ΠΡΟΤΕΣΤΑΝΤΙΣΜΟΣ:
ΕΘΕΛΟΘΡΗΣΚΕΙΑ ΤΟΥ ΙΟΥΔΑΙΟΤΑΛΜΟΥΔΙΚΟΥ
ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΣΜΟΥ
Ή
ΠΟΛΙΤΙΚΟ-ΟΙΚΟΝΟΜΙΚΟ ΙΟΥΔΑΙΟΓΕΝΕΣ
ΚΙΝΗΜΑ;
PROTESTANTISM:
SELF RELIGION
OF JEWISH-TALMUDIST ECUMENISM
OR
POLITICAL-ECONOMIC JUDEOGENIC MOVEMENT?
ΜΕΡΟΣ 11ο
Ε. ΚΥΡΙΩΤΕΡΕΣ ΠΡΟΤΕΣΤΑΝΤΙΚΕΣ ΠΑΡΑΦΥΑΔΕΣ
1. Ιστορικό του Προτεσταντισμού στην Ελλάδα 1
Στις αρχές του ΙΘ΄
αιώνος, παρατηρήθηκε έντονη μετακίνηση, με μορφήν εισβολής, Προτεσταντών Μισσιοναρίων (ιεραποστόλων) προς Ανατολάς.2 Η αποδυνάμωση της Οθωμανικής παρουσίας στην Μεσόγειο, διευκόλυνε την
εγκατάστασή τους, ενώ η δυστυχία, η φτώχεια και η αμάθεια, οι οποίες
επικρατούσαν σε αυτόν τον γεωγραφικό χώρο, απέβησαν ευκόλως αντικείμενο
εκμεταλλεύσεως προς επικράτησή τους.
Μετά την ναυμαχία του
Ναυαρίνου και την τροπή που πήραν τα πράγματα στην αγωνιζόμενη Ελλάδα, οι
διάφορες αμερικανικές και ευρωπαϊκές «ιεραποστολικές» εταιρείες άρχισαν να
ιδρύουν σχολεία (ιδιωτικά) που λειτουργούσαν παράλληλα με τα δημόσια.
Δυτικοί Προτεστάντες διαφόρων εθνικοτήτων–Άγγλοι,
Αμερικανοί, Γερμανοί, Ελβετοί κ.α.- αλλά και Παπικοί, εισβαλόντες
απροσκλήτως στην περιοχήν, ίδρυσαν πολυαρίθμους «ιεραποστολικούς» σταθμούς
-σφυζούσες δυτικές Εστίες- στα σπουδαιότερα εκκλησιαστικά και πολιτικά κέντρα
της ελευθέρας και υποδούλου Ορθοδόξου Ελλάδος, τέλεια οργανωμένους, «κατεργαζόμενοι
μεθοδευμένα τον δυτικότροπο κοινωνικοπολιτικό μετασχηματισμό της».
Κύριον πεδίον δράσεως
της προσπαθείας των μισσιοναρίων, απετέλεσε η Εκπαίδευση του ρακένδυτου
και αμορφώτου λαού και μάλιστα των νέων, η ίδρυση σχολείων, τα οποία ευρίσκοντο
υπό την άμεσον εποπτείαν τους, καθώς και η προσφερομένη σε αυτά μόρφωση
-ωργανωμένη εκ των ιδίων- βάσει συγκεκριμένου προγράμματος. Η οργάνωση, η διαθεσιμότητα των κονδυλίων
εκπαιδεύσεως, από τους προτεστάντες, η νηπιακή από πάσης πλευράς, κατάσταση της
κρατικής διοικήσεως, και η απόλυτη εξάρτηση/κηδεμονία της μόλις αναδυομένης από το σκότος της πολύχρονης
δουλείας Ελλάδος, διευκόλυνε τόσον την διείσδυση της δυτικοτραφούς
εκπαιδευτικής αγωγής και μορφώσεως, όσον και την αυθαδόστομη διάδοση των προτεσταντικών
ιδεών τους.
Στους μαθητές εύρισκαν
τα ευήκοα ώτα, χωρίς να υπάρχει δυνατότης αντιστάσεως από τους διαπλαθομένους
και συνεπώς ευαλώτους νέους, οι οποίοι, αφ’
ενός θα διέδιδαν τις δυτικόφερτες, νέες σε αυτούς διδασκόμενες ιδέες, στους
–κατά πλειοψηφίαν αμορφώτους- γονείς τους, κατ’ επέκταση δε και στο σύνολον της
κοινωνίας, αφ’ ετέρου οι ίδιοι θα πρωτοστατούσαν
στην ελληνική κοινωνία του μέλλοντος, εξοικειωμένοι εξ απαλών ονύχων, μετά του
δυτικού περιβάλλοντος και με διαμορφωμένο αναλόγως το πολιτικο-κοινωνικό φρόνημα
τους!
Ταυτοχρόνως, στους χώρους της εκπαιδεύσεως υπήρχε πρόσφορο
έδαφος για διακίνηση των προπαγανδιστικών τους εντύπων και μεταφράσεων.
Έτσι οι προτεστάντες
μισσιονάριοι, από της αφίξεώς τους στην Ελλάδα, έδειξαν τις ανθελληνικές
διαθέσεις τους και τις προθέσεις τους για αθέμιτο, άνανδρο και αυθαδικόν
προσηλυτισμό των Ορθοδόξων Ελλήνων.
Στα πλαίσια της
αντιεκκλησιαστικής δραστηριότητος των προτεσταντών στην Ελλάδα, εμπίπτει και η
πολεμική κατά του Πατριαρχείου -και κατ’ επέκταση κατά της παραδοσιακής ιδέας
της Ρωμηοσύνης- το οποίον έγινε στόχος των θρησκευτικοπολιτικών προπαγανδιστών
της Δύσεως και των εγχωρίων προωθητών της πολιτικής τους.
