ΤΟ ΚΥΠΡΙΑΚΟ ΖΗΤΗΜΑ: ΑΠΟ ΤΟΥΣ ΕΝΩΤΙΚΟΥΣ ΑΓΩΝΕΣ ΣΤΗΝ ΕΘΝΙΚΗ ΤΡΑΓΩΔΙΑ (1974). ΠΟΙΟΙ ΟΙ ΕΘΝΙΚΟΙ ΜΕΙΟΔΟΤΕΣ ΚΑΙ ΠΡΟΔΟΤΕΣ;

  

ΜΕΡΟΣ 11^ο

5.  Το μυστικό σχέδιο για την Διχοτόμηση της Κύπρου (συνέχεια 10^ου μέρους)

 β. Οι εμπνευστές, υποστηρικτές και εκτελεστές του Σχεδίου Διχοτομήσεως της Κύπρου

Από την συνοπτική ανάλυση των κατά καιρούς προταθέντων σχεδίων, επί διπλωματικού επιπέδου, για επίλυση του Κυπριακού Ζητήματος (βλέπε 10^ο μέρος), προκύπτουν χωρίς αμφιβολία τα εξής:

-Όλα τα σχέδια εκπονήθηκαν από τους Αγγλο-αμερικανούς, κατά την δεκαετία 1950 και απέβλεπαν στην άμεση ή έμμεση διχοτόμηση της Κύπρου.

-Τα αιτήματα της Ενώσεως και αυτοδιαθέσεως είχαν απεμποληθεί εμφανώς από τις Ελλαδικές κυβερνήσεις, πλην της κυβερνήσεως Αλεξ. Παπάγου, σε αντίθεση με την Εθναρχία της Κύπρου που μετά τους αρχικούς ανένδοτους αγώνες, εγκατέλειψε μεν το αίτημα της Ενώσεως όταν είδε την πλήρη εγκατάλειψή της από την μητέρα πατρίδα Ελλάδα, αλλά επέμεινε στο αίτημα της αυτοδιαθέσεως που αργά ή γρήγορα θα κατέληγε στην Ένωση.

-Η εφαρμογή του Αγγλο-αμερικανικού διχοτομικού σχεδίου της Κύπρου, ήταν θέμα χρόνου, ωριμάνσεως καταλλήλων συνθηκών  και εξευρέσεως εξιλαστηρίου θύματος ή αποδιοπομπαίου τράγου, για να εφαρμοσθεί. Τελικώς το Σχέδιο Διχοτομήσεως της Κύπρου, υλοποιήθηκε το 1974, με εκτελεστικό όργανο τις Τουρκικές Ένοπλες Δυνάμεις, με πάσης φύσεως υποστήριξη από τους Αγγλο-αμερικανούς και…παρατηρητή την Ελλαδική κυβέρνηση των Ραγιάδων/Μειοδοτών Προδοτών.

-Η συμφωνία της Ελλάδος για εμπλοκή-συμμετοχή της Τουρκίας στο Κυπριακό Ζήτημα, ως ισότιμου συνομιλητού και μάλιστα ως εγγυήτριας δυνάμεως, αποτελεί πράξη Εθνικής προδοσίας, δια την οποίαν ευθύνεται αποκλειστικώς  η Ελλαδική κυβέρνηση και προσωπικώς ο τότε πρωθυπουργός Κωνσταντίνος Καραμανλής.

Πολλοί μίλησαν για παγίδα στην οποία οδηγήθηκε η Ελλάδα, αποδεχομένη την συμμετοχή της Τουρκίας στις τετραμερείς συνομιλίες για το Κυπριακό, αφού  η Τουρκία βάσει διεθνών συνθηκών (Λωζάνης/1923 και Παρισίων/1920) είχε παραιτηθεί επισήμως πάσης αξιώσεως από την Κύπρο.

Η τότε Ελληνική κυβέρνηση Καραμανλή δεν έπεσε σε παγίδα.  Η αντιπροσωπεία της μετέβη στο Λονδίνο και την Ζυρίχη, κατ’ εντολήν των δύο «προστατών» (ΗΠΑ-Μεγ.Βρετανίας)  για να τους διαβεβαιώσει ότι η ελληνική κυβέρνηση είναι αποφασισμένη να επικυρώσει την διαδικασία «επιλύσεως» του Κυπριακού προβλήματος.

Η τριμερής του Λονδίνου δεν ήταν τίποτε άλλο παρά μία από τις φάσεις του συμπεφωνημένου από το 1955, απορρήτου σχεδίου για οριστική διχοτόμηση της Κύπρου1.

Από την δημοσίευση των απορρήτων εγγράφων του Foreign Office προκύπτει ότι η Αγγλο-αμερικανική ιδέα διχοτομήσεως της Κύπρου είχε συμφωνηθεί και άρχισε να προωθείται τόσον από τον Κωνσταντίνο Καραμανλή όσον και από τον Ευάγγελο Αβέρωφ.

Το απόρρητο έγγραφο του Foreign Office που αποδεικνύει ότι ο Ευάγγελος Αβέρωφ, υπουργός Εθνικής Άμυνας στον Αττίλα ΙΙ (14-16 Αυγούστου 1974)  άρχισε να προωθεί την ιδέα της διχοτομήσεως τον Ιούλιο του 1956, σε συνάντηση που είχε στην Αθήνα με τον Αμερικανό υπουργό Kohler, ενώ βρισκόταν σε πλήρη εξέλιξη ο Απελευθερωτικός Αγώνας της ΕΟΚΑ.

Τον Σεπτέμβριο του 1956, ο Αβέρωφ επανέλαβε την ιδέα της διχοτομήσεως της Κύπρου ως την μόνη λύση του Κυπριακού ζητήματος στον υπουργό Εξωτερικών της Νορβηγίας Halvard Lange. Δύο βδομάδες αργότερα πρότεινε ξανά την διχοτόμηση στον ίδιο τον Τούρκο πρέσβη σε δύο συναντήσεις που είχε μαζί του στην Αθήνα. Το συγκεκριμένο έγγραφο αποδεσμεύτηκε, μόνο μετά την πάροδο 50 χρόνων αντί 30 χρόνων όπως ισχύει με άλλα απόρρητα βρετανικά έγγραφα.

Έτσι από την στιγμή εκείνη (1955), η μεν Τουρκία επιβαλλόταν ως ισότιμος συνομιλητής στο Κυπριακό, με την έγκριση της Ελληνικής Κυβερνήσεως, το δε Λονδίνο φαινόταν να αναλαμβάνει ρόλο επιδιαιτητή σε μία ανύπαρκτη διαφορά ανάμεσα στην Ελλάδα και την Τουρκία.

Μία «διαφορά» που κατασκευάστηκε για την αποτελεσματικώτερη και ταχύτερη «επίλυση» του Κυπριακού προβλήματος.

Στις 22 Σεπτεμβρίου 1955 ο αρχηγός της CIA  Άλλεν Ντάλλες (Allen Welsh Dulles) στέλνει στον υπουργό Εξωτερικών και αδελφό του, Φόστερ Ντάλλες (John Foster Dulles), ένα άκρως απόρρητο υπόμνημα με πληροφορίες από συναντήσεις Αμερικανών πρακτόρων στην Ελλάδα, με τον Παύλο, την Φρειδερίκη και τον υπουργό Δημοσίων έργων Καραμανλή.

Πιθανός αποστολέας των πληροφοριών του υπομνήματος είναι ο σταθμάρχης της CIA στις Αθήνες Άλφρεντ Άλμερ. Σε αυτό το υπόμνημα, που δεν διενεμήθη υπηρεσιακώς, αλλά είχε χαρακτηρισμό «ειδικού χειρισμού», ο τότε υπουργός Καραμανλής συνομιλεί μαζί τους ως «πρωθυπουργός» που υπόσχεται να βάλει το Κυπριακό στο ράφι και μάλιστα χωρίς να βλάψει την εικόνα του. Η ανάγνωση όλου του εγγράφου έχει σημασία για να καταλάβει κάποιος όχι μόνο την σχέση του Καραμανλή με τις μυστικές υπηρεσίες των ΗΠΑ, αλλά και με εκείνη του παλατιού2.

Απ’ ό,τι φαίνεται από τις αναφορές της πρεσβείας προς την Ουάσιγκτον αλλά και του σταθμάρχη της CIA Άλφρεντ Άλμερ, ο Καραμανλής διατηρούσε προσωπική σχέση μαζί τους, μέσω του διπλωματικού ακολούθου της πρεσβείας, Νόρμπερτ Άνσουτζ, από το 1953, και οι Αμερικανοί πίεζαν ακόμη και το παλάτι με το όνομα «Καραμανλής»3.

      γ. Η συμμετοχή της Τουρκίας στο σχέδιο Διχοτομήσεως της Κύπρου

Κλειδί για την κατανόηση της τροπής που πήρε το Κυπριακό και της πολιτικής που ακολούθησε έκτοτε η Τουρκία στο θέμα αυτό, είναι δύο υπομνήματα του Τούρκου καθηγητού της Νομικής και πολιτικού Νιχάτ Ερίμ, προς την κυβέρνηση Μεντερές στις 24 Νοεμβρίου 1956 και 22 Δεκεμβρίου 1956. Ο Ερίμ υπέδειξε ότι η απαίτηση της Τουρκίας να της επιστραφεί ολόκληρη η Κύπρος σε περίπτωση αποχωρήσεως των Βρετανών από το νησί ένεκα του αγώνος της ΕΟΚΑ, δεν συγκέντρωνε καμία πιθανότητα διεθνούς υποστηρίξεως. Αντίθετα, αν απαιτούσε διχοτόμηση, θα μπορούσε να την στηρίξει σε μια διεθνώς αποδεκτή και πολύ συμπαθή αρχή, εκείνη της αυτοδιαθέσεως.

Η πολιτική της Τουρκίας πήρε μια απότομη στροφή και μαχητικά διεκδικούσε να εφαρμοστεί η αυτοδιάθεση ξεχωριστά για τους Έλληνες και τους Τούρκους της Κύπρου, πράγμα που θα οδηγούσε στην διχοτόμηση. Άρχισε να πιέζει πολιτικά τους συμμάχους της, υποστηρίζοντας ότι η Ένωση της Κύπρου με την Ελλάδα δεν μπορούσε να γίνει αποδεκτή από την Τουρκία γιατί «θα παραβίαζε το δικαίωμα της τουρκοκυπριακής κοινότητας για αυτοδιάθεση, και θα διασάλευε εις βάρος της Τουρκίας την ισορροπία που είχε επιτευχθεί με την Συνθήκη της Λωζάνης».

Ο Ερίμ υποστήριξε ότι η ελληνική πλειοψηφία στην Κύπρο ήταν περιστασιακή και υπέδειξε ότι η Τουρκία θα έπρεπε να ακολουθήσει πολιτική ανατροπής των πληθυσμιακών δεδομένων με την εγκατάσταση χιλιάδων Τούρκων στο νησί.

Το σχέδιο της μεγάλης δημογραφικής αλλοιώσεως της Νήσου υλοποιήθηκε σταδιακώς, αμέσως μετά την Τουρκική εισβολή του 1974.

Τις εισηγήσεις του Ερίμ υιοθέτησε η Κυβέρνηση Μεντερές, η οποία από τότε πρόβαλλε την διχοτόμηση ως εθνική διεκδίκηση της Τουρκίας. Είναι προφανές ότι την ιδέα διχοτομήσεως υπέβαλλαν στους Τούρκους οι Άγγλοι ασχέτως αν μερικοί υποστηρίζουν το αντίθετο. Όποια και να είναι η πατρότητα  της ιδέας για την διχοτόμηση της Κύπρου, η Αγγλία, την χρησιμοποίησε ως δαμόκλειο σπάθη για να εξουδετερώσει το ελληνικό αίτημα για Αυτοδιάθεση – Ένωση και έτσι να διατηρήσει την κυριαρχία της στην Κύπρο.

Ο Ερίμ, επικεφαλής τουρκικής αντιπροσωπείας, επισκέφτηκε την Λευκωσία, όπου ο Χάρντιγκ ανάμεσα στα άλλα, τον συμβούλεψε να στείλει η Τουρκία για εγκατάσταση στην Κύπρο δέκα χιλιάδες μορφωμένους Τούρκους για να ενισχύσουν την τουρκική κοινότητα4.

Ο Φαζίλ Κουτσιούκ, ιδρυτής της οργανώσεως «Η Κύπρος είναι Τουρκική» με έδρα την Κωνσταντινούπολη και σκοπό την επιστροφή της Κύπρου στην Τουρκία, άρχισε να προωθεί την διχοτόμηση. Η προτασή του ήταν να διχοτομηθεί η Κύπρος στην γραμμή του 35ου παράλληλου, το βόρειο τμήμα να ενωθεί με την Τουρκία και το νότιο με την Ελλάδα. Η γραμμή του 35ου παράλληλου είναι περίπου το έδαφος σήμερα της Κυπριακής Δημοκρατίας που βρίσκεται κάτω από την Τουρκική κατοχή με την εισβολή της Τουρκίας το 19745.

 

"Taksim" Χάρτης της διαιρέσεως του νησιού όπως το εισηγήθηκε ο Τούρκος ηγέτης Φαζίλ Κιουτσούκ στο βιβλίο του το 1957 "The Cyprus Question – A Permanent Solution" (Το Κυπριακό Ζήτημα – Μια μόνιμη Λύση), στο οποίο αποτυπώνονται καθαρά οι σκέψεις και οι προσανατολισμοί του προς διχοτόμηση της νήσου κατά μήκος του 35ου παραλλήλου.

Το σχέδιο, λοιπόν, της διχοτομήσεως της Κύπρου είναι παλαιόν και ΟΥΔΕΜΙΑ σχέση έχει με την 21η Απριλίου και τους «πραξικοπηματίες», ως ισχυρίζονται οι συστημικοί πολιτικοί και λοιποί εθνικοί μειοδότες, προπαγανδιστές-Νενέκοι, φερέφωνα των Αγγλοαμερικανών.

Η διεθνής γραμματεία, συμπεριλαμβανομένης και της μεταγενεστέρως αποκαλυφθείσης απορρήτου τοιαύτης, αποκαλύπτει τους πραγματικούς δωσιλόγους και προδότες του Εθνικού θέματος της Κύπρου..

δ. Ο ρόλος των ξένων μυστικών υπηρεσιών                                             

Ο ρόλος των μυστικών υπηρεσιών σε όσα διαδραματίζονται τον Σεπτέμβριο του 1955 σε Ελλάδα, Κύπρο και Τουρκία είναι, όπως αποδεικνύεται, καθοριστικός.

Το 1955 στην Κύπρο έμπαινε ανοιχτά το θέμα της αυτοδιαθέσεως και της απαλλαγής από την βρετανική κατοχή. Ο Αλ. Παπάγος θεωρούσε πως ήταν αναγκαία η προσφυγή στον ΟΗΕ για την αντιμετώπιση του προβλήματος της Κύπρου ως προβλήματος αυτοδιαθέσεως μέσα στα διεθνή πλαίσια. Αυτό ήταν κάτι που δεν επιθυμούσαν οι Βρετανοί. Δεν ήθελαν να χάσουν την Κύπρο, με την οποία ήλεγχαν την Μέση Ανατολή. Οι ΗΠΑ, αποδεχόμενες την θέση της Βρεταννίας, προσπαθούσαν να εμποδίσουν την εγγραφή του Κυπριακού στον ΟΗΕ.

Ο Παπάγος ήταν κατάκοιτος όταν ο αντιπρόεδρος της κυβερνήσεως Στέφανος Στεφανόπουλος διεμήνυσε στους Αμερικανούς πως η μη εγγραφή του Κυπριακού στον ΟΗΕ, θα δημιουργούσε προβλήματα στην κοινή γνώμη στην Ελλάδα και προβλήματα στην Συμμαχία. Απείλησε μάλιστα τον βασιλιά Παύλο με παραίτηση.

Έτσι οι ΗΠΑ έβαλαν τον Στεφανόπουλο στην μαύρη λίστα και ξεκίνησαν την αναζήτηση προσώπου που, ως διάδοχος του Παπάγου, θα ακολουθούσε τον δικό τους σχεδιασμό για το Κυπριακό.

Στις 4 Οκτωβρίου 1955, ο στρατάρχης Αλέξανδρος Παπάγος, πρωθυπουργός και ηγέτης του «Λαϊκού Συναγερμού», του κόμματος της ελληνικής δεξιάς, πεθαίνει μετά από πολύμηνη ασθένεια. Ο βασιλιάς Παύλος καλεί τον Στέφανο Στεφανόπουλο, τον αντιπρόεδρο της κυβερνήσεως και υποψήφιο πρωθυπουργό, και του ανακοινώνει πως σε τρεις ημέρες η Κοινοβουλευτική Ομάδα του κόμματος πρέπει να εκλέξει τον νέο πρωθυπουργό.

Την επόμενη της κηδείας του Αλέξανδρου Παπάγου, 6 Οκτ. 1955, ο βασιλεύς Παύλος αναθέτει τον σχηματισμό κυβερνήσεως, όχι σε ένα από τους δύο αντιπροέδρους (Στ. Στεφανόπουλο-Παν. Κανελλόπουλο) αλλά εις τον «άγνωστο» Κων. Καραμανλή. Η ενέργεια του  βασιλέως απετέλεσε «κεραυνό εν αιθρία».

Για όσους μελετούν, όμως, τα γεγονότα των παρασκηνίων, η απόφαση του βασιλέως ήταν αναμενομένη αφού:

- Έχει αποκαλυφθεί ήδη το περίφημο μνημόνιο 7 σημείων που συνέταξε ο τέκτων και μέλος της λέσχης Bilderberg, Παν. Πιπινέλης6, στο οποίο περιλαμβάνεται και η δέσμευση του Κων. Καραμανλή για επίλυση του Κυπριακού κατά τις επιθυμίες των Αμερικανών7.

-Είναι γνωστές οι αφόρητες πιέσεις και απειλές των ΗΠΑ προς το Παλάτι για την ανάθεση της Πρωθυπουργίας στον Καραμανλή και μάλιστα με δικαίωμα διαλύσεως της Βουλής, φοβούμενοι μήπως η κυβέρνησή του δεν θα ελάμβανε ψήφον εμπιστοσύνης.

-Τότε αρχηγός του πολιτικού οίκου του βασιλέως, μυστικοσύμβουλος και σύνδεσμος Βασιλέως-ΗΠΑ ήταν ο  κρυπτοταλμουδιστής Ιουδαίος Ραούλ Bibica Ρωσέττης (1893-1967) και μέγας αυλάρχης ο Λεβί-δης, γόνος «μεταστραφείσης» οικογενείας ταλμουδιστών, Λεβί .

-Ο νεαρός υπουργός Δημοσίων Έργων Κωνσταντίνος Καραμανλής, ήταν γνωστός τέκτων, με επαφές μέσω της στοάς με τις μυστικές υπηρασίες των ΗΠΑ.

Τελικώς ο Καραμανλής έλαβε από τον βασιλέα την εντολή σχηματισμού κυβερνήσεως, παρακάμπτοντας τις δυο μεγάλες μορφές του κόμματος και αντιπροέδρους της κυβερνήσεως: Τον Παναγιώτη Κανελλόπουλο και τον Στέφανο Στεφανόπουλο.

     Ο Γεώργιος Παπανδρέου επέκρινε δριμύτατα την επιλογή του βασιλιά και την χαρακτήρισε «παραβίαση των κοινοβουλευτικών θεσμών» όπως είχε κάνει ενωρίτερα και ο Σπυρ. Θεοτόκης8.

Τα αρχεία της CIA αποδεικνύουν πλέον πως ο Καραμανλής αναρριχήθηκε στην πρωθυπουργία μετά από σημαντικές διαβουλεύσεις με τους Αμερικανούς, οι οποίοι διαπραγματεύονταν μαζί του για το αν ήθελε να συμμετάσχει σε μεταβατική κυβέρνηση ή να γίνει πρωθυπουργός, και κατέληξαν σε αυτόν, παίρνοντας μάλιστα διαβεβαιώσεις για θάψιμο του βασικού εθνικού προβλήματος της εποχής: Του Κυπριακού.

Η ιδέα της Ενώσεως είχε εγκαταλειφθεί από τις Αθήνες από το 1956. Και η εγκατάλειψη έγινε αποδεκτή και νομιμοποιήθηκε με τις Συνθήκες Ζυρίχης-Λονδίνου του 1960.

Στην θυελλώδη συνεδρίαση της ελληνικής βουλής, 22 Ιανουαρίου 1959, ο Σοφοκλής Βενιζέλος είχε κατηγορήσει ευθέως τον Κ. Καραμανλή ότι επελέγη ως πρωθυπουργός από τον Βασιλέα λόγω των μειοδοτικών θέσεών του για το Κυπριακό. Το ίδιο είχε υπαινιχθεί και ο Σπ. Μαρκεζίνης.                       

*

Η διχοτόμηση ως «ιδεώδης λύση» (“ideal solution” ) υπήρξε ο στρατηγικός στόχος τόσον της Ουάσινγκτον όσον και του Λονδίνου.

Η ιδέα της διχοτομήσεως της Κύπρου είχε εμφυτευθεί και στα γεράκια της Αγκύρας, και διατυπώθηκε ως Τουρκικός στόχος από το 1948.

 Τότε η εφημερίδα «Χουριέτ» έρριξε πρώτη την ιδέα, απηχώντας τις απώτερες βλέψεις της Τουρκικής πολιτικής τάξης:

«…Εάν ποτέ ήθελε μεταβληθεί το σημερινόν καθεστώς της νήσου, να δοθεί η αυτή λύσις η οποία εδόθη εις το ζήτημα της Ιρλανδίας, δηλαδή να χωρισθεί εις δύο τομείς, τουρκικόν και ελληνικόν, με αυτονομία υπό την προστασίαν των δύο κρατών, της Ελλάδας και της Τουρκίας».

Η εφημερίδα «Νιου Γιορκ Τάϊμς» έγινε ακόμη πιο σαφής δημοσιεύοντας και τον χάρτη της γραμμής Αττίλα, ήδη από τις 13 Οκτωβρίου του 1956! Η μόνη διαφορά με την γραμμή Αττίλα του 1974 είναι πως παρουσιάστηκε με κάθετη γραμμή, κόβοντας την Κύπρο σε δυτική και ανατολική ζώνη…

Αυτά και άλλα στοιχεία υπάρχουν στο βιβλίο «Τουρκοκύπριοι- Από το περιθώριο στο συνεταιρισμό, 1923- 1960», του ελληνοκύπριου ερευνητή Σώτου Κτωρή9.

Όπως προκύπτει από τα συμβάντα, η κατασκευή της τουρκοκυπριακής μειονότητας προηγήθηκε της εμπλοκής της Τουρκίας, γιατί η Άγκυρα, ενταγμένη στο ΝΑΤΟ και κοιτάζοντας προς την Δύση, καθώς είχε πουλήσει στο Βρετανική βασίλειο το 1878, δεν ήθελε να διαταράξει την αντικομμουνιστική συμμαχία των ΗΠΑ.

Γι’ αυτό στην δεκαετία του 1940 οι τουρκικές κυβερνήσεις δεν ανταποκρίνονταν στις εκκλήσεις της τουρκοκυπριακής ελίτ για επιστροφή του νησιού στην «Μητέρα Πατρίδα Τουρκία»10.

*

Το πόσο υπόδουλη ήταν η ελληνική Κυβέρνηση Καραμανλή, αφ’ ότου ανέλαβε την εξουσία μετά τον αναμενόμενο θάνατο του Στρατηγού Παπάγου, φανερώνεται και από το πιο κάτω τηλεγράφημα. Επίσης αποκαλύπτεται πόσο βρώμικο παιγνίδι παίχτηκε εις βάρος του ελληνικού λαού... Το τηλεγράφημα στάλθηκε από τον τότε Βρετανό πρέσβη στην Αθήνα Sir Charles Peake προς τη Λευκωσία, στις 5 Δεκεμβρίου 1955.

«Συζητώντας το Σάββατο βράδυ με τον Υπουργό Εξωτερικών (της Ελλάδας) μου είπε πως αντικυβερνητικές εφημερίδες είχαν καταφέρει να μάθουν πως κάποιος Συνταγματάρχης Macintyre βρίσκεται αυτές τις μέρες στην Κύπρο και χρησιμοποιείται για την σύλληψη του Γρίβα. Ο Υπουργός Εξωτερικών της Ελλάδας ήταν πολύ ανήσυχος με αυτά τα νέα, καθώς ο Macintyre είναι σύζυγος της αδελφής του σημερινού Υπουργού υπεύθυνου για Γ.Τ. Πληροφοριών, ο οποίος είναι εξάδελφος του Υπουργού Εξωτερικών.

Ο Υπουργός Εξωτερικών φοβάται πως αν οι πληροφορίες (στον τύπο) είναι αληθείς, αυτό θα χρησιμοποιηθεί από την αντιπολίτευση για υποστήριξη των θέσεων τους, πως η σημερινή ελληνική Κυβέρνηση δεν είναι πατριωτική και είναι αντίθετα υπόδουλη σε μας (Βρετανούς). Θα σας είμαι ευγνώμων αν μπορούσατε να με πληροφορήσετε ακριβώς πού βρίσκεται σήμερα ο Macintyre και τα καθήκοντα που ανέλαβε. Κάτι τέτοιο ίσως να απομακρύνει τους φόβους του Υπουργού Εξωτερικών».

Χρόνια αργότερα, ο Παναγιώτης Κανελλόπουλος, ο επικρατέστερος για την πρωθυπουργία, ο οποίος έχασε από τις μηχανορραφίες της CIA, δήλωσε:

«Δεν επεχειρήθη από την ημέραν του Χαρ. Τρικούπη νόθευσις του δημοκρατικού μας πολιτεύματος, οία η σημειούμενη, διαρκώς επιδεινούμενη από του Οκτωβρίου του 1955. Παρεβιάσθησαν αυταί αύται αι ηθικαί προϋποθέσεις της λειτουργίας του...Δυστυχώς από του Οκτωβρίου του 1955 επεκράτησαν οι σκοτεινοί θάλαμοι των παρασκηνίων...».

Ο τότε πρωθυπουργός Μακμίλλαν έτριβε τα χέρια του από την τροπή που έπαιρναν τα πράγματα. Το Κυπριακό έπαψε να θεωρείται ως αποικιακό πρόβλημα, στο οποίο όφειλε να δώσει λύση η Βρετανία και μεταβαλλόταν σ’ ένα σοβαρό διεθνές ζήτημα, όπου οι εμπλεκόμενες Μεγάλες Δυνάμεις και ο ΟΗΕ θα έδιδαν κάποια λύση (Αυτήν που θα επέβαλλε ο ισχυρότερος).

Το 1956 ο Λένοξ Μπόϋντ, υπουργός αποικιών, αναφέρει την ιδέα της διχοτομήσεως της Κύπρου κατά την διάρκεια συζητήσεως στο Βρεττανικό Κοινοβούλιο.

Το 1956 ο Πρωθυπουργός της Τουρκίας Αντνάν Μεντερές ανακοινώνει ότι η αποδοχή της διχοτομήσεως της Κύπρου είναι η μεγαλύτερη παραχώρηση που μπορεί να κάνει η Τουρκία για την Κύπρο. Το σχέδιο της διχοτομήσεως έχει τεθεί ήδη σε πλήρη εφαρμογή.

Στην διάρκεια του απελευθερωτικού αγώνος, κατατέθηκαν συνολικά τέσσερεις προσφυγές στον ΟΗΕ από τις ελληνικές κυβερνήσεις. Από το 1954 και μέχρι το 1957 οι προσφυγές υποβάλλονταν με τον πατροπαράδοτο τρόπο και το δίκαιο αίτημα της Αυτοδιαθέσεως (Ενώσεως). Στην τελευταία, εντούτοις, προσφυγή της Ελλάδας για το Κυπριακό, εκείνη του 1958, το αίτημα μετατράπηκε από Αυτοδιάθεση σε Ανεξαρτησία. Στην ίδια χρονική περίοδο Νατοϊκοί κύκλοι έκαναν προσπάθειες για εξεύρεση λύσεως στο κυπριακό και κατάπαυση του πυρός, συζητώντας το πρόβλημα μέσα στα στενά πλαίσια της Συμμαχίας.

Το 1956 το Κεντρικό Σιωνιστικό Συμβούλιο των ΗΠΑ, αποφασίζει την διχοτόμηση του Κυπριακού και επιβάλλει την απόφαση αυτή στην κυβέρνηση Αϊζενχάουερ. Είναι η πρώτη φορά που αποφασίζεται η διχοτόμηση της Κύπρου11.

Η προσπάθεια εξευρέσεως λύσεως συνεχίστηκε το 1956 με τις αγγλοκυπριακές συνομιλίες μεταξύ του νέου Κυβερνήτη της Κύπρου στρατάρχη Χάρτινγκ και του Αρχιεπισκόπου Μακαρίου, οι οποίοι συμφώνησαν να επεξεργαστούν ένα σχέδιο εσωτερικής αυτοκυβερνήσεως. Οι διαφορές, ωστόσο, που προέκυψαν ήταν τέτοιες που τελικά οδήγησαν στις συνομιλίες σε αδιέξοδο.

Ο Χάρτης Νο 9 του σχεδίου διχοτομήσεως της Κύπρου που εδόθη προς υλοποίηση από τις ΗΠΑ στις Τουρκικές Ένοπλες Δυνάμεις… 12

                                                                                Συνεχίζεται

---

1 -Βιογραφία Άλεν Ντιούλς,αρχηγού CIA, περ.HOT DOC, τεύχος 10ο, Σεπτ.2013 --- Εφημ. Νεολόγος Πατρών, 21 Δεκ. 1958 --- Νεοκλής Καζάζης, εφ. ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ, 25 Οκτ.1975.

2 όπως υπ. (1) HOT DOC.

3 Η πολιτική κρίση του 1955 και η ανάδειξη του Κων, Καραμανλή στην εξουσία, http://www.istorikathemata.com /2011/10/ 1955-5-1955.

4 Σαρρής Νεοκλής, «Η άλλη πλευρά» τ.1 2ΑΙ, εκδ. Γραμμή, Αθήνα 1977 σελ. 340.

5 Φαζίλ Κουτσιούκ «The Cyprus Question: A Permanent Solution», Λευκωσία 1957.

6 Ο Παναγιώτης Πιπινέλης, Έλληνας διπλωμάτης, συγγραφέας ιστορικών έργων, εκδότης και πολιτικός που διατέλεσε υπουργός και υπηρεσιακός πρωθυπουργός της Ελλάδος, γεννήθηκε το 1899 στον Πειραιά και πέθανε στις 19 Ιουλίου 1970 στις  Αθήνες από καρδιακή προσβολή.

Αποφοίτησε από την Ιωνίδειο Σχολή του Πειραιά. Σπούδασε νομικά στο Πανεπιστήμιο της Ζυρίχης στην Ελβετία, όπου το 1918 αναγορεύτηκε διδάκτορας των πολιτικών επιστημών και και του Φράϊμπουργκ. Το 1922, μετά από διαγωνισμό, εισήχθη στο διπλωματικό σώμα και υπηρέτησε ως ακόλουθος του Υπουργείου Εξωτερικών στο Παρίσι, τα Τίρανα και στη Γενεύη, ενώ διατέλεσε διευθυντής του ιδιαίτερου γραφείου του Δημητρίου Μαξίμου, στη θητεία του ως υπουργού Εξωτερικών και παραιτήθηκε στις 28 Ιουνίου του 1935. Το 1941 ανέλαβε για λίγους μήνες την Ελληνική πρεσβεία στη Μόσχα, ενώ τον Ιούνιο του 1945 ανέλαβε αρχηγός του πολιτικού οίκου του Βασιλέως Γεωργίου Β'.

Τον Ιανουάριο του 1948, με τηλεγράφηματα του στον Ραφαήλ Ραφαήλ, πρέσβη της Ελλάδος στο Παρίσι και στους πρέσβεις στο Λονδίνο, στην Ρώμη και στην Ουάσιγκτον, τους ζήτησε «…να αναπτύξουν πολιτικούς δεσμούς», στην προσπάθεια της Βρετανίας και άλλων Ευρωπαϊκών κυβερνήσεων που από τότε είχαν ξεκινήσει τις προσπάθειες τους για την δημιουργία της Ευρωπαϊκής Οικονομικής Ενώσεως, [Ε.Ο.Κ.], και να ενημερώσουν την κυβέρνηση «περί των σχετικών διαθέσεων..» των Ευρωπαϊκών χωρών. Υπήρξε μεταξύ των πλέον τακτικών Ελλήνων συνέδρων της λέσχης Bilderberg, από την εποχή της ιδρύσεως της το 1954, ενώ από το 1954 έως το 1960, συμμετείχε σε έξι συνεδριάσεις της, με μοναδική εξαίρεση το 1956.

Σύμφωνα με την επίσημη ιστοσελίδα της Ελληνικής Τεκτονικής Εταιρείας, συγκαταλέγεται μεταξύ των 244 επιφανών Ελλήνων ελευθεροτεκτόνων .

Πολιτεύτηκε αρχικά στην Αθήνα το 1958, χωρίς επιτυχία, όμως εκλέχθηκε Βουλευτής στις εκλογές του 1963 και του 1964, με το κόμμα «Εθνική Ριζοσπαστική Ένωσις», [Ε.Ρ.Ε.]. Διορίστηκε υπουργός Εμπορίου στην κυβέρνηση του Κωνσταντίνου Καραμανλή, από το 1961 έως το 1963 και το 1967 ήταν υπουργός Συντονισμού στην κυβέρνηση του Παναγιώτη Κανελλόπουλου. 

     Πηγές: 

              - Ο Ελληνικός δρόμος προς την Ευρώπη Εφημερίδα «Το Βήμα», 9  Φεβρουαρίου 2003 . 

    - ΛΕΣΧΗ BILDERBERG, Χειραγωγοί και Μαριονέτες, Κλεάνθης Γρίβας. 

    - H λίστα των μασόνων Εφημερίδα «Το Βήμα», 19 Μαρτίου 2006. 

7 Αυτό που φαίνεται ότι έγειρε τελικά την πλάστιγγα υπέρ της υποψηφιότητας Καραμανλή, ήταν η επίσημη διαφοροποίησή του στις 13 Σεπτεμβρίου 1955, έναντι της Ελληνικής πολιτικής στο Κυπριακό. Ο Καραμανλής είχε υποστηρίξει ότι η επιθετική και ανένδοτη Ελληνική πολιτική στο ζήτημα ήταν ανεδαφική, θεωρούσε την "αυτοδιάθεση" των Κυπρίων ανέφικτη, υπογράμμιζε ότι η όξυνση του Κυπριακού αποσταθεροποιούσε την διεθνή θέση της Ελλάδας και πρότεινε σαν βασική θέση η Ελλάδα να επιδιώξει την επέμβαση και ενεργό ανάμειξη της Αμερικής στο ζήτημα αυτό.

Οι θέσεις αυτές του Καραμανλή για το Κυπριακό αποτυπώθηκαν σε ένα από τα επτά σημεία στο περίφημο "μνημόνιο Πιπινέλη", το οποίο περιλάμβανε τις πολιτικές προτεραιότητες του Καραμανλή σε περίπτωση που αναλάμβανε την Πρωθυπουργία. Το μνημόνιο αυτό, κατά δήλωση του Καραμανλή στην βουλή το 1959, συντάχθηκε από τον ίδιο τον διπλωμάτη και Υπουργό Παν. Πιπινέλη μετά από δύο σχετικές συζητήσεις που έκαναν. Το περιεχόμενό του, φαίνεται ότι έστρεψε τον Αμερικανικό παράγοντα αποφασιστικά  υπέρ της διαδοχής Καραμανλή και μέσα στον Σεπτέμβριο πολλές εφημερίδες έκαναν λόγο για πιθανή ανάδειξη Καραμανλή στην Πρωθυπουργία σε περίπτωση αποχωρήσεως Παπάγου για λόγους υγείας.

Ταυτοχρόνως το σενάριο Καραμανλή καταγράφεται ως πιθανότητα και στα σημειώματα του Αμερικανού πρεσβευτού, ενώ μέσα στον Σεπτέμβριο καταγράφονται οι παρασκηνιακές ενέργειες Καραμανλή προς το Παλάτι, αλλά και προς εξωκοινοβουλευτικές προσωπικότητες του κεντρώου χώρου (κρυπτο-Ιουδαίο Σουασόν/Κων.Τσάτσο, κτλ) που έμελλαν να στελεχώσουν την νέα κυβέρνηση. Σύμφωνα με τον Αλ. Παπαχελά  ο Καραμανλής είχε αποκτήσει στενές σχέσεις με τους Αμερικανούς ήδη από το 1953, μέσω του Νόρμπερτ Άνσουτζ, διπλωματικό ακόλουθο της πρεσβείας με τον οποίον έκανε στενή παρέα.

 Άλλεν Ντάλλες

Στις 4 Οκτωβρίου 1955 ο Παπάγος όρισε ως διάδοχο του στην Πρωθυπουργία τον Στέφανο Στεφανόπουλο και λίγο αργότερα απεβίωσε. Ο Στεφανόπουλος ως ορισθείς διάδοχος του Παπάγου γνωστοποίησε αρχικά στον Βασιλιά και αργότερα δημοσίως την πρόθεση του να συγκαλέσει την κοινοβουλευτική ομάδα του Ελληνικού Συναγερμού για να εκλεχθεί ο νέος αρχηγός του κόμματος. Αυτό όμως δεν συνέβη ποτέ.

Ο Βασιλιάς Παύλος σε μια τολμηρή κίνηση που υπερέβαινε τα όρια της Συνταγματικής νομιμότητας, ανέθεσε εντολή σχηματισμού κυβερνήσεως στον Κωνσταντίνο Καραμανλή το πρωΐ  της 5ης Οκτωβρίου 1955. Χαρακτηριστικό ήταν ότι την εντολή σχηματισμού κυβερνήσεως ο Παύλος την συνόδευε και με δικαίωμα του Καραμανλή για διάλυση της βουλής.

Η κίνηση αυτή θεωρήθηκε από τους περισσότερους συνταγματολόγους ότι παραβίαζε ανοιχτά το πνεύμα του Συντάγματος καθώς ο Καραμανλής σε καμία περίπτωση φαινόταν να εξασφαλίζει την πλειοψηφία στην κοινοβουλευτική ομάδα του Συναγερμού. Σύμφωνα με τον Αλεξ. Παπαχελά η απόρρητη βιογραφία του αρχηγού της CIA Αλλεν Ντάλλες, αναφέρει ότι ο τότε σταθμάρχης της CIA στην Ελλάδα Άλμερ έπεισε τον Βασιλιά Παύλο την τελευταία κυριολεκτικά στιγμή, να αγνοήσει τον Στεφανόπουλο και να επιλέξει τον Καραμανλή αφού είχε χρησιμοποιήσει τις γνωριμίες του με Έλληνες εφοπλιστές για να εξασφαλίσει την υποστήριξη των βουλευτών του "Συναγερμού" στον Καραμανλή.

[Πηγές: Ευάνθης Χατζηβασιλείου, Η άνοδος του Κωνσταντίνου Καραμανλή στην εξουσία, εκδόσεις Πατάκη----Αλέξης Παπαχελάς, Ο βιασμός της Ελληνικής Δημοκρατίας (ο Αμερικανικός παράγων 1947-1967), εκδόσεις Εστία.----Σπύρος Παπαγεωργίου, Καραμανλής και Κυπριακόν, εκδόσεις Νέα Θέσις----Γιώργος Αναστασιάδης, Σύγχρονη Ελληνική Πολιτική και Συνταγματική Ιστορία, εκδόσεις Σάκουλα----Σπύρος Λιναρδάτος, από τον εμφύλιο στην Χούντα, εκδόσεις Θεμέλιο.----Σπυρίδων Θεοτόκης, Πολιτικές αναμνήσεις].

8 Βλ. Οι ελληνικές κυβερνήσεις 1843-2004 Α. Δημητρόπουλος.

9 Ο Σώτος Κτωρής κατάγεται από το Ριζοκάρπασο και την Αγία Τριάδα Γιαλούσας. Αποφοίτησε από το Εσπερινό Γυμνάσιο Λάρνακας και είναι κάτοχος πτυχίου Τουρκικών Σπουδών. Απέκτησε μεταπτυχιακούς τίτλους επιπέδου μάστερ στην τουρκική ιστορία και στις διεθνείς σχέσεις από το Πανεπιστήμιο Κύπρου και Πανεπιστήμιο Λευκωσίας αντίστοιχα. Είναι κάτοχος διδακτορικού τίτλου του τμήματος Τουρκικών και Μεσανατολικών σπουδών, του Πανεπιστημίου Κύπρου. Τα ερευνητικά του ενδιαφέροντα επικεντρώνονται στην πολιτική και κοινωνική συγκρότηση της τουρκοκυπριακής κοινότητας καθώς και στην διαδικασία εντάξεως της Τουρκίας στην Ε.Ε. Εργάζεται ως συντονιστής στην υπηρεσία ασύλου, του υπουργείου εσωτερικών στην Κύπρο. Το βιβλίο του εκδόθηκε το 2013 από τις εκδ. Παπαζήση.

10 national-pride.org/2013/09/13/σχέδιο-διχοτόμησης-της-κύπρου-ήδη-από το 1948.

11 Νεοκλή  Καζάζη: Τα παρασκήνια της τουρκικής Πολιτικής, ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ, 25 Οκτ. 1976.

12 Ο χάρτης, που είναι το συγκλονιστικότερο έγγραφο-αποδεικτικό στοιχείο της ενοχής του Ταλμουδιστού Ιουδαίου Χένρυ Κίσινγκερ, έχει την δική του ιστορία από τα γραφεία της CIA στο Λάνγκλεϊ, μέχρι τον έβδομο όροφο του Στέιτ Ντιπάρτμεντ στην Ουάσιγκτον. Ήταν μέρος των εγγράφων που έφεραν τον διακριτικό τίτλο «For eyes only» («Για τα μάτια μόνο») και τα οποία υποτίθεται ότι είχαν καταστραφεί.

 Η ύπαρξη του συγκεκριμένου χάρτη, αλλά και άλλων δώδεκα, είχε γίνει γνωστή από τον τότε υφυπουργό Εξωτερικών Τζόζεφ Σίσκο. Είχε πει με βεβαιότητα ότι όλοι οι χάρτες που σχεδιάστηκαν από τις 20 Ιουλίου 1974 μέχρι την 31η Αυγούστου του 1974 είχαν καταστραφεί.

Οι χάρτες είχαν γίνει το παιχνίδι μιας ομάδας ερευνητών και φοιτητών, οι οποίοι αναζητούσαν τα έγγραφα του τότε υπουργού Εξωτερικών για την Χιλή και την Κύπρο. Τελικά, ο χάρτης με τον αριθμό 9 βρέθηκε σε χώρο των Εθνικών Αρχείων μαζί με άλλα έγγραφα που έφεραν τον χαρακτηριστικό κωδικό «Για τα μάτια μόνο». Πρόκειται για εισηγήσεις και προτάσεις προς τον Κίσινγκερ, που αφορούσαν την Κύπρο, την Ελλάδα και άλλα μέρη του κόσμου.

Στο πακέτο εκείνο συμπεριλαμβανόταν και το περίφημο μνημόνιο του ταλμουδιστού Ιουδαίου Χέλμουτ Σόνενφελτ, του νομικού συμβούλου του Κίσινγκερ, που κάλυπτε με ακρίβεια, όπως και ο χάρτης με τον αριθμό 9, τα εδάφη που θα καταλάμβαναν οι Τούρκοι μετά το τέλος της δεύτερης εισβολής.