ΚΟΙΝΟΒΟΥΛΕΥΤΙΣΜΟΣ: Αντιπροσωπευτική Δημοκρατία ή Βουλευτική Δικτατορία;

ΜΕΡΟΣ 4^ο

4ο Για να θεωρηθεί, σε κοινοβουλευτικό καθεστώς, ότι η εξουσία εξυπηρετεί τα συμφέροντα του λαού και πρωτίστως του Έθνους, θα πρέπει οι φορείς της εξουσίας (Κυβέρνηση, Βουλή, Δικαστική εξουσία, κλπ.) να είναι, ανεξάρτητοι, αυτοδύναμοι, αδέσμευτοι, να εξυπηρετούν τα συμφέροντα του δημοσίου και του συνόλου των πολιτών, και όχι κάποιου ή κάποιων εκτός της κοινωνίας, εκτός των κρατικών ορίων ή μόνον μιας μικρής ομάδος πολιτών.

Προ πάντων, όμως, η εξουσία να προασπίζεται τα συμφέροντα του Έθνους.

Με άλλα λόγια για να μπορεί το πολίτευμα ενός Έθνους-κράτους να χαρακτηρισθεί ως Κοινοβουλευτική Δημοκρατία, θα πρέπει να εξασφαλίζει την:

-Ισηγορία (Πολιτική ελευθερία εκφράσεως λόγου/δημιουργίας πολιτικών κομμάτων).

-Ισοδυναμία ή ισοτιμία (Δυνατότητα ισότιμης συμμετοχής στην πολιτική διακυβέρνηση και  αξιοπρεπής οικονομική διαβίωση, ΟΛΩΝ των πολιτών).

-Ενιαία Εθνική συνείδηση εκφραζομένη από όλους τους πολίτες1.

-Καθολική Συμμετοχή των πολιτών στις θεσμοθετημένες διαδικασίες επιλογής κυβερνήσεως και τοπικών αρχόντων.

-Ισονομία (Ισοπολιτεία/Ισοτιμία δικαιωμάτων και υποχρεώσεων ΟΛΩΝ των πολιτών απέναντι στον Νόμο).

-Ανεξάρτητη Δικαιοσύνη (Δίκαιες και αμερόληπτες αποφάσεις).

-Εθνική Ελευθερία-Ανεξαρτησία.

-Οικονομική αυτάρκεια της πολιτείας.

Το σημερινό πολίτευμα (κοινοβουλευτισμός) παγκοσμίως, ΔΕΝ έχει σχέση με την αληθινή δημοκρατία. Μελετώντας εμβριθώς την ιστορία του κοινοβουλευτισμού στην πατρίδα μας, προπολεμικώς, κυρίως μεταπολεμικώς, κυριώτατα όμως μεταπολιτευτικώς, καταλήγομεν στο ασφαλές συμπέρασμα ότι ο κοινοβουλευτισμός στην Ελλάδα, ουδέποτε ήταν αληθής δημοκρατία αλλά βουλευτική  δικτατορία / νεοφεουδαρχία2, διότι:

-Δεν υφίστανται οι προϋποθέσεις ομαλής, αυτοδύναμης λειτουργίας του. Εκ των οκτώ (8) προϋποθέσεων τυπικώς εφαρμόζεται μόνον η ισηγορία. Υπάρχουν όμως, τόσοι περιοριστικοί του λόγου νόμοι και εγγενείς αδυναμίες [οικονομική δυσπραγία, δυσθεώρητες οικονομικές ανάγκες για ίδρυση κόμματος ή διεξαγωγής προεκλογικής εκστρατείας, πρόσχημα προστασίας προσωπικών δεδομένων, τεχνητά προβλήματα ρατσισμού, αντιδημοκρατικότητος, αντισημιτισμού, υποχρεωτικής αποδοχής του «ολοκαυτώματος», ασύδοτης κυβερνητικής παρεμβατικότητος, κομματική προπαγάνδα, κλπ.] που ουσιαστικώς η ισηγορία είναι ανεφάρμοστος3.