Ήδη από το πρώτο έτος
της Επαναστάσεως, ο Αδαμάντιος Κοραής,3 ως προεξάρχων του κύκλου των Διαφωτιστών, προσκολλημένος στις δυτικογενείς αντιλήψεις περί Βυζαντίου
και Ρωμηοσύνης, συνιστούσε την ανακήρυξη του Αυτοκεφάλου της Εκκλησίας της
Ελλάδος και την διοίκησή της, υπό συνόδου ιερέων εκλεγομένων εξ ιερέων και
κοσμικών, την ανεξαρτητοποίησή της δηλαδή, εκ της δικαιοδοσίας του Οικουμενικού
Πατριαρχείου, το οποίον, όπως συνήθιζαν να λέγουν, ήταν υπόδουλο στον Σουλτάνο,
άρα δεν θα έπρεπε να διοικεί την Εκκλησία της Επαναστατημένης αρχικώς και
Ελευθέρας εν συνεχεία, Ελλάδος.
Στόχος των
δυτικοσπουδαγμένων εκσυγχρονιστών, αποτελούσε η κατά τα δυτικά πρότυπα
μετατροπή της Ελλάδος σε λαϊκό/κοσμικό κράτος, το οποίο συνεπάγετο την
δημιουργία Εκκλησίας, ανεξαρτητοποιημένης εκ του Ορθόδοξου και αντιδυτικού
Πατριαρχείου, καθώς και η δημιουργία
μιας νέας καταστάσεως ως προς τις σχέσεις Εκκλησίας-Ελληνικού Κράτους. Στην
νέα σχέση Εκκλησίας-κράτους, η Εκκλησία δεν θα είχε τον έως τότε εξέχοντα και Εθναρχικόν
ρυθμιστικόν ρόλον, αλλά θα καθίστατο απλώς ένας εκ των πολλών κοινωνικών θεσμών
και το Κράτος θα ηδύνατο να υποκαταστήσει την Ορθόδοξη Πίστη, σε θρησκεία, σε κοσμική ιδεολογία.
Η εφαρμογή αυτής της
κοσμικής πολιτικής των εκσυγχρονιστών ανετράπη εν μέρει, κατά την περίοδο της
διακυβερνήσεως του Ορθοδόξου Έλληνος και βαθύτατα πιστού, Ιωάννη Καποδίστρια. Η
επελθούσα, όμως, νέα πολιτική κατάσταση της Αντιβασιλείας, ύστερα από
την δολοφονία του Ορθοδόξου Κυβερνήτου, επέφερε καίριο χτύπημα στην Ρωμηοσύνη,
με την πραγματοποίηση της ανακηρύξεως του Αυτοκεφάλου, της διαλύσεως των
μοναστηριών και της διώξεως μοναχών και αγωνιστών κληρικών από όλους τους
χώρους της κοινωνικής ζωής, της καταστροφής βυζαντινών εκκλησιών, της δημεύσεως
της εκκλησιαστικής περιουσίας, της διαδόσεως της προτεσταντικής προπαγάνδας,
της αποεκκλησιαστικοποιήσεως/ αποχριστιανοποιήσεως της παιδείας…
Είναι χαρακτηριστικό ότι, έως την άφιξη των Βαυαρών το 1833,
υπήρχαν 600 μοναστήρια, φορείς πνευματικότητος, ορθοδοξίας, αλλά και
αντιστάσεως κατά την περίοδο της Τουρκοκρατίας. Εξ αυτών, με το πέρας ενός
μόλις έτους (1834), είχαν διαλυθεί περισσότερα των… πεντακοσίων
(!), ενώ οι αντιδρώντες κληρικοί και λαϊκοί εξορίστηκαν από την Αντιβασιλεία…
Η δράσις των
Μισσιοναρίων, των δυτικών δηλαδή ιεραποστόλων, οι οποίοι ως στόχο είχαν την
θρησκευτική μεταστροφή/μετάλλαξη και τον εκδυτικισμό της «αιρετικής» και
«αξέστου», κατά τους προτεστάντες και δυτικούς γενικώτερον, Ανατολής,
έλαβε ιδιαιτέρως οργανωμένη μορφή επί εποχής διακυβερνήσεως Καποδιστρίου.
Ο Καποδίστριας, ήταν
βαθιά θρησκευόμενος, φορέας της ρωμαίϊκης παραδόσεως. Αν και είχε ανατραφεί σε
αριστοκρατικό περιβάλλον, έκλινε προς τις δημοκρατικές αντιλήψεις .
Είναι χαρακτηριστική η φράσις του σε επιστολή του (Πετρούπολις, 1818) προς την Ρωξάνη
Στρούτζαν:
«…Γνωρίζετε
ότι το πρόσωπον του δημοκράτου δύναμαι να το υποδυθώ ευκολώτερον. Το πρόσωπον
τούτο είναι ιδικόν μου». Υπεράνω όλων όμως, το «ιδικόν του πρόσωπον»
ήταν αυτό του «Ρωμηού», δηλαδή του Ορθοδόξου!
Αυτές οι θέσεις του
Εθνικού κυβερνήτου, αποτελούσαν και την βάση της αντιθέσεώς του προς την
Γαλλική Επανάσταση και το υποτιθέμενον εκσυγχρονιστικό πνεύμα, το οποίον αυτή
εκπροσωπούσε. Η αντίθεσή του δηλαδή προς την Δύση (εκείνου, ο οποίος
μεγάλο μέρος του βίου του το είχε περάσει εκεί!) εντοπιζόταν προς τις αντορθόδοξες-αντιχριστιανικές
ιδέες , οι οποίες είχαν εκδηλωθεί κατά τον πλέον βίαιο τρόπο το 1789 και τις
πολύ γνώριμες σε αυτόν πολιτικές ασθένειες της Ευρώπης, την μεσαιωνική
ευρωπαϊκή τυραννία αφ’ ενός, την οποίαν ο ίδιος την είχε αντιμετωπίσει στο
πρόσωπο του Μέττερνιχ, την αλλοτριωμένη δημοκρατία αφ’ ετέρου, όπως είχε
εκφραστεί δια του Βοναπάρτου στην μετεπαναστατική Γαλλία .
Ως σπουδασμένος στην
Δύση, ο Καποδίστριας αρχικώς έγινε δεκτός από τις Μ. Δυνάμεις, παρά τις όποιες
επιφυλάξεις, όπως της Αγγλίας. Παρακολουθούσαν την εκδίπλωση της πολιτικής του
για να διαπιστώσουν τις προθέσεις του, και όταν διαπίστωσαν την Ελληνική-Ορθόδοξη/ρωμαίικη
γραμμή της πλεύσεως του, επεστράτευσαν κάθε δυνατό πολιτικό-διπλωματικό μέσον
για την εξόντωσή του.
