνα αντιαποικιακό και απελευθερωτικό. Εκείνο που βάρυνε στις αποφάσεις και στις ενέργειές του ΑΚΕΛ δεν ήταν ο χαρακτήρας αυτού του κινήματος, αλλά η σύνδεση του ονόματος του αρχηγού της ΕΟΚΑ συνταγματάρχου Γρίβα, με τον αντικομμουνιστικό αγώνα του στην Μητέρα-Πατρίδα, γεγονός όμως που εντάσσει την κυπριακή αριστερά στο πλευρό των αντιπάλων του κυπριακού αγώνα2.

Γράφει ο Ανδρέας Φάντης: «Το μεγάλο μειονέκτημα και πέρα ως πέρα αρνητικό, που βαρύνει την ηγεσία του ΑΚΕΛ –και δεν εξαιρώ τον εαυτό μου– έγκειται στο ότι κατρακύλησε σε ένα χαμηλό επίπεδο και χρησιμοποίησε για την ΕΟΚΑ και τους μαχητές της ανοίκειους, υβριστικούς χαρακτηρισμούς – προβοκάτορες, βαρελότους, ψευτοδιγενήδες και μερικούς ακόμα και πράκτορες της Ιντέλλιτζενς Σέρβις.

Το να παρασυρτεί το ΑΚΕΛ σ’ αυτόν τον κατήφορο απαράδεκτων χαρακτηρισμών και σε ιδιαίτερες ομιλίες σ’ ένα χυδαίο υβρεολόγιο, πολύ συνέτειναν οι αδυναμίες του χαρακτήρα και ο τυφλός φανατισμός του τότε Γ.Γ. της Κ.Ε. Όσοι γνώρισαν από κοντά τον Εζ. Παπαϊωάννου, οι πιο στενοί συνεργάτες του –και ο υποφαινόμενος υπήρξε ένας από αυτούς– έχουν προσωπική πείρα και “ιδίαν γνώσιν”, ότι με τον οξύθυμο χαρακτήρα του πολλές φορές με το παραμικρό γινόταν “έξω φρενών”, κραύγαζε σαν άνθρωπος “εκτός εαυτού” και χρησιμοποιούσε αδίστακτα και πληθωρικά χυδαίους χαρακτηρισμούς του πεζοδρομίου και του πλούσιου τουρκικού λεξιλογίου σ’ αυτόν τον τομέα»3.

Ο Ανδρέας Ζιαρτίδης αφηγείται ότι Έλληνας αξιωματικός ενημέρωσε τον Εζεκία Παπαϊωάννου για επικείμενη έναρξη του αγώνα της ΕΟΚΑ, το 1954. «Δεν εδόθη η πρέπουσα σημασία. Είπαν ότι αυτά είναι λόγια. Το ΑΚΕΛ υποτίμησε την πληροφορία. Το δεύτερο λάθος που κάναμε είναι ότι κρίνοντας την τακτική εκείνου του αγώνα (...) προχωρήσαμε με υβριστικούς χαρακτηρισμούς να προσβάλουμε κατά έναν πολύ σοβαρό τρόπο και τα στελέχη και τα μέλη της ΕΟΚΑ. Εκείνα περί “βαρελότων” και περί “τραμπούκων” ήταν ένα πολύ σοβαρό λάθος, το οποίο διέπραξε η ηγεσία του Κόμματός μας (...). Έγινε αργότερα αυτοκριτική για εκείνους τους χαρακτηρισμούς, αλλά η ζημιά πιστεύω πως έγινε, διότι εβάθυνε το πολιτικό χάσμα μεταξύ δεξιάς και Αριστεράς. Εχρειάσθη πολύς χρόνος, πολλή προσπάθεια για να σμικρυνθεί αυτό το χάσμα που εδημιουργήθη από εκείνο το πολύ σοβαρό λάθος, που διεπράχθη από το κόμμα μας»4.

 Το Κομμουνιστικό κόμμα Κύπρου (Κ.Κ.Κ.) ιδρύθηκε την 15.8.1926. Γενικός γραμματέας εξελέγη ο Κώστας Χριστοδουλίδης (Σκελέας). Κατά το ιδρυτικό συνέδριο ερρίφθη το σύνθημα: «Για μια ανεξάρητη ελεύθερη Κύπρο μέσα εις τα πλαίσια της Σοβιετικής σοσιαλιστικής Βαλκανικής Ομοσπονδίας». Από της ιδρύσεώς του λοιπόν το ΚΚΚ ετάχθη κατά της Ενώσεως!5. 

 Όταν το 1928 οι Άγγλοι εώρταζαν την 50ετίαν της κατοχής τους, η κεντρική επιτροπή του Κ.Κ.Κ. εξέδωσε «μανιφέστο» στο οποίον αφού κατεφέρετο κατά των Άγγλων, εκραύγαζεν: «Εμπρός για τον αγώνα υπέρ της ΑΥΤΟΝΟΜΙΑΣ..Ζήτω η ΑΥΤΟΝΟΜΙΑ». Καλούσε τον λαό να κτυπήσει τους Άγγλους αλλά και τους «προδότες» της Δεξιάς! Ως «προδότες», προφανώς, εχαρακτήριζε όλους τους Ελληνοκύπριους ενωτικούς πατριώτες, δηλαδή την συντριπτικήν πλειοψηφία του Κυπριακού Ελληνισμού.

Την ίδια στάση ετήρησε και το Κομμουνιστικό Κόμμα Ελλάδος (ΚΚΕ).

Όταν το 1929 για μία ακόμη φοράν, κυπριακή αντιπροσωπεία καταλλήλως εξουσιοδοτημένη, μεταβαίνει στην Βρεταννία και αξιοί την Ένωση, γράφει ο Ριζοσπάστης ,όργανο του ΚΚΕ (18 Νοε.1929):

«….Ποιοί φωνάζουν σήμερα για την Ένωση; Φωνάζουν όλοι οι εκμεταλλευτές, εμποροτοκογλύφοι, πλούσιοι χωριάτες, δεσποτάδες και τα τσιράκια τους ψευτοδημοσιογράφοι. Και φωνάζουν γιατί έχουν οικονομικά συμφέροντα από την Ένωση της Κύπρου με την Ελλάδα. Να που βρίσκεται η μία από τις δύο αιτίες που κάνουν τους Λανίτηδες και τους άλλους ενωτικούς τσαρλατάνους να φωνάζουν. Οι Κύπριοι φτωχοί εργάτες και αγρότες πρέπει να αγωνιστούν κατά των ντόπιων Κυπρίων εκμεταλλευτών τους, κατά των ενωτικών που τους καταπιέζουν και τους ληστεύουν και που αγωνίζονται για την παράδοσή τους υποχειρίων στον Ελληνικό ιμπεριαλισμό. Αγώνας ενάντια στην Ένωση που είναι ιμπεριαλιστικός ζυγός…».

Το 1931 είναι έτος δραματικών εξελίξεων για το Κυπριακό. Κατά τον εορτασμό της 25ης Μαρτίου μετά την προβλεπομένη δοξολογίαν στην Λεμεσό, Κύπριοι κομμουνιστές λάθρα ύψωσαν κομμουνιστικήν σημαίαν επί του ιστού του Γυμνασίου, και άρχισαν να φωνάζουν: «Κάτω η Ελλάς, κάτω η Ένωσις». Η συμπεριφορά των κομμουνιστών δεν ήταν καλύτερη κατά τον εορτασμόν στην Λευκωσία.. Μερικοί κομμουνιστές μαθητές άρχισαν να διανέμουν προκηρύξεις με τις φράσεις «Κάτω η Ένωσις».

Κατά τα Οκτωβριανά (1931) οι Κύπριοι κομμουνιστές ήσαν απόντες, αντίθετοι και υβριστές και κατήγγειλαν την πανεθνική εκείνη εξέγερση ως «Εθνικιστική, Σωβινιστική προβοκάτσια της Κυπριακής μεγαλοαστικής τάξης».

Την 14ην Απριλίου 1941 συγκροτείται στο χωρίο Σκαρίνου, μεταξύ Λευκωσίας και Λεμεσού, το ιδρυτικόν συνέδριον του Ανορθωτικού Κόμματος του Εργαζομένου Λαού (ΑΚΕΛ).

Στην προγραμματική διακήρυξη του ΑΚΕΛ περιλαμβάνεται μεταξύ των άλλων και η «αναγνώριση της Εθνικής υποστάσεως των συνοίκων στοιχείων», δηλαδή από το 1941, το ΑΚΕΛ είχε αναγνωρίσει την ύπαρξη «εθνικής μειονότητος» των Τουρκοκυπρίων!!!

Οι θέσεις του ΑΚΕΛ μετά τον 2ο Παγκόσμιο Πόλεμο επί του Εθνικού θέματος, διεκρίνοντο από μίαν θαυμαστήν προσαρμοστικότητα και ποικιλίαν. Οι Κύπριοι κομμουνιστές προσηρμόζοντο όχι συμφώνως προς τις εθνικές ανάγκες και τους στόχους του εθνικοαπελευθερωτικού αγώνος, αλλά συμφώνως προς τις εντολές που ελάμβαναν από την Σοβιετικήν Μόσχα!!!

Το 1945 «ποθεί» την Ένωση και απορρίπτει την ανεξαρτησία. Το ίδιο έτος φθάνει στην Κύπρο από το …καπιταλιστικό Λονδίνο ο Εζεκίας Παπαϊωάννου. Προετοιμασμένος και εκπαιδευμένος από τους Άγγλους κατακτητές. Οι Κύπριοι κομμουνιστές, τότε, εταλαντεύοντο πάντοτε μεταξύ Ενώσεως και αυτονομίας.     

Η αρχαιοτέρα και εγκυροτέρα των Κυπριακών εφημερίδων η «Ελευθερία» έγραφε για την «γκρίζα» στάση του ΑΚΕΛ: «Με τας διαθέσεις και αντιλήψεις του Κυπριακού Κομμουνισμού, είναι αδύνατον να θεμελιωθεί Ενωτικόν μέτωπον και να ευδοκιμήση ο Κυπριακός αγών».

Τον Σεπτέμβριο του 1947 το Ε΄ Παγκύπριον Συνέδριον του ΑΚΕΛ, αποφασίζει πανηγυρικώς πλήρη αλληλεγγύη προς τους συμμορίτες του προδοτικού ΕΑΜ-ΕΛΑΣ, αφού αρκετούς μήνες  πριν είχε διενεργήσει εράνους και είχε συλλέξει χρήματα και είδη ρουχισμού-διατροφής που απέστειλε στον στρατόν του «δοξασμένου Μάρκου (Βαφειάδη)». Αποτέλεσμα της προδοτικής στάσεως του ΑΚΕΛ ήταν η άμεση αντίδραση της Συνομοσπονδίας Εργατών Κύπρου, η οποία σε ανακοίνωσή της προς τον λαόν της Λεμεσού κατήγγειλε μεταξύ άλλων και τα εξής:  

«Μακριά από τα σχέδια των εθνοπροδοτών πουλημένων, των οργάνων των εχθρών του λαού μας οι οποίοι εργάζονται με κάθε τρόπον για να υποτάξουν την Ελλάδα στους Σλάβους και στον κομμουνισμόν…..Αύριον Κυριακήν θα χυθούν στους δρόμους για να κάνουν έρανο να μαζέψουν χρήματα να στείλουν στην Ελλάδα, στους πληρωμένους αντάρτες του ΕΑΜ, στους προδότες εγκληματίες του Έθνους, στους Βούλγαρους και στους Αλβανούς οι οποίοι κατασφάζουν τους αδελφούς μας Έλληνες…..ΟΥΤΕ ΔΕΚΑΡΑ ΓΙΑ ΤΟΥΣ ΛΗΣΤΕΣ ΚΑΙ ΤΟΥΣ ΒΟΥΛΓΑΡΟΥΣ….ΖΗΤΩ Η ΕΘΝΙΚΗ ΦΑΛΑΓΓΑ ΓΙΑ ΤΗΝ ΛΕΥΤΕΡΙΑ ΜΑΣ ΚΑΙ ΓΙΑ ΤΗΝ ΕΝΩΣΗ ΜΑΣ».

Το 1948 το ΑΚΕΛ συμμετείχε μαζί με την Παράταξη Εθνικής Συνεργασίας στη σύσκεψη, τη λεγόμενη Διασκεπτική, που διοργάνωσαν οι Βρετανοί αποικιοκράτες, με θέμα την παροχή μιας τύποις αυτοκυβέρνησης στην Κύπρο. Παρότι το ΑΚΕΛ δε συμφώνησε με τις βρετανικές προτάσεις, λόγω της συμμετοχής του δέχτηκε συκοφαντική επίθεση («εθνοπροδότες» κ.λπ.) από όλες τις αστικές ελληνοκυπριακές πολιτικές δυνάμεις. Η ηγεσία του ΚΚΕ άσκησε αυστηρή κριτική για εγκατάλειψη της θέσης περί «ενώσεως». Αυτήν την κριτική αποδέχτηκε το ΑΚΕΛ και επίσημα στο 6ο Συνέδριό του (27-28.8.1949) και λίγο νωρίτερα με Απόφαση Ολομέλειας της ΚΕ του, που δημοσιεύτηκε στις 8.3.1949.

Το 1949 ο Εζεκίας Παπαϊωάννου, ο σκληρότερος και θρασύτερος από τους «Κύπριους» κομμουνιστές με αφορμή την επίσκεψη του μητροπολίτου, τότε, μετέπειτα αρχιεπισκόπου Μακαρίου στην Ελλάδα, επικρίνει λυσσωδώς τις επαφές του με τους Έλληνες αδελφούς, και τον χαρακτηρίζει «υπηρέτη των Αγγλοαμερικανών που εξυπηρετεί την μοναρχοφασιστική κυβέρνηση των Αθηνών»6.

Την 10ην Δεκ.1949 το ΑΚΕΛ διακηρύττει υποκριτικώς ότι τάσσεται υπέρ της Ενώσεως της Κύπρου μετά της Ελλάδος αλλά οι σαρκαστικές δηλώσεις του Εζεκία Παπαϊωάννου στις 25 Μαρτίου 1950, περί εθνικού κέντρου των Αγγλοαμερικανών στις Αθήνες και επιβεβλημένης πάλης ενάντια στο μοναρχοφασιστικό καθεστώς της Αθήνας, αποκαλύπτουν το αληθινό πρόσωπο του ΑΚΕΛ.

Μετά το εκπληκτικόν αποτέλεσμα του ενωτικού δημοψηφίσματος (12 Ιανουαρίου 1950), το ΑΚΕΛ επιχειρεί να εκμεταλλευθεί κομματικώς το δημοψήφισμα και το ερμηνεύει ως «Σαρωτική ήττα για το ξενικό ιμπεριαλιστικό καθεστώς και τους λακέδες του».

Το 1951 το ΑΚΕΛ θεωρεί αντεθνικήν την ενωτικήν πολιτικήν του Μακαρίου7 και το 1952 κατηγορεί τον Μακάριον ότι είναι: «πλασιέ των ιμπεριαλιστικών επιδιώξεων στην Κύπρο».8

Κατά την μετά το δημοψήφισμα περίοδον οι Κύπριοι κομμουνιστές υπενόμευαν και καθύβριζαν τον Μακάριον με αποτέλεσμα ο Μακάριος σε συνέντευξή του προς αντιπροσώπους ξένων εφημερίδων να κατηγορήσει εμμέσως πλην σαφώς το ΑΚΕΛ ότι έχει υπόπτους σχέσεις με την Αγγλικήν Κυπριακήν Κυβέρνηση.9

Την 1ην Απριλίου 1955 ξεκίνησε ο εθνικοαπελευθερωτικός αγώνας της ΕΟΚΑ. Από την πρώτη στιγμή της εθνικής εξεγέρσεως κατά του κατακτητού, το ΑΚΕΛ με ανακοίνωση του πολιτικού γραφείου του, την κατεδίκασε και ουσιαστικώς συνεμμάχησε με τους Τούρκους και τον κατακτητή….Η ανακοίνωση κατέληγε:

«Ο Πατριωτικός κυπριακός λαός δεν έχει καμμία σχέση μ’ αυτές τις τρομοκρατικές πράξεις….Το ΑΚΕΛ για άλλη μια φορά απευθύνεται προς ολόκληρο τον πατριωτικό κυπριακό λαό και τον καλεί α/Να δυναμώσει την πατριωτική του επαγρύπνηση……από κάθε προβοκάτσια, διαστρέβλωση, δυσφήμηση και κτύπημα, β/Να απομονώσει πάρα πέρα τους διασπαστές….γ/ Συσπειρωμένος να συνεχίσει…ενάντια στα καταπιεστικά μέτρα των αποικιστών για την λευτεριά, την ειρήνη και την επιβίωσή του..» 

Με ποια άλλα μέτρα εκτός από τον ένοπλον αγώνα των Κυπρίων πατριωτών της ΕΟΚΑ θα αντιμετώπιζε το ΑΚΕΛ τους κατακτητές;

Ποτέ δεν μας εξήγησε τι είδους αγώνα εννοούσε κατά των αποικιοκρατών και ποτέ δεν έπεισε ότι επιθυμούσε να αντισταθεί στα καταπιεστικά μέτρα των αποικιστών, όπως τους χαρακτήριζε στην ανακοίνωσή του.. 

Ο κυριώτερος λογος για τον οποίον το ΑΚΕΛ όχι απλώς διεφώνησε με τον ένοπλο αγώνα της ΕΟΚΑ αλλά συστηματικώς τον υπονόμευσε και τον επρόδωσε, συνεργαζόμενο αφανώς, με τον κατακτητή και συμπορευόμενο με τους Τουρκοκυπρίους, ήταν η διαφωνία του με την αυτοδιάθεση που ήταν και ο αρχικός σκοπός της εξεγέρσεως του 1955 και η βεβαιότητα, της δια της αυτοδιαθέσεως, Ενώσεως με την μητέρα Ελλάδα.

Όμως το ΑΚΕΛ και το ΚΚΕ, απέρριψαν αυτόν τον σκοπό και ετάχθησαν υπέρ της χωριστής αυτοδιαθέσεως των Τουρκοκυπρίων και υπέρ του δικαιώματός τους να αποχωρισθούν από τους Ελληνοκυπρίους, την στιγμήν που οι τουρκοκύπριοι ήσαν απλώς μία μουσουλμανική κοινότητα, ούτε καν τουρκοκυπριακή μειονότητα.

Στις 24 Απριλίου 1955, ο Νέος Δημοκράτης, όργανο του ΑΚΕΛ δημοσίευσε στην πρώτη σελίδα την ακόλουθη ανακοίνωση:

 

Κατά το ΚΚΕ και τους Κύπριους κομμουνιστές, Το 1955 όσοι αγωνίζονταν για την Ένωση, δηλαδή η συντριπτική πλειοψηφία των Ελλήνων σε Ελλάδα και Κύπρο, ήσαν Εθνοπροδότες, ιμπεριαλιστές και πατριδοκάπηλοι και η Ελλάδα ήταν υποδουλωμένη και όχι ελεύθερη!!! Δηλαδή Ελεύθερη Ελλάδα και ελεύθερη Κύπρος σήμαινε για τους κομμουνιστές Σοβιετικοποιημένη/ Κομμουνιστικοποιημένη Ελλάδα και Κύπρος!!!

Τις αντεθνικές αυτές θέσεις του ΚΚΕ και του ΚΚΚ (ΑΚΕΛ), από τότε μέχρι σήμερα, ΔΕΝ έχουν αποκηρύξει οι νυν ηγεσίες του ΚΚΕ και του ΑΚΕΛ…

Στις 30 Απριλίου και 1η Μαϊου 1955 ο Νέος Δημοκράτης δημοσίευσε σε δύο συνέχειες το άρθρο του Γ.Γ. του ΚΚΕ Νίκου Ζαχαριάδη το οποίου υιοθέτησε το ΑΚΕΛ και χαρακτήρισε «βαρυσήμαντο».

Με το άρθρο του ο Ζαχαριάδης τάσσεται ξεκάθαρα υπέρ της διχοτομήσεως της Κύπρου.

«Όταν λέμε αυτονομία, εννοούμε πολιτική αυτοδιοίκηση,δηλαδή εδαφική,οικονομική, κοινωνική,  κρατική, εκπολιτιστική,εκπαιδευτική, θρησκευτική αυτοδιάθεση..». Με άλλα λόγια ΔΙΧΟΤΟΜΗΣΗ!!!

Η Ακελική ηγεσία:

.Απεδέχθη, χειροκρότησε και εμιμήθη την εφιαλτικήν πολιτικήν του ΚΚΕ και του ΚΚΚ.

.Χαρακτήρισε μειονότητα την μειοψηφία των τουρκόφωνων μουσουλμάνων της Κύπρου και δέχθηκε εξ αρχής ίσα δικαιώματα και διχοτόμηση της νήσου!!!

.Χαρακτήρισε τους τούρκους εισβολείς αδέλφια της που έσωσαν την Κύπρο από την Ελληνική χούντα !!!

.Αντί να βάλλει κατά των τούρκων εισβολέων, έστρεψε τα δηλητηριώδη βέλη της κατά ελλαδιτών και ελληνοκυπρίων πατριωτών τους οποίους κατηγόρησε ως υπευθύνους της εισβολής.

.Κατεπολέμησε το δόγμα του ενιαίου αμυντικού χώρου Ελλάδος-Κύπρου.

.Απεμπόλησε πρώτη την διαπραγματευτική αρχή της εισβολής-κατοχής της Κύπρου και εδέχθη την διεξαγωγή συνομιλιών σε ισότιμη βάση με τον εκπρόσωπο των …Τουρκοκυπρίων.

Ποίοι λοιπόν, προετοίμασαν, επεδίωξαν και συνέβαλλαν παντοιοτρόπως στην διχοτόμηση της Κύπρου; Τα γεγονότα μέχρι την 21^ην Απριλίου, όταν η «Χούντα» ήταν ανύπαρκτη ιστορικώς, καταδεικνύουν σαφέστατα και επιβεβαιώνουν ως ενόχους τους Ελλαδίτες εξουσιαστές και την προδοτική ηγεσία του Κομμουνιστικού κόμματος Κύπρου (ΑΚΕΛ)!

Την ίδια ακριβώς γραμμή ακολούθησαν ΚΚΕ και ΑΚΕΛ κατά την διάρκεια και μετά την εισβολή .των τούρκων το 1974.

Επί της προεδρίας του αρχηγού του ΑΚΕΛ, Δημ. Χριστόφια, που διεδέχθη με βία, τρομοκρατία, με πακτωλό «ριαλίων» προς ριψάσπιδες, μειοδότες και προδότες Ελλαδίτες και Κυπρίους, με αδιαφανείς και νόθες εκλογικές διαδικασίες, τον αείμνηστο Τάσσο Παπαδόπουλο, προετοιμάστηκε το έδαφος για την οικονομική κρίση στην Κύπρο και την ακολουθήσασα οικονομική και πολιτική υποδούλωσή της στα αφεντικά του ΔΝΤ και της Ε.Ε.

                                                                           Συνεχίζεται

---

1 Ο Σύγχρονος Εφιάλτης του Έθνους, Φώτης Παπαφώτης, 1996, Λάρνακα, Κύπρος)

2 ΙΩΑΝΝΑ-ΜΑΡΙΑ (ΙΩ) ΚΑΛΟΓΕΡΟΠΟΥΛΟΥ, Ο ΚΥΠΡΙΑΚΟΣ ΑΓΩΝΑΣ 1955-1959 και η διαμόρφωση του αποτελέσματος ως συνέπεια των ελληνοκυπριακών χειρισμών και της εξωτερικής πολιτικής της Ελλάδας, της Αγγλίας και της Τουρκίας. Από το αίτημα για Ένωση στις Συμφωνίες Ζυρίχης – Λονδίνου, ΜΕΛΒΟΥΡΝΗ 2009.

Η μελέτη είναι μια πανεπιστημιακή εργασία (2008), η οποία αξιολογήθηκε με τον βαθμό Άριστα, της φοιτήτριας του Πανεπιστημίου Πειραιώς – Τμήμα Ευρωπαϊκών και Διεθνών Σπουδών Ιούς Καλογεροπούλου στα πλαίσια του μαθήματος της Διπλωματικής Ιστορίας με διδάσκοντα καθηγητή τον Ηλία Ηλιόπουλο.

3 «Φιλελεύθερος», 25.5.1992---- Ανδρέας Φάντης (1919-2012). Τον Απρίλη του 1941 πήρε μέρος στη σύσκεψη της Σκαρίνου, στην οποία ιδρύθηκε το ΑΚΕΛ. Εκλέχθηκε μέλος της Κεντρικής Επιτροπής, του Πολιτικού Γραφείου και της Κεντρικής Γραμματείας. Διετέλεσε Επαρχιακός Γραμματέας του ΑΚΕΛ Αμμοχώστου, Κεντρικός Οργανωτικός Γραμματέας του ΑΚΕΛ, από το 1960 μέχρι το 1986 Βοηθός ΓΓ της ΚΕ του ΑΚΕΛ. Από το 1962 μέχρι το 1977 υπήρξε Διευθυντής της εφημερίδας Χαραυγή. Από το 1970 μέχρι το 1991 υπήρξε Βουλευτής Αμμοχώστου. 
4 Π. Παιονίδη: «Ανδρέας Ζιαρτίδης. Χωρίς φόβο και πάθος», σελ. 73-75.

Ανδρέας Ζιαρτίδης (1919-1997): Συνδικαλιστής και πολιτικός. Υπήρξε μέλος του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου έως το 1991. Διετέλεσε Γενικός Γραμματέας της Παγκύπριας Εργατικής Ομοσπονδίας (ΠΕΟ) από το 1943 έως το 1986.

Ενεγράφη για πρώτη φορά στο εκτός νόμου Κομμουνιστικό Κόμμα της Κύπρου το 1939 και έγινε μέλος της αριστερής πτέρυγας του ΑΚΕΛ το 1941 μετά την ίδρυσή του. Διετέλεσε Γενικός Γραμματέας της Επιτροπής Παγκύπριας Συντεχνίας, το πρώτο συντονιστικό όργανο των συνδικάτων στην Κύπρο και ο πρόδρομος της ΠΕΟ. Είχε κατηγορηθεί μαζί με όλα τα μέλη της Επιτροπής για ανατρεπτικές ενέργειες και εξέγερση κατά της αποικιοκρατίας και καταδικάστηκε σε 18 μήνες φυλάκισης το 1946.

Ο Ανδρέας Ζιαρτίδης συμμετείχε ως εκπρόσωπος του κυπριακού συνδικαλισμού στο ιδρυτικό συνέδριο της Παγκόσμιας Συνδικαλιστικής Ομοσπονδίας (ΠΣΟ) που πραγματοποιήθηκε το 1945 στο Λονδίνο.

Στις αρχές της δεκαετίας του ενενήντα ο ίδιος, μαζί με άλλους στο ΑΚΕΛ ηγεσία, διαφώνησε με την γραμμή που ακολούθησε το Κόμμα και απολύθηκε από την θέση του από την ηγεσία του. Αυτό οδήγησε στην αποχώρησή του από το ΑΚΕΛ και ο ίδιος μαζί με άλλους ίδρυσαν ΑΔΗΣΟΚ (Ανανεωτικό Δημοκρατικό Σοσιαλιστικό Κόμμα), ένα ρεφορμιστικό αριστερό κόμμα.το οποίο αργότερα συγχωνεύθηκε με το κίνημα των Ελευθέρων δημοκρατών (που ιδρύθηκε από τον πρώην Πρόεδρο της Κύπρου Γιώργο Βασιλείου) και σχημάτισε ένα νέο κόμμα των Ενωμένων Δημοκρατών.

5 Πριν από  την ίδρυση του Κομμουνιστικού Κόμματος Κύπρου (KKK), στην Κύπρο δρούσαν κομμουνιστές που είχαν επικεφαλής τον Ελλαδίτη γιατρό Νικόλα Οθ. Γιαβόπουλο, και μέλος του KKE. Τον Γιαβόπουλο διαδέχτηκε ο Κώστας Χριστοδουλίδης (Σκελέας), ενώ λίγο αργότερα ο επίσημα καθιερωθείς ως αρχηγός του KKK Χαράλαμπος Βατυλιώτης ή Βάτης, προκήρυξε το Ιδρυτικό Συνέδριο του Κόμματος που έγινε στη Λεμεσό. Γενικός Γραμματέας εκλέχτηκε ο Κώστας Σκελέας. Το ΚΚΚ ήταν τμήμα της Κομμουνιστικής Διεθνούς και καθοδηγούνταν από το ΚΚΕ. Στο καθοδηγητικό όργανο του Κόμματος συμμετείχαν οι Τεύκρος Ανθίας, Κώστας Κόνωνας, Χρίστος Χριστοδουλίδης, Κατίνα I. Νικολάου, Μάρκος Μαρκουλής, Χρίστος Σαββίδης κ.ά. Στις 14.4.1941 πραγματοποιήθηκε στη Σκαρίνου το Ιδρυτικό Συνέδριο του Ανορθωτικού Κόμματος του Εργαζόμενου Λαού - ΑΚΕΛ. Πηγή: Φιφής Ιωάννου, Ετσι άρχισε το Κυπριακό. Στα χνάρια μιας δεκαετίας (1940-1950). Σχέσεις ΑΚΕΛ - ΚΚΕ στα χρόνια του εμφυλίου, σελ. 14,15, 35, εκδ. «Φιλίστωρ» - «Πάραλος», Αθήνα, 2005

6 εφ. «Θεωρητικός Δημοκράτης»,Δεκ.1949,τεύχος 3- Σπύρος Παπαγεωργίου, ΑΚΕΛ το άλλο ΚΚΕ,1984, Σ.154-155.

7 Νέος Δημοκράτης, 23 Μαϊου 1951.

8 Θεωρητικός Δημοκράτης, τεύχος 8-9, Αύγ-Σεπτ.1952.

9 6η Απριλίου 1951, Ξενοδοχείον Μεγ.Βρετταννία. - ο.α. Σπ. Παπαγεωργίου,…σ. 265-267.