-Η δυνατότητα συμμετοχής στην διακυβέρνηση κάθε χώρας, είναι αποκλειστικό προνόμιο της κυρίαρχης, κληρονομικώ δικαίω, με δημοκρατική «τιάρα», οικογενειοκρατικής κάστας των βουλευτών και  συγκεκριμένης οικονομικής ολιγαρχίας, και όχι ΟΛΩΝ των πολιτών, κυρίως λόγω της ασυλλήπτως άνισης κατανομής του πλούτου.

-Ουδεμία χώρα είναι οικονομικώς αυτάρκης. Όλες είναι απολύτως εξαρτημένες αφού είναι υπερχρεωμένες σε διεθνείς τράπεζες, παγκόσμια οικονομικά Ιδρύματα, άλλες χώρες και οικονομικούς οργανισμούς που επιβάλλουν τους όρους (πολιτικούς-οικονομικούς) των δανειστών προς τους  δανειολήπτες.

Συνεχίζεται

---

1 Για ποιά ενιαία εθνική συνείδηση των πολιτών μπορεί να υπερηφανεύεται ο Ελλαδικός Ιουδαιοκρατούμενος κοινοβουλευτισμός:

-Όταν στις ημέρες μας, διώκονται όσοι αναφέρονται σε Έθνος- Γένος- Ορθoδοξία;

-Όταν οι περισσότεροι από τους κοινοβουλευτικούς (βουλευτές και αξιωματούχους του δημοσίου και ιδιωτικού τομέως) είναι δεδηλωμένοι/ενσυνείδητοι κοσμοπολίτες, διεθνιστές, άθεοι, πολέμιοι του Έθνους και της Εθνικής ταυτότητος;

-Όταν μέσα στην καρδιά της ελληνικής κοινωνίας ακούγονται όλο και ισχυρότερες φανατικές και επικίνδυνες κραυγές αλλογενών και αλλοδόξων;

Των μουσουλμάνων Ελλαδιτών «πολιτών» της Θράκης που αυτοαποκαλούνται δημοσίως Τούρκοι…

Των Ταλμουδιστών Ιουδαίων Ελλαδιτών «πολιτών» που υπερηφανεύονται ότι είναι Ισραηλίτες-Ιουδαίοι (Jews) και εκθειάζουν το Ισραήλ…

Των Σκιπετάρων «Αλβανών» ληστοσυμμοριτών, πολλοί από τους οποίους έχουν αποκτήσει πολιτικά δικαιώματα, που έχουν κατακλύσει την Ελλάδα……

Των Φραγκοπαπικών ελλαδιτών πολιτών, φιλότουρκων και Ιουδαιόφιλων, κατά την προϊστορίαν τους, που δηλώνουν πίστη στον Πάπα και την χώρα όπου η έδρα του Πάπα…

Μεγάλου αριθμού λαθρομεταναστών ή «οικονομικών μεταναστών», διαφόρων εθνικοτήτων και θρησκευμάτων, κυρίως μουσουλμάνων, στους οποίους έχουν δοθεί πολιτικά δικαιώματα και ουδεμία σχέση έχουν με Ελληνικό Έθνος και Ορθόδοξη πίστη… Απ’όλους αυτούς ΟΥΔΕΙΣ έχει δηλώσει δημοσίως ότι νοιώθει υπερήφανος ως  Έλλην πολίτης.

Δεν τα βλέπουμε όλοι; Χρειάζονται περισσότερες αποδείξεις; Δεν διαισθανόμεθα ότι αργά ή γρήγορα το Ελλαδικόν κοινοβουλευτικόν-αντιδημοκρατικόν κράτος θα αλωθεί εκ των έσω από αλλοδόξους και αλλογενείς, εάν συνεχίσει να επικρατεί ο αντι-δημοκρατικός κοινοβουλευτισμός; Και τότε αλλοίμονό μας!!!

Βεβαίως η διάβρωση έχει αρχίσει εκ των έσω από την μεταπολεμική εισβολή, στον κυβερνητικό μηχανισμό, αλλοδόξων, αθέων, τεκτόνων, κ.α. ελλαδιτών πολιτών. Η σύνθεση όλων των μεταπολεμικών κυβερνήσεων, ιδιαιτέρως της προσφάτως ορκισθείσης νέας ελλαδικής κυβερνήσεως (27 Ιανουαρίου 2015), πλην ελαχίστων εξαιρέσεων, επιβεβαιώνει του λόγου το αληθές.

2  Για να αποδείξουμε την υποκρισία του Συστήματος αλλά και να στηρίξουμε όσα ισχυριζόμαστε περί κοινοβουλευτικής δικτατορίας, και νεοφεουδαρχικής βουλευτοκρατίας:

-Θα πρέπει να διευκρινήσουμε τις σημασίες των όρων «δικτατορία», «φεουδαρχία» και «νεοφεουδαρχία».

Δικτατορία = Αυστηρά, απόλυτος και αυταρχική μορφή ασκήσεως εξουσίας, ασχέτως πολιτικού συστήματος διακυβερνήσεως, αποσκοπούσα στην επικαρπία του δημόσιου πλούτου και την εξασφάλιση κληρονομικής πολιτικής διαδοχής από έναν, μία συγκεκριμένη ομάδα, τάξη ή ομάδες πολιτών.

Η λέξη δικτατορία δεν είναι ελληνική. Η ρίζα της έχει λατινική προέλευση (dictator). Οι αντίστοιχες ελληνικές λέξεις είναι απολυταρχία, αυταρχισμός, δεσποτεία / δεσποτισμός, δυνάστευση / καταδυνάστευση.   

Η δικτατορία μπορεί να ασκείται φανερώς ή συγκεκαλυμμένως.

Φανερώς όταν η ανωτάτη εξουσία ασκείται:

oΚατά παράβαση του ισχύοντος συντάγματος (πολιτικόν ή στρατιωτικόν πραξικόπημα).

oΜε εφαρμογή αποφάσεων τις οποίες το ανώτατον δικαστήριον του κράτους έχει κρίνει αντισυνταγματικές αλλά η κυβέρνηση αρνείται να τις εκτελέσει προφασιζομένη διάφορες δικαιολογίες.

Συγκεκαλυμμένως όταν :

oΈχουν ψηφισθεί, σε οποιοδήποτε πολιτικό σύστημα, τέτοιοι νόμοι που να δίδουν υπερβολικά προνόμια σε έναν, σε συγκεκριμένη τάξη ή τάξεις ή κοινωνικές ομάδες, τα οποία δεν είναι μόνον άδικα, προκλητικά, απαράδεκτα σε σχέση με τις βασικές αρχές της ισονομίας, της δικαιοσύνης, της ισοπολιτείας, αλλά και τόσον καταπιεστικά προς τις μη προνομιούχες τάξεις, ώστε να συνιστούν ένα είδος πολιτικής και οικονομικής τυραννίας.

oΟι υφιστάμενοι νόμοι και οι συνταγματικές επιταγές, δεν περιλαμβάνουν μεν προνομιακές διατάξεις, οι παραβιάζοντες όμως τους νόμους και το Σύνταγμα, και ασκούντες αυταρχικώς εξουσίαν, δεν διώκονται  λόγω:

---Διεφθαρμένης δικαιοσύνης.

---Διεφθαρμένου πολιτικού συστήματος.

---Διαπλοκής και των δύο.

---Ειδικής ασυλίας.

         Η δικτατορία διαφέρει τόσον της εθνικής επαναστάσεως όσον και της λαϊκής εξεγέρσεως.

      Φεουδαρχία = Πολιτικοοικονομικό σύστημα βασιζόμενο στις προσωπικές σχέσεις υποτελείας που συνέδεαν ιεραρχικώς τα μέλη των ανωτέρων τάξεων της κοινωνίας (ευγενείς-άμεσοι ή ανώτεροι υποτελείς)  με τον βασιλέα ή απόλυτο ηγεμόνα, αλλά και μεταξύ ανωτέρων και κατωτέρων υποτελών (μικροί γαιοκτήμονες, χωρικοί, δούλοι, πάροικοι, κλπ).

       Τα μέλη των ανωτέρων υποτελών αντάλλασσαν την παροχή υπηρεσιών τους προς τον βασιλέα ή ηγεμόνα (φρούρηση, στρατιωτικές υπηρεσίες στον πόλεμο, φορολογία, πρόστιμα, ενοίκια, κλπ) έναντι κάποιου ευεργετήματος από τον άρχοντα (κατοχή και εκμετάλλευση τμήματος γης, φέουδου. Η λ. φέουδο προέρχεται από την λατινική λέξη feudum ή feodum).

        Το φεουδαρχικό σύστημα επικράτησε κατά την περίοδο 9^ου-15^ου αι.   

       Νεοφεουδαρχία = Πολιτικο-οικονομικό σύστημα βασιζόμενο στις σχέσεις υποτελείας που συνδέουν ιεραρχικώς τα μέλη της τάξεως των κοινοβουλευτικών «ευγενών» (κυβερνητών, υπουργών, βουλευτών) με τους πολιτικο-οικονομικούς ηγεμόνες του Ιουδαιοταλμουδικού συστήματος, αλλά και μεταξύ κοινοβουλευτικών «ευγενών» και λοιπών κοινωνικών τάξεων (του λαού κάθε χώρας).

-Θα παραθέσουμε μερικά παραδείγματα πολιτικών ανδρών που εχαρακτηρίσθησαν  από το Σύστημα ως μεγάλοι δημοκράτες και κοινοβουλευτικοί, έχουν κτισθεί ιδρύματα και έχουν ανεγερθεί αγάλματα προς…τιμήν τους, ενώ δια λόγων και έργων απέδειξαν ότι ήσαν αντιδημοκράτες:

«….Η Ιταλία πηγαίνει καλά διότι εκεί υπάρχει δικτάτωρ ενώ εις την Ελλάδα δεν υπάρχει δικτάτωρ.  Εγώ δεν νομίζω αγαπητέ φίλε στρατηγέ πλαστήρα, ότι είσαι ικανός να κάμης τον δικτάτορα ως ο Μουσσολίνι. Όχι μόνο δεν είσαι ικανός αλλά δεν έχεις και την πλειάδα, τας εκατοντάδας των εκλεκτών συνεργατών του Μουσσολίνι. …..Αν πείσης τον Μουσσολίνι να αφήση την Ιταλίαν και να έλθει εδώ, τότε, ίσως, συμφωνήσω να γίνη δικτατορία ».

[Συνομιλία του Ελευθερίου Βενιζέλου και Νικ. Πλαστήρα ο πρωϊ της 6/3/1933 μετά τις εκλογές της 5/3/1933. Από το βιβλίο του Γρηγορίου Δαφνή, «Η Ελλάς μεταξύ δύο πολέμων»,εκδ. ΙΚΑΡΟΣ, τ. 2^ος,1955,σ. 183-184]

«Δημοκράτες είμαστε μόνο επειδή θέλουμε να κάνουμε πάντα αυτό που μας συμφέρει ή μας κατεβαίνει στο κεφάλι. Και όχι σπάνια η Δημοκρατία στον τόπο αυτό ταυτίζεται με τον ετσιθελισμό. Εκφραστές αυτής της αντίληψης είναι φυσικά τα κόμματα αλλά και οικάθε είδους οργανωμένες ή ανοργάνωτες ομάδες και κυρίως οι εκπρόσωποί τους..».

(Δημαγωγία και πραγματικότητα, Παύλος Μπακογιάννης, περιοδικό ΕΝΑ, τ.10, 2/6/1983).

«Εις εξαιρετικάς περιπτώσεις επιβάλλεται κατά τον νόμον της κοινής σωτηρίας, η παρέκκλισις από των αρχών του κοινοβουλευτισμού. Τα πολιτεύματα γίνονται για τους λαούς και όχι οι λαοί δια τα πολιτεύματα. Και καλύτερο σύστημα είναι εκείνο όπερ υπό τας συγκεκριμένας συνθήκας σώζει τας εθνικάς υποθέσεις…».

[Ανδρέας Μιχαλακόπουλος, πολιτικός διατελέσας πρωθυπουργός(1924-1925) και επανειλημμένως υπουργός. Συνέντευξη στην εφ. ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ,7/1/1934].

   «…Θα ήτο σήμερον εις άκρον επιβλαβής η εις δημοκρατίαν μεταβολή του πολιτεύματος ένεκα των εσωτερικών ανωμαλιών, εις τας οποίας ήθελε εμβάλλει το κράτος και διότι η δημοκρατική ιδέα δεν έχει ωριμάσει εις τον λαόν…».

(Αλέξανδρος Παπαναστασίου, Πρωθυπουργός το 1924, Πολιτικά κείμενα, 2^ος τόμος, «Τι πρέπει να γίνει».29/8/1909).

  «Δεν νομίζω ότι η Δημοκρατία θα δυνηθή να εξασφαλίση ποτέ ομαλόν πολιτικόν βίον στην χώρα μας..».

(Γεώργιος Κονδύλης απευθυνόμενος στον Νικ. Πολίτην στο Παρίσι το θέρος του 1929, Η Ελλάς μεταξύ δύο πολέμων, Γρηγ. Δαφνής, τ. 2^ος, σ. 27).

    «Πιστεύω ότι η δικτατορία ημπορεί εις ωρισμένας περιστάσεις να αποτελέσει ιστορικήν ανάγκην δι’ έναν τόπον, όταν την επιβάλη ο υπέρτατος νόμος της σωτηρίας της πατρίδος….».

(Γεώργιος Παπανδρέου, εφ. ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ,, 1/7/1934).

   «Όλος ο αιώνας τούτος θάναι αιώνας διχτατορίας μα που να το νοιώσουν οι παρλανταμαριστές μας (ΣΣ: Οι κοινοβουλευτικοί). Σίγουρα ο Πλαστήρας δεν είναι σε ύψος να διοικήσει την Ελλάδα μα χάρηκα που γλυτώσαμε από τις κοινοβουλευτικές παλάβρες…».

   (Ο πολυπροβαλλόμενος από τους σημερινούς διαφωτιστές και λοιπούς διεθνιστές, μηδενιστής, κατά δήλωσή του, Νικ. Καζαντζάκης, Τετρακόσια γράμματα).

   «Ο Βασιλεύς δύναται να επιβάλλει δικτατορίαν…τυχόν εφαρμογή της αναλογικής εις τας εκλογάς θα καθίστα το υπόδικον ενώπιον του έθνους Κ.Κ. ρυθμιστήν της πολιτικής ζωής και θα ωδήγει εις νέαν εθνικήν αποσύνθεσιν και ίσως εις υποτροπήν του Δεκεμβρίου…».

(Δήλωση του Γεωργίου Παπανδρέου υπέρ της βασιλικής δικτατορίας, εφ. ΒΗΜΑ, 20/6/1945).

3Λοιπά περί πολιτικής ελευθερίας όπως στην ανάλυση των σταθερών της (υποσημειώσεις,1,2,3,4 3^ου μέρους).