Η Αγγλία ειδικώτερα, οργάνωσε μυστική εκστρατεία
εναντίον του, χρησιμοποιώντας τα εντός της Ελλάδος όργανα της. Τα αρχεία του Colonial
Office στο Kew Gardens αποκαλύπτουν την οργάνωση της αντικαποδιστριακής
δημαγωγίας και συνωμοσίας, με βάση τα αγγλοκρατούμενα Επτάνησα, και
διαχειριστές της συνωμοσίας, τους Ελλαδίτες πράκτορές τους, στο Ναύπλιο και τα
νησιά Ύδρα –Σπέτσες-Ψαρά.
Η αμερικανική επεκτατική
πολιτική και πολιτισμική διείσδυση στο Αιγαίο μέσω των Προτεσταντών
μισσιοναρίων (19ος – 20ος αι.)
Ήδη από τις παραμονές της Ελληνικής
Επαναστάσεως (1819-1820), έκαναν την εμφάνισή τους στην Κωνσταντινούπολη, την
Σμύρνη και την Χίο και οι πρώτοι Αμερικανοί προτεστάντες μισσιονάριοι, αποσταλμένοι
της προτεσταντικής Εταιρείας των Φίλων της Νέας Υόρκης (Society of Friends),
δραστηριοποιούμενοι στον φιλανθρωπικό τομέα και διανέμοντας αντίτυπα της Προτεσταντικής
«Αγίας Γραφής» και προτεσταντικά φυλλάδια, κατά το πρότυπο των Άγγλων
συναδέλφων τους.
Οι πρώτες απόπειρες για
δημιουργία εστιών Προτεσταντών έγιναν στην Αθήνα, το Ναύπλιο, το Άργος, την
Αρεόπολη, την Τήνο, την Σύρο κ.α., όπου οι Αμερικανοί ίδρυσαν σχολεία κυρίως
κατά την δεκαετία του 1830, απ’ όπου όμως σύντομα εκδιώχθηκαν μέχρι τα μέσα της
δεκαετίας του 1840, πολλές φορές, κατόπιν δυναμικών αντιδράσεων των τοπικών
εκκλησιαστικών παραγόντων και των κατοίκων, μεταναστεύοντας έκτοτε προς την Μικρά Ασία και σε άλλες περιοχές όπου
διαβιούσε Ελληνισμός υπό οθωμανική κυριαρχία, όπου και ανέπτυξαν αξιόλογη
δράση.
Επίσης, αξιόλογος
αριθμός νέων Χιωτών, διασωθέντων από την σφαγή της Χίου (1822), εστάλη στην Αμερική με σκοπό την εκπαίδευσή τους
σύμφωνα με τα προτεσταντικά πρότυπα, αποτελώντας το πρώτο κύμα
«αμερικανοτραφών» γόνων επιφανών οικογενειών του νησιού που θα επέστρεφαν στο
Αιγαίο, κάτι που εντασσόταν στο πλαίσιο μίας γενικότερης προσπάθειας επέκτασης
της αμερικανικής επιρροής στον ελλαδικό χώρο.
Μήπως το αντάλλαγμα της σωτηρίας εκείνων των Χιωτών, από
την Τουρκική σφαγή, ήταν η μετάλλαξή τους σε «φωτισμένους» ελληνόφωνους αμερικανούς
πράκτορες;
Οι Αμερικανοί λοιπόν
του 19ου αιώνα, φαίνεται ότι είχαν επενδύσει στον προσηλυτισμό μέρους του
ελληνικού πληθυσμού του Αιγαίου, αν κρίνουμε από τον ζήλο που επέδειξαν για την
προστασία των ιεραποστολών τους, και για την ευώδοση των προσπαθειών για
εγκαθίδρυση προτεσταντικών κοινοτήτων στην περιοχή μας. Στους στόχους τους
συμπεριλαμβανόταν ακόμη και ο προσηλυτισμός Τούρκων εμπόρων που παρεπιδημούσαν
στις Κυκλάδες, καθώς και μουσουλμάνων της Κρήτης.
Οι εν λόγω Προτεστάντες
μισσιονάριοι, εμφορούνταν από μεσσιανικές αντιλήψεις, αναφορικά
με το πεπρωμένο του αμερικανικού έθνους, θεωρώντας υποχρέωσή τους να μεταφέρουν
τον τρόπο διακυβερνήσεως, την θρησκεία, τα ήθη και την ατομική ελευθερία, που
χαρακτηρίζουν την κοινωνία τους, σε ολόκληρη την ανθρωπότητα:
«Έχουμε κληθεί να δημιουργήσουμε μία ανθρωπότητα.
Εμείς υπήρξαμε του Θεού το «αμερικανικό Ισραήλ»!!! 4
Στο πλαίσιο των
σχεδιασμών της αμερικανικής επεκτάσεως, ο «πολιτιστικός ιμπεριαλισμός» κατέχει
εξέχουσα θέση, σύμφωνα με τους ίδιους τους σχεδιαστές της. Η σε παγκόσμιο επίπεδο
διάδοση της αγγλικής γλώσσας ή και η επιβολή της, καθώς και η ανά τον κόσμο
επικράτηση του αμερικανικού κινηματογράφου αποτελούν δύο από τα πλέον απτά
παραδείγματα, που αποδεικνύουν το μέγεθος της αμερικανικής ισχύος στον τομέα
αυτό, η οποία αποτελεί εργαλείο για την επίτευξη πολιτικών στόχων, στο πλαίσιο
μίας γενικότερης προσπάθειας εγκαθιδρύσεως πλανητικής κυριαρχίας. Δυτικές αξίες
και δη αγγλοσαξωνικές, όπως ο ατομικισμός, ο ωφελιμισμός, η εργαλειακή σκέψη,
το προτεσταντικό εργασιακό ήθος και η επιδίωξη για συσσώρευση πλούτου,
αποτελούν μερικές μόνο από τις αρχές που σήμερα καλλιεργούνται συστηματικά σε
παγκόσμια κλίμακα, συνεπεία της αμερικανικής ηγεμονίας.5
Η εύνοια αυτή προς την
διάδοση και ενίσχυση των προτεσταντικών αποστολών στην περιοχή μας, από την
πλευρά του αμερικανικού παράγοντα, θα συνεχιστεί και κατά τον 20ο αιώνα, αφού:
«Το δόγμα και η γλώσσα για τους ιεραποστόλους εξυπηρετούσαν εξίσου τον στόχο
της παγκόσμιας εξάπλωσης της αμερικανικής επιρροής».6
Είναι ενδεικτικό ότι το
1922, αμέσως μετά τη Μικρασιατική Καταστροφή η τετραετούς φοιτήσεως Θεολογική
Σχολή των Ευαγγελικών, που έδρευσε μέχρι τότε στην Μικρά Ασία, μεταφέρθηκε στην
Αθήνα, υπό την αιγίδα του αμερικανικού συμβουλίου των εντεταλμένων για τις
ξένες ιεραποστολές, ενώ κατά την ίδια περίοδο, στον Πόντο οι εκεί προσήλυτοι Έλληνες
Ευαγγελικοί, εξαιρέθηκαν αρχικά της υποχρεωτικής ανταλλαγής πληθυσμών, λόγω δηλωθέντος
διαφορετικού θρησκεύματος από την Ορθοδοξίαν, ελέω της αμερικανικής προστασίας!!!!!
