ΤΟ ΚΥΠΡΙΑΚΟ ΖΗΤΗΜΑ: ΑΠΟ ΤΟΥΣ ΕΝΩΤΙΚΟΥΣ ΑΓΩΝΕΣ ΣΤΗΝ ΕΘΝΙΚΗ ΤΡΑΓΩΔΙΑ (1974). ΠΟΙΟΙ ΟΙ ΕΘΝΙΚΟΙ ΜΕΙΟΔΟΤΕΣ ΚΑΙ ΠΡΟΔΟΤΕΣ;

ΜΕΡΟΣ 15^ο

7. Τα γεγονότα από ανακηρύξεως της Κυπριακής Δημοκρατίας μέχρι την Τουρκική εισβολή το 1974 (Συνέχεια 14^ου μέρους).

γ. Ο μύθος του Πολυτεχνείου-17 Νοεμβρίου 1973  (Συνέχεια 14^ου μέρους) 1

Από τα προαναφερθέντα φαίνεται ξεκάθαρα η ανάμειξη των Ταλμουδιστών Ιουδαίων, αυτών που αυτοαποκαλούνται «Σιωνιστές», στον "αντιστασιακό" αγώνα των φοιτητών κατά της Δικτατορίας στην Ελλάδα. Όμως η Ιουδαιοταλμουδική («Σιωνιστική») διείσδυση που δεν περιορίστηκε μόνο στην υποτιθέμενη φοιτητική αντίσταση στο Πολυτεχνείο, ΟΥΔΟΛΩΣ θίγεται από τους ομιλητές, παρουσιαστές ή σχολιαστές των γεγονότων κατά την επέτειον εορτασμού της «εξεγέρσεως» του Πολυτεχνείου.

Το παρόδοξον είναι ότι οι εν Ελλάδι πανούργοι ως οι όφεις, Ταλμουδιστές Ιουδαίοι, κατά την περίοδο της Δικτατορίας τάσσονταν υπέρ της 21^ης Απριλίου.

    Μετά την μεταπολίτευση, το Σύστημα καθιέρωσε τριήμερον εορτασμόν, 15-16-17 Νοεμβρίου, κάτι σαν «εθνική γιορτή»  για την υποτιθέμενη «αυθόρμητη» εξέγερση των φοιτητών στο Πολυτεχνείο, προς τιμήν «των πεσόντων» κατά την εξέγερση.

Πάσης φύσεως καρεκλοκένταυροι, χλευαστές του Έθνους, Ευρωλάγνοι, αδαείς περί την ιστορίαν πολίτες, αμετανόητοι νέο-σταλινικοί/μπολσεβίκοι, σύγχρονοι εφιάλτες και ωτακουστές του Συστήματος (Πολιτικοί, στρατιωτικοί, ηθοποιοί, καλλιτέχνες, συνδικαλιστές, δημοσιογράφοι κ.λπ.)  τιμούν τους  «νεκρούς φοιτητές του πολυτεχνείου».

Οι επίσημοι καταθέτουν στεφάνια, ενώ αρκετοί συμπολίτες μας σπεύδουν συν γυναιξί και τέκνοις, γονυκλινείς να αφήσουν ένα λουλούδι στην ασώματη κεφαλή του Σβορώνου, συγχέοντας τους αναφερόμενους στην μαρμάρινη πλάκα (φοιτητές που έπεσαν επί κατοχής) με τους ανύπαρκτους νεκρούς σπουδαστές στο πολυτεχνείο.  Πάντα βέβαια εν μέσω ύβρεων, χλευασμών, ασχημιών, άλλων απρεπών πράξεων ακόμη και βεβηλώσεως των ελληνικών συμβόλων.

Ποια είναι η αλήθεια για το Πολυτεχνείο;

Πόσοι εφονεύθησαν εντός του Πολυτεχνείου και πόσοι εκτός κατά τα γεγονότα του Νοεμβρίου 1973;

Όσοι εφονεύθησαν εκτός του Πολυτεχνείου βεβαιώθηκε ότι υπήρξαν θύματα οργάνων της τάξεως του Απριλιανού καθεστώτος; Εάν όχι έγινε ενδελεχής έρευνα για να αποκαλυφθούν οι πραγματικοί δολοφόνοι;

Παραθέτουμε μερικά επίσημα έγγραφα και ορισμένες δηλώσεις αξιωματούχων της εποχής, που όλοι τους ανήκουν στο αντιχουντικό και αντιστασιακό στρατόπεδο: 

(1). «…Το πολυτεχνείο υπήρξε μία ευγενική θαρραλέα δημοκρατική εκδήλωση της Νεολαίας. Μόλις όμως εκδηλώθηκε και στέριωσε, κατά την τακτική που δίδαξε ο Λένιν, υπερφαλαγγίστηκε από το ΚΚΕ και τα συνθήματα από συνθήματα Δημοκρατίας έγιναν συνθήματα κομμουνισμού. Το πολυτεχνείο όχι μόνο δε έρριξε την Δικτατορία αλλά την δυνάμωσε….Τιμώ λοιπόν ειλικρινά και βαθύτατα την πρωτοβουλία και τον ηρωισμό των νέων που ξεκίνησαν αυτό το κτύπημα. Αλλά για να το τιμήσω, νομίζω πως πρέπει να πω αυτό που πιστεύω ότι είναι αλήθεια. Δεν είμαι διατεθειμένος λόγω επιμόνου συνθηματολογίας λόγω ανυπάρκτων….«πολυαρίθμων νεκρών» να βοηθήσω και εγώ στην θεσμοποίηση μια ψεύτικης ιστορίας…».2

(2). «…Όταν έγινε το πολυτεχνείο, ούτε πήγα επί τόπου, ούτε συγκινήθηκα. Από την πρώτη στιγμή κατάλαβα ότι αυτά τα πεζοδρομιακά ξεσπάσματα δεν κλόνιζαν την δικτατορία και ότι όπως στα χρόνια της κατοχής, υποκρύπτανε κομμουνιστικές επιδιώξεις επικίνδυνες για το μέλλον...…Έχω την συνείδηση μου ήσυχη ότι δεν συνήργησα στην κατασκευή του μύθου του Πολυτεχνείου. Λυπάμαι τα 5-6 παιδιά που σκοτώθηκαν έξω και μακριά, διότι μέσα στο Πολυτεχνείο δεν σκοτώθηκε κανείς. Η σκληρότερη δικτατορία που ακολούθησε, θα διαρκούσε πολύ ακόμη, αν δεν την έριχνε η εγκληματική ηλιθιότητα της απόπειρας κατά του Μακαρίου…».3  

 (3). «…Θα έλθη όμως κάποτε η ώρα που η υπόθεση «Πολυτεχνείο» θα μελετάται από τους ιστορικούς, τους κοινωνιολόγους και τους ψυχιάτρους ως μία από τας χαρακτηριστικοτέρας αποδείξεις της ηθικής και πνευματικής καταπτώσεως της εποχής μας...»4

(4). Σύμφωνα με το από 14 Οκτωβρίου 1974 πόρισμα του  ενεργήσαντος  την προκαταρκτικήν εξέτασιν Εισαγγελέως Πρωτοδικών Δημητρίου Τσεβά, ουδείς φοιτητής εφονεύθη εντός του Πολυτεχνείου.5

Στο πόρισμά του ο  εισαγγελέας και συγκεκριμένα στο  κεφάλαιο Απολογισμός Γεγονότων, γράφει μεταξύ των άλλων και  για τις προσπάθειες που κατέβαλε για  να εξακριβώσει τον αριθμό των νεκρών: «Σύντονοι κατεβλήθησαν προς την κατεύθυνσιν ταύτην  προσπάθειαι  και πέραν των αμέσως η εμμέσως περιερχομένων εις γνώσιν μου, έκκλησις δια του Τύπου δημοσία διετυπώθη, όπως καταγγελθώσιν ή αναφερθώσι περιπτώσεις θανάτων ή και εξαφανίσεων ατόμων συνεπεία των γεγονότων του Πολυτεχνείου. Και είναι αληθές ότι ουδέν περιστατικόν κατηγγέλθη».

Επίσης στο ίδιο κεφάλαιο του πορίσματος αναφέρει επί λέξει: «Περί πάντων τούτων, όμως, αναλυτικώτερον, ως ακολούθως, αφού προηγουμένως τονισθεί ότι ουδείς απολύτως εκ των σπουδαστών του Πολυτεχνείου εφονεύθη κατά το ανωτέρω τριήμερον (οράτε υπ’ αριθ. 33437 /11-10-74 έγγραφον της Συγκλήτου του Πολυτεχνείου προς υμάς)…..».

(5). Ο εισαγγελέας Τσεβάς κατά την έρευνά του ζήτησε  από την Σύγκλητο του Ε.Μ.Π.  να του γνωρίσει πόσοι ήταν οι νεκροί μέσα στο Πολυτεχνείο     και η Σύγκλητος  με την   υπ’ Αριθ. 33437 αναφορά της, την 11/10/1974, τον ενημερώνει ότι κανένας σπουδαστής δεν σκοτώθηκε μέσα στο Πολυτεχνείο   κατά το τριήμερο 14-17 Νοεμβρίου 1973.

(6). Ο ίδιος ο πρύτανης του Πολυτεχνείου κατά τα γεγονότα Κ. Κονοφάγος κατέθεσε ως μάρτυς στις 20/1/1975, στο πενταμελές Εφετείο Αθηνών, ότι μέσα στο Πολυτεχνείο δεν σκοτώθηκε κανείς φοιτητής και τα ίδια βεβαιώνει και στο βιβλίο του «Η Εξέγερση του Πολυτεχνείου» (1982), με την προσθήκη ότι ούτε κανείς άλλος πολίτης έχασε την ζωή του μέσα στο Πολυτεχνείο.

Το ύποπτο όμως είναι ότι ο κ. Τσεβάς απέθανε αιφνιδίως  και αμέσως μετά ανακοινώθηκε ότι το πόρισμά του….χάθηκε. Άλλο ένα …δημοκρατικό θαύμα της Μεταπολιτεύσεως.

(7). Επειδή έως το 1981, παρά τις φιλοτιμότατες προσπάθειες της «Καραμανλικής Δεξιάς», δεν κατέστη δυνατόν να «εξευρεθούν» οι «νεκροί του Πολυτεχνείου», η σοσιαλιστική κυβέρνηση του Ανδρέα Παπανδρέου επαναφέρει το θέμα, αναθέτοντας στον Αστυνομικό Διευθυντή Γεώργιο Σαμπάνη να τους «αποκαταστήσει». Να σημειωθεί εδώ, ότι ο κ. Σαμπάνης είχε διωχθεί από το Απριλιανό καθεστώς και επανήλθε στο σώμα μετά την Μεταπολίτευση.

Το πόρισμα του Αστυνομικού Διευθυντού πραγματικός καταπέλτης εναντίον του ψεύδους, καταρρίπτει για μία ακόμη φορά τον Μύθο του Πολυτεχνείου που έπλασε το Σύστημα για να θάψει τις μειοδοτικές/προδοτικές ενέργειες  Ελλαδιτών και ξένων στο Εθνικό Ζήτημα της Κύπρου, και να καλύψει τους πραγματικούς υπευθύνους της Κυπριακής τραγωδίας!

Το πόρισμα του Αστυνομικού Διευθυντού Γεώργιου Σαμπάνη επί κυβερνήσεως Ανδρέα Παπανδρέου (κυκλοφορεί ελεύθερα στο Διαδίκτυο), αποκαλύπτει ότι δεν υπήρξε κανένας νεκρός εντός του Πολυτεχνείου! Υπήρξαν 12 νεκροί εκτός του Πολυτεχνείου χωρίς να αποδεικνύεται η σχέση τους με την εξέγερση. Δώδεκα άτυχοι συμπατριώτες μας που έχασαν την ζωή τους την ταραγμένη εκείνη περίοδο, πιθανώτατα από τα πυρά των ελευθέρων σκοπευτών που είχαν εγκαταστήσει σε διάφορα σημεία των Αθηνών, οι αγγλοαμερικανικές μυστικές υπηρεσίες, με έγκριση ή συνεργασία των τότε Ελλαδιτών μειοδοτών-προδοτών, που εκινούντο εντός και εκτός Πολυτεχνείου!

Κανένας νεκρός εντός του Πολυτεχνείου!.

Που να ήξεραν οι δύσμοιροι νεκροί ότι ο θάνατός τους θα ηρωοποιούσε κι άλλους, ενώ αυτοί οι «άλλοι» άξιζαν για την προδοσία τους την εσχάτη των ποινών, οι οποίοι απέκτησαν «αντιστασιακά εύσημα», πλούτη, ανώτατα πολιτικά και πολιτειακά αξιώματα και έκτισαν πολιτικές καριέρες για τους ίδιους και τους απογόνους τους!

(8). Ένας από τους βασικούς οργανωτές και τιμητές της επετειακής εορτής του Πολυτεχνείου είναι το ΚΚΕ. Ας δούμε ποιά ήταν η τότε γνώμη του ΚΚΕ : «Παρά τις αφηνιασμένες προσπάθειες της χουντικής ΚΥΠ και των πληρωμένων πρακτόρων της να διαστρέψουν την πορεία και το περιεχόμενο της εξέγερσης, καταγγέλλουμε την προσχεδιασμένη εισβολή στο χώρο του Πολυτεχνείου την Τετάρτη, 14 του Νοέμβρη, 350 περίπου οργανωμένων πρακτόρων της ΚΥΠ [...] με σκοπό να προβάλλουν με κάθε μέσο τραμπουκισμού και προβοκάτσιας γελοία και αναρχικά συνθήματα που δεν εκφράζανε την στιγμή και τις συγκεκριμένες δυνάμεις»6.

Δηλαδή κατά την γνώμη του ΚΚΕ, η ΚΥΠ ευθύνεται για την εξέγερση στο Πολυτεχνείο. Μα η Ελλαδική ΚΥΠ ήταν παράρτημα της CIA και συνεργάτης της Ισραηλινής Μοσάντ! Γιατί δεν αναφέρουν τους πραγματικούς οργανωτές και υποκινητές της φοιτητικής εξεγέρσεως; Που να τολμήσουν όμως να τις αναφέρουν. Κάτι τέτοιο θα ισοδυναμούσε με ανυποταξία και απείθεια στις εντολές των αφεντικών τους που ήσαν τότε τα ίδια για τους υπερατλαντικούς και τους σοβιετικούς δυνάστες! 

(9) Στην μαρμάρινη πλάκα ( την οποίαν απεκάλυψεν ο Ανδρέας Παπανδρέου ως Πρωθυπουργός το 1988) και η οποία εναπετέθη πλησίον της μεγάλης ασώματης κεφάλας του Σβορώνου, στο χώρο «της θυσίας» στο Πολυτεχνείο, τελικώς έχουν αναγραφή δεκαοκτώ ονόματα με την μισοσβυσμένη πλην όμως αναγνώσιμη, διευκρινιστική περιγραφή, «Φοιτητές που έδωσαν την ζωή τους για τα ιδανικά της Εθνικής Αντίστασης 1941-1944».

Δηλαδή ελλείψει, ευτυχώς, θυμάτων, στον αποκαλούμενο «ιερό χώρο » θυσίας των φοιτητών, μάλλον χώρο θυσίας των φανταστικών νεκρών αγωνιστών, θυσιαστήριον βωμόν της λογικής και της αλήθειας, επιστρατεύθησαν οι φοιτητές του 1941-1942!! .

(10). Τέλος χαρακτηριστικότατο περιστατικό για το γελοίο της υποθέσεως «νεκροί του Πολυτεχνείου» αποτελεί η υπόθεση της «Ηλένιας». Το απύθμενο ψεύδος της «Ηλένιας»  απεκαλύφθη, νωρίς, δείχνοντας έτσι την βιασύνη του πολιτικού κόσμου της Μεταπολιτεύσεως, να εφεύρει τους ήρωες του. Η Νεοζηλανδή Νάνσι Κρίντλαντ όμως  αντελήφθη τους αρχιψεύτες και απατεώνες εγκαίρως. Το γνωστό τότε φωτομοντέλο της φωτογραφίας, παρουσιάστηκε ως νεκρή φοιτήτρια του Πολυτεχνείου από τον Γιάννη Ηλιόπουλο, μαθητή της Ηλεκτρονικής σχολής, ισχυριζόμενος ότι ήταν το κορίτσι του και λεγόταν «Ηλένια».

Η ....διαφήμιση της «νεκρής»

Ηλένιας του …Πολυτεχνείου

Η απάτη αποκαλύφθηκε σύντομα και ο νεαρός τιμωρήθηκε με 8μηνη φυλάκιση. Βέβαια το πολιτικό κατεστημένο είχε προλάβει να τιμήσει την «νεκρή φοιτήτρια» μιας και το όνομά της εκφωνήθηκε πρώτο στην πρώτη επέτειο του Πολυτεχνείου και είχε ακόμα την τύχη να της κατατεθεί στεφάνι από την δακρύζουσα και γονυκλινή σύζυγο του τότε προέδρου της Δημοκρατίας, Ιωάννα Τσάτσου.

Έτσι έστησαν οι προδότες του Έθνους και οι συνεργάτες των ξένων μυστικών υπηρεσιών, τον Μύθο του Πολυτεχνείου.

Όλα αυτά, θάφτηκαν στο χρονοντούλαπο ώστε να εξυπηρετηθούν οι σκοποί, των λεγομένων αντιχουντικών και αντιστασιακών, τουτέστιν των εφιαλτών του Έθνους!!!. Όπως και οι συντάξεις για τις οικογένειες των «θυμάτων» του Πολυτεχνείου, που πρόσφερε γενναιόδωρα η κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ, διά του Τεχνικού Επιμελητηρίου Ελλάδος με διαταγή του τότε υπουργού Δημοσίων Έργων Αλεξ.. Μαγκάκη. Ακόμα περιμένουν τους ανύπαρκτους δικαιούχους τους.

Όπως προκύπτει από τον λεπτομερέστατο πίνακα, ο αριθμός των νεκρών, η ταυτότητά τους, αλλά και ο τρόπος και τόπος του θανάτου τους, δεν έχουν καμμία απολύτως σχέση με αυτά που «διδάχθηκαν» επιμόνως, όσοι είχαν την ατυχία να φοιτούν στο σχολείο τις δεκαετίες του ΄75,΄85,΄95… με τον αριθμό των «νεκρών του Πολυτεχνείου» να ανεβοκατεβαίνει κάθε σχολική χρονιά, ανάλογα με τις διαθέσεις των διευθυντών των εκπαιδευτικών ιδρυμάτων και του πολιτικού κατεστημένου.

Δυστυχώς, το μεταπολιτευτικό πολιτικό μας σύστημα, στηρίχθηκε πάνω σε τέτοια ψεύδη επιχειρώντας να φτιάξει τους ήρωες του με σκοπό να εδραιωθεί. Κι επειδή ακριβώς δεν είναι το μοναδικό, βλέπουμε όλοι σήμερα τα αποτελέσματά του. Μια ματιά στις καριέρες των «αντιστασιακών φοιτητών» και των επιγόνων τους, πείθει και τον πιο δύσπιστο.

Η «υπόθεση Πολυτεχνείο» είναι μια από τις πιο σκοτεινές και βρώμικες σελίδες της νεότερης Ελληνικής ιστορίας. Το Σύστημα διοχέτευσε την ψευδή πληροφορία και την μετέτρεψε σε κρατούσα άποψη, ότι πράγματι υπήρξαν νεκροί μέσα στο πολυτεχνείο. Η τραγική αλήθεια είναι ότι υπήρξαν νεκροί, αλλά όχι μέσα στο πολυτεχνείο. Όσοι σκοτώθηκαν, σκοτώθηκαν σε απόσταση εκατοντάδων μέτρων από το σημείο που διαδραματίζονταν τα γεγονότα, από πυρά ελευθέρων σκοπευτών, οι οποίοι πυροβολούσαν στο ψαχνό από τις ταράτσες των παρακείμενων πολυκατοικιών.

Τα ονόματα των νεκρών είναι γνωστά, αλλά κανένας δεν ανέφερε ότι οι άνθρωποι αυτοί, οι οποίοι δεν είχαν καμία σχέση με τους εξεγερμένους φοιτητές, αλλά οι περισσότεροι ήταν μεροκαματιάρηδες, που βρέθηκαν σε λάθος τόπο την λάθος στιγμή δεν σκοτώθηκαν μέσα στο πολυτεχνείο αλλά μακριά από αυτό.

Το μόνο που έκαναν ήταν να τους «βαφτίσουν» «νεκρούς του πολυτεχνείου» και έτσι να λήξει η τραγική αυτή υπόθεση. Ποτέ κανείς από τους γνωστούς «έγκριτους» και παχυλά αμειβόμενους δημοσιογράφους, δεν έκανε μια έρευνα για να αποκαλυφθούν:

-Ποίοι ήσαν αυτοί που πυροβολούσαν από τις ταράτσες, εγγύς ή μακράν του Πολυτεχνείου, εκείνο το βράδυ.

-Ποίοι ήσαν πελάτες ή ενοικιαστές, στα απέναντι από το Πολυτεχνείο ξενοδοχεία και διαμερίσματα, αντιστοίχως,εκείνα τα μοιραία βράδυα του Νοεμβρίου.

-Ποιός (ταυτότητα-εθνικότητα) εκινηματογράφησε την ολιγόλεπτο σκηνή της καταστροφής της πύλης του πολυτεχνείου από το τεθωρακισμένο, χωρίς να καταγράψει την μετέπειτα πορεία του άρματος ή αν την κατέγραψε γιατί δεν προεβλήθη ποτέ η συνέχεια της πορείας του άρματος.

-Οι λόγοι της παρουσίας του Νταγιάν στις Αθήνες εκείνα τα κρίσιμα ημερόνυκτα του Νοεμβρίου 1973, με ποιους ήλθε σε επαφή και προς ποίον σκοπόν.

Η εξέγερση των φοιτητών στο πολυτεχνείο δεν ήταν τίποτα περισσότερο παρά μια ακόμη επιχείρηση που οργανώθηκε από την C.I.A και την Μοσάντ, με σκοπό την ανατροπή του Παπαδοπούλου, καθ’ όσον ο Παπαδόπουλος ΔΕΝ εδέχθη να ανατρέψει τον Μακάριον με πραξικόπημα. Αυτή ήταν η αιτία. Η αφορμή εδόθη από την άρνησή του Παπαδόπουλου και Μαρκεζίνη να  επιτρέψουν την μέσω Ελευσίνος διέλευση αεροσκαφών των ΗΠΑ που μετέφεραν πυρηνικά όπλα και προορίζονταν για βοήθεια του Ισραήλ.

Αν αποδεχθούμε το γεγονός ότι πράγματι οι φοιτητές λειτούργησαν αυτοβούλως και αποφάσισαν να εξεγερθούν εναντίον της χούντας για παιδεία, ελευθερία, δουλειά, δημοκρατία κλπ., τότε πρέπει να θέσουμε και τα εξής ερωτήματα:

1/ Γιατί επέλεξαν την συγκεκριμένη χρονική στιγμή και όχι κάποια άλλη, που η «χούντα» ήταν πιο «φρέσκια» και πιο ευάλωτη στα πράγματα; Γιατί π.χ. δεν εξεγέρθηκαν το 1967 ή το 1968 ή το 1969 ή το1970 κ.λπ. τότε που το καθεστώς των συνταγματαρχών δεν είχε ακόμα εδραιωθεί για τα καλά, αλλά επέλεξαν το 1973, όταν μάλιστα είχε αναγγελθεί υπό του Γεωργίου Παπαδοπούλου η άρση του στρατιωτικού νόμου και η διενέργεια δημοκρατικών εκλογών;

2/ Γιατί εστάλησαν τεθωρακισμένα στο πολυτεχνείο; Ήταν δύσκολο να αντιμετωπισθεί η «εξέγερση» των φοιτητών από τις δυνάμεις ασφαλείας και δημοσίας τάξεως, χωρίς την συμμετοχή των ενόπλων δυνάμεων; Ασφαλώς όχι.  Μήπως οι σχεδιάσαντες την εξέγερση έπρεπε να εμπλέξουν το στρατιωτικό καθεστώς, να το παρουσιάσουν ως τυραννικό-αιμοσταγές-αδίστακτο και να δημιουργήσουν «ήρωες»;

3/ Πέτυχε τελικά τους στόχους της η εξέγερση του πολυτεχνείου που υποτίθεται ότι ήταν η ανατροπή της «χούντας» και η εγκαθίδρυση πραγματικής δημοκρατίας ή το αποτέλεσμα της ήταν να επιβληθεί στην Ελλάδα η δεύτερη και χειρότερη δικτατορία του Ιωαννίδη;

4/ Γιατί μετά την ανατροπή του φιλοαμερικανού Παπαδόπουλου και την άνοδο στην εξουσία του Ιωαννίδη απεφάσισαν  οι Αγγλοαμερικανοί να υλοποιήσουν τα σχέδιά τους (εισβολή τούρκων στην Κύπρο, Αιγαίον, κλπ);

Ένα ακόμα στοιχείο που αποκλείει τον παράγοντα σύμπτωση, αποτελεί η διακριτική παρουσία στην Ελλάδα, του αρχιστράτηγου των Ισραηλινών δυνάμεων Μοσέ Νταγιάν, τρεις ημέρες πριν από την εκδήλωση του πραξικοπήματος, Την παρουσία του Νταγιάν στην Ελλάδα επιβεβαίωσε και ο γνωστός σκηνοθέτης Νίκος Κούνδουρος ο οποίος τον συνάντησε συμπτωματικώς στο αεροδρόμιο, λίγο πριν αναχωρήσει (ο Κούνδουρος) για το Παρίσι.

Το στοιχείο αυτό (την τυχαία συνάντησή του με τον Νταγιάν) ο Κούνδουρος, το ανέφερε από τηλεοράσεως σε ειδική εκπομπή που έγινε «επί τη επετείω» της χούντας. Δήλωσε στην ίδια εκπομπή και το εξής: «Δεν με ενδιαφέρει, ούτε σχολιάζω την παρουσία του Νταγιάν στην Ελλάδα παραμονές της χούντας. Εμένα με ενδιαφέρει μόνο το γεγονός της επιβολής της χούντας». Ενώ δηλαδή υπήρξε αυτόπτης μάρτυς της παρουσίας του Νταγιάν στην Ελλάδα, δεν συσχέτισε (βλακεία ή σκοπιμότητα;) ούτε σχολίασε αυτήν την παρουσία με την επιβολή της χούντας παρά τις επίμονες ερωτήσεις του δημοσιογράφου,  «δια τον φόβον των Ιουδαίων».

Η άρνηση των Παπαδόπουλου-Μαρκεζίνη, στο αίτημα των ΗΠΑ, υπήρξε καθοριστική για την ανατροπή τους. Και πράγματι, μέσα σε λίγες ημέρες θα έχουν εντελώς απροσδόκητα ανατραπεί, αφού ήδη είχε προηγηθεί η εξέγερση των φοιτητών του Πολυτεχνείου. Κανείς δεν μπορεί να πει με ακρίβεια πώς ξεκίνησε εκείνη η εξέγερση και κανείς δεν μπορεί να εξηγήσει πειστικά πώς δεν την κατέστειλαν εγκαίρως. Ούτε κανείς μπορεί να βεβαιώσει ποιοι ήταν οι ελεύθεροι σκοπευτές στα γύρω από το Πολυτεχνείο κτίρια...

Το νέο Ιωαννιδικό καθεστώς που είναι σαφώς αμερικανόδουλο και για όσους γνωρίζουν πρόσωπα και πράγματα και Ιουδαιόφιλο, έδωσε την αφορμή για την έναρξη της μεγάλης εθνικής τραγωδίας! Ο ανοήμων Ιωαννίδης με το άφρον πραξικόπημα κατά του Μακαρίου, προετοίμασε άθελά του, το έδαφος για την εισβολή των Τούρκων στην μαρτυρική μεγαλόνησο!.

Όσοι Ελλαδίτες συμμετείχαν στην συνωμοσία ανατροπής του Παπαδόπουλου είναι συνυπεύθυνοι για τα επακολουθήσαντα γεγονότα από την Τουρκική εισβολή στην Κύπρο το 1974 μέχρι την διχοτόμησή της και ό,τι χειρότερο ακολουθήσει επί των ημερών μας! Εάν εκείνοι οι μειοδότες-προδότες ετύγχανον στελέχη ή υποστηρικτές της 21^ης Απριλίου, αυτό σε καμμία περίπτωση σημαίνει συλλογική ευθύνη της 21^ης Απριλίου. Άλλωστε οι μειοδότες-προδότες είχαν ανατρέψει τον φυσικό αρχηγό και τους πρωτεργάτες της 21^ης Απριλίου, διότι αποτελούσαν εμπόδιο στα αντεθνικά σχέδιά τους!!!

*

Στις 19 Νοε. 1973, μετά ενημέρωσή του στο ΓΕΕΦ, κατά την διάρκεια κριτικής επιτελικής ασκήσεως που εξετάσθηκαν τα εφαρμοσθησόμενα σχέδια προς αντιμετώπιση της Τουρκικής (εχθρικής) απειλής, ο Μακάριος εδήλωσε:

«Επιθυμώ να συγχαρώ θερμώς τον Αρχηγόν της Εθνικής Φρουράς Στρατηγόν Ντενίσην, τον Επιτελάρχην Ταξίαρχον Παπαδάκην, τους Διοικητάς των Μονάδων και γενικώς τους στελεχούντας την εθνοφρουρά αξιωματικούς δια το επιτελούμενον υπ’ αυτών έργον. Χαίρω ιδιαιτέρως, διότι εκ των στρατιωτικών ασκήσεων της Εθνικής Φρουράς διεπιστώθη ετοιμότης, υψηλόν φρόνημα, πνεύμα γενναιότητος και γενικώς ικανότης της Εθνικής Φρουράς μας δι’ αντιμετώπισιν ενδεχομένης έσωθεν ή έξωθεν απειλής κατά της Κύπρου. Εκφράζω την ευαρέσκειάν μου και την βαθείαν εκτίμησίν μου.

Οι Έλληνες αξιωματικοί, εκφράζοντες την ένυλον εν Κύπρω παρουσίαν και συμπαράστασιν της Ελλάδος, επιτελούν εθνικόν έργον, δια το οποίον οι Έλληνες Κύπριοι είμεθα ευγνώμονες. Υπήρξαν περιπτώσεις, κατά τας οποίας πιθανώς εκ διαφόρων παρεξηγήσεων Έλληνες αξιωματικοί, εδοκίμασαν αισθήματα πικρίας αντί ευγνωμοσύνης. Δύναμαι, όμως, μετά βεβαιότητος να είπω ότι ο Ελληνικός Κυπριακός λαός περιβάλλει πάντοτε με αισθήματα αγάπης τους εξ Ελλάδος αδελφούς μας αξιωματικούς. Επιθυμώ εν προκειμένω να είπω, ότι ανεπίτρεπτος είναι πάσα έξωθεν ανάμιξις εις το έργον της Εθνικής Φρουράς, ώστε απερίσπαστος να συνεχίζη αύτη την εθνικήν αποστολήν της».

Ο ΠΡΟΕΔΡΟΣ  ΜΑΚΑΡΙΟΣ

    19 ΝΟΕΜΒΡΙΟΥ 1973

Τον Ιανουάριο του 1974 πεθαίνει ο Έλλην πολέμαρχος και ηγέτης του απελευθερωτικού αγώνος της Κύπρου στρατηγός Γρίβας-Διγενής. Το τι έγινε στην κηδεία του δεν περιγράφεται. Όλη η Κύπρος, μία λαοθάλασσα 200.000 λαού απεχαιρέτησε τον ηγέτη της. Ο Μακάριος παρά το γεγονός ότι τον είχε αποκηρύξει ως τρομοκράτη, διέταξε τριήμερο πένθος  και τριήμερη αργία, η δε Κυπριακή Βουλή σε έκτακτη συνεδρίαση τον ανακήρυξε άξιον της ιδιαιτέρας του Πατρίδος, της Κύπρου. Σημειωτέον ότι η Ελληνική Βουλή, το 1960, είχε ανακηρύξει τον Γρίβα, ως άξιον τέκνον της Ελληνικής Πατρίδος.

Τον Μάϊο 1974 έγινε στην Μάρνη (προάστειο Παρισίων) μυστική συνάντηση Καραμανλή-Ετζεβίτ παρουσία του Αμερικανού Υπουργού Εξωτερικών Κίσσινγκερ7.

Συναντήθηκε μυστικώς ο Έλληνας τέως πρωθυπουργός με τον πρωθυπουργόν του Αττίλα Ετζεβίτ, λίγο πριν από την εισβολή, για να συζητήσουν τι;

H συνάντηση έγινε υπό το άγρυπνο βλέμμα του χασάπη της Κύπρου Κίσινγκερ.  Εάν αυτό δεν λέγεται προδοσία του εθνικού Ζητήματος της Κύπρου, τότε τι είναι;

Στις 29 Ιουνίου 1974 και ενώ βρισκόταν στο εξωτερικό (Βρυξέλλες) ο τότε υπουργός Εξωτερικών Τετενές μαζί με τον Γενικό Διευθυντή του ΥΠΕΞ  Ι. Τζούνη, παραιτείται ο Γ.Γ. του ΥΠΕΞ Άγγελος Βλάχος, εξάδελφος της Ελένης Βλάχου και προσωπικός φίλος των Κων. Καραμανλή και Κων. Τσάτσου. Γιατί άραγε;

 Διαισθάνθηκε κίνδυνο ή ειδοποιήθηκε και από ποίους, ότι κάποια εθνική συμφορά θα συνέβαινε και έπρεπε να είναι απών ώστε να μη του ζητηθούν ευθύνες αργότερα;

Στις 3 Ιουλίου 1974 ο Μακάριος, με επιστολή του προς τον Πρόεδρο της Ελληνικής Κυβερνήσεως Στρατηγό Γκιζίκη ζητεί να αποσύρει τους 350 Αξιωματικούς και 3.000-3.500 περίπου Έλληνες οπλίτες από την Κύπρο και να διαλύσει την Εθνική Φρουρά, πλήν των φυλακίων που περιβάλλουν τους Τουρκοκυπριακούς θυλάκους.

Τέσσαρες (4) μέρες μετά την λήψη της επιστολής του Μακαρίου, οι Τετενές και Τζούνης παραιτήθησαν διαδοχικά. Γιατί; Με ποία υπερκείμενα κέντρα συνδεόταν τότε το ΥΠΕΞ; Τι ήθελαν να αποφύγουν οι παραιτηθέντες;

Είναι φανερόν ότι οι αξιωματούχοι του ΥΠΕΞ συνεδέοντο με σκοτεινά κέντρα που τους πληροφόρησαν ότι επίκειται Εθνική συμφορά…

Κατά τις 20 πρώτες ημέρες του Ιουλίου, η περιοχή της Αττικής επλήγη από αλλεπάλληλες πυρκαγιές. Τυχαίον; Δεν νομίζομεν.

Η τελευταία φάση του Αγγλοαμερικανικού σχεδίου διχοτομήσεως της Κύπρου, ήτοι η Τουρκική εισβολή στην Κύπρο, είχε τεθεί ήδη σε εφαρμογή!!!

                                                                                   Συνεχίζεται

---

1 Αθανάσιος Στριγάς, «Παγκόσμιοι Εντολοδότες», Εκδόσεις Νέα θέσις, Αθήνα 1993, σελ. 539 --- antipliroforisi.blogspot.gr---Πηγή : Κυριάκου Ι. Διακογιάννη,  "Γράμμα στον Σιωνιστή Χασάπη Μπούς," σελ. 138.

2 Ευάγγελος Αβέρωφ, Υπουργός Εθνικής Αμύνης, περιοδικό Επίκαιρα, τεύχος 562, την 10 Μαΐου 1979.

3 Κ. Τσάτσος (Ακαδημαϊκός, Καθηγητής Πανεπιστημίου, Φιλόσοφος και Πρόεδρος της Δημοκρατίας κατά τα έτη 1974-1980) στο βιβλίο του «Λογοδοσία Μιας Ζωής».

4 Θ. Παπακωνσταντίνου στο βιβλίο του «Η Μεγάλη Περιπέτεια», εκδόσεις Κάκτος, σελίδα  298.

5 Σύμφωνα με το πόρισμα του εισαγγελέως, οι επισήμως  ανακοινωθέντες νεκροί είναι οι ακόλουθοι:

1. Διομήδης Ιωάννου Κομνηνός, ετών 17, μαθητής. Εφονεύθη έξωθι του Πολυτεχνείου περί ώρα 22.15' της 16.11.73.

2. Βασίλειος Παναγιώτου Φαμέλλος, ετών 26. Εφονεύθη εγγύς του υπουργείου Δημοσίας Τάξεως περί ώρα 22.30' της 16.11.73.

3. Toril Engelend, σπουδάστρια, Νορβηγίς. Εφονεύθη εις την πλατείαν Αιγύπτου περί ώρα 23.30'της 16.11.1973 παρ' αγνώστου δράστου.

4. Γεώργιος Ανδρέου Σαμούρης, σπουδαστής, ετών 22. Εφονεύθη υπ' αγνώστου εις άγνωστον σημείον εξ επαφής περί το μεσονύκτιον της 16.11.1973 και το πτώμα του μετεφέρθη και απερρίφθη εις την διασταύρωσιν των οδών Καλλιδρομίου και Ζωσιμάδων.

5. Αλέξανδρος Ευστρατίου Σπαρτίδης, ετών 16, μαθητής. Εφονεύθη επί της οδού Κότσικα (παρόδου Πατησίων) την 10.20 ώραν της 17.11.1973.

6. Μάρκος Δημητρίου Καραμάνης, ετών 23. Εφονεύθη ευρισκόμενος εις την επί της οδού Πατησίων και Αιγύπτου 1 πολυκατοικίαν την 10.30 ώραν της 17.11.1973.

7. Βασίλειος Καράκας, Τούρκος υπήκοος, ετών 43. Εφονεύθη εις την πλατείαν Αιγύπτου περί ώραν 13.00' της 17.11.1973.

8. Δημήτριος Θεοφ. Θεοδώρας, ετών 6. Εφονεύθη επί της οδού Ορεινής Ταξιαρχίας Ζωγράφου περί ώραν 13.30 της 17.11.1973.

9. Βασιλική Φωτίου Μπεκιάρη, ετών 17. Εφονεύθη ευρισκομένη εις την ταράτσα της επί της οδού Μεταγένους 8 - Νέος Κόσμος οικίας της περί ώρα 12.30' της 17.11.1973.

10. Γεώργιος Αλεξάνδρου Γεριτσίδης, ετών 48, εφοριακός υπάλληλος. Εφονεύθη ευρισκόμενος εν Ν. Λιοσίοις προς εκτέλεσιν υπηρεσίας περί ώραν 12.15' της 17.11.1973.

11. Νικόλαος Πέτρου Μαρκουλής, ετών 25. Εφονεύθη παρά την πλατείαν Βάθης περί ώραν 11.00'της 17.11.1973.

12. Στυλιανός Αγαμ. Καραγεώργης, ετών 19, εργάτης. Ετραυματίσθη θανασίμως επί της οδού Πατησίων, έμπροσθεν του κινηματογράφου ΕΛΛΗΝΙΣ, περί ώρα 10.00'της 17.11.1973.

13. Ανδρέας Στεργίου Κουμπος, ετών 63. Ετραυματίσθη σοβαρώς διερχόμενος την οδό Καποδιστρίου περί ώρα 14.00' της 18.11.1973.

14. Μιχαήλ Δημήτριου Μυρογιάννης, ετών 20. Εφονεύθη εις την διασταύρωσιν των οδών Πατησίων και Στουρνάρα περί ώραν 13.30' της 18.11.73.

15. Κυριάκος Δημητρίου Παντελάκης, ετών 45, δικηγόρος. Ετραυματίσθη σοβαρώς επί της οδού Γλάδστωνος περί ώραν 12.40' της 18.11.1973 και απεβίωσεν την 18.12.1973.

β) Νεκροί πλήρως βεβαιωθέντες:

1. Σπύρος Κοντομάρης, δικηγόρος. Απεβίωσεν τας απογευματινός ώρας της 16.11.73 ευρισκόμενος επί της οδού Γεωργίου Σταύρου, συνέπεια θανατηφόρου επενέργειας των ριπτομένων υπό της αστυνομίας αερίων (κατάθ. υπ' αριθμ. 93).

2. Αικατερίνη Αργυροπούλου, ετών 75. Ετραυματίσθη σοβαρώς ενώ ευρίσκετο εις την εν Αγ. Αναργύροις οικίαν της περί ώραν 11.00' της 17.11.1973 και απεβίωσεν κατά μήνα Μάιον 1974 και

3. Δημήτριος Παπαϊωάννου, ετών 60, ιδιωτικός υπάλληλος. Απεβίωσεν την μεσημβρίαν της 17.11.1973 εκ προσφάτου εμφράγματος του μυοκαρδίου κατά την ιατροδικαστικήν έκθεσιν σοβαρώς όμως, υπό της συζύγου του αμφισβητούμενης και υποστηριζούοης ότι ο σύζυγος της απεβίωσεν είτε βληθείς δι' όπλου, είτε υποστάς συγκοπήν εκ των ριπτομένων αερίων, καταθεσάσης δε ότι μόνον εις το Νεκροταφείον της επετράπη να πλησιάσει απλώς και να ατενίσει το πρόσωπον του νεκρού συζύγου της.

6 Φοιτητικό φυλλάδιο του ΚΚΕ «Πανσπουδαστική», τεύχος 8, Φεβρουάριος, 1974.

7 Άρθρο καθηγητού Πανεπιστημίου Αθηνών Νικ. Δεβλέτογλου στην εφ. Daily Telegraf, 13 Ioυνίου 1978.