ΤΟ ΚΥΠΡΙΑΚΟ ΖΗΤΗΜΑ: ΑΠΟ ΤΟΥΣ ΕΝΩΤΙΚΟΥΣ ΑΓΩΝΕΣ ΣΤΗΝ ΕΘΝΙΚΗ ΤΡΑΓΩΔΙΑ (1974). ΠΟΙΟΙ ΟΙ ΕΘΝΙΚΟΙ ΜΕΙΟΔΟΤΕΣ ΚΑΙ ΠΡΟΔΟΤΕΣ;

 ΜΕΡΟΣ 18^ο

10.       Οι ευθύνες των Ελληνικών κυβερνήσεων

Η τριμερής του Λονδίνου δεν ήταν τίποτε άλλο παρά μία από τις φάσεις του συμπεφωνημένου από το 1955 απορρήτου σχεδίου για οριστική διχοτόμηση της Κύπρου1. 

Στο 11ο μέρος, παρουσιάσαμε το απόρρητο έγγραφο του Foreign Office που αποδεικνύει ότι ο Ε. Αβέρωφ, υπουργός Εθνικής Άμυνας στον Αττίλα ΙΙ (14-16 Αυγούστου 1974) είχε αποδεχθεί την ιδέα της διχοτομήσεως από τον Ιούλιο του 1956, σε συνάντηση που είχε στην Αθήνα με τον Αμερικανό υπουργό Kohler, και την οποίαν άρχισε να προωθεί μεθοδικώς, ενώ βρισκόταν σε πλήρη εξέλιξη ο Απελευθερωτικός Αγώνας της ΕΟΚΑ.

Τον Σεπτέμβριο του 1956, ο Αβέρωφ επανέλαβε την ιδέα της διχοτομήσεως της Κύπρου ως την μόνη λύση του Κυπριακού ζητήματος στον υπουργό Εξωτερικών της Νορβηγίας Halvard Lange. Δύο βδομάδες αργότερα πρότεινε ξανά την διχοτόμηση στον ίδιο τον Τούρκο πρέσβη σε δύο συναντήσεις που είχε μαζί του στην Αθήνα. Το συγκεκριμένο έγγραφο αποδεσμεύτηκε, μόνο μετά την πάροδο 50 χρόνων αντί 30 χρόνων όπως ισχύει με άλλα απόρρητα βρετανικά έγγραφα.

Έτσι από την στιγμή εκείνη, με αποκλειστική ευθύνη της κυβερνήσεως Καραμανλή, η μεν Τουρκία επιβαλλόταν ως ισότιμος συνομιλητής στο Κυπριακό, το δε Λονδίνο φαινόταν να αναλαμβάνει ρόλο επιδιαιτητή σε μία ανύπαρκτη διαφορά ανάμεσα στην Ελλάδα και την Τουρκία. Μία «διαφορά» που κατασκευάστηκε για την αποτελεσματικώτερη και ταχύτερη «επίλυση» του Κυπριακού προβλήματος.

Στις 22 Σεπτεμβρίου 1955 ο αρχηγός της CIA Άλλεν Ντάλλες (Allen Welsh Dulles) στέλνει στον υπουργό Εξωτερικών και αδελφό του, Φόστερ Ντάλλες (John Foster Dulles), ένα άκρως απόρρητο υπόμνημα με πληροφορίες από συναντήσεις Αμερικανών πρακτόρων στην Ελλάδα, με τον βασιλέα Παύλο, την Φρειδερίκη και τον υπουργό Δημοσίων έργων Καραμανλή.

Πιθανός αποστολέας των πληροφοριών του υπομνήματος είναι ο σταθμάρχης της CIA στις Αθήνες Άλφρεντ Άλμερ. Σε αυτό το υπόμνημα, που δεν διενεμήθη υπηρεσιακώς, αλλά είχε χαρακτηρισμό για ειδικό χειρισμό, ο τότε υπουργός Καραμανλής συνομιλεί μαζί τους ως «πρωθυπουργός» που υπόσχεται να βάλει το Κυπριακό στο ράφι και μάλιστα χωρίς να βλάψει την εικόνα του. Η ανάγνωση όλου του εγγράφου έχει σημασία για να καταλάβει κάποιος όχι μόνο την σχέση του Καραμανλή με τις μυστικές υπηρεσίες των ΗΠΑ, αλλά και με εκείνη του παλατιού2.

Απ’ ό,τι φαίνεται από τις αναφορές της πρεσβείας προς την Ουάσιγκτον αλλά και του σταθμάρχη της CIA Άλφρεντ Άλμερ, ο Καραμανλής διατηρούσε προσωπική σχέση μαζί τους, μέσω του διπλωματικού ακολούθου της πρεσβείας, Νόρμπερτ Άνσουτζ, από το 1953, και οι Αμερικανοί πίεζαν ακόμη και το παλάτι με το όνομα «Καραμανλής»3.  

Κλειδί για την κατανόηση της τροπής που πήρε το Κυπριακό και της πολιτικής που ακολούθησε έκτοτε η Τουρκία στο θέμα αυτό είναι δύο υπομνήματα του Τούρκου καθηγητού της Νομικής και πολιτικού Νιχάτ Ερίμ προς την κυβέρνηση Μεντερές στις 24 Νοεμβρίου 1956 και 22 Δεκεμβρίου 19564.  

Ο Ερίμ υπέδειξε ότι η απαίτηση της Τουρκίας να της επιστραφεί ολόκληρη η Κύπρος σε περίπτωση αποχωρήσεως των Βρετανών από το νησί ένεκα του αγώνος της ΕΟΚΑ, δεν συγκέντρωνε καμία πιθανότητα διεθνούς υποστηρίξεως. Αντίθετα, αν απαιτούσε διχοτόμηση, θα μπορούσε να την στηρίξει σε μια διεθνώς αποδεκτή και πολύ συμπαθή αρχή, εκείνη της αυτοδιαθέσεως.

Η πολιτική της Τουρκίας πήρε μια απότομη στροφή και μαχητικά διεκδικούσε να εφαρμοστεί η αυτοδιάθεση ξεχωριστά για τους Έλληνες και τους Τούρκους της Κύπρου, πράγμα που θα οδηγούσε στην διχοτόμηση.

Όπως εδήλωσε ο Αβέρωφ σε συνέντευξή του στο περιοδικό «Πολιτικά Θέματα», έλεγε στον Καραμανλή κατά την περίοδο του στρατιωτικού καθεστώτος: «Μην πιστεύεις όσα σου λένε παράγοντες του στρατιωτικού καθεστώτος ότι θα σε επαναφέρουν. Αυτοί θα φύγουν μόνο με εθνική συμφορά».

Για τον ρόλο του Αβέρωφ η εβδομαδιαία εφημερίδα «Το Ποντίκι», σε δύο παρόμοια δημοσιεύματά του (τα οποία ποτέ δεν ετόλμησε να διαψεύσει ο Αβέρωφ) έγραψε:

Στις 24 Αυγούστου 1984: «Δεν υπάρχει πια αμφιβολία ότι ο Ευάγγελος Αβέρωφ-Τοσίτσας είναι ένας από τους μοιραίους ανθρώπους για την Κύπρο – για την καταστροφή της Κύπρου. Συνεκροθάφτης –μαζί με τον Καραμανλή- του Κυπριακού με τις συμφωνίες της Ζυρίχης και του Λονδίνου, θα παίξει ρόλο σ’ ένα «σεμινάριο», όπου συζητήθηκε (και αποφασίστηκε;) η τύχη της Κύπρου, τον Σεπτέμβρη του 1973 στην Ρώμη. Παρ’ όλο ότι γράψαμε και ξαναγράψαμε, παρ’ όλο ότι τον προκαλέσαμε κατ’ επανάληψη, ο –σε άλλα θέματα- τόσο εύθραυστος αρχηγός της ΝΔ κάνει, εδώ, την πάπια. Θα τον ξαναρωτήσουμε για άλλη μια φορά, θυμίζοντάς του ότι σιωπή για ένα τόσο τεράστιο θέμα σημαίνει αποδοχή μιας ευθύνης βαριάς:

 Εκεί, στη Ρώμη, «πουλήθηκε» η Κύπρος. Βανς (ο άνθρωπος των Αμερικανών), Ντενκτάς, Κληρίδης και… Βαγγέλαρος, «τα μιλήσανε, τα συμφωνήσανε», που λέει και το λαϊκό άσμα. Με ποιά ιδιότητα πήγε εκεί ο Ευάγγελος Αβέρωφ, αφού ήταν ένας απλός πολίτης;

Ο Αβέρωφ υπερηφανεύεται συχνά για την τόλμη του – πολλές φορές έχει, λέει, κάνει παράτολμα πράγματα στη ζωή του. Γιατί εδώ η… τόλμη του τον εγκατέλειψε; Γιατί δεν έχει το κουράγιο να μιλήσει για την ιστορία αυτή; Του δίνουμε σήμερα άλλη μία ευκαιρία: Βαγγέλη, τι έκανες στη Ρώμη τον Σεπτέμβρη του ’73, με Βανς, Ντενκτάς, Κληρίδη και ΣΙΑ;».

Ο Ιωάννης Ζίγδης ήταν ένας επιφανής πολιτικός της «Ένωσης Δημοκρατικού Κέντρου» (ΕΔΗΚ). Ενώ ήταν σοβαρός άνθρωπος και έντιμος πολιτικός, λοιδωρήθηκε και γελοιοποιήθηκε από τον τύπο της εποχής, όσο κανένας άλλος. Ο πόλεμος εναντίον του είχε δύο αιτίες:

1η) Η ΕΔΗΚ ήταν εμπόδιο στην μεθοδευμένη, από σκοτεινούς εγχώριους και διεθνείς κύκλους, άνοδο του ΠΑΣΟΚ στην εξουσία και

2η) Ο Δωδεκανήσιος πολιτικός, ο οποίος είχε έντονη ευαισθησία για τα εθνικά θέματα, έλεγε την πάσα αλήθεια για το Κυπριακό.

Ιδού τι είπε μέσα στην βουλή για την προδοσία της Κύπρου, με την συνέργεια των γνωστών πουλημένων ανωτάτων αξιωματικών που δεν υπάκουσαν στην εθνική κυβέρνηση της χώρας, εφόσον ήταν σε προ-συνεννόηση με τους πολιτικάντηδες που είχαν ξεπουλήσει την Κύπρο, μόνο και μόνο για να επανέλθουν στα πολιτικά πράγματα:

«Μη δίδετε τόσο κατηγορηματικές βεβαιώσεις για πράγματα τα οποία, αν και δεν έχουν καταχωρισθεί στο ληξιαρχείο, στο συμβολαιογραφείο, είναι ωστόσο γνωστά και υπάρχουν γι’ αυτά αποδείξεις πάρα πολύ σοβαρές. Ξεύρω γιατί το κάνετε αυτό. Διότι πάντοτε, πίσω από την σκέψη σας, υπάρχει ο φόβος της αποκάλυψης τι έγινε κατά την μεταπολίτευση. Ο φόβος ότι θα αποκαλυφθεί, τώρα, ότι πολλοί άνθρωποί σας, από την κρίσιμη εκείνη στιγμή, δεν υπήρχαν νομιμόφρονες προς την κυβέρνησή τους –δεν με νοιάζει αν ήταν δικτατορική η κυβέρνηση εκείνη την στιγμή-, πολλοί αξιωματικοί δεν υπήκουσαν εις την τότε κυβέρνησίν τους, υπήκουσαν σε ξένες κυβερνήσεις»5.

Στις 25 Ιουλίου 1979 μία εφημερίδα της ελληνικής επαρχίας (η «Αλήθεια» του Ηρακλείου) κατήγγειλε δημόσια ότι επί αποβάσεως του «Αττίλα 1» στην Κύπρο, τον Ιούλιο του 1974, μια μασονική στοά της Αθήνας, η Μεγάλη Ανατολή, είχε στείλει κρυπτογραφικό σήμα στις «αδελφές στοές» της Κρήτης, για να... παρακολουθούν τις κινήσεις όλων των ενόπλων δυνάμεων της Ελλάδας και να τις αναφέρουν επειγόντως!

Σύμφωνα με την εφ. «Αλήθεια» η ελληνική μασονία ευθύνεται για την κατά λάθος κατάρριψη από τους Ελληνοκύπριους του μεταγωγικού αεροπλάνου της Ελληνικής Αεροπορίας – στην διάρκεια της κυπριακής τραγωδίας – με αποτέλεσμα να σκοτωθούν όλοι οι επιβαίνοντες σ’ αυτό επίλεκτοι άνδρες του στρατού... Να σημειωθεί ότι το μοιραίο αεροπλάνο είχε ξεκινήσει από το αεροδρόμιο των... Χανίων!!!

Κι όμως, η τότε ελληνική κυβέρνηση δεν θεώρησε σκόπιμο να απαντήσει στην τόσο σοβαρή αυτή καταγγελία...

11. Οι ευθύνες των Ιωαννίδη- Παπαδοπούλου

Ο μοιραίος άνθρωπος στον κύκλο της Εθνικής μειοδοσίας-προδοσίας ήταν ο Ιωαννίδης, που ανέτρεψε τον Παπαδόπουλο, για να διευκολύνει την δική του επιχείρηση «Ανατροπή του Μακαρίου-Ένωση της Κύπρου με την Ελλάδα», όπως του είχαν υποσχεθεί οι Αμερικανοί. Δεν απαλλάσσεται των ευθυνών του, διότι επίστευσε στις υποσχέσεις και διαβεβαιώσεις των Αμερικανών, ως εύπιστον και επιπόλαιον μειράκιον, απαράδεκτον για Έλληνα αξιωματικό.

Τα περί «ενώσεως» το 1974 ήταν η αποθέωση της Ιωαννιδικής ανοησίας, του άφρονος «ψευτο-εθνικιστού», με πατριωτικό μεν φρόνημα αλλά χωρίς επίγνωση.

Ανατρέποντας τον  Μακάριο, ο Ιωαννίδης πίστευε ότι προσέφερε πολύτιμη υπηρεσία προς το Ελληνικό Έθνος, αλλά χωρίς να το αντιληφθεί προσέφερε τις καλύτερες υπηρεσίες στον πάτρωνά του, τις ΗΠΑ.

Πίστευε ότι ως αντάλλαγμα της ανατροπής / δολοφονίας του Μακάριου (το 1964 ο τότε Υπουργός Εξωτερικών των ΗΠΑ George Ball είχε πεί “That son-of-bitch- Makarios will have to be killed before anything can be done in Cyprus”), η Ουάσιγκτον, θα ήλεγχε τις αντιδράσεις της Άγκυρας στην Κύπρο αλλά και στο Αιγαίο, όπου οι Τούρκοι άρχισαν τις προκλήσεις από τον Νοέμβρη του 1973, και θα εστήριζε τις ενέργειές του για την Ένωση της Κύπρου με την Ελλάδα.

Ο Ιωαννίδης εφάνη τόσον ανόητος και ευκολόπιστος που δεν μπορούσε να φαντασθεί ότι η προτροπή των ΗΠΑ για διενέργεια πραξικοπήματος και δολοφονία του Μακαρίου ήταν παγίδα. Μία παγίδα που θα ωδηγούσε τον ίδιο στον πολιτικό και στρατιωτικό θάνατο και το Έθνος σε περιπέτειες με τελική κατάληξη την εθνική τραγωδία. Οι Αμερικανοί εξαπάτησαν τον Ιωαννίδη επειδή είχαν αντιληφθεί ότι ήταν μεν πατριώτης αλλά με Εθνικό φρόνημα χωρίς επίγνωση, με λογική άπειρου στρατιωτικο-πολιτικού μειρακίου .

Παρ’ όλα αυτά, ο Ιωαννίδης ήταν ο «άνθρωπος των Αμερικανών» όχι λόγω ικανοτήτων αλλά λόγω αφροσύνης και εθνικού φρονήματος χωρίς επίγνωση, δύο θανάσιμα μειονεκτήματα που καθιστούν έναν αυτοπροσδιοριζόμενο ως πατριώτη, επικίνδυνο για τον λαό και το έθνος.. Άτομα όμως του συγγενικού του περιβάλλοντος (γαμβρός του ο ταλμουδιστής Ιουδαίος Ζακ Αλαζράκης) και μερικοί από το επιτελείο του είχαν διασυνδέσεις, με τις μυστικές υπηρεσίες των εντολοδοτών του. Συνεπώς ο Ιωαννίδης ήταν ένας πατριώτης χωρίς επίγνωση-«άθυρμα» των οργάνων του Συστήματος. 

Οι Αμερικανοί δεν εξαπάτησαν τον Ιωαννίδη. Τον ταπείνωσαν και τον εξευτέλισαν και μαζί του ταπείνωσαν και εξευτέλισαν τον ελληνισμό σε Ελλάδα και Κύπρο. Αυτά συμβαίνουν όταν κυβερνούν ακατάλληλοι, ανάξιοι, έμμισθοι πράκτορες ξένων δυνάμεων ή αυτοαποκαλούμενοι πατριώτες χωρίς σωφροσύνη, με Εθνικό φρόνημα χωρίς επίγνωση (όπως ήταν ο Ιωαννίδης).

Ο Γεώργιος Παπαδόπουλος, πέραν των ευθυνών του για την απόσυρση της Ελληνικής Μεραρχίας από την Κύπρον (εξεταστέον κατά πόσον επέδρασε δυσμενώς στην αμυντική ισχύ της νήσου)  ΔΕΝ εμπλέκεται στα Αμερικανικά σχέδια για διχοτόμηση της Κύπρου.

 

Η στάση του Παπαδοπούλου απέναντι των Αμερικανών στο θέμα του Αραβο-ισραηλινού πολέμου Γιόμ-Κιπούρ, το 1973 (απαγόρευση διελεύσεως Αμερικανικών αεροσκαφών από τον Ελληνικό εναέριο χώρο), στην εκμετάλλευση του υποθαλάσσιου πλούτου με ρήτρα δραχμής και όχι δολλαρίου, και ο τρόπος ανατροπής του (Πολυτεχνείο) πείθουν ότι ΟΥΔΟΛΩΣ ευθύνεται για τα τραγικά γεγονότα του 1974 και ότι ΟΥΔΕΠΟΤΕ θα οργάνωνε πραξικόπημα κατά του Μακαρίου. Αντιθέτως πείθουν ότι, αν και άνθρωπος των αμερικανών, ήταν Έλλην πατριώτης με επίγνωση και σωφροσύνη. Για τους παραπάνω λόγους, είχε προγραμματίσει την διενέργεια δημοκρατικών εκλογών για τον Φεβρουάριο 1974.

Ποίος ο λόγος λοιπόν για την πραξικοπηματική ανατροπήν του;

Έπρεπε να ανατραπεί για να διευκολυνθεί η εφαρμογή του Αμερικανικού σχεδίου διχοτομήσεως της Κύπρου μας! Και αυτό έγινε με τα θλιβερά και ύποπτα, από πλευράς οργανώσεως, συντονισμού, και εκτελέσεως γεγονότα του Πολυτεχνείου, τον Νοέμβριο 1973!!!

Συνεχίζεται

---

1-Βιογραφία Άλεν Ντιούλς,αρχηγού CIA, περιοδικό HOT DOC, τεύχος 10ο, Σεπτ.2013.

  -Εφημ.Νεολόγος Πατρών, 21 Δεκ. 1958-Νεοκλής Καζάζης, εφ.ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ, 25 Οκτ.1975.

2 όπως υπ.(1) HOT DOC.

3 Η πολιτική κρίση του 1955 και η ανάδειξη του Κων, Καραμανλή στην εξουσία. 

http://www.istorikathemata.com/2011/10/1955-5-1955.html.

4 Σαρρής Νεοκλής, «Η άλλη πλευρά» τ.1 2ΑΙ, Γραμμή, Αθήνα 1977.

5 πηγή: Πρακτικά της Βουλής, ΚΗ΄ Συνεδρίαση της 10ης Φεβρουαρίου 1978.