Το ενδιαφέρον ωστόσο
των Ηνωμένων Πολιτειών δεν θα περιοριστεί μόνο για την τύχη των προτεσταντικών
ομάδων, αλλά γενικότερα όλων σχεδόν των μη Ορθοδόξων που δραστηριοποιούνται
στην Ελλάδα, εμφανιζόμενοι ως προασπιστές των δικαιωμάτων των κάθε είδους
μειονοτήτων (τέλη 20ου – αρχές 21ου αι.). Η θρησκευτική, η εκπαιδευτική και η
εν γένει πολιτιστική πολιτική, αποτελούν ζητήματα αιχμής για χώρες που
φιλοδοξούν να αναδειχθούν σε παγκόσμιες δυνάμεις, εν προκειμένω για τις
Ηνωμένες Πολιτείες, ως συνέβαινε παλαιότερα και για χώρες όπως η Αγγλία ή η
Γαλλία. Η πολιτισμική και ιδεολογική διείσδυση αποτελεί, όπως φαίνεται,
διαχρονικά απαραίτητο εργαλείο – συμπλήρωμα της πολιτικής και οικονομικής διεισδύσεως
των μεγάλων δυνάμεων, σε χώρες εξαρτημένες και αδύναμες, που αποτελούν χώρο
επιρροής τους.
*
Διάφοροι τύποι λοιπόν, αγνώστου
πραγματικής φυλετικής καταγωγής-εθνικότητος και αδήλων σχέσεων με
αποκρυφιστικές εταιρείες και μυστικές κρατικές υπηρεσίες, και υπόπτου ηθικής
υποστάσεως (εδήλωναν κυρίως Άγγλοι, Αμερικανοί, Ελβετοί, Γερμανοί), έφθασαν στην
Ελλάδα, παριστάνοντες τους ιεραποστόλους (Μισσιονάριους), άρχισαν να κηρύττουν τον
Χριστιανισμόν (sic) στην πατρίδα μας, λες και οι Έλληνες
ήσαν ειδωλολάτρες, άλλου δόγματος ή αβάπτιστοι. Επικεφαλής όλων αυτών που ήσαν
Προτεστάντες, ήταν κάποιος Ιωνάς Κίνγκ (1792 -
1869).7
Εκτός από τον Κιγκ, δύο άλλοι απρόσκλητοι και αυτόκλητοι «ιεροκήρυκες»,
πράκτορες του Συστήματος, απεσταλμένοι
της Αμερικανικής Αποστολής (American Board of Commissioners for
Foreign Missions), που έδρασαν σε βάρος της Ελλάδος και της Ορθοδοξίας, ήσαν
οι Αμερικανο-ιουδαίοι προτεστάντες, «ιεραπόστολοι-ιεροκήρυκες»: Ιλάϊας Ρίγκς (Elias Riggs)8 και Νάθαν Μπέντζαμιν9
Όλοι εκείνοι οι πανάθλιοι Ταλμουδιστές Ιουδαίοι ή
αλλογενείς, μεταμφιεσμένοι σε χριστιανούς προτεστάντες (μισσιονάριοι), απεστάλησαν
εσπευσμένως από το Σύστημα ώστε οι μόλις απελευθερωθέντες από τον Τουρκικόν
ζυγόν, Έλληνες, πριν προλάβουν να συνέλθουν και αρχίσουν να ανακάμπτουν, να
τους παγιδεύσουν πνευματικώς και να τους αλυσοδέσουν πολιτικο-οικονομικώς.
Προσποιήθηκαν ότι
θέλουν να «περιποιηθούν» τις πληγές των σκλαβωμένων Ελλήνων, με τις προσφορές
και τα κηρύγματά τους. Στην πραγματικότητα, όπως απεδείχθη στην συνέχεια,
ήθελαν να αλλαξοπιστήσουν τους Έλληνες και να κατακτήσουν τον τόπο μας. Η
αμάθεια, η φτώχεια αλλά και η απλότητα των Ελλήνων, έμοιαζαν σύμμαχοί τους. Δεν
υπελόγισαν όμως την Ελληνική ψυχή και την βαθειά ριζωμένη Ορθόδοξη πίστη των
Ελλήνων. Αυτή την Ορθόδοξη Πίστη ήλθαν
να ξερριζώσουν από τις καρδιές των ρακένδυτων και μέχρι χθες σκλαβωμένων για
τέσσαρες αιώνες, Ελλήνων.
Η ορθόδοξη Ελληνική
Παράδοσή μας, όμως, έγινε ισχυρή αντίδραση στην ύπουλη προπαγάνδα τους και την
περιόρισε σημαντικά. Ωστόσο, οι απρόσκλητοι Μισσιονάριοι, εξακολουθούσαν να
υπάρχουν και να δρουν προκλητικώς στην πατρίδα μας, με την ανοχή των
κυβερνώντων και την χλιαρή στάση, της μόλις συσταθείσης Ελλαδικής εκκλησίας.
Κατά την εικοσαετία
1830-1850 και ιδιαίτερα στο πρώτο μισό της, παρατηρείται πραγματική
παντοδυναμία των Προτεσταντών μισσιοναρίων στον χώρο της παιδείας, τόσον στην
Ελεύθερη Ελλάδα όσον και στα Αγγλοκρατούμενα Επτάνησα.
Η αμάθεια και η
εξαθλίωση των Ελλήνων, ήσαν οι καλύτεροι σύμμαχοι των αυτόκλητων και απρόσκλητων
προτεσταντών «ιεραποστόλων», ενώ η άγνοια και η ακατηχησία, διευκόλυναν τους σύγχρονους
όφεις του Προτεσταντισμού. Επίσης η δίψα των Ελλήνων για θρησκευτική
αγωγή, δημιουργούσε ευνοϊκές προϋποθέσεις για παραπλάνηση, εξαπάτηση ακόμη και
των κληρικών.
Το αποτέλεσμα ήταν
θλιβερό. Οι αιρετικοί προτεστάντες αλώνιζαν την Ελλάδα ανενόχλητοι, με την
βοήθεια των συμμάχων και την ανοχή της νηπιώδους και αδύναμης Ελλαδικής Πολιτείας.
Οι προτεστάντες
ανέπτυξαν την εκπαιδευτική δραστηριότητα σε όλα τα αστικά κέντρα του
νεογέννητου Ελληνικού κράτους. Παράλληλη δραστηριότητα ανέπτυξε ο J.King. Ίδρυσε προτεσταντικά σχολεία στον Πόρο (1836)
και στην Αθήνα. Δεν έπαψε όμως η δραστηριότητα του King στον χώρο της
κατηχήσεως των μαθητών του Γυμνασίου κάθε Κυριακή.
Έτσι οι εχθροί της Ελλάδος, «με φανατικούς
ιεραποστόλους, και με διάφορους άλλους πράκτορας, απεπειράθησαν όπως, δια της
ιδρύσεως μορφωτικών ιδρυμάτων, δια της μεταφράσεως των «Αγίων Γραφών» τους στην
απλοελληνικήν γλώσσαν, (ΣΣ: Και της
αυθαίρετης και χωρίς ουσιαστικό αντίλογο, ερμηνείας των Γραφών), και της δωρεάν
διανομής αυτών, μετά διαφόρων άλλων εντύπων εις τον λαόν, ως και δι’ αφθόνων
χρηματικών και παντοίων άλλων μέσων, να εισάγουν προτεσταντικάς ιδέας εν μέσω
του Ορθοδόξου Ελληνικού λαού…ασκούντες σκανδαλώδη
προσηλυτισμόν ιδία νέων απείρων και αμαθών ή πτωχών ή θρησκευτικώς και ηθικώς
αναπήρων, τους οποίους εξηγόραζον πολλάκις και δια χρημάτων ή απατηλών
υποσχέσεων ή ενίοτε και ποικιλοτρόπως εκβιάζοντες και εξαπατώντες αυτούς».10
Η πρώτη αντίδραση της
Ελληνικής Κυβερνήσεως ήρθε κάπως αργά, και ενώ τα συμπτώματα της θρησκευτικής
μολύνσεως ήσαν φανερά με εμφανέστερη την εκδήλωση του περιβόητου θρησκευτικού
φιλοσοφικού θεοσεβισμού του Θεόφιλου Καΐρη (1784-1853).
Το 1852 ο King
καταδικάζεται
για προσηλυτισμό, ενώ προηγουμένως οι δέκα τέσσερις (14) αναφορές-καταγγελίες
της ιεράς Συνόδου προς τις κυβερνήσεις (1834-1839), κατέληγαν συστηματικά στον
κάλαθο των αχρήστων. Αντιλαμβανόμαστε λοιπόν, ποιοι ήλεγχαν τις μετεπαναστατικές
κυβερνήσεις στην Ελλάδα και τι επεδίωκαν από τότε, σε βάρος της εθνικής
κυριαρχίας και ανεξαρτησίας της….
Ο γνωστός μασόνος Ιάκωβος
Ρίζος-Νερουλός, ιδεολογικός οπαδός του Κοραή, ισχυριζόταν το 1841 ότι,
Ελλάδα είναι μόνο το ελληνικό κράτος (τού 1830). Όσοι άλλοι το πατούν ή το
πάτησαν είναι ξένοι. Άρα ο Φίλιππος, ο νικητής των Ελλήνων στην Χαιρώνεια,
ήταν ξένος και ο διανοούμενος θεωρεί πως ο Φίλιππος «έπραξεν άλλον της νίκης
εκείνης ολεθριώτερον, εγέννησεν τον Αλέξανδρον». (!!!).
Παρά την προηγηθείσα
γενική κατακραυγή εναντίον των δολίων προτεσταντών, το 1874 ο Μιχαήλ
Καλαποθάκης (1825-1911), μαθητής του Κινγκ, ιδρύει την «Ελληνικήν Ευαγγελικήν
Εκκλησίαν των Αθηνών».
Εμπρός στον κίνδυνο από
την δράση των αλλόδοξων εισβολέων, η Ορθόδοξη Εκκλησία της Ελλάδος, αντέδρασε
δυναμικά και εξέδωσε στις 22 Μαρτίου
1891, μία ιστορική εγκύκλιο στην οποία μεταξύ των άλλων αναφέρονται και τα
εξής:
«Οι υιοί του σκότους, οι αυτοαποκαλούμενοι
ιεραπόστολοι, ου παύονται έτι και νυν αδιαπαύστως και υπούλως, δίκην ιοβόλου όφεως
εργαζόμενοι…..όπως ποιήσωνται ένα προσήλυτον….διανέμουσι λεληθότως
κακόδοξα φυλλάδια, ων η χρήσις και η ανάγνωσις αποβαίνει εις τους πιστούς λίαν
επιβλαβής, διότι τα μεν εξ αυτών βλασφημούσι κατά των αποστολικών παραδόσεων
και της Εκκλησίας εθίμων και διδαγμάτων, τα δε διακωμωδούσι την θείαν λατρείαν
και τας διατάξεις των ιεροπραξιών, άλλα δε χλευάζουσι τας τεταγμένας νηστείας,
την τιμήν και την προσκήνυσιν της Υπεραγίας Θεοτόκου και των Αγίων και την των
ιερών εικόνων και των αγίων λειψάνων ... ένδυμα προβάτου περιβεβλημένοι ούτοι κήρυκες ... διδάσκουσι
διδασκαλίαν εναντίον εις την αγίαν και θεοδίδακτον ημών πίστιν ...».11
Παρά ταύτα, οι
Προτεστάντες – Ευαγγελικοί, συνέχισαν το αντιχριστιανικό έργο τους
εκμεταλλευόμενοι όλες τις Εθνικές συμφορές (Μικρασιατική καταστροφή, Γερμανική
κατοχή, Εμφύλιος πόλεμος, κλπ), ιδρύοντες και άλλες, έστω και ολιγομελείς
«εκκλησίες».
Η δράση των, κατά την Ορθόδοξη
εκκλησίαν μας, υιών
του σκότους, αυτοαποκαλούμενων ιεραποστόλων, των ιοβόλων, όφεων, δηλαδή των Προτεσταντών της Ελλάδος, συνεχίζεται
μέχρι σήμερα μέσα από πολλές Προτεσταντικές ομάδες, με διάφορα παραπλανητικά
ονόματα όπως Πεντηκοστιανοί, Ευαγγελικοί, Βαπτιστές, Μεθοδιστές, Μορμόνοι,
Αντβεντιστές της 7ης ημέρας, ΧΟΕ, κλπ).
Προτεσταντικές εκκλησίες που δραστηριοποιούνται
σήμερα στην Ελλάδα 12
· Αγγλικανική Εκκλησία
Εκκλησία που συνδέεται
με την Αγγλικανική Κοινωνία.
· Σύνοδος
Αποστολικών Εκκλησιών Πεντηκοστής Ελλάδας
Σύνδεσμος Πεντηκοστιανών εκκλησιών που
περιλαμβάνει δόγματα, όπως οι:
· Αποστολική Εκκλησία Πεντηκοστής
· Αποστολική Εκκλησία του Χριστού
· Εκκλησία του Θεού του Πλήρους
Ευαγγελίου
· Εκκλησία του Θεού της Προφητείας
Επίσης περιλαμβάνει
ενταγμένες ή ημιαυτόνομες τοπικές συνάξεις όπως οι:
· Αποστολική Εκκλησία της
Αναστάσεως
· Ελληνική Χριστιανική
Εκκλησία
· Χριστιανική Αδελφότητα
Αγάπης
· Χριστιανική Εκκλησία
Θερισμός
· Χριστιανική Εκκλησία
Πεντηκοστής Κοζάνης
· Χριστιανικό Κέντρο
Γλυφάδας
· Ελευθέρα Αποστολική
Εκκλησία Πεντηκοστής
Αυτοκέφαλη
Πεντηκοστιανή εκκλησία.
· Ελληνική Ευαγγελική Εκκλησία
Αυτοκέφαλη Πρεσβυτεριανή εκκλησία.
· Κοινωνία Ελεύθερων
Ευαγγελικών Εκκλησιών
Σύνδεσμος εκκλησιών που
κατατάσσεται στους Βαπτιστές και στις Εκκλησίες των Αδερφών. Περιλαμβάνει:
· Δεκάδες Ελεύθερες
Ευαγγελικές Εκκλησίες.
· Την Ανεξάρτητη Ευαγγελική Εκκλησία
· Την Ευαγγελική Εκκλησία Νέα Ζωή
· Άλλες Εκκλησίες
Επίσης υπάρχουν πολλές
τοπικές εκκλησίες διαφόρων αποχρώσεων.
Βαπτιστικής προελεύσεως είναι οι:
· Ευαγγελική Βαπτιστική
Εκκλησία
· Βιβλική Βαπτιστική
Εκκλησία Ζακύνθου
· Αρχέγονη Χριστιανική
Ορθόδοξη Εκκλησία
· Ευαγγελική Εκκλησία του
Θεού
· Ευαγγελική Χριστιανική
Εκκλησία
Πεντηκοστιανής προελεύσεως είναι οι:
· Αποστολική Εκκλησία
Φιλαδέλφειας του Ιησού Χριστού
· Αποστολική Χριστιανική
Εκκλησία
· Εκκλησία του Χριστού
της Πεντηκοστής
· Εκκλησία Χριστιανών
Ελλάδας
· Διεθνής Ελληνική
Χριστιανική Εκκλησία
· Χριστιανική Αποστολική
Εκκλησία
· Χριστιανική Εκκλησία
Αθηνών
· Χριστιανική Εκκλησία
Φιλαδέλφεια
· Χριστιανικό Κέντρο
Αθηνών
· Χριστιανικό Κέντρο Σαλόμ
Μεθοδιστικής προελεύσεως είναι οι:
· Ελεύθερη Μεθοδιστική Εκκλησία
· Βιβλική Αποστολική
Εκκλησία
Συνεχίζεται
1 Εισβολή
των Δυτικών Μισσιοναρίων στην Ελλάδα (19ος
αι.), www.antibaro.gr/article/474, 7 Ιουνίου 2009.----Η παρουσία και
δράση Δυτικών μισσιοναριών στο Αιγαίο (16ος – 20ος αι.) και το φαινόμενο του
«πολιτιστικού ιμπεριαλισμού». Ιστορική προσέγγιση με έμφαση στο παράδειγμα της
νήσου Νάξου, του Θανάση Δ. Κωτσάκη, Δρ. Ιστορίας του Πολιτισμού. naxos365.blogspot.com/2014/11/16-20.html,12 Νοεμβρίου 2014.
2 Από
την αγγλική λέξη missionary=ιεραπόστολος, ιεραποστολικός.
3 Ο Αδαμάντιος Κοραής γεννήθηκε στην Σμύρνη στις 27 Απριλίου 1748.
Πατέρας του ήταν ο Ιωάννης Κοραής, καταγόμενος από την Χίο. Ορφάνεψε σε μικρή ηλικία ο πατέρας του
Αδαμάντιου και στράφηκε νωρίς στο εμπόριο. Ο Αδαμάντιος Κοραής ήταν το πρώτο
από τα οκτώ παιδιά της οικογένειάς του, ωστόσο επέζησε μόνο ένας αδελφός
ονόματι Ανδρέας. Διδάχθηκε από κάποιον Ιουδαίο
την εβραϊκή γλώσσα, κι από τον Ιουδαιο-Ολλανδό πάστορα του ολλανδικού
προξενείου της Σμύρνης, Berhard Keun,
τα λατινικά. Τα πρώτα του γράμματα τα διδάχθηκε στην Ευαγγελική Σχολή της
Σμύρνης,
όπου δίδασκε ο Ιερόθεος
Δενδρινός και όχι σε ορθόδοξο σχολείο. (Πηγές: Θερειανός, Διονύσιος (1889). Αδαμάντιος Κοραής. τ.1.,σ.93-94,
Τεργέστη.
Κουρνούτος, Γ.Π.
(1949). «Το Αγιοταφικό της Σμύρνης και η οικογένεια Κοραή». Αθηνά 53:
σ. 2 και 28–59).
Ο Αδαμάντιος Κοραής, τέκτων
μέλος της μασονικής στοάς της Ολλανδίας (litlepost.blogspot.com/2011/03/24-2011-1900.html), και κατ’ άλλους, της μεγάλης στοάς της Ανατολής στην Γαλλία,
ασχολήθηκε αυτοβούλως και με το θεολογικό κομμάτι της επιμορφώσεως των Ελλήνων.
Ο ίδιος πίστευε πως η ορθόδοξη εκκλησία είχε αλλοιωθεί αρκετά σε σχέση με την
αρχική πίστη των αποστόλων, θεωρώντας ιδιαιτέρως
υπεύθυνο για αυτό τον μοναχισμό, αλλά και την έλλειψη
παιδείας. Ο ίδιος επηρεασμένως αισθητά από το κίνημα του διαφωτισμού και τις βάσεις των προτεσταντικών πνευματικών θεμελίων
του, επεδίωκε ουσιαστικά μια μεταρρύθμιση, βασισμένη στην επιμόρφωση των
υπόδουλων Ελλήνων. Τελικά επεδίωξε αυτοφώτως ή κατ’ εντολήν της στοάς, μια
μεταρρύθμιση για την ορθόδοξη εκκλησία, βασισμένη
στο μεταφυσικό οικοδόμημα του προτεσταντισμού.
4 Π.
Νάσιουτζικ, «Ο αμερικανικός προτεσταντισμός στο νησιωτικό χώρο», στo: Α.
Αργυρίου (επιμ.), Η Ελλάδα των νησιών από την Φραγκοκρατία ως σήμερα. Πρακτικά
του Β΄ Ευρωπαϊκού Συνεδρίου Νεοελληνικών Σπουδών, Ρέθυμνο, 10-12 Μαΐου 2002,
Αθήνα 2004, σσ. 495-507.- Π. Δαναηλάκη, Αμερική και προτεσταντισμός. Η
"Ευαγγελική Αυτοκρατορία" και οι οραματισμοί των Αμερικανών μισσιοναρίων
για την Ελλάδα το 19ο αιώνα, Αθήνα 2005, σσ. 48, 51, 55.
5 Βλ. σχ. Z. Brzezinski, Η Μεγάλη Σκακιέρα. Η
αμερικανική υπεροχή και οι γεωστρατηγικές της επιταγές, Αθήνα 1998, σσ. 55-58.
Το φθινόπωρο του 1871, άρθρο σε γαλλική
εφημερίδα συνέδεε τον μεγάλο αριθμό Αμερικανών ιεραποστόλων στην Μέση Ανατολή,
με την δραστηριότητα του Αμερικανού προξένου στο ζήτημα της κρητικής εξεγέρσεως
και στην φημολογούμενη αμερικανική αγορά
νησιού των Κυκλάδων, ως απόδειξη μίας προωθημένης τοπικής πολιτικής στην
Ανατολή. Το 1896 ο Cyrus Hamlin,
ηγέτης του εκπαιδευτικού προτεσταντικού κινήματος στην Οθωμανική Αυτοκρατορία,
ζήτησε από τον γερουσιαστή John Sherman
την κατάληψη της Κρήτης και της Σμύρνης, από αμερικανικά πλοία, ως άσκηση πιέσεως
για την προστασία των ιεραποστόλων και
των επενδύσεών τους, στην Ανατολή.
6 Όπως
υποσ. 4
7 O Ιωνάς Κιγκ, γεννήθηκε στις ΗΠΑ και ασπάστηκε τον Προτεσταντισμό σε
ηλικία 15 ετών!!!!!!! Ήλθε στην
Ελλάδα το 1828, φέρνοντας μαζί του
μεγάλες ποσότητες από τρόφιμα και ρούχα για τους Έλληνες που εκείνη την εποχή
ήταν σε δύσκολη κατάσταση. Δραστηριοποιήθηκε
ως εκπρόσωπος της Αμερικανικής Επιτροπής Ιεραποστολών Αλλοδαπής (American
Board of Commissioners for Foreign Missions-ABCFM),
η οποία ιδρύθηκε το 1810, από ευαγγελικά μέλη κογκρεκασιοναλιστικών και
πρεσβυτεριανών εκκλησιών.
Αρχικά έμεινε στον Πόρο, όπου το 1829 παντρεύτηκε την Ασπασία Μέγκου και το 1831 μετακόμισε στην
Αθήνα. Ίδρυσε το πρώτο
Σχολείο θηλέων στην Τήνο (1829-30) και το πρώτο Γυμνάσιο
στην Αθήνα (1833). Είχε τόσον καλές σχέσεις με το Υπουργείο Παιδείας, σε
σημείο που ο Υπουργός Ρίζος Νερουλός, συχνά τον
συμβουλευόταν για εκπαιδευτικά ζητήματα, ενώ τα πρώτα χρόνια μετά την
απελευθέρωση, προμήθευε με προτεσταντικά «διδακτικά βιβλία» όλα τα δημόσια
σχολεία. Συνδέθηκε φιλικά με τον αρχιμανδρίτη Νεόφυτο Βάμβα και τον Θεόκλητο Φαρμακίδη.
Εκμεταλλευόμενος την
τραγική κατάσταση των Ελλήνων, κατόρθωνε να συγκεντρώνει μεγάλα χρηματικά ποσά
για τις φιλανθρωπικές, εκπαιδευτικές ανάγκες, του νεοσύστατου ελληνικού
κράτους. Συγχρόνως προπαγάνδιζε τις προτεσταντικές θέσεις, κηρύττοντας και
διδάσκοντας την Αγία Γραφή, ισχυριζόμενος ό
άθλιος, ότι: «Ελπίζω
πως η Ορθόδοξη Εκκλησία θα αναμορφωθεί και θα απορρίψει «τις μεσαιωνικές και Ιησουϊτικές
επιδράσεις» που είχαν εισχωρήσει σ' αυτήν».
Το 1835, μετά από μια
Κυριακάτικη λειτουργία, ο Μητροπολίτης Αθηνών επιτέθηκε δριμύτατα εναντίον του Ιωνά Κιγκ και
τον απείλησε με αφορισμόν για τις αιρετικές, αντιχριστιανικές και ανθελληνικές
δοξασίες που εκήρυττε, δυστυχώς με την ανοχήν των πολιτικών του νεοσύστατου
Ελλαδικού κράτους.
Το 1844 κατηγορήθηκε
δημοσίως για αιρετικές διδασκαλίες και ανθελληνικές ενέργειες, και από
ορισμένες Αθηναϊκές εφημερίδες, ότι ασεβούσε κατά των εικόνων, της Θεοτόκου και
των Αγίων της Ορθοδοξίας. Σαν συνέπεια, η Ιερά Σύνοδος και αργότερα το Oικουμενικό Πατριαρχείο της
Κωνσταντινουπόλεως, αφόρισαν τον Ιωνά Κιγκ και το βιβλίο του, με αποτέλεσμα να
εγκαταλείψει την Ελλάδα..
To 1848 ο Κιγκ και η
εννεαμελής οικογένειά του επέστρεψαν στην Ελλάδα. Το 1851 διορίστηκε Πρόξενος
των ΗΠΑ στην Ελλάδα και παρέμεινε σε αυτή
την θέση για 7 χρόνια. Σύντομα όμως ξέσπασε διωγμός εναντίον του, με την
κατηγορία ότι «βλασφημεί
τον αληθινό Θεό και την μόνη Αποστολική Εκκλησία». Σύρθηκε πάλι στο
δικαστήριο και καταδικάστηκε σε 15 ημερών φυλάκιση και σε απέλαση, καταδίκη που
επικυρώθηκε και από τον Άρειο Πάγο. Δώδεκα (12 ) «διακεκριμένοι» δικηγόροι της
Αθήνας, τέκτονες, προτεστάντες και
πράκτορες των ξένων δυνάμεων,
αποδοκίμασαν την όλη ενέργεια ως «σκευωρία» και την απόφαση του Αρείου
Πάγου εσφαλμένη.
Το εκπληκτικό και
παράδοξο είναι ότι στις ΗΠΑ υπήρξε αντίδραση για την όλη κατάσταση. Ειδική επιτροπή της Γερουσίας εξέτασε τα
στοιχεία της δικογραφίας, με βάση τον Ελληνικό Ποινικό Κώδικα και το Σύνταγμα
και βρήκε την απόφαση αντισυνταγματική!!!
Δυστυχώς:
.Η υποτεταγμένη στις
τότε μεγάλες Δυνάμεις Μικρά Ελλάς, όπως και σήμερα, με υπόδειξη του νέου
Υπουργού Δικαιοσύνης, Σπύρου Πήλλικα,
ο οποίος ήταν ένας από του δικηγόρους που είχαν αποδοκιμάσει την καταδίκη του
Κιγκ (!!!), εξέδωσε Βασιλικό Διάταγμα με το οποίο ακύρωσε την καταδικαστική
αυτή απόφαση!!!!
.O τότε πρόεδρος της
Ιεράς Συνόδου της Εκκλησίας της Ελλάδος, δέχτηκε εγκάρδια και προσφώνησε θερμά
τον Ιωνά Κιγκ, παρά τον αφορισμό που του είχε γίνει μερικά χρόνια πριν.
Ο Κινγκ πέθανε στην
Αθήνα και ο τάφος του βρίσκεται στο Α΄
Νεκροταφείο Αθηνών.
8 Ο Ρίγκς
γεννήθηκε στο Νιού Πρόβιντενς της πολιτείας του Νιού Τζέρσεϊ της Αμερικής στις
19 Νοεμβρίου 1810 και πέθανε στην Κωνσταντινούπολη στις 17 Ιανουαρίου 1901.
Στην Ελλάδα
ήρθε για πρώτη φορά στις 27 Ιανουαρίου 1832 σε ηλικία μόλις 21 ετών. Η Αμερικανική
Αποστολή (American Board of Commissioners for
Foreign Missions), πολύ νωρίς τον διόρισε ως ιεραπόστολο,
εκτιμώντας μεταξύ των άλλων προσόντων του την άριστη γνώση της ελληνικής, της εβραϊκής,
της αρμενικής και της βουλγαρικής γλώσσας, αλλά και την επαρκή γνώση της
τουρκικής και της αραβικής.
9 Νάθαν Μπέντζαμιν (Benjamin,
Nathan): Μissionary, born in Catskill, New York, 14 December 1811 ; died in
Constantinople, Turkey, 27 January 1855. He was graduated at Williams, in 1832,
and at Andover theological seminary in 1835, was appointed as missionary to
Greece and Turkey by the American board, and went to Argos in 1836. He removed
to Athens in 1838, and there labored for six years, chiefly in connection with
the press. From 1843 till 1845 he was acting United States consul at Athens,
and he then entered upon the Armenian mission at Trebizond, but returned to the
United States in 1845. Subsequently he was summoned to a new mission, and
arrived at Smyrna, 7 December 1847, where he devoted his attention to the
printing of the Bible and tracts in the Armenian language. In 1852 this work
was transferred to Constantinople, where he also preached steadily in the
Greek and English languages.
10 Ακαδημαϊκός
Ιωάννης Καρμίρης, Θρησκευτική Ηθική Εγκυκλοπαίδεια, 5, 972.
11 Θρησκευτική
Ηθική Εγκυκλοπαίδεια, 5ος, 972-973.
12 Περισσότερα
και πιο αναλυτικά, μπορεί να αναγνώσει κάποιος στο βιβλίο του μακαριστού πατρός
Αντώνιου Αλεβιζόπουλου: «Εγχειρίδιο
αιρέσεων και παραχριστιανικών ομάδων».